In this article, I will argue that the argument for fatalism based on the relativity of simultaneity fails. The original proponents of the argument called the thesis in terms of ‘determinism’, but Levin refers to it as ‘relativistic fatalism’. Relativistic fatalism is a view supported by the alleged dependence of the property of being future on an arbitrary choice of some coordinate system. First I will try to explain the classic argument, attributed to it a dialectic that justified to call (...) it in the same terms as Levin did. Subsequently, I will refuse the relativistic fatalism using many strategies to deal with it. (shrink)

It is debated among open theists whether propositions about the contingent future should be regarded as straightforwardly true or false, as all false without exception, or as lacking truth-values. This article discusses some recent work on this topic and proposes a solution different than the one I have previously endorsed.

Unlike versions of open theism that appeal to the alethic openness of the future, defenders of limited foreknowledge open theism (hereafter LFOT) affirm that some propositions concerning future contingents are presently true. Thus, there exist truths that are unknown to God, so God is not omniscient simpliciter. LFOT requires modal definitions of divine omniscience such that God knows all truths that are logically knowable. Defenders of LFOT have yet to provide an adequate response to Richard Purtill’s argument that fatalism logically (...) follows from the omnitemporality of truth. Hasker believes a distinction between hard and soft facts prevents fatalism, but I argue that his defense fails in light of arguments involving divine necessity. Additionally, I point out that Hasker’s philosophy of language concerning divine names faces problems that cannot be overcome, given the versions of the dilemma of freedom and foreknowledge that motivate LFOT. Thus, contra Hasker, Swinburne, and van Inwagen, open theism necessitates the alethic openness of the future. (shrink)

ویلیام هاسکر یکی از چهره‌های مهم خداباوری گشوده است. شاخصۀ خداباوری گشوده انکار معرفت پیشین خداوند به افعال اختیاری آیندۀ انسان است. هاسکر تحلیل خاصی از اراده آزاد ناتعین‌گرایانه در ذهن دارد و برای دفاع از این مفهوم دست به تعدیل مفهوم علم مطلق الهی می‌زند و از این طریق استدلال تقدیرگرایی الهیاتی را به استدلالی به نفع ناسازگاری اختیار و معرفت پیشین تبدیل می‌کند. او با ارائۀ تحلیل خاص خودش دربارۀ تمایز واقعیات سخت/نرم، دفاع از اصول استلزام قدرت، و (...) نفی قدرت عام نشان می‌دهد معرفت پیشین خدا مستلزم آن است که انسان نتواند قدرت ترک فعلی که خدا بدان علم دارد را داشته باشد. در این صورت یکی از لوازم اصلی اراده آزاد ناتعین‌گرایانه یعنی اصل امکان‌های بدیل محقق نخواهد شد، و این مستلزم نقض اختیار انسان است. اما مثال‌ نقض هری فرانکفورت تقریری را که هاسکر از PAP ارائه کرده ابطال می‌کند، و به همین دلیل رویکرد گشوده هاسکر با مشکل مواجه است. (shrink)