Can a Person Break a World Record? Henk bij de Weg The psychological approach of person and its critics What makes a person P2 at time t2 the same person as person P1 at time t1? Following Locke (1975), in contemporary analytical philosophy, this question is usually answered in psychological terms en wel door het aangeven van een psychological criterion dat laat zien, wanneer er sprake is van continuity or connectedness between P1 en P2. See e.g. Lewis 1976, Noonan 2003, Nozick 1981, Parfit 1984, Perry 1975b, Shoemaker 1984. The method for investigating such a criterion tends to consist in thought experiments in which brain transfer cases, brainstate transfer cases, brain fission cases, brain state duplication cases, and the like Hierna aan te duiden als “brain transfer cases etc.”, of naar het geval zich voordoet “brain transfer thought experiments etc.”, and so on. Voor een overzicht zie Gendler 1999, 454-457. are analyzed. Een aantal auteurs bleef echter een psychologische benadering van persoonlijke identiteit afwijzen ten gunste van een fysieke benadering, ondanks de bezwaren die er eerder tegen een fysiek (or bodily) kriterium gerezen waren. Sommigen van hen wezen een psychologische benadering in zijn totaliteit af. Zo verdedigt Olson de opvatting dat “[p]sychological continuity is neither necessary nor sufficient for a human animal to persist through time” (1997, 17) en “[i]f there is one citerion of identity for all human animals, it could not involve psychological continuity” (id., 18). According to Olson, een dergelijk criterium is biologisch en dient te verwijzen naar het biologisch functioneren of the human animal that we are (id., 131-140). Others who recently argued against a psychological approach in favour of a physical approach are Snowdon 1990, Mackie 1999 and van Inwagen 2001. In addition, some philosophers have argued for a mixed physical-psychological or “hybrid” approach of personal identity (for example Unger 1990). Wat de kritici van de psychological approach of personal identity niet doen is zich afvragen of bij een of andere vorm van brain or mind transfer and the like a transfer of the person is possible. Dat na een brain or mind transfer etc. het mentale leven zich in het nieuwe lichaam voortzet alsof bijvoorbeeld niets van wat voor de psychologie of de persoonlijkheid van belang is mogelijkerwijs in het oorspronkelijke lichaam zou zijn achtergebleven, wordt zonder meer verondersteld, evenals trouwens dat a transfer of the brain or mind etc. as such is possible. Cf. Guttenplan 2000, 128; Wilkes 1988. Zo richt Olson zich weliswaar expliciet tegen de zogenaamde “Transplant Intuition” “The Transplant Intuition is the hunch or feeling, the pull towards saying, that one survives in the transplant story as the offshoot who gets one’s cerebrum” (and I – HbdW – would like to add “or one’s brain or mind”) (Olson 1997, 43; cursief van Olson. Zie ook Noonan 2003, 199). Olson talks about cerebrum transplant, because the cerebrum is the seat of a person’s mental capacities, while the lower parts of the brain sustain the vegetative functions of the body. In my paper, the distinction between cerebrum and whole brain is not important and I prefer to follow the prevailing custom to talk about transplant of the brain, even when referring to Olson. , maar zijn redenering is niet dat bij een brain See the second part of note . transplant of veronderstelde mind transplant het geestelijk [mental] leven niet getransplanteerd wordt, maar dat een dergelijke transplantatie in principe niet verschilt van die van welk orgaan dan ook, zoals hart of lever. Just as we do not think that bij de transplantatie van een dergelijk orgaan ook de persoon naar een nieuw lichaam verplaatst wordt, is dit ook niet het geval bij de transplantatie van brain of mind (Olson 1977). Snowdon 1990 noemt wel de mogelijkheid dat “in brain transplants too much is lost of what the particular person was (lost, because it requires the body which was left behind) to make it acceptable to think that the person (or the same self) remains” (99), maar wil er niet verder op ingaan, kennelijk in de mening that this claim cannot be supported (ibid.). Mackie 1999 stelt in zijn kritiek op the view that psychological continuity is necessary for personal identity brain and mind transfers, afgezien van een zijdelingse verwijzing, niet aan de orde, ondanks de centrale plaats die deze transfers in de diskussie omtrent personal identity innemen. Van Inwagen 2001 uit weliswaar zijn bedenkingen tegen de mogelijkheid van brain (state) transfers, maar ontvouwt [develops] zijn kritiek op de psychologische kontinuïteitstheorie van persoonlijke identiteit vanuit de idee dat dergelijke transfers wel mogelijk zijn en dat de menselijke persoon samenvalt met of identiek is aan the human brain or mind (cf. van Inwagen 1990). Aan de andere kant werpt Williams in zijn voorbeeld van de persoonsverwisseling tussen een emperor en een peasant de vraag op wat dit betekent [means] voor lichaamsgebonden kenmerken als voice and facial expression. However, Williams does not elaborate the point en konkludeert slechts dat zijn voorbeeld suggests “that the concept of bodily interchange cannot be taken for granted, and that there are even logical limits to what we should be prepared to say in this direction. What these limits are, cannot be foreseen...”. Williams 1973a, 11-13; citaat op p. 12. Merk op dat Williams het hier niet heeft over een brain or mind transfer maar over een door een magician veroorzaakte “bodily interchange”. Ook Snowdon 1990, 99 ziet in Williams’ voorbeeld geen afdoende kritiek op de brain transplant thought experiments. In zijn “The Self and the Future” (Williams 1973b, 46-63) vermijdt Williams het probleem van de wat Snowdon 1991, n.9 noemt ‘bodily discontinuities’ ” (zie aldaar pp. 46-47). Wilkes 1988 wijst wèl op het problematische van brain and mind transfers als gedachte-experiment. Haar analyse is mijns inziens weliswaar correct [to the point?] maar nogal algemeen. Ik denk daarom dat haar konklusie in zijn algemeenheid niet klopt dat “we cannot extract philosophically interesting conclusions from fantastical thought experiments” (46). Juist omdat deze gedachte-experimenten zo fantastisch zijn, is het mogelijk het falen van de konklusies die eruit getrokken worden aan te tonen, zoals in het hierna te behandelen “fantastische” gedachte-experiment zal blijken. Hier wil ik echter niet de brain transplant thought experiments etc. as such aan de orde stellen. Mij gaat het om de vraag wat de betekenis van het lichaam en de relatie tussen body and mind voor the personal identity is. Suppose that I remember having seen Paul Tergat At the moment that I write this, Paul Tergat is the world record holder on the marathon, and he is an outstanding long distance runners since already many years. ten years ago participating in a track race and that I remember how impressed I was by his smoothness. Suppose then that I am running in the wood behind my house and that I feel how stiff I am now and that I remember how smooth I was ten years ago. Is there any difference between remembering what another person did in the past and what I myself did in the past, and does the answer on this question have any relation with what I am as a person? Ik denk dat we het eerste deel van deze vraag en daardoor ook het tweede deel positief moeten beantwoorden. Hiermee loop ik al vooruit op wat volgt. Ondanks mijn kritiek gaat het me er, zoals gezegd, niet in de eerste plaats om de geldigheid van brain transplant thought experiments etc. aan de orde te stellen. My theme is the relation between mind, body and person. Het ene is echter niet los te zien van het andere. Het voorbeeld dat ik ga analyseren wil ik dan ook in dubbele zin als tegenvoorbeeld zien: als voorbeeld tegen de eenzijdige Eenzijdig voor zover als de psychologische benadering van het probleem van de persoonlijke identiteit momenteel de mainstream benadering is. psychologische benadering van de persoonlijke identiteit en daarmee als voorbeeld tegen de psychologische-continuïteitsthese en de “transplant intuition”; maar ook als voorbeeld tegen de lichtvaardigheid waarmee in de gangbare brains transplant thought experiments etc. geabstraheerd wordt van de basisvoorwaarde van het menselijke bestaan: the body. Here I do not want to defend an animalistic or a biological approach of personal identity in the sense that I as a person am identical with the animal that I am (Olson 1997; Snowdon 1991) or with my body (Thomson 1997). On the other hand, richt ik me ook tegen de opvatting dat mijn identiteit bepaald wordt door een of andere vorm van psychological continuity or connectedness, with the implication that ik als persoon niet aan mijn lichaam gebonden ben en that I can survive without bodily surviving (maybe with the exception of my brain or a part of my brain) (e.g. Shoemaker 1963; Perry 1975b; Nozick 1981; Parfit 1984; Noonan 2003). Hiertegenover wil ik de opvatting verdedigen dat ik onlosmakelijk verbonden ben met mijn lichaam en dat dit lichaam – mijn fysieke (naast mijn psychologische, sociale en historische) eigenschappen – onlosmakelijk verbonden is met wat ik als persoon ben. Deze verbondenheid houdt niet alleen in dat het specifieke lichaam dat ik vanaf de geboorte, zo niet eerder, heb de drager is van de persoon die ik ben, maar ook dat mijn fysieke eigenschappen tot mijn persoonlijke eigenschappen behoren. De persoon is dus niet identiek aan het dier dat ik ben, maar het dier, i.e. het lichaam, is enerzijds de drager van de persoon en verschaft anderzijds de persoon een aantal belangrijke kenmerken, namelijk diens fysieke persoonskenmerken, die naast diens psychologische en niet-psychologische kenmerken de persoon uitmaken [constitute?]. Er is geen en er kan geen sprake zijn van een Cartesiaans dualisme dat de persoon tegenover het lichaam plaatst Beide zijn in elkaar geïntegreerd. An approach of “person” like mine can be called “hybrid” (like for example Noonan 2003, 198-199 does), but I think that this label suggests too much that a person is made up of parts instead of that it is a (non-Cartesian) unity with aspects. I would rather call my concept of person “unitary”. Hoe dit ook zij, in dit artikel wil ik niet ingaan op de sociale, historische e.d. kenmerken van de persoon, noch op het belang / de betekenis van de persoon voor het lichaam. Hier richt ik me op het belang / de betekenis van de fysieke kenmerken voor de persoon, tegenover diens psychologische kenmerken, in aansluiting bij de gangbare tegenstelling tussen een physical, bodily or biological approach enerzijds en een psychological approach van het probleem van de persoonlijke identiteit in de analytical philosophy anderzijds. Zie bijv. Noonan 2003; Olson 1997. Cf als Strawson’s distinction between M-predicates and P-predicates in Strawson 1959, 104. Some objections to current transplant cases Gedachte-experimenten die de basis vormen van een diskussie over persoonlijke identiteit and related issues zijn gewoonlijk van de vorm dat de hersenen van persoon A worden getransplanteerd naar het lichaam van persoon B (klassiek “Echt” klassiek is uiteraard het gedachte-experiment van Locke 1975, Book II, chap. XXVII, waarbij de soul of a prince has entered the body of a cobbler. is het voorbeeld van Shoemaker 1963, 23-25). Variaties hierop zijn onder meer dat de hersenen van A en B verwisseld worden (bijv. Perry 1975a), dat de hersenhelften van A naar verschillende lichamen worden overgebracht (bijvoorbeeld Parfit 1984), dat alleen de informatie uit de hersenen van A naar de hersenen van B wordt overgebracht (die eerst van hun eigen informatie zijn ontdaan) (bijvoorbeeld Williams 1973b), enz. See Gendler 1999. Parfit 1984 gaat zelfs zo ver dat personen gekopieerd worden en naar elders “geteletransporteerd” worden. Tegen dit soort van gedachte-experimenten is van diverse zijden kritiek geuit (e.g. Wilkes 1988, Johnston 1987). Ik wil deze kritiek hier niet herhalen of samenvatten maar me beperken tot een aantal punten die voor de keuze van mijn tegenvoorbeeld rechtstreeks van belang zijn. Kern van mijn bezwaren is dat het lichaam in de gangbare gedachte-experimenten voor de analyse van persoonlijke identiteit slechts een hooguit passieve rol speelt. 1) Herinnering speelt sinds Locke’s An essay concerning human understanding in 1689 verscheen in de argumentatie ter ondersteuning van de psychological approach een belangrijke rol. Hoewel herinnering niet langer als enig kriterium voor persoonlijke identiteit wordt gezien, wordt het nog steeds beschouwd als een belangrijke faktor die onze persoonlijke identiteit in de tijd bepaalt. In de voorbeelden die voor de analyse van persoonlijke identiteit worden aangehaald is echter een aktieve betrokkenheid van de persoon die de herinnering heeft op datgene wat herinnerd wordt afwezig, zelfs als deze herinnering een eigen aktiviteit van deze persoon betreft. Nog vaker is een verwijzing naar konkrete gevallen die herinnerd worden afwezig en zijn deze alleen maar impliciet. A few examples: “Consider Methuselah. At the age of 100 he still remembers his childhood...” (Lewis 1976, 30). But Lewis does not specify what Methuselah in concreto remembers. Mary Frances’s body receives Julia’s brain in a brain transplant operation. The survivor of the operation is Mary-Julia. While Mary Frances didn’t know French, the survivor does, because Julia could speak French before the operation (Perry 2002a). However, in the way Perry analyses the case, it would not make any difference whether Julia knew French or whether it would be so that Julia only knew a person who knew French (while Mary Frances did not). For example, Perry does not seem to realize that knowing French does not only involve intellectual (mental) abilities but also physical abilities, namely the ability to pronounce the French sounds in the correct way. Or let me take another example. Jane receives some of Paul’s memory-traces and seems to remember walking in Venice (though she has never been there) (Parfit 1984, 220). In case Jane only “remembered” having seen someone walking in Venice, Parfit would not need to have to change his discussion of the case. Therefore, stating/formulating the point from an I-perspective, in these and other examples it is not so much that (en dit is hun zwakke punt) it was I who was doing something that I remembered (like speaking French, walking, or whatever), but there was a doing in the past and I happened to be the performer (but if it had been John or Jill who had been acting the remembrance would have been the same, with the exception of the performer). In such cases, perhaps it can be said (as Lewis, Perry, Parfit and others suppose) that, after the brain transplant, I remember that I did this or that, but can I say that it was I who did what I remember, if I had changed bodies and it was not my present body who had been performing the act but if it was expressly my former body? After the brain transplant, I can say in an unproblematic way that I remembered how impressed I had been ten years ago by Paul Tergat’s smooth way of running. However, can I also say that I remember how smooth I was ten years ago, if it was my former body that was so smooth and if my present body never has been smooth and if my present body has no talent [aanleg] for becoming smooth? 2) The point just formulated regarding the role of memory in thought experiments is new, as far as I know. However, it has some relation to another punt van kritiek on thought experiments, which has been formulated by several authors. According to this criticism, as a rule reference is made to only certain events or episodes in the life of the individual concerned. However, as Strout puts it, “episodic memory is only a small part of the memory humans use. There are also a wide variety of implicit memories, i.e., memories of which we have no conscious awareness, but which nonetheless affect our behavior. Examples include motor skills ..., perceptual skills ... , priming effects, and many more. In addition, we all have a set of personality traits, habits, and quirks which make every person different from everyone else. These can change over time ... just as memories do” (Strout 2002. See e.g. also Noonan 2003, 9-11; Johnston 1987, 77). Mijns inziens berusten ook deze personality traits, habits, and quirks on a kind of non-experiental memory en zijn deze in zekere zin zelf ook als a kind of non-experiental memory te beschouwen. 3) In voorbeelden van brain transplants etc. wordt gewoonlijk geen of slechts zeer karige informatie gegeven over om wat voor personen het gaat. Zowel over de eigenaar van de hersenen als ook over de ontvanger ervan ontbreekt informatie die m.i. toch relevant is om de transplantatie te doen slagen en om zinvol uitspraken te kunnen doen over persoonlijke identiteit en de survival of the persons involved. In het bekende voorbeeld van Shoemaker 1963, 23 e.v. weten we alleen dat de ene persoon Brown heet en de andere Robinson and that they are men. In Locke’s voorbeeld van de prince and the cobbler kennen we ook nog de sociale status van de betreffende personen (however, this is not a tranplant case, but the soul of one enters the body of the other). In latere uitwerkingen van de Brown-Robinson case door anderen wordt het geslacht van de personen vaak niet eens meer vermeld (bijv. in Thomson 1997). Of om een ander voorbeeld te geven, in een brain juvenation case vindt Perry (2002b) het zelfs niet belangrijk het geslacht van de personen aan te geven: Dat de betreffende personen Brown, Jones en Smith heten is het enige wat de lezer van hen weet. On the other hand, in his case where Jane receives some of Paul’s memory traces (see above), Parfit neglects that Jane and Paul van verschillend geslacht zijn. Vindt Parfit misschien inderdaad dat het geslacht geen rol speelt? Ook Quinton is uitgebreider in de beschrijving van zijn personen in zijn cases en plaatst bijvoorbeeld “ a dark, tall, thin, puritanical Scotsman of sardonic temperament with whom I have gone on bird-watching expeditions” tegenover “ a fair, short, plump, apolaustic Pole of indestructible enterprise and optimism with whom I have made a number of more urban outings” (Quinton 1975, 63). Op een dag konstateert Quinton dan dat er een verwisseling tussen beide personen heeft plaatsgevonden: de persoon met het uiterlijk van de Schot gedraagt zich als de Pool en omgekeerd. Have they changed bodies or have they switched character and memories, vraagt Quinton zich dan af (ibid.). Voor Quinton is de mogelijkheid van een dergelijke verwisseling van identiteit geen probleem, want eerder al had hij verdedigd, dat the possession of some sorts of character traits do not require the possession of an appropriate sort of body. “It would be odd for a six-year-old girl to display the character of Winston Churchill ... but it is not utterly inconceivable” (Quinton 1975, 60). Maar is een dergelijke change of body or change of character and memories really “not utterly inconceivable”? Williams zegt tenminste nog voorafgaand aan een case where two persons, A and B, exchange bodies: “There are certain limitations, particularly with regard to character and mannerisms, to our ability to imagine such cases even in the most restricted sense of our being disposed to take the later performances of that body which was previously A’s as expressive of B’s character; if the previous A and B were extremely unlike one another both physically and psychologically, and if, say, in addition, they were of different sex, there might be grave difficulties in reading B’s dispositions in any possible performances of A’s body” (Williams 1973b, 46). Voor de beschrijving van zijn case gaat Williams er dan ook vanuit dat A en B are “sufficiently alike” (id., 46). Cf. Parfit 1984, 285 die een soortgelijke opmerking maakt, ondanks het door mij aangehaalde voorbeeld van Jane en Paul. Maar hiermee gaat Williams wel voorbij aan de vraag of we psychologische en lichamelijke kenmerken niet in de analyse van de persoonlijke identiteit dienen te betrekken en niet alleen als achtergrondinformatie dienen te verstrekken en zoveel mogelijk constant dienen te houden om de case aannnemelijk te maken. Ook voor Williams is de veronderstelling dat A and B are sufficiently alike kennelijk een reden om persoonlijke verschillen te negeren. Maar is (en hiermee doel ik niet alleen op Williams maar op de analyse van persoonlijke identiteit in het algemeen) het wel juist om de konkrete fysieke en psychologische kenmerken van personen in de analyse geen rol te laten spelen? Zou het nl. echt niet uitmaken of het lichaam van de donor van de brain of de mind en dat van de ontvanger ervan al dan niet in hun fysieke kenmerken verschillen zoals in ras en geslacht maar ook in de kenmerken van hun physical structure? Wat bijvoorbeeld als de donor van de hersenen een oude blanke man is, niet sportief en van geringe intelligentie en de ontvanger een jonge intelligente zwarte vrouw van net 20, topatlete en studerend aan een unversiteit? Williams stelt, zoals we zagen, dat de donor en de ontvanger must be sufficiently alike, maar misschien kan analyse van gevallen waarin de personen sterk verschillen ons wel meer over persoonlijke identiteit vertellen dan van gevallen waarin grote verschillen juist geacht worden afwezig te zijn, als tenminste deze verschillen in de analyse betrokken worden. A case analysis Now I want to analyse a brain transplant case, waarin met mijn kritiekpunten rekening wordt gehouden. Ten eerste, als herinnering een belangrijke factor is die persoonlijke identiteit mede bepaalt, dan moeten we nagaan wat de konsekwenties voor de persoonlijke identiteit zijn als de betrokken persoon in ons voorbeeld een uitdrukkelijk aktieve betrokkenheid heeft op wat herinnerd wordt. Onder herinnering wordt vervolgens niet alleen experiental or episodic memory verstaan maar ook impliciete, nonconscious vormen van herinnering. Tenslotte moet in de analyse van persoonlijke identiteit expliciet de betekenis van lichamelijke kenmerken nagegaan worden; deze kenmerken moeten er niet alleen toe dienen om de persoon alleen maar te karakteriseren, zoals tot nu toe gebeurde. I said above that it would be useful for the analysis of personal identity to give the donor and the receiver of the brain or mind in a transplant case extremely different characteristics. However, I think that I can defend my point that physical characteristics are an important part of the person by keeping the number of differences between donor and receiver that I discuss small, on condition that they are extreme enough. Therefore, I want to suppose that the donor and the receiver are of the same age, sexe and race, and that they are different in a few relevant aspects only. This is sufficient for making clear that the present analyses of brain transplant cases etc. fail. Introducing more variables with a different value for the donor and the receiver would make my point even stronger, but it would make the description and the analysis of the case more complex than would be necessary. Let me take the case of long-distance runner John Brown whose brain has been transplanted into the head of Neil Robinson. John Brown is the winner of one of the 10,000m races for the World Cup. Moreover, he has won this race in a world record time. So John Brown is an extremely good long-distance runner. Or must I say he was? For when John Brown went back to his hotel after the race, his car was involved in an accident and John Brown died seriously wounded in a hospital in the operation room. The surgeon, a certain dr. Frankenstein, who is an expert in transplants and who now wanted to experiment with brain transplants, decides to put John Brown’s brain into the head of Neil Robinson, who is waiting for such an operation in another operation room in the same hospital, and who just died of a cerebral haemorrhage. Though Neil Robinson is of the same age as John Brown, in certain respects he is quite his opposite. He has never been interested in doing sports himself and he has never been a member of a sportsclub. The only sport he found interesting was chess. Dr. Frankenstein is an ardent advocate of the “psychological approach” of personal identity, and he thinks that by transplanting the brain of John Brown into another body he can save a great sportsman for the world, because by doing so the person of John Brown will continue to exist, albeit not as John Brown but as John Brownson, the fusion of the brain of Brown and the body of Robinson. Then, Brownson will be the world record holder on the 10,000m. Anyway, that is what dr. Frankensteins thinks: for Brownson is the continuation of the person of Brown, even though he has the body of Robinson, and even though, for the reason that he has the body of Robinson, for some people it will be difficult to recognize him as being the person who became the new 10,000m world record holder in one of the races for the World Cup, because John Brownson does not look like John Brown. For isn’t it so, as dr. Frankenstein explains to his assistants, that you go where your mind goes and your mind goes with your brain? Or, in terms of the psychological approach: “P2 at t2 is the same person as P1 at t1 if and only if P2 at t2 is psychologically continuous with P1 at t1” (Noonan 2003, 11). Aangezien, zoals zal blijken, ik het standpunt verdedig dat de persoon gebonden is aan zijn of haar lichaam, lijkt het me niet nodig op de objections to this criterion in te gaan, zoals Noonan die vervolgens behandelt. These objections blijven alle binnen de psychological approach en de essentie van de psychological approach zoals geformuleerd in de door mij gegeven versie van het kriterium wordt door deze bezwaren niet aangetast. Brownson is psychologically continuous with Brown and therefore Brownson is the world record holder on the 10,000m. And really, when Brownson wakes up after the operation, he replies “John Brown”, when asked for his name. “He recognizes Brown’s wife and family (whom Robinson had never met), and is able to describe in detail events in Brown’s life, always describing them as events in his own life” (Shoemaker 1963, 24), like Brown’s winning his last race for the World Cup, a race that Robinson hadn’t seen, since he was in coma. “Of Robinson’s past life he evidences no knowledge at all” (ibid.). Brownson recovers well from the operation. However, soon dr. Frankenstein gets the impression that something must have gone wrong. Of course, Brownson does not have Brown’s appearance, and therefore it takes sometimes much effort to convince people that he really is the same person as the world record holder John Brown and not Neil Robinson, but usually dr. Frankenstein succeeds. Nevertheless, it seems that Brownson himself does not feel like being the 10,000 world record holder at all, although he feels being John Brown. Brownson remembers John Brown’s past experiences, feels sincerely being married to John Brown’s wife and so on; but although he remembers having participated in the World Cup race in which he has broken the world record, he does not feel that it was he himself who has run this race. Brownson wist intellectueel [rationally?] dat hij zich altijd tot enige tijd na de wedstrijd herinnerde hoe hij zich voelde tijdens de race: het gevoel dat het soepel ging of juist dat het niet draaide. Of hij voelde nog de beslissende versnelling waarmee hij iedereen losliep, of juist het loden gevoel in de benen wanneer hij de voorgaande dagen te hard getraind had. Dergelijke aangename en minder aangename gevoelens, dergelijke ervaringen van het lopen (àls lopen) moest hij nu ook gehad hebben, maar hij kon hiervan niets naar boven halen. Het was alsof hij de TV-beelden van een wedstrijd van een ander zag. But okay, Brownson has recovered from the operation, he feels healthy and there seems to be no reason why he might not run a good race again. So, some time after the operation, Brownson decides to resume his training. Why not? Psychologisch gezien heeft hij er weer zin in and also physically he feels fit. Moreover, in the past, he had seen that veel topsporters, zelfs na een zwaar ongeval, weer redelijk snel een hoog nivo bereikten. Bij hem zal daarvan evenwel geen sprake zijn, zoals al spoedig blijkt. De trainingsopbouw verloopt niet naar wens. Trainingstijden die hij vroeger na een blessure hanteerde zijn bij lange na niet haalbaar. Meer nog, het lichaam lijkt zich bepaalde bewegingspatronen van allerlei oefeningen niet meer te herinneren. Dat had hij vroeger na een blessure nog nooit meegemaakt! Het was toch bekend/zo dat het lichaam eenmaal aangeleerde bewegingspatronen niet meer vergat? Voor hij met hardlopen was begonnen, had hij op een schaatsclub gezeten. Tien jaar had hij daarna niet meer geschaatst, totdat hij het vorig jaar eens een paar keer probeerde toen hij geblesseerd was, als alternatieve training om toch een beetje in conditie te blijven. Goed, zijn techniek was niet perfekt maar nog steeds van een behoorlijk nivo. Waarom had hij er dan nu moeite mee om zelfs de simpelste oefeningen technisch perfekt uit te voeren na slechts enkele maanden zonder training? Zelfs zijn loopbeweging was allesbehalve soepel maar juist heel lomp, alsof zijn lichaam het hardlopen nog moest leren. Brownson besluit zich daarom uitgebreid sportmedisch te laten onderzoeken. Een eerste onderzoek wijst uit dat Brownson geen lichamelijke afwijkingen heeft, goed gezond is en al weer een behoorlijke conditie heeft. Een vervolgonderzoek wijst echter uit dat hij absoluut niet het lichaam van een lange-afstandsloper heeft. Met name is zijn spiertype hiervoor ongeschikt en zijn zijn botten te zwaar. De resultaten van dit onderzoek wijken sterk af van een eerder onderzoek bij John Brown. Briefly, Brownsons lichaam lijkt in geen enkel opzicht op dat van een wereldrecordhouder op de 10,000m! Met dit lichaam is het ook na voldoende training onmogelijk een ook maar enigszins aansprekende tijd op de 10,000m te lopen. Nu beseft Brownson pas goed dat hij het lichaam van een ander heeft. Hij duikt in het verleden van Robinson en het wordt hem duidelijk waarom zijn bewegingen in technisch opzicht zo slecht gaan: Robinson heeft geen enkele sportervaring. Het lichaam had de bewegingen die zo moeizaam gingen nooit eerder geleerd, kon zich deze daarom ook niet “herinneren” en deed ze nu voor het eerst. If the case just described is right, I think that then we have to conclude that not the person but only the body can break a world record. Breaking a world record is a physical performance in the first place, ondanks de psychologische eigenschappen die hiervoor ook vereist zijn. Juist de benodigde fysieke eigenschappen mist Brownson. In fysiek opzicht is Brownson niet de wereldrecordhouder op de 10,000m en kan deze ook niet zijn. Moeten we dan konkluderen dat de persoon van Brownson in psychologisch opzicht de wereldrecordhouder is en dat in fysiek opzicht het overleden lichaam van John Brown dit is? However, suppose that a brain exchange had taken place between Brown and Robinson and suppose that Neil Brown (= Brown’s body with Robinson’s brain) was still alive, then we would have the absurd situation that Neil Brown was the physical world record holder, while John Brownson was the psychological world record holder. But who is then the continuation of John Brown? In the light of this absurd consequence, kunnen we dan nog wel volhouden dat een persoon een wereldrecord kan breken in een hardloopwedstrijd? We zeggen immers niet dat degene wint wiens of wier hersens of mind het eerst de finishlijn passeert en de tijd wordt niet gemeten bij de finishpassage van de person, brain of mind, maar het is de passage van de voorkant van de borst die hiervoor telt. Paraphrasing the psychological approach, we can say that the person goes where the mind goes, and that the mind goes where the brain goes (cf. above). Maar, zoals gezegd, not the head with the brain maar de borst telt om de winnaar te bepalen. Now suppose that in a certain race Paul Tergat met zijn hoofd als eerste de finish passeert en Haile Gebreselassie met de voorkant van zijn borst, dan telt Haile Gebreselassie als winnaar. So, if a person is a psychological entity, then it is the body of Haile Gebreselassie that wins the race and not the person of Paul Tergat, although it is the latter that passes the finish first! Supposing dat de borst van Tergat de finishlijn passert na die van Gebreselassie. Not a person but only a body can break a world record, if the psychological approach is right. I think that the result that a person cannot break a world record is odd to say the least. I think that my case analysis shows that the psychological approach of personal identity and personal continuity is not tenable. However, I do not want to conclude from this that a person is purely a physical or bodily entity. I think that there are good arguments for defending the view that a person has both physical and psychological aspects, and that these together make what a person is. If the body dies or if the psychological aspects of the person are separated from the original body (supposing that this is possible; for example in a brain transplant) the person dies as well. Here I do not want to argue for this “hybrid” or “unitary” approach of personal identity, but I want to limit myself to criticising the psychological approach. In het voorgaande heb ik daartoe gewezen op het belang/de betekenis van de fysieke eigenschappen van het lichaam voor de persoon en heb ik laten zien dat deze een wezenlijk onderdeel van de persoon uitmaken. Alleen al deze analyse is mijns inziens voldoende om de psychological approach of personal identity te ondergraven. In mijn analyse kan echter de suggestie gewekt worden dat de persoon louter een opsomming is van fysieke en psychologische eigenschappen. Wat ik echter niet heb uitgewerkt en hier alleen maar wil aanduiden is dat de relatie tussen beide veel nauwer is, want beide soorten eigenschappen staan vaak in wisselwerking tot elkaar. Fysieke training als sprinter maakt een atleet ook psychologisch fel en reaktief (“spritzig”, as they call it in German); fysieke training als lange-aftandsloper stimuleert ook de psychological endurance en het vermogen tot afzien. Omgekeerd maken deze psychologische eigenschappen iemand ook geschikter als sprinter resp. lange-afstandsloper. Wat gebeurt er dan, als men de hersenen van een typische lange-afstandsloper naar het lichaam van een typische sprinter transplanteert of omgekeerd? Dan past de persoon (as conceived in the psychological approach) niet langer bij het lichaam en zijn persoon (dus de psychologische eigenschappen) en lichaam niet langer in harmonie, met als resultaat dat het lichaam slechter zal presteren. Ook vanwege de relatie en wisselwerking tussen lichaam en geest is het daarom zeer onwaarschijnlijk dat brain transplants mogelijk zijn zonder dat dit gevolgen heeft voor de persoon. Niet alleen door de aanhangers van de psychologische approach maar ook door veel kritici van deze benadering wordt deze problematiek genegeerd (zie pp. 4-6 klad hierboven = alhier par. ...). Person, body and thought experiments What my case analysis has shown is, dat men de geest, i.e. de psychologische eigenschappen oftewel de “persoon” in de opvattting van de psychological approach, niet los kan koppelen van het lichaam. Er is geen houdbare [tenable] scheiding tussen beide, geen Cartesiaans dualisme: De persoon is een geïntegreerd geheel van psychologische en lichamelijke eigenschappen. Cf. McDowell 1997. Dit werd duidelijk, zoals bleek, door mijn gedachte-experiment zo te kiezen dat dit rekening hield met drie faktoren, nl. 1) er is sprake van een expliciete aktieve betrokkenheid van het subjekt op diens herinnering; 2) not only episodic memory but also other forms of memory must play a role in the case analysis; 3) the characteristics of the person have not only a descriptive function but also an analytic function. That is why I introduced John Brown not as an abstract human being but as a practising athlete (1). He had learned certain physical skills in the past, which he normally could have applied later (non-episodic memory) (2). Moreover, the characteristics of John Brown could not have been omitted without altering the case (3). Now it is so that thought experiments are meant to test the plausibility of certain theoretical claims (cf. Wilkes 1988, 2). Als men met behulp van een gedachte-experiment wil onderbouwen dat de persoon een psychologische entiteit is, dan moet men dit plausibel kunnen maken, even in the case that the psychological characteristics of the person in relatie staan tot en in wisselwerking zijn met het lichaam, as in a realistic instance of a person who has broken a world record. Then it must also be possible to show that there is no fundamental difference between my remembering what I did in the past (remembering how smooth I was) and my remembering what another person did in the past (remembering having seen how smooth Paul Tergat was), or else that this does not lead to a unitary idea of a person. However, in thought experiments like Shoemaker’s Brown-Robinson case the body is simply being ignored. No wonder that then the conclusion follows that the psychological approach is right, omdat de veronderstelling dat het lichaam van de persoon niet van belang is and that the person is not connected with his or her body in fact has already been built in. Het gaat er echter om te onderbouwen [evt.: aan te tonen / plausibel te maken] dat de psychological approach houdbaar is ondanks de relatie en wisselwerking that exist between psychological and physical factors. Een korrektie theorie moet immers ook standhouden in moeilijke, onwaarschijnlijke gevallen. Brain transplant thought experiments enz. ten gunste van de psychological approach that try to test the approach in this way ontbreken echter. Vandaar mijn eerdere opmerking omtrent de lichtvaardigheid van het gebruik van deze “experimenten” [That is why above I made my remark about...]. References Gendler, Tamar Szabó. 1999. Exceptional Persons. On the Limits of Imaginary Cases. In Models of the Self, edited by Shaun Gallagher and Jonathan Shear. Thorverton: Imprint Academic. Guttenplan, Samuel. 2000. Mind’s Landscape. An Introduction to the Philosophy of Mind. Malden, Mass. etc.: Blackwell. Johnston, Mark. 1987. Human Beings. The Journal of Philosophy 84 (2): 59-83. Inwagen, Peter van. 1990. Material Beings. Ithaca etc.: Cornell University Press. ───── . 2001. Materialism and the psychological continuity account of personal identity. In Ontology, identity, and modality. Essays in metaphysics. Cambridge: Cambridge University Press. Lewis, David. 1976. Survival and Identity. In The Identities of Persons, edited by Amélie Oksenberg Rorty. Berkeley etc.: University of California Press. Locke, John. 1975. An essay concerning Human Understanding. Oxford: Clarendon Press. First published in 1689. Mackie, David. 1999. Personal Identity and Dead People. Philosophical Studies 95: 219-242. McDowell, John. 1997. Reductionism and the First Person. In Reading Parfit, edited by John Dancy. Oxford: Blackwell. Noonan, Harold W. 2003. Personal Identity. London etc.: Routledge. First published in 1989. Nozick, Robert. 1981. Philosophical Explanations. Cambridge, Mass.: The Belknap Press of Harvard University Press. Olson, Eric T. 1997. The Human Animal. Personal Identity Without Psychology. New York enz.: Oxford University Press. Parfit, Derek. 1984. Reasons and Persons. Oxford: Clarendon Press. Perry, John. 1975a. The Problem of Personal Identity. In Personal Identity. Berkeley etc.: University of California Press. ─────. 1975b. Personal Identity, Memory, and the Problem of Circularity. In Personal Identity. Berkeley etc.: University of California Press. ─────. 2002a. The Two Faces of Identity. In Identity, personal identity, and the self. Indianapolis etc.: Hackett Publishing Company. ─────. 2002b. Can the self divide? In Identity, personal identity, and the self. Indianapolis etc.: Hackett Publishing Company. Quinton, Anthony. 1975. The Soul. In Personal Identity, edited by John Perry. Berkeley etc.: University of California Press. Shoemaker, Sydney. 1963. Self-Knowledge and Self-Identity. Ithaca etc.: Cornell University Press. ─────. 1984. Personal Identity: a Materialist’s Account. In Personal Identity, edited by Sydney Shoemaker and Richard Swinburne. Oxford: Basil Blackwell. Snowdon, P.F. 1990. Persons, Animals, and Ourselves. In The person and the human mind, edited by Christopher Gill. Oxford: Clarendon Press. ─────. 1991 Personal Identity and Brain Transplants. In Human Beings, edited by David Cockburn. Cambridge etc.: Cambridge University Press. Strawson, P.F. 1959. Individuals. An Essay in Descriptive Metaphysics. London: Methuen. Strout, Joe. 2002. Fuzzy Experience Theory. On website http://www.ibiblio.org/jstrout/identity/intro_joe.html . Thomson, Judith Jarvis. 1997. People and their Bodies. In Reading Parfit, edited by John Dancy. Oxford: Blackwell. Unger, Peter. 1990. Identity, consciousness and value. New York etc.: Oxford University Press. Wilkes, Kathleen V. 1988. Real People. Personal Identity without Thought Experiments. Oxford: Clarendon Press. Williams, Bernard. 1973a. Personal identity and individuation. In Problems of the Self. Philosophical Papers 1956-1972. Londen etc.: Cambridge University Press. ─────. 1973b. The Self and the Future. In Problems of the Self. Philosophical Papers 1956-1972. Londen etc.: Cambridge University Press. 10