20th Century Philosophy

Hermann Lotze was a key figure in the philosophy of the second half of the 19th century, influencing practically all leading philosophical schools of the late 19th and the early 20th century: (i) the neo-Kantians; (ii) Brentano and his school of descriptive psychology; (iii) the British idealists; (iv) Husserl’s phenomenology; (v) Dilthey’s philosophy of life; (vi) Frege’s new logic; (vii) the early Cambridge analytic philosophy; (viii) William James’s pragmatism. The book first presents the main ideas of Hermann Lotze’s philosophy (Part (...) I), and then traces his influence on the descriptive psychology of Franz Brentano and Carl Stumpf (Part 2) and Cambridge analytic philosophy (Part 3). In addition, the book includes Bertrand Russell’s conspectus of J. E. McTaggart’s 1898 lectures on Lotze. (shrink)

Eliminativism is a position most readily associated with the eliminative materialism of the Churchlands, denying that there are such things as propositional states. This position has created much controversy, despite the fact that intentionality has long been seen as perhaps the core problem for naturalistic philosophy. There is a more radical interpretation of eliminativism, however, denying not only mental states, such as beliefs and desires, but also intentionality (i.e., aboutness) on a global level. This position traces its contemporary origin back (...) to Quine, but has generally been assumed to undermine naturalism or, worse, to be incoherent by the majority of philosophers who maintain that there clearly are things or mental states that are about others. In a recent paper, Hutto and Satne (2015a) offer an update that tries to revive John Haugeland’s baseball analogy from his influential 1990 review paper The Intentionality All-Stars on the state of the game to argue that the failure of Neo-Cartesians, Neo- Behaviorists, and Neo-Pragmatists should urge us to make them work together to naturalize content and “win the game.” But Hutto and Satne misunderstand what the game is ultimately about. The goal of the Intentionality All-Stars is not to naturalize content against eliminativism but to defend a naturalist “thirdperson” view of the problem against first-person phenomenalists. For this goal, a naturalist defense of global content eliminativism would equally enable them to emerge victorious. Revisiting Haugeland, I will offer my own analysis of the current state of play to argue that global content eliminativism has not received sufficient attention and deserves a more prominent place in the debate than it currently occupies. (shrink)

Carnap was one of the first to use the term 'non-cognitivism'. His linguistic pluralism and voluntarism, and his deflationary views of ontology and semantics, are highly congenial to those of us who want to take non-cognitivism in the direction of global expressivism. In his own case, however, this move is in tension with his continued endorsement of what he calls 'the general thesis of logical empiricism', that 'there is no third kind of knowledge besides empirical and logical knowledge.’ So while (...) Carnap clears a path towards global expressivism, he doesn't seem to appreciate what it requires him to leave behind. (shrink)

This chapter proposes that encountering the Other through the face can be conditioned by social and built technologies. In “The Name of a Dog, or Natural Rights,” Emmanuel Levinas relates his experience as a prisoner of war, held in a forced-labor camp in Nazi Germany. He contrasts being denied his humanity by other humans, “called free” (DF, 152), while being recognized as human—indeed as a friend—by a dog the prisoners named Bobby. The episode suggests that though the concept of the (...) face applies to humans, the face is not enough for facing, at least not in the setting of the camp. By contrast, the prisoners seem able to face and be faced by Bobby, even if Levinas remains inconclusive about whether the face applies to animals elsewhere. It follows that the face is operating less like a property, and more like a capacity, a mode as Levinas calls it. But what conditions encountering an Other in this mode? If the face is neither sufficient for facing, nor prior to it, then what conditions facing (or effacing)? I propose that social structures, techniques, architectures, professional roles, and so on matter in coming to face (or efface) the Other. I conclude this from analyzing human-animal encounters in a scientific space of exception: the animal lab. Building on empirical accounts of animal research, I propose that animal research is populated by what I call “technologies of effacement.” These include: (1) built architectures; (2) entering and exit procedures; (3) protective garments and equipment; (4) identification and labeling techniques; and (5) experimental protocols. These technologies serve other manifest ends, but they operate to condition encounters between humans and animals in the lab: they help block the face of humans and animals. (shrink)

Historically, the great powers used small nations without a homeland, land and stable moral values as atool for their politics, and the Armenians were one of the few such nations. The Armenians who settled in the Caucasus under the patronageof christian Europe and tsar Russia have repeatedly committed genocide of Azerbaijanis over the past two centuries and facilitated the deportation of the local population. The Armenian atrocities that began in the 19th century and had no analogues in the 20th century (...) were finally brought to an end in the 44-day war and the Azerbaijani army successfully completed the Great Return. Initially, the Armenian occupants were expelled from Nagorno-Karabakh and seven adjacent regions, and now the second stage has begun- a successful return to the ancestral lands of ancient Western Azerbaijan. (shrink)

«Η κβαντική θεωρία είναι ολοκληρωτικά ολιστική (ηolistisch ganzheitlich), αρνείται το τετελεσμένο των διαχωρισμών…Ο κόσμος δεν αποτελείται από αντικείμενα. Μόνο η πεπερασμένη γνώση του ανθρώπου κατακερματίζει σε αντικείμενα το Όλον – στο οποίο και ο ίδιος ανήκει – προκειμένου να κατατοπιστεί» -/- C.F.Von Weizsacker -/- Για την κβαντική θεωρία ο Κόσμος είναι ενιαίος και αδιαίρετος, όλα τα στοιχεία που τον συγκροτούν βρίσκονται σε σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλοδιασύνδεσης. Η διασύνδεση των πάντων είναι ιδιαίτερα εμφανής στις μη-τοπικές αλληλεπιδράσεις του κβαντικού κόσμου. Το φαινόμενο (...) της κβαντικής συζευξιμότητας, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί μια αρχή υπέρθεσης, καθώς και η απορρέουσα έννοια της κβαντομηχανικής μη διαχωρισιμότητας, ως εγγενές στοιχείο της κβαντικής θεωρίας, συνεπάγεται ότι η αδιαίρετη ενότητα του Όλου συνιστά θεμελιώδες γνώρισμα του κβαντικού κόσμου, όμως ούτε η θεωρία ούτε το πείραμα είναι δυνατόν να προσπελάσουν και να αποκαλύψουν τη δομή ή την υφή της Ολότητας. Η Ολότητα είναι ανεξάρτητη από την επιλογή ενός παρατηρητή ή τον προσδιορισμό ενός πειραματικού πλαισίου ή τη μετρητική συσκευή ή από τη δράση του υποκειμένου της γνώσης, της νόησης και των επιστημικών πρακτικών ή ενεργημάτων του. Η Ολότητα αφορά στην περιοχή των κβαντικών συζευγμένων συσχετίσεων, δυνητικοτήτων και κβαντικών υπερθέσεων, στοιχείων που διέπονται από μία μη-Μπούλειαν Λογική Δομή. -/- Θεμελιώδες χαρακτηριστικό της κβαντικής θεωρίας είναι ότι η επίτευξη οποιασδήποτε συνεπούς και έγκυρης εννοιολογικής περιγραφής ή η ικανότητα απόδοσης γνωρισμάτων και ιδιοτήτων σ΄ένα ‘’αντικείμενο’’ μέσω του γλωσσικού συμβολισμού ή η δυνατότητα αναφοράς σε πειραματικά προσπελάσιμα γεγονότα, προϋποθέτει ως αναγκαίο όρο την αποσυσχέτιση και τον διαχωρισμό της Ολότητας του Κόσμου, σε διακριτές οντότητες, οι οποίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, δεν είναι όμως κβαντικώς συζευγμένες. Στην κβαντομηχανική καλώς ορισμένο αντικείμενο δημιουργείται μέσω μιας τομής Heisenberg, δηλαδή μέσω μιας διαδικασίας αφαίρεσης και προβολής της μη Μπούλειαν Ολιστικής περιοχής σε ένα Μπούλειαν πλαίσιο, το οποίο καθιστά αναγκαία την αποκοπή των κβαντικών συζευγμένων συσχετίσεων από το περιβάλλον του για να αποκτηθεί πρόσβαση στην εμπειρική πραγματικότητα και να συντελεσθεί η περιγραφή της μέτρησης. Δηλαδή η επίτευξη αιτιοκρατικών χωροχρονικών συσχετίσεων, η δυνατότητα χρονικών διασυνδέσεων μεταξύ πρότερου και ύστερου, αιτίας και αποτελέσματος και κατ΄ επέκταση η περιγραφή κάθε διυποκειμενικής εμπειρίας, προϋποθέτουν την διάκριση του Όλου σε γνωρίζον ‘’υποκείμενο’’ και ‘’αντικείμενο’’ προς εξέταση, σε παρατηρητή και παρατηρούμενο. Η κβαντική μηχανική αναγνωρίζει ότι ο παρατηρητής είναι καθεστωτικός παράγοντας στη συγκρότηση του παρατηρούμενου, οι παρατηρητές αρχίζουν σιγά-σιγά να αναγνωρίζουν πλέον τον προθεσιακό (intentional) χαρακτήρα απο τον οποίο διαποτίζεται η γνωσιοθεωρητική πρακτική. Οι παρατηρητές αποκτούν συνείδηση των δημιουργικών δυνατοτήτων τους και συνεπώς του κατασκευαστικού χαρακτήρα των πολλαπλών κόσμων τους, Σ΄αυτό το σημείο θα προβούμε σε αφαιρετικότερους στοχασμούς όσον αφορά την οντολογική φύση της κβαντικής θεωρίας. Η διάκριση του Όλου σε υποκείμενο και αντικείμενο εισάγει τις χωροχρονικές σχέσεις, την αιτιότητα, παράγει τον Λόγο, τη διάκριση θεωρίας και πράξης και εν τέλει το τεχνικο-επιστημονικό πνεύμα που υπολογίζει, μετρά, ποσοτικοποιεί τα μεγέθη και τα χειραγωγεί κατά βούληση. Όλα όσα παράγονται από τη διάκριση του Κόσμου σε Υποκείμενο και Αντικείμενο παράγουν την ανθρωποκεντρική θεώρηση-παράσταση του Κόσμου, τη μυθολογική διαμόρφωση της συνείδησης, τη φαινομενολογική ύπαρξη, την ύπαρξη τινός. Ο Κόσμος που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι συνιστά ένα απόσπασμα του Κόσμου, το Όλον διασπάται σε πολλαπλές προοπτικές (διαφορές φάσης της συνειδησιακής βίωσης του Χρόνου, δηλαδή διαφορές επίπεδων αντίληψης, συνείδησης και ψυχονοοτροπίας) που τον θεωρούν μέσω των εκάστοτε προοπτικών κάθε φορά και τις οποίες αναγορεύουν σε καθολικές προτάσεις και ύπατες αλήθειες ενώ δεν αποτελούν παρά πεπερασμένες διερευνήσεις του απεριόριστου Κόσμου, σχετικές προσεγγίσεις του Απόλυτου………. (shrink)

The ‘interpretive turn’ in twentieth-century hermeneutics rests on the general ontological claim that human reality is the reality of self-interpreting animals. But under the circumstances of advanced modernity, there are aspects of human life, or spheres of human thought and action, that appear to contradict this general thesis, in that they do not present themselves as the doings of self-interpreting animals at all. Of these, the predominant one is the sphere of work or 'productive' action. In face of historical circumstances (...) in which work presents itself as bereft of the meanings that concern self-interpreting animals, hermeneutic philosophy faces a choice: Does it exempt work from the realm of self-interpretive activity, making it an exception to the general ontological thesis; or does it seek to retrieve the hermeneutic provenance of productive action? With a focus on the writings of Gadamer and Ricoeur, the chapter shows that philosophical hermeneutics has vacillated on this issue and it suggests that retrieval of the self-interpretive dimension of productive action is a central task for hermeneutics today. (shrink)

Nowadays, Paulin Hountondji is considered as a great critic of a certain type of philosophy that occurred in Africa during the ’60s and which was called ethnophilosophy by him and Marcien Towa. However, a precise look at Hountondji’s arguments against the idea of an “African philosophy” reveals a worry, especially concerning his use of Writing. This article tries to reexamine this argument in order to draw the headlines of a critical approach to his major book: African Philosophy: Myth or Reality? (...) We intend to show that because of his skimpy vision of African culture, Hountondji could only attain to a skimpy vision of African philosophy. (shrink)

By taking into account Augustine’s attitude towards Manichaeism and Neoplatonism, this paper offers an ethical-anthropological analysis of the topic of evil in his works. It is argued that Augustine’s differentiation between ontological good and moral evil has relevant implications for contemporary debates on the topic, in particular, for those inspired by Hans Jonas.

roviding an account of the development of economic thought, this book explores the extent to which economic ideas are rooted in moral values. -/- Adopting an approach rooted in ‘pragmatism’, the work explores key questions which have been considered by economists since the classical political economists. These include: what degree of priority ought to be granted to property rights among all individual liberties; whether uncertainties in economic life justify investing political authorities with the power to stabilize business cycles; whether it (...) is better to trust entrepreneurial initiatives to resolve societal dilemmas or to centralize policy-making in the hands of a benevolent government. The chapters argue that economic thought has evolved from an emphasis on "sympathy" (as defined by Adam Smith) and that there has more recently been a rediscovery of the significance of sympathy reinvented as "fair reciprocity" in the wake of the emergence of behavioural economics and its connection to evolutionary psychology. -/- This key book is of great interest to readers in the history of ideas, political and moral philosophy, and political economy. (shrink)

Postmodern alienation -- Jameson's dialectical levels -- Baudrillard's hostile worlds -- Foucault's system of thought.