En este artículo desafío la aseveración sostenida por Peden y Brandt de que la filosofía de Spinoza es esencialmente incompatible con ciertas posiciones fundamentales de la fenomenología. Contra eso, sostengo que lo que Spinoza llama la imaginación se asemeja a la percepción en la fenomenología de Merleau-Ponty. Se justifica esa tesis a partir de una lectura semiótico-hermenéutica de la teoría de la imaginación spinozista, la cual permite ver ciertas semejanzas entre las epistemologías de percepción entre estos respectivos filósofos. A la (...) vez, al destacar las convergencias entre Spinoza y Merleau-Ponty, se ponen de relieve las divergencias entre el cartesianismo y la fenomenología, y surge la posibilidad de una lectura novedosa de la fenomenología desde una perspectiva spinozista. (shrink)

In the sixth Logical Investigation, Husserl thematizes the surplus (Überschuß) of the perceptual intention whereby the intending goes beyond the partial givenness of a perceptual object to the object as a whole. This surplus is an apperceptive surplus that transcends the purely perceptual substance (Gehalt) or sensed content (empfundene Inhalt) available to a perceiver at any one time. This surplus can be described on the one hand as a synthetic link to future, possible, active experience; to intend an object is (...) to intend it as it would appear if we were to have an exhaustively synthetic explication of it. This perceptual apperceptive surplus is, on the other hand, distinguished from the surplus that categorial form represents over the perceptual sense data. In this paper I show how the apperceptive surplus can also be understood as a synthetic link to past experience that is passively operative in any present perception. The synthetic link to both past and possible experience is a link to non-actual perceptions. Links to non-actual experience are despite their non-actuality nevertheless genuinely intentional in that they enter into the sense of any actively constituted object understood as a unity of sense. Key to this interpretation is an explanation of how Husserl appropriated the key concepts of attention and apperception from psychologists of his day, such as Stumpf and Wundt. (shrink)

The present study attempts to reconstruct Husserl’s account of empirical illusion and hallucination and disclose the significance of sense-deception in Husserl’s phenomenology. By clarifying the relation between the “leibhaftige presence” and “existence” of perceived objects, I shall be able to contend that illusion and hallucination are nullified, invalid perceptions. Non-existence or in-actuality is a form of invalidity: the Ungültigkeit of what demands its insertion in the totality of actual existence. Husserl elaborates an ex-negativo account of in-actuality, in which sensory deception (...) refers to a modal modification, which is always relative and contextual in relation to the total nexus of experience in its intersubjectively validated and harmonious unfolding. (shrink)

El presente artículo compara las consideraciones de Hegel y Husserl sobre la intersubjetividad en relación a la normatividad. Para esto, en una primera parte se discute la descripción de la conciencia del yo y el otro en cada uno de los autores; en la segunda, sus conceptos de libertad; y en la tercera, sus conceptos de normatividad, teleología e historia.

Autor prezentuje własną interpretację fenomenologicznej zagadki „w sobie” przedmiotu rzeczywistego i samego świata. Rozwiązanie tej zagadki ma rozstrzygające znaczenie dla właściwego zrozumienia fenomenologii transcendentalnej. Według Husserla, rzecz transcendentna jest „w sobie” w odniesieniu do faktycznego doświadczenia, ponieważ jej esse nie rozpływa się w percipi i może istnieć nawet wtedy, gdy nie jest faktycznie doświadczana. „W sobie” przedmiotu realnego nie oznacza jednak jego istnienia poza wszelkim możliwym sposobem dania w świadomości, ale jest idealną jednością daną w nieskończonej wielości rzeczywistych i możliwych (...) przejawów tego samego dopuszczającego określenia x. Wszystkie przedmioty realne są jednostkami sensu, ale sens nie przenika przedmiotu w nieskończoności jego przejawów, a w konsekwencji niewyczerpywalne x jako nosiciel tożsamości przedmiotu zawiera nadwyżkę wykraczającą poza sens. Zasadnicza teza artykułu brzmi, że „w sobie” rzeczy transcendentnej i świata realnego odpowiada czystemu x i jego nadwyżce przekraczającej sensy noematyczne. (shrink)