ΘΕΟΚΡΙΤΟΥ ΕΑΡΙΝΗ ΟΔΟΙΙ1ΟΡΙΑ

ΒΕΒΑΙΟΥΜΕΝΗ ΕΞ ΕΠΙΓΡΑΦΩΝ ΑΝΕΚΔΟΤΩΝ

Μηνί άπριλίω του 1889 έαρινήν όδοιπορίαν εις τα αύλια και τους αμπελώνας της στενής και μακράς νήσου Κω ποιούμενος, και την αυτήν όδον πορευόμενος, ην ποτέ ό βουκολικός ποιητής Θεόκριτος, υπό την μαγικήν έντύπωσιν της ζωηρας και χαριέσσης φύσεως της εύγείου και παραδεισίου ταύτης νήσου των μακάρων, και εν τη γλυκοθυμία της του Θεόκριτου περιγραφής του θέρους αυτής (είδυλ. Ζ'), καθ' όδον παραβάλλων τους σχετικούς προς την τοπογραφίαν της νήσου στίχους του ποιητου, εκ τής παραβολής δε πεποιθώς δτι εις την νήσον ταύτην άνεφέροντο τα εν τω έβδόμω εΐδυλλίω, μεΟ' δλας τας αντιφάσεις των αρχαίων σχολιαστών και την κεκηρυγμένην γνώμην του άλλως σοφοΰ Έρμάνου^ αντέγραψα και εμελέτησα έπιγραφας ανέκδοτους δύο, αϊτι- νες φιλολογικώς άςιοσπούδαστοι καταφωτίζουσι μίαν έπίχαριν σελίδα του βίου του ποιητου και μέρος τής τοπογραφίας τής νήσου.

Τω θέρει του 308, ό βουκολικός ποιητής Θεόκριτος, εξ 'Αλεξανδρείας ορμώμενος, ακόλουθος, φαίνεται, του Πτολεμαίου του Σωτήρος επιδημεϊ εν Κω.

*Ης χρόνος, άνίκ' εγώ τε και Εύκριτος ες τον "Αλεντα εϊρπομες εκ πόλιος, σύν και τρίτος άμϊν 'Αμύντας τα Δηοΐ γαρ ετευχε Θαλύσια και Φρασίδαμος κ' Άντιγένης δύο τέκνα Λυκώπεος, ει τι περ έσθλον χαών των έπάνωθεν, άπο Κλυτίας τε και αύτώ Χάλκωνος, Βούριναν ό'ς εκ ποδός άνυσε κράναν(Ι), ή γαρ εταίροι