Abstract

Mahler leert ons wat de onderkenning van de dood betekent voor het leven. Als de dood in onze samenleving geen plek meer inneemt, als we ons niet meer realiseren dat we sterfelijk zijn, dan beroven we onszelf van de kans om de tragische zin van het leven te doorgronden – namelijk dat we onontkoombaar eindig zijn en dat het leven daarom kostbaar is. Wetenschap en kunst hebben het vermogen dit memento mori te openbaren aan de mens – maar het is vervolgens aan de mens om zich ertoe te zetten ernaar te leven. Kunst kan dat bewerkstelligen wanneer zij tot ons gevoel spreekt, wetenschap wanneer zij tot ons intellect spreekt. Ook al kunnen kunst en wetenschap het lijden van de mens onder rampen of despoten niet stoppen, zij bemoedigden wel.