Abstract

Veel Nederlandse woorden (dans, zet, oordeel, assertie, ...) duiden zowel een handeling aan als het resultaat van die handeling. Het fenomeen doet zich in vrijwel alle talen voor en het lijkt erop dat het menselijke cognitieve apparaat er niet zoveel moeite mee heeft te wisselen tussen een statisch perspectief dat resultaten ziet en een dynamisch perspectief dat vooral gericht is op de processen die tot die resultaten geleid hebben. De filosofie heeft meer moeite met het wisselen tussen een statisch en een dynamisch perspectief. Na een veelbelovende start waarbij Heraclites zei dat alles vloeit, maar Zeno en Parmenides bewezen dat alles integendeel stilstaat, lijkt de statische invalshoek toch de overhand te hebben gekregen. Oordelen betreffen statische proposities en redeneren vindt zijn neerslag in statische bewijzen.