Abstract

Mijn vader wordt steeds enthousiaster. Hij laat zich meeslepen door de wals die wordt gespeeld en raakt helemaal in vervoering van zijn eigen toekomst. Mijn vader vertelt mijn moeder dat hij zijn zaken wil uitbreiden, want er valt veel geld te verdienen. Hij wil een gezin stichten. [...] en dan, als de wals het punt bereikt waarop de dansers wild in de rondte draaien, dan, dan vraagt hij met een enorme moed mijn moeder of ze met hem wil trouwen, hoewel hij dat nogal onbeholpen doet en zich zelfs in zijn opwinding onzeker afvraagt hoe hij tot dit aanzoek heeft kunnen komen, en om alles nog erger te maken, begint zij te huilen en mijn vader kijkt zenuwachtig om zich heen, omdat hij niet weet wat hij hiermee aan moet, en mijn moeder snikt: ‘Dat hoopte ik al vanaf het eerste moment dat ik je zag,’ [...] en op dat moment stond ik op in de zaal en schreeuwde: ‘Doe het niet! Het is nog niet te laat om van gedachten te veranderen, voor jullie allebei niet. Er komt niets goeds uit voort, alleen wroeging, haat, schande en twee kinderen met monsterlijke karakters.’ De hele zaal draaide zich geërgerd naar mij om, de ouvreur kwam het gangpad afgerend, flitsend met zijn zaklantaarn, en de oude dame naast me trok me neer op mijn stoel en zei: ‘Rustig nou. Dadelijk word je eruitgezet, en je hebt vijfendertig cent neergeteld om binnen te komen.’ En dus sloot ik mijn ogen, omdat ik niet meer kon aanzien wat er gebeurde.