When is political compromise acceptable--and when is it fundamentally rotten, something we should never accept, come what may? What if a rotten compromise is politically necessary? Compromise is a great political virtue, especially for the sake of peace. But, as Avishai Margalit argues, there are moral limits to acceptable compromise even for peace. But just what are those limits? At what point does peace secured with compromise become unjust? Focusing attention on vitally important questions that have received surprisingly little attention, (...) Margalit argues that we should be concerned not only with what makes a just war, but also with what kind of compromise allows for a just peace. Examining a wide range of examples, including the Munich Agreement, the Yalta Conference, and Arab-Israeli peace negotiations, Margalit provides a searching examination of the nature of political compromise in its various forms. Combining philosophy, politics, and history, and written in a vivid and accessible style, On Compromise and Rotten Compromises is full of surprising new insights about war, peace, justice, and sectarianism. (shrink)
This is a selection of the most important work of Edna Ullmann-Margalit, an unorthodox and deeply original philosopher whose work illuminated the largest mysteries of human life. It centres on two questions: How do people proceed when they cannot act on the basis of reasons, or project likely consequences? How is social order possible?
Given a descriptive word, what is the nature of the relation between it and the features of the object to which it is supposed to apply? What is it that entitles one to assert ‘this is a horse’?A traditional answer has been in terms of ‘Merkmal’: a collection of features, or properties, severally necessary and Jointly sufficient for the application of the word in question. This relation - call it the Merkmal relation - between word and features is common to (...) a variety of theories of meaning that may otherwise be in disagreement about the status of the features themselves in their relation to the object: whether they be actual or believed, perceptual or ‘essential,’ phenomenal or ‘real,’ etc. (shrink)
Abstract: Social justice concerns us on two counts: One, what is social justice? Two, given that we know the answer to one, then the question is: how can social justice be implemented? Answering the first question requires hitting the right balance between two values: liberty and equality. My concern here, however, is with the second question, the question of implementation rather than with what social justice consists of. I assume that the right balance between liberty and equality is somehow a (...) given. To implement the structural changes that a just society requires calls for a historical agent that can bring about such changes. The working class was a good candidate to be such a historical agent. The working class was suitable for this historical task because it was the class that had the most to gain from a just society and it was a very large class of people. The working class was singled out for this task not for being a particularly virtuous class but by being the class that had the most to gain from a change in the status quo. But the working class is rapidly disappearing; in the developed countries, it has shrunk considerably. Thus, the implementation of social justice is now left without an effective historical agent to carry it through. (shrink)
‘Hoe dat ook moge zijn, één ding is duidelijk: welke kenmerken van de Europese cultuur worden benadrukt, hangt af van datgene waarmee Europa wordt gecontrasteerd. Dus mijn eerste punt is: probeer niet Europa te definiëren met behulp van positieve begrippen, maar met behulp van cultuurvijandige begrippen, door het te contrasteren met de vijand.Ik heb weinig toe te voegen ter verduidelijking van het begrip ‘‘cultuur’’, maar ik zou wel iets willen toevoegen dat ontbreekt in de gangbare beschrijvingen van cultuurkenmerken, een kenmerk (...) dat ik uiterst relevant acht voor de omschrijving van de Europese cultuur. In de Europese cultuur hebben gemeenschappelijke herinneringen, met name aan de twee wereldoorlogen, een grote rol gespeeld in de totstandkoming van de cultuur. Ik zou zelfs willen beweren dat Europa als culturele eenheid meer blijk geeft van collectieve herinneringen dan van collectieve normen en waarden.’. (shrink)
Door de ultieme vernedering van hun slachtoffers voor zij geliquideerd werden wilden de nazi's afstand creëren, om geen medelijden met de slachtoffers te laten opkomen. De combinatie van vernedering en industrële vernietiging heeft er wezenlijk toe bijgedragen dat het debat rond de holocaust nog steeds voortduurt.
De drie historische godsdiensten jodendom, christendom en islam putten hun traditie uit normatieve teksten, die het herinneren hoog in het vaandel hebben staan. De herinnering moet het vergeten onmogelijk maken, maar dat bergt het gevaar in zich dat er ook geen vergeving mogelijk is.
Margalit filosofeert in zijn essay over de vraag of er een ethiek van de herinnering bestaat. Hij onderscheidt daarbij een aantal vragen, zoals: zijn we verplicht ons mensen en gebeurtenissen uit het verleden te herinneren, en zo ja, wat is de aard van die verplichting, en wie zijn die 'wij'?
‘Het theïsme verheerlijkt de glorie van God. Het humanisme verheerlijkt de waardigheid van de mens: de generieke mens, die staat voor mannen en vrouwen. De beweging van theïsme naar humanisme heeft zijn gevaren. Eén daarvan is dat de vergoddelijking van de mens in de plaats komt van de verering van God. Een ander gevaar is dat de mens als offerlam, als slachtoffer wordt beschouwd. Het eerste schept een cultuur van overheersing, het tweede een cultuur van slachtofferschap. Beide zijn slechte culturen. (...) Niettemin is het humanisme zijn gevaren waard.’. (shrink)
