This book describes the repertoire and uses of referring expressions by French-speaking children and their interlocutors in naturally occurring dialogues at home and at school, in a wide-range of communicative situations and activities. Through the lens of an interactionist and dialogical perspective, it highlights the interaction between the formal aspects of the acquisition of grammatical morphemes, the discourse-pragmatic dimension, and socio-discursive, interactional and dialogical factors. Drawing on this multidimensional theoretical and methodological framework, the first part of the book deals with (...) the relation between reference and grammar, while the second part is devoted to the role of the communicative experience. Progressively, a set of arguments is brought out in favor of a dialogical and interactionist account of children's referential development. This theoretical stance is further discussed in relation to other approaches of reference acquisition. Thus, this volume provides researchers and students with new perspectives and methods for the study of referring expressions in children. (shrink)

"Le propos de Geneviève Gavignaud-Fontaine s'inscrit dans l'actualité d'une économie mondialement globalisée, et de sociétés ébranlées en leur tréfonds. L'ouvrage et composé de deux parties. La première retrace le cheminement intellectuel et spirituel de Thomas d'Aquin en son temps, ce qui conduit à souligner la spécificité de la méthode et de la pensée thomasiennes. Questionner le réel pour le comprendre, passer outre les apparences du monde présent, chercher dans le passé tant la part d'explication causale qu'il contient que la part (...) d'éternité qu'il transmet, et travailler à connaître l'essence des choses : voilà un programme qui ne saurait laisser indifférent! À partir de la conception thomiste de la justice (volonté vertueuse), la deuxième partie analyse d'abord les causes profondes des faits dont les conséquences minent les sociétés, puis explique pourquoi les actuels propositions intellectuelles et programmes politiques échouent à faire obstacle aux injustes misères humaines du présent début de siècle. Parties des États-Unis.dès les années 1'970 et répandues outre-Atlantique, les successives 'nouvelles théories de la justice' s'essoufflent avec le temps." --. (shrink)

Kur’ân’da mescid kavramı daha çok Mescid-i Haram bağlamında gündeme gelmekte ve yeryüzünde kurulan ilk evin/maʿbedin Ka’be olduğu ifade edilmektedir. Mescidler, Mescid-i Haram gibi güven, huzur, istikrar veren özgün yapılardır. Mescidler; terbiye, eğitim, irşâd, tefekkür, birlik ve beraberlik, dayanışma, yardımlaşma vurguları ile toplumun sosyal açıdan gelişmesini sağlar. İslâm tarihinde camilerin ifa ettiği vazifeler, İslâm dininin diğer muharref dinler gibi dinle dünya işlerinin arasını ayırmadığını, dini kalbe hapsetmediğini göstermektedir. Hz. Peygamber ve sahabeler döneminde mescidler çok amaçlı mekânlar olarak kullanılmaktaydı. Mescidlerin Hz. Peygamber (...) dönemindeki fonksiyonelliğini kaybetmesi toplum üzerindeki etkinliğini zayıflatmıştır. Mescidler günümüzde sosyal etkinliklerle canlı duruma getirilmeli ve öyle ki mescidler/camiler hayat olmalıdır. Makalemizde mescid kavramın Kur’ân ve hadislerdeki yeri, önemi, işlevi incelenecek ve mescidlerin tarihsel serüveni ve fonksiyonları hakkında bilgi verilecektir. Çalışmamız, ülkemizde camilerin asli fonksiyonlarına dönmesi ve toplumsal alanda etkinliğinin arttırılması hedeflemektedir. Bunun için yapılması gereken bazı iyileştirme faaliyetleri üzerinde durulacak ve çözüm önerileri sunulacaktır. (shrink)

Sosyal, siyasî, iktisadî, psikolojik, kültürel boyutları dönemlere ve coğ-rafyalara göre çeşitlilik arz etse de savaş mefhumu insanlık tarihi kadar eski-dir. Savaşın, dünya hayatının durum ve problemlerinden kaynaklanan yönlerinin yanı sıra dinî sâiklerinin bulunması, onun tarihe mal olmuş sürekliliğinde oldukça etkilidir. Eski Ahit ve Kur’an dâhil kutsal metinlerin söz konusu sâikler arasında yer alması, pek çok farklı okumaya tâbî tutulabilecek bu metinlerin savaşa dair anlatımlar bağlamında değerlendirilmesini mümkün ve hatta gerekli kılmaktadır. Bu makalede Kur’an ve Eski Ahit’in tarih boyu insan hayatını (...) doğrudan etkilediği olgulardan biri olarak savaşla ilgili anlatımları bir araya getirilmiş, bunlar çeşitli yönlerden mukayese edilerek aralarındaki benzerlik ve farklılıklar belirlenmeye çalışılmıştır. Bu mukayeseden ulaşılan sonuçlardan hareketle, her iki metnin kendi muhataplarının zihninde oluşturduğu savaş algısına dair ipuçları elde etmek hedeflenmiştir. Savaşa dair anlatımlar incelenirken Kur’an’ın Arapça metni, Eski Ahit’in ise ulaşabildiğimiz en eski İngilizce metni ve Türkçe tercümesi esas alınmıştır. (shrink)

Higher religious education institutions operate within the universities today. While countries establish and develop their own institutions according to their history, society and state, the knowledge of similar institutions in other countries is important for the development of the universities. Comparative studies can make important contributions in this regard. This article, therefore, aims to compare higher religious education at public universities in Malaysia and Turkey in terms of six different themes including history, current situation, aims, programme structure, student admission and (...) graduate employability. Malaysia and Turkey represent two strikingly different countries in terms of state’s relationship with religion and religious composition of society even though they both have a Muslim majority population. This is a qualitative, literature-based study which employs document analysis. Official documents, academic articles and internet sources are used as references to examine and present information about higher religious education in Malaysia and Turkey. The findings of the article are as follows: The development of higher religious education in Turkey has been intermittent and closely related to the politics of religion, as the major political changes have had an impact on higher religious education. In contrast, the development of higher religious education has been steadier in Malaysia. Even though the politics of religion and electoral calculations of political parties have also influenced higher Islamic education in Malaysia, this has not at least resulted in their closures or their dramatic decreases. Currently, higher religious education is thriving in both countries, but more rapidly (at least quantitively) in Turkey than in Malaysia. Regarding the aims of higher religious education, there are direct references to Ahl al-Sunnah wa al-Jama‘ah and raising practising Muslims in Malaysia, where the aims and programme outcomes are determined by a national agency. In Turkey, historically, the official mission statements of theology faculties were more inclined towards modern aims/concepts, partly to legitimise the place of theology in a secular university. However, in recent years, there has been a tendency towards overtly Islamic values and concepts. However, due to the lack of a national agency which defines the aims of theology/Islamic sciences faculties, the official mission and vision statements seem patchy and vague, but the accreditation process might lead to more common and unified aims and programme outcomes. In Turkey, higher religious education officially does not adopt any branch of Islam, as opposed to Malaysia, which might be an opportunity for becoming more accommodative and integrative in a modern society which is marked by plurality and diversity. There are different Islamic Studies programmes in Malaysia, which has sought to integrate Islamic knowledge with vocational one. This has resulted in the introduction of multi and cross-disciplinary programmes and specializations. The graduates of these programmes, in turn, can work in very different vocations from security to finance and from judiciary to religious services. Multi and cross-disciplinary programmes are currently lacking in Turkey, as higher religious education faculties only offer a single programme. Another important difference is the process of student admission. There are different post-secondary education/examination systems in Malaysia, while in Turkey there is a national university entrance exam. Despite the different examination systems, in Malaysia, students need to have a solid background in Islamic education, Arabic and English in order to enrol on Islamic Sciences programmes; whereas in Turkey there are just few questions regarding religious education in the university entrance exam; therefore, no background in religious education, Arabic or English is necessary. Even though this can give opportunity for those who do not have any Islamic education background, there are problems that theology/Islamic sciences faculties have to start from the basics, such as teaching how to read the Qur’an. Finally, in both countries the employability of higher religious education’ graduates seems one of the most pressing issues, but more in Turkey than in Malaysia. (shrink)

Human beings pass through a series of life stages since birth. These stages beginning at the infancy even in the mother’s womb are accompanied with a period extending to the senescence and the last stages of the life. Creation of human beings and various stages of the life are mentioned in the Qurʾān. Besides, it is referred to the senescence. In addition to the expressions sheikh, shayb, ʽajūz and kibar indicating to the senescence, ardhal al-ʿumur is also pointed out in (...) the Qurʾān in this regard. This article aims to identify in which context and meaning the wording regarding ardhal al-ʿumur and senescence are used in the Qurʾān and to reveal the relation between these terms. Since, the term ardhal al-ʿumur and senile dementia are directly correlated in the commentaries usually and the interpretations build the perception that these two expressions are almost synonyms. Are ardhal al-ʿumur and dementia closely associated with each other? Are the other terms in the Qurʾān indicating to the senescence correlated with the dementia? Our study aims to explain the expression ardhal al-ʿumur in the Qurʾān in this regard. Furthermore, the other terms regarding the senescence expressed in the Qurʾān are reviewed in this respect. SUMMARY The Qurʾān tells the creation of human beings and refers to the various stages of their lives as well. The explanations beginning with the creation state the prenatal period, infancy and childhood, adolescence and adulthood of human beings. The Qurʾān refers to the senescence as well, the last stage of the life. In this regard, ardhal al-ʿumur, sheikh, shayb, ʽajūz and kibar are the terms in the Qurʾān associated with the senescence. Especially nowadays, the senescence is a considerable focus of the science, besides being mentioned in the Qurʾān. This article discusses the subject scientifically as well. The senescence is defined with various aspects since it expresses a period having physical, psychological and social dimensions. Furthermore, certain classifications regarding the senescence are made and physiological changes associated with the chronological age are more emphasized. It has been indicated that the senescence is divided into two: biological and chronological aging. According to this chronological aging is the same for everyone while biological aging varies from individual to individual. The senescence is acknowledged as the last development stage of the human life in terms of social sciences and considered as an on-going universal process between birth and death. Therefore, the senescence is interpreted relatively while the aging is interpreted universally. So, everyone gets old; however, the senescence means a life period varying from individual to individual. The senescence affects the individual both health-wise and psychologically, sociologically and economically. In other words; the senescence, a tough period, is a phenomenon which deeply affects the human beings and all their characteristics making them exist. The senescence is addressed in the Qurʾān with various expressions. Ardhal al-ʿumur, foremost among these, is mentioned twice in the Qurʾān (al-Nakhl 16/70, al-Ḥac 22/5). The exegetes generally consider ardhal al-ʿumur as the physiological exhaustion of an individual due to aging and as the period when dementia is experienced. The characteristics of the stage called as ardhal al-ʿumur in the Qurʾān are explained with the following statement: turning into a person who does not know anything from the person who used to know many things. Just because of this sentence, ardhal al-ʿumur is construed with dementia. Are arzali’l-ʽumur and dementia directly interrelated? This article also reviews the other terms stated in the Qurʾān regarding the senescence from this aspect. Sheikh, another expression stated in the Qurʾān regarding the senescence, is mentioned four times (Hūd 11/72, Yūsuf 12/78, al-Qaṣaṣ 28/23, al-Muʼmin 40/67) and it is described with the word kabīr in two of them. The lexical meaning of sheikh is an old person in terms of age and appearance. Moreover, sheikh is used as an adjective to describe the individuals who have wisdom in customs. So, the word sheikh both means an individual who is well on in life and is the expression of supremacy in terms of knowledge and experience. Shayb, another expression stated in the Qurʾān regarding the senescence, is mentioned three times (Maryam 19/4, al-Rūm 30/54, al-Muzzammil 73/17) and means hair greying and describes a physiological change in the senescence. ʽAjūz stated in the Qurʾān for the senescence is mentioned in four different chapters (Hūd 11/72, al-Shuʽarā’ 26/171, al-Ṣāffāt 37/135, al-Dhāriyāt 51/29) and expresses incapacity of performing many actions. ʽAjūz is another expression in the Qurʾān meaning elderliness. The senescence is implied with this expression too; however, the dementia is not mentioned. Kibar, the last wording associated with the senescence, is mentioned in six verses (al-Baqara 2/266; Āl-i-ʽImrān 3/40, Ibrāhim 14/39, al-Hicr 15/54, al-Isrā 17/23, Maryam 19/8). The word kibar means the senescence and physical power loss; nevertheless, is not interpreted as dementia. To our knowledge, the explanations regarding the senescence and dementia in most of the commentaries cannot be corresponded in the Qurʾān as if they are synonyms. This perception can be generated due to the statements pointing out the dementia in the lexical meaning of ardhal al-ʿumur. It is understood in the light of the data acquired by today’s science that the dementia is not a natural result of the senescence but rather one of its risks, which is already proved by the fact that the science discusses the dementia separately from normal aging process. Therefore, there is not a general picture of dementia including all elders. Thus, it is possible to define ardhal al-ʿumur as a later part of life which includes some elders and affects them physiologically, psychologically, sociologically, etc., in addition, they lose their mental faculties in that period. Each expression regarding the senescence in the Qurʾān reveals the picture of the senescence pursuant to the integrity of the Qurʾān. The senescence in the Qurʾān is an ineluctable reality. The fact that this period is clearly expressed in the verses aims that this reality can be perceived by human beings and they can be prepared for this period. Some problems that elders experience are also mentioned in the Qurʾān. When the other terms in the Qurʾān associated with the senescence apart from ardhal al-ʿumur are reviewed, it is seen that the aforementioned problems that may be observed at later ages are hair greying, bone diseases, incapability and weakness in doing some actions. Today, there are various disciplines concerning the elders and the information obtained from these disciplines shows that these problems are a lot more than the ones mentioned in the Qurʾān. However, it is not expected that the Qurʾān discusses the facts as a science book since it is a holy book. When ardhal al-ʿumur is evaluated in the light of scientific data, it appears as a sickness period when some elders experience mental problems such as dementia/blackout. On the one hand, there will be elders who experience these problems; on the other hand, there will be some who do not. All expressions regarding the senescence in the Qurʾān do not lead to the fact that the aging leads to the dementia directly. Ardhal al-ʿumur within the integrity of the Qurʾān expresses that senile dementia affects some individuals while it has not any impact on the others. Therefore, ardhal al-ʿumur is one of the life stages affecting not every elder but some of them. The fact that different terms are stated in the Qurʾān regarding the elders points out various aspects of the aging process creating different effects. The second important reason why the aging is mentioned in the Qurʾān is to emphasize the value of the elders and the respect that should be showed to them. Besides, it is also underlined in the Qurʾān that the elders are so precious that they cannot be left alone socially and psychologically. Furthermore, the elders are the individuals worthy of love and being valued. Thus, it is suggested in the Qurʾān to love, respect and honour the elders and to live with them regardless of whether they will experience ardhal al-ʿumur or not. Therefore, the human beings are reminded to look after the elders, esteem them materially and morally, as they deserve, and to act considering the characteristics of this period. (shrink)

This article deals with political socialization and political participation, in the context of visiting phenomenon, in Turkey. We took the Ali Baba Tomb in central Sivas and Celtek Baba Tomb in Celtek village as the sample of our study. In the study, political socialization and participation was seen as a dialectical process between individual and society. Visiting phenomenon embodying a rich historical, religious and cultural accumulation is important in that it defines the religious tendency of huge masses. As a matter (...) of fact, they have realized their potitical socialization in a pretty much authentic culture with different interests, duties, roles and positions. At the same time, they have shown their political participation with reference to the religious world of meaning. -/- SUMMARY In the contrast to the secular paradigm, religion continues to keep its reciprocal relations with the whole social system without giving an opportunity to any speculation. Religion and politics are two important fields in which this living relationship is stood for institutional structures. This article focuses on political socialization and political participation in Turkey by taking into consideration the phenomenon of visiting. The question of how the visiting phenomenon provided an input to the political system in terms of political socialization and political participation constitutes the problem of the research. Ali Baba Tomb in the center of Sivas province and Celtek Baba Tomb situated in central Celtek Village were selected as samples for the study. The political socialization and participation were talked with 33 visitors who had been selected randomly from different days between September and December 2015 and were tried to understand the data obtained by semi-standardized interview form. It has been examined in terms of its historical development and orientation of relationship between the visiting phenomenon in the research and the political system. For this reason, the basic methodological acceptance of the research has been to understand and interpret political socialization and participation in its specific environment. In this framework, firstly, the socialization of the sample in the context of family, school, mass communication and social environment was evaluated. Later, it has been tried to understand the religiousness in the context of the visiting through the same group. Their political participation has also been resolved according to the classification of Milbrath and Goel’s hierarchical political participation level through the field of political socialization and religiousness. Finally, this research, which is considered as a singular case study, has been subjected to a systematic and phenomenological analysis according to gender, age, education and belief variables on the basis of data obtained through problem-centered interviewing and participatory observation. The visiting in a phenomenological sense involves a trip and travel made with certain requests to the people who are believed to have been buried in places such as tombs, attributed to certain spiritual powers and virtues. The visiting phenomenon in the field of research had brought a rich historical and cultural content, exceeding a simple grave visit. Today, in the religious and traditional meaning world the traumas caused by the modernization and other socio-psychological thrillers have brought a different interest in Turkish society than ever before. The visiting phenomenon has created a continuity with a perception of sanctity and understanding which were shaped by an interaction with many different cultures, pre-Islamic beliefs and eventually mystical and charismatic personalities. However, the visiting phenomenon according to the severity of the individual and social crises experienced in the modern period has also revealed some variations that included popular patterns in both structural and practical contexts. Thus, the visiting phenomenon today is seen in a change by creating new universes appropriate to tradition in different social categories. In the modern era the influence of this change on the political culture is evident. This effect is generally related to the social structure of Turkish society and manifests itself as a closing within the sense of protection of the world of meaning. The visiting phenomenon, which has a special place in the religious life of very large masses in Turkey, has created a peculiar structure of political socialization and political participation around a profound historical accumulation. The participants have realized their political socialization in a unique cultural environment. This culture was formed in the context of family, school, mass communication and social environment. The dramatic situations that have taken place in the process have brought the important socialization problems in this environment. The community associations, the system of obsolete values, the distorted hierarchical relationships and the insecure environments created no longer lead to the searching for meaning by them. These people, who express themselves not like politics (27 people) at last, instead of expressing politics themselves with ideological concepts like ideological rightist, leftist, Islamist, communities people (ʾumma), Kemalist (5 people), but rather Turkish, Muslim, homeland, nation, human and righteousness as the concepts and words to prefer to identify. This should be a socialization that they carry out by transferring the objective world they created outwardly around a set of meanings to their subjective consciousness again. It should be a socialization again that they carry out by transferring the objective world they created outwardly around a set of meanings to their subjective consciousness. The visitors have carried out a political participation with the accumulation created by this field of political socialization. They saw themselves as often religious and the visiting activity as a sign of religiosity. As a result, the visiting a tomb could have been a simple manifestation of inner happiness and ease in a happy moment or an entertainment as much as it was in distress in this environment. The mystical attitude which is far from the world that many poor people built around the visit has caused them to put reserves in the political institution that represents a secular field. As a matter of fact, the visitors often characterize the world with the terms like empty, lie, trial, and so on. Politics, on the other hand, had been seen as a relationship of interest, cheating and lying. It has been understood that it provides a political input in the framework that Milbrath and Goel conceptualize as audience actions when we look at the political participation of the visiting phenomenon in the Sivas universe. According to this visit, in the sample of the phenomenon 29 people of the participants said that they are not open to the politics while 4 of them said that they are open to the politics. However, given that voting attitudes in the elections, only 2 of the participants did not see this very important; others (31 people) regard voting as a responsibility in the name of country, nation, country or even religion. From time to time, those who say either that they have started to the political discussions or that they have participated in political debates (11 people of them) are less than those who have never attended this kind of debates (22 people). In this sample, the number of people trying to persuade a person to vote for a particular party is 6; the number of people carrying a rosette of a party or hanging the symbols of the party to the house, to the car, was only 4 among those participants. Visiting people usually provide the political socializations in a fatalistic and restrictive environment. Their political participation is also in accord with the symbolic world of this hierarchical structure in which life is defined by certain rules. Therefore, they had produced an unquestionability of the authority as it is in family as well as political institutions. The politics is frightening for them; it is not interested in them and they should be away from it. (shrink)

Le mythe comme force de mobilisation dans une société guerrière. L’article se concentre sur le rôle mobilisateur des symboles et en particulier sur le fonctionnement du théâtre mythique. Le théâtre attique est compris comme une performance symbolique dans laquelle le genre comique et tragique représentaient des processus de ‘sur-distanciation’ et de ‘sous-distanciation’ respectivement. Au lieu de concevoir la tragédie seulement comme un medium esthétique ou critique, le genre tragique est vu comme une part d’un processus culturel etsocial complexe qui sert (...) de une force mobilisatrice autour des valeurs fondamentales de la polis, e.g. du guerrier et son hèbè. Quelques pratiques cultuelles sont discutées pour démontrer l’importance du symbolisme guerrier dans la société attique. En plus l’argument présenté est que la performance tragique ne présente pas une image positive et idéale, mais une violation de l’ordre social . Les enfants d’Héraklès et d’autres tragédies sont analysées pour illustrer cette manière de penser.This paper focuses on the mobilizing role of symbols and specifically on the workings of mythical theatre. Attic theatre is understood as a symbolic performance in which the comic and the tragic genres represented processes of ‘over-distancing’ and ‘under-distancing’, respectively. Instead of conceiving of tragedy as just an aesthetic or critical medium, the tragic genre is viewed as part of a complex cultural and social process that serves as a mobilizing force around the fundamental values of the polis, e.g. the warrior and his hebe. A number of cult practices are discussed in order to demonstrate the importance of warrior symbolism in Attic society. Furthermore, it is argued that the tragic performance does not present a positive and ideal image, but a violation of the social order . The Children of Herakles and other tragedies are analysed in order to illustrate the argument. (shrink)

Frege made a derivative of the distinction that he made between the meanings of senses (Sinn) and references (Bedeutung) on judgments, and named the judgments which he treats as hollow functions; ‘Unsaturated’ (ungesättigt) phrases and the phrases which completed an argument as, ‘Saturated’ (gesättigt) phrases. Saturated phrases consist of first and second level concepts and are considered to be meaningful expressions with an accurate value. Frege became the founder of modern symbolic logic with the language of formal logic he developed (...) in ‘Concept Writing’, and based all this formal analysis on the distinction of ‘function (Funktion) – argument (Argument)’ and ‘concept – coverage’. The philosopher, who makes sense of the judgments as their ‘thoughts’; determines the logical value accuracy of the reference on the basis of this distinction, has adopted a contradictory acceptance in terms of both considering the judgments as a condition of being able to receive a truth value and reducing them to the senses of the sentences. Then, if the thoughts were indeed the sense of the sentences, as Frege thought, then it would not be possible to speak of sentences that were meaningful but lacked truthfulness. That is why, to overcome this distress, we propose to change the definition of thought in Frege's theory and to consider it as function values, not the sense of sentences. Likewise for us, thoughts are not the senses of the sentences, nor are they references. Contrariwise, thoughts are the function value of the sentences. To put it in a different way, if a sentence lacks function value, it can be meaningful but not true or false, and if the sentence has a function value, it can be true or false. Thus, for us, thoughts are neither the expression of the sentence in the language nor the logical value of the sentence; thoughts are function values that can be true or false. (shrink)

"Trente ans, c'est ce que nous avons gagné en espérance de vie depuis 1900 : la totalité d'une existence au XVIIe siècle. Formidable avancée qui bouleverse tout : notre vie professionnelle, amoureuse, familiale, notre rapport au monde, à la maladie, le sens même de notre destin. À partir de la cinquantaine, l'animal humain connaît une suspension entre maturité et vieillesse. Il comprend ce qu'il est précieux de sauvegarder, déraisonnable de convoiter et permis d'espérer. Que faire de ce cadeau ambigu? Comment (...) remplir cette moisson de jours supplémentaires? S'agit-il de vivre plus longtemps, ou plus intensément? Le défi de la longévité n'est-il pas d'arbitrer entre la fatigue et la ferveur, la grâce du renouveau et la disgrâce du renoncement? Voici un nouvel art de vivre l'été indien de la vie."--Page 4 of cover. (shrink)

Jean-Luc Nancy takes the concept of "essence" in order to indicate its drawbacks on the singularity of being. The concept of essence is not a universal and necessary origin, but contingent and historical meanings for Nancy. This historicity in meaning leads Nancy to question the concept of the individual and the rules of the social/public sphere allocated through individuality. Nancy's argument on the ontological environment of finite beings aims to highlight those beings are mixed singular, not belonging to a universal (...) unit. This allows us to discover that being is singular and also singular-plural to the extent that it is with the other. Thus, essential historical concepts invalidate individual or social organizations at this point. Nancy calls this “finitude” which is the only transcendental concept that makes possible the “being with” (Mitsein). It is possible to think that finitude is the only property to make a community of singularities rather than ready-made concepts of social sciences. I argue that this position is methodological for an alternative socio-ontology. (shrink)

This paper argues for a version of perspectival realism as to abstract objects. Differently from bodies and mental states, abstract realities are supposed to be always unobservable objects, things never given in perception. Contrary to this received view, this paper tries to show that abstract objects can be perceived, even though people aren’t currently aware of perceiving them. Moreover, in order to perceive abstract objects we must be accordingly equipped. Our equipment to perceive abstract objects involves not only retino-cortical elements, (...) but mental and cultural conditions as well. (shrink)

La présente étude vise à identifier et à clarifier quelques aspects centraux de la critique de la psychologie de Natorp dans la VeRecherche logique de Husserl. Après avoir ramené l’argumentation de Husserl à quatre objections principales, nous montrons qu’elles ont toutes pour enjeu l’idée d’une psychologie empirique de style brentanien. Nous commentons sur cette base deux questions parmi les plus significatives soulevées par la controverse Husserl-Natorp : la nature de la différence entre le psychique et le physique et la possibilité (...) d’objectiver les contenus phénoménaux — en clarifiant en quel sens les deux auteurs y apportent des réponses diamétralement opposées. L’article s’achève par quelques remarques sur les faiblesses de la conception de Natorp.The aim of this essay is to identify and to analyze some key aspects of Husserl’s critique of Natorp’s psychology in the fifth Logical Investigation. After dividing Husserl’s argumentation into four main objections, we show that what is at stake in all of them is the idea of an empirical psychology in Brentano’s style. From that perspective we comment two of the most significant questions raised by the Husserl-Natorp debate : the nature of the difference between psychical and physical, the possibility of objectifying phenomenal contents. We then attempt to clarify in what sense Husserl’s and Natorp’s answers to these two questions are diametrically opposed. We conclude by some remarks on the intrinsic weaknesses of Natorp’s approach. (shrink)

This study presents a history of the image: as central to truth and to the possibility of knowledge; in its relationship to the object; as representational mode of knowing; its inadequacy as medium; and as both revealing and concealing. Boulnois proceeds by means of multiple perspectives, linked historically in an archeology: an attempt to bring to light the sources and development of Western reflection upon the role of images. Less interested in providing answers than in re-framing contemporary reflection upon the (...) role of visual images and art in human cognition, the author bases his study upon a compendium of texts and authors not often seen together in the same volume: philosophers, theologians, and artists. Together, they uncover the continuity and discontinuity of development around the central role of visualization for human rationality. The volume concludes with an exhaustive bibliography and extensive indexes.Part I, "Fondations Anthropologiques," lays the groundwork for the study: from Augustine and Platonic theories of the image and its role, both in knowledge and in the link between the human and divine . Tensions within both philosophical and theological. (shrink)

Eserlerin mukaddimeleri, müelliflerin konuya hâkimiyetini gösterdikleri ve adeta ilmî yeterliliklerini okuyucuya sundukları bölümler olmuştur. Bazı tefsir mukaddimelerinde de bunu görmek mümkündür. Kur’ân ilimleri ve tefsir metodolojisi hakkında önemli bilgiler veren ve çalışmamıza konu olan Tabersî, Âlûsî ve Sıddîk Hân da eserlerinin mukaddimelerinde Kur’ân ilimlerinin bir kısmınasathi yorumlar getirirken, bir kısmına ise teferruatlı bir şekilde yer vermektedirler. Örneğin Tabersî i’caz konusunu, Âlûsî i’câzla birlikte yedi harf meselesini detaylı bir şekilde ele alırken, Sıddîk Hân Kur’ân ilimleri konularına daha kısa bir şekilde değinmektedir. (...) Müfessirlerimiz mukaddimelerinde genel olarak metodoloji konusuna daha detaylı bir şekilde değinerek takip edecekleri yöntem hakkında bilgi vermektedirler. Tefsir metodolojisi konusunda benzer kaidelerlekonuyu ele alan müfessirlerimiz, bazen de kendilerine özgü yöntemlerikullandıkları müşahede edilmektedir. Bu bağlamda Tabersî Şîa mezhebinin görüşlerini önemsemekte, imamlardan nakledilen rivayetleri Peygamber’den nakledilen rivayetle eşit tutarak mezhebî taassupla konuya yaklaşmakta; Âlûsî tasavvuf ehli tarafından yapılan yorumları önemsemekle birlikte konuya temkinli yaklaşarak, yapılan batınî yorumun ayetin zahirine uygun olması gerektiğini söylemektedir. Diğer iki müfessirden daha fazla tefsir metodolojisine değinen Sıddîk Hân ise mezhep taassubundan uzak durulması gerektiğini söyleyerek birçok tefsir yöntemini eleştirmekte ve bu yaklaşımları tefsir olarak değerlendirmemektedir. Tefsir metodolojisinde naklin önemine değinen müfessirlerimizden Tabersî doğru bir tefsir için sahih naklin gerekli olduğuna, Sıddîk Hân ise tefsirin sadece sahih nakille bilineceğini söyleyerek, bunun dışındaki yorumları te’vil olarak değerlendirmekte böylece tefsir ve te’vil arasındaki farka değinmektedir. (shrink)

On Malcolm Schofield’s highly influential reading of the Similarity Regress in Part I of the Parmenides, the problem that the Regress poses is explanatory. Socrates posited the Similarity Form in order to explain why similar things are similar: similar things are similar because they participate in the Form Similarity as copies of the same original. Yet, the Similarity Regress generates an infinite series of Similarity Forms such that explanation is deferred ad infinitum. Schofield provides a philosophical incentive for adopting his (...) reading. He argues that the treatment of similarity in Part II of the dialogue yields a complete explanation of similarity. If we adopt this account, we can avoid the Similarity Regress altogether since a Form of Similarity is not needed in order to explain why similar things are similar. Thus, his interpretation has a hugely important philosophical pay-off. However, there is a different way to read the argument. Socrates claims that each Form is only one. Yet, the Similarity Regress is an argument that generates an infinite series of Similarity Forms. This results in a violation of the principle of non-contradiction: there is both only one Similarity Form and infinitely many Similarity Forms. Yet, anything that is incompatible with the principle of non-contradiction is surely absurd. Nobody, as far as I am aware, has explored whether this reading also has philosophical pay-off if we look at it together with similarity in Part II. However, should this interpretation pay off, it would be a viable alternative to Schofield’s. In this paper, I explore both views in the context of the treatment of similarity in Part II of the Parmenides. I argue for an account of similarity that differs from Schofield’s. Although my account is not wholly dismissive of Schofield’s, it renders the pay-off of Schofield’s account less appealing than he suggests. Furthermore, I show that the account of similarity in Part II also yields important lessons for the proponent of the alternative reading of the Similarity Regress: similarity as treated in Part II simply leads to further infinite regresses, thereby pushing us to consider rejecting the account of similarity in Part II too and to look for some other account intead. (shrink)

Resumen En el presente estudio se aborda la descripción de la semántica de los marcadores evidenciales por lo visto y se ve que en el marco de la teoría de la relevancia. Tomando como punto de partida el análisis que Albelda, M.. ¿Atenuación del compromiso del hablante?: El caso de los evidenciales por lo visto y se ve que. Rilce, 34.3, 1179–1214. traza de ambos evidenciales en un corpus oral, se realizó un estudio tanto cuantitativo como cualitativo de los patrones (...) y el rango de interpretaciones de cada expresión en una muestra de géneros escritos formales procedentes del Corpus de Referencia del Español Actual. Los resultados cuantitativos mostraron algunas diferencias con respecto a los obtenidos por Albelda, M.. ¿Atenuación del compromiso del hablante?: El caso de los evidenciales por lo visto y se ve que. Rilce, 34.3, 1179–1214: por lo visto es principalmente inferencial y, en menor medida, reportativo en la escritura formal. En contraste con los géneros orales, tiende a introducir inferencias genéricas, y en ocasiones también precede conjeturas. Se alinea con el parámetro de la objetividad, permitiendo al emisor mostrar una menor implicación hacia la evidencia, así como un mayor compromiso epistémico hacia la fiabilidad de la información. Se ve que, por el contrario, es generalmente un marcador inferencial, tanto en géneros escritos como orales. Se emplea, principalmente, para encabezar inferencias conjeturales. Con se ve que, el emisor muestra una mayor implicación y subjetivización, y un menor compromiso epistémico hacia la evidencia que se introduce en el discurso. Los diferentes patrones de comportamiento discursivo exhibidos por ambos evidenciales pueden explicarse en el marco de la teoría argumentativa del razonamiento. Why do humans reason? Arguments for an Argumentative Theory. Behavioral and Brain Sciences, 34.2, 57–74; Mercier H. y Sperber, D.. The Enigma of Reason. Cambridge, Mass.: Harvard University Press.). Por lo visto y se ve que tienden a introducir, respectivamente, conclusiones intuitivas y reflexivas que deben ser verificadas y aceptadas por la audiencia. Se ve que apunta, generalmente, a la activación de los mecanismos cognitivos de vigilancia epistémica y lectura de la mente, mientras que por lo visto tiende a desencadenar los procesos de vigilancia epistémica y de razonamiento. (shrink)

Siyasetnâme türü eserler, genel itibariyle, hükümdarlara siyaset sanatının inceliklerine dair tavsiyeler vermek amacıyla kaleme alınmışlardır. Siyasetnâmelerin bir diğer amacı deneyime dayalı devlet idaresi ile yöneticilerin görevlerinin tanımlanması ve sınırlarının belirlenmesi olduğundan yazıldıkları dönemin pratik ahlakını yansıtırlar. Bu yönüyle de bir anlamda idareciler için kaleme alınmış el kitaplarına benzerler. Devrin siyaset anlayışının gözlemlenebileceği siyasetnâme türü eserlere dair bir diğer husus, iktidarın siyasî meşruiyetini veya geçersizliğini, aynı şekilde taht müddeilerin haklılığını veya asiliğini ispat etmek için kutsal metinlerden dayanak aranmasıdır. Bu amaca yönelik (...) olarak Kur’an-ı Kerim’den deliller getirilmeye çalışılmış ve hadis literatürü savunulan görüşün desteklenilmesi adına kullanılmıştır. Esasen din ve siyasetin kardeş kabul edildiği Orta Çağ’da dinî öğelerin devlet yönetimine dair eserlere konu edilmemesi düşünülemezdi. Burada önemli olan nokta, ayet ve hadislerin zaman zaman bağlamlarından çıkarılarak müellifin veya eserini takdim ettiği yöneticinin ideolojisini destekleyecek şekilde yorumlanıp açıklanmaya çalışılmasıdır. Biz de bu çalışmamızda, İslam kültür ve medeniyeti içerisinde ortaya çıkmış ve ona has bir tür olan siyasetnamelerden seçilen dört örnek üzerinden bu çalışmalarda yer verilen ayet ve hadislerin hangi konularda kullanıldığını ortaya koymaya çalışacağız. Böylelikle ileride bir ayet veya hadisi merkeze alarak yapılabilecek çalışmalara altyapı hazırlamayı amaçlamaktayız. Özet: İslam tarihinde ilk siyasi görüş ayrılıkları Hz. Muhammed’in vefatının hemen ardından yaşanmıştır. Bu görüş farklılıkları Müslümanların büyük çoğunluğunun Hz. Ebû Bekir’in ismi üzerinde uzlaşmasıyla çözümlenmiştir. Müslümanlar, üçüncü halife Hz. Osman’ın yönetiminin ikinci yarısına kadar özellikle fetih düşüncesinin birleştirici gücü etrafında bir araya gelmiştir. Bununla birlikte büyük oranda ekonomik temelli sorunlar neticesinde İslam toplumunun içerisinde bulunduğu sükûnet dönemi son bularak yerini anlaşmazlıklara bırakmıştır. Anlaşmazlıklar çatışmaya dönüşmüş ve nihayetinde Hz. Osman’ın başkent Medine’de katlinin ateşlediği ayrışma fitili Cemel ve Sıffîn Savaşları, Hâricîlerin ortaya çıkması, Şia’nın oluşumu ve sonrasında derinleşen fikrî ayrışmalarla birlikte büyük bir yangına dönüşmüştür. Siyasi tartışmalar neticesinde derinleşen fikrî ayrışmalarla birlikte İslam tarihi farklı dinî görüş ve inanışların çatışmasına sahne olmuştur. İslam siyaset düşüncesinde özellikle ilk iki yüzyıllık süreç fakihler, muhaddisler ve mütekelliminin görüşleri etrafında şekillenmekteydi. Bu dönemde yaşanan görüş ayrılıklarında kendi fikrini haklı gösterme çabasına girenlerin başvurduğu ilk kaynaklar Müslümanların bütün fiillerinde belirleyici unsur olarak kabul ettikleri Kur’an-ı Kerim ve hadis literatürü olmuştur. İslam dininin iki ana kaynağı olan Kur’an ve hadisler üzerinden temellendirilen görüşler halkı etkileme, yapılanları meşrulaştırma ve muhaliflerin iddialarını çürütme amacıyla kullanılmıştır. Ancak Türkler ve Farsların devlet kademelerinde bürokrat ve asker olarak görev almaları ve devlet içerisinde etkin bir konuma gelmeleriyle siyaset düşüncesine yön verenlerin sınıfı değişmiş ve siyaset düşüncesi yeni bir yola girmiştir. Özellikle Fars kökenli isimler hem kendi hem de Yunan ve Hind medeniyetinin ürünü olan nasihat kültürünü İslam düşüncesine taşımışlardır. Bu tür eserler Emevîler döneminde başlayıp Abbâsîler döneminde Beytü’l-Hikme ile zirveye çıkan tercüme faaliyetleriyle İslam toplumuna kazandırılmıştır. Tercüme edilen eserlerle birlikte bu medeniyetlerin ideal devlet yönetimi, siyaset ve ahlak konusundaki düşünceleri Müslüman âlimlerce tanınmıştır. İslam düşüncesinde siyasetnâme adıyla meşhur olan bu eserler VIII. yüzyılın ortalarından itibaren Müslüman âlimlerce de kaleme alınmaya başlanmıştır. Siyasetnâmeler, yöneticilere iktidarlarını, dinî emir ve yasaklara uygun, kendilerine bu makamı bahşeden Allah’ın ve yönetimiyle görevlendirildiği halkın razı olacağı şekilde sürdürmeye yönelik pratik tavsiyeler veren siyasî, ahlakî ve dinî içerikli eserlerdir. Siyasetnâmeler çoğunlukla olması gerekene odaklanıldığından bu tür eserler büyük oranda kuramsal kitaplardır. İlaveten hâlihazırda iktidarı elinde bulunduran isimler için yazıldıklarından hükümdarların sahip oldukları kudreti nasıl koruyup arttırabileceklerini ve devletin hangi uygulamalarla varlığını daha uzun süreli koruyacağını merkeze alan çalışmalardır. Siyaset düşüncesi ve siyaset anlamlandırmasının temel noktası kavramlar ve tanımlamalardır. Bir kelimenin kavram anlamından bahsedildiğinde genellikle genel bir tanımın varlığı düşünülür. Ancak kavramlar onu kullananın düşünceleri, algılamaları, eleştirileri, açıklamaları ve analizleri bağlamında kendisine yüklediği anlamı yansıtır. Adil, dürüst, cesur, kahraman, güzel, zengin, mamur ve temiz gibi kavramlar kişinin yüklediği anlam ne ise onu ifade eder. Diğer bir deyişle herkesin o âna kadar ki tecrübesi kullandığı kavramın içeriğini belirler. Kavramların anlamlandırılması ise döneme ve o kavramın muhatabına değişiklik gösterir. Adalet, liyakat, istişare gibi çokça üzerinde durulan kavramlar dahi farklı dönem ve coğrafyalarda anlam değişikliğine uğrayabilmektedir. Çoğunlukla anlamayı kolaylaştırmak için kullanılan kavramlar, zaman zaman da yargılamak, belli bir kalıba sokmak veya muhatabı yanıltmak için kullanılır. Bu bağlamda kavram analizi yapabilmek için kullananın zihnine girmek zorunludur. İslam Medeniyetinde yönetim anlayışının esasları da kavramlarla açıklanmıştır. Müslümanların ideal bir yöneticiden yönetimi sırasında beklediği hususiyetler ana hatlarıyla adalet, istişare, liyakat, emanet ve meşruiyet olarak belirlenmiş ve adı geçenler başta olmak üzere idareyi ilgilendiren kavramlara dair geniş bir külliyat kaleme alınmıştır. Bu külliyatın bir türünü de siyasetnâmeler oluşturmaktadır. İslam tarihinde farklı coğrafyalardan ve farklı altyapılardan gelen isimler tarafından değişik zaman dilimlerinde kaleme alınan birçok siyasetnâme bulunmaktadır. Siyasetnâmelerde verilen öğütler birbirleriyle büyük oranda benzerlik gösterseler de verilen öğüdün temellendirilmesinde tercih edilen argüman ve örnekler farklılık göstermektedir. Aktif siyasetin içerisinde olan isimler çoğunlukla siyasal argümanlar üzerinden görüşlerini temellendirirken, ilmî geleneğe sahip isimler tavsiyelerini dinî argümanlarla desteklemişlerdir. Siyasetnâmelerde öne çıkarılan dinî unsurların başında ayetler gelmektedir. Kavramlar açıklanırken ve verilen tavsiyelerin önemi vurgulanırken birçok ayetten istifade edilmiştir. Bazı ayetler sadece bir müellif tarafından kullanılırken bazı ayetler ise birçok müellif tarafından eserlerine konu edinilmiştir. Aynı şekilde hadisler ve de hadis olarak kabul edilen sözler de vurguyu ve anlamı pekiştirmek için kullanılmıştır. Bu noktada bazen ayet ve hadislerin bağlamlarına özen gösterilmemiştir. Biz bu çalışmamızda dinî unsurların kullanım amaçlarına değinmeyi hedeflemekteyiz. Literatürde üst düzey yönetici ve toplumda sözü geçen isimleri tanımlamak için kullanılan ülü’l-emr’in kim olduğu ve bu ülü’l-emr’e itaatin sınırları hususunda farklı görüşler ortaya çıkmıştır. Farklılığın sebebi, her mezhep ya da dinî ekolün ayeti açıklarken kendi görüşlerini temellendirme ekseninde bir yorum getirmesidir. Siyasetnâmelerde hükümdarlara verilen öğütler içerisinde adalet, en fazla vurgu yapılan kavramdır. Bir hükümdarda bulunması gereken en önemli özellik olarak gösterilen adalet, devletin varlığını kıyamete kadar sürdürebilmesini için son derece önemli görülmüştür. Ayrıca adalet, devlet/hükümdar otoritesinin devamını sağlayan en önemli şart olarak nitelenmiştir. Doğru karar verebilme için istişare önemsenmiştir. Hükümdarın kişisel özelliklerine dair yapılan açıklamalarda da ayet ve hadislerden yararlanılmıştır. Şefkatli olmak, sözünde durmak, öfkeye hâkim olmak, sabır, dürüstlük, nimete şükür, müsriflik, kendini beğenmek, sözünde durmamak ve vaadinden dönmek ve kibir gibi özellikler siyasetnamelere konu edinmiştir. İncelenen siyasetnâmelere bir bütün olarak bakıldığında, özellikle eski Fars geleneğinin bir ürünü olan din ve dünyayı (devlet) kardeş kabul eden anlayışın bir adım daha ileri götürülerek din ve hükümdarlığın ayrılmaz ikiz kardeş gibi tasavvur edildiği görülmektedir. Bu anlayışta din kök olarak kabul edilmiş, siyasal otoriteye de onun hamiliği görevi yüklenmiştir. Siyasetnâmelerde ayet ve hadislerin önemli oranda bir yekün tuttuğu görülmektedir. Bunun sebebi olarak dinin ahlakın temelinde yer alması ile birlikte ele aldığımız dönemde din-devlet ilişkisine derin anlamlar yükleyen siyâsetnâme müelliflerinin her iki kurumu birbirinin tamamlayıcısı ve bütünleştiricisi olarak görmeleri söylenebilir. (shrink)

Öz: Son Peygamber Muhammed ’in hayatta iken yerine hiçbir kimseyi halife tayin etmemesi sebebiyle vefatından kısa bir müddet sonra imamet meselesi Müslümanlar arasında ihtilaf konusu olmuştur. Her ne kadar ilk üç halife devrinde bu mesele sulh yoluyla halledilmişse de halifenin kim olacağı mevzuu dördüncü halife Ali zamanında Müslümanlar arasında savaşa ve parçalanmalara neden olmuştur. O dönemde Müslümanlardan bir grup, Hz. Peygamberin kendisinden sonra yerine bir idareci bırakmadığı iddiasını kabul etmemiş, imametin Ali b. Ebî Tâlib’in ve onun evlatlarının hakkı olduğunu savunmuştur. (...) “Şiatu Ali” adıyla anılan bu gruba daha sonraki yıllarda sadece “Şia” denmiştir. İmamet mevzuu, Şia’yı diğer Müslüman grup olan Ehl-i Sünnet’ten ayıran en önemli meseledir. Onlara göre İmamet “Üsulu’d-Din”den olduğu için bu konuya oldukça önem vermiş ve görüşlerini desteklemek için ayet ve hadislerden deliller getirmişlerdir. Biz bu çalışmamızda, Şia’nın Ali b. Ebî Tâlib’in İmametiyle ilgili olduğunu iddia ettikleri ayetleri ele alacak, Şia’nın ve Ehl-i Sünnet’in iki büyük müfessiri Kummî ve İbn Kesîr’in tefsirleri çerçevesinde değerlendirmeye çalışacağız. (shrink)

Psikolojinin dinle ilişkisi ortaya çıktığı dönemlerden bugüne kadar “bir dargın bir barışık kardeşler” şeklinde seyrederken, amaçlarındaki ortaklık kaynak ve metodolojilerindeki ayrılık onları üvey kardeşler gibi göstermektedir. Zaman içinde birbirinin varlığını tanıyan bu disiplinler birbirinin bilgi ve uygulamalarından yararlanma yoluna gitmişlerdir. Din ve maneviyatın insanların hayatlarındaki belirleyici etkileri psikolojinin de dikkatini çekmiş ve dini/manevi unsurların psikoterapilere dahil edilmesini gerektirmiştir. Bu makalenin amacı, din-psikoloji ilişkisine psikoterapilerdeki dini izler açısından bakmaktır. Bunun için öncelikle psikoterapilere dini/manevi unsurları dahil etmenin gerekliliği konusu ele alınacaktır. Devamında (...) psikoterapilerle dini/manevi prensip ve pratiklerle entegre edebilmek için psikoterapistlerin sahip olması gereken bilgiler; pratikte psikoterapilerle dini/manevi unsurları bütünleştirirken dikkat edilmesi gerekenlerle çeşitli psikoterapilerde bulunan dini/manevi izler konuları işlenecektir. Makale bu konudaki sınırlı Türkiye çalışmalarıyla birlikte yurt dışında psikoterapileri dini/manevi prensip ve pratiklerle bütünleştiren örnekleri kapsamaktadır. Bu konudaki teori ve pratikler, ülkemize örnek teşkil etmesi bakımından önem taşımaktadır. Makalenin amacı psikoterapilerdeki dini izlere işaret ederek psikolojiyle din arasında aslında o kadar da derin bir uçurumun olmadığını göstermektir. Özet Din ve psikolojinin hedeflerindeki ortak yön bilimsel olarak ortaya konmuş durumdadır. Kültürel, dini, manevi unsurların profesyonel ve klinik psikolojik müdahaleler, psikoterapiler ve ruh sağlığı hizmetlerinde kullanımını ve gerekliliğini vurgulayan ve uygulamalar sunan çok sayıda çalışma mevcuttur. Bu çalışmalarda danışanın dini/manevi kaynaklarının terapi sürecine dahil edilmesi esastır. Bu çerçevede gerçekleştirilen terapilerin özellikle dindar danışanların tedavilerinde, tedavi hedefleri dini görüşleri çerçevesinde ele alındığında olumlu sonuçlar verdiği kanıtlanmıştır. Ancak rahatsızlığın biyolojik boyutunun ve/veya aşırı psikopatolojik olması durumunda sadece dini müdahalelerin yeterli olmayacağı bilinmelidir. Bu makalenin konusu dini/manevi prensiplerin psikoterapilerdeki izlerini sürerek psikoloji ve dinin arasında sanıldığı kadar derin bir uçurumun olmadığını göstermektir. Dünyanın birçok yerinde Batı standartlarında terapi yapılmaktadır. Oysa Doğu insanının ruh sağlığı veya bozukluğunun Batı kriterlerine göre belirlenmesi bazı sakıncaları beraberinde getirir. Dini/manevi yaşantının kültürlerinin önemli bir parçası olduğu toplumların hastalık ve tedavi algısında din belirleyici bir unsurdur. Bozulan ruh sağlığı veya psikolojik rahatsızlıklarda maneviyat önemli ve birincil bir başa çıkma kaynağıdır. Toplumsal ve kültürel gerçeklerle beraber empirik çalışmalar da dua, tövbe, meditasyon, zikir gibi dini uygulamaların ruh ve beden sağlığına olan olumlu etkilerini ortaya koyar. Bu bilgiler ışığında psikoterapilerin sosyo-kültürel açıdan gözden geçirilmesi ve inanç ile dini uygulamaları da kapsayan kültüre duyarlı psikoterapilerin geliştirilmesi önemlidir. Din, inanç, maneviyat gibi konuların psikoterapilerde işlevselleştirilmesinin bir başka gereği bu tecrübelerin insanların hayatları üzerindeki belirleyici etkileridir. Dinin geniş etkisi söz konusuyken sadece psikolojik müdahalelerin insanın psikolojik ihtiyaçlarını gidermede yetersiz kalacağı ortadadır. Dindar danışanlar terapide doğrudan dini uygulamalar bekleyebildikleri gibi dini prensiplere açık ve saygılı, kendi dini inancı hakkında konuşabilen, terapiye dini unsurları katan bir terapisti bekledikleri bulunmuştur. Dini/manevi unsurlarla terapinin bütünleştirilmesi için terapistler din/maneviyat konularında bilgili ve eğitimli olmalıdır. Bununla beraber terapist kendi dünya görüşü, dini bağlılığı ve manevi dünyası hakkında bilgili ve bilinçli olmalıdır. Ancak terapistin de dindar olması veya danışanıyla aynı dini paylaşması gerekmez. Danışanının inancında bulduğu güç ve desteği terapide etkin ve verimli birer kaynak olarak kullanabilmek için terapistin bu unsurlara açık ve anlayışlı olması yeterlidir. Terapistin din konusunda bilgisiz olması danışanın dini önemsemesi durumunda sakıncalı olabilir. Çünkü psikoterapilerde manevi yaklaşım, danışanların ana kaynaklarından birinin maneviyatları olduğuna dayanır. Bu kaynak terapide danışanının sorunlarıyla ve engelleriyle başa çıkmasına yardımcı olabilir. Danışanın dini ve kültürü hakkında bilgi sahibi olunması danışanın algı ve kabullerini öğrenmek adına da önemli olabilir. Çünkü insanların hastalık anlayışları, ruh hastalığının sebepleri hakkındaki inanışları, sağlık sisteminden beklentileri önemlidir ve terapi seçimiyle yardım arama yollarını etkiler. Psikoterapiyi manevi/dini prensiplerle entegre ederken terapistlerin bir takım etik prensiplere uymaları gerekir. Aynı zamanda psikolojik rahatsızlığın kaynağı ve derecesi de önemlidir. Dini ritüellerin ve manevi müdahalelerin faydaları yaygın olsa da her halükârda her vakada dindarlığın/maneviyatın sorunun mu çözümün mü bir parçası olduğuna bakılmalıdır. Dindarlığın/maneviyatın terapi sürecine dahil edilip edilemeyeceğine belirli kriterlere göre karar verirken kişinin dini/manevi yaşantısı hakkında bilgi toplamak (manevi anamnez), uygun dini yöntem ve müdahalelerin seçilmesinde faydalı olacaktır. Bugün psikoterapilerde anlam, hayatın amacı, yaşam biçimi, başa çıkma gibi konulara yer verilmektedir. Aslında bunlar dini geleneklerin de binlerce yıl öncesinden çözüm yollarıyla birlikte ortaya koydukları konulardır. Örneğin, ruh sağlığı çalışanları için belirlenmiş etik prensiplerin dini öğretilerle büyük ölçüde örtüştüğü görülür. Kişi merkezli psikoterapi yönteminde önerilen tutum ve ilişki şeklinin dini öğretilere bakıldığında insan ilişkilerinin tamamı için ön görüldüğü anlaşılır. 1960’larda başlamak üzere psikoterapide Budist öğretilere bir ilgi gözlemlenir. Budist zihin egzersizleriyle (özellikle meditasyon) kendilik algısında dönüşümler ve kalıcı bilinç değişimleri elde edilebilir. İslamiyet, Yahudilik ve Budizm gibi farklı dinler tefekkür, zikir, yoga gibi meditasyon teknikleri önerir. Katolik kilisesinde günah çıkarma olarak anılan ritüelin psikoterapideki katarsis ile benzer yanları vardır. Birçok kültürde günah itiraflarında bağışlama ritüellerinin bir şekli bulunur ve bu ritüellerin insana iyi geldiği açıklanır. Bağışlama, psikolojik ve manevi boyutları olan kompleks bir meseledir ve bilişsel, duygusal, ilişkisel ve manevi süreçleri içerir. Bu bakımdan çok sayıdaki araştırmalarda bağışlamanın dini ve psikolojik işlevlerine dikkat çekilir. Dua, şükür, umut, empati, sevgi, hoşgörü gibi birçok konu psikoterapiyle din/maneviyatın ortak ilgi alanında bulunur. Farklı psikoterapi yaklaşımlarıyla beraber özellikle pozitif psikoloji dini/manevi açıdan da değerli bulunan bu erdemleri teori ve uygulamalarına dahil etmiştir. Sonuç itibariyle, ilk bakışta aralarında derin uçurumlar var gibi görünen psikolojiyle din ve maneviyatın arasında aslında birçok ortak nokta bulunmaktadır. İnsanların zor zamanlarında dine ve maneviyata yönelmeleri bu alanları terapi sürecine dahil etmeyi kaçınılmaz kılmaktadır. Çünkü dinler, özellikle zor zamanlarda umut, anlam, başa çıkma yolları sunmaktadır. Bu gerçek, yurt dışında fark ve kabul edilerek psikoterapilerle dini/manevi uygulamaları entegre etme hareketini doğurmuştur. Bu yabancı kaynakların ülkemiz için ilham kaynağı olması ümit edilmektedir. (shrink)

This paper presents the design and validation process of a set of instruments to evaluate the impact of an informal learning initiative to promote Science, Technology, Engineering, and Mathematics vocations in students, their families, and teachers. The proposed set of instruments, beyond assessing the satisfaction of the public involved, allow collecting data to evaluate the impact in terms of changes in the consideration of the role of women in STEM areas and STEM vocations. The procedure followed to develop the set (...) of instruments consisted of two phases. In the first phase, a preliminary version of the questionnaires was designed based on the objectives of the Girls4STEM initiative, an inclusive project promoting STEM vocations between 6 and 18 years old boys and girls. Five specific questionnaires were designed, one for the families, two for the students and two for the teachers. A refined version of each questionnaire was obtained with evidence of content validity after undergoing an expert judgment process. The second phase was the refinement of the instruments, to ascertain the evidence of reliability and validity so that a final version was derived. In the paper, a high-quality set of good practices focused on promoting diversity and gender equality in the STEM sector are presented from a Higher Education Institution perspective, the University of Valencia. The main contribution of this work is the achievement of a set of instruments, rigorously designed for the evaluation of the implementation and effectiveness of a STEM promoting program, with sufficient validity evidence. Moreover, the proposed instruments can be a reference for the evaluation of other projects aimed at diversifying the STEM sector. (shrink)

El papel de filosofía y humanidades en forjar un “ideal de humanidad” se refiere no sólo a las difíciles relaciones que éstas tradicionalmente han tenido con los poderes mundanos, sino, sobre todo, a su papel protagónico como guías de un ideal de humanidad y valores espirituales en tiempos de crisis. Kant defendió el papel de los ideales racionales de la “facultad de filosofía” a fines del s. XVIII, ante la teología, el derecho y la medicina. La reflexión de Fichte cuando (...) la nación alemana luchaba por su existencia luego de su derrota por los ejércitos napoleónicos a inicios del s. XIX, da un impulso decisivo a los valores del idealismo alemán. Un siglo después, ante la misma nación alemana, nuevamente derrotada en la primera guerra mundial y sin hallar respuestas a su aflicción en las ciencias exactas ni en su cultura determinada por la técnica, Husserl ve en “el ideal de Humanidad de Fichte” la respuesta a aquello que puede darle su ultima satisfacción: la producción teleológica de un mundo humano, en el que pueda realizarse un orden mundial moral, único fin, fundamento y valor absoluto de la humanidad. Hoy nos hallamos en otro momento de peligro: no sólo el del positivismo naturalista desplazando desde el s. XIX a la formación humanística. El mayor de los peligros es ahora la alianza de ese naturalismo con el mundo globalizado del presente, bajo el imperio de la estan-darización burocrática y corporativa al servicio de la producción desenfrenada de dinero.The role of philosophy and the human sciences in forging an “ideal of humanity” concerns not only the tensions that they traditionally have had with worldly powers. It mostly deals with their primal role as guides of an ideal of humanity and spiritual values in times of crisis. Kant defended the central role of the “Faculty of Philosophy”’s rational ideals by the end of the 18th century, as opposed to Theology, Jurisprudence and Medicine. Fichte’s reflection when the German nation was fighting for its survival after its defeat by the Napoleonic armies at the beginning of the 19th century, gives a decisive impulse to the values brandished by German Idealism. A century later, facing the same German nation newly defeated at World War I, and without any answers to its affliction either in exact sciences nor in its culture determined by technology, Husserl finds in “Fichte’s Ideal of Humanity“ the answer to that which can give it its lasting satisfaction: the teleological production of a human world, in which a world moral order may arise, as humanity’s sole goal, foundation, and absolute value. Today we find ourselves in another moment of danger: not only that of a naturalistic positivism displacing a humanistic education. The greatest of all dangers is currently the alliance of this naturalism with the Golden calf installed in the globalized world of today, under the empire of the bureaucratic and corporative standardization at the service of the frenzied production of money. (shrink)

İlahî vahyin son halkası olan Kur’ân, şirk, küfür, nifak ve zulmün her türlüsünden insanlığı kurtarmak için gönderilmiştir. Kur’ân, kendini yeni bir medeniyyet tasavvuru olarak insanlığa takdim etmiştir. Bunun için kendisine inananların, onu okuma, anlama ve hayatlarına rehber olmasını istemektedir. Müslümanlar, Kur’ân’ı sadece telaffuz ederek onun istediği bu rehberliği yerine getirmiş olamazlar. Müslümanlar, hem ellerinde bulunan Kur’ân âyetlerinden ve hem de çevrelerinde yer alan ve her gün yüz yüze kaldıkları kâinattaki âyetlerden gereğince istifade etmek zorundadırlar. Kur’ân, kendisini kabul edenlerin inanç, ibadet, (...) kişilik, kimlik, düşünce yapısı ve davranışlarının tevhide göre şekillenmesini ister. Şâyet Kur’ân’a inananların bu özelliklerinde bir değişim meydana gelmiyorsa, burada sorgulanması gereken çok ciddi problemler var demektir. Hiç kuşkusuz bugünkü Kur’ân eğitimi yöntemiyle, Kur’ân’ın istediği medeniyet seviyesini ve mü’min kişilikleri oluşturmamız mümkün değildir. Bu makalede hem Kur’ân’la olan ilişkilerimizin nasıl olması gerektiğini hem de toplumsal anlamda değişim ve dönüşümün esaslarını belirlemeye çalıştık. (shrink)

Este artigo é resultado de um pequeno recorte da investigação em andamento de minha tese de doutorado em Educação na UFRGS. Trata sobre as questões de inclusão, linguagem e subjetividade de cegos. Fundamenta-se na Psicanálise de Freud e Lacan, desenvolvendo os conceitos de narcisismo, o Outro e a pu..

Bu çalışma, İslam dini düşüncesinin rasyonelleşme sürecinin olanak, ihtiyaç ve zorluklarını tartışmayı amaçlamaktadır. İslam düşüncesinin inanç ve akıl ya da dinsel ve düşünsel boyutları arasındaki ilişkiler konusu her zaman güncel olmuştur. Bazen bu iki boyut birbiriyle özdeşleştirilmiş veya tamamen ayrıştırılmış, bazen de aralarındaki farklılıklar ön plana çıkarılarak değerlendirilmiştir. Özellikle vahye dayalı dinler söz konusu olduğunda dinin ilahî boyutunu anlamak için onun inanç unsurları daha çok tartışmaların merkezinde yer almıştır. Dinin düşünce boyutuna gelince, beşeri unsurlar içermesi dolayısıyla inancın tarihsel zemini, sosyolojik (...) gerçekliği ve hatta coğrafi koşulları sorgulamalardan kendisini kurtaramamıştır. Akıl (rasyonalist boyut) ve inanç (dini boyut) arasındaki farklılıklar söz konusu olunca, özellikle dini kaygılarla ve bazen de epistemik nedenlerle tartışma kaçınılmaz olmuştur. İlâhi din(ler)in insan çabalarıyla şekillenen felsefe ve akılla ilişkisi, dinin zaman içerisinde kazandığı rasyonel boyutlar hiç de her zaman tekdüze bir şekilde kabul görmemiştir. Bu unsurların aklileşme ile ilişkisi bazen olumlu, bazen de engelleyici olmuştur. Şöyle ki, bazen dinlerin ortaya çıkış koşulları, hitap ettiği toplumun inanç ve alışkanlıkları, doğduğu coğrafyanın özellikleri, siyasi ve kültürel olaylar dinin rasyonelleşmesini yavaşlatmıştır. Erken dönem öncesi ve sonrasındaki gelişen bir takım sosyal gerçeklikler ve toplumsal alışkanlıkların neden olduğu sonuçların bilim insanları tarafından çoğunlukla göz ardı edildiği kanaatindeyiz ve bu etkileşimin temel unsurlarından dikkate alınmadığını düşünüyoruz. Çalışmamızın içeriğini ağırlıklı olarak bu gibi tartışmalar teşkil edecektir. Bunun yanı sıra çalışmamızda, akılcı unsurların dini düşünceye dâhil edilmesi ve rasyonelleştirmeyi hızlandırma açısından erken dönemlerde gerçekleşen fetih faaliyetlerinin ve çeviri hareketlerinin son derece önemli olduğunu göstermeye çalışacağız. Makalemizde aynı zamanda, yeni fethedilen önemli bilim ve felsefe merkezlerinin, dini düşüncenin rasyonelleşmesi için yeni ihtiyaçlar ve fırsatlar yarattığını savunuyoruz. Kanaatimizce, Kur’an'ın bilime teşvik ve yönlendirmesi de bilginin yaygınlaşmasını ve bilimsel etkileşim sürecine zemin hazırlamış ve rasyonelleşme sürecini kolaylaştırmıştır. Bu işbirliğine, tarihsel olarak cahiliye (ümmi) özelliği taşıyan Arap toplumunun bilimsel merakı da eklenmiş ve onların da bilimsel faaliyetlere katılımını sağlamıştır. Bu gibi olumlu katkıların yanı sıra, İslam öncesi toplumsal yaşam biçimleri ve zihinsel alışkanlıklar da rasyonelleşme sürecinin önündeki engeller olarak görülmektedir. Çalışmamızda, Arap toplumunun yazılı bir kültüre sahip olmayışının bilgi aktarım hızını yavaşlattığını ileri sürüyoruz. Şöyle ki, erken dönemlerde yazının yaygın olmamasının dini konuları felsefî formülasyonlarla kavramsal düzeyde ifade etme işini zorlaştırmış ve kendisinden sonraki dönemler için birçok tartışmanın nedeni olmuştur. Böylece rasyonelleşme sürecinin bahsi geçen bütün imkân, ihtiyaç ve fırsatlarına rağmen, yukarıdaki sosyo-psikolojik nedenlerle zorlu bir dönem olduğu anlaşılmaktadır. Bu çalışmamızda İslam dininin ortaya çıkışından kısa süre sonra içsel ve dışsal nedenlerle, kimi zaman pratik-pragmatik bir zorunluluk olarak, kimi zaman da zaten kutsal metnin kendi buyruğunun gereği olarak aklîleşme sürecinin imkân, ihtiyaç ve zorluklarını belirlemeye çalışacağız. İslam öncesi gerek felsefî düşünüşün, gerekse de Arap zihin yapısının, dünya görüşünün ve dilsel ifadelerinin İslam düşüncesinin hem imkânı ve engelleyici unsuru olduğunu düşünüyoruz. Rasyonelleşme sürecindeki tartışmalı bir kavram olarak akla yaklaşımın, toplumsal ihtiyaçtan ve dinî inançtan ileri gelen nedenlerle farklı ele alındığı kanaatindeyiz. Bu durum bazen akılsal düşünceni temsil eden rasyonalist düşünürlerden dinsel kaygılarla kuşkulanmayı gerektirmiş,, zaman zaman da onların tenkit, hatta tekfir edilmelerine sebep olmuştur. Bu yaklaşımın temelinde genellikle dini endişelerin olduğu bir gerçektir ve dinsel kaygılarla eleştiren düşünürlerden birkaç örnekle bahsedeceğiz. Çalışmamızda, rasyonelleşme sürecinin erken dönemlerinde yaşanan sorunlarla sınırlı kalmaya çalışsak da, gerekli gördüğümüzde antik ve ortaçağ döneminin kimi yazarlarına da başvurduk. (shrink)

Namazların kazası meselesi, bu ibadet hakkında en çok tartışılan hususlardan biridir. Konu hakkında varit olmuş hadisler namazların kazası hakkında uyku ve unutma gibi iki mazerete işarette bulunur. Bununla birlikte bazı ilim adamlarına göre meşru addedilebilecek diğer bazı sebepler de namazların kazasına imkân tanıyabilir. Hatta insanın “hata yapabilir” fıtratını gerekçe gösterip mazeretsiz yani sırf tembellik eseri terk olunmuş namazların bile kaza edilebileceğini savunanlar vardır. Namazların kazasına imkân veren çerçeveyi genişletme eğiliminde olan bu ilim adamlarının en önemli dayanağı, Allah Rasûlü’nün Hendek Savaşı (...) sürerken bazı namazları kendi vakitleri dışında kılmış olması yani kazaya bırakmasıdır. Ancak bu yaklaşımın önünde “korku namazı” gibi ciddi bir engel vardır. Kur'ân’ın yaklaşımından anlaşıldığı kadarıyla korku namazı, doğrudan savaş ortamları ile ilişkilidir. Dolayısıyla bu namaz şeklini, namazlar hakkındaki “vakit” unsuruna işarette bulunan önemli bir veri olarak yorumlamak mümkündür. Zira korku namazı cumhurun tercihine göre Hendek Savaşı’ndan sonra vaz edilmiştir. Buna bakarak denilebilir ki din, Hendek Savaşı esnasında bazı namazların kazaya bırakılması uygulamasının bir daha tatbik edilmesini istememektedir. Aksine âyetler ve hadislerdeki tariflerinden hareketle oldukça meşakkatli bir eda tarzına sahip bulunduğu söylenebilecek bu namazı kazaya bırakma seçeneğinin yerine teşri kıldığı anlaşılmaktadır. Hendek Savaşı’ndan sonra da çeşitli savaş veya çatışma ortamlarında bulunmasına rağmen Allah Rasûlü’nün herhangi bir namazı kazaya bırakmayıp korku namazı kılmış ve kıldırmış olması bunun en net göstergelerinden biridir. (shrink)

Arap dili ve belâgati Kur’ân’ın doğru anlaşılması ve yorumlanmasında en önemli etkenlerdendir. Apaçık Arapça olarak inen Kur’ân bu dilin en beliğ ve fasih kullanımlarını içerisinde barındırmaktadır. Dili ve kullanımları bilinmeyen bir kitabın doğru anlaşılması mümkün değildir. Bu nedenle Kur’ân’ın doğru anlaşılıp yorumlanması adına birçok çalışma Arap Dili ve Belâgati konularına tahsis edilmiştir. Bu çalışma belâgat ilminin me‛ânî başlığı altında ele alınan fasıl ve vasıl konusunu Kur’ân yorumuna etkisi açısından inceleyecektir. Ardı sıra gelen cümlelerin birbirleriyle ilişkisini konu edinen fasıl ve vasıl, (...) bu cümlelerin hangi durumlarda birbirinden ayrılması, hangi durumlarda bitişik olarak getirilmesi gerektiğini ve bunların sebeplerini ortaya koyar. Bunların üzerine hangi anlamların ortaya çıktığını ifade etmesi yönüyle de Kur’ân yorumu açısından son derece önem arz eder. Özellikle de ayetlerin birbiriyle ilişkisine dair sonuçları olması bakımından ayetler arası münasebet konusunun da ilgi alanına girer. Çalışmada öncelikle fasıl ve vasıl kavramları tarif edilecek, sonrasında da örnek ayetler üzerinden bunların Kur’ân yorumuna etkisi ortaya konulacaktır. (shrink)

Özet Hz. Peygamber’in her hâlini bizzat müşahede edecek kadar yakın ve Kur’ân’ın ilk muhatapları olan sahabe neslinin örnek hayatı ve ilmi kişilikleri hakkında çalışmak, bilgi edinmek, Kur’ân’ı ve Rasûlullah’ı doğru anlamanın temel yöntemini teşkil eder. Abdullah ibn Mes’ûd, ilmi yönden zengin birikime sahip ve yaşantısı bakımından farklı bir kişiliği vardır. Müslüman olduktan sonra Rasulullah’ın yanından hiç ayrılmayan, her türlü hizmetinde bulunan, öyleki ehl-i beytten fark edilmeyecek kadar O’na yakın olan İbn Mesʿud, aynı zamanda hemen hemen bütün savaşlarda Rasulullah’ın yanında bulunmaktan (...) geri durmayan diğer taraftan Resulullh’tan sonra da Kur’ân ve İslâm’a hizmet eden ve müslümanları eğiten bir muallimdir. Kur’ân-ı Kerîm’e ve Arapçaya olan vukûfiyeti, başta kıraat olmak üzere tefsir, hadis ve fıkıh ilmine dâir derin bilgisiyle öne çıkmış ve isim yapmış olan Abdullah ibn Mes’ûd Rasulullah’ın övgüsüne mazhar olmuş ashabın büyüklerindendir. Abdullah ibn Mes’ûd’un Kur’ân’ın nüzûlünün neredeyse tamamına şahit olması ve Peygamber’in yakınında bulunması, Kur’ân ve Kıraat ilimler açısından çok önemlidir. Abdullah İbn Mesʿud’un kıraatı iki gruptan oluşmaktadır. Birincisi hemen birçok kıraat-ı aşere imamının senetlerinde yer alan ve üzerinde ittifak edilen sahih kıraatler, ikincisi de müfessirlerin tefsirlerinde ele aldıkları ve tefsir kabilinden izahatları, dil bakımından istişhadda bulundukları, ihticac için kullandığı veya sadece müteradif olarak ele aldığı ifadeleridir. Bu çalışmada kıraatini bizzat Hz. Peygamber’den alan İbn Mes’ûd’un kıraat ilmini elde ettiği yol ve alanları irdelenmiştir. Özellikle onun Hz. Peygamber’den Kur’ân tâʿlimi, Allah Rasûlu ve Cebrail’in katılımıyla gerçekleşen Kur’ân’ın arzına katıldığını söylemesi, genelde İslâmî ilimlere özelde Kıraat’a yaptığı katkı, cem, istinsah ve Mushaflar konusundaki tutumu, ashâbın onun kıraati hakkındaki sözleri ve görüşleri gibi konuları incelenmeye çalışılmıştır. Sonuç olarak birçok ilim dalında söz sahibi olduğu gibi Kıraat ilminde de imam olan büyük sahabi Abdullah ibn Mesʿdun kıratinin mahiyeti hakkında bilgi verilmiştir. (shrink)

Frecuentemente se ha señalado a la fenomenología de Husserl como una "filosofía de la fundación última y radical auto-responsabilidad." Aquí, sin embargo, examinaremos qué sentido puede tener hablar de "fundación última" y "auto-responsabilidad radical" en filosofía. La "idea de la filosofía" que propone Husserl como una "ciencia universal y rigurosa" de "fundación última" ha sido malinterpretada por sus críticos contemporáneos, que no han prestado atención a su aclaración que esta idea "ha de ser realizada sólo mediante valideces relativas y temporales (...) en un proceso histórico infinito", ni tampoco al hecho que él ya ha replanteado la noción moderna de razón. Que la filosofía ha de proveer una fundación última a toda efectuación de la razón, así como su propia justificación sólo significa que es últimamente responsable de todo sentido y validez en general, así como de sí misma. Empero, el ego consciente activo, con sus efectuaciones racionales –cognitivas, volitivas y emotivas– como el "fundamento absoluto de todas mis validaciones", es precedido por un estrato más profundo, pre-consciente, irracional y pasivo de tendencias emotivas y desiderativas, impulsos e instintos hacia la conciencia y la racionalidad. Así, todo "evidenciar" y Geltungsfundierung se ve finalmente absorbido en una Genesisfundierung. En última instancia, ninguna "evidencia" racional puede ser "adecuada", sino que es esencialmente abierta e inadecuada. La tan criticada "conciencia absoluta" de Husserl está en efecto enraizada en un "absoluto más definitivo y verdadero", a saber, la identidad y diferencia del presente viviente estático-fluyente que pertenece a un ser finito, temporal, perspectivista, encarnado e intersubjetivo. La defensa de la razón y del "discurso fundacional" es para Husserl una cuestión de la "supervivencia de la humanidad" y su preservación de la barbarie. Pero no es una "adquisición permanente" sino la responsabilidad de una "tarea infinita". Así, la filosofía es una "ciencia todo-abarcadora fundada en un fundamento absoluto [...] aunque por cierto bajo la forma de un programa sin fin".Husserl’s phenomenology has been frequently referred to as a “philosophy of ultimate foundation and radical self-responsibility.” Yet here we will examine philosophy’s notion of “ultimate foundation” as “radical self-responsibility.” The “idea of philosophy” that Husserl proposes as a “universal and rigorous science” of “ultimate foundation” has been grossly misinterpreted by his contemporary critics, who have not paid heed to his clarifica-tion that this idea is “to be realized only by way of relative and temporary validities and in an infinite historical process,” nor to the fact that he has already recasted the traditional Modern notion of reason. That philosophy is called upon to provide an ultimate foundation to every accomplishment of reason, as well as its own justification, means that it is ultimately responsible for every sense and validity in general, and for itself. However, the active conscious ego, with its rational –cognitive, volitional and emotional– accomplishments, as the “absolute foundation of all my validations,” is preceded by a deeper, pre-conscious, irrational, and passive stratum of emotional and desiderative tendencies, impulses, instincts and strivings towards consciousness and rationality. Thus every “evidencing” and Geltungsfundierung is finally absorbed within Genesisfundierung. Ultimately no rational “evidence” can ever be “adequate,” but is essentially openended, and inadequate. Husserl’s much criticized “absolute consciousness” is in fact an “absolute” rooted in a “more definite and true absolute,” namely, the identity and difference of the static-fluent living present belonging to a finite, temporal, perspectivist, incarnate and intersubjective being. The defense of reason and of “foundational discourse” is for Husserl a question of “humanity’s survival” and its preservation from barbarity. Yet it is not a “permanent acquisition” but the responsibility of an “infinite task.” Thus philosophy is an “all-embracing science grounded on an absolute foundation [...] though of course in the form of an endless program.". (shrink)

İslam’ın bilgi kaynakları Kur’ân, Sünnet ve icmâ’dır. Bunların tamamı aynı zamanda "haber" kategorisinde yer almaktadır. İslam âlimlerinin ittifakıyla bilgi kaynağı olarak kabul edilen haber kısmı ise "mütevâtir haber"dir. İlk dönemlerinden itibaren haberi bilgi kaynağı olarak kabul etmeyen ve bu konuda Müslüman âlimlerle çeşitli polemiklere giren bazı kesimler olmuştur. Bunların başında es-Sümeniyye fırkası gelmektedir. Bu fırkanın hangi kavim veya millet/milletler olduğu yönünde bazı araştırmalar yapılmıştır. Ancak bu çalışmaların söz konusu fırkanın hüviyeti ve bilgi kaynaklarına dair görüşleri hakkında yeterli düzeyde olduğu söylenemez. (...) İslam âlimlerince bilgi kaynağı olarak kabul edilen mütevâtir haber karşıtlığının kimlik ve düşüncelerinin aydınlatılması, bilgi değeri açısından haber konusunun daha iyi anlaşılmasına katkı sağlayacaktır. Bu vesileyle çalışmamızda farklı şekillerde telaffuz edilen Sümeniyye, Şümeniyye veya Şemeniyye’nin hüviyetine dair tartışmalar ile bilginin kaynaklarına yönelik yaklaşımı incelenmiştir. Özellikle de Sümeniyye’nin İslam âlimlerinin ittifakıyla bilgi kaynağı olarak kabul edilen mütevâtir habere yönelik yaklaşımları üzerinde durulmuştur. Bununla birlikte Müslüman âlimler ile Sümeniyye arasında geçen konuyla alakalı tartışmalara da yer verilmiştir. (shrink)

Bizim bu yazıda bahsetmeye çalıştığımız konu, daha çok metaontolojik ya da metafizik alan üzerinde yoğunlaşacaktır. Nesnelerin kendinde varlığını bilemesek bile, en azından, dile gelmeyen bir şeylerden bahsediyoruz. Öyleyse bilemediğimiz alana ait yargılarımızın, bildiğimiz olgular alanıyla ilişkisi dolayısıyla az çok yorumlanabileceğini göz ardı etmememiz gerekir. Kendinde dünyanın yani numenin anlamını somut dünya tasarımıyla elde etmeye çabalamanın boşuna olacağı kesindir. Ancak bu durum, numen dünyasının araştırılmaması ve kendinde varlık alanının ne olduğu konusunda düşünmeye son verilmesi gerektiği manasını taşımaz. Çünkü somut dünya tasarımımızda (...) sürekli değişen ve her değiştiğinde de anlamını değiştiren bir durum söz konusudur. (shrink)

Kur’ân ve hadislerde geçen müteşâbih ifadelerin nasıl anlaşılacağına dair kelâm geleneğinde ciddi tartışmalar yaşanmış ve farklı ekollere mensup âlimler tarafından birçok eser yazılmıştır. Mâtürîdî bir âlim olan Nâsırüddîn es-Semerkandî de bu çalışmada tenkitli neşri sunulan Fethu’l-ğalak fi’t-tevhîd adlı eseri kaleme almıştır. Günümüze ulaşan Arapça elyazması Süleymaniye Kütüphanesi Fatih koleksiyonunda 3142 demirbaş numarasıyla bulunmaktadır. Bildiğimiz kadarıyla bu alanda müstakil olarak kaleme alınmış olup günümüze ulaşan tek Mâtürîdî eser olma özelliğine sahiptir. Akıl ve şeriatten hareketle yapılması gerektiğini savunduğu te’vîlin belirli ilkeler çerçevesinde (...) özellikle de luğavî anlamın dışına çıkmadan müteşâbih ifadelerin muhkemlere hamlederek yapılması gerektiğini belirtmektedir. Bu noktada çizdiği çerçevede olmayan ve uç noktalar olarak gördüğü Bâtinîlerin ve Hanbelîlerin te’vîl anlayışlarını da eleştirmektedir. Müteşâbih ifadeleri te'vîl etmeyi uygun gören Mâtürîdî-Hanefî geleneğin yaklaşımını ortaya koymasının yanında geç bir dönemde yazılan eser bu konuda ele alınan ifadelerin yorumuna dair zengin ve bilgilendirici bir içerik sunmakta ve müteşâbihlerin bütünsel anlaşılması yönünde imkân sağlamaktadır. Bu çalışma kapsamında müteşâbihe dair bir giriş, es-Semerkândî’nin hayatı ve eserin tenkitli neşri dikkatlere sunulacaktır. (shrink)

This article is part of my doctoral research in discuss I the complexity of putting myself in the Other's shoes in order to understand him. It shows the traditional community of Sambaíba, in Caetité-BA, it know how and problematizes the construction of changing and / or fragmented identities based on the interpretation of symbolic elements that are presents in the participants' narratives and face-body expressions. An ethnography about / with the Other in my experience with the body. I've been thinking (...) and observing the community and, simultaneously, being thought and observed by people of African descent is the construction of an episteme for academic and human life. Keywords: Quilombo Sambaíba; Know how; Changing identities. (shrink)