Introduction: Physical distancing under the coronavirus disease 2019 pandemic had a significant impact on lifestyles, including exercise routines. In this study, we examined the relationship between mental health and addictive behaviors, such as excessive exercise and the use of image and performance enhancing drugs across 12 sport disciplines.Materials and methods: A large cross-sectional sample of the adult population was surveyed. The mean age was 33.09. The number of male participants was 668. The use of IPEDs was assessed in conjunction with (...) psychometric measures such as the Exercise Addiction Inventory and the Appearance Anxiety Inventory. The participants were grouped into activity group and non-activity group according to the presence or absence of their exercise habits. The results were compared between these groups, as well as across sport disciplines, while taking into account the relationship between different psychological measures and IPEDs consumption.Results: The frequency of IPEDs use was higher among AG than NAG, although AG participants reported less history of addictions than NAG. The logistic regression analysis revealed that scores equal to or above cutoff points, in both the EAI and AAI, predicted the IPEDs use. Regarding the differences across the various sport disciplines, those who were involved in practicing Weight Lifting and Cross Fit were found to be more at risk of excessive exercising and more inclined to use a wide range of IPEDs.Conclusions: Although exercise could help to increase well-being and prevent addictions during the COVID-19 pandemic, our results show that those in the AG are particularly vulnerable to excessive IPEDs use. Sport disciplines associated with higher EAI and AAI scores have also shown a higher tendency to excessive IPEDs use. Furthermore, the factor of having above the cutoff scores in EAI or AAI in each sport could indicate larger IPEDs consumption regardless of the discipline. In light of the current findings, it is necessary to better define the “non-excessive” levels of exercise in various sport disciplines and an adequate intake of IPEDs to ensure the safety and well-being of people during a pandemic. (shrink)

Perhaps more than most professions, law depends on a corpus of specialized terms of art that are familiar to the practitioners who use them regularly in legal contexts but less familiar to lay people. Apart from the importance of enhancing transparency and public access for a key domain, making legal terms understandable to non-professionals may be crucial when non-professionals are involved in legal processes, such as civil litigation. However, simplifying terms risks changing their meaning, while explaining them in plain language (...) entails the difficulty of assessing how much of the legal content lay people need or are prepared to know. An initial step to making legalese more understandable to non-lawyers is to evaluate what lay people actually understand by the terms they come across, and so this study compared the responses of lay participants when asked about key terms form the Japanese Civil Code with the definitions and explanations given by a legal expert. One of the key findings that emerged was that there is particular difficulty with terms that lay people have some understanding of because of their use in non-legal contexts. It will be argued that supplying some background in legal theory would help facilitate educating the public about the legal meaning of terms. (shrink)

As social, locative, and mobile media render the intimate public and the public intimate, this volume interrogates how this phenomenon impacts art practice and politics. Contributors bring together the worlds of art and media culture to rethink their intersections in light of participatory social media. By focusing upon the Asia-Pacific region, they seek to examine how regionalism and locality affect global circuits of culture. The book also offers a set of theoretical frameworks and methodological paradigms for thinking about contemporary art (...) practice more generally. (shrink)

[Przekład] Mamy do czynienia z problemem reprezentacji oraz aparatury reprezentacji, która została wynaleziona do rozwiązania tego problemu. Artykuł ten ma dwa cele. Po pierwsze: pokaże on, dlaczego problem reprezentowania przerasta aparaturę reprezentacji w takim sensie, że nawet jeżeli pozbędziemy się owej aparatury, problem pozostanie. Po drugie: wykaże, że pytanie o to, czy poznanie to proces angażujący, czy nieangażujący reprezentacje, to pytanie słabo zdefiniowane i zbyt uproszczone, by mogło pomóc w zrozumieniu natury procesów poznawczych.

W ostatnich latach mamy do czynienia z dynamicznym rozwojem neuroetyki, tj. subdyscypliny nauk o mózgu badającej rozmaite zagadnienia etyczne w kontekście funkcjonowania ludzkiego umysłu i mózgu. Centralnym przedmiotem tych badań jest specyficznie ludzka zdolność do wydawania sądów moralnych oraz jej mechanizmy. Tymczasem twierdzenia neuroetyki mają znacznie szerszy wymiar; wykracza on bowiem poza kwestie czysto opisowe i obejmuje swym zasięgiem zagadnienia teoretyczne etyki. W niniejszym artykule rozważam znaczenie badań neuroetycznych dla analiz przeprowadzanych w obszarze etyki normatywnej oraz metaetyki.

W artykule przedstawione zostaną różne sformułowania argumentu z pragnień, wysuniętego przeciwko naturalizmowi, autorstwa Clive’a S. Lewisa. Analizie zostaną poddane zarzuty o brak logicznej poprawności jego wywodu oraz dotyczące zwodniczego charakteru czynników irracjonalnych, do jakich zaliczają się uczucia i pragnienia. Wykazane zostanie, że sformułowania, w których mamy do czynienia z brakiem konkluzywności antynaturalistycznego wniosku Lewisa, można jednak traktować jako poznawczo wartościowe, gdyż są one oparte na indukcyjnym schemacie wnioskowania. Istnieją natomiast sformułowania, które jedynie wielkim kosztem, jakim jest uznanie Wszechświata za absurdalny, (...) można uznać za niekonkluzywne. Podejrzenie, iż odwołanie do czynników irracjonalnych osłabia argumentację Lewisa, okazuje się błędne. -------------- Zgłoszono: 22/07/2020. Zrecenzowano: 30/08/2020. Zaakceptowano do publikacji: 19/09/2020. (shrink)

Niniejszy tom Studia Philosophiae Christianae zawiera część artykułów zaprezentowanych podczas międzynarodowej konferencji zorganizowanej w październiku 2015 r. na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie dla upamiętnienia sześćsetnej rocznicy wystąpienia Pawła Włodkowica na Soborze Powszechnym w Konstancji. Wraz z polskim przekładem wystąpienia Michaela Walzera – gościa specjalnego konferencji – stanowią one próbkę rozważań dotyczących zaledwie kilku aspektów niezwykle rozległej problematyki łączącej się z teorią wojny sprawiedliwej. Mamy nadzieję, że staną się one inspiracją do dalszych badań w dziedzinie etyki wojny – zachowującej (...) wciąż, mimo upływu wieków, jak również próby ogłoszenia przed kilkudziesięciu laty epoki „końca historii”, swoją niezmienną aktualność. (shrink)

Można wyróżnić dwa rodzaje powiązań między antyrealizmem semantycznym a teizmem. Pierwsze z nich ma swoje źródło w antyrealistycznym twierdzeniu, że język rozumiemy dzięki naszej znajomości uzasadnień sądów lub zdań. W konsekwencji tego staje się czymś niemożliwym przekazanie wiedzy Boga wierzącemu, jeśli ten ostatni osobiście nie zna uzasadnienia odpowiedniego zdania. Ze szczególnie mocnym przedstawieniem tej doktryny mamy do czynienia na ostatnich stronach Logicznej podstawy metafizyki Michaela Dummetta. Można to rozumieć jako całkowite odrzucenie każdego rodzaju iluminacjonizmu, a także pewnych w jakiś sposób (...) pokrewnych mu stanowisk, takich jak idealizm transcendentalny. Drugie powiązanie ma charakter bardziej pozytywny dla teizmu. Antyrealizm musi przyjąć, że każdy sąd może być poznany, co wydaje się sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Istnieje jednak prosty sposób na uczynienie tej sugestii czymś prawdziwym, a mianowicie przyjęcie istnienia wszechwiedzącego Boga, który zna każdy sąd. Ten sposób myślenia po raz pierwszy został wyeksponowany trzydzieści lat temu przez Alvina Plantingę i stał się przedmiotem szczegółowych dyskusji różnych filozofów. Należy podkreślić, że po szczegółowym zbadaniu te dwa rodzaje powiązań nie są równie mocno uzasadnione, ponieważ tylko pierwsze z nich jest silnie zakorzenione w antyrealistycznej semantyce, podczas gdy drugie jest jedynie pewną spekulatywną sugestią. (shrink)

W artykule tym autor wskazuje zarówno na określone luki pojęciowe w systemie kartezjańskim, jak i wyjaśnia potrzebę wypełnienia tych luk – w przekonaniu autora może się to przyczynić zarówno do większej jasności wypowiedzi Kartezjusza, jak i do ich większej spójności logicznej. Szczegółowo analizuje jedynie dwa z takich pojęć, tj. metodyki i metodologii. Oba mają charakter kategorialny, ale pierwsze z nich jest ogólniejsze niż drugie. Krótko rzecz ujmując, metodyka dotyczyć może zarówno zasad poznawczych, jak i moralnych, wyznaniowych i innych jeszcze, natomiast (...) metodologia tych reguł, które są zalecane i stosowane w którymś z tych obszarów problemowych. Autor przyjmuje również, że z metodyką mamy do czynienia wówczas, gdy mowa jest o czynnościach przygotowawczych do intelektualnego wkroczenia na każdy z tych obszarów myślenia i praktycznego postępowania i poszukujemy tych racji, które sprawiają, że to myślenie i postępowanie staje się racjonalne. Natomiast z metodologią mamy do czynienia wówczas, gdy już znajdujemy się na którymś z tych obszarów i zmierzamy – w sposób racjonalnie zaplanowany – do wytyczonych na nim celów. (shrink)

This paper draws an antigonal line leading from Sophocles’s Antigone to the lynching of Emmett Till. Drawing this line is an attempt to celebrate and honor that spirit of defiance in the name of loving the dead and memorializing loss. In particular, it takes up that portion of the line that centers on lynching. An overarching goal is thus to argue that lynching and its afterlives deserve more philosophical attention than they have received, especially from American philosophers. It is long (...) past time that philosophers take on lynching as a meaningful while volatile topic, especially insofar as it makes claims on the racial identities of the philosophers doing so. But rather than addressing lynching in general, this paper looks at one particular point on this line: the lynching of Emmett Till and the defiant mourning of his mother, Mamie Bradley. Doing so is meant to invite others to locate other points on this antigonal line. Upon sketching Sophocles’s play and Till’s murder, I consider some of the key features of Hegel’s influential interpretation. While philosophy has been mostly silent on lynching, Hegel’s Phenomenology provides essential, while problematic, material for initiating a philosophical approach to this neglected topic. Building on Hegel’s reading, I next consider the nature of “white law and order” and its complicity in extrajudicial murder and terror. Then I turn to Black mourning, where I explore what Fred Moten calls Mamie Bradley’s “Black Mo’nin”—her antigonal refusal of the white drive to annihilate Black life—and consider her as a practitioner of Christina Sharpe’s notion of “wake work.” I then turn to an artistic intervention in lynching photography to take up Sharpe’s challenge for how to respectfully engage lynching given different racial identities. Finally, I conclude by sketching an opening for a possible next antigonal point: the work of Ida B. Wells. (shrink)

Filozoficzne rozważania na temat cywilizacji w ostatecznym rozrachunku stoją pod znakiem zapytania o ich prawomocność. Zdawałoby się, iż studia cywilizacyjne winnioemy zostawiæ antropologom, historykom, politologom i innym przedstawicielom nauk szczegółowych. Filozofie cywilizacji natomiast powinny zostać odłożone do antykwariatu doktryn spekulatywnych. Odpowiedź filozofów na takie pytanie da się łatwo przewidzieć: każda teoria cywilizacji zakłada jakąś jej filozofię. Ale typów tej filozofii jest ledwie kilka, przeto zasadne jest pytanie, czy wobec postępów kulturoznawstwa istnieją jakieś powody – poza antykwarycznymi,które usprawiedliwiałyby referowanie dawnych koncepcji (...) tego czy innego rodzaju, skoro mamy nowsze, w domyśle: zbudowane przy pomocy wyników aktualnych badań, a przede wszystkim jakoś uwzględniające wydarzenia, które zaszły na przełomie XX w. A jednak kumulatywny postęp nauk szczegółowych, szczególnie społecznych nie zawsze koreluje z dopracowywaniem ich paradygmatów. Bywa wręcz odwrotnie, przez co pierwotna postać jakiejś idei filozoficznej może okazać się bogatsza i po prostu ciekawsza niż jej późniejsze formy. Czasami postać pierwotna lepiej ujawnia swój aspekt spekulatywny, zamaskowany późniejszymi, kolejnymi próbami „naukowego udowodnienia”. Zdarza się i tak, że oryginalna idea filozoficzna zostaje zarzucona z przyczyn politycznych albo przeciwnie, ulega upolitycznieniu. Przykładami są dwie doktryny, które zestawiamy w niniejszym artykule. W naszym pojęciu egzemplifikują przeciwstawne a uzupełniające się paradygmaty nauki o kulturze. To, że stworzyli je Polacy: Feliks Koneczny i Erazm Majewski jest z historycznego punktu widzenia znamienne, choć rzecz jasna nie wpływa na ich analizę. Zresztą, o ile wiemy, doktryny Konecznego i Majewskiego nie były jeszcze systematycznie porównywane. A jest to chyba porównanie interesujące samo w sobie, skoro z jednej strony Majewski był, obok Spencera i Znanieckiego, jednym z głównych źródeł inspiracji doktryny Konecznego, a z drugiej sam jest godzien uwagi, niezależnie od paradygmatu, który reprezentuje. […]. (shrink)

The following dramatic scenes were taken from a full-length play that was inspired by my reading of The Mamie Papers. This remarkable collection of letters written to Fanny Quincy Howe, a Boston aristocrat and woman of letters, chronicled the life and times of Mamie Pinzer. Mamie was a “working girl” in the fullest sense of the word. Her struggle to live with autonomy and dignity often placed her at odds with standards of decency preferred by a society that looked with (...) suspicion upon those values in women, if they implied independence from male hegemony. The letters are unique in their detail and passion, as well as the proto-feminist consciousness that emerges through daily confrontation with patriarchy. (shrink)

This article is a theoretical treatment of the ways in which local worldviews on wealth acquisition give rise to contemporary manifestations of spirituality in cyberspace. It unpacks spiritual (occult) economies and wealth generation through a historical perspective. The article ‘devil advocates’ the ‘sainthood’ of claimed law-abiding citizens, by highlighting that the line dividing them and the Nigerian cybercriminals (Yahoo-Boys) is blurred with regards to the use of magical means for material ends. By doing so, the article also illustrates that the (...) intersectionality of the spirit world and the acquisition of wealth (crime or otherwise) is connected with local epistemologies and worldviews, and its contemporaneity has social security benefits. Therefore, the view that the contemporary manifestations of spirituality in cyberspace signify a ‘new-danger’ and an ever-increasing outrage in the Nigerian society is misplaced. I conclude that if people believe all aspects of life are reflective of the spiritual world and determined by it, the spiritual realm, by implication, is the base of society, upon which sits the superstructure comprised of all aspects of life, especially wealth. Inferentially, this conceptual position that the spirit world is the base of society is an inversion of Orthodox Marxist’s theory of economic determinism. (shrink)

This paper explores the idea that mourning can help us to bear not only personal but also political losses. It focuses, in particular, on the proposal that legacies of racial loss and violence should be collectively mourned. I argue that Mamie Till Mobley was developing such a proposal in 1955, the year her son Emmett Till was lynched and in which she brought his body before all Americans, calling on them to look at it so that they might, together, say (...) what they had seen. Mobley’s proposal challenges what I take to be the leading rival position on the relationship of grief to political life, namely, that it is, at best, a catalyst for the achievement of political ends. But as I argue, Mobley’s proposal also raises challenges for present-day efforts to articulate a politics of loss, which are quick to assume either that such losses cannot be mourned collectively or that they have always been ours to mourn together. I will argue that these efforts have failed to take into account the insight behind Mobley’s invitation. My aim, in clarifying its significance, is to expand philosophical inquiry into the relationship between the emotions and political life and, more specifically, to contribute to an evaluation of the prospects for a mournful politics. (shrink)

Fantastyka naukowa (ang. science fiction, w skrócie - SF) jest często przedstawianajako gatunek literacki dobrze przystosowany do spekulacji filozoficznej. SF i filozofia dzielą zainteresowanie kwestią nieśmiertelności, a ich ujęcia tego tematu można zestawić i porównać. Proponujemy tutaj zarys taksonomii różnych modeli czy wizji nieśmiertelności oferowanych przez filozofów i autorów fantastyki naukowej. Po wskazaniu istotnych rozbieżności między tymi modelami przedstawiamy sugestię, że pewne problemy oraz wątpliwości wysuwane przez pisarzy SF i filozofów wynikają z pomieszania różnych modeli. Mamy nadzieję, że te porównania (...) pokażą wstępnie, w jakim sensie można powiedzieć, że fantastyka naukowa funkcjonuje jako dyskurs filozoficzny. (shrink)

Zawarta w niniejszym artykule dyskusja z tekstem Saula Smilansky’ego O wątpliwej moralności pewnych form modlitwy składa się z dwóch części. W pierwszej bronimy tezy, że fikcyjne przykłady prezentowane przez autora albo nie stanowią powszechnie akceptowalnych form modlitwy, albo dają się interpretować tak, że nie stanowią etycznego problemu. Życzenie komuś śmierci jest bowiem zawsze nieetyczne, ale w każdej wyobrażalnej sytuacji zagrożenia życia możliwa jest modlitwa o rozwiązanie, które nie pomnaża śmierci.W drugiej części bronimy tezy, że prezentowany w przykładach Smilansky’ego stosunek ludzi (...) do Boga w ogóle nie jest religijny, a w konsekwencji działania w nich opisane nie zasługują na miano „modlitwy”. Kiedy bowiem w naszym nastawieniu do Boga liczy się tylko to, że jest On zdolny zmienić bieg zdarzeń na naszą korzyść, a to, że jest On dobry umyka naszej uwadze, wówczas nie mamy na myśli Boga tradycji religijnej. W tym punkcie przywołujemy myślicieli należących do nurtu tzw. Wittgensteinowskiego fideizmu, których krytyka modlitwy błagalnej idzie być może zbyt daleko, skłania jednak do refleksji nad granicami właściwego stosunku do Boga. (shrink)

Gdy kartkuje się tę książkę, to od razu rzuca się w oczy mieszanie treści biblijnych z szeregiem pojęć matematycznej i fizycznej natury. Gdy zaś próbuje się ją podczytywać, wtedy z kolei natrafia się na język filozoficzny. Mamy łączenie radykalnie odmiennych porządków sensu. Z jednej strony staje filozoficzna interpretacja pierwszych dziesięciu zdań Biblii, z drugiej szczególny opis kilku obiektów matematycznych i fizycznych. Pierwszym wrażeniem jest doznanie nieprzystawalności. Co jedno może mieć wspólnego z drugim? Oryginalność zestawienia jest uzasadniona celem prezentowanych rozważań. Najogólniej, (...) chodzi tu o możliwie odpowiedzialną, metodycznie kontrolowaną, racjonalną próbę interpretacji początku Biblii za pomocą pojęć filozoficznych, a następnie o odświeżenie wybranych symboli z początku Genesis za pomocą zmetaforyzowanych pojęć matematycznych i fizycznych. (shrink)

Sprawiedliwość jako kategoria etyczno-prawna pozostaje w ścisłym związku z prawem tak naturalnym, jak też pozytywnym. Powiązania te są wszakże tego rodzaju, że umożliwiają traktowanie sprawiedliwości jako odrębnej struktury w ramach ogólnego ładu moralno-prawnego. Dzięki temu również w obrębie etyki chrześcijańskiej istnieje pokaźna literatura poświęcona problematyce oplecionej około tego pojęcia. W czasie, kiedy łacina była w powszechnym użyciu, często pojawiały się traktaty pod tytułem De iustitia bądź De iure et iustitia. Z chwilą, kiedy w filozofii i etyce górę wzięły języki narodowe, (...) sprawiedliwość nadal przyciąga ku sobie uwagę autorów. Owszem krąg zainteresowania się tą problematyki rozszerzył się na teoretyków innych także, poza chrześcijańskich filozofów. Panujący w tym świecie pluralizm doktryn etycznoprawnych spowodował, ze zamiast coraz klarowniejszego pojecia sprawiedliwości mamy coraz więcej znaków zapytania, niekiedy wręcz zasadniczych trudności odnośnie do właściwego rozumienia tego pojecia. W tym stanie poglądów narzuca się konieczność skonfrontowania stanowiska etyki chrześcijańskiej z głoszonymi dziś koncepcjami. Dobrą po temu okazję stwarza praca znanego w Polsce i zagranicą filozofa i teoretyka prawa Ch. Perelmana. Nie jest to autor tak w świecie naukowym populamy, jak np. J. Rawls, ale właśnie jego prace dostarczają najlepszego materiału dla realizacji postawionego sobie przed chwilą celu. (shrink)

Sprawiedliwość jako kategoria etyczno-prawna pozostaje w ścisłym związku z prawem tak naturalnym, jak też pozytywnym. Powiązania te są wszakże tego rodzaju, że umożliwiają traktowanie sprawiedliwości jako odrębnej struktury w ramach ogólnego ładu moralno-prawnego. Dzięki temu również w obrębie etyki chrześcijańskiej istnieje pokaźna literatura poświęcona problematyce oplecionej około tego pojęcia. W czasie, kiedy łacina była w powszechnym użyciu, często pojawiały się traktaty pod tytułem De iustitia bądź De iure et iustitia. Z chwilą, kiedy w filozofii i etyce górę wzięły języki narodowe, (...) sprawiedliwość nadal przyciąga ku sobie uwagę autorów. Owszem krąg zainteresowania się tą problematyki rozszerzył się na teoretyków innych także, poza chrześcijańskich filozofów. Panujący w tym świecie pluralizm doktryn etycznoprawnych spowodował, ze zamiast coraz klarowniejszego pojecia sprawiedliwości mamy coraz więcej znaków zapytania, niekiedy wręcz zasadniczych trudności odnośnie do właściwego rozumienia tego pojecia. W tym stanie poglądów narzuca się konieczność skonfrontowania stanowiska etyki chrześcijańskiej z głoszonymi dziś koncepcjami. Dobrą po temu okazję stwarza praca znanego w Polsce i zagranicą filozofa i teoretyka prawa Ch. Perelmana. Nie jest to autor tak w świecie naukowym populamy, jak np. J. Rawls, ale właśnie jego prace dostarczają najlepszego materiału dla realizacji postawionego sobie przed chwilą celu. (shrink)

Autor niniejszego artykułu stawia sobie za cel sklasyfikowanie różnorodnych możliwości przekładu na język niemiecki polskich konstrukcji z imiesłowami. Dotyczy to, zgodnie z polską tradycją gramatyczną, czterech typów imiesłowów: przymiotnikowych biernych i czynnych oraz przysłówkowych uprzednich i współczesnych. Jako materiał źródłowy posłużyły prozatorskie utwory znanych pisarzy polskich oraz ich przekłady dokonane przez zawodowych tłumaczy niemieckich, specjalizujących się w przekładach literatury polskiej. Z zaprezentowanego materiału wynika, że należy unikać bezkrytycznego kopiowania polskich struktur imiesłowowych, w szczególności, gdy mamy do czynienia z imiesłowami przysłówkowymi. (...) Na podstawie przedstawionych fragmentów tekstów można jednak stwierdzić, że tłumacz ma do dyspozycji szeroki wachlarz struktur ekwiwalentnych, które w języku niemieckim są bardziej akceptabilne. Jakkolwiek wybór określonego wariantu jest indywidualną kwestią tłumaczącego dany tekst, to jednak można wyróżnić ponadindywidualne tendencje w przekładaniu danych struktur, jak np. oddawanie zaprzeczonych imiesłowów przysłówkowych za pomocą konstrukcji bezokolicznikowej z ohne... zu, które tworzą swego rodzaju modele strategii przekładu określonych tekstów. Przy tłumaczeniu polskich konstrukcji z imiesłowami nie do przecenienia jest również aspekt pragmatyczny. (shrink)

Poprzednie Antologie dotyczyły I Rzeczypospolitej, okresu zaborów oraz myśli politycznej po 1989 r., obecna obejmuje okres dwudziestolecia międzywojennego. Naszą – redaktorów – intencją było zapewnienie czytelnikowi możliwości bezpośredniego obcowania ze źródłem. Każde omówienie zawiera bowiem – nawet niezamierzoną – interpretację. Niezależnie od tego współcześnie możemy dostrzec powrót do części idei powstałych w okresie międzywojennym. Dajemy więc odbiorcy możliwość odpowiedzi na pytanie, czy mamy do czynienia z epigonami, czy z twórczymi kontynuatorami dawnych koncepcji. Wśród tekstów reprezentatywnych znalazły się zatem także te (...) nieznane, a wartościowe, sięgnęliśmy do publicystyki mniej znanych reprezentantów oraz grup marginalnych jak anarchiści czy synarchiści. Zdecydowaliśmy się na przyjęcie układu według nurtów politycznych. Z kolei w obrębie każdego z nurtów zastosowano kryterium chronologiczne. Dzięki temu możliwe było zasygnalizowanie kierunków ewolucji opinii i trendów np. w odniesieniu do instytucji państwa. Zbiór nasz adresujemy do szerokiego grona odbiorców: studentów, pracowników nauki, a także wszystkich osób zainteresowanych ideami politycznymi. (shrink)

John Rawls w ostatnim okresie swojej twórczości, zwanym liberalizmem politycznym, zaproponował zastosowanie w praktyce politycznej demokracji liberalnej zasady tolerancji względem filozofii. Jak mamy rozumieć owo zalecenie?

Machine generated contents note: Part I -- Doctors -- Dr. Joseph Messer -- Dr. Sharon Sandell -- ER -- Dr. John Barrett -- Marc and Noreen Levison, a paramedic and a nurse -- Lloyd (Pete) Haywood, a former gangbanger -- Claire Hellstern, a nurse -- Ed Reardon, a paramedic -- Law and Order -- Robert Soreghan, a homicide detective -- Delbert Lee Tibbs, a former death-row inmate -- War -- Dr. Frank Raila -- Haskell Wexler, a cinematographer -- Tammy Snider, (...) a Hiroshima survivor (hibakusha) -- Mothers and Sons -- V.I.M. (Victor Israel Marquez), a Vietnam vet -- Angelina Rossi, his mother -- Guadalupe Reyes, a mother -- God's Shepherds -- Rev. Willie T. Barrow -- Father Leonard Dubi -- Rabbi Robert Marx -- Pastor Tom Kok -- Rev. Ed Townley -- The Stranger -- Rick Rundle, a city sanitation worker -- Part II -- Seeing Things -- Randy Buescher, an associate architect -- Chaz Ebert, a lawyer -- Antoinette Korotko-Hatch, a church worker -- Karen Thompson, a student -- Dimitri Mihalas, an astronomer and physicist -- A View from the Bridge -- Hank Oettinger, a retired printer -- Ira Glass, a radio journalist -- Kid Pharaoh, a retired "collector" -- Quinn Brisben, a retired teacher -- Kurt Vonnegut, a writer -- The Boomer -- Bruce Bendinger, an advertising executive and writer -- Part III -- Fathers and Sons -- Doc Watson, a folksinger -- Vernon Jarrett, a journalist -- Country Women -- Peggy Terry, a retired mountain woman -- Bessie Jones, a Georgia Sea Island Singer (1972) -- Rosalie Sorrels, a traveling folksinger -- The Plague I -- Tico Valle, a young man -- Lori Cannon, "curator" of the Open Hand Society -- Brian Matthews, an ex-bartender, writer for a gay weekly -- Jewell Jenkins, a hospital aide -- Justin Hayford, a journalist, musician -- Matta Kelly, a case manager -- The Old Guy -- Jim Hapgood -- The Plague II -- Nancy Lanoue -- Out There -- Dr. Gary Slutkin -- Day of the Dead -- Carlos Cortez, a painter and poet -- Vine Deloria, a writer and teacher -- Helen Sclair, a cemetery familiar -- The Other Son -- Steve Young, a father -- Maurine Young, a mother -- The Job -- William Herdegen, an undertaker -- Rory Moina, a hospice nurse -- The End and the Beginning -- Mamie Mobley, a mother -- Dr. Marvin Jackson, a son -- Epilogue -- Kathy Fagan and Linda Gagnon, mothers. (shrink)

Artykuł jest próbą ukazania źródeł współczesnej kultury. Autor stawia w nim tezę, że u jej podstaw znajduje się dziś myślenie w gruncie rzeczy antyhumanistyczne – myślenie spod znaku „śmierci człowieka”, jego bytowej nieokreśloności, ale również spod znaku nowożytnego cogito, podmiotu zabsolutyzowanego, który staje się szczególnego rodzaju fundamentem, ostatecznym podłożem rzeczywistości. W pierwszej części autor przedstawia specyfikę nowożytnego rozumienia bytu ludzkiego, zgodnie z którą człowiek – jako podmiot myślący, poznający, samoświadomy, racjonalny – przypisuje sobie rolę nowożytnego suwerena, Demiurga, jedynego ustawodawcy i (...) architekta nowego, prawdziwie ludzkiego świata. W ten sposób – zgodnie ze znaczeniem słowa „podmiot” – człowiek staje się „ostatecznym podłożem” rzeczywistości. Dalej autor wykazuje, że absolutyzowanie podmiotu, przypisywanie mu coraz to większych kompetencji, doprowadza ostatecznie do jego podważenia i zanegowania. Odwołując się do koncepcji takich filozofów jak Nietzsche, Heidegger, Sartre, Foucault, Derrida twierdzi, że negacja kartezjańskiego cogito, „śmierć” pewnej określonej wizji człowieka jako podmiotu rodzi myślenie, zgodnie z którym człowiek staje się bytowo nieokreślony.Zarówno nowoczesne jak i ponowoczesne spojrzenie zostały w pewien sposób naznaczone myśleniem antyhumanistycznym. W jednym i drugim przypadku mamy bowiem do czynienia z nierealistycznym spojrzeniem na człowieka. Autor mówi o „antyhumanizmie pana i władcy” oraz „antyhumanizmie zluzowanego” i wskazuje, że właśnie one stanowią swego rodzaju podglebie współczesnego humanizmu. W punkcie ostatnim pokazano, że sposób rozumienia roli podmiotu na przestrzeni ostatnich kilku wieków, został zbudowany na niezwykle prostej opozycji – wszystko albo nic. Ponieważ nieprawdą jest, że podmiot jest dla siebie całkowicie racjonalny, przejrzysty, że jest autonomicznym panem samego siebie, musi zniknąć, trzeba o nim zapomnieć, stąd idea „śmierci człowieka”. W tym kontekście, odwołując się do intuicji francuskiej profesor filozofii Chantal Delsol, autor przedstawia próbę wyjścia z aporii między nowoczesnym podmiotem absolutnym, samowystarczalnym, a ponowoczesnym podmiotem, którego właściwie nie ma. Wskazuje na konieczność realistycznego spojrzenia na człowieka, gdyż tylko na takim spojrzeniu można zbudować prawdziwie humanistyczną kulturę. (shrink)

Artykuł ma wskazywać związki filozofii Ericha Fromma z myśleniem utopijnym. Podstawowym zadaniem będzie zatem rozstrzygniecie, czy mamy do czynienia z klasyczna utopia, czy jedynie z elementami myślenia utopistycznego. Przyjmując, ze filozofia niemieckiego myśliciela wpisuje się w tradycje utopistyczna, ale klasyczna utopia nie jest, podejmuje próbę wykazania związków systemu filozoficznego Ericha Fromma z psychoanaliza Freuda, filozofia Marksa, mesjanizmem żydowskim i chrześcijańskim, które cechuje myślenie utopistyczne.

Artykuł dotyczy zagadnienia, w jakim sensie można stosować kategorię wyjaśnienia do interpretacji filozofii matematyki Kurta Gödla. Gödel – jako realista matematyczny – twierdzi bowiem, że w wypadku matematyki mamy do czynienia z niezależnymi od nas faktami. Jednym z owych faktów jest właśnie rozwiązywalność wszystkich dobrze postawionych problemów matematycznych – i ten fakt domaga się wyjaśnienia. Kluczem do zrozumienia stanowiska Gödla jest identyfikacja założeń, na których się opiera: metafizyczny realizm: istnieje uniwersum matematyczne, ma ono charakter obiektywny, niezależny od nas; optymizm epistemologiczny: (...) jesteśmy wyposażeni w wystarczająco dobre środki poznawcze, aby uzyskać wgląd w owo uniwersum. Pojęcie rozwiązania problemu matematycznego Gödel rozumie znacznie szerzej niż jako podanie matematycznego dowodu – chodzi raczej o znalezienie wiarogodnych aksjomatów, prowadzących do rozwiązania. Stawiany w artykule problem analizuję na przykładzie hipotezy kontinuum. (shrink)

Pokazujemy, że kosmologia współczesna posiada cechy efektywnej teorii fizycznej podobnej do standardowego modelu cząstek elementarnych. Obecnie mamy do czynienia z konstytuowaniem się tzw. standardowego modelu kosmologicznego. W pracy wskazujemy na cechy charakterystyczne takiego modelu, który jest modelem kosmologicznym o maksymalnej symetrii (jednorodność i izotropowość przestrzenna) wypełnionego materią barionową i ciemną materią oraz ciemną energią (ze stałą kosmologiczną). Model ten jest nazywany modelem standardowym LCDM (Lambda - Cold - Dark Matter model) i jest rozwiązaniem klasycznych równań Einsteina z członem kosmologicznym.Proces wyłonienia (...) się modelu LCDM z modelu CDM można traktować jako proces emer- gencji epistemologicznej. Wskazujemy na dwa użyteczne pojęcia: bifurkacji i strukturalnej niestabilności, które mogą być użyteczne w konceptualizacji predykatu nowy, w opisie pojęcia emergencji standardowego modelu kosmologicznego. Na marginesie naszych rozważań formułujemy koncepcję bifurkacyjnego rozwoju kosmologii w drodze kolejnej bifurkacji jej parametrów. Wówczas przejście od modelu dynamicznego CDM do modelu LCDM posiada charakter bifurkacji typu widłowego. Ten scenariusz jest zgodny ze scenariuszem nieliniowego rozwoju nauki Michała Hellera. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Feminist Studies 44, no. 3. © 2018 by Feminist Studies, Inc. 699 Jennifer C. Nash The Political Life of Black Motherhood In 1976, Adrienne Rich wrote, “We know more about the air we breathe, the seas we travel, than about the nature and meaning of motherhood.”1 In the four decades since the publication of Rich’s now-canonical Of Woman Born, Andrea O’Reilly has argued for the advent of “maternal theory” (...) as an academic discipline, the maternal memoir has become a highly popular (and profitable) literary genre, and there has been sustained attention to maternal activism with scholarly analyses of such organizations as Mothers Against Drunk Driving and Mothers of the Movement.2 If Mamie Till Bradley boldly “let the world see” her son’s mutilated body in a 1955 public plea to make visible black suffering and antiblack violence, Valerie Castile’s statement after a jury found a police officer not guilty in the death of her son continued in the tradition of 1. Adrienne Rich, Of Woman Born: Motherhood as Experience and Institution (New York: W. W. Norton, 1995), 11. 2. See Andrea O’Reilly, ed., Maternal Theory: A Reader (New York: Demeter Press, 2007); Ann Hulbert, “The Real Myth of Motherhood,” Slate, March 8, 2005; Jennifer C. Nash and Samantha Pinto, “Strange Intimacies: Reading Black Mothering Memoirs,” Public Culture (forthcoming); Danielle Poe, Maternal Activism: Mothers Confronting Injustice (Albany: SUNY Press, 2016); and Ruth Feldstein, Motherhood in Black and White: Race and Sex in American Liberalism, 1930–1965 (Ithaca, NY: Cornell University Press, 2000). 700 Jennifer C. Nash Books Discussed in This Essay Revolutionary Mothering: Love on the Front Lines. Edited by Alexis Pauline Gumbs, China Martens, and Mai’a Williams. Oakland, CA: PM Press, 2016. Laboring Positions: Black Women, Mothering and the Academy. Edited by Sekile Nzinga-Johnson. Bradford, ON: Demeter Press, 2013. How All Politics Became Reproductive Politics: From Welfare Reform to Foreclosure to Trump. By Laura Briggs. Oakland: University of California Press, 2017. Birthing Justice: Black Women, Pregnancy, and Childbirth. Edited by Julia Oparah and Alicia Bonaparte. New York: Routledge, 2016. making black (male) pain visible through grief-stricken black motherhood. Castile said, My son loved this state. He had one tattoo on his body and it was of the twin cities, the state of Minnesota with “TC” on it. My son loved this city, and this city killed my son and the murderer gets away.... We’re not evolving as a civilization, we’re devolving, we have taken steps forward, people have died for us to have these rights and now we’re devolving, we’re going back to 1969.3 Her emotional plea reveals the political currency of black maternal suffering, one of the few spaces in which black pain is readily culturally visible. Indeed, there has been intensified scholarly and popular interest in representing black motherhood as both a site constituted by grief and expected loss and as a political position made visible (only) because of its proximity to death. It is certainly the case that a cultural inattention to motherhood has been replaced by an intense investment in representing at least some aspects of “the nature and meaning of motherhood” and 3. “Philando Castile’s Mother Reacts to Verdict,” Washington Post video on YouTube, posted on June 16, 2017, https://www.youtube.com/watch?v=RJsD4cCpUA. Jennifer C. Nash 701 in representing certain mothers—particularly black mothers—as symbols of trauma and injury, of pain that can be mobilized for “legitimate” political ends and social change. If, as O’Reilly suggests, maternal theory is now a distinct field, it has been fundamentally shaped by the intellectual and political labor of black feminists—Dorothy Roberts, bell hooks, Alice Walker, Patricia Hill Collins, Hortense Spillers, and Audre Lorde—who have captured the myriad ways that black maternity is cast as pathological, excessive, and marked by aberrant performances of gender and heterosexuality that threaten both the nuclear family and the heterosexual state. Drawing on a varied archive from the Moynihan Report to cultural panics about “kids having kids,” from ongoing representations of black women’s “failure” to breastfeed as a public health crisis to the racialized underpinnings of birth control, black feminist theory... (shrink)

Znaczenie epistemiczne aktualnie jasnych i wyraźnych ujęć w epistemologii Kartezjusza W niniejszym artykule omawiam kwestię dotyczącą roli, jaką Kartezjusz wyznaczył w budowie gmachu wiedzy pewnej temu, co można określić mianem aktualnie jasnych i wyraźnych ujęć. Powyższa kwestia jest od dawna przedmiotem ożywionej dyskusji wśród komentatorów epistemologii Kartezjusza. W współczesnej literaturze historyczno-filozoficznej spotkać można dwie zasadnicze interpretacje na temat funkcji jaką pełnią w systemie Kartezjusza aktualnie jasne i wyraźne ujęcia. Pierwszą można nazwać interpretacją psychologiczną, drugą zaś normatywną. Ta ostatnia głosi, że (...) aktualnie jasne i wyraźne ujęcia są całkowicie odporne na wątpienie zanim jeszcze dowiedzie się istnienia Boga i ustali ogólną regułę prawdy. Z tego względu ich pewność nie ogranicza się u Kartezjusza jedynie do pewności psychologicznej, lecz ma charakter normatywny. Opowiadam się za interpretacją normatywną. Przemawiają za nią – moim zdaniem – liczne racje. Ale rodzi ona także pewne trudności. Dlatego po przedstawieniu argumentów przemawiających na jej rzecz i niewątpliwych zalet wynikających z jej przyjęcia, omawiam szczegółowo pewne trudności zarówno tekstowe, jak i merytoryczne, którym musi sprostać ta interpretacja, jeśli mamy ją utrzymać. (shrink)

Kiedy ciśnienie aktualnych wydarzeń pozbawia nas swobody wyboru tematu, wielka jest pokusa, by stanąć do wyścigu z Johnami Waynami „wśród nas intelektualistów'', o to, który z nas najszybciej strzeli z biodra. Jeszcze niedawno spory koncentrowany się wokół zupełnie innego tematu - kwestii, czy i na ile mamy poddać się inżynieryjno-genetycznej samoinstrumentalizacji lub dążyć wręcz do samooptymalizacji. Właśnie o pierwsze kroki stawiane na tej drodze rozgorzał spór pomiędzy rzecznikami dwóch wielkich potęg wiary - zinstytucjonalizowanej nauki i Kościoła. Obawy pierwszej strony dotyczyły (...) obskurantyzmu i kierowanego sceptycyzmem wobec nauki osłaniania archaicznych reliktów emocjonalnych, strona druga zwracała się przeciw scjentystycznej wierze w postęp głoszonej przez podkopujący moralność, brutalny naturalizm. Tymczasem 11 września napięcie pomiędzy społeczeństwem laickim a religią eksplodowało w całkiem inny sposób. (shrink)

Kiedy ciśnienie aktualnych wydarzeń pozbawia nas swobody wyboru tematu, wielka jest pokusa, by stanąć do wyścigu z Johnami Waynami „wśród nas intelektualistów'', o to, który z nas najszybciej strzeli z biodra. Jeszcze niedawno spory koncentrowany się wokół zupełnie innego tematu - kwestii, czy i na ile mamy poddać się inżynieryjno-genetycznej samoinstrumentalizacji lub dążyć wręcz do samooptymalizacji. Właśnie o pierwsze kroki stawiane na tej drodze rozgorzał spór pomiędzy rzecznikami dwóch wielkich potęg wiary - zinstytucjonalizowanej nauki i Kościoła. Obawy pierwszej strony dotyczyły (...) obskurantyzmu i kierowanego sceptycyzmem wobec nauki osłaniania archaicznych reliktów emocjonalnych, strona druga zwracała się przeciw scjentystycznej wierze w postęp głoszonej przez podkopujący moralność, brutalny naturalizm. Tymczasem 11 września napięcie pomiędzy społeczeństwem laickim a religią eksplodowało w całkiem inny sposób. (shrink)

Autorka chciałaby prześledzić niektóre schematy cielesnych zachowań i podstaw w odniesieniu do indywidualnego śpiewu oraz do gry na wiolonczeli w odniesieniu do pojęć piękna, wolności i przemocy. W rezultacie tych analiz chciałaby wskazać na przełamywanie zastanych cielesnych schematów na rzecz muzyki (lepszej gry, lepszego dźwięku, lepszego brzmienia) np. u wirtuozów instrumentalistów Mstislava Rostropovicha czy 2 Cellos a także we współczesnej pedagogice muzycznej oraz u śpiewaków wirtuozów muzyki popularnej, np. Whitney Houston. Zastanawianiu się nad tym, jak dochodzi do przełamania oraz „uwolnienia (...) się” ciała, o ile rzeczywiście z tym mamy do czynienia, w ekspresji wykonania towarzyszyć będzie pytanie o to, w jaki sposób i o ile to właśnie ciało/cielesność (rozumiana tutaj organicznie i funkcyjnie) dyktuje konkretne zachowania wyzwalając się stopniowo z nawyków i dyktatów kultury, a na ile należałby tutaj mówić o rewolucji estetycznej i zastępowaniu jednych schematów (a może ideałów) przez inne. (shrink)