Tarihte Aydınlanma adıyla bilinen dönemden bu yana metafizik, “bilimsel” olanın karşısına konumlandırılmıştır. Kabaca söyleyecek olursak Aydınlanma düşüncesi, bir zamanlar dünyayı açıklama ve onu anlamlandırmanın yegane yolu olan metafiziği hurafe ve safsata olarak görme, buna karşılık deneyime ve olgulara itibar etme eğilimindedir. Biz bu çalışmada, metafiziğe mesafeli olmak konusunda birleşen ve felsefelerinde genel olarak deneyimden ve olgulardan yana tavır takındığını söyleyebileceğimiz iki filozof olan Ludwig Wittgenstein ve William James’i karşılaştırdık. Herhangi iki şey arasında kıyaslama yapabilmek, ortak unsurların asgari düzeyde varlığını (...) gerektirir. Biz bahsi geçen iki düşünürü onların “doğruluk” anlayışları ve buna paralel olarak metafiziği değerlendirme biçimleri bağlamında ele aldık. Wittgenstein’a göre dünya hakkında öznellikten arınmış objektif bilgiye erişmek mümkündür. Ona göre psikoloji, epistemolojiden kesin olarak ayrılmalıdır. Doğruluğun süzgeci dildeki mantıksal form, nesneleri de olgulardır. Bu koşulları yerine getirmeyen tümceler anlamdan yoksundur. Metafiziğin kendisine konu edindiği nesneler, üzerine konuşulamayanlardır. Onlar “gösterilebilir” fakat dile getirilemezler. Oysa James için durum farklıdır. Ona göre olgular kendi başlarına doğru veya yanlış olamazlar. Doğruluk James’e göre zihnin deneyim süreçleriyle şekillenmektedir ve esnek bir yapıdadır. Mevcut inanç stokumuz ile uyumlu olan ve pratik olarak bir fark yaratabilen her türden düşünce doğruluk vasfını yerine getirmeye hak kazanacaktır. James’e göre psikoloji, doğrulanma süreçlerinden ve doğrunun kendisinden bağımsız değildir. (shrink)

Za svjetlo možemo reći da je istinski razbuđivač mišljenja , kako u metafizici tako u prirodnoj filozofiji i znanosti. Želimo ukazati na posebnost Petrića kao onoga mislioca s kojim je dokončana epoha od antike nasljeđene metafizike svjetla i koji otvara put za novovjekovnu fiziku svjetla, naročito u djelu Panaugia, ali ne samo u njemu. Nakon Petrića uslijedila su brojna uzbudljiva znanstvena otkrića koja su rezultirala dubokim uvidima u narav svjetla, u geometriji, a posebice u fizikalnoj optici: svjetlo se širi konačnom (...) brzinom, složeno je, dio je elektromagnetskog spektra zračenja, djeluje na materiju , dovedeno je u svezu s masom i energijom. Ono nas začuđuje dualnošću svoje prirode čestice i vala. Istraživanjem zračenja tamnog tijela, suprotnosti vidljivog svjetla, otvorena je epoha kvantne fizike. Pitamo: Možemo li na osnovu mnoštva znanja o svjetlu do kojih su došli fizičari govoriti o bîti svjetla ? Fotonika je nova epoha u komunikacijskoj tehnologiji. Što tek treba očekivati od istraživanja fotosinteze?Light has been defined as a true instigator of thought both in metaphysicsand in philosophy of natureand science. This article focuses on the exceptional position of Frane Petrić as the philosopher with whom the epoch of metaphysics of light inherited fromantiquityended and the path for the new epoch of the physics of light started – especially inhiswork Panaugia,though not only in it. AfterPetrić, numerousexciting scientific discoveries occurred that resulted in profoundinsights into the nature of light – in geometry,and especiallyinphysical optics: light travels with finite speed, it is complex, it is part of electromagneticspecterof radiation, it has effect on matter , it has been relatedto mass and energy.Lightamazes us with the duality of its natureas both a particle and a wave. The researchon theradiationof dark objects and the contrast with visible light has opened the epoch of quantumphysics.The question this lectureposes is: Based on the body of knowledge about light accumulatedby the physicists, could we talk about the essence of light ? Photonics isanew epoch in communication technology.What then could we expect from the research on photosynthesis? (shrink)

Bu makalede solipsizmin argümanlarının metafizik ve epistemolojik düzlemlerde geçerli olup olmadığı değerlendirilecektir. Bu çerçevede çalışmada ilk olarak solipsizmin şüphecilikle ilişkisi bağlamında tarihsel arka planı verilecek, Rene Descartes ve George Berkeley’in solipsizmin teorik açıdan derinleşmesini mümkün kılan savlarına da yer verilecektir. Ardından George Edward Moore ve Hilary Putnam’ın solipsizme karşı kullanılabilecek argümanları ele alınacak ve son olarak solipsizm eleştirel bir değerlendirmeye tabi tutulacaktır. Makalenin temel argümanı solipsizmin ne metafizik ne de epistemolojik açıdan gerekçelendirilebileceğidir.

Temel ontoloji, sonlu insan özünün ontolojik açıdan çözümlenmesi anlamına gelir. Bu ontolojik çözümleme, “insanın doğasına ait” metafizik için temel hazırlamalıdır. Temel ontoloji, metafiziğin olanaklılaşması için gerekli olan insan Dasein’ın metafiziğidir ve tüm antropoloji türlerinden, felsefi antropolojiden de temelden ayrışır. Bir Temel ontoloji idesini açıklamak demek, Dasein’a ilişkin tanımlı ontolojik çözümlemeyi kaçınılmaz bir gereksinim olarak görmek ve bu yolla temel ontolojinin “insan nedir?” biçimindeki somut soruyu hangi amaçla ve hangi tarzda, hangi sınırlama içerisinde ve hangi koşullar altında sorduğunu açıklığa kavuşturmak (...) demektir. Ancak bir fikir öncelikle bir olguyu ya da olayı aydınlatma gücüne dayanarak beliriyorsa, temel ontoloji idesi de bir metafiziğin temellendirilmesi olarak “Saf Aklın Eleştirisi”nin bir yorumunda kendini savunmalı ve göstermelidir. (shrink)

Çalışmamızın amacı Bergson’un belirlenemezcilik metafiziğinin pozitif bilimlerin deneysel yöntemine olan ilgisini gösterebilmektir. Bu amaç doğrultusunda, Bergson’un pozitif bilimler ve metafizik arasında hem işbirliği hem de meydan okumaya dayalı olarak kurguladığı bağlantı özellikle pozitif metafizik kavramı çerçevesinde açılacaktır. Bergson metafiziği pozitif bilimlerle özgün bir şekilde bağlayarak metafiziğe yeni bir yaklaşım getirme çabası içerisindedir. Bu yeni yaklaşım, yalnızca felsefeyi bilimle ortak konular üzerine düşünmeye motive etmekle kalmaz aynı zamanda bunlara ilişkin ortak bir deneysel model geliştirmeye çalışır. Bergson’a göre, ortak konular (...) ve deneysel model iki alanı pratikte ayırırken, idealde birleştirmelidir. (shrink)

Ot perevodchika -- Chto takoe metafizika? -- Kommentarii -- Metafizicheskai︠a︡ kont︠s︡ept︠s︡ii︠a︡ Nit︠s︡she i ee rolʹ v evropeĭskom myshlenii : vechnoe vozrashchenie ravnogo (vybory).

Ovaj prilog posvećen je temi zahvalnosti. Tomu je više razloga. U prvom redu čini se da je zahvalnost danas »zaboravljena vrlina«. Drugi je razlog više metodologijske naravi. Nakana nam je pokazati da se upravo na temi zahvalnosti može jasno vidjeti bitna povezanost fenomenologije i metafizike.Sukladno tako postavljenoj zadaći najprije ćemo izložiti fenomenologiju zahvalnosti Dietricha von Hildebranda, a potom pokazati na koji je način ona otvorila nove perspektive za utemeljenje personalističke metafizike, što će doći do izražaja u radovima njegovih učenika, posebice (...) Josefa Seiferta.In der vorliegenden Arbeit befasst sich die Autorin aus mehreren Gründen mit dem Thema der Dankbarkeit. Erstens, es scheint, dass in unserer Zeit die Dankbarkeit eine „vergessene Tugend“ ist. Zweitens, handelt es sich um methodologische Gründe. Obwohl im Zentrum der Untersuchung ethische Dimension der Dankbarkeit steht, versucht die Autorin am Beispiel der Dankbarkeit die Zusammenhang zwischen Phänomenologie und Metaphysik zu zeigen.Zunächst wird Dietrich von Hildebrands Phänomenologie der Dankbarkeit dargestellt. Danach wird gezeigt auf welche Weise J. Seifert von der Analyse des personalen Aktes der Dankbarkeit ausgehend, den Zugang zu einer personalistischen Metaphysik findet. (shrink)

Bu makale Fahreddin el-Râzî’nin metafizik yakîn anlayışını te’vîl teorisi açısından incelerken, onun metafizik yakîne ulaşma hususundaki optimistik tutumunu da ortaya çıkarmaktadır. Kuşkucuların lideri (şeyhü’l-müşekkikîn) olarak da bilinen Râzî’nin, kendisinden önceki felsefe ve kelam geleneklerini etraflıca kritik ederken yeni ve özgün bir anlayış ortaya koyup koymadığı tartışılmış, eleştirel düşüncesi kendisinden sonraki düşünürlerce tenkit edilmiş ve bu vesile ile Râzî hakkında çeşitli okuma biçimleri ortaya çıkmıştır. Bu okuma biçimleri arasında Râzî’yi, aklın kelamî bilgide yakîne ulaşamayacağı şeklinde bir metafizik bilinmezci (...) olarak değerlendirenler de olmuştur. Bu çalışma, Râzî’nin metafizik yakîn anlayışını te’vîl teorisi ile birlikte serimlemeye çalışmaktadır. Makalenin ilk ana bölümü metafizik yakîn ve te’vîl ilişkisi ekseninde -başka bir deyişle kelâmî bilgide akıl-nakil tartışmaları açısından- Râzî öncesi düşünceye dair -ipuçları niteliğinde- tarihsel bağlam vermektedir. İkinci ana kısım ise Râzî’nin metafizik bilgide akıl anlayışındaki ilkelerini istivâ’ kavramının te’vîli üzerinden belirginleştirmektedir. Bu makale, Râzî’nin te’vîl anlayışını bütünüyle ortaya koymayı amaçlamamaktadır. Ancak, te’vîl teorisinin temel bileşenlerinden birisi olan akliyyâtın nasıl metafizik yakîniyyâta dönüştüğünü analiz etmektedir. Muʻtezile, akliyyât üzerinden dönüştürdüğü metafizik yakîniyyâti, dini anlama ve yorumlamada kıstas haline getirmiştir. Öte yandan metafizik yakîniyyât anlayışlarındaki iddiaları, farklı din yorumlarına karşı müsamahasız bir tavra dönüşmüş, siyasi erkle birlikte baskıcı hale gelmiş ve Muʻtezile dışı kelam düşüncelerini akılcılık -daha radikal bir ifade ile rasyonelizm- karşısında eleştirel-tepkisel olmaya sevk etmiştir. Doğal bir sonuç olarak diğer doktrinlerin rasyonel gelişimi Muʻtezilî etki yüzünden yavaşlamıştır. Makalenin birinci kısmı, Râzî öncesi Eşʻarî düşünceyi, metafizik yakîniyyât ve nass yorumu açısından değerlendirirken, yorum ve akliyyât ilişkisine dair anlayışlarındaki dakikleşmeyi Muʻtezile’nin tarihsel varlığına ters orantılı olarak ele almaktadır. Ancak Râzî’ye kadar kararsız bir şekilde gerçekleşen dakikleşme süreci, Râzî ile birlikte nihayi formuna ulaşmaktadır. Râzî’nin te’vîl teorisinin temel prensiplerinden ilki, aklın nakle esas (el-ʿakl aṣlu’l-nakl) teşkil etmesidir. Akıl, naklin yalnız ispatı ve anlaşılması bakımından değil, aynı zamanda yorumlanması (te’vîl) açısından da temel belirleyici bir unsura dönüşmektedir. Bu makale, Râzî’nin ilmi hayatının sonlarına doğru, metafizik yakîniyyâta ulaşma noktasında pesimizme düşerek, metafizik bilinmezciliğe doğru yöneldiği şeklindeki anlama biçimlerine karşı, en son eserleri arasında olan ve tamamlanmamış Tefsîr’i üzerinden cevaplar aramaktadır. Râzî, değişik zamanlarda ele aldığı eserlerinde, “naklin zanniliği” hususundaki ısrarlı duruşunu vurgulamaktadır. Bu makale Râzî’nin naklin zanniliği noktasındaki ısrarlı duruşunun, “aklın asıllığı” ilkesindeki kararlılığı ile zorunlu bir paralellik gösterdiğininin altını çizerken, metafizik yakîniyyât açısından da hala optimistik olduğunu savunmaktadır. (shrink)

Bu makalede David Hume’un nedensellik ve tümevarımsal çıkarımların akılsal gerekçelendirilmesine karşı eleştirileri incelenecek ve bu eleştirilerin geleneksel metafiziğin olanaklılığına dair temel bir probleme işaret ettiği savunulacaktır. Hume’un nedensellik ilkesine ve bu ilkenin ima ettiği zorunlu nedensel ilişkilerin varlığına dair eleştirel argümanları ayrıntılı bir şekilde analiz edilerek, nedensellik probleminin nasıl olup da bizi tümevarımsal çıkarımlarımızın gerekçelendirilmesiyle ilgili olan tümevarım problemine götürdüğü gösterilecektir. Görüleceği gibi, Hume’a göre nedensellik ve tümevarımsal çıkarımların ortak problemi her ikisinin de genel geçer doğrular olarak kabul edilen ancak (...) akılsal olarak gerekçelendirilemeyen nedensellik ilkesi ile doğanın tekdüzeliği ilkelerini doğru varsaymasıdır. Bu ilkelerin akılsal olarak gerekçelendirilemeyeceğini göstererek, Hume aslında daha büyük çaplı bir problemin, yani metafizik probleminin varlığına dikkat çekmektedir. Hume’un asıl ilgilendiği soru metafiziğin temelinde yer aldığı düşünülen ilke ve idelerin akılsal temellendirilmesinin olanaklılığı sorusudur. Bu da bir nevi metafizik bilginin temellendirilmesi ve bu bilginin olanaklılığı ile ilgili olan metafizik problemidir. Dolayısıyla Hume’un nedensellik ve tümevarım problemlerini geleneksel anlamda metafizik anlayışına karşı bir eleştiri olarak okumak mümkündür. (shrink)

U članku se ispituje Kantova prosvjetiteljska koncepcija metafizike kao znanosti koju valja držati slobodnom od ideoloških predrasuda i izvanracionalnih kognitivnih resursa te je ustanoviti pod uvjetima javnog, intersubjektivno važećeg diskursa. Analiziram Kantovu vlastitu interpretaciju njegove transcendentalne filozofije kao “metafizike metafizike” i zastupam ekstenzionalni djelomični identitet kritike metafizike i metafizike koja je tako učinjena mogućom. Posebice identificiram “buduću metafiziku”, koju je Kant zamislio kao “metafiziku prirode općenito” ili “fiziologiju čistog uma”, koju je Kant bio zacrtao, ali je sam nikada nije proveo (...) i koju ne treba brkati s “metafizikom materijalne prirode” koju je Kant izložio u svojim Metafizičkim načelima prirodne znanosti . Nadalje pokazujem kako je kod Kanta “ograničenje” razuma i njegovih čistih pojmova na osjetilno zrenje kompenzirano “ograničavanjem” osjetilnosti i njenih formalnih uvjeta na pojave, uz isključenje “praznog prostora” onog neosjetilnog. Oslanjajući se na Kantovo razlikovanje “ograničenja” i “granice” , utvrđujem točnu poziciju kritičke metafizike “na granici” osjetilnog svijeta i razumskog svijeta. Zaključno tvrdim da je “buduća metafizika koja će biti moguća kao znanost” za Kanta ograničena na transcendentalnu filozofiju, uz isključenje teoretske spoznaje nadosjetilnoga, koja je time zauvijek predana predmetnom području praktički zasnovanoga racionalnog, ali ne-znanstvenog vjerovanja ili vjere .The essay examines Kant’s Enlightenment conception of metaphysics as a science to be kept free of ideological prejudice and extrarational cognitive resources and to be established under the conditions of public, intersubjectively valid discourse. I analyze Kant’s self-interpretation of his transcendental philosophy as “metaphysics of metaphysics” and argue for the extensional partial identity of the critique of metaphysics and the metaphysics so rendered possible. In particular, I identify the “future metaphysics” envisioned by Kant as the “metaphysics of nature in general” or the “physiology of pure reason,” which was projected by Kant but never carried out by himself and is not to be confused with the “metaphysics of material nature” presented by Kant in his Metaphysical Principles of Natural Science . I further show how in Kant the “restriction” of the understanding and its pure concepts to sensible intuition is counterbalanced by the “bounding” of sensibility and its formal conditions to the appearances, at the exclusion of the “empty space” of the non-sensory. In drawing on Kant’s distinction between “limit” and “boundary” , I establish the precise position of critical metaphysics “on the boundary” of the world of sense and the world of the understanding. In concluding, I argue that for Kant a “future metaphysics that will be possible as science” is restricted to transcendental philosophy, at the exclusion of the theoretical cognition of the supersensible, which is thereby delegated forever to the object domain of practically based rational but non-scientific belief or faith. (shrink)

Kemalpaşzade, 1468 or 9-1534; Islamic scholar and historian.

Summary, page 467: "This book is concerned with the influence of Hume’s metaphysics and moral philosophy in 18th-century Europe and it is divided into two main parts. The first part is focused on the exposition of Hume’s metaphysics and moral philosophy in their historical context, because this topic is still mostly unknown in Croatia. The second part deals with the influence of Hume’s metaphysics and moral philosophy on selected European thinkers of the Age of Enlightenment until the beginning of the (...) French Revolution in 1789.". (shrink)

Translated into Turkish by Mustafa Yalçınkaya.

Our study aims to deal with different and similar conditions between Ghazali and Kant, as characters that can show two different thinking forms and two different cultural structures in their thoughts, in context of the same subject. We will deal with why and how that the approaches of both thinkers to the subject transcendental dialectic occur by passing through which stages and try to display that both cultural world incline to this subject by which aim.Çalışmamız iki ayrı düşünme biçimi ve (...) iki ayrı kültürel yapıyı düşüncelerinde gösterebilen kişilikler olarak Gazali ve Kant arasındaki benzer ve ayrık durumları aynı konu bağlamında ele almak amacındadır. Her iki düşünürün de aşkınsal diyalektik konusuna yaklaşımının hangi aşamalardan geçerek gerçekleştiğini, niçini ve nasılı ile birlikte ele alacak ve her iki kültür dünyasının hangi amaç ile bu konuya eğildiklerini göstermeye çalışacağız. (shrink)

Analitik felsefe özellikle metafizik karşıtı bir yaklaşım içerisinde olmakla nitelendirilmiştir. Ancak 20.yüzyılda bu gelenekte önemli dönüşümler yaşanmıştır. Dile dönüş ile başlayan tartışmalar sonrasında metafiziğe dönüşü ortaya çıkarmıştır. Bugün açık bir biçimde analitik metafizik ya da ontolojilerden söz edilebilmektedir. Elbette farklı ontolojiler farklı varolanlar ve farklı kategorileştirmeleri merkezlerine koymaktadırlar. 20. yüzyılın başında değişimin ne olduğu konusunda ortaya konan görüşler de çağdaş ontoloji tartışmalarında değişim konusunun ayrı bir başlık olarak ele alınabilmesi için bir zemin yaratmıştır. Farklı felsefi yaklaşım içerisinde olmalarına (...) rağmen McTaggart ve Russell benzer bir felsefe yapma tarzı içerisindedirler. Bu kısmi benzerlik Geach’in her iki düşünürün değişim konusundaki yaklaşımlarını tek bir başlık altında, aynı şekilde değerlendirmesine yol açmıştır. Geach bu filozofların değişim tanımlarını her iki filozofun da Cambridge Üniversitesinde olmalarından kaynaklı Cambridge Değişimi olarak adlandırmış ve görüşlerini eleştirmiştir. Geach Cambridge Değişiminin gerçek değişimleri gölgede bıraktığını, tüm değişimleri aynılaştırdığını iddia etmektedir. Bu yazıda Geach’in eleştirisinin haklı olmadığı, kendi önerisinin başka bazı öncüllere gerek duyduğu üzerinden gösterilmeye çalışılmaktadır. Geach gerçek değişimleri nesnede bir farklılık yaratan değişimler olarak tanımlamaktadır. Ancak bu tanım şu soruyu sormamızı gerektirir: Dilde özne yerindeki terimin gönderimi durumundaki nesne nedir? Nasıl bireyleşir ve bireyleşiminde hangi ontolojik varolanlar etkilidir? Bu sorular analitik metafizikte nesne kuramlarının ele alınmasını gerektirir. Dayanak ve Demet kuramlarının ele alınmasıyla ontolojik olarak özelliklerin önemi ortaya çıkmaktadır ancak bu Geach’in iddiasının yerinde olmadığını açık kılmaktadır. Bir nesne tartışması yapmadan bir değişim tartışması ve ona bağlı olarak özelliklerin derecelendirilmesinden söz edilemez. (shrink)

Ockhamlı William’dan bu yana çeşitli biçim alışlarla karşımıza çıkan dilde sadeleşme hareketi, 20. Yüzyılda analitik dil felsefesinin kurucuları tarafından farklı bir boyuta taşınmış, mantıksal pozitivizmde ise zirveye ulaşmıştır. Doğa bilimsel yöntemlerin etkisiyle şekillenen ve modern mantık alanında yapılan özgün ve nitelikli çalışmaların etkisiyle yetkinleşen bu anlayış, felsefenin metafizik problemlerini dil bağlamında ele almaktadır. Bu görüşün savunucuları, getirmiş oldukları bir dizi ölçüt aracılığıyla anlamlı olan ve olmayan ifadeler arasında ayrım yapmayı hedeflemişlerdir. Felsefi gelenekteki çözümsüz görünen “anlamsız” metafizik tartışmaları “elimine (...) etmeyi” amaçlayan bu hareketin vardığı son noktada, olgusal bir karşılığı bulunmayan ve mantıksal sözdizimi kurallarına uymayan her ifade, metafiziğin kalıntısı olmakla itham edilmektedir. Adorno ve Horkheimer’a göre spekülatif felsefeye yönelik gerçekleştirilen bu saldırı, Aydınlanma’nın dili mitostan arındırma çabalarının doruk noktasıdır. Onlara göre analitik dil felsefesinin olgucu filozoflarının felsefelerinde dilin anlam taşımasına müsaade edilmemekte ve yalnızca gösterge işlevi dikkate alınmaktadır. Dil, bir formül olarak katılaşarak soyutlaşmakta ve formüle uymayan her düşünce solup gitmektedir. Bu anlayış, spekülatif felsefe geleneğindeki felsefi sistemlerin unsurları olan etik, estetik, yaşamın anlamı gibi konuların felsefeden tasfiye edilmesine yol açmıştır. Adorno ve Horkheimer’a göre varlık alanındaki niteliksel farklılıkların göz ardı edilmesi, insanın şeyleşmesi ve kendi özüne yabancılaşmasına sebep olmuş, bireyin gizilgüçlerini kaybettiği bu ortamda toplumsal dönüşümün imkanı da ortadan kalkmıştır. (shrink)