This essay is a review of Ronald Dworkin's recent essay on equality of resources. Many of the ideas discussed by Dworkin have also been examined by economists with, I believe, considerable insight. Unfortunately, economists tend to write for economists, not for philosophers, and their insights are seldom communicated properly to noneconomists. Of course, the same criticism can be levied on philosophers! But perhaps legal theorists are less subject to this criticism. One of the great contributions of Dworkin is that he (...) is very readable; and the quality of his exposition makes these ideas accessible to a wide audience of philosophers, lawyers, and social scientists in general. (shrink)
There is a presumption in some circles that the identification of an externality or a public good presents a prima facie case for government intervention. Tyler Cowen has assembled a group of articles that challenge this view by arguing that the market, broadly construed, can handle many problems of public goods and externalities that are normally considered the province of the state. Although these articles present a stimulating perspective on problems of externalities and public goods, several of the essays overstate (...) their case and misrepresent the standard theory of public goods and externalities. (shrink)
The flaws in social psychological research pointed out by Cesario have societal costs. These include ignoring crucial base rates thereby degrading the effectiveness of policy decisions, generalizing the conclusions derived from experiments on non-professionals thereby distorting the public's view of professional law enforcement personnel, questionable accusations of racism, and mis-attributions of the causes of racial differences in behavior.
According to a simple form of consequentialism, we should base decision on our judgments about their consequences for achieving out goals. Our goals give us reason to endorse consequentialism as a standard of decision making. Alternative standards invariably lead to consequences that are less good in this sense. Yet some people knowingly follow decision rules that violate consequentialism. For example, they prefer harmful omissions to less harmful acts, they favor the status quo over alternatives they would otherwise judge to be (...) better, they provide third-party compensation on the basis of the cause of an injury rather than the benefit from the compensation, they ignore deterrent effects in decisions about punishment, and they resist coercive reforms they judge to be beneficial. I suggest that nonconsequentialist principles arise from overgeneralizing rules that are consistent with consequentialism in a limited set of cases. Commitment to such rules is detached from their original purposes. The existence of such nonconsequentialist decision biases has implications for philosophical and experimental methodology, the relation between psychology and public policy, and education. (shrink)
Kelâmda boşluk fikrini atomculuğun kabulüyle başlatmak mümkün olsa da konuyla ilgili asıl tartışmaların Yunan felsefî mirasının İslam dünyasına aktarılmasından sonra gün yüzüne çıktığı görülmektedir. Kelâm literatüründe, felsefî gelenekte olduğu gibi boşluğun iki türü olduğu kabul edilmiştir. Bunların ilki âlemin dışında/ötesinde bulunan haricî boşluktur, ki bu tarz bir boşluğun olup olmadığı problemi kelâm kaynaklarında “âlemin ötesine bakan kimse bir şey görebilir mi” veya “âlemin dışına elini uzatan kimsenin eli hareket eder mi” soruları etrafında tartışılmıştır. İkincisi ve kelâmcıların gündemini daha çok meşgul (...) eden boşluk türü ise âlemin içinde ve cisimleri oluşturan atomların/cevherlerin arasında olduğu kabul edilen dâhilî boşluktur. Bu türden bir boşluğun olup olmadığı hususu kelâm kaynaklarında “iki cevherin, aralarında üçüncü bir cevher olmadan ayrık bir şekilde durması mümkün müdür?” sorusu etrafında tartışılmıştır. Özellikle âlem-içi boşluk konusunda Mu‘tezile’nin Basra ve Bağdat ekolleri arasında yoğun tartışmalar yaşanmıştır. Bu tartışmalarda ortaya konan deliller İbn Metteveyh ve Ebû Reşîd en-Nîsâbûrî tarafından orijinal halleriyle nakledilmiştir. Bu makalede iki ekol arasındaki bu tartışmalar ele alınmakta ve her iki ekolün kendi görüşlerini desteklemek için ortaya koyduğu teorik ve deneysel argümanlar, bunların felsefî kökenleri göz önünde bulundurularak değerlendirilmektedir. (shrink)
İnsanın hal ve hareketleri onun nasıl bir karaktere sahip olduğunu dışa yansıtmaktadır. Bu yüzden hal ve hareketler kişiyi tanımamızda yardımcı olur. Yüce Allah, Kurʹân-ı Kerim’de ashâbü’l-yemîn ve ashâbü’l-meymene gibi ifadeler kullanmış ve bu ifadelerle bir takım insanları kast etmiştir. Kastedilen iyi insanların vasıfları bu ifadelerden hemen sonra zikredilmiştir. Bu da Allah’ın sağ tarafa önem atfettiğinin göstergelerindendir. Hal ve hareketleri bakımından sevilen Hz. Peygamber, Müslümanlar için örnek kabul edilmiş ve onun emir ve tavsiyeleri harfiyen uygulanmaya hassasiyet gösterilmiştir. O, sağ taraf ile (...) faziletli ve hayırlı işleri, sol taraf ile de nahoş olan fiilleri yapmış ve bunu teşvik etmiştir. Sahâbe de bunu hem uygulamış hem de sonraki nesillere aktarmaya azami gayret göstermiştir. Daha sonra onun bu yöndeki tavsiye ve uygulamaları fıkıh âlimleri arasında kural haline gelmiştir. Hz. Peygamber’in sağ tarafla ilgili sözleri, uygulamaları ve tavsiyeleri hadisler vasıtasıyla bize aktarılmıştır. Böylece günlük hayatta başta olmak üzere ibadetlerde sağ tarafa ehemmiyet göstermiştir. Bu çalışmada Hz. Peygamber’in sağ tarafı önemsemesinin ve sağ tarafa öncelik vermesinin, beşerî ya da nebevî olup olmaması tartışmasına değinilecektir. Daha sonra Arapça iki kavram olan yemîn ve yesâr kavramlarının tarifi ele alınacak, abdest alırken sağ el ve ayakların önce yıkanmasının, tek kişinin imamın hangi tarafında durmasının ve teşehütte otururken sağ el ve sağ ayağın konumunun hükmü gibi konuların hükmüne işaret edilecektir. (shrink)
İman kavramı e-m-n kökünden gelen inanmak, güvenmek,bağlanmak, boyun eğmek, itaat ve takip etmek vb anlamlara gelen bir kelimedir. Arap dili grameri ve semantiği içerisinde farklı bağlaç/harflerle kullanılan ve birlikte kullanıldığı bağlaca/harfe göre farklı anlamlar kazanan, ayrıca çıkış noktalarına ve yaklaşım biçimlerine bağlı olarak farklılık ve çeşitlilik arz eden, anlam daralmaları ve genişlemeleri yanında özel alan kullanımları da bulunan bir kavramdır. Tahkiki iman, vahiyle bildirilen ve Allah Resulü’nün tebliğ ettiği bütün emir/nehiyler hususunda kalbi itmi’nan sağlayan, güven telkin eden, kesin itimat veren, (...) huzura, sükûna kavuşturacak derecede emin kılan, akıl ve nakil ekseninde kabul edilmesini temin eden bir anlam içerir. Buna mukabil taklidi iman ise, delil arama, sorgulama ve araştırma ihtiyacı hissetmeden bir başkasının telkini ve sözüyle amel etmeyi, inanıp güvenmeyi, itimat edip peşinden gitmeyi ifade eder. Bu iki kavram, kişilerin iç dünyalarına bağlı olarak inanılan şeye bağlılığın çeşidini, derece ve şiddetini de ortaya koymaktadır. Bu bağlamda kişilerin sığ bağlarla ve üstünkörü iman etmesini ifade eden taklidi iman, kişileri etkilemede ve hayata anlam katmada daha az bir tesire sahipken, buna mukabil sorgulanmış, merak edilip araştırılmış, delil ve bilgi bağlamında oturtulmuş ve içselleştirilmiş inanç olan tahkiki iman, kişilerin hal ve hareketlerine yön vermekte, daha etkin olmakta, hayat içindeki anlam arayışlarını karşılamakta, kişiyi daha emin, mutmain ve huzurlu bir birey seviyesine çıkarabilmektedir. (shrink)
It is more than half a century since P. Boudreaux equipped the Cynegetka of the Syrian author now sometimes called Pseudo-Oppian with a proper text and apparatus criticus. The Halieutica of Oppian is still without either. Onemight think the latter poem hardly worth the aureus for every line with which Marcus Aurelius is reported in the Life of the author to have rewarded it, or hesitate to say, with St Jerome, that O. Alieutica miro splendore conscripsit, but it is better (...) constructed and far better written than the Cynegetica; it was more admired by later poets, and some might account it the more interesting poem. It would appear from R. Keydell's survey of Oppianic literature down to 1929 that R. Vári published between 1908 and 1926 in Hungarian journals and an Italian Festschrift some papers on the manuscripts of Hal. (shrink)
İmâmü’l-Haremeyn Ebü’l-Meâlî el-Cüveynî ve öncesi Eş‘arî kelâm sisteminde yer alan hâller teorisi, bu sistemin tümeller anlayışı şeklinde değerlendirilebileceği gibi ortak hakikatler şeklinde de değerlendirilebilir. Ancak bu dönemde söz konusu teoriyi savunanlar ve savunmayanlar olmak üzere iki farklı hakikat anlayışı göze çarpar. Hâlleri reddedenler hakikatleri nominal çerçevede değerlendirirken, bu teoriyi savunanlar ise realist bir tavırla mevcutlar için ortak hâl ve hakikatten bahseder. Bu doğrultuda onlar her ne kadar hâller teorisi üzerinden realist bir yöntem takınarak Aristotelesçi tümel anlayışına yaklaşmış olsalar da aralarında (...) temel farklar bulunur. Aristotelesçi tümel anlayışı nesnelere dair olmasına karşın kelâmcıların hâlleri, hâdis âlemde nesnelerin bütününe değil, onların yapı- taşları olan cevher-araz ikilisinin kapsamıyla sınırlıdır. Yani Cüveynî özelinde kelâmcılar nesnelerin yapıtaşlarında realist ancak nesneler bütünü dikkate alındığında nominalisttirler. Ayrıca hâller, Aristotelesçi tümellerden farklı olarak önermelerde asla konu kabul edilmemektedir. Hâllerde gözlemlenen bu durum nedeniyle söz konusu dönemin Eş‘arî kelâmında ikinci cevherler yer bulamamıştır. Son olarak da arazlar ve ilâhî mânâlar sıfat kategorisinden çıkartılıp yerine hâller yerleştirilmiştir. Böylece hakikî anlamda cevherler ve Zât-i ilâhînin yanında arazlar ve ilâhî mânâlar da zât kategorisine dâhil edilmiştir. Dolayısıyla zât-sıfat bağlamında yeni bir kelâm dili ortaya çıkmış ve hâllere ontik bir “yer” biçilmiştir. Ancak bu yer; kelime, zihin, nesne veya nesnenin ötesi değildir. Bu çerçeveyle hâller teorisi “şekil”, “kapsam” ve “yer” olmak üzere bu makalede üç noktada değerlendirilmeye tabi tutulacaktır. (shrink)
Muhammed Kâsım Nânotevî başkanlığında kurulan Diyobendîlerin ta-savvuf ile irtibatını konu edinen bu çalışmanın temel amacı, Hint alt kıtasının dinî yaşantısında etkin olan Diyobendîlerin tasavvufa olan yaklaşımlarını analiz etmektir. Çalışmada öncelikle Diyobend’in kuruluşu, İngilizlere karşı mücadeleleri, Osmanlı Devleti ile temasları ve daha sonra Diyobendîlerin tasavvuf anlayışına dâir bilgilere yer verilmiştir. Onların tasavvuf ile ilişkileri araştırılırken literatür açısından Diyobendîler ile ilgili temel kaynaklara bakılmıştır. Bu kaynaklar geniş bir incelemeye tabi tutularak onların tasavvufa bakış açıları tespit edilmeye çalışılmıştır. Elde edilen sonuçlar kısaca şöyle (...) özetlenebilir: Sünnî olan Diyobendîler tasavvufu şerîatın bir parçası olarak görmektedirler. Onlar, mânevî hastalıklardan korunmak için tasavvufa sarılmaya, mürşidlerin sünnete ittibasına ve bid’atlardan uzak durmaya önem vermiş, ayrıca nübüvvetin velâyetten üstün olduğunu, kerâmetin hak olduğunu ve vahdet-i vücûdun tasavvufun esaslarından biri olmayıp bunun bir hâl olduğunu ifade etmişlerdir. Eğitim müfredatlarında tasavvuf klasiklerinin yanı sıra kendi mürşidlerinin yazdığı eserleri de okutan Diyobendîlerin tasavvufun birçok konusunda söz sahibi oldukları tespit edilmiştir. (shrink)
Varlığın mahiyeti meselesi, insanın varlığa hangi açıdan muhatap olduğu ile doğrudan ilgilidir. Felsefe tarihinde ortaya çıkmış olan farklı ekoller arasındaki ayrımı oluşturan da, temelde bu mesele karşısındaki tutumlarıdır. Nicholas of Cusa düşüncesinde varlık, insanın salt epistemik yetileri ile vukufiyet kesp edebileceği bir alan değildir. Bundan dolayı Mutlak Varlık, olduğu haliyle kendi mükemmelliği içerisinde kavranamaz. Bunun için öncelikli olarak gerekli olan, aklın bütün olumlayıcı bilgi iddialarından vazgeçtiği bir tür zihinsel arınmadır. Bu, aslında bir bilinç durumudur ve bu düzeye erişen idrak, varlığı (...) kendi kaynağında temaşa eder. Zıtlığın uyumda, çoğulluğun ise birlikte herhangi bir çelişki olmaksızın göründüğü bu hâl içerisinde, Tanrı artık bir bilgi konusu olmanın ötesinde bir tecrübe konusudur. Cusa’ya göre, insanın iç tecrübesinden hareket eden mistik karakterli bir varlık görüşü ile ancak idrake dayalı yetkin bir bilinç sağlanabilir. Burada artık asıl olan bilme değil, asla bilemeyeceğini bilmedir. Cusa’ya göre, bu idraki seviyeye ulaşmanın yolu ruhsal bir eğitimin yanında Tanrısal lütuftur. The issue of the nature of existence is directly related to the way in which man deals with existence. What makes a difference between the schools in the history of philosophy is their attitudes towards this issue. In the thought of Nicholas of Cusa, existence is not something that a person can realize with purely epistemic abilities. Therefore, Absolute Being cannot be grasped in its own perfection as it is. What is primarily necessary for this is a kind of intellectual purification in which the reason renounces all affirmative claims of knowledge. This actually is a state of consciousness and the intellect that reaches this level contemplates existence at its source. In this state, where opposites appear in harmony and plurality in unity without any contradiction, God is no longer a subject of knowledge but a subject of experience. According to Cusa, only an intellectual comprehension can be achieved with a mystical view of being based on the inner experience of the human being in this way. The main thing is not knowing anymore but knowing that you can never know. According to Cusa, the way to reach this level of understanding is divine grace as well as spiritual education. (shrink)
Anlatımda yoğunluk, özne ile yüklem arasına bir takım unsurların ek-lenmesiyle başlar. Yüklemin anlamı çeşitli açılardan bütünlenir, belirgin kılı-nır ya da pekiştirilir. Bunun için sözcüklere ya da sözcelere başvurulur. Türkçe cümlede, yüklemcil öğeyi çeşitli açılardan tamamlama görevi üstlenmiş cümle öğesi olarak tarif edilen tümleç, eylemin gösterdiği iş, oluş vb.’lerini tamamlama işlevi nedeniyle böyle adlandırılmıştır. Arapçada cümledeki bütün öğeleri içeren iki temel kavram vardır: ıtlâk ve takyîd. Itlak kavramı, özne ve yüklemi ifâde eden temel öğelerdir. Takyîd ise, cümlenin müsned ve müsnedün ileyh (...) ile tamamlanmayıp mefuller, tâbiler, fasl zamiri, nevâsıh, şart edatları, nefy edatları, hâl ve temyiz gibi diğer öğelere de duruma göre ihtiyaç duymasıdır. Türkçe cümlede tümlece karşılık olarak geldiği düşünülen meful çeşitlerini ve karşılıklarının incelendiği makalede mef‘ûlu bih, mef‘ûlu mutlak, mef‘ûlu lieclih, mef‘ûlu me‘ah, mef‘ûlu fih olmak üzere beş meful çeşidi ele alınmıştır. Arapça cümledeki mef‘ûlu bihe karşılık olarak Türkçe cümlede nesne ve düz tümleç, Arapça cümledeki mef‘ûlu mutlaka karşılık olarak Türkçe cümlede kökteş tümleç, Arapça cümledeki mef‘ûlu lieclihe karşılık olarak Türkçe cümlede sebep tümleci, Arapça cümledeki mef‘ûlu me‘aha karşılık olarak Türkçe cümlede beraberlik tümleci, Arapça cümledeki mef‘ûlu fihe karşılık olarak Türkçe cümlede zarf tümlecinin bulunduğu ifade edilebilir. (shrink)
Mehmet Akif İnan, Türkiye sendikacılığının önde gelen bir siması olarak bilinmesinin yanı sıra şâir ve yazarlığıyla da toplumun ekseriyeti tarafından tanınan bir şahsiyettir. Fakat sûfî kişiliği pek bilinmemektedir. Yapılan araş-tırmada İnan’a daha mücadeleci ve aktif karakter sağlayan hakikat, bilinmeyen tasavvuf ve tarîkat yönüdür. O, tasavvuf terbiyesinin kazandırdığı ahlâkla, insanlara önceden gösterdiği fedakârlığın daha fazlasını gösterir. İnan, tasavvuf ilmiyle benlik dönüşümünü gerçekleştirdikten sonra hem sendika çalışmalarında hem yazılarında ve şiirlerinde neslin kendi öz kültürü ve medeniyetiyle yetişmesi için gayret göstermiştir. İnan’ın tarîkata (...) intisabı yakın çevresi tarafından hayretle karşılanırken, tasavvufun kendisine kazandırdığı hal ile insanları kucaklaması, onların dertlerini paylaşması, arkadaşları tarafından "entelektüel derviş" olarak vasıflandırılır. Bu konuda yakın arkadaşları ve kendisini tanıyanlardan birçok eleştiri almıştır. Bu çalışmada, İnan’ın hayatı, eserleri, hayat mücadelesi ve pek bilinmeyen sûfî kişiliği ele alınmaktadır. (shrink)
We argue that thoughts are structures of concepts, and that concepts should be individuated by their origins, rather than in terms of their semantic or epistemic properties. Many features of cognition turn on the vehicles of content, thoughts, rather than on the nature of the contents they express. Originalism makes concepts available to explain, with no threat of circularity, puzzling cases concerning thought. In this paper, we mention Hesperus/Phosphorus puzzles, the Evans-Perry example of the ship seen through different windows, and (...) Mates cases, and we believe that there are many additional applications. (shrink)
For the past thirty years, Hal Foster has pushed the boundaries of cultural criticism, establishing a vantage point from which the seemingly disparate agendas of artists, patrons, and critics have a telling coherence. In The Anti-Aesthetic, preeminent critics such as Jean Baudrillard, Rosalind Krauss, Fredric Jameson, and Edward Said consider the full range of postmodern cultural production, from the writing of John Cage, to Cindy Sherman's film stills, to Barbara Kruger's collages. With a redesigned cover and a new afterword that (...) situates the book in relation to contemporary criticism, The Anti-Aesthetic provides a strong introduction for newcomers and a point of reference for those already engaged in discussions of postmodern art, culture, and criticism. Includes a new afterword by Hal Foster and 12 black and white photographs. (shrink)
R.G. Collingwood defined historical knowledge as essentially ‘scientific’, and saw the historian's task as the ‘re-enactment of past thoughts’. The author argues the need to go beyond Collingwood, first by demonstrating the authenticity of available evidence, and secondly, using Namier as an example, by considering methodology as well as epistemology, and the need to relate past thoughts to their present context. The ‘law of the consumption of time’ encourages historians to focus on landmark events, theories and generalisations, thus breaking from (...) Collingwood's emphasis on fidelity to past ideas and interpreting the past from the concepts of the present. This conflict can only be reconciled by the study of historiography. (shrink)
R.G. Collingwood defined historical knowledge as essentially ‘scientific’, and saw the historian's task as the ‘re-enactment of past thoughts’. The author argues the need to go beyond Collingwood, first by demonstrating the authenticity of available evidence, and secondly, using Namier as an example, by considering methodology as well as epistemology, and the need to relate past thoughts to their present context. The ‘law of the consumption of time’ encourages historians to focus on landmark events, theories and generalisations, thus breaking from (...) Collingwood's emphasis on fidelity to past ideas and interpreting the past from the concepts of the present. This conflict can only be reconciled by the study of historiography. (shrink)
I recently taught an upper-division Honors class in Medicine and Literature with students ranging from a pre-physician’s assistant student and nursing student to English, French, History, and Technical Writing majors. The common thread connecting these students initially was their self-described fear of and helplessness with poetry. However, as the semester drew to a close, their class discussion and journals revealed not only increased comfort with poetry but also a preference for it. The information and insight they got from poetry, they (...) said, were the reason they took a medical humanities course in the first place and commented that the poetry we read provoked more substantial “medicine and literature” discussions than prose. Poetry provides a good starting place to analyze complex human relationships, and the focus on language and form levels the intellectual playing field: students are all unfamiliar with how to do it and are learning a new skill together. This could be accomplished, of course, with a literary short story, but for the diverse population of students in this class, the brevity of poetry made it all the more appealing. (shrink)
The first robot homicide was committed in 1981, according to my files. I have a yellowed clipping dated 12/9/81 from the Philadelphia Inquirer--not the National Enquirer--with the headline: Robot killed repairman, Japan reports The story was an anti-climax: at the Kawasaki Heavy Industries plant in Akashi, a malfunctioning robotic arm pushed a repairman against a gearwheel-milling machine, crushing him to death. The repairman had failed to follow proper instructions for shutting down the arm before entering the workspace. Why, indeed, had (...) this industrial accident in Japan been reported in a Philadelphia newspaper? Every day somewhere in the world a human worker is killed by one machine or another. The difference, of course, was that in the public imagination at least, this was no ordinary machine; this was a robot, a machine that might have a mind, might have evil intentions, might be capable not just of homicide but of murder. (shrink)
In late January of 1987, the State Treasurer of Pennsylvania, R. Budd Dwyer, shot himself to death in front of a dozen reporters and camera crews during a news conference in his office. Much was subsequently made in the popular press, and within the profession, about the difficult ethical decision television journalists were faced with in determining how much of the very graphic suicide tape to air. A review of the literature in this area suggests, however, that journalists have established (...) a set of relatively detailed conventions for dealing with events involving graphic depictions of death. Analysis of the Dwyer tape and interviews conducted with Pennsylvania television news directors show that eighteen of the twenty stations in the state that carry news used basically the same type and amount of footage in their evening newscasts. One decided to use no tape. One showed the moment of death. When the story broke around noon, two additional stations showed the moment of suicide, but they revised their story for the evening program. In addition, the wide majority of news directors interviewed said they had little difficulty in deciding how to edit the tape. The processing of the Dwyer story suggests that any ethical dilemmas faced by journalists during decision making were put aside for later consideration. The material was edited quickly and according to similar patterns, or conventions, around the state. The study suggests greater attention be given to the definition and interaction of personal professional values, in the ethical sense, and norms of news processing, in the sociological sense. (shrink)
If I say “we are now living in England” or “grass is green in summer’ or ‘the cat is on the mat’ what I say will normally be true or false—the statements are true if they correctly report how things are, or correspond to the facts; and if they do not do these things, they are false. Such a statement will only fail to have a truth-value if its referring expressions fail to refer ; or if the statement lies on (...) the border between truth and falsity so that it is as true to say that the statement is true as to say that it is false. Are moral judgments normally true or false in the way in which the above statements are true or false? I will term the view that they are objectivism and the view that they are not subjectivism. The objectivist maintains that it is as much a fact about an action that it is right or wrong as that it causes pain or takes a long time to perform. The subjectivist maintains that saying than an action is right or wrong is not stating a fact about it but merely expressing approval of it or commending it or doing some such similar thing. I wish in this paper, first, to show that all arguments for subjectivism manifestly fail, and secondly to produce a strong argument for objectivism. But, to start with, some preliminaries. (shrink)
R. S. Peters on Education and Ethics reissues seven titles from Peters' life's work. Taking an interdisciplinary approach, the books are concerned with the philosophy of education and ethics. Topics include moral education and learning, authority and responsibility, psychology and ethical development and ideas on motivation amongst others. The books discuss more traditional theories and philosophical thinkers as well as exploring later ideas in a way which makes the subjects they discuss still relevant today.
