Beauty, or at least natural beauty, is famously a symbol of the morally good in Kant's theory of taste. Natural beauty is also, we argue, a symbol of the systematicity of nature. This symbolic connection of beauty and systematicity in nature sheds light on the relation between the principles underlying the use of reflecting judgement. The connection also motivates a more general interpretive proposal: the fact that the imagination can symbolize ideas plays a crucial role in the theory of taste; (...) it is the mechanism that underlies pure judgements of taste, the operation by which the imagination ‘schematizes without a concept’. (shrink)

Much has been published about the ethical issues encountered by clinicians in genetics/genomics, but those experienced by clinical laboratory scientists are less well described. Clinical laboratory scientists now frequently face navigating ethical problems in their work, but how they should be best supported to do this is underexplored. This lack of attention is also reflected in the ethics tools available to clinical laboratory scientists such as guidance and deliberative ethics forums, developed primarily to manage issues arising within the clinic.We explore (...) what ethical issues are being experienced by clinical scientists, how they think such issues could be best analysed and managed, and whether their practice might be enhanced by more situated approaches to ethics deliberation and practice such as ethical preparedness. From thematic analysis of cases presented by clinical scientists at a specially convened meeting of the UK Genethics Forum, we derived three main ethical themes: (1) the redistribution of labour and responsibilities resulting from the practice of genomic medicine; (2) the interpretation and certainty of results and (3) the proposal that better standardisation and consistency of ethical approaches (for example, more guidelines and policy) could resolve some of the challenges arising.We argue that although standardisation is important for promoting shared understandings of good (including ethical) practice, supplementary approaches to enhance and sustain ethical preparedness will be important to help clinical scientists and others in the recently expanded genetic/genomic medicine environment foster quality ethical thinking. (shrink)

We read with great interest the commentaries submitted in response to our paper about clinical scientists and the role of ethical preparedness1. The responses raised some important themes that intersect with those discussed in our paper, and we are grateful for the opportunity to expand on them. Pruski2 highlights the importance of ethics education for clinical scientists, noting insufficient provision of such teaching within the clinical science profession. This gap means that scientists completing higher specialist training, who now encounter more (...) complex ethical challenges, are not benefitting from equivalent ethics education standards enjoyed by their counterparts in medical professions. We agree that clinical scientists deserve access to quality education in ethics in order to develop their skills in this area. Alongside a formal element to education, we see ethical preparedness (EP) as advocating for more informal education opportunities. This can be facilitated through the encouragement and creation of space (both physical and metaphorical) to discuss ethical issues as they arise in practice and explore potential scenarios in a supportive and judgement-free environment. Cultivating such an environment plays is crucial to develop professional skills in navigating ethical challenges, promoting a greater sense of collective responsibility and capability to do justice to ethical issues encountered. Van Steijvoort et al 3 draw …. (shrink)

This essay focuses on Mahmoud Darwish’s exilic experience as depicted in Memory for Forgetfulness: August, Beirut, 1982 (1986). For Darwish, the siege of Beirut was a climactic moment in which he realized that he is stuck on a perpetual threshold. Imposed by the sovereign power, this exilic threshold characterizes the Palestinian refugees in Lebanon bereft of their rights as citizens and held outside their homeland and political domain. I wish to argue that, rather than being trapped in this condition, Darwish (...) takes it as a vantage point to critically reconstruct the notions of homeland and political belonging. This involves a contrapuntal approach to the notions of homeland, diaspora, and memory, and acts as a form of resistance. It converts the exilic threshold that keeps the poet neither outside nor inside the political domain into a site of worldliness in both the Arendtian and Saidian sense of the term. Elaborating on Judith Butler’s account of cohabitation and diasporic thinking, I argue that the exilic condition Darwish describes can give rise to a political ethic that resists the homogenization of spaces and temporalities, and allows for an alternative sense of political belonging. (shrink)

There is a growing body of literature that has sought to undermine systems of ethical regulation, and governance more generally, within the social sciences. In this paper, we argue that any general claim for a system of research ethics governance in social research depends on clarifying the nature of the stake that society has in research. We show that certain accounts of this stake—protecting researchers’ freedoms; ensuring accountability for resources; safeguarding welfare; and supporting democracy—raise relevant ethical considerations that are reasonably (...) contested. However, these accounts cannot underpin a general claim in favour of, or against, a system of research ethics governance. Instead, we defend governance in social research on the grounds that research, as an institutionalised form of enquiry, is a constitutive element of human flourishing, and that society ought to be concerned with the flourishing of its members. We conclude by considering the governance arrangements that follow from, and are justified by, our arguments. (shrink)

The Exception from Informed Consent (EFIC) permits patient enrolment into therapeutic emergency research where obtaining informed consent is challenging. Yet this fails to resolve a core ethical conflict in the research and has generated controversy. This is because existing justification and practice has relied on applying EFIC _per study_—a wholesale permission to enroll irrespective of circumstance—instead of _per patient_. Our novel justification for enrolment centers on applying EFIC per patient, which empowers the enrolling clinician to judge whether to enroll patients (...) with an Exception. This contrasts with the idea that clinician judgment is surplus to the judgements already made by institutions in deciding the research may proceed. Instead, we show that enrolling clinician’s judgment is ethically significant and should not be overlooked: attending to this strengthens the research ethically and reduces controversy. There should be a bigger role for the clinician in the research enrolment space. (shrink)

18. yüzyıl Aydınlanma felsefesinin Romantik filozofu Jean Jacques Rousseau pek çok çalışmaya konu olmuştur. Bu çalışmada Rousseau’nun özellikle başta “Bilimler ve Sanatlar Üstüne Söylev” adlı çalışması esas alınarak onun bilim ve sanatlara bakışı ele alınmıştır. Rousseau, söz konusu eserinde ele aldığı bilim ve sanat hakkındaki düşünceleri nedeniyle çok kez eleştirilmiştir. Bu çalışmanın amacı Rousseau’nun bilim ve sanata karşı olduğu yönündeki bir eleştiriyi tartışmaya açmaktır. Çalışma, Rousseau’ya yöneltilen eleştirilere karşı suçlamalara nasıl tepki verdiğini bizzat onun eserlerinden yola çıkarak ortaya koymayı amaçlamaktadır. (...) Rousseau’nun derdi uygarlık neticesinde inşa edilen toplumda, insanların değerlerinin nasıl yitip gittiğini göstermektir. Nitekim Rousseau, özgür ve eşit doğan insanların böylesi bir toplumda “her yerde zincire vurulduğunu” ifade eder. O, bu durumun sorumluları olarak gördüğü sahte aydınları ve bilginleri eleştirmektedir. Zira Rousseau, bu kişilerin bilim ve sanat adı altında yaptıkları çalışmaları insanlara tuzak olduğu için eleştirmektedir. Çünkü ona göre, uygarlık durumu, insanı gerçek doğasından ve doğal olan yanından uzaklaştırmakta ve değersizleşmektedir. (shrink)

I. Dünya Savaşı’nın başlaması üzerine İngiltere, ülkesinde bulunan Müttefik Devletler’in vatandaşlarını tutuklamaya başlamış, ardından da bunları sivil esir olarak çeşitli yerlere sevk etmişti. Tutukluların sayısı artınca modern dünyanın ilk ve en büyük sivil esir kampı olan Knockaloe oluşturulmuştu. Söz konusu kampta tutuklu bulunan kişilerden biri de Londra Sefareti Eski Kâtibi Reşid Sadi Bey idi. Londra’daki İsveç Elçisi Herman Wrangel, aldıkları dilekçelerde esirlerin kötü muameleye maruz kaldığını ve ekonomik da olarak her geçen gün biraz daha zorlandıklarını Osmanlı hükümetine bildirmişti. Bunun üzerine (...) Osmanlı Hariciye Nezareti, İsveç Sefareti vasıtasıyla vatandaşlarının sorunlarıyla ilgilenirken mütekabiliyet ilkesini uygulamaktan geri durmamıştır. Bu çalışmadaki amaç: uluslararası literatürdeki “sivil esir” kavramının İngiltere tarafından başlatıldığını vurgulayıp bu bağlamda Reşid Sadi Bey’in esaret öyküsünü değerlendirmektir. Ayrıca siyasi tarih perspektifinden Knockaloe’daki sivil Osmanlı esirlerini ve Londra Sefareti Eski Kâtibi Reşid Sadi Bey’in serbest bırakılması için yürütülen diplomasi faaliyetlerine yer vermektir. (shrink)

We read with great interest Garland, Morain and Sugarman’s manuscript on the obligations of clinicians to participate in pragmatic clinical trials (PCTs) (Garland, Morain and Sugarman 2023). We bel...

In this response, we first tackle what we take to be the core disagreement between ourselves and Hammersley, namely the justification for our model of social research ethics governance. We then consider what follows from our defence of governance for ethics review and show how these claims attend to the specific concerns outlined by Hammersley.

This article is about weaponisation of emotions through visual culture. It interrogates how geopolitics trickles down to everyday life and becomes personal through the embodiment of screen actors....

Trust in science post-Covid appears to be a complex matter. On the one hand, the COVID-19 pandemic added value to the epistemic trustworthiness of scientific opinion and its potential to drive evidence-based policies, while it also spurred scientific distrust and societal polarization (e.g., vaccines), especially on social media. In this work we sought to understand the ways in which trust in science might be bolstered by adopting a multistakeholder perspective. This objective was achieved by considering stakeholders’ views on (a) _how_ (...) perceived key actors affect trust in science, and (b) _what_ proposed actions can be taken by each actor identified. Data were collected using 16 focus groups and 10 individual interviews across different European contexts with general public (_n_ = 66), journalists (_n_ = 23) and scientists (_n_ = 35), and were analysed using thematic analysis. Regarding _how_ perceived key actors affect trust in science, participants viewed policymakers, media, scientific and social media actors as occupying a dual function (facilitators and hinderers of trust in science), and pointed to the value of multi-actor collaboration. Regarding _what_ actions should be taken for enhancing trust in science, participants indicated the value of enhancing understanding of scientific integrity and practices, through science literacy and science communication, and also pointed to social media platform regulation. Implications stemming from the data are discussed, considering how multiple identified stewards of trust can contribute to an ecosystem of trust. (shrink)

İnsanın evrendeki yerine dair değerlendirmeleri zaman içinde değişiklik göstermiş, mevcut halini kabul etmeyen bir varlık olarak, her zaman kendini mükemmelliğe ulaştırma arzusu içerisinde olmuştur. Bununla birlikte, insanın diğer varlıklar arasında kendini tanrılaştırma isteği de her daim var olmuştur. İnsandaki bu değişim sürecine teknoloji de eşlik etmekte ve bu süreçte yeni kavramlar tartışma gündemine girmektedir. Ütopya türünden eserlerin yazımı felsefi tartışmaları içinde barındırdığı için önemlidir. Bu yazımın sürekliliği kesintiye uğramadığı gibi, son dönemlerde de sayısı artmıştır. H. G. Wells’in “Tanrı İnsanlar” eserinin (...) değerlendirildiği bu makalede, araştırmalarımıza göre, ütopya türünde ilk defa rastladığımız paralel evren fikri işlenmektedir. Darwinizmin etkisinin ve alternatif evren fikirlerinin yaygın olduğu dönemde yazılmış olan bu ütopya, mekân bakımından farklı olsa da içerik bakımından ütopyalarla benzerlik göstermektedir. Ütopyada tanrılaştırma konusu tek başına işlenebilirdi. Ancak günümüzde insan tartışmaları ütopyanın gerçekliğe evrildiği bir aşamaya geçmektedir. Bu bağlamda transhümanizm çalışmaları göze çarpmaktadır. Bu makalede ütopya ile bağlantılı olarak insana tanrısal vasıflar yüklenmesi ve transhümanist amaçlar birlikte ele alınmaya çalışılacaktır. (shrink)

Bu çalışmanın amacı, Platon’un ruh (psykhē) anlayışına konuyla ilgili metinleri çerçevesinde bir çözümleme sunmaktır. Bu doğrultuda, öncelikle Platon’un ruh anlayışını evren tasavvurunun içine örgülediği vurgulanacak, bu nedenle doğrudan doğruya bu meselenin işlendiği Timaios diyaloğu ele alınıp orada tartışılan “cismani evrenin yaratılışı,” “evrenin ruhunun (psykhē pantos) teşkili” ve “evrenin ruhunun mayasından diğer ruhların yaratılışı” gibi konular irdelenecek, ayrıca bu süreçte zanaatkâr bir tanrı olarak Dēmiourgos ve diğer tanrıların üstlendiği rol üzerinde durulacaktır. Ardından Dēmiourgos’un evrenin ruhundan arta kalanlarla yarattığı ölümsüz ruha (...) karşılık, diğer tanrıların eliyle şekillenen ölümlü ruhun mahiyeti incelenecektir. Bu bağlamda ölümsüz ruh ile ölümlü ruh veya beden arasındaki ilişki tartışmaya açılarak ruhun “akıl” (to logistikon), “heyecan” (to thymoeides) ve “iştah” (to epithymētikon) şeklinde adlandırılan bölümleri veya işlevleri açıklanacaktır. Ruhun bedenlenip cismani evrene inişi ve bu bedenlenme sürecinde söz konusu temel işlevlerinin bedenin hangi bölgelerinde konumlandırıldığı, yine Timaios diyaloğu ışığında gösterilmeye çalışılacaktır. Daha sonra ruhun üç bölümlü veya üç işlevli yapısı, Phaidros diyaloğunda işlenen “kanatlı at” mitosuyla örneklendirilecek, bu sayede ruhun bedenlenme sürecine ve bedenlenmeden önceki semavi yaşayışına, başka deyişle göğün üstünde bir mekânda (hyperouranion topon) yer alan idea’lar âlemini temaşa etme (theōria) anına ışık tutulacaktır. Böylelikle hem Timaios hem de Phaidros diyaloglarında yer alan anlatımlar birbiriyle ilişkilendirilerek Platon’un ruh anlayışı açıklığa kavuşturulacak; sonuç olarak Platon’a göre ruhun hakiki âlem ile bu dünya arasındaki bağlantıyı tesis edebilme imkânına sahip bir varlık olduğu, bu nedenle onun varlık ve bilgi anlayışının düğüm noktasını oluşturduğu ortaya konmaya çalışılacaktır. (shrink)

In Sahan et al ’s article,1 they present the ethical challenges faced by clinical laboratory scientists in genetic medicine, including labour allocation and responsibility, interpretation and accuracy of results with new technologies, and the need for better standardisation and ethical consistency. At the same time, they also propose a potential solution to the aforementioned challenges: ethical preparedness(EP). Along with their vivid case discussions and insightful analysis, I would like to propose two more points that are worth further examination and (...) discussion to aid stakeholders in better comprehending the ethical issues that clinical laboratory scientists face in the practice of genetic medicine. The case 1 reported by Sahan et al raises concerns about who should be responsible for tracking families or individuals with genetic results, particularly in the absence of mainstream services to track future risks. However, this should not be a factor influencing the decision to inform gene carriers. If there is a clear division of responsibilities in current practice, clinical laboratory scientists can report detected gene carriers without psychological burden. However, the decision to report gene carriers should be based on who is being served when clinical laboratory scientists face genetic problems in clinical practice and who is being considered when …. (shrink)

Sahan et al draw much needed attention to the ethical complexity encountered by clinical laboratory scientists. They point out that, on the one hand, clinical laboratories are increasingly required to analyse ‘much broader swathes’ of genomic information than had previously been the case and to consider how best to report—or not report—the results that arise. On the other hand, they also note how clinical laboratory services are supporting genomic testing that is transitioning from specialist to mainstream services, such that (...) questions of whether and how to report genomic information must ‘accommodate the considerations of an expanded multidisciplinary team (MDT)’.1 These two factors, among others, increase both the ‘range and complexity’ of ethical dilemmas faced by clinical laboratory scientists. This trajectory will continue in line with trends towards further mainstreaming of genomic medicine, and the use of genomic sequencing (generating ‘much broader swathes’ of information) over more targeted approaches. In this challenging environment, Sahan et al contend that the notion of ‘ethical preparedness’ (EP) has a crucial role to play. Here ‘EP’ is understood as a state of both systems and individuals that is characterised by the ‘capability, opportunity and motivation to respond to the ethical issues arising in a particular clinical situation, as well as being able to anticipate ethical concerns in advance in areas where practice is rapidly evolving’.1 Notably, cultivating the …. (shrink)

Tanrı-evren ilişkisi ya da Tanrı-insan ilişkisi insanlığın dini ve felsefi düşünce serüvenini açıklama arzusu, kaçınılmaz bir problem olarak her kültürde mevcuttur. Tanrının insan ile olan bağı, salt teolojik bir sorun değil her daim hem ontolojik hem de epistemolojik bir sorundur. Teolojik sorun olması, her bir din ve o dinin nesneleştirdiği kültürün kendini tanımlama zorunluluğunun ürünüdür. Ontolojik ve epistemolojik sorun olması ise, insanın bu bağ konusunda kendisini tam olarak açıklayamasa da sürekli cevap bulma çabasını imler. Kant’ın metafizik sorular dediği durum (...) tam da bunun bir sonucunda gelinen aşamayı betimler. Biz burada bu bağı açıklamanın insan zihninin temel problemi olduğu olgusundan hareketle, İslam düşüncesinin merkezi konumunu oluşturan “besmele” üzerinden bir tanımlamayla yol almaya çalışacağız. Öncelikle Kur’an’ın epistemolojik değerini onayladığımı ve insanlığın sadece bir dönemi için değil, her bir varoluş anında bu epistemolojik yapının insanın kavrayış gücüne göre sürekliğini değerli bulduğumu söyleyeceğim. (shrink)

In their article, Sahan and colleagues have presented ethical dilemmas faced by clinical scientists working in genomics.1 This is a welcome development since thus far little has been published on the ethical issues faced by clinical scientists in general. In their article, the authors present the three themes which emerged from discussions with clinical scientists in respect to three case studies: ‘(1) the redistribution of labour and responsibilities resulting from the practice of genomic medicine; (2) the interpretation and certainty (...) of results and (3) the proposal that better standardisation and consistency of ethical approaches (for example, more guidelines and policy) could resolve some of the challenges arising’.1 One theme which appeared not to emerge is that of ethics education received by clinical scientists during their training, and this is the theme on which this commentary will focus. As noted elsewhere, ‘Clinical Scientists receive some lectures on clinical and research ethics as part of their training, but it amounts to only to a couple of hours of lectures (references omitted)’.2 The usual route to becoming a clinical scientist involves undertaking the 3-year postgraduate Scientist Training Programme (STP), though the ‘equivalence’ route is quite commonly taken by clinical scientists working in …. (shrink)

1. cilt. İnsan, evren, zaman -- 2. cilt. Yaradılış.

Owing to technological advances, genomic medicine is moving from specific to broader genetic analyses and from specialised to mainstream services. Sahan et al 1 point to complex ethical cases encountered by clinical laboratory scientists in the context of genomic medicine’s expansion. The authors discuss debates on interpreting and reporting genetic results, offering extended genetic testing and differences in the perceived responsibility of clinical laboratory scientists in different settings. As demonstrated by the case examples in the article, while genomic medicine (...) holds the promise of providing clinical answers, its mainstreaming can introduce a new type of ‘odyssey’ for patients and/or relatives, such as when there are uncertain findings. The integration of genomics in healthcare at large can also impact communication decisions and perceptions of responsibility for clinical laboratory scientists. Clinical laboratory scientists might report less to non-specialists than to genetic/genomic specialists, as they feel responsible for minimising the potential of non-specialists misunderstanding, misinterpreting or miscommunicating the genetic findings to patients.1 In this way, the perceived responsibility affects patients and the type and amount of genetic information they receive. We agree with the authors that current limitations in knowledge and capabilities among non-specialist clinicians necessitate identifying effective ways to communicate outcomes and …. (shrink)

Osmanlı tefsir birikimi henüz yeterince aydınlatılabilmiş değildir. Son zamanlarda yapılan ilmî çalışmalarla bu kapalılık kısmen giderilmeye çalışılmış, fakat bu çabalar hâlihazırda istenen düzeye gelebilmiş değildir. Buradan hareketle çalışmamızda son devir Osmanlı âlimlerinden biri olan Manastırlı İsmail Hakkı’nın (1846-1912) pek bilinmeyen bir tefsir usûlü çalışması olan Fusûlu’t-teysîr fî usûli’t-tefsîr isimli eseri üzerinde duracağız. Bu eser Manastırlı İsmail Hakkı’nın, Mekteb-i Mülkiye-i Şâhâne’nin (Siyasal Bilgiler Fakültesi) birinci sınıfında okuyan öğrencilere ders kitabı olarak okutulmak üzere hazırlamış olduğu bir tefsir usûlü çalışmasıdır. Araştırmamızda Osmanlı dönemi (...) tefsir usûlü çalışmaları bağlamında, müstakil olarak tefsir usûlüne dair kaleme alınmış eserler içerisinde değerlendirebileceğimiz bu çalışmanın sistematiği, muhtevası ve kaynakları üzerinde durulacaktır. Bu vesileyle bir Osmanlı âliminin tefsir usûlü geleneğine katkısı tartışılacak ve bir nebze de olsa Osmanlı dönemi tefsir usûlü çalışmalarının seyrine ışık tutulacaktır. (shrink)

Genel bir değerlendirmede, bilim ve estetik arasında belirgin bir ayrım olduğu kabul edilir. Bunun nedeni, estetiğin öznel bir kavram olduğu düşünülen güzeli konu edinmesidir. Bilim ise nesnel bilgiye ulaşma iddiasındadır. Güzel olanın niteliksel özelliği ile ilgilenen estetik ile bilgi nesnelerinin niceliksel (ölçülebilir) yönlerini araştıran bilim pek bağdaştırılmaz. Bu çalışmada, bilim ve estetik arasında oldukça yakın bir ilişki olduğunu iddia ediyorum. Bilimsel ürün (icat, kuram, denklem vb.) ile sanat eseri arasında nasıl bir ilişki olduğunu araştırıyorum. Bilim tarihindeki kimi örneklerle, keşif esnasında (...) ve hipotez/kuram oluştururken, bilim insanlarının çoğu zaman estetik kaygı ile hareket ettiklerini göstermeye çalışıyorum. Bu kaygı nedeniyle, evren çoğu zaman olduğu gibi değil, olması beklendiği gibi tasvir edilmiştir. Bilim tarihinde estetik etki o denli iz bırakmıştır ki, bazen bilimsel gelişimi hızlandırılmış, bazen de gelişimin önünde bir engel olarak durmuştur. (shrink)

Sahip olduğu akademik imkânların ve başta İngilizce olmak üzere birçok dilde uluslararası yayınların çokluğu nedeniyle Amerika Birleşik Devletleri’ndeki İslam çalışmaları yoğun, üretken ve dünya genelinde ilgiyle takip edilen bir alandır. Ancak Batı’daki üniversitelerin genelinde olduğu gibi Amerikan üniversitelerinde de İslam felsefesi/tarihi çalışmaları oldukça zayıftır. Bu makalede öncelikle geçmişten günümüze İslam çalışmalarının ABD’deki durumu tasviri bir metotla ortaya konulmakta ve İslam Felsefesinin ABD’deki İslam çalışmaları içerisindeki zayıf konumu sorgulanmaktadır. İkinci olarak Post-Oryantalist süreçte İslam Felsefesi çalışmalarında öne çıkan isimler ve çalışmaları değerlendirilmektedir. (...) Sonuç olarak ABD üniversite sisteminin genel yapısının gereği olarak İslam Felsefesi çalışmaları nicelik bakımından Avrupa ve İslam coğrafyasından daha zayıf olduğu görülmektedir. Bu durumu iki şekilde açıklamak mümkündür. Birincisi alanın Amerikan devlet felsefesinin temel ilkesi olan bilgi-güç hedefi ve alanın politik çıkarlarıyla ilişkisinin zayıflığıdır. Bu durum Post-Oryantalist eğilimin arka planını da oluşturmaktadır. İkincisi ise fenomenolojist yönteme olan ilginin artması ve Amerikan yükseköğretim sisteminde hâkim olan kozmopolitanizm ve interdisiplinerci yaklaşımlardır.Özet: Dünyanın önde gelen üniversitelerinde İslam çalışmaları ve bu çalışmalar içerisinde yer alan İslam felsefesi çalışmalarının önemli bir akademik ilgi alanı olduğu görülmektedir. Bu ilgi ABD’de de yaklaşık 150 yıllık bir geçmişe sahiptir. Son yıllarda Amerika Birleşik Devletleri’nde İslam çalışmalarında sadece ciddi bir artış değil aynı zamanda çeşitlenme de söz konusu olmuştur. ABD’deki İslam çalışmaları ve özelde İslam felsefesi çalışmalarının durumunu birlikte ele alan akademik araştırmalar ise henüz bulunmamaktadır. Son gelişmeleri de dikkate alarak alanla ilgili araştırmaların sürdürülmesi ve İslam felsefesi çalışmalarının da noksan bırakılan izinin sürülmesi gerekmektedir. Bu noktadan hareketle bu makale çalışması, üniversite müfredatlarıyla ilgili araştırmalar, web taramaları ve yazılı materyaller üzerinden gerçekleştirilecek ve ilgili kitaplar, makaleler ve diğer kaynaklar taranarak konu hakkında deskriptif bilgiler sunulacaktır. Bu yöntemin tercih edilme nedeni derinlemesine bir araştırmadan daha çok genel resmi ortaya koymak ve mevcut durum hakkında bilgi vermektir. Sahanın genişliği ve kaynakların çeşitliliği ve konunun daha özel ve yoğun bir çalışma gerektiren yapısı nedeniyle diğer yöntemler tercih edilmemiştir Çalışma iki ana başlıktan oluşmaktadır. Birincisi ABD’deki İslam çalışmalarının konumu ile ilgilidir. Bu başlık altında 18. yüzyıldan itibaren İslam çalışmalarının ABD’deki seyri hakkında bilgi verilmekte ve İslam çalışmalarının günümüzdeki konumu detaylandırılmaktadır. İkinci başlık İslam Felsefesi çalışmalarının İslam çalışmaları içerisindeki ve ABD akademilerindeki konumuyla ilgilidir. Bu başlık altında İslam Felsefesi çalışmalarının geçmişten günümüze kadar gelinen süreçte geçirdiği evreler tasvir edilmekte ve bazı isimlerin ve eserlerinin değerlendirmesi yapılmaktır. İncelemeler sonucunda ABD’deki İslam çalışmalarının geçmişinin yaklaşık 150 yıla tekabül etmesine rağmen yeterli seviyeye ulaşmadığı görüldü. Hâlbuki sahip olduğu Müslüman nüfus, akademik imkânlar ve başta İngilizce olmak üzere birçok dilde uluslararası yayınların çokluğu nedeniyle ABD’deki İslam çalışmalarının beklenenden daha yoğun, üretken olması beklenirdi. Ancak buna rağmen Daha çok Fenomenolojist ve İnterdisipliner yaklaşımın tercih edildiği Amerikan üniversitelerinin akademik kadro çeşitliliği ve başta İngilizce olmak üzere farklı dillerdeki yayın yelpazesinin genişliği ve son yıllarda yeni bir durum olan sosyal medyaya açık akademik faaliyetler ABD’nin İslam çalışmaları alanındaki etkinliğini giderek arttırmaktadır. Geçmişte İslam çalışmalarında öncü rolü oynayan İngiltere, Fransa, Almanya ve Hollanda gibi ülkelerde öteden beri oryantalist eğilimi temsil eden bu tür çalışmalar günümüz ABD üniversitelerinde interdisipliner ve multidisipliner bir format kazarak devam etmektedir. ABD’deki İslam çalışmaları üzerinde yoğunlaşan akademik çalışmalara göre İslam çalışmalarına yön veren en önemli etken oryantalist eğilimlerdir. Bunun yanında 11 Eylül olaylarının sonucunda da artan bir ilgiden söz etmek gerekmektedir. Bu ilgi sadece alanda yeni istihdam imkânlarının oluşmasına değil aynı zamanda araştırmacı sayısının da artmasına neden olmuştur. Çalışmamın ikinci kısmını oluşturan ABD üniversitelerindeki İslam felsefesi çalışmalarının genel durumuna bakılacak olursa bu çalışmaların sosyoloji, antropoloji ve kültür çalışmaları gibi alanlarda görülen çeşitliliğe de sahip olduğunu söylemek oldukça zordur. ABD üniversitelerindeki İslam felsefesi çalışmaları İslam çalışmaları genel çatısı altında sürdürülmektedir. Bu alandaki çalışmalar başlarda daha çok oryantalist eğilimi temsil eden Philip Hittî, Leo Strauss, Muhsin Mehdî, Fazlurrahmân, İsmâil Râci Fârukî, Mâcid Haddûrî, Moshe Pearlmann, gibi önemli isimler tarafından sürdürülmekteydi. Günümüzde Charles Butterworth, Seyyid Hüseyin Nasr, Oliver Leaman, Dimitri Gutas, Robert Wisnovsky, Frank Griffel, John Walbridge ve daha birçok isim yeni eğilimin temsilcileri olarak alanla ilgili çalışmalarını sürdürmektedir. Bu araştırmacılar, Amerikan akademik siteminin bir sonucu olarak sadece İslam felsefesi değil aynı zamanda İslam bilim tarihi, İslam tarihi ve medeniyeti, İslam ve Batı vb. alanlarda da yayınlar yapmakta ve İslam çalışmalarının sürdürüldüğü çeşitli üniversitelerde dersler vermekte ve lisansüstü seviyede öğrenciler yetiştirmektedir. Bu noktadan hareketle diyebiliriz ki İslam felsefesi çalışmaları ise diğer İslam çalışmalarına kıyasla daha da zayıftır. Bu durumun sebeplerini şu şekilde açıklamak mümkündür:1-Amerikan devlet felsefesinin temel ilkesi olan bilgi-güç hedefi ve alanın politik çıkarlarıyla ilişkisinin zayıflığı. Bilimlerle kurulan bu politik çıkar ilişkisi Post-Oryantalist eğilimin arka planını da oluşturmaktadır. 2-Amerikan Üniversitelerinde fenomenolojist yönteme olan ilginin artması ve Amerikan yükseköğretim sisteminde hâkim olan kozmopolitanizm ve interdisiplinerci yaklaşımlar.3-Amerikan üniversitelerindeki Yakın Doğu, Ortadoğu ve İslam Çalışmalarında İslam felsefesi dersleri felsefenin ya da felsefe tarihinin bir parçası olarak müfredatta yer alması. Amerikan üniversitelerinde standart müfredat sistemi yaygın olmadığından İslam felsefesi ile ilgili dersler bölümden daha çok ders veren hocanın ilgisine ve isteğine bağlı olarak verilmektedir.4-Kıta Avrupası’nda görülen katı oryantalist eğilimlerin nisbeten azlığı ve ABD devlet politikalarının gereği olarak şekillenen havuz usulü müfredat.5-Bazı İslam felsefesi uzmanlarının alanı terk ederek daha çok aktüel tartışmalara yönelmesi ve daha çok Müslümanların geri kalmışlığı sorunundan hareketle üretilen problemlere odaklanması. Son olarak İslam felsefesi çalışmaları Müslümanların genelinin ilgilendiği bir disiplin olmadığı için üniversite dışında İslam felsefesi çalışmalarının yürütüldüğü kurumsal yapılar ABD’de de henüz teşekkül etmemiştir. Bazı bölümlerde İslam Felsefesi İslam düşüncesi tarihinin bir alt dalı olarak varlığını sürdürmektedir. Ancak İslam felsefesi müstakil bir alan olarak kendisine henüz ABD üniversitelerinde yer bulamamıştır. USA’da artan İslam çalışmalarının yeterli düzeyde olmasa da dünyadaki islam çalışmalarına yön verebilecek noktaya ulaştığını söylemek mümkündür. (shrink)

PREFACE WORD The Tanzimat period, which was the starting point of reform movements in many areas such as social, political, economic, military, etc., in which steps were taken towards Westernization, is considered to be an important milestone in drawing the fate of the Ottoman Empire. In this longest century of the empire, when many things were rushed, education partially received its share of change and reform. However, since the field of education was under the control of religious institutions such as (...) the Şeyhülislâmlık and the Nezâresi Evkâf-ı Hümâyun, the changes and reforms in this field remained limited. Regarding philosophy, which is the subject of our study, we can say in advance that philosophical movements in the West, the ideas of philosophers and philosophical education in the Western sense began to enter our country in the post-Tanzimat period. It is noteworthy that during this period when the Ottoman Empire became acquainted with Western philosophy, philosophy in the West experienced a period of crisis. In the period preceding this acquaintance, philosophy education in our country was carried out in a style loyal to the tradition of Islamic philosophy, and the break in this tradition occurred with the Tanzimat. One of the most widely debated issues from the Tanzimat to the present day has been whether or not a philosophical tradition unique to us can be established. Issues such as whether a philosophy built on our own culture and values can provide us with the opportunity to raise philosophers who are considered philosophers in the Western sense, and the level of competence and proficiency of Turkish in terms of creating a philosophical language on the way to realizing this opportunity, and efforts to establish a deep-rooted tradition continue to stand before us. In this study, from a holistic perspective, the changes in philosophical paradigms in certain periods from Tanzimat to the present day have been tried to be determined chronologically and problematically. The fact that the movements that emerged with Tanzimat were broken in certain periods, such as 1915, 1933 and 1960, and left their place to different movements, and the changes in our country in parallel with the change in the perception of philosophy in the world have been tried to be revealed in this study, and as a result of the study, results that have not been expressed so far have been reached. Again, whether the perception of philosophy has changed in society along with the change in philosophy in higher education is among the topics investigated in this study. For example, the fact that professors such as Mehmet İzzet, Niyazi Berkes and Necati Öner, who studied philosophy, regretfully admitted that it was embarrassing to say "I am studying philosophy", and instead took refuge in evasive answers such as "I am studying at the Faculty of Literature, I am studying at the Faculty of Language and History", clearly shows how the difficulty of doing philosophy in Turkey is at a high level with these prejudices. From the times when philosophy was identified with irreligion and atheism, and philosophers were seen as useless people who only criticized and did not produce solutions, to the present situation, the paths taken and the obstacles overcome make us hopeful for the bright future of philosophy in Turkey. In the Dârülfünun, which was de facto established in 1863 and opened and closed many times, philosophy courses were able to find a wide place in the curriculum after 1900 and especially after 1916. However, the contribution of philosophy courses and departments, which have been a significant part of the academy since 1916 both as a field of research and education, to the establishment and development of the longed-for original philosophical thought is currently the subject of a separate discussion. Indeed, philosophy departments have never escaped the criticism that they teach Western thought, transfer Western intellectual currents, ignore social values, and provide an exclusively Western and unproductive education. Our study, which deals with the processes of change and transition in philosophy education in Turkey and the debates on these processes, consists of three chapters and three appendices. In the first part, the studies in the field of philosophy from Tanzimat to the Republic are discussed theoretically and a general framework is tried to be drawn about the establishment of philosophy in Turkey. The topics covered in this section are mainly philosophy education until the establishment of the first university in 1863 under the name Dârülfünun and its closure and reopening in 1900 under the name Dârülfünun-ı Şâhâne. As is known, after a long period of trial and error, Dârülfünun was reformed under the name "Dârülfünun-ı Osmânî" in 1908 during the Second Constitutional Monarchy. Reforms in the field of education continued unabated, and with the university reforms in 1915 and 1933, philosophy departments also underwent significant change and transformation. Especially German faculty members, who were influential in these reforms, played an active role in the restructuring of the philosophy department. Apart from universities, philosophical activities were also carried out in non-governmental organizations, newspapers and journals. In particular, the philosophers who tried to become an association under the name of the Turkish Philosophical Society are today actively working under the name of the Philosophical Society of Turkey and the Turkish Philosophical Association. In this part of our study, in addition to these issues, the philosophers of the Republican period, which we have identified as four generations, and their philosophical attitudes and behaviors are evaluated together with the aspects reflected and not reflected in their works, and the interaction between the similarities and differences between the general characteristics of the generations and the philosophical atmosphere in the country is tried to be analyzed. The similarities and differences between the generations are analyzed since they are the main factors that determine and govern the course of philosophy in Turkey. The second chapter is devoted to "Philosophical Disciplines in Purgatory in the Republican Era". In this section, the disciplines of history of science, logic, Islamic philosophy and philosophy of religion, which we characterize as disciplines in limbo because their place in philosophy departments has always been controversial, are analyzed. In the third and final chapter, under the title "Philosophical Problems and Movements in the Republican Era", the problem of establishing the practical implications of the philosophical issues discussed in the first two chapters on the theoretical level, the question of whether Turkish can be the language of philosophy, Western philosophical movements in Turkey and their representatives are discussed. This chapter concludes with the main purpose of the study, which is to discuss the problems of philosophy in Turkey, suggestions for solutions and future perspectives. We have tried to enrich our research with three appendices that are considered to be complementary to these three chapters. The first appendix contains interviews with twelve senior professors who retired after teaching philosophy in Turkey for many years. These senior professors were asked questions about the changes in the view of philosophy in Turkey, philosophy education in higher education, their perceptions of philosophy, etc., and an important historical note was made with their answers based on their experiences. In this respect, we believe that these interviews will serve as an important source and reference for future generations and the social sciences community. Although the speeches of these professors contain many important discourses, messages and references, we have chosen one motto phrase to carry in the title. On this occasion, we would like to express our gratitude to our esteemed professors for sharing their vast knowledge and experience in the field of philosophy with us. In the second appendix, the short life stories and works of about a hundred professors in the field of philosophy in the Republican period are included. Although this information is sometimes easily obtained through the internet, biographical books or the works of the professors themselves, sometimes, after a very long and laborious work, original information has been reached, which is expressed for the first time in this study. Sometimes the capture of a very small detail required great efforts. In the third and final appendix, the names and periods of the senior philosophers of the Republican period are listed chronologically. (shrink)

Bu araştırmanın amacı ortaokullarda görev yapan DKAB öğretmenlerinin, AÖD tekniklerini kullanma düzeylerini belirlemek, uygulamada karşılaşılan sorunları tespit etmek ve bu sorunlara yönelik çözüm önerilerinde bulunmaktır. Araştırmanın evrenini 2014–2015 eğitim öğretim yılında Sivas il merkezine bağlı ortaokullarda görev yapan 147 Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmeni oluşturmaktadır. Evreni oluşturan 147 öğretmenin tümüne ulaşılması hedeflenmiş, ancak 120’sine ulaşılabilmiştir. Buna göre hedef kitleye ulaşma oranı % 81,63’tür. Ayrıca evren içerisinden rastgele seçilen 10 öğretmenle de görüşme yapılmıştır. Öğretmenlere uygulanan anketten hem nicel hem (...) de nitel veriler elde edilmiştir. Nicel verilerin analizinde, yüzde ve frekans kullanılarak tablolar hazırlanmış, tabloların altında ise açıklamalar yapılmıştır. Nitel verilerin analizinde ise betimsel analiz teknikleri kullanılmıştır. Araştırma sonuçları değerlendirildiğinde performans, proje, gözlem ve kavram haritası tekniklerinin kullanılma düzeylerinin diğer tekniklere göre daha yüksek olduğu görülmüştür. Öğretmenlerin cinsiyet, yaş ve mezun olunan program özelliklerinin AÖD tekniklerini kullanma düzeylerini önemli ölçüde etkilediği sonucuna ulaşılmıştır. (shrink)

.........................Turkish ....................... Çalışmanın konusu dindarlık eğilimi ile meslekî tükenmişlik arasındaki ilişkidir. Dindarlık eğilimine göre meslekî tükenmişlik düzeyinde herhangi bir farklılık olup olmadığı ise çalışmanın temel problemini oluşturmuştur. Bu bağlamda meslekî tükenmişlik düzeyini ve dindarlık eğilimini belirlemek için kolayda örnekleme yöntemiyle Gümüşhane il merkezindeki ilkokul, ortaokul ve liselerde görev yapan farklı branşlardaki öğretmenlerden bir örneklem grubu oluşturulmuştur. Elde edilen meslekî tükenmişlik ve dindarlık eğilimi verilerinden yola çıkarak bu iki değişkenin ilişkisi araştırılmıştır. Çalışmada Frekans, Bağımsız t-Testi, Tek Yönlü Varyans AnaliziANOVA testleri kullanılmıştır. (...) Bunun yanında hesaplanan değerleri ve elde edilen verileri değerlendirmek için SPSS (16.0) istatistik paket programı kullanılmıştır. Araştırma iki bölümden oluşmuştur. İlk bölümde dindarlık eğilimi ile meslekî tükenmişlik ilişkisine teorik bir yaklaşım sunulmuştur; meslekî tükenmişlik ve dindarlık kavramı, meslekî tükenmişlikle ilgili yurt içinde ve yurt dışında yapılan araştırmalar ve son olarak da meslekî tükenmişlik ile dindarlık eğilimi arasındaki ilişkiden bahsedilmiştir. İkinci bölümde uygulama kısmı, çalışmanın problemi ve alt problemleri, hipotezler, evren ve örneklem, kullanılan ölçekle ilgili sınırlıklar, çalışma bulgularının analizi, bulguların tartışılması, sonuçlar ve çalışmanın önerileri sunulmuştur. Çalışmanın sonuçlarına göre meslekî tükenmişlik puanları cinsiyet değişkenine göre farklılaşmazken, sosyo-ekonomik durum değişkenine göre anlamlı farklılık göstermiştir. Bunun yanında dindarlık eğilimine yönelik anket maddeleri ile meslekî tükenmişlik puanları arasında anlamlı düzeyde farklılaşmalara ulaşılmıştır. Sonuç olarak dindarlık eğiliminin meslekî tükenmişliğe etki eden faktörlerden biri olduğu tespit edilmiştir. -/- ...................................English ...................... Subject of this study is correlation of occupational burnout with the tendency of religiosity. Our main problem consists of that whether to be any differences in occupational burnout level according to the tendency of religiosity. In this context, it has been propounded that the levels of occupational burnout and tendency of religiosity of a sample group which consists of teachers chosen convenience sampling method from primary schools, secondary schools and high schools in Gümüşhane province. Based on the resulting occupational burnout and tendency of religiosity, investigated the correlation between these two variables. In the study the Frequency, Independent t-Test and One Way Variance Analysis-ANOVA tests were used and the evaluation of data and finding calculated values, SPSS (16.0) statistics software package were used. According to the results of the survey, the occupational burnout scores a differentiation has not been shown according to gender when has been established a significant difference according to socioeconomic status variable as independent variables. Besides, have been established a significant difference between tendency of religiosity of items and occupational burnout scale scores. The study consists of two main parts. In the first part, to provide a theoretical approach to the relationship of occupational burnout and tendency of religiosity; the concept of occupational bornout, the studies made on occupational burnout in domestic and abroad, and finally the relation of occupational burnout and tendency of religiosity have been mentioned. In the second part, considered as part of practice, the problem of the study and sub problems, hypothesis, population and sample, limitations information about the scale used in the study, analyzing the findings of the study, discussing the findings and conclusions and recommendations of the study have been presented. (shrink)

İnsanın özgür iradesinin ispatı problemine yönelik çözüm denemelerinden biri Tanrı’nın kendisini gönüllü olarak sınırlaması anlamına gelen ilahi kendini sınırlama (divine self-limitation) yaklaşımıdır. Yahudi ve Hıristiyan teolojilerinde görülen bu perspektifle modern dönemde Süreç ve Kuantum felsefelerinde karşılaşılır. Bu çalışmada ilgili düşünce biçimi, Mu‘tezilî bilincin düşünce biçimiyle kıyaslanmıştır. Öncelikle Tanrı’nın kendini sınırlamasının imkânı, sınır teorisi varsayımıyla sorgulanmıştır. Buna göre ‘sınır’ evrene ve insana ‘yasa’ olarak içkindir. Evren de insan da fiziksel, kimyasal, biyolojik vd. yasalara/sınırlara tâbidir. Bu yasaların yaratıcısı olarak Tanrı da (...) sorumluluğun kaynağı akıl da insanı sınırlar ve sınır demek kavram, anlam, amaç, sistem ve düzen/kozmos demektir. Bu düzenin toplumsal hali ise zaman ve mekân ile sınırlı insanın teklif sahibi kılınarak eylemlerinin de sınırlandırılmasıdır. Peki, akla sınırlama fonksiyonu veren Tanrı’nın da kendi iradesini, ilmindeki tasarımının bir sonucu olarak sınırladığı varsayılabilir mi? Yahudi teolojisinde bu sınırlama, onların inançlarıyla ilişkili yaşadıkları ıstıraplara karşı Tanrı’nın müdahale etmemesinin bir nedeni olarak görülmekle beraber sınırlı âlemlerin var olabilmesi için Tanrı’nın sonsuz ışığını daraltması ve geri çekilmesi olarak da anlaşılmıştır. Hıristiyan teolojisinde ise sonsuzluğun evreni yaratmasının keyfiyeti, Tanrı’nın Mesih ile enkarnasyonu, kötülük ve özgür irade problemlerini çözmek için bu teoriye başvurulmuştur. Tanrı’nın, vahiy aracılığıyla bildirdiği teklif, aynı zamanda insana akıllı, sorumlu, dolayısıyla özgür olduğunu da hatırlatmaktadır. Muhammed İkbal (öl. 1928) bu özgürlüğün insana ilahi kendini sınırlama teorisiyle verilebileceği kanaatindedir. Bu görüşle Mu‘tezilî bilincin Tanrı tasavvurunda sezilen sınırın birlikte düşünülmesi mümkün müdür? Zira tekliften doğan özgürlüğün gereği, Mu‘tezile’ye Tanrı’nın iradesinin ezeli olmadığını, tercihlerinin yaratıcısının insanın kendisi olduğunu düşündürmüştür. Yine tanrısal adaletin bir gereği olarak, insana kudretin fiilden önce verilmesi, nübüvvet ile va‘d ve vaidin gerçekleşmesi gibi teklife dair meseleler Tanrı hakkında zorunlu kabul edilmiştir. Bu bilinçte aklın sınırlama fonksiyonu Tanrı’ya taşınmış görünür. Tanrı insanın eylemlerinde etkin değildir, kötülüğü de yaratmaz. Hatta bazı isimlere göre kötülüğe güç dahi yetiremez. Tanrı’nın malumatının ve makduratının da bir sınırı vardır. Mu‘tezile’deki bu sınırlı Tanrı tasavvuru, söz konusu ‘özgür irade’ olduğunda ilgili teoriyle yeniden ifade edilirse, adil ve hakim olan Tanrı’nın, ilmindeki bilinçli/akıl sahibi/sorumlu/özgür insan tasarımının gerektirmesiyle gönüllü olarak kendi özgürlüğünü sınırladığı söylenebilecektir. Bu söylem, varoluşsal amaçlılık anlamında insanın neden özgür olduğunun değil, Tanrı’nın vahyettiğine inanılan bir evrende nasıl özgür olabildiğinin muhtemel cevaplarından biridir. (shrink)

İnsanlık, başlangıcından bu yana bir takım varoluşsal soru ve problemlerle karşı karşıya kalmış ve bunlara mantıklı cevaplar bulmaya çalışmıştır. Bu soruların en başında evrenin kökeni ve ortaya çıkışıyla alakalı sorular gelmektedir. Felsefe Tarihi bağlamında evrenin ezeliliği ve yaratılmışlığı hususunda fikirler ortaya koyan ilk ve en etkili filozofun Aristoteles olduğu söylenebilir. Aristoteles, Antik Yunan düşüncesinin genel kabulü çerçevesinde evrenin ezeli olduğuna inanmış ve bunu farklı şekillerde ortaya koymaya çalışmıştır. Daha sonraki dönemlerde de bu tartışma ezelilik ve yaratıcılık üzerinden varlığını sürdürmüştür. Ezelilik (...) anlayışına en çok karşı çıkanlar yaratıcı tanrı anlayışına sahip filozoflar olmuştur. İslam Felsefesi içerisinde kabul edilen Yahudi filozof İbn Meymûn adıyla meşhur Musa b. Meymûn (Maimonides) da evrenin ezeli olduğu fikrine karşı çıkmış ve yaratılmış evren fikrini savunmuştur. Bu çerçevede Aristoteles’in düşüncelerine katılmadığını belirtmiştir. Bu bağlamda İbn Meymûn, evrenin yaratılmışlığı hususunda teistik düşüncedeki diğer filozoflardan farklı sayılabilecek ancak çok da açık olmayan bir cevap ortaya koymuştur. (shrink)

Güç istenci öğretisi ve bu öğretinin temel kavramları olan yorum ve perspektivizm, Türkçe Nietzsche literatüründe ihmal edilen ya da yeterince ilgilenilmemiş konulardır. Ancak, bana göre, güç istenci öğretisi ve söz konusu kavramlar olmadan, Nietzsche’nin felsefesinin anlaşılma olanağı yoktur. Güç istenci öğretisi ve bu öğretinin ortaya koyduğu güç mücadelesi, karşımıza kaotik, sürekli değişimin yaşandığı bir evren çıkarmaktadır. Bu değişimin temel dinamiği güç mücadelesidir. Bu güç mücadelesi ise, güç odaklarının bu evrene ilişkin kendi perspektiflerinden oluşturdukları yorum üzerinden gerçekleşmektedir.

Üç bölümden oluşan bu çalışmanın birinci bölümünde İslam dini ile Hint kıtası dinleri arasında Tanrı, evren, insan tasavvurları ve ölümsüzlük doktrinleri ekseninde genel bir karşılaştırma yapılacak, böylelikle tenâsüh ve âhiret inancının ait olduğu dinî gelenek içindeki yeri gösterilmeye çalışılacaktır. İkinci bölümde İslam düşünce tarihinde tenâsüh inancıyla ilişkilendirilen gruplar ve bunlara gösterilen tepkiler ortaya koyulacaktır. Üçüncü bölümde ise kadîm tenâsüh inancının günümüzdeki şekli olan reenkarnasyon düşüncesi ele alınacak; bu bağlamda ülkemizde çeşitli dernek ve vakıflar vasıtasıyla faaliyetlerini yürüten ruhçu akımların, reenkarnasyonun (...) bilimsel olarak kanıtlandığı, kötülük problemine çözüm getirdiği ve başta Kur’ân olmak üzere ilâhî dinlerin kutsal kitaplarının da bu inancı desteklediği gibi iddiaları değerlendirilecektir. Makalenin genel amacı ise din ve düşünce sistemlerinin ölümsüzlük doktrinlerini varlık anlayışları, dünya görüşleri ve bilgi nazariyeleriyle bütünleşik bir sistem dâhilinde ortaya koydukları, bu doğrultuda reenkarnasyon inancının da İslam dininin en temelde Tanrı, evren ve insan tasavvuruyla uyuşmadığını ortaya koymaktır. (shrink)

Modernizmle birlikte Batı'nın değişen insan, dünya, evren ve Tanrı algısı, şüphesiz Batı ile sınırlı kalmamış, hemen hemen bütün dünyayı etkilemiştir. Maddeye şekil verme hünerini ileri derecede geliştiren ve bunu kullanarak dünyanın geri kalan önemli bir kısmını ya bizzat veya nüfuz alanı oluşturarak egemenliği altına alan ve dünya coğrafyasında önemli değişiklikler meydana getiren Batı'nın bu faaliyetleri, ondan etkilenen diğer kültürlerin kendi din, ahlak, gelenek ve adetlerinden şüphe etmesine sebep olmuştur. Batı'nın üzerimizdeki askeri faaliyetlerinin ve belki Batı'ya olan coğrafi yakınlığımızın, bu (...) etkinin bizde daha fazla hissedilmesinin kaynağı olduğu söylenebilir. Bu çerçevede, fikir dünyamızda son yüzyılda seyreden bir hareketlilikten ve buna bağlı olarak meydana gelen önemli değişikliklerden söz etmek mümkündür. Kendi kültür, ahlak, din, örf, adet, gelenek, kısacası medeniyet anlayışımızı, yeni paradigmaya uydurma gayreti, aydınlarımızın çoğunun seçtiği yol olmuştur. Bununla birlikte Batı'dan teknolojinin, teknolojiyi oluşturan bilginin ve bilgi yönteminin alınmasının şart olduğunu, ancak kadim kültürün korunması gerektiğini savunan aydınlarımız da az değildir. İşte bunlardan biri de son yüzyılda, kültürümüz ve kültürümüzü meydana getiren bilgi dallarıyla ilgili birçok eser kaleme almış olan Ömer Nasuhi Bilmen'dir. Bir toplumu, diğerlerinden ayıran en önemli faktörlerden biri de etik kurallar konusundaki tercihlerdir. Bilmen, belki de bunu fark ettiği için, etik konusuna çok fazla önem vermiş, bu konudaki değişime karşı çıkmış ve kadim ahlak sisteminin korunması gerektiğini var gücüyle savunmuştur. Bu kitap ise, Bilmen'in bu konudaki düşüncelerini ele almakta ve irdelemektedir. (shrink)

continent. 2.2 (2012): 152–154 Levi R. Bryant. The Democracy of Objects . Ann Arbor, MI: Open Humanities Press. 2011. 316 pp. | ISBN 9781607852049. | $23.99 For two decades post-anarchism has adopted an epistemological point of departure for its critique of the representative ontologies of classical anarchism. This critique focused on the classical anarchist conceptualization of power as a unitary phenomenon that operated unidirectionally to repress an otherwise creative and benign human essence. Andrew Koch may have inaugurated this trend in (...) 1993 when he wrote his influential paper entitled “Post-structuralism and the Epistemological Basis of Anarchism.” Koch’s paper certainly laid some of the important groundwork for post-anarchism’s continual subsumption of ontology beneath the a priori of an epistemological orientation, and his work continues to be cited as an early and important venture into post-anarchist philosophy. The problem is that Koch could not conceive of an anti-essentialist and autonomous ontological system, one not subject to regulation or representation by the human mind. Consequently, he was forced to assert a subjectivist claims-making ego as the foundation of a post-structuralist anarchist politics. Saul Newman was indebted to this heritage insofar as he also posited the ego (extrapolated from the writings of Max Stirner) and the subject (extrapolated from Jacques Lacan’s oeuvre ) as the paradoxical ‘outside’ to power and representation. Todd May fell into a similar trap in his book The Political Philosophy of Post-structuralist Anarchism when he wrote that “[m]etaphysics [...] partakes of the normativity inhabiting the epistemology that provides its foundations.” 1 Whereas Newman’s approach did not necessarily foreclose the possibility of metaphysics—at least to the extent that he began with the subject of the Lacanian tradition (wherein the subject is believed to be radically split between thinking and being)—May completely foreclosed the possibility of any escape from the reign of the epistemological. There laid the impasse of yesterday’s post-anarchism. This impasse at the heart of the project of post-anarchism has forced Koch, Newman, May, and many others, to come to similar conclusions about the place of ontology in post-anarchist scholarship. The post-anarchists have all formulated a response strikingly similar to Koch’s argument that any representative ontology ought to be dismantled and dethroned in favour of “a conceptualization of knowledge that is contingent on a plurality of internally consistent episteme .” 2 By dismissing all ontologies as suspiciously representative and as incessantly harbouring a dangerous form of essentialism, post-anarchists have overlooked the privilege that they have placed on the human subject, language, and discourse, at the expense of the democracy that the human subject shares with other animals, objects, and beings in the world. This epistemological characterization of post-anarchism has held sway for far too long. It is not by chance that post-anarchism, as a concept, was first formulated by Hakim Bey as an “ontological anarchism,” 3 and subsequently repressed by the canon of post-anarchist authors. Perhaps Bey’s ontological anarchism also lacked the ‘rigour’ required of today’s scholarly audience and for these two reasons (at least) he has received very little credit for his inaugurating efforts into post-anarchism. In any case, I want to challenge this reluctance and revive the roots of post-anarchism. Levi Bryant gives us a reason to believe that we can achieve the promise of Bey’s ontological anarchism without sacrificing the scholarly standard of rigour. Levi Bryant’s newest open-access book, The Democracy of Objects , is a tour de force . His book challenges post-anarchists to take their radical critique of representation a step further by questioning the “hegemony that epistemology currently enjoys in philosophy.” Bryant maintains that post-structuralism, and radical anti-humanisms, only appear to reject the subject as the locus of political agency. Their rejection is actually more of a disavowal, a replacement of the human subject with the equally human order of language or discourse. What post-structuralism attempts to elucidate is the manner in which the subject is colonized by the Other of language, discourse and social relations. What here appears as a movement away from the determining subject of humanism and existentialism is only replaced with the determining apparatuses of structures as they are conceived by astute analysts of political culture. Post-structuralism thus re-enters the anthropocentric discourse to the extent that the cultural analyst believes himself capable of conceiving the determinative structures of society. In contradistinction to the claims of post-structuralism and post-anarchism, the role of the ontologist is not to suture the gap between epistemology and the real but to de-suture it, as Bryant puts it: “[o]ntology does not tell us what objects exist, but that objects exist, that they are generative mechanisms.” Above all else, the role of ontology, for post-anarchists, ought to be a real de-centering of the subject in relation to other objects in the non-human world such that the subject becomes conceived as one object among others within a living democracy of equality. This inevitably leads to the conclusion that objects exist whether or not the subject or analyst is there to represent them: they represent themselves and are autonomous from our dictation, just as each object finds its autonomy in relation to other objects. Ontology must now be distinguished from representation. We must shift the terms of the debate and interrogate the hegemony that epistemology has been afforded within post-anarchist philosophy. At least two possibilities are now permitted. On the one hand, one could intervene into the reigning mode of philosophy, namely epistemology, by latching onto concepts from meta-ethical philosophy. Meta-ethics allows one to easily separate the ontological from the epistemological and to answer very particular questions about each in order to formulate an overarching meta-ethical position. 4 Post-anarchism is particularly adept at this task because of its resounding ability to frame itself as an ethical political philosophy in relation to the strategic political philosophy of classical Marxism. On the other hand, Bryant argues that “[p]erhaps the best way to defeat [the privilege currently held by epistemology] is to shift the terms of debate.” Shifting the terms of debate is also something that post-anarchists have been very good at doing. Thus, instead of asking the question ‘how do representative ontological systems harbour concealed epistemological orientations toward the political?’ one might ask ‘ do epistemological orientations toward the political always harbour representative and subject-centred ontological systems?” The genius of Bryant’s book rests in its ability to convincingly argue for the radical autonomy of being and of objects. This claim speaks to some of the most compelling theories of the political in anarchist and marxist political philosophy (for instance, hegemony, representation, democracy, and so on) and it re-stages the political drama of our times across a much wider terrain. The fallacy of strategic political philosophy in the Marxist tradition, as Todd May quite correctly points out, is that it remains committed to a concept of power that is unitary in its analysis, unidirectional in its influence, and utterly repressive in its effect. Similarly, Bryant’s ontology allows one to argue that there is a fallacy that occurs “whenever one type of entity is treated as the ground or explains all other entities.” Whereas May’s post-structuralist anarchism moved away from the fallacy of the unitary analysis of power, whereby subjects are constituted by the influence of a single site of power, it nonetheless remained committed to a tactical political philosophy which is monarchical in the final analysis . It remains monarchical to the extent that the human world, the world of epistemology, is treated as the yardstick of democracy. Bryant’s argument is quite instructive: “[w]hat we thus get is not a democracy of objects or actants where all objects are on equal ontological footing [...] but instead a monarchy of the human in relation to all other beings.” The real fallacy is thus not against strategic political philosophy but philosophy itself and the way it has played out over so many centuries. “The epistemic fallacy,” writes Bryant, “consists in the thesis that proper ontological questions can be fully transposed into epistemological questions.” The point that Bryant is making relates to the way ontology is today always reduced to an epistemology and thereby loses its significance as a philosophical question. This book should be applauded for its novelty and its thesis ought to be taken seriously by post-anarchists today. Because of this book, and the attendant post-continental movement that is being called ‘speculative realism,’ we can now distinguish three stages in the life of post-anarchism. First, we can deduce what Süreyya Evren has described as its ‘introductory period.’ The introductory period of post-anarchism is defined by its inability to side-step the ontological problem in the literature of classical anarchism. During this period, post-anarchism needed to distinguish itself from classical anarchism while nonetheless remaining committed to its ethical project. The second period overcomes the problem of the separation of post-anarchism from classical anarchism by re-reading the classical tradition as essentially post-anarchistic. Some of the critiques of post-anarchism—especially that from Cohn & Wilbur 5 —are included into this period insofar as post-anarchism, for them, was always already anarchism. Whereas the first and second phases have included only explicitly anarchist literature under their rubric of worthwhile investigation, in the third period this no longer holds true. To be certain, the second period permitted the incorporation of post-structuralist literature into post-anarchist discussions (but always with a certain amount of reservation). This third period, the one that is to come—the one that is already here if only we would heed its call—will not take such care with attempts at identification or canonization. Indeed, post-anarchism is already here, like a seed beneath the snow, waiting to be discovered. Levi Bryant teaches us that the third period is already here: and yet where is it? NOTES 1) Todd May. The Political Philosophy of Post-Structuralist Anarchism . University Park, PA: Pennsylvania State University Press. 1997. 2. 2) Andrew Koch. “Post-structuralism and the Epistemological Basis of Anarchism” [1993] in Post-Anarchism: A Reader . Eds. Duane Rousselle & Sureyyya Evren. London: Pluto Press. 2011. pp. 23-40. 3) Bey, Hakim. “ Post-Anarchism Anarchy .” 1987. 4) I have attempted to do this in my paper on Bataille’s post-anarchism; see Duane Rousselle. “Georges Bataille’s Post-anarchism.” Journal of Political Ideologies . 17(3): in press. 5) Jesse Cohn & Shawn Wilbur. “ What’s Wrong with Post-anarchism? ” 2010. (shrink)

Spinoza genellikle zamanın gerçekdışı olduğunu düşünen bir filozof olarak değerlendirilmektedir. Bu makale Spinoza’nın zamanla ilgili yaklaşımını ele almakta, bu kapsamda öncelikle onun bu konuda geliştirdiği kavramların ve genel olarak zaman anlayışının dikkatli bir şekilde analiz edilmesi gerektiğini vurgulamaktadır. Bunun yanında, Spinoza’nın zamanla ilgili düşüncelerinin tarihsel bağlamına, örneğin sonsuzluk, nedensellik, Tanrı ve Kartezyen felsefe ile ilgili tartışmalara odaklanmaktadır. Son olarak, Spinoza’nın zaman felsefesini Laplaceçı determinizm ve blok evren teorisi gibi modern görüşlerle karşılaştırmalı olarak değerlendirmektedir. Zamanın gerçekdışı olduğu yönündeki argümanlar genellikle (...) gündelik zaman algımızın sorgulanması üzerine inşa edilmektedir. Spinoza, tüm varlıkların ebedî olanla ilişkisi içerisinde kavranması gerektiğini vurgulamıştır. Ona göre ebediyet özünde zamansızdır, ancak zamandaki öncesiz ve sonrasız olma durumunu gerektirir. Spinoza, süreyi varlığın ebedî doğasına benzer bir etkinlik olarak tanımlamıştır. Süre başlı başına zamansal değildir, ancak sürenin niceliksel karşılaştırmalar yoluyla sınırlandırılması sonucunda zaman ortaya çıkar. Spinoza’nın zamanı perspektife bağlıdır; bizle evren arasındaki ilişkiden doğar. Onun zorunluluğa dayanan zamansızlık düşüncesi blok evren teorisini çağrıştırır. Ne var ki Spinoza —blok evren teorisinin altında yatan düşüncelerden biri olan— mekanistik anlayışı nedenselliği dışsal olarak ele almakla eleştirmiş, bunun yerine ebedî olanla fiziksel zorunluluğun ontolojik bütünleşmesini önermiştir. (shrink)

Bu çalışmada, varoluş kavramı felsefi açıdan detaylı bir şekilde ele alınarak, varoluşun günümüzün gittikçe sanallaşan insanı açısından ne anlama geldiği incelenmektedir. Varoluş kavramı, insanın varoluşunu ve yaşamını anlamaya yönelik felsefi bir kavramdır. Bu çalışmada Kierkegaard’ın varoluş aşamaları günümüz perspektifinden ele alınarak, insanlığın karşı karşıya olduğu mevcut dijital sorunlar ve değişim süreci incelenmektedir. Kierkegaard’ın varoluş aşamaları ışığında fiziksel dünyada yaşanan varoluş süreçlerinin, metaverse sanal evreninde nasıl gerçekleştiği değerlendirilmekte ve özellikle estetik varoluş üzerinde durularak ve bireyin sanal dünyada estetik varoluşu Kierkegaard’ın betimlediği (...) karakterler üzerinden haz kavramı temelinde tartışılmaktadır. Çalışmada, teknoloji, sanal evren, metaverse gibi kavramlar irdelenirken bu kavramlarla karşı karşıya kalan günümüz insanının varoluşunu algı tuzaklarına düşmeden ne ölçüde gerçekleştirebileceği Kierkegaard’ın Mefisto karakteri üzerinden ele alınmaktadır. Buna bağlı olarak teknolojinin gelişmesi ve varoluş kavramları ışığında, hız ve haz ekseninde konumlanan bir bireyin karşı karşıya olduğu psikolojik riskler, diğer insanlarla ilişkileri, kendisi ile olan ilişkisi, sosyal mecralar ile olan ilişkisi ele alınarak derin düşünmekten sürekli kaçınarak yüzeyselliğe ve hazzın büyüsüne sığınan insanlığın karşılaştığı tehlikeye dikkat çekilmektedir. Mefisto karakteri analizinin bu konularda hem aydınlatıcı hem de farkındalık yaratıcı olması amaçlanmaktadır. (shrink)

Antik Yunan düşüncesinde özgürlük meselesini irdelemek doğa kavrayışını ele almakla mümkün olabilir. Özgürlük her halükarda sınırları belirsiz bir kavramdır ve onu tanımlama çabaları bu yüzden çoğunlukla tek taraflı bir yaklaşımın örnekleridir. Söz konusu dönem dilinde özgürlük sözcüğünün muadili olarak kabul edilebilecek bir sözcük bulunmamaktadır ama bu, orada özgürlüğün sorun edilmediği anlamına gelmemektedir. Çünkü insanlar arası etkileşimin bulunduğu her bağlamda özgürlük bir sorunsal olarak zaten orada olan bir şeydir. Bu çalışmada öncelikle Antik Yunan mitoslarında doğumlarla şekillenen evren anlatısının bir özeti (...) verildi. İnsanın bu evrene dahil oluşuna değinildikten sonra Prometheus’un ateşi çalıp ulaştırmasıyla insanda meydana gelen değişimler özgürlük bağlamında değerlendirildi. Böylece doğa kavrayışı bağlamında Antik Yunan mitoslarında özgürlük sorunsalının tespiti yapıldı. İster tanrısal ister beşeri olsun, özgürlüğün doğa kavrayışıyla kayıtlı olduğu vurgulandı ve özgürlük sorunsalının ancak dönemin ‘doğa’ kavrayışının değerlendirilmesiyle ele alınabileceği ileri sürüldü. (shrink)