Quantum field theory (QFT) combines quantum mechanics with Einstein's special theory of relativity and underlies elementary particle physics. This book presents a philosophical analysis of QFT. It is the first treatise in which the philosophies of space-time, quantum phenomena, and particle interactions are encompassed in a unified framework. Describing the physics in nontechnical terms, and schematically illustrating complex ideas, the book also serves as an introduction to fundamental physical theories. The philosophical interpretation both upholds the reality of the quantum world (...) and acknowledges the irreducible cognitive elements in its representation. The interpretation is based on an analysis of our ways of thinking as the are embedded in the logical structure of QFT. The author argues that philosophical categories are significant only if they play active and essential roles in our knowledge and hence constitute part of the theories in actual use. Thus she regards physical theories as primary, extracts their categorical structure, and uses it to rethink key philosophical questions. Among the questions this book tries to answer are: What are the quantum properties independent of measurements? How do we refer to individual things in a continuous field? How do theories relate to objects? What are the general conditions of the world and of our ways of thinking that make possible our knowledge of the microscopic realm, which is so intangible and counterintuitive? As a penetrating analysis of vital themes in contemporary science, the book will engage the interest of students and professionals in physics and philosophy alike. (shrink)

This paper presents two interpretations of the fiber bundle formalism that is applicable to all gauge field theories. The constructionist interpretation yields a substantival spacetime. The analytic interpretation yields a structural spacetime, a third option besides the familiar substantivalism and relationalism. That the same mathematical formalism can be derived in two different ways leading to two different ontological interpretations reveals the inadequacy of pure formal arguments.

America has poured about 200 billion dollars into cancer research since President Nixon declared war on cancer in 1971. How is the war going after three decades? Why do assessments vary as widely as “beating cancer” and “loosing the war on cancer?”.

How does aspirin reduce pain and inflammation? How does it prevent heart attacks? Why does it upset the stomach? How do scientists discover the answers? This article examines research and development in the history from willow bark to aspirin to “super aspirins” Celebrex and Vioxx. Scientists adopt various approaches: trial and error, laboratory experiment, clinical test, elucidation of underlying mechanisms, concept-directed research, and rational drug design. Each approach is limited, but they complement each other in unraveling the mystery of a (...) wonder drug. (shrink)

“I myself was forced to call myself a molecular biologist because when inquiring clergymen asked me what I did, I got tired of explaining that I was a mixture of crystallographer, biophysicist, biochemist, and geneticist.” Thus explained Francis Crick, who with James Watson discovered in 1953 the double helical structure of DNA, the genetic material..

“Inventing AIDS.” “Constructing cancers.” Relax; no bioterrorist mischief is implied. Like “Construction of nature,” “Social construction of illness,” “Social construction of scientific facts,” and many others, these are titles of scholarly books and projects in science, technology, and medicine studies. They express a fashion shared by doctrines loosely known under the rubric of postmodernism. It is recognizable by the frequent scare quotation marks around words such as truth, reality, scientific, and objectivity. The scare quotes convey the message that scientific knowledge (...) is so permeated by politics and cultural biases that it cannot be true and any claim to objectivity is illusory. (shrink)

It is now fashionable to say that science and technology are social constructions. This is true, or rather, a truism. Man is a social animal. Man is a linguistic animal, and language is social. Hence all products of human activities and everything that involves language are social constructions. But an assertion that covers everything becomes empty. The constructionist mantra that science or technology is “not a simple input from nature” attacks a straw man, for no one denies the necessity of (...) enormous human efforts in research, development, and design. To say that these are social activities should not imply that they are indistinguishable from other social activities such as politicking or profiteering. An investigation into their peculiarities will bring to relief their intellectual and technical characteristics. The argument that science and technology are social constructions because they involve many assumptions is again a truism. Whenever we think, whenever we find things intelligible, we invariably have used some concepts and made some assumptions. Philosophers such as Kant have painstakingly analyzed concepts without which intelligibility is impossible. The important questions are not whether scientists and engineers make assumptions but what kind of assumptions they make; not whether they make judgments, but what kind of reasons they offer to support their judgments. Are the assumptions and justifications all social? Or are they mainly technical? Admittedly, the boundaries between the two are not always sharp, but is it impossible to make any differentiation at all? (shrink)

This paper presents two interpretations of the fiber bundle fonnalism that is applicable to all gauge field theories. The constructionist interpretation yields a substantival spacetime. The analytic interpretation yields a structural spacetime, a third option besides the familiar substantivalism and relationalism. That the same mathematical fonnalism can be derived in two different ways leading to two different ontological interpretations reveals the inadequacy of pure fonnal arguments.

Like science, engineering engages in analysis and synthesis. But whereas scientists tend to break matter down to its most basic building blocks, engineers ultimately aim to assemble myriad components into a complex system. Because the components are heterogeneous, engineers must integrate knowledge in many areas, and multidisciplinary teamwork is common practice. Like science, engineering covers both the general and the particular. But whereas scientists tend to design particular experiments for discovering general laws of nature, engineers tend to formulate general principles (...) for designing particular artifacts. Modern engineering has developed general theories about large types of artificial systems, notably information, control, and computation theories. These engineering theories are most effective for designing concrete artifacts, yet their abstract theorem-proof format is closer to pure mathematics than the format of physical theories, which are closer to applied mathematics. The apparent paradox accentuates the engineering emphasis on creating things rather than discovering phenomena already existent. (shrink)

Much complexity we see around us stems from a similar source, structures generated by the interactive combination of many constituents. The constituents themselves can be rather simple, so can the relation between any two. However, because there are so many constituents in a large system, their multiple relations generate a relational network that can be highly complex, variegated, and surprising.

Chance and accidents play important roles in scientific discoveries, but they are not blind luck. Serendipity is not merely stumbling on things unsought for, it is the ability to see significances and find values in the things stumbled upon. Without this ability, accidents do not lead to discoveries, as Pasteur observed: “Chance favors the prepared mind.” What are the characteristics of a prepared mind in science? How do chance and serendipity work in scientific research in general and drug discovery in (...) particular? (shrink)

“Closure occurs in science when a consensus emerges that the ‘truth’ has been winnowed from the various interpretations.”[1] More than once in library books I saw “sic” scribbled in the margin pointing to the scare quotation marks in this and similar texts. If the readers read on, they would discover that scare quotes around scientific truth, fact, reality, nature, technological progress, and similar terms are fashionable in postmodern literature and are spreading beyond it. Scientific results are “true.” Scientists arrive at (...) the “fact.” What do the scare quotes mean? What are their effects? (shrink)

Speculations from God’s position are illusory; we have no access to that position. Ontology concerns not with what exist as God ordains but with what exist as intelligible within the bounds of human understanding. It calls for analyzing not only nature but also the characteristics of our own thinking that make possible analysis and knowledge of nature, so that we do not inadvertently attribute our conceptual contributions to what exist naturally.

In the past two or three decades, complexity not only has been a hot research topic but has caught the popular imagination. Terms such as chaos and bifurcation become so common they find their way into Hollywood movies. What is complexity? What is the theory of complexity or the science of complexity? I do not think there is such a thing as the theory of complexity. Not even a rigid definition of complexity exists in the natural sciences. There are many (...) theories trying to address various complex systems. What I try to do is to extract some general ideas that are implicit in these theories, and more generally, in the way that scientists face and think about complicated situations. (shrink)

What is technology, what does technology mean? One notion, which originated in the Greek téchnē, points to the rational ability to create and produce. This ability is primordial, for to produce the means of living and create meanings of life in work are vital to human existence. Modern technology grew out of ancient téchnē by developing its own reasoning and knowledge into science.

Scholars in science and technologies studies talk about a “pure science ideology” or “scientific ideology.” Stereotyping applied science as a dull and mindless practice that generates no new knowledge, the ideology grossly distorts both pure and applied science. What is its origin?

Perhaps Archilochus simply meant that the hedgehog’s single defense defeats the fox’s many tricks. Yet, the hedgehog and the fox were turned into metaphors for two types of thinkers and writers by the historian philosopher Isaiah Berlin. All the thinking and actions of the hedgehog revolve around a single vision and are structured by a single set of principles that the hedgehog holds to be universal. Foxes lack such central vision and universal principles; they seize many experiences and pursuit many (...) ends, always holding concrete particulars to be paramount. Each way of thinking has its strength and weakness; neither is superior to the other. Berlin cited Plato, Dante, and Dostoevsky as hedgehogs; Aristotle, Shakespeare, and Pushkin foxes. Tolstoy was diagnosed as a fox who imagined himself a hedgehog. (shrink)

PDF version This talk explores three concepts of system in engineering: systems theory, systems approach, and systems engineering. They are exemplified in three dimensions of engineering: science, design, and management. Unifying the three system concepts is the idea of function: functional abstraction in theory, functional analysis in design, and functional requirements in management. Signifying what a system is for, function is a purposive notion absent in physical science, which aims to understand nature. It is prominent in engineering, which aims to (...) transform nature for serving the wants and needs of people. (shrink)

Seeing a rose or hearing the doorbell is among the most common and immediate of experiences. Sense perceptions are also most fundamental and important; on them base all our factual knowledge and empirical science. Does their epistemological priority stem from their being unanalyzable primitives given to us? Do they have structures? If so, what are the structures and where do they come from? The importance of these questions extends beyond psychology to the justification of all knowledge and science.

All complex systems are complex, but some are more complex than others are. Biological systems are generally more complex than physical systems. How do biologists tackle complex systems? In this talk, we will consider two biological systems, the genome and the brain. Scientists know much about them, but much more remains unknown. Ignorance breeds philosophical speculation. Reductionism makes a strong showing here, as it does in other frontier sciences where large gaps remain in our understanding. I will show that reductionism (...) and its claims have no bases in actual scientific research and results. The Human Genome Project will serve as a case in point.. (shrink)

PDF version General principles and globally valid knowledge are essential to the progress of science and technology. However, globalization should not obscure the local origins of empirical knowledge and the necessity of particular factual information in practical applications of science.

Behaviors of chaotic systems are unpredictable. Chaotic systems are deterministic, their evolutions being governed by dynamical equations. Are the two statements contradictory? They are not, because the theory of chaos encompasses two levels of description. On a higher level, unpredictability appears as an emergent property of systems that are predictable on a lower level. In this talk, we examine the structure of dynamical theories to see how they employ multiple descriptive levels to explain chaos, bifurcation, and other complexities of nonlinear (...) systems.. (shrink)

PDF version As a scientific productive activity, engineering is closely associated with natural science on the one hand and industry on the other. The emergence of chemical engineering was influenced by the America’s industrial structures and academic institutions. The science-oriented characteristic of chemical engineering in turn impacted the development of industrial structures, especially the rapid rise of a competitive petrochemical industry.

Behaviors of chaotic systems are unpredictable. Chaotic systems are deterministic, their evolutions being governed by dynamical equations. Are the two statements contradictory? They are not, because the theory of chaos encompasses two levels of description. On a higher level, unpredictability appears as an emergent property of systems that are predictable on a lower level. In this talk, we examine the structure of dynamical theories to see how they employ multiple descriptive levels to explain chaos, bifurcation, and other complexities of nonlinear (...) systems. (shrink)

Objectivity – to account for nature as it is, free from subjective biases – is a standard of science and commonsense. However, postmodernists distort it into God’s perspective. Because God’s position is beyond human reach, they dismiss objectivity as a sham and relegate all science and knowledge to be nothing but social constructions relative to specific cultures. Their forced choice between two polar options – an illusory absolute stance and arbitrary cultural fashions – is unwarranted. Objectivity has clear meaning within (...) the bounds of human understanding. (shrink)

Mind is not some mysterious mind stuff; no such stuff exists and the universe comprises only physical matter. It is an emergent property of certain complex material entities, not brains alone but whole human beings living and coping in the physical and social world. This thesis involves three ideas: materialism, emergent properties, and intentionality. The first two belong to the mind-body problem and the status of mental properties in the material universe. The third refers to the mind-world relation, the symbiotic (...) relation between subject and object in cognition and experience. (shrink)

Ortadoğu bölgesindeki çatışma ve istikrarsızlık ortamının ardında İran - Suudi Arabistan rekabeti bulunmaktadır. Bununla birlikte bu rekabetin politik doğası, çoğunlukla ana akım medya tarafından aşırı derecede basitleştirilmiştir. Benzer biçimde İran – Suudi Arabistan rekabetinin içindeki kimlik politikaları üzerine yazılmış literatürün büyük bir kısmı bölgesel istikrarsızlıkların kökeni ve kaynağını ağırlıklı olarak tarihlerinin genel ve betimleyici bir hesabını sunmuş veya oyuncuların iktidar mücadeleleri içerisinde Sünni ve Şii İslam’ın politikleşmesine ve manipülasyonuna odaklanmıştır. Halen mevcut olan kimlik politikaları üzerine teorileri sentezleyen, yani Primordializm, araçsallık, (...) ve sosyal inşacılık, bu araştırmanın teorik modelini oluşturmaktadır. Bu modelde, mezhepsel kimlik – Ortadoğu toplumlarının ve yanı sıra bölgesel tarihin bir gerçeği olarak – sadece politik süreçler üzerine muazzam etkileri ölçülmedi, ayrıca politik uygulamalarda her düzeydeki politik aktörlerin kullanımıyla karşılaştırılmıştır. (shrink)

Feelings of guilt are human emotions that may arise if a person committed an action that contradicts basic moral mores or failed to commit an action that is considered moral according to their ethical standards and values. Psychological scholarship distinguishes between altruistic guilt (AG) and deontological guilt (DG). AG results from having caused harm to an innocent victim, either by acting or failing to act, whereas DG is caused by violating a moral principle. Although physicians may be expected to experience (...) frequent feelings of guilt in their demanding and intensive work, it is surprising to find that this issue has not been explored in the professional literature on medical ethics. To that end, we conducted a qualitative study that included personal in-depth interviews with Sunni Muslim gynaecologists. These doctors provide underground infertility care and perform religiously forbidden treatments involving sex selection and gamete donation. They opened their hearts and spoke about the emotionally taxing pangs of conscience they suffer. Analysing their narratives led us to characterize their feelings of guilt as DG. We discuss the causes for their plight and the way they cope with it, compare DG to the concept of moral distress, and call for future research on clinicians’ feelings of guilt and pangs of conscience. (shrink)

Muhammed Kâsım Nânotevî başkanlığında kurulan Diyobendîlerin ta-savvuf ile irtibatını konu edinen bu çalışmanın temel amacı, Hint alt kıtasının dinî yaşantısında etkin olan Diyobendîlerin tasavvufa olan yaklaşımlarını analiz etmektir. Çalışmada öncelikle Diyobend’in kuruluşu, İngilizlere karşı mücadeleleri, Osmanlı Devleti ile temasları ve daha sonra Diyobendîlerin tasavvuf anlayışına dâir bilgilere yer verilmiştir. Onların tasavvuf ile ilişkileri araştırılırken literatür açısından Diyobendîler ile ilgili temel kaynaklara bakılmıştır. Bu kaynaklar geniş bir incelemeye tabi tutularak onların tasavvufa bakış açıları tespit edilmeye çalışılmıştır. Elde edilen sonuçlar kısaca şöyle (...) özetlenebilir: Sünnî olan Diyobendîler tasavvufu şerîatın bir parçası olarak görmektedirler. Onlar, mânevî hastalıklardan korunmak için tasavvufa sarılmaya, mürşidlerin sünnete ittibasına ve bid’atlardan uzak durmaya önem vermiş, ayrıca nübüvvetin velâyetten üstün olduğunu, kerâmetin hak olduğunu ve vahdet-i vücûdun tasavvufun esaslarından biri olmayıp bunun bir hâl olduğunu ifade etmişlerdir. Eğitim müfredatlarında tasavvuf klasiklerinin yanı sıra kendi mürşidlerinin yazdığı eserleri de okutan Diyobendîlerin tasavvufun birçok konusunda söz sahibi oldukları tespit edilmiştir. (shrink)

Este trabajo ofrece un resumen de la doctrina religiosa de taqiyya o disimulación en el islam sunní, recurriendo a comentarios del Qur’ān, compendios de ḥadīṯ, obras de ley islámica y tratados de principios éticos. En las fuentes andaluces antes de la conquista cristiana aparecen discusiones acerca del concepto de taqiyya y del de coerción , ambos exenciones legales, y algunas de ellas continuaron estando a disposición de los moriscos y de los juristas norteafricanos que les aconsejaban. El análisis de estos (...) materiales facilita la interpretación de la fatwā que Ibn Abī Ȳum’a al-Wahrānī envió a los moriscos en el ano 1504 y particularmente la comprensión de su tratamiento de la blasfemia bajo coacción. (shrink)

¿Cómo veían los ulemas musulmanes a los seguidores de otras religiones, especialmente a los ahl al-kitāb ? Las leyes islámicas, en dos áreas concretas - el sacrificio ritual y el matrimonio -, reflejan al tiempo el intento por separar a los musulmanes de los no monoteístas y la permisibilidad del contacto entre los musulmanes y los ahl al-kitāb. Estos contactos respondían a dos motivos contradictorios: el deseo de mantener vínculos con los ahl al-kitāb, y el deseo de evitar el peligro (...) que tales vínculos podían representar. En consecuencia, los juristas musulmanes, en general, permitían consumir carme de animales sacrificados por los ahl al-kitāb - incluso cuando no se había seguido la obligación de mencionar el nombre de Allāh -, pero la mayoría de los juristas prohibía consumir carne de animales sacrificados por un cristiano que hubiese recitado el nombre de Jesús durante el sacrificio. Igualmente, el derecho matrimonial, que permite ciertos tipos de matrimonio entre los musulmanes y los ahl al-kitāb, prohíbe aquellos casamientos que tengan como resultado la inferioridad del cónyuge musulmán con respecto al cónyuge kitābī , pues tal inferioridad trae consigo el peligro de asimilación. (shrink)

This article explores the long-contested question about the role of individual judgement vis-à-vis the authority of tradition in the interpretation of the Qurʾān. It focuses on the notion of al-tafsīr bi-l-raʾy – interpretation of the Qurʾān by “personal opinion” – and offers an insight into medieval Muslim debates over the legitimacy of this type of exegesis, its alleged prophetic disapproval, and the scope and conditions of its use. Based on the Sunnī tafsīr works from the 3rd/9th to the 6th/12th centuries, (...) the article examines how in the course of these debates Muslim authors negotiated the meaning of al-tafsīr bi-l-raʾy. Against the view that it encompassed any interpretation beyond tradition-based tafsīr, their reinterpretations of the term implied that philological, juridical, and Ṣūfī tafsīr could not be categorized as al-tafsīr bi-l-raʾy, thereby narrowing the meaning of this concept and broadening the scope of legitimate exegesis and interpretative authorities in Sunnī tafsīr tradition. (shrink)

This discussion provides a brief commentary on each of the papers presented in the symposium on the conceptual foundations of field theories in physics. In Section 2 I suggest an alternative to Paul Teller's (1999) reading of the gauge argument that may help to solve, or dissolve, its puzzling aspects. In Section 3 I contend that Sunny Auyang's (1999) arguments against substantivalism and for "objectivism" in the context of gauge field theories face serious worries. Finally, in Section 4 (...) I claim that Gordon Fleming's (1999) proposal for hyperplane-dependent Newton-Wigner fields differs importantly from his previous arguments about hyperplane-dependent properties in quantum mechanics. (shrink)

This discussion provides a brief commentary on each of the papers presented in the symposium on the conceptual foundations of field theories in physics. In Section 2 I suggest an alternative to Paul Teller's reading of the gauge argument that may help to solve, or dissolve, its puzzling aspects. In Section 3 I contend that Sunny Auyang's arguments against substantivalism and for “objectivism” in the context of gauge field theories face serious worries. Finally, in Section 4 I claim (...) that Gordon Fleming's proposal for hyperplane-dependent Newton-Wigner fields differs importantly from his previous arguments about hyperplane-dependent properties in quantum mechanics. (shrink)

Al-Qādī al-Nu´mān b. Muhammad es el más destacado y prolífico de los estudiosos fatimíes y el fundador de la jurisprudencia ismā´īlí. En su epístola “La clarificación elocuente para la refutación de Ibn Qutayba”, todavía en manuscrito, al-Nu,mān se lanza a una polémica en contra de Ibn Qutayba, que había vivido un siglo antes. Es probable que la epístola fuera escrita en la época de al- Mu´izz a petición de un tutor anónimo de los hijos del califa. En ella, al-Nu´mān se (...) propone refutar la afirmación de Ibn Qutaybba, incluida en la introducción de su famosa obra Adab al-Kātib, según la cual era suficiente para la realización de sus tareas que los kuttāb, o funcionarios del estado, memorizaran una serie de fórmulas legales simples, sin tener que aprenderse las largas disertaciones de los fuqahā’ o doctores de la ley. Al-Qādī al-Nu´mān, un faqīh famoso, se dedica en la epístola a demostrar que sin estas disertaciones no se podía aplicar la ley correctamente. En su texto se refiere a cada fórmula legal mencionada por su rival en Adab al-Kātib y demuestra cómo la ley se debería aplicar basándose en la autoridad de los imāmes del Ahl al-Bayt, la Familia del Profeta Muhammad. También refuta las distintas interpretaciones legales sunníes de estas mismas cuestiones. (shrink)

El trabajo expone, analiza, y evalúa los datos de una nueva fuente sobre las visiones jurídicas de los ‛ulamā’ con respecto al estatuto islámico de las comunidades islámicas bajo dominio cristiano en la Península Ibérica desde el siglo XII hasta el siglo XVI. Se trata de una fetua desconocida e inédita del sabio andalusí Ibn Rabī‛ y fetuas desconocidas de los principales cadíes de los cuatro madhabs sunníes en El Cairo hacia 1510 A.D. Muy probablemente, hay que relacionar la primera (...) fetua con los acontecimientos en Murcia tras la sublevación mudejar de 1265 y la reconquista cristiana de la ciudad en 1266. El muftí subraya que los musulmanes que viven bajo dominio cristiano están imperativamente obligados a emigrar a territorio islámico. Los principales cadíes de los cuatro madhabs sunníes en El Cairo al principio del siglo XVI, sin embargo, defienden un modo de ver mucho más pragmático. Probablemente, las preguntas fueron planteadas por mudejares de Valencia, que estaban en El Cairo camino de la peregrinación. Finalmente, los autores plantean que hay que distinguir dos tipos coexistentes de visiones con respecto al estatuto del Islam bajo dominio cristiano en la Península Ibérica desde principios del siglo xii; una visión pragmática, equivalente a un reconocimiento de facto del Islam bajo dominio cristiano, y una visión «de rechazo», que asume la obligación de emigrar de la España cristiana a Dār al-Islām. El impacto variable de estas visiones jurídicas merece un estudio más profundo dentro del ambiente histórico de las complejas y cambiantes relaciones políticas entre Islam y Cristiandad en esa época. (shrink)

The recent work of Paul Teller and Sunny Auyang in the philosophy of Quantum Field Theory (QFT) has stimulated the search for the fundamental entities in this theory. In QFT, the classical notion of a particle collapses. The theory does not only exclude classical, i.e., spatiotemporally identifiable particles, but it makes particles of the same type conceptually indistinguishable. Teller and Auyang have proposed competing ersatz-ontologies to account for the 'loss of particles': field quanta vs. field events. Both (...) ontologies, however, suffer from serious defects. While quanta lack numerical identity, spatiotemporal localizability, and independence of basis-representations, events--if understood as concrete measurement events--are related to the theory only statistically. I propose an alternative solution: The entities of QFT are events of the type 'Quantum system, S, is in quantum state, Ψ '. These are not point events, but Davidsonian events, i.e., they can be identified by their location within the causal net of the world. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

“Rational beings pursue and value truth. Intellectual conduct is to be judged, accordingly, by how well it aids our pursuit of that ideal.” What does this mean, and is it true? Even if intelligent life had never evolved or otherwise existed, Venus would still have orbited the Sun, so it would still have been true that Venus orbited the Sun. It is not the being thus true of what is true that we value indiscriminately. Some truths are good, but not (...) all, far from it. In loving the truth, then, what we value is not the being true of the truths. What we value in pursuing truth is rather our grasping it, our having it. What does this mean? Only through believing it does one relevantly have a truth : we have the truth that snow is white by believing that snow is white. In pursuing the truth what we want is true beliefs. Suppose you enter your dentist’s waiting room and find all the magazines taken. Deprived of reading matter, you’re sure to doze off, but you need no sleep. Are you then rationally bound to reach for the telephone book in pursuit of truth? Were you not to do so, you would forfeit a chance to pluck some desired goods within easy reach. If random telephone numbers do not elicit a wide enough yawn, consider a randomly selected cubic foot of the Sahara. Here is a trove of facts, of the form grain x is so many millimeters in direction D from grain y, than which few can be of less interest. Or take some bit of trivia known to me at the moment: say, that it was sunny in Rhode Island at noon on October 21, 1999. I confess that I will not rue my loss of this information, nor do I care either that or how early it will be gone. As interpreted so far, the view that we rationally want truth as such reduces to absurdity, or is at best problematic. What then is it we want in pursuing truth? If it is not after all true beliefs indiscriminately, what then is it? A manageable number of true beliefs? Obviously not; it is not just a matter of numbers. (shrink)

Cette monographie porte sur la question de la connaissance dans le commentaire coranique de Fakhr al-Dīn al-Rāzī. Ahmed Oulddali y étudie, à travers plusieurs sources, les théories psychologiques et épistémologiques sur lesquelles cet exégète sunnite fonde son interprétation du Coran. This monograph addresses the question of knowledge in Faḫr al-Dīn al-Rāzī's Qurʾān commentary. Utilizing a variety of sources, Ahmed Oulddali presents the psychological and epistemological theories on which this Sunni exegete bases his interpretation of the Qurʾān.

En este artículo se analizan tres aspectos de la política religiosa del primer califa omeya de al-Andalus: en primer lugar, la represión contra los batiníes que formó parte de la política califal anti-ismā'īlí y una de sus posibles consecuencias (el escaso número de quṣṣāṣ); en segundo lugar, los márgenes por los que se encauzó el pluralismo religioso sunní; en tercer lugar, hasta qué punto los ulemas estuvieron dispuestos a admitir la descalificación de los 'alies y fatimíes por parte de los (...) omeyas. El análisis de estas tendencias tiene como marco principal de referencia las relaciones establecidas entre el califa y los ulemas andalusíes. (shrink)

Çocuk evliliği, tarih boyunca farklı toplumlarda bilinen ve uygulanan sosyal bir olgu olsa da son zamanlarda, modern duyarlılıkları giderek daha fazla rahatsız eden bir hal almıştır. Son iki asır öncesine kadar, Avrupa hukuki düşüncesinde çocuklar yargı önünde farklı bir muamele görmelerine imkan veren istisnai bir statüye sahip değildi. Diğer taraftan, İslam hukukunun çocuklara, özel bir hukuki statü kazandırma konusunda bazı öncü adımlar attığını söyleyebiliriz. Nitekim, en eski İslam hukuku kitaplarının bile, insanın fiziksel ve zihinsel gelişim aşamalarına ve her bir aşamada (...) ortaya çıkan hukuki hükümlere dair son derece teknik ayrıntılarla dolu olduğunu görebiliriz. Ancak çocuk hakları konusundaki bu erken farkındalığa rağmen, çocuk evliliği olgusu hem İslam toplumlarında hem de İslam hukukunda kendini gösterebilmiştir. Çünkü, İslam çocuk hukuku, ilk ortaya çıktığı dönemin kültürel şartlarından ciddi şekilde etkilenmiştir. Üstelik bu kültürel şartlar, İslam dünyası boyunca İslam çocuk hukukunun temel zemini olma işlevini sürdüre gelmiştir. Bu çalışma, alimlerin çocuk evliliğini delillendirmek üzere yapageldikleri bazı aşırı yorumları ortaya koymaya ve konuyla ilgili âyetleri metinsel bağlamıyla daha uyumlu bir şekilde okumaya çalışmaktadır.Özet: Her bağlam için geçerli olabilecek, standart bir çocuk tanımı yapmak göründüğünden daha güçtür. Bu nedenle çocuk araştırmaları sahasında çalışan akademisyenlerin, muhtelif sosyal disiplinler tarafından yapılacak herhangi bir çocuk tarifi konusunda memnuniyetsizlik içinde olması doğaldır. Diğer yandan, İslam hukukunda baştan beri ayrıntılı bir çocuk hukuku teorisi mevcuttur. İslam hukuk düşüncesinde, insanlar doğum ile yetişkinlik arasındaki gelişim döneminde üç aşamadan geçerler: Çocukluk (küçüklük), buluğ ve rüşt. Bütün fıkıh mezhepleri, insanın doğumu ile ergenliği arasındaki dönemde küçük çocuk sayılacağı kanaatindedirler. Bu çocukların mallarının en iyi şekilde idare edilebilmesi için yasal temsilcileri bulunmak zorundadır. Fakîhler çocuğun velisinin, özellikle de baba veya baba tarafından dedenin, velâyeti altındaki küçük çocuklar üzerinde mücbir bir yetkisi olduğu (velâyet-i mücbire) konusunda geniş bir fikir birliğine sahiptirler. Buna göre veliler, velâyetleri altında bulunan çocukları uygun gördükleri kişilerle evlendirme yetkisine de sahiptirler. Fakat zaman zaman beşik kertmesi olarak da anılan bu uygulama bir ön sözleşmeden ibarettir. Yani bu sözleşme doğrudan doğruya fiziksel boyutları da olan müşterek bir evlilik hayatını meşru kılmamaktadır. Çünkü cinsel hayatın ancak buluğdan sonra gerçekleşmesi ön görülmektedir. Modernite öncesi İslam tarihi boyunca, İbn Şubrume (ö. 144/761), Ebû Bekr el-Esamm (ö. 200/816) ve Osman el-Bettî (ö. 143/760) gibi bir kaç fakih dışında küçük çocukların evlenmesine kategorik olarak karşı çıkan kimselere pek rast gelinmemektedir.Hanefi mezhebinde, herhangi bir zihinsel özrü olmaksızın buluğa eren erkek ve kız çocuklar evlilik konusunda mücbir velâyetin kapsamı dışına çıkarlar. Bu, evlilik sözleşmelerini bizzat gerçekleştirebilecekleri anlamına gelmektedir. Fakat veli, uygunsuz bulduğu evliliğe karşı dava açarak bunu yargı yoluyla geçersiz kılma yoluna gidebilir. Diğer üç Sunnî mezhep ise erkek ve kız çocuklar arasında bir ayrım yapar: Buluğa eren erkek kendi evlilik akdini yapabilme hakkını elde ederken aynı durumdaki kız çocuklar velâyet altında kalmaya devam ederler. Şâfiʿî mezhebine göre, velâyeti gerekli kılan illet (bekaret) hâlâ geçerliliğini korumaktadır. Dolayısıyla veli, kızları evlendirme konusundaki icbâri yetkisini elinde tutmaya devam etmektedir. Bu durumda kızın rızasının alınması, akdin geçerliliği için şart olmaktan ziyade sadece nezaket gereğidir. Rüşte ulaşmak veya fizyolojik olgunlaşma sürecini tamamlamak ise İslam hukukunda evlilik için şart görülmemiştir.Modern zamanlara kadar geleneksel İslam hukukunun erken evlilik lehinde gösterdiği bu yaklaşımda herhangi bir değişiklik olmamıştır. 1917 yılında çıkan Hukuk-ı Aile Kararnamesi daha önce benzeri görülmemiş bir dizi düzenleme getirmiştir: İlk olarak, evlilik yaşı erkek için on sekiz kız için ise on yedi olarak belirlenmiştir. On sekiz yaşın altındaki erkeklerin hakimden evlenme izni alması; on yedi yaşından küçük kızların ise hem veli onayı hem de hakim iznine sahip olması zorunlu hale getirilmiştir. On iki yaşın altındaki erkekler ile dokuz yaşından küçük kızların ise asla evlendirilemeyeceği kararlaştırılmıştır.Mantıkî bağlam ve sentaktik yapı elverişli olmamasına rağmen fakihler çocuk evliliğini desteklemek üzere bazı Kur’ân âyetlerine (Nisâ 4/3-6, Nisâ 4/127, Talâk 65/4) referansta bulunmuşlardır. Makale içeriğinde detaylı şekilde açıklandığı üzere zorlama yorumlamalarda bulunmuşlardır. Bu makale, söz konusu âyetlere daha tutarlı bir yorum getirmeye çalışmaktadır. Aynı şekilde, Kur’an’ın çocuk evliliğini kolaylaştırıcı bir tavır içerisinde olmadığını, çocukların evlendirilebilmesi yönündeki yaklaşımların tarihsel ve kültürel şartlara bağlı olarak yapılan bazı zorlama yorumlara dayandığını ileri sürmektedir.Hz. ʿÂişe’nin Hz. Peygamber ile oldukça erken bir yaşta evlendiğine dair nakledilen rivâyet de konuyla ilgili olarak ileri sürülen başka bir argümandır. Bu rivâyetin sahih olduğuna inanılmaktadır. Buna rağmen ilginç bir şekilde bu rivâyet çok az fakih tarafından kullanılmıştır. Bunun sebebi, fakîhlerin Hz. Peygamberin mahremiyetinden bahsetmek istememeleri olabilir. Rivâyetin hücciyeti konusuna kuşkuya kapılmış olmaları da mümkündür. Söz konusu rivâyete daha yakından bakıldığında, ifadedeki menfi üslup hemen dikkat çekmektedir. Çünkü rivâyette Hz. ʿÂişe, Hz. Peygamberle evlendiği günü anlatırken sürekli olarak fizyolojik ve psikolojik açıdan olumsuz koşullardan bahsetmektedir. Nitekim Hz. ʿÂişe birden bire oynamakta olduğu salıncaktan alınmakta ve kendisinin de bilmediği bir yere doğru götürülmektedir. Rivâyet, sadece çocuk evliliğinin cevazını ortaya koymakla yetinmemekte, sanki aynı zamanda çocukların uygunsuz koşullardaki evlilik taleplerine bile itaatkar olmaları gerektiğini salık vermektedir. İçerik yanında teknik olarak bakıldığında bu rivâyet, haber-i vâhiddir. Çünkü rivâyet, sadece Hz. ʿÂişe tarafından bilinebilecek detayları içermektedir. Tarihî açıdan bir öneme sahip olmasına rağmen dinî hükümlere kanıt olma niteliğinden yoksundur. Çünkü bu rivâyette, râvi konuyla ilgili Hz. Peygamber’e ait resmi bir açıklamayı nakletmemekte; sadece kendi zaviyesinden maruz kaldığı bir durumdan bahsetmektedir. (shrink)

The early period Ismaili jurist Al-Qādî al-Nu'mān appears as an important figure in the formation of Ismaili jurisprudence. There is very little information about Kadı Nu'mân's family, childhood, education and intellectual environment. His full name is Abû Hanîfah Nu'man b. Muhammad b. Mansûr al-Qādî at-Tamîmî Al Qayrawānî. He was born around 290/903 (late 3rd (9th) century) into an educated family in Qayravan in North Africa. There are different opinions about the sect he belonged to when he was growing up. On (...) the other hand, it is difficult to say for certain whether Nu’mān received education in the Ismaili sect due to the understanding of taqiyya in the madhhab. However, it is understood from the basic jurisprudence texts Nu’mān wrote that he most likely did not receive a Sunni education. Historians refer to him as 'Qadi Nu’mān or Abu Hanifah al-Shi'i' in order not to confuse him with the imam of the Hanafi school. Qādî Nu’mān served at different levels of the Fatimid State. Around 313/925, he entered the service of the first Fatimid caliph, Mahdi (r. 909-934 CE/297-322 AH), as a copyist and secretary. During the reigns of the third caliph Mansur and the fourth Fatimid caliph Mu’izz (d. 365/975), Qādî Nu’mān first served as a judge in Tripoli and then in Mansouriya, the Fatimid capital. After the Fatimids conquered Egypt and the center of government was moved to Cairo, Qādî Nu’mān was appointed by the fourth caliph Mu’izz as the head of the appellate courts (maẓālim). Qadi Numans career was at the peak in the period of Caliph Muiz. Qādî Nu’mān worked as a judge in the Fatimid State for about twenty-six years and continued this duty until his death in 363 (973). After the fall of the Fatimid caliphate, there haven’t been any other Fatimid or Ismaili jurists. Qādî Nu’mān is considered by contemporary Ismaili writers as a figure who systematically transformed Ismaili fiqh into an independent sect of fiqh. It can be said that Ismaili fiqh was developed through his works in the Fatimid period. His works continued as the main references in the fiqh studies and after the Fatimid period. With the death of Qādî Nu’mān, the period of ijtihad in Ismaili fiqh and its the establishment phase of Ismaili fiqh came to an end; The sect, in which esoteric interpretations were at the forefront, emerged as a distinctive school of fiqh by discarding ambiguity. Qādî Nu’mān was a very productive writer. He wrote important works related to the field of furu al-fiqh and usûl al-fiqh. Among his works, Ikhtilāf uṣūl al-madhāhib is undoubtedly one of the most important works in the early history of fiqh methodology. The work in question, which was originally written with the aim of rejecting the Sunni fiqh method, discusses the approaches of the Sunni schools of fiqh on ikhtilāf, taqlid, ijma, nazar, qiyas, istihsan, ijtihad and ra’y in a polemical manner. It reveals the differences of the Ismaili method from the Sunni method in terms of the sources on which the fiqh is based, the authority to make ijtihad and the theory of interpretation of the texts. Qādî Nu’mān examined the relationship between reason and revelation in general and the role of religious authority in comprehending and interpreting the texts while criticizing Sunni methods. Ikhtilāf uṣūl al-madhāhib has the characteristics of the works of development period as a form. It is possible to observe the question-answer and dialectic form which can be seen in the works of the development period throughout the work in question. Qādî Nu’mān endeavoured to persuade his opponents with a dialectical and argumentative style. Again, he replied to the Sunnis, who were his interlocutors, with their own proofs. In addition to these, Ikhtilāf uṣūl al-madhāhib has a unique feature in the matter of content. Because it is not very familiar to any Sunni handbook of usûl al-fiqh. It does not mention the hâss, âmm, ijma, qiyas, amir, nahy, alfaz bets, etc. The text is very similar to the Ahbari movement of the Jafari sect for it rejects all forms of ijtihad. It was written at a time when fiqh was not yet stable. Ikhtilāf uṣūl al-madhāhib gives us crucial information about the development of different usûl and fiqh sources in the middle of the fourth century. However, what is interesting here is that the information he gives about Ismaili method and fiqh is very little compared to the one about Sunni method and fiqh. Much of it centered on Sunni thought and its rejection. However, his ultimate goal was to defend the Ismaili doctrine. (shrink)