Abstract

نسبت بین سنت و تجدد و پاسخ به چالش‌هایی که تجدد برانگیخته است، از دغدغه‌های فکری دکتر نصر است. به اعتقاد وی، بدون فهم صحیح مبانی تجدد نمی‌توان در خصوص نسبت آن با سنت سخنی گفت و درک و فهم از انسان، یکی از مبانی مهم تجدد و در تعارض اساسی با سنت است. در مقاله حاضر، رویکرد وی به انسان‌شناسی مابعدالطبیعی با گرایش سنت‌گرایی پرداخته می‌شود. اهمیت این مبحث بدان جهت است که انسان‌شناسی مدرن و حتی پسا مدرن عواقب سوئی به همراه داشته است که برخی از پیامد‌های آن همچون بحران محیط زیست، کل نوع بشر را تحت‌الشعاع قرار داده است. دکتر نصر با نقد و بررسی انسان‌گرایی و نه انسان‌شناسی مسیحی به تحلیل تغییر گرایش از خدا‌محوری به انسان محوری در تاریخ تفکر غربی می‌پردازد. وی با ذکر ویژگی‌های اساسی انسان متجدد و انسان سنتی بر آن است که بین این دو گونه انسان‌شناسی تقابل برقرار است. او در نهایت پیامد‌های سوء انسان‌شناسی متجددانه را تحلیل می‌کند و راه غلبه بر چالش‌های این حوزه را منوط به بازگشت به انسان‌شناسی سنتی می‌داند.