Abstract

De huidige machthebber in Venezuela, president Hugo Chávez, koestert een onbegrensde verering voor de negentiende-eeuwse ‘vrijheidsstrijder’ Simón Bolívar. Die verering heeft de trekken aangenomen van een staatsgodsdienst, met alle ontwrichting voor de natiestaat vandien. Met voorbeelden laat Krauze zien tot welke absurde hoogten Chávez de figuur van Bolivár inzet om zijn autocratische stijl van regeren te rechtvaardigen. Chávez zegt zich te laten inspireren door de theorie van de ‘grote mannen in de geschiedenis’ van Plechanov, maar Krauze beweert dat dat teruggaat op een verkeerde lezing van de Rus. Ook weerlegt Krauze de stelling dat Chávez sinds 1999 een marxistische of socialistisch bewind in zijn land voert: zijn stijl van leiderschap is eerder in verband met het fascisme te brengen. De auteur voorspelt dat Chávez door zijn eigen machtshonger nog verder zal radicaliseren en zo zijn bloedige ondergang naderbij brengt.