Abstract

De cellist Janos Starker: ‘Mijn kinderen zijn opgegroeid in Amerika. Ik heb hun jeugd niet met nachtmerrieachtige verhaaltjes over de mijne willen verduisteren. Gelukkig is degene die in zijn leven niet met dat soort turbulentie wordt geconfronteerd -- al is de wereld natuurlijk niets veranderd. Als overlever -- mijn twee broers zijn in de oorlog vermoord -- voel ik het als mijn verantwoordelijkheid iets positiefs bij te dragen. Op mijn vlak: de muziek. Die eist volledige inzet. Mijn leerlingen heb ik altijd verboden kostbare studietijd te verbeuzelen door naar demonstraties te gaan. [...] Maar uiteindelijk is muziek de enige blijvende menselijke waarde in het leven. In de donkerste tijden is er muziek om te zorgen dat je je menselijkheid behoudt en niet verwordt tot een beest. Mijn geloof in god en in de menselijkheid van de meeste medemensen ben ik met mijn broers verloren. Maar mijn geloof in muziek als medium van menselijkheid heb ik behouden.’