Abstract

Zo trekt het leven voorbij. Op de hoogte van alles, bewogen door niets. Verveeld zit ik, op het topje van de Maslov-pyramide, om me heen te kijken, op zoek naar een nieuw doel dat mijn leven zin kan geven, zonder een moment de dwang te ervaren ook echt naar dat doel te moeten streven. [...] Maar ik hoef geen slachtoffer te zijn. Het kan anders. Niet door een nieuwe waarheid te formuleren — dat stadium ben ik reeds jaren gepasseerd. [...] Een oude waarheid van stal halen heeft dus ook geen zin; normativiteit smaakt veel te bitter als je eenmaal de bevrijding van twijfel hebt geproefd. [...] Het enige wat ik kan doen, is de doelloosheid omarmen door volmondig te erkennen dat de waarheid nooit bestaan heeft, zonder in de zelfdestructieve gedachtegang te vervallen dat mijn inzicht er niet toe doet. Een dogma aanhangen is zelfbedrog. Dus twijfel ik. Hardop. Aan alles.