Abstract

In Arcadisch elan stelt kunstcriticus en –professor Jed Perl zich de vraag waarom het arcadische genre in de moderne kunst is blijven voortbestaan, in tegenstelling tot zo vele andere genres en motieven die in de vergetelheid raakten. Hij bespreekt arcadische motieven in het werk van zo uiteenlopende kunstenaars als Shakespeare en Nabokov, Giorgione en Frank Lloyd Wright, en komt tot de conclusie dat wat ons aantrekt in Arcadia zowel het bedrieglijk eenvoudige, lieflijke oppervlak van het pastorale landschap is als de complexe, onderliggende gekunsteldheid ervan – want de arcadische idylle is altijd een kunstenaarscreatie. De constante beweging tussen natuur en kunst, tussen het geconstrueerde en het ongecompliceerde, is wat maakt dat het arcadische komt te staan voor bewegingen in de kunst zélf – en dat is waarom het als thema beklijft.