Abstract

‘Wij neigen er, zodra we erover spreken, gauw toe om ons bestaan te plaatsen op de lopende band te midden van onze tijd en daarbij als een januskop naar voren en achteren te kijken. Het is de gebruikelijke quasi-horizontale benadering. Daarbij verdwijnt uit het gezichtsveld iets wat nu juist die kwintessens van ons bestaan uitmaakt. Uit dat leven spreekt namelijk nog heel iets anders tot ons dat we niet op dat algemene vlak terugvinden. […] Het komt tot uiting in ieders meest intieme ervaringen van droefenis, verlies, geluk, verlangen, liefde. En het is in de grote kunst dat die kwintessens zichtbaar of hoorbaar kan worden als een signaal van het absolute dat op de een of andere wijze buiten de tijd is gelegen.’