Abstract

Auteurs scheppen werelden waarin vensters oplichten naar vroegere of nieuwe werelden. Het meegenomen worden naar zo’n wereld maakt ons niet alleen toeschouwer, maar ook auteur; het eigen scheppingsvermogen van de lezer wordt erdoor gestimuleerd. Het leesproces vergt van de lezer dat hij zijn geest openstelt en dat hij het gelezene beoordeelt. Dit is geen gemakkelijke taak, maar het is wel nobel en zelfs in het eigen belang van de lezer: kritiek op het gelezene kan auteurs beïnvloeden en zo leiden tot rijkere en gevarieerdere boeken. Toch besluit Woolf met de constatering dat het weliswaar nobel is om met het lezen een ander doel dan het lezen zelf na te streven, maar niet noodzakelijk; het genoegen van het lezen is een doel op zich.