Abstract

De kritische bespreking die collega Koo van der Wal aan mijn hoofdstuk in de OU-bundel heeft gewijd, komt aan helderheid niets tekort. De bedoeling is een spanning aan het licht te brengen: waar in dat hoofdstuk de reformatorische sociale wijsbegeerte uitdrukkelijk aan de orde komt, zou de aanvankelijke brede, ‘hegeliaanse’ behandeling van visies op samenleven een antithetische versmalling ondergaan. Op de plaats waar z.i. het mensbeeld uitgebreid aan de orde had moeten komen, gaat alle aandacht naar een onderwerp van ondergeschikt belang: de soevereiniteit in eigen kring. Het ontbreken van een antropologische verankering zou dan weer tot gevolg hebben dat de vraag ‘wat samenleven nu eigenlijk is’ blijft zweven: de concentratie op verschillen en conflicten moest volgens hem wel ten koste gaan van wat hij zelf als hoofdzaak ziet: de vraag naar wat mensen samenbindt. Hij erkent wel dat die vraag aan de orde komt, maar acht de uitwerking niet overtuigend. Zo betwijfelt hij of ik een basis heb voor erkenning van mensenrechten