Abstract

In het ontstaan van het onderscheid tussen theologie en filosofie, dat voor de westerse cultuur kenmerkend lijkt, heeft Duns Scotus een belangrijke rol gespeeld. Door hem werd de institutionele scheiding die aan de nieuwe universiteiten van Europa bestond in het bewustzijn verankerd. Daarbij keerde hij zich tegen de antieke wijsbegeerte die het theoretisch denken en de zuivere speculatie boven het handelen en de praxis stelde. Ook doorbrak hij het denken in termen van noodzakelijkheid en onveranderlijke essenties van de oudheid. In een aantal aspecten schiet het antieke denken in existentieel opzicht tekort. Net als Kant vijf eeuwen later beperkte Duns Scotus de pretenties van de rede om een plaats te scheppen voor de theologie