Abstract

Celem artykułu jest analiza trwającej w środowisku filozoficznym debaty na temat możliwości wykorzystywania najnowszych osiągnięć naukowych z zakresu farmakologii, psychiatrii czy technologii informatycznej w zamiarze usprawniania sfery emocjonalnej człowieka. Perspektywa przedstawicieli ruchu transhumanistycznego uznaje, że wzmocnienia afektywne niosą ze sobą potencjał uwolnienia wszystkich świadomych istot od cierpienia oraz zapewnienia im szczęścia przez całe życie. W artykule analizowane są główne argumenty transhumanisty i filozofa Davida Pearce’a i jego programu Imperatywu Hedonistycznego. Następnie podejmuje się refleksję nad rolą i strukturą emocji w ludzkim życiu, a także nad warunkami, które musiałyby spełnić środki umożliwiające osiągnięcie „permanentnego uśmiechu”, to jest nad metodami wzmocnienia afektywnego, które ograniczałyby negatywne oddziaływanie emocji na jednostkę. Analiza teoretycznych założeń projektu transhumanistycznego zostaje rozszerzona o przegląd obecnie dostępnych środków farmakologicznych oraz informatycznych, które przyczyniałyby się do wzmocnienia afektywnego człowieka i innych istot świadomych. Prowadzona analiza skupiać będzie się na dwóch rzędach ludzkiej sfery afektywnej: (1) emocjach i (2) metaemocjach. Wykazuje się, że wszelkie interwencje transhumanistyczne powinny uwzględniać kwestię autentyczności sądów wydawanych na poziomie metaemocjonalnym.