Abstract

‘De trahison des clercs bestaat uit de vlucht voor moeilijkheid in de naam van een oppervlakkig idee van democratie. Een juister, beter doordacht concept zou starten vanuit een veronderstelling van solidariteit in plaats van scheiding. In plaats van onszelf te beschouwen als een belegerde kaste van intellectuelen, zouden we onszelf dan zien als deelnemers op voet van gelijkwaardigheid aan een maatschappij die niets meer of minder van ons vraagt dan dat we ons best doen, als leraren, academici, journalisten, programmamakers, uitgevers of politici. Dat werk moet in een onversneden geest van gelijkheid ondernomen worden, daarbij elke gelegenheid aangrijpend om het soort werk aan te bieden dat aan onze eigen gevoeligheden appelleert. Dat hoeft geen dingen uit te sluiten die vulgair, sentimenteel en licht toegankelijk zijn, want ook wij kunnen van luchthartigheid genieten. Maar het zal van tijd tot tijd werk zijn dat onze geest en zintuigen op de proef stelt en dat langdurige concentratie vereist om het werkelijk te appreciëren. Alles wegcensureren dat te intellectueel is en dus niet commercieel kan zijn, is het verraden van zowel het publiek als onszelf. Ons licht niet onder de korenmaat stellen is niet zozeer pretentieus als wel een kwestie van zelfbehoud. Want ergens in onze verwarde hoofden fluistert een stem dat als we anderen met opzet infantiliseren, wij onszelf infantiliseren.’