Abstract

Η εργασία αυτή θα αρχίσει με μια επισκόπηση των ποικίλων μορφών, συμπεριλαμβανομένων των σύνθετων και περιφραστικών μορφών του ελληνικού Παρακείμενου παράλληλα με το εύρος των χρήσεων τους όπως παρατηρούνται καθ’ όλη την ιστορία της γλώσσας, τοποθετώντας ταυτόχρονα αυτές τις μορφές και χρήσεις σε μία ιστορική πορεία. Η μορφολογία του Παρακείμενου θα συγκριθεί με εκείνη του Ενεστώτα και του Αορίστου, προκειμένου να καθοριστεί ότι το ποιόν του ρηματικού θέματός του είναι συνοπτικό ώστε να ταιριάζει με τον Αόριστο και να αντιτάσσεται στον Ενεστώτα. Έπειτα, ο αναδιπλασιασμός του θέματος του σύνθετου Παρακείμενου θα καταδειχθεί ότι παραγάγει μη συνοπτικό ποιόν, αντίθετα με το ποιόν του λεξικού του θέματος. Αυτό το μη συνοπτικό ποιόν ταιριάζει με τον Ενεστώτα και αντιτίθεται στον Αόριστο. Στη συνέχεια θα παρασχεθεί μια επισκόπηση σχετικά με τον επαναδιπλασιασμό ως διαδικασία, τοποθετώντας τον αναδιπλασιασμό του ελληνικού σύνθετου Παρακείμενου μέσα σε αυτή τη διαδικασία. Θα δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις ιδιαιτερότητες του επαναδιπλασιασμού στην ελληνική γλώσσα. Εν τέλει, θα εξηγηθεί το σύνθετο ρηματικό ποιόν για τον ελληνικό Παρακείμενο, υποδεικνύοντας ότι η δράση που ανήκει στο λεξικό θέμα είναι συνοπτική, ενώ η μη συνοπτικότητα που παραγάγεται από τον αναδιπλασιασμό τού θέματος ανήκει στην κατάσταση που λογικά ακολουθεί τη δράση. Το σύνθετο λεξικό ποιόν που αναλύεται για το σύνθετο Παρακείμενο θα αντικατοπτρίζει αυτό του νεοελληνικού περιφραστικού Παρακειμένου. Το σύνθετο μοντέλο ρηματικού ποιόντος που περιγράφεται για τον ελληνικό Παρακείμενο προτείνεται για τη διαγλωσσική ανάλυση του Παρακείμενου.