Abstract

Door ons te laten meevoeren door onze jeugdherinneringen en door weer even op te gaan in wat Evelyn Waugh de ‘loomheid van de jeugd’ noemde, betreden we een persoonlijk Arcadië. David Steiner maakt ons deelgenoot van het zijne: de schooltijd in Engeland, de uitstapjes en ontmoetingen, het langzame en gelijkmatige ritme van zijn jeugd, met daarin de kunst als bepalende factor – en met zijn beroemde, intellectuele, strenge maar ook liefhebbende vader op de achtergrond.