Abstract

Zachtmoedigheid is een sociale deugd; het uitgangspunt is de ander te laten zijn wie hij is. De zachtmoedige behoudt steeds zijn eigen maatstaven, waardigheid en onafhankelijkheid en laat zich niet in met principes als rijkdom, macht en wraak, simpelweg omdat die hem vreemd zijn. Bovendien is zachtmoedigheid een zwakke deugd, wat inhoudt dat het een deugd is niet van de machtigen of de aristocratie, maar juist van de onbeduidende, onopvallende mens. ‘Zwak’ geeft hierbij niet een ondergeschikt belang aan, maar illustreert de verbondenheid met de onderkant van de maatschappij; de vernederden en de onderdanen. De zachtmoedige weet dat hij eerst vrede met anderen moet hebben voordat hij vrede met zichzelf kan hebben. Hem staat een wereld voor ogen die beter is dan de wereld waarin hij leeft en dat vervult hem met vreugde.