Abstract

De beste inzichten doen we op in een staat van indolentie. Sterker nog: luiheid, zo stelt Miguel de Unamuno, is een voorwaarde voor beschaving. Alleen wanneer anderen voor hem werken, is de luilak in staat zijn blik naar de sterren te richten en zich af te vragen waarom ze daar staan. De luilak valt zelden lof ten deel, terwijl men hem dankbaar zou moeten zijn voor zijn vruchtbare invallen: terwijl wij bedrijvig zijn, doet hij het denkwerk.