Abstract

Educatie zoals door Michael Oakeshott omschreven raakt steeds verder uit het zicht. Hoe moeten we ons wapenen tegen de vlucht uit het oordeel, het egalitarisme van de canon en de politieke lafheid van onze humaniora-faculteiten in hun stellingname over een curriculum, als we de volgende generatie de innerlijke ruimte willen bieden een kritisch bewustzijn te ontwikkelen? Ons ongeduld en obsessie met het onmiddellijke hebben de tijd en afstand die nodig zijn voor lezen, denken en het voeden van de verbeelding doen verdwijnen. Kan daarvoor een nieuwe topografie van de geest in de plaats komen, waarin de sirenenzang van het schone, het moeilijke en het transcendente nog gehoord wordt?