Milovan Djilas beschrijft de ontberingen die hij onderging tijdens zijn verschillende periodes van gevangenschap. Als hij in 1933 in de gevangenis belandt, krijgt hij de taak van communistische medegevangen om via het rioolsysteem partijliteratuur en voedsel naar binnen en naar buiten te smokkelen. In 1957 wordt hij weer in gevangenis geworpen, ditmaal door zijn toenmalige medegevangenen en kameraden. Aanvankelijk laat hij de beerton in de cel, waarin hij zich alleen bevindt, compleet vervuilen, tot het moment dat hij moet laten zien (...) dat hij nog steeds van zijn zaak overtuigd is en daarom tot verzet bereid. Hij begint zijn cel grondig schoon te maken en toont de partijtop daarmee dat eenzame opsluiting niet langer zinvol is en dat ze hem niet kunnen 'bewerken'. (shrink)

Milovan Djilas' Open Letter to Tito in defense of Mihajlo Mihajlov (20 March 1967) is another testimony to the indomitability of the human spirit, written shortly after Djilas' own releasefrom prison (31 December 1966). In his inimitable, direct style, Djilas reminds Tito, a former comrade-in-arms, that the detention and prosecution of a young, talented writer like Mihajlov only damages the country's reputation and the prospects for democratization. Djilas suggests amnesty for Mihajlov, which in fact became reality, but only a decade (...) later, on the eve of the 1977 Helsinki follow-up conference scheduled for Belgrade. In the meantime, Tito asked Djilas not to contact him in this manner again. (shrink)