Abstract

Bu makale, Martin Heidegger’in felsefesinde insanın yerini, içkinlik ve aşkınlık açısından inceliyor. İnsanın kendini “doğayı karşısına alan bir özne” olarak değil, doğanın içinde görmesi gerektiğini söyleyen bu felsefi görüşün, insana ayrıcalık tanıyıp tanımadığını göstermeye çalışıyor. Heidegger’in “Varlık” kavramıyla aşkınlığın, “Dasein” kavramıyla içkinliğin bağlantısını kurmaya çalışıyor. Varolanlar arasında bir düzey farklılığı olması ve insanın aşkınlıkla dil ve düşünme aracılığıyla bağlantıya geçebilen bir varolan olması nedeniyle, Heidegger’in insanı üstün bir varlık gibi gördüğünü iddia ediyor.This paper researches the position of man in Martin Heidegger’s philosophy in point of transcendence and immanence. This paper tries to show whether this philosophical view,-which claims that man should perceive himself within the nature, not as a subject that regards nature as an object- favors man or not. It tries to connect Heidegger’s concept of “Being” with transcendence and also Heidegger’s concept of “Dasein” with immanence. This paper claims that Heidegger considers as if man is privileged, owing to there is a matter of degree between becomings and man is a becoming that can contact with transcendence through thinking and language