Niniejszy artykuł poświęcony jest problematyce fleksji i derywacji i ich stosunku do leksyki i gramatyki. Pierwsza część traktuje o kryteriach gramatyczności i pokazuje, że kwestia, czy dana jednostka należy do gramatyki, zależy ani od obligatoryjności, ani od regularności i przewidywalności, ani od mechanizmu tworzenia, lecz tylko i wyłącznie od tożsamości semantycznej między formą podstawową a formą tworzoną, co sprawia, że gramatyczność nie ogranicza się do form fleksyjnych, lecz obejmuje też formy derywacyjne. W drugiej części autor udowadnia na przykładzie języka angielskiego, (...) że tak naprawdę nie można mówić o dwóch różnych procesach tworzenia jednostek gramatycznych, czyli fleksji i derywacji, że dokonanie zmian morfologicznych za pomocą morfem sprowadza się do jedynego procesu tworzenia, a mianowicie modyfikacji, przy czym z procesu modyfikacji powstają różne produkty, raz formy a raz słowa, innymi słowy: nie ma fleksji i derywacji, jest tylko modyfikacja dwóch rodzajów, modyfikacja formotwórcza i modyfikacji słowotwórcza. (shrink)

Niniejszy artykuł traktuje o derywacji i jej stosunku do gramatyki. Zwykle derywacja postrzegana jest jedynie jako proces tworzenia słów i jako taka stawiana jest w opozycji do fleksji, którą z kolei badacze jednomyślnie uważają za mechanizm pełniący funkcję tworzenia form gramatycznych. Można jednakże wykazać, że derywacji nie należy redukować tylko do wyżej wymienionej roli, gdyż bierze ona udział również w tworzeniu jednostek gramatycznych. Różnica między derywacją a fleksją polega na tym, że derywacja prowadzi do powstania niezależnych i autonomicznych jednostek, podczas (...) gdy fleksja tworzy jednostki językowe nie mogące występować samodzielnie, czyli poza poszczególnymi kontekstami. Autor zaznacza, że fleksja, która znajduje swe odbicie w formach, mając w ten sposób wydźwięk czysto gramatyczny, różni się od derywacji, która powoduje słowa będące zarówno gramatyczne, jak i leksykalne. (shrink)