Alexander von Aphrodisias (ca. 200 n. Chr.) schrieb nicht nur uber das Buch De anima, sondern auch uber viele naturwissenschaftliche und uber samtliche logische Schriften des Aristoteles. Gegen Ende des 15. Jahrhunderts wiesen die Humanisten auf die Bedeutung der griechischen Ausleger fur das Verstandnis der aristotelischen Logik hin. In diesem Zusammenhang wurden um die Mitte des 16. Jahrhunderts samtliche Kommentare Alexanders zur aristotelischen Logik ins Lateinische ubersetzt. Die vorliegenden Kommentare zur Topik und Sophistik wurden von dem bekannten Ubersetzer Dorotheus (...) ins Lateinische ubertragen. (shrink)

In der Geschichte der Logik spielt die Darstellung verschiedener formallogischer Sachverhalte in veranschaulichenden Figuren eine grosse Rolle. Eines der bekanntesten Beispiele solcher Figuren ist die beruhmte pons asinorum oder Eselsbrucke. Diese Figur findet sich zum erstenmal in dem Kommentar des Johannes Philoponos zu den Ersten Analytiken des Aristoteles. Die griechischen Aristoteliker haben einen bedeutenden Beitrag zur Weiterentwicklung der Syllogistik geleistet. Einige ihrer Beitrage - wie dieser der Eselsbrucke - wurden durch Averroes und Albert den Grossen der lateinischen Tradition weitergegeben. Die (...) meisten haben aber auf die Ubersetzertatigkeit des 16. Jahrhunderts warten mussen, bevor sie im Rahmen der Argumentationstheorie voll zur Geltung kamen. (shrink)

In dem bislang wenig beachteten Kodex Ms. lat. fol. 456 der Staatsbibliothek Preußischer Kulturbesitz zu Berlin fanden wir unter den vielen, zumeist anonym überlieferten Werken des 13. Jahrhunderts eine interessante Quaestio, die ein Problem aus dem Bereich der Metaphysik und Sprachlogik zum Gegenstand hat. Der Verfasser dieser Abhandlung, ein gewisser Magister Guillelmus Anglicus, dessen Name wir aus dem Kolophon erfahren, greift die, wie er selbst betont, zu seiner Zeit viel und kontrovers diskutierte Frage auf: Ist der Terminus «Mensch» einem (...) einzigen Sinne nach unterschiedslos sowohl in bezug auf seine in Wirklichkeit seienden als auch nichtseienden Supposita? (shrink)

Review of: Guillelmus de Aragonia, De nobilitate animi, ed. and trans. William D. Paden and Mario Trovato. (Harvard Studies in Medieval Latin 2.) Cambridge, MA: Harvard University Press, 2012. Pp. xvi, 193. $40. ISBN: 978-0-674-06812-4.

The poetical remains of Dorotheus, on which I made some comments in the Classical Quarterly vol. ii pp. 47–61, have received from the cod. Vat. Graec. 1056 an increase of ten verses, published by Mr J. Heeg in catal. cod. astrol. Graec. vol. v part iii p. 125 and also in Hermes vol. xlv pp. 316–8.

The 86 verses of Dorotheus printed at the end of Koechly's Manetho, 33 of which had already been published by Salmasius in his exercitationes Plinianae or his diatribae de annis climactericis, were edited by Iriarte from a scrap of manuscript at Madrid, into which they had been copied, as we now know, from the first book of the astrological treatise of Hephaestion of Thebes, who took Dorotheus for his chief authority. To these 86 verses nearly 300 more, by (...) far the most of which are preserved in the second and third books, still unpublished, of Hephaestion's work, have now been added, in the catalogus codicum astrologorum Graecorum vol. vi pp. 67 and 91–113, by Mr W. Kroll, the best editor they could have found ; a scholar who combines critical talent, knowledge of Greek, and knowledge of astrology, more happily than any of his associates, and who has emended much of the very corrupt text with conspicuous ability and success. A good many additional corrections, chiefly grammatical and metrical, have been made by Mr Ludwich in the Rheinisches Museum for 1904, pp. 42–54. (shrink)

In this study is edited and examined a letter , in which magister Crissius de Fulgineo announces the death of the astronomer Guillelmus de Luna. In the first part are studied the typology and the rhetorical tradition of the letter, then is discussed the question of translations attributed to Guillelmus de Luna or de Lunis or Lunense, and are advanced hypotheses on the translations that Manfredi of Swabia sent at the University of Paris, probably in 1263.In questo saggio (...) viene edita e studiata una lettera con cui il maestro Crissius de Fulgineo annuncia la morte dell’astronomo Guillelmus de Luna. La lettera – di cui vengono studiate innanzitutto la tipologia e la tradizione retorica – offre l’occasione di affrontare la questione delle traduzioni attribuite a Guillelmus de Luna o de Lunis o Lunense, e di avanzare ipotesi su quali furono le traduzioni che furono inviate, probabilmente nel 1263, all’Università di Parigi da Manfredi di Svevia. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Anonymus Defensorium Ockham Ms. Romae, bibl. Angelica 1017 ff. 21r-36r Conspectus siglorum: = addendum censeo [....] = delendum censeo«..» = litterae illegibiles factae sive propter codicis corruptionem deperditae [[..]] = scriptor delevit Y.../ = in margine sive supra lineam inserta (?) = lectio incerta t...-t = corrupta esse videntur I22rl = incipit pagina 22 recto codicis«cCapitulum 15. De novem praedicamentis denominativis> Praedicamenta (adn. in mg.: Capitulo 15) alia a (...) substantia sunt quaedam denominationes substantiae. Denominatur enim substantia a qualitate 'qualis', a quantitate 'quanta', a relatione 'relata', \ab/ actione 'agens', et sic de singulis. Unde sicut conceptus ordinati in praedicamento substantiae sunt univoci, habentes univocam praedicationem de substantia prima, ita conceptus ordinati in praedicamentis accidentalibus sunt conceptus denominativi respectu substantiae, habentes praedicationem denominativam de ipsa—licet possunt esse univoci in suo ordine, et de suis inferioribus univoce praedicari. Est autem (adn. in mg.: Quaestio bona quarta) hic investigandum, utrum secundum multitudinem denominationum de substantia sit multitudo realitatum; ut, sicut sunt denominationes secundum novem genera distinctae, ita res et realitates novem generum distinctae. Quae est utrum novem denominantia substantiam sint dispositiones distinctae realiter a substantia, aut sint 111 Franciscan Studies (54) 1994-1997 112ANONYMUS dispositiones distinctae tantum ratione, sicut Commentator1 innuit. (adn. in ima pag.: Utrum secundum multitudinem denominationum de substantia sit multitudo realitatum, id est utrum novem praedicamenta distinctas habent realitates.) Et ista dubitatio de praedicamentis denominativis consimilis est dubitationi superius2 factae de praedicatis univocis et de correspondentia praedicamentorum et realitatum. Et videtur hie conformiter dicendum sicut de praedictis, scilicet quod multitudo rerum non est secundum multitudinem coneeptuum quiditativorum. Et hoc manifestum est, sumentibus nobis suppositiones has: Primo (adn. in mg.: Prima suppositio) quod substantia habet entitatem propriam. Ex illo sequitur evidenter intentum, nam si praedicamenta denominantia substantiam distinguerentur ab ea realiter, circumscriptis illis realitatibus, nulla remaneret realitas substantiae propria. Si enim substantia materialis haberet [[aliunde figuram puta a qualitate]] aliunde extensionem, puta a quantitate, aliunde figuram, puta a qualitate, aliunde positionem, et ita de alus, istis circumscriptis, quaero quid remaneret pro entitate substantiae? Non apparet quod aliquid, nisi fingas totam realitatem substantiae materialis posse habere esse punctuale et in puncto salvari, quod non capit imaginario. Quia de ratione substantiae materialis et corporeae, quae distinguitur contra immaterialem et incorpoream, est quod habeat partem extra partem.3 Et ita videtur quod substantia materialis erit seipsa quanta, et seipsa terminata, et per consequens seipsa figurata. Seipsa, inquam, et per se, perseitate excludente rem aliam. Secunda suppositio (adn. in mg.: Secunda suppositio) est quod non est contradictio realitatem unam esse, realitate ab ea distincta non existente. Patet, quia non est contradictio nisi affirmetur et negetur idem de eodem,4 implicite vel explicite. Et ista suppositio 1Cf. Averroës In Metaph. V com. 14 (1562) 148EF. 2Cf. supra cap. 11 'De univocis'; cf. cap. 12 (f. 24v): Et manifestum est, quoniam non oportet multitudinem esse in conceptibus, sicut nec multitudo in conceptibus sequitur multitudinem eorum quae sunt in vocibus, necessario sumentibus nobis suppositiones has. 3Cf. Guillelmus de Ockham Summa logicae I c. 44 (OPh I 137): quantitas continua permanens nihil aliud est nisi res una habens partem situaliter distantem a parte. 4Cf. Aristot, De interp. 9, 18a29-30: In his ergo quae sunt et facta sunt necesse est affirmationem vel negationem veram vel falsam esse; Anal. post. 1,11 77a30; Tópica VI,6 143bl6: Nam de omni vel affirmatio vel negatio vera est; Metaph. IV,9 1005bl9- THE DEFENSORIUM OCKHAM1 1 3 concludit similiter intentum. Nam quia contradictio est corpus de genere substantiae (id est substantiam materialem) esse, et non esse quantum (id est non habere partem extra partem); ideo quantitas non est alia res a corpore. Item quia contradictio est magnitudinem esse, et ipsam non esse terminatam et figuratam; ideo figura non est alia res a corpore sive magnitudine. Item quia contradictio est totum esse, et non esse maius parvus distinguerentur specie cum sint plures partes materiae in magno quam in parvo. Solet etiam dici quod magnum et parvum non variant speciem. Istae viae (adn. in mg.: Quod quantitas continua non sit res distincta) non concludunt de quantitate continua, quia non repugnaret sibi unitas; nec ex parte sui, quin scilicet possit habere unitatem formae accidentalis convenientem, nec ex parte subiecti, quin scilicet posset habere subiectum unum. Sed sufficienter videtur convinci quod... (shrink)

En este trabajo se estudia la versión del intelecto agente en cuatro pensadores poco conocidos del s. XIV: 1) Guillermo de Alnwick (Guillelmus de Alnwick). 2) Gregorio de Rimini (Gregorius Ariminensis). 3) Tomás de Bailly (Thomas de Bailly). 4) Pedro de Ailly (Petrus de Ailly).