Artykuł charakteryzuje zmianę francuskiej pluralistycznej demokracji zmierzająca do bipolaryzacji systemu partyjnego i podziału ideologiczno - programowego na prawicę i lewicę społeczną. Dwubiegunowo ść bvła pochodną prezydenckiego ustroju V Republiki przy odpowiedzialności premiera przed parlamentem. Ważne były także przemiany w strukturze społeczeństwa na dwie podstawowe klasy i siły społeczne, tj. pracodawców i pracowników najemnych. W kryterium stosunku do własności i zakresu ingerencji państwa w gospodarkę, orientacja prawicowa obejmuje gaullistowski Ruch na Rzecz Republiki i liberalną Unię Demokracji Francuskiej, natomiast do orientacji lewicowej (...) zalicza się nurt socjalizmu reformistycznego i ruch komunistyczny. Omówione zostaną także organizacje skrajne. (shrink)

In der Zeit als die brüchige Existenz Nietzsches sich dem Ende neigte, entscheidet er sich für eine Retrospektion seines Lebens. Obwohl es ein endloses Ringen mit der Krankheit und Leiden war, Nietzsche bewertet es positiv, ja sogar drückt dafür seine Dankbarkeit aus, daß er sich besser kennenlernte und sein Potential vervollkommen konnte. Empfundenes Leid solidarisiert ihn mit Dionysos, der Schmerz der Zergliederung erfahren hat, aber auch Freude an vielmaliger Geburt zu neuem Leben. Dieselbe Freude ewigen Daseins sieht er beim Christus (...) nicht und Christentum ist für ihn nur ein Ausdruck des Widespruchs gegenüber der Grundlage des Lebens. Nietzsches antichristliche Philosophie zeigt im Symbol des Dionysos eine unbedingte Liebe zum Leben mit allem, was es mit sich bringt. Formel amor fati ist ein Ausdruck schöpferischen Selbstverständnises eines Menschen, dank welchem die einzelne Existenz seinen eigentlichen Sinn aufnimmt. (shrink)

San Tommaso d'Aquino ha trattato della legge in generale e della legge naturale in particolare in numerosi scritti, ma soprattutto nella Summa theologiae. Egli ha posto in evidenza il carattere razionale della legge: se la legge esprime un ordine dell'essere, essa non puo non essere l'espressione di un'intelligenza: „rationis est enim ordinare ad finem''. Secondo lui la legge e un comando della ragione ordinato al bene comune, promulgato da chi e incaricato di una comunita: „Quaedam rationis ordinatio ad bonum commune, (...) ab eo qui curam communitatis habet promulgata''. Questa definizione della legge si realizza, analogicamente, nei diversi tipi di legge. Nella sua definizione l'Aquinate da grande rilievo a due caratteri fondamentali della legge: la razionalita e l'universalitä. La legge e opera della ragione. Infatti la legge e una norma direttiva dell'agire umano in ordine al fine dell'uomo. Bisogna conoscere il fine e il rapporto dei mezzi al fine, in modo da scegliere i piu adatti e stabilire il miglior piano di esecuzione: e questo e compito proprio della ragione. La legge deve avere di mira il bene comune e per questo deve possedere carattere universale. II bene comune e il bene di una comunita di persone ed e quindi relative alla natura della comunita, a cui si riferisce. (shrink)

Report on analysis of ” pergamene sigillata“ from Delos This paper presents the results of the analysis of twenty samples of ” pergamene sigillata” from destruction layers of Delian living quarter, which can be dated to 69 BC. The programme included petrographical and chemical analysis, as well as MGR (Matrix Group by Refiring) method. The results show that the samples belong to several groups, among which some could be identified by comparison with chemical reference groups. Two samples were produced in (...) the Ketios valley workshops, four come from the Çandarlı area, and four others probably from the Pergamon region, from workshops not yet identified. The rest of the samples do not originate from that region, and were produced in other Asia Minor centers (six of them come from Ephesos, the rest from unidentified workshops). (shrink)

Artykuł prezentuje podstawowe założenia filozoficzno-moralne leżące u podłoża ocen działań militarnych formułowanych w obrębie katolickiej nauki społecznej. Wskazując na ciągłość nauczania Kościoła odnoszącego się do etycznego aspektu konfliktów zbrojnych oraz jego głębokie osadzenie w wielowiekowej tradycji filozofii chrześcijańskiej, autor zwraca uwagę na uwidaczniające się we współczesnym stanowisku Kościoła przesunięcie akcentu z przypisywania wartości wojnie jako takiej na uzasadnianie konieczności obrony pokoju – w określonych warunkach obejmującej również zastosowanie środków militarnych.

W artykule wykazuję, że życie i twórczość Jana Jakuba Rousseau w kuriozalny sposób wpisują się w schemat tragedii greckiej. Jest to teatr jednego aktora, inspirowany przedstawieniami pierwszego tragika Tespisa. Rousseau przez całe życie z wielkim patosem gra przed światem rolę cierpiętnika, który jako człowiek jest ciemiężony przez ludzi. We wszystkich jego tekstach chodzi tylko o jego własną, jednostkowo pojętą wolność. Rzekomo broniąc tej wolności, Rousseau nakłada wiele teatralnych masek i wciela się w Boga oraz w wiele fikcyjnych postaci, dzięki którym (...) chce zmienić świat na taki, który lepiej odpowiadałby jego potrzebom. Dwa główne dzieła Jana Jakuba, _Umowa społeczna _i _Emil_, powstałe w tym samym czasie, są dramatyczną próbą połączenia _polis _z _oikos _i odtworzenia indywidualnego raju utraconego. Niebawem jego paranoja osiąga apogeum i Rousseau czuje się ofiarą powszechnego spisku przeciw niemu i czyni szaleńcze próby zachowania dla potomnych swego patologicznego dzieła, w którym występuje jako sędzia we własnej sprawie. W _Przechadzkach samotnego myśliciela _wreszcie trafia do swojego raju, ale to oznacza, że zupełnie traci kontakt z rzeczywistością i ulega iluzorycznemu utożsamieniu z wielbioną przez siebie naturą. Występując na wyimaginowanej scenie, Rousseau pewnie nie uświadamia sobie faktu, że sam jest ciemiężycielem bliskich mu osób. Cynicznie wykorzystuje bowiem sprzyjających mu ludzi, by osiągnąć życiowy sukces i potwierdzić swoją niezwykłą wielkość, oraz oddaje własne dzieci do przytułku, by nie przeszkadzały mu w karierze. W ten sposób dyskredytuje się jako człowiek i ponosi klęskę jako tragiczny twórca, ponieważ działa pod wpływem pychy (_hybris_) i nie umie adekwatnie ocenić sytuacji, w jakiej się znalazł (_hamartia_). Być może oczyszczenie z win (_katharsis_) przyniosłoby mu poddanie się medycznej terapii wodnej dla maniaków, o której pisze Foucault w _Historii szaleństwa w dobie klasycyzmu_. Rousseau jednak z niej nie korzysta, a w jego czasach nie jest jeszcze stosowana psychoanaliza Freuda, która pozwoliłaby mu opowiedzieć terapeucie wszystkie swoje sny o potędze, uwolnić się od stłumionych pragnień oraz fantazji i w końcu powrócić do świata normalnych ludzi, jako człowiek bez manii wielkości i manii prześladowczej. (shrink)

First published in 1967, Polish Analytical Philosophy presents the first comprehensive study of Polish analytical philosophy that has been written in Polish or English, traces the origin of the Polish analytical movement, it's development in the period between the World Wars, and its decline after the Second World War. The book shows that although inspired by the British movement and in close touch with the Vienna circle, Polish philosophy acquired its own distinctive character. Analytical philosophy in Poland was actively engaged (...) in logic and language but tended rather to be interested in constructing philosophical doctrines which attempted to resolve traditional problems of ontology and epistemology. The author contrasts leading representatives of analytical philosophy in Britain and in Poland, and his study will be a valuable addition to the literature of the analytical trend in Europe. (shrink)

Współczesny coaching dość dobrze sprawdza się w praktyce wychowawczej i terapeutycznej, ale brakuje mu solidnego fundamentu antropologicznego, to znaczy takiej koncepcji człowieka, która mogłaby stać się podstawą konstruktywnego rozwoju w duchu autentycznej wolności. Wydaje się, że w teorii coachingowej warto posłużyć się stworzoną przez Fryderyka Nietzschego koncepcją nadczłowieka. Oczekiwany przez Zaratustrę-Nietzschego nadczłowiek jest człowiekiem, który przezwyciężył własne słabości i potrafi twórczo działać w świecie, kierując się poczuciem odpowiedzialności za Ziemię. Korzystając z tej koncepcji człowieka, coach mógłby skutecznie pomagać swym podopiecznym (...) i wychowywać ich „ku wolności”, zarazem nie uzależniając ich od żadnej doktryny psychologicznej, społecznej czy etycznej. (shrink)

This book presents a detailed treatment of ordinal combinatorics of large sets tailored for independence results. It uses model theoretic and combinatorial methods to obtain results in proof theory, such as incompleteness theorems or a description of the provably total functions of a theory. In the first chapter, the authors first discusses ordinal combinatorics of finite sets in the style of Ketonen and Solovay. This provides a background for an analysis of subsystems of Peano Arithmetic as well as for combinatorial (...) independence results. Next, the volume examines a variety of proofs of Gödel's incompleteness theorems. The presented proofs differ strongly in nature. They show various aspects of incompleteness phenomena. In additon, coverage introduces some classical methods like the arithmetized completeness theorem, satisfaction predicates or partial satisfaction classes. It also applies them in many contexts. The fourth chapter defines the method of indicators for obtaining independence results. It shows what amount of transfinite induction we have in fragments of Peano arithmetic. Then, it uses combinatorics of large sets of the first chapter to show independence results. The last chapter considers nonstandard satisfaction classes. It presents some of the classical theorems related to them. In particular, it covers the results by S. Smith on definability in the language with a satisfaction class and on models without a satisfaction class. Overall, the book's content lies on the border between combinatorics, proof theory, and model theory of arithmetic. It offers readers a distinctive approach towards independence results by model-theoretic methods. (shrink)

We start from the assumption that the main problem, and at the same time the goal, is socio-economic development. We also assume that this pursuit is universal, development is the ambition of entities at all levels of aggregation, development is a desire of each country, as well as of business entities and individuals. From the other side, the governments create conditions for entities at the microeconomic level which generate additional value, that is, contribute to the creation of this development. Peculiar (...) to them they are developmental paths. That’s why, the main hypothesis of this article, as stating that the choice of economic policy financed by excessive public debt does not, in the long run, serve well real socio-economic development. At the beginning of the 21st century, the vast majority of these countries had serious problems with public debt. These problems already had their history and were so serious that some efforts to discipline the forum of this group appeared. It is, in a sense, natural in the sense that integration itself is heading to a high degree of coordination and to the unification of all economic policies. The picture of public finances of the European Union does not look good despite the fact that this group can boast a long history of making efforts to control and monitor the budgets of its member states. Moreover, one can even talk about a certain intensification of this process, especially with respect to the euro area countries, but we still can not say that satisfactory results have been achieved. (shrink)

Das Buch ist historisch-systematisch angelegt. In ihm stellt der Verfasser in interdisziplinarer - philosophischer, psychologischer und theologischer - Perspektive verstehend, sympathisierend, aber auch kritisch die Funktion des Christentums bei C. G. Jung dar. Fur ihn ist der Mensch von Natur aus religios und erlebt Gott in seiner Seele. Demzufolge liegt das Wesen des Christentums im Erleben, in dem der Glaubige von unbewussten Machten uberwaltigt wird. Religiose Erfahrung ist daher ein Erleben der Archetypen des kollektiven Unbewussten, was bedeutet, dass Gott und (...) das Unbewusste im religiosen Erlebnis nicht zu unterscheiden sind. Jung betrachtet Religionen als wahr, insofern sie die Krankheiten der Seele heilen. Sie therapieren deshalb, weil in ihnen die heilenden Krafte des Unbewussten besonders fruchtbar wirken. (shrink)