[v. 1-2] Xian Qin juan -- [v. 3] Qin Han juan -- [v. 4] Wei Jin Nan Bei chao juan -- [v. 5] Sui Tang juan -- [v. 6-7] Song Yuan juan -- [v. 8-9] Ming Qing juan.

[v. 1] Xian Qin juan -- [v. 2] Qin Han juan -- [v. 3] Wei Jin Nan Bei Chao juan -- [v. 4] Sui Tang Wu Dai juan -- [v. 5] Song Liao Xi Xia Jin Yuan juan -- [v. 6] Ming Qing juan.

v.1 Shu ji zhuan ; Zhong yong ji lüe -- v.2 Cheng shi yi shu ; Cheng shi wai shu -- v.3 Shang cai yu lu ; Wei zhai ji -- v.4 Nan Xuan xian sheng wen ji.

The appearance of Nan Dunbar's important commentary onBirdsis to be welcomed. Inevitably, however, such a volume requiresaddenda et corrigenda; and already the author must be collecting material for a second edition. Here is somepabulum. On the passage cited, Dunbar comments, ‘The difficulties of this sentence stem from uncertainty over (a) the form and sense of the main verb … and (b) the point of χαραδρι⋯ν μιμο⋯μενος and its connection with what precedes …’.

v. 1. Xian Qin bu fen -- v. 2. Liang Han Wei Jin Nan bei chao bu fen -- v. 3. Sui Tang Wu dai Song Yuan Ming bu fen -- v. 4. Qing dai, jin dai bu fen.

Part I: The Life of Cognitive Science:. William Bechtel, Adele Abrahamsen, and George Graham. Part II: Areas of Study in Cognitive Science:. 1. Analogy: Dedre Gentner. 2. Animal Cognition: Herbert L. Roitblat. 3. Attention: A.H.C. Van Der Heijden. 4. Brain Mapping: Jennifer Mundale. 5. Cognitive Anthropology: Charles W. Nuckolls. 6. Cognitive and Linguistic Development: Adele Abrahamsen. 7. Conceptual Change: Nancy J. Nersessian. 8. Conceptual Organization: Douglas Medin and Sandra R. Waxman. 9. Consciousness: Owen Flanagan. 10. Decision Making: J. Frank Yates (...) and Paul A. Estin. 11. Emotions: Paul E. Griffiths. 12. Imagery and Spatial Representation: Rita E. Anderson. 13. Language Evolution and Neuromechanisms: Terrence W. Deacon. 14. Language Processing: Kathryn Bock and Susan M. Garnsey. 15. Linguistics Theory: D. Terence Langendoen. 16. Machine Learning: Paul Thagard. 17. Memory: Henry L. Roediger III and Lyn M. Goff. 18. Perception: Cees Van Leeuwen. 19. Perception: Color: Austen Clark. 20. Problem Solving: Kevin Dunbar. 21. Reasoning: Lance J. Rips. 22. Social Cognition: Alan J. Lambert and Alison L. Chasteen. 23. Unconscious Intelligence: Rhianon Allen and Arthur S. Reber. 24. Understanding Texts: Art Graesser and Pam Tipping. 25. Word Meaning: Barbara C. Malt. Part III: Methodologies of Cognitive Science:. 26. Artificial Intelligence: Ron Sun. 27. Behavioral Experimentation: Alexander Pollatsek and Keith Rayner. 28. Cognitive Ethology: Marc Bekoff. 29. Deficits and Pathologies: Christopher D. Frith. 30. Ethnomethodology: Barry Saferstein. 31. Functional Analysis: Brian Macwhinney. 32. Neuroimaging: Randy L. Buckner and Steven E. Petersen. 33. Protocal Analysis: K. Anders Ericsson. 34. Single Neuron Electrophysiology: B. E. Stein, M.T. Wallace, and T.R. Stanford. 35. Structural Analysis: Robert Frank. Part IV: Stances in Cognitive Science:. 36. Case-based Reasoning: David B. Leake. 37. Cognitive Linguistics: Michael Tomasello. 38. Connectionism, Artificial Life, and Dynamical Systems: Jeffrey L. Elman. 39. Embodied, Situated, and Distributed Cognition: Andy Clark. 40. Mediated Action: James V. Wertsch. 41. Neurobiological Modeling: P. Read Montague and Peter Dayan. 42. Production Systems: Christian D. Schunn and David Klahr. Part V: Controversies in Cognitive Science:. 43. The Binding Problem: Valerie Gray Hardcastle. 44. Heuristics and Satisficing: Robert C. Richardson. 45. Innate Knowledge: Barbara Landau. 46. Innateness and Emergentism: Elizabeth Bates, Jeffrey L. Elman, Mark H. Johnson, Annette Karmiloff-Smith, Domenico Parisi, and Kim Plunkett. 47. Intentionality: Gilbert Harman. 48. Levels of Explanation and Cognition Architectures: Robert N. McCauley. 49. Modularity: Irene Appelbaum. 50. Representation and Computation: Robert S. Stufflebeam. 51. Representations: Dorrit Billman. 52. Rules: Terence Horgan and John Tienson. 53. Stage Theories Refuted: Donald G. Mackay. Part VI: Cognitive Science in the Real World:. 54. Education: John T. Bruer. 55. Ethics: Mark L. Johnson. 56. Everyday Life Environments: Alex Kirlik. 57. Institutions and Economics: Douglass C. North. 58. Legal Reasoning: Edwina L. Rissland. 59. Mental Retardation: Norman W. Bray, Kevin D. Reilly, Lisa F. Huffman, Lisa A. Grupe, Mark F. Villa, Kathryn L. Fletcher, and Vivek Anumolu. 60. Science: William F. Brewer and Punyashloke Mishra. Selective Biographies of Major Contributors to Cognitive Science: William Bechtel and Tadeusz Zawidzki. (shrink)

Ekonomik ilişkiler ve fetihler sonucu çok geniş bir coğrafyaya yayılan ve bunun bir sonucu olarak da birçok farklı kültürle karşılaşan Müslümanlar, özellikle Bizans (Helen/Yunan), İran ve kısmen Hint kültürleriyle temasları sonucunda bu kültürlere karşı büyük bir ilgi ve merak duymuşlardır. Özellikle İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerinde önemli etkileri olmuştur. Nitekim bu fetihler akabinde Müslümanlar, sadece dinî ilimlerle yetinmemiş, bunun yanında antik düşünce geleneğini ve kadim kültürleri tanımak amacıyla o kültürlere ait eserleri (...) Arapçaya çevirmek üzere harekete geçmişler, yani ilk tercüme faaliyetlerine başlamışlardır. İslam medeniyeti ve bilim tarihi açısından son derece önemli olan bu ilk tercüme faaliyetleri, bugüne kadar pek çok çalışmaya konu olmuştur. Ancak yapılan çalışmalar sırasında genellikle tercüme yapılan eserlerin isminin, yapıldığı alanların ve bu tercümeleri yapan mütercimlerin zikredilmekle yetinildiği görülmektedir. Bu çalışmada ise İslam Bilim Tarihi’ndeki ilk tercüme faaliyetleri ve yapıldığı alanlar yanında, tercüme faaliyetlerinden önce Müslümanların bu alanlardaki bilgi ve birikimlerinin ne olduğu ve tercüme faaliyetlerinin bu alanlardaki gelişim veya değişime olan katkısı, yazmış olduğu eserler Batı’da da tanınan farklı yüzyıllardaki Müslüman bilim adamlarından örnekler verilmek suretiyle ortaya konulmaya çalışılacaktır. Bu bağlamda Müslümanlar açısından bilim ve teknolojide II. (VIII.) ile V. (XI.) yüzyıllar arasında yaşanan parlak zaman ve bu zaman dilimi içerisinde yapılan bazı önemli bilimsel faaliyetler; bilgiyi elde etme, bilgiyi sistemleştirme ve özgün bilgi üretme dönemi olmak üzere üç ana bölümde incelenecektir.Özet: Bilim, medeniyetin ve insanlık tarihinin en önemli ortak miraslarından biridir. Bu mirasta en çok katkısı olanlar ise yaşadıkları toplumda bilime, bilimsel çalışmalara ve bilim insanlarına gereken önemi gösterenlerdir. İlk emri “Oku” olan bir dinin müntesipleri olan Müslümanlar da, bilime değer veren ve bunun için önemli çalışmalar altına imza atan toplumlar arasında saygın bir yere sahiptir.Ekonomik ilişkiler ve fetihler sonucu çok geniş bir coğrafyaya yayılan ve bunun bir sonucu olarak da birçok farklı kültürle karşılaşan Müslümanlar, özellikle Bizans (Helen/Yunan), İran ve kısmen de Hint kültürleriyle temasları sonucunda bunlara karşı büyük bir ilgi ve merak duymuşlardır. Özellikle İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerinde önemli etkileri olmuştur. Nitekim bu fetihler akabinde Müslümanlar, sadece dinî ilimlerle yetinmemiş, bunun yanında antik düşünce geleneğini ve kadim kültürleri tanımak amacıyla o kültürlere ait eserleri Arapçaya çevirmek üzere harekete geçmişler, yani tercüme faaliyetlerine başlamışlardır.İslam medeniyeti ve bilim tarihi açısından son derece önemli gördüğümüz bu çalışmada, tercüme faaliyetlerinin bilgi üretimine katkısı ele alınacaktır. Bu bağlamda Müslümanlar açısından bilim ve teknolojide VIII. ile XI. yüzyıllar arasında yaşanan parlak zaman ve bu zaman dilimi içerisinde yapılan bazı önemli bilimsel faaliyetler; bilgiyi elde etme, bilgiyi sistemleştirme ve özgün bilgi üretme dönemi olmak üzere üç ana bölümde incelenecektir.İslâm dininin iki ana kaynağı olarak kabul ettiğimiz Kur’ân-ı Kerîm ve Hz. Peygamber’in hadisleri ilmi öven ve teşvik eden pek çok emir ve tavsiye içermektedir. Hatta bu ayet ve hadislere göre ilmin ya da bilimin rolü dinin ve böylece de bütün bir insan hayatının asıl itici gücü olarak öne sürülmüştür de diyebiliriz. Bundan dolayı Hz. Muhammed’in peygamber olarak görevlendirilmesiyle Mekke’de başlayan ve Medine’de devam eden ilmî faaliyetler, Hulefâ-i Raşidîn döneminde de artarak devam etmiştir. Özellikle ilk İslâm fetihleri Müslümanların, Bizans ve İran başta olmak üzere pek çok farklı medeniyetle tanışmalarına, bu medeniyetlerin meydana getirmiş olduğu eserlerden faydalanmalarına, Emevîler ve Abbasîler dönemlerinde de yoğun bir tercüme faaliyetine girişmelerine vesile olmuştur. Bu sayede Müslümanlar, dinî ilimler yanında sosyal bilimler, fen ve sağlık bilimleri alanlarında da ilerlemeye başlamışlardır. Bu anlamda Müslümanların ilk yapmaya çalıştığı şey var olan bilgi birikimini tanımaya ve anlamaya çalışmak, sonrasında ise geliştirmek ve dünyanın istifadesine sunmak olmuştur.Araştırmamızda bilgiyi elde etme dönemi olarak adlandırdığımız dönem; İskenderiye, Harran ve Cündişâpûr gibi şehirlerin fethedilmesinin ve ardından bu şehirlerdeki ilmî geleneğin Müslümanlar üzerindeki önemli etkilerinin bir tezahürü olarak ilk tercüme faaliyetlerinin başladığı dönemdir. Bu dönemde bilim nerede olursa olsun gidip alma çabası hakim olup; amaç, bilgiyi üreten, ister Yunan, ister Hint, ister Farisî olsun onu elde etmek ve Arapçaya çevirmektir. Bilgiyi sistemleştirme dönemi ise hem tercüme faaliyetlerinin artarak devam ettiği hem de tercüme faaliyetleri neticesinde elde edilen bilginin sistematik hale getirilmeye başlandığı bir süreçtir. Bu süreçte amaç, bilgiyi üreterek, kullanılabilir hale dönüştürmek ve toplumun hizmetine sunmak olmuştur. Yine bu süreçte, bilim hem takdir ve teşvik edilme ayrıcalığını kazanmış, hem de dönemin yöneticileri ve ilim meraklıları, bilginin ışığıyla tüm sorunların çözülebileceği yaklaşımı içinde olmuşlar ve bu yönde adımlar atmışlardır. Beytülhikmeler ve rasathaneler, bu sürecin birer meyvesi olarak ortaya çıkmış kurumlardır. Bu dönemde yapılan tercümeler Müslümanlar arasında derin bir ilgi ve etki meydana getirerek onların bilgi ve kültürünü zenginleştirmiştir; ancak hiçbir zaman özgün kimliklerini kaybetmelerine sebep olmamıştır. Bilakis Müslüman âlimler, kendilerinden önce yaşamış bilginlerin çalıştıkları farklı alanlarla ilgili eserleri inceleyerek istifade etmişler; fakat hiçbir zaman onları mutlak bir otorite olarak görmeyip, yeri geldiğinde eksik ve yanlışlarını ortaya koymuşlar, sonunda da kendi gözlem, deney ve düşüncelerini ortaya koymak suretiyle özgün eserler üretmişlerdir.Özgün bilgi üretme süreci olarak adlandırdığımız bu dönemde ise, yaşadığı yüzyılda ön plana çıkmış ve sonrasında Avrupa bilim dünyası tarafından da tanınmış bazı ilim adamlarından ve çalışma yaptıkları alanlardan hareket etmek suretiyle dönemin ilmî anlamda nasıl bir gelişmişlik seviyesine ulaştığı ortaya konmaya çalışılacaktır. Söz konusu bu dönem Fezârî (ö. 190/806), Câbir b. Hayyân (ö. 200/815), Hârizmî (ö. 232/847), Fergânî (ö. 247/861), Ali b. Rabben et-Taberî (ö. 247/861), Ebû Bekir Râzî (ö. 313/925), Bettânî (ö. 317/929), Ebü’l-Vefâ Bûzcânî (ö. 388/998), İbn Sînâ (ö. 428/1037), Ali b. Îsâ el-Kehhâl (ö. 430/1039), İbnü’l-Heysem (ö. 432/1040) ve Bîrûnî (ö. 453/1061) gibi bilim adamı ve düşünürlerin zirvede olduğu bir zaman dilimidir. Bu dönemde bir taraftan tercüme faaliyetleri tüm hızıyla devam ederken (VIII.-X. yüzyıllarda) diğer taraftan araştırmalar, kuralları, yöntemleri ve kavramları olan bir niteliğe kavuşmuş ve İslam bilim tarihinin altın çağı yaşanmıştır. Bu dönem içindeki en parlak çalışmalar, matematik, tıp, fizik, kimya ve astronomi alanlarında gerçekleştirilmiş olup üretilen bilgiler, V. ila XI. yüzyıllar arasında skolastiğin koyu karanlığını yaşayan batı dünyası tarafından, ancak yüzyıllar sonra yani XI. yüzyıldan itibaren Arapçadan çeviriler yapılarak tanınabilmiştir. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Priming and Narrative Habits in the Phenomenological InterviewReflections on a Study of Tourette SyndromeThe author reports no conflicts of interest.In "Dimensions, Not Types: On the Phenomenology of Premonitory Urges in Tourette Syndrome," Lisa Curtis-Wendlandt and Jack Reynolds provide new insights into some of the experiences characteristic of Tourette syndrome (TS). Their study is an excellent example of applied phenomenology (Burch, 2021), combining philosophy and qualitative research methods to illuminate (...) experiences that have often been mischaracterized in the existing literature. In their study, they focus on what is commonly referred to as a "premonitory urge" (PU): the "anticipatory urge that is often thought to precede the onset of the motor and phonic tics that are part of Tourette Syndrome" (Curtis-Wendlandt & Reynolds, 2024, p. 26). They ask not only whether PU is a necessary feature of TS, but also whether the very concept of PU accurately portrays the experiences and behaviors that it's intended to refer to. They point out that existing scales used to assess PU, for example, seem to implicitly narrow the relevant experiences by assuming that they are a) always negative and b) always internal, or inwardly focused (Curtis-Wendlandt & Reynolds, 2024, 26). Curtis-Wendlandt and Reynolds question these in-built assumptions about PU, suggesting that they may provide an overly narrow depiction that misses the genuine diversity of experiences that precede the onset of a motor or phonic tic.To explore these phenomena in more detail, they conducted a study intended to elicit fresh descriptions of these experiences. They interviewed 12 teenagers with a diagnosis of TS about their experiences of ticcing and tic suppression. Using the micro-phenomenological method (Petitmengin, 2006), they asked participants to reflect on a specific tic or tic suppression event and to recall the event in detail. Throughout the interview, [End Page 43] they asked open-ended questions about sensory, cognitive, or affective experiences surrounding the event. Through these interviews, they were able to generate rich descriptions of these experiences and investigate how these descriptions differed from standard accounts in the existing literature.Curtis-Wendlandt and Reynolds provide a detailed account of how they designed their phenomenological study, both philosophically and empirically. However, there is an important aspect of their method that they discuss only in a cursory or implicit way, which is what I want to focus on here. Throughout their study, they were concerned that participants might simply parrot back well-worn medicalized characterizations of PU. Such characterizations risk simplifying or even occluding key aspects of the participants' experiences that might be difficult to reflect upon or describe. However, despite stressing the importance of eliciting fresh descriptions, Curtis-Wendlandt and Reynolds provide only glimpses of how the interviews actually unfolded and what kinds of techniques they used to elicit these descriptions.In my experience, it is quite common to hear phenomenological psychologists and psychiatrists express concern that people may simply repeat common psychiatric or medicalized characterizations of their condition, rather than genuinely reflect upon and describe their first-person experiences. The philosophical assumption is that we all fall back on culturally sedimented language and terminology when describing our experiences. Someone who has spent extended periods of time interacting with psychiatrists and other healthcare professionals, for example, is likely to have picked up common ways of describing their condition—ways that may have helped them receive a diagnosis or obtain treatment. There is nothing inherently wrong with falling into these culturally sedimented characterizations. They facilitate everyday communication through a shared language and terminology. But phenomenologists are often concerned that this kind of culturally sedimented language covers over or obscures the phenomenon or experience they are trying to investigate. For example, if a psychiatrist has often described their patient's depressed mood as "sadness," then that patient may be likely to self-describe their mood as sadness in an interview setting. It might, in fact, be the case that their mood is best described as sadness. But it could also be the case that their mood would be more accurately described as, for instance, a sense of emptiness or feeling deep despair. The challenge is therefore to know whether someone's self-description is... (shrink)

Zusammenfassung Der Beitrag widmet sich der Entstehung des Faches Religionsgeschichte in Frankreich. Die Vorgeschichte zu diesem Prozess beginnt mit Benjamin Constants Religionsphilosophie der 1810–1820er Jahre, in der die lokalen und diachronen Veränderungen des allgemein menschlichen religiösen Gefühls als ein Schlüssel zur Religionsgeschichte verstanden wurden. Nach einer langen Pause wird das Thema des religiösen Gefühls in Albert Révilles liberaltheologischem Projekt wieder aktuell. Ausgehend von Schleiermachers Voraussetzungen hoffte Réville dadurch die Apologetik zu modernisieren wie auch den Weg zum theologischen Inklusivismus zu bahnen. (...) Sein Sohn Jean, ebenfalls Theologe, neutestamentlicher Forscher und Sentimentalist, arbeitete mit dem Vater zusammen an der Institutionalisierung des Faches Religionsgeschichte in Frankreich. Albert Réville leitete von 1886 bis zu seinem Tod 1906 die fünfte (religionswissenschaftliche) Sektion der École Pratique des Hautes Études, gleichzeitig war Jean Réville seit 1884 Herausgeber der Fachzeitschrift Revue de l’histoire des religions. Révilles theoretischer Standpunkt wurde von É. Durkheim und seinen Gleichgesinnten H. Hubert und M. Mauss, die die weitere weltanschauliche Säkularisierung förderten, nach 1898 stark kritisiert. Diese Serie von Erwiderungen zeigt die Kluft zwischen der Methodologie der (dem Ursprung nach) evangelischen Religionsgeschichte und der durkheimischen Religionssoziologie. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Philosophy and Rhetoric 33.3 (2000) v-vii [Access article in PDF] On Feminizing the Philosophy of Rhetoric Molly Meijer Wertheimer When asked to define his editorial policies in choosing articles to publish in Philosophy and Rhetoric, Henry W. Johnstone Jr. disavowed following any strict editorial guidelines; instead, he gave two examples to show how selection worked as a process. In one case, he agreed to publish an "off the wall (...) article" by a distinguished classicist; in another, he accepted an unusually long article--a "behemoth"--by an eminent rhetorician. These examples demonstrate what was to me one of Henry's most unusual and endearing traits as an editor and scholar: he was willing always to go wherever the argument led. It was probably in this spirit that he agreed to publish a special issue on "Feminizing the Philosophy of Rhetoric." I want to thank him posthumously for that decision. As "guest editor" of the issue, I feel privileged to present four well-written essays and two reviews that lead the readers of Philosophy and Rhetoric to consider some philosophical issues that emerge when we overlap concepts of "gender," "culture," and "rhetoric."The essays in this issue explore tactics women have used to get their messages across to others who would not--even could not--entertain speech seriously if presented by a woman. In the first essay, "Unveiling Esther as a Pragmatic Radical Rhetoric," Susan Zaeske reads the Book of Esther as a rhetorical manual of exile and empowerment. She traces features of the narrative that were useful as a model of rhetorical behavior early on, as well as appropriations that were made throughout the Middle Ages, Antebellum South, and even in our own day. Her essay emphasizes the riskiness to the speaker that is often entailed by the act of speaking, especially when the listener is "all-powerful" (199); when "his decisions are based not on careful deliberation, but on who influences him the most, usually by prodding his sense of power and manliness" (200). In the narrative, the speaker, Queen Esther, is depicted as utterly thoughtful, careful, well planned and well timed. She seems very much in control of an "indirect" rhetoric. Says Zaeske, "[T]he book teaches that direct, resistant rhetoric is ineffective, even dangerous, while clever, indirect, noncon- frontational methods will succeed in gaining the desired end--power" (202). [End Page v] This is a "conciliatory strategy wise women are forced to use in the patriarchal world" (qtd. on p. 202). And this kind of strategy is contrasted to the defiant rhetoric of Vashti, the former queen, Esther's predecessor, who was banished for saying no to one of the king's commands. Silence and supplication, according to Zaeske, when adopted self-consciously as strategies, are effective with hostile, neanderthal-type auditors. They are "radical," at least in the sense that they are "extreme."Nan Johnson, in her essay "Reigning in the Court of Silence: Women and Rhetorical Space in Postbellum America," furthers discussion of women's rhetorical options. In Zaeske's essay, women assume positions of supplicants or petitioners, or they stand defiant in the face of an oppressive listener (the king). The former are idolized; the latter are demonized. Centuries later, in the fifty years following the Civil War, similar representations of women appeared in conduct literature. Johnson describes a media blitz of ideas and images in etiquette and other self-help manuals that sought to define rhetorical behaviors and actions appropriate for men and women. Some of the writings idolized the "quiet woman" of the home, who reigned silently as queen stitching together via indirection a rhetoric of nurturance that moved beyond the home only through the actions of husbands and sons. This kind of rhetoric was viewed as a natural consequence of femininity. Other writings demonized the woman who spoke from the public platform as a teacher, preacher, and advocate, and who needed a rhetorical education to do so effectively. Many writings highlighted the negative consequences of rhetorical experience to women (who risked their femininity and the love of their families) and to their families (who risked the true source of... (shrink)

Fəlsəfə tarixinə nəzər yetirdiyimiz zaman insanın mental hallarının əsasən ruh/nəfs fikri ilə izah edildiyinin şahidi oluruq. Nəfsin mahiyyəti məsələsi isə qədim yunan filosoflarından bəri müzakirə olunmuş və bu barədə fərqli nəzəriyyələr ortaya qoyulmuşdur. Qədim yunan filosoflarından Platon nəfsin maddi bədəndən təmamilə fərqli, qeyri-maddi bir substansiyadan təşkil olunduğunu düşünür və onun bədəndən müstəqil var ola bilən, əzəli və əbədi olduğunu iddia edirdi. Substansial dualizm olaraq tanınan bu nəzəriyyəni qəbul etməyən Aristotel isə nəfsi bədənin mükəmməlliyi kimi tərif edir və Platondan fərqli olaraq (...) onun bədəndən öncə var olması fikrini, eləcə də, ölümsüzlüyünü inkar edirdi. İslam filosofları Aristotelin nəfs tərifini qəbul etsələr də onu Platon kimi qeyri-maddi substansiya hesab edir və insanın maddi bədən və qeyri-maddi nəfsdən təşkil olunduğunu deyirdilər. Səfəvilər dövrünün İslam filosofu Sədrəddin Şirazi isə sələflərindən bir çox cəhətdən fərqlənən nəfs konsepsiyası ilə çıxış edir. O da İbn Sina və digər müsəlman filosoflar kimi nəfsin “orqanları olan təbii bir cismin ilk mükəmməlliyi (ἐντελέχια)” olmasına dair aristotelist tərifi qəbul edir, ancaq onun fikrincə tərifdəki orqanlar maddi bədən üzvləri olmayıb, nəfsin gücləridir. Platondan fərqli olaraq Şirazi nəfsin əzəli olmayıb yarandığını qəbul edir. Lakin nəfsin bədənlə birlikdə yarandığını düşünən İbn Sinadan fərqli olaraq Şirazi nəfsin yarandığı zaman mücərrəd varlıq olması fikrini rədd edir. Ona görə nəfs maddi bədəndə ortaya çıxır. Maddi yaransa da Şiraziyə görə nəfs təbiətən sahib olduğu substansial hərəkət sayəsində zamanla dəyişərək ruhani varlığa çevrilərək ölümsüzlük əldə edir. Bu məqalə Sədrəddin Şirazinin nəfs konsepsiyasını ələ alaraq onun nəfs və ruh anlayşını, nəfsin tərifi, yaranması və bədənlə münasibtinə dair fikirlərini təhlil edir. (shrink)

Sexuality education is fundamental in higher and tertiary education institutions (HTEIs). Evidence suggests that its effective education is through translations into the first language of learners. However, in global and multilingual cultural communities such as HTEIs, the foundations for these translations are still a researchable area. Notably, in HTEIs adolescents, young adults and adults co-exist and therefore, any translations must be toned to balance across these groups. The aim of this study was to establish strategies that could enable sexuality educators (...) to effectively transfer information that is steeped in indigenous language, religious and cultural meaning without precipitating stigma and taboo issues. The study setting was the National University of Science and Technology where a cross section of indigenous cultures, languages and religions co-existed with other global cultures. A University Community-based Participatory Research (CBPR) methodology was administered by the researchers using a Delphi research approach to students and staff. Multilingual, multilayered, multireligious, and multicultural nature of the setting presented serious challenges that compromised the prevention of stigma and taboo issues when dealing with sexuality education. We recommend that the strategy to present sexuality education in indigenous languages to the generality of HTEIs population should, in the first instance, involve systematic identification of appropriate interventions that are religious, cultural, and language-specific. Contribution: This research reveals paramount ethical and religious violations that have a potential to precipitate opportunistic sexual relationships that may lead to impediments in capacity building for learners. This research can be utilised by academics on the field of Practical Theology, specifically youth ministry and pastoral care. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Opining the articuli fidei:Thomas Aquinas on the Heretic’s Assent to the Articles of FaithM. V. DoughertyTHOMAS AQUINAS’S ACCOUNT of the infused virtue (habitus) of faith presupposes that some intrinsically intelligible truths are beyond the range of the natural cognitive abilities of human beings. The possession of the virtue of faith allows the believer to transcend certain natural epistemic limitations so that he can assent to truths that are necessary (...) for salvation. Consonant with the Catholic theological tradition, Aquinas refers to such truths as the articles of faith (articuli fidei), and stock examples include propositions concerning the Trinity and the Incarnation.1In light of the many and well-known texts from the Corpus Thomisticum that highlight the disproportion or incommensurability between the articles of faith and the natural cognitive abilities of human beings, it would not be unreasonable for one to assume that faith is required to assent to such articles of faith [End Page 1] in this life. Such an interpretive assumption could be expressed as:A1: A human being can assent to the articles of faith in this life if and only if the human being is fortified with the infused virtue of faith.One might be led to ascribe A1 to Aquinas when one considers that he criticizes the Pelagians precisely for maintaining that the assent to matters of faith is caused by nothing other than free will.2 Still further, one might think that strong evidence for A1 is Aquinas’s claim that “free will does not suffice for believing, since those things that are of faith are above reason.”3I argue, however, that A1’s identification of the virtue of faith as a necessary condition for the assent to the articles of faith does not adequately reflect Aquinas’s position, despite the many texts that may suggest such a view.4 That Aquinas does not endorse A1 can be made evident by examining his largely overlooked account of the epistemic state of the heretic (haereticus). To be sure, most commentators who explore the Thomistic treatment of heresy focus on the psychology of error underlying the heretic’s denial of one or more of the articles of faith.5 In the present paper I take an alternate path, however, focusing on those epistemic acts whereby the heretic gets its [End Page 2] right, so to speak, by correctly assenting to some of the articles of faith. Aquinas maintains that the heretic does not possess the infused virtue of faith yet still assents to all the articles of faith except for the one or more articles that he denies. Bereft of faith, the heretic “holds those things that are of faith by another mode than through faith.”6 This seemingly anomalous epistemic condition deserves consideration.7I. Intellects without FaithThe heretic appears to be cognitively privileged, since without faith he assents to the things that are of faith, seemingly overcoming without divine assistance the aforementioned disproportion between the limited range of reason and the articles of faith. Aquinas is aware of the apparent difficulty; in the Summa theologiae he defuses the rather unusual objection that heretics appear to have greater cognitive capacities than the faithful, since heretics routinely and unassistedly assent to those higher truths without possessing the virtue of faith.8 Aquinas concludes that the heretic holds the articles of faith by opinion (opinio), not faith.What makes one a heretic? Frequently Aquinas identifies obstinacy (pertinacia, instantia) as a necessary condition for heresy.9 The cause of heresy is at times identified with pride [End Page 3] (superbia).10 On Aquinas’s account, heresy is a species of unbelief (infidelitas) and every heretic is a schismatic.11 But the heretic does get many things right. If one were to deny all of the articles of faith, one would not qualify as a heretic, but would simply be a nonbeliever or an apostate. So, apart from the denial of an article (or a few articles) that specifies heretics as the distinct kind of heretic they happen to be, heretics for the most part succeed in assenting to most—but not all—of the articles of faith.Although the... (shrink)