In this paper, we are situated in postcolonial, decolonial, and feminist epistemologies to study environmental racism in the Anthropocene—a new geological epoch where human activity has changed the functioning of the earth. Drawing from critiques of the Anthropocene, the concept of racial capitalism, as well as environmental justice and racism scholarship, we show how proposed solutions to the climate crisis overlook and may even exacerbate racial injustices faced by communities of color. We contend that a _climate justice agenda that is (...) grounded on racial justice_ is necessary for our scholarship to develop a racially just management and organization studies (MOS). To accomplish this agenda, we propose three shifts: from studying elite institutions to researching grassroots organizations concerned with climate and racial justice, from uncritical endorsement of global technologies to studying local adaptation by communities of color, and from offering decontextualized climate solutions to unraveling racial histories that can help us address racial and climate injustices. We discuss the implications of these shifts for management research and education and argue that MOS cannot afford to ignore climate justice and racial justice—they are both inextricably linked, and one cannot be achieved without the other. (shrink)

Özet: Bu metindeki amacım Kripke’nin kurgu çözümlemesinde özel adlar ve adımsılar (pretended name) arasındaki ilişkiyi ele almak. Kripke için özel adlar değişmez imleyicilerdir (rigid designator), yani tek bir varlığı/şeyi var olduğu tüm olanaklı dünyalarda biricik belirlerler. Adımsılar ise kurgusal söylemde ortaya çıkan kurgunun taslamasının bir parçasıdır; yani kurgu dünyadaki karakterlerin adlarıdır. Kripke’ye göre adımsılar sadece gerçek adları taklit eden fakat taklit ve benzerlik ilişkisinden öte bir ilişkileri olmayan, adlardan kategorik olarak farklı şeylerdir. Fakat Kripke için adlar ve adımsılar kategorik olarak (...) farklı olsalar da bu iki dilsel birim birbirlerini belirler gibi gözükür. Yani “Sherlock Holmes” özel adı, “Sherlock Holmes” özel adımsısı ile eşseslidir fakat bunun gerekçesi yeterince açık değildir. Bu açık olmama durumu kurgusal karakter adlandırma önermelerinin adlandırıcı açısından a priori ve olumsal mı olduğu yoksa a posteriori ve zorunlu mu olduğu sorusuyla ilişkilidir. Böylelikle bu belirleme ilişkisi ya zorunlu ya da olumsal bir ilişkidir. Ben bu belirleme ilişkisinin olumsal olduğunu savunacağım. Fakat bu belirleme ilişkisi olumsal olsa da ad ve adımsı arasında eşseslilik açısından sıkı bir ilişki olmaya devam eder. Ben bu sıkı ilişkinin genellikle kendiliğinden bir ilişki olduğunu, kurgu karakterin önce adı olabileceği gibi ilişkilendiği adımsısı da olabileceğini ve bu ayrım yeterince düşünülmediği için genellikle ad ve adımsının eşseslilik açısından çakıştığını savunacağım. Fakat ilişkilendiği adımsı ve özel adı eşsesli olmayan karakterler de olabileceğini ileri süreceğim. Son olarak ise bu dediklerimizden adımsıların geçtiği betimlemeler üretebileceğimizi ve bunlar yoluyla da kurgu varlıklara değişen imleyiciler olarak gönderimde bulunabileceğimizi savunacağım. Abstract: My purpose in the article is to explore the relation between proper names and pretended names in Kripke’s analysis of fiction. According to Kripke, proper names are rigid designators, so they designate the same object in all possible worlds in which that object exists. In contrast, pretended names are part of the pretense in fiction; they are names of fictional entities in fictional worlds. For Kripke, pretended names just pretend real names but there is no further relation apart from a similarity between them. Although in his view, names and pretended names are categorically different from each other, they seem to determine each other. That is, the proper name “Sherlock Holmes” and the pretended name “Sherlock Holmes” are homophones. However, the reason for their being homophone is not clear enough in this view. That unclarity concerns the question of whether the propositions that are used to name fictional entities are a priori contingent or a posteriori necessary. Thus, the relation of determining is either necessary or contingent. I will defend that it is contingent. However, though it is contingent, names and pretended names have a strict relation in the sense of being homophone. I will argue that this strict relation is generally a spontaneous relation; there are two possibilities: fictional entities have names before the associated pretended names come to existence or vice versa. I think names and pretended names generally coincide because this relation is not being thought thoroughly. Finally, I will defend that we can produce descriptions in which pretended names occur and we can refer to fictional entities non-rigidly via these descriptions. (shrink)

Bu metindeki amacım Kripke’nin kurgu çözümlemesinde özel adlar ve adımsılar arasındaki ilişkiyi ele almak. Kripke için özel adlar değişmez imleyicilerdir, yani tek bir varlığı/şeyi var olduğu tüm olanaklı dünyalarda biricik belirlerler. Adımsılar ise kurgusal söylemde ortaya çıkan kurgunun taslamasının bir parçasıdır; yani kurgu dünyadaki karakterlerin adlarıdır. Kripke’ye göre adımsılar sadece gerçek adları taklit eden fakat taklit ve benzerlik ilişkisinden öte bir ilişkileri olmayan, adlardan kategorik olarak farklı şeylerdir. Fakat Kripke için adlar ve adımsılar kategorik olarak farklı olsalar da bu iki (...) dilsel birim birbirlerini belirler gibi gözükür. Yani “Sherlock Holmes” özel adı, “Sherlock Holmes” özel adımsısı ile eşseslidir fakat bunun gerekçesi yeterince açık değildir. Bu açık olmama durumu kurgusal karakter adlandırma önermelerinin adlandırıcı açısından a priori ve olumsal mı olduğu yoksa a posteriori ve zorunlu mu olduğu sorusuyla ilişkilidir. Böylelikle bu belirleme ilişkisi ya zorunlu ya da olumsal bir ilişkidir. Ben bu belirleme ilişkisinin olumsal olduğunu savunacağım. Fakat bu belirleme ilişkisi olumsal olsa da ad ve adımsı arasında eşseslilik açısından sıkı bir ilişki olmaya devam eder. Ben bu sıkı ilişkinin genellikle kendiliğinden bir ilişki olduğunu, kurgu karakterin önce adı olabileceği gibi ilişkilendiği adımsısı da olabileceğini ve bu ayrım yeterince düşünülmediği için genellikle ad ve adımsının eşseslilik açısından çakıştığını savunacağım. Fakat ilişkilendiği adımsı ve özel adı eşsesli olmayan karakterler de olabileceğini ileri süreceğim. Son olarak ise bu dediklerimizden adımsıların geçtiği betimlemeler üretebileceğimizi ve bunlar yoluyla da kurgu varlıklara değişen imleyiciler olarak gönderimde bulunabileceğimizi savunacağım. (shrink)

The aim of this study is the examination of the effect of virtual reality based imagery (VRBI) training programs on the shot performance and imagery skills of athletes and, and to conduct a comparison with Visual Motor Behavior Rehearsal and Video Modeling (VMBR + VM). In the research, mixed research method and sequential explanatory design were used. In the quantitative dimension of the study the semi-experimental model was used, and in the qualitative dimension the case study design was adopted. The (...) research participants were selected from athletes who were involved in our target sports: curling (n= 14), bowling (n= 13), and archery (n= 7). All participants were randomly assigned to VMBR + VM (n= 11), VRBI (n= 12), and Control (n= 11) groups through the “Research Randomizer” program. The quantitative data of the study was: the weekly shot performance scores of the athletes and the data obtained from the “Movement Imagery Questionnaire-Revised.” The qualitative data was obtained from the data collected from the semi-structured interview guide, which was developed by researchers and field experts. According to the results obtained from the study, there were statistically significant differences between the groups in terms of shot performance and imagery skills. VRBI training athletes showed more improvement in the 4-week period than the athletes in the VMBR + VM group, in terms of both shot performance and imagery skills. In addition, the VRBI group adapted to the imagery training earlier than the VMBR + VM group. As a result, it was seen that they showed faster development in shot performances. From these findings, it can be said that VRBI program is more efficient in terms of shot performance and imagery skills than VMBR + VM, which is the most used imaging training model. (shrink)

The proposed framework can benefit from integrating predictive processing into the explanation of déjà vu which corresponds to interrupted prediction. Déjà vu is also accompanied by familiarity. However, considerable ambiguity is inherent in familiarity, which necessitates elaboration of this construct. Research findings on involuntary autobiographical memories and déjà vu show discrepancies, and clustering these constructs can be counterproductive for research.

Corporate concentration is currently being discussed as a core reason for the crisis of democratic capitalism. It is seen as a prime mover for wage stagnation and alienation, economic inequalities and discontent with democracy. A tacit coalition of progressive anti-monopoly critiques and small business promoters considers more deconcentrated corporate structures to be a panacea for the crisis of democratic capitalism, arguing that small firms in competition are better for employment, equality and democracy. This paper offers a brief outline of ideas (...) of the anti-monopoly and small business ideal and critically evaluates whether a more deconcentrated economy may live up to these promises. While we agree that the plea for strengthened antitrust enforcement contains relevant and promising prospects for reform, our analysis concludes on a decidedly critical note. In particular, we caution against romanticized notions of the small capitalist firm. (shrink)

Oppression and Salvation: Annotated Legal Documents from the Ottoman Book of Complaints of 1675. By Haim Gerber. Studien zur Sprache, Geschichte und Kultur der Turkvölker, vol. 27. Berlin: Klaus Schwarz, 2018. Pp. 188. €68.

Sharia and the Making of the Modern Egyptian: Islamic Law and Custom in the Courts of Ottoman Cairo. By Reem A. Meshal. Cairo: American University in Cairo Press, 2014. Pp. xii + 290. $75.

Researchers on gender and ethical decision-making have recently emphasized the differences between men's and women's ethical perceptions. This study is concerned with the perceptions of salespeople working in clothing and medical equipment sectors in Turkey. It regards the perceptions of colleagues of opposing genders in ethically questionable situations. The evaluation of salespeople's responses for 14 ethical scenarios indicates that there is no significant difference in ethical perception based on gender. Each gender predicted that their counterpart's response would be the same (...) as their own. The study also examined the effects of some demographic factors as well as the firm's sector on the salespeople's ethical perceptions and found that there are both differences and similarities in detail between genders of salespeople within ethically questionable situations. (shrink)

In this article, we use a mix of computational techniques to identify textual shifts in the Ottoman şeyhülislams’ fetvas between the sixteenth and twentieth centuries. Our analysis, supplemented by a close reading of these texts, indicates that the fetvas underwent multiple forms of transformation, a consequence of the institutional evolution of the şeyhülislam’s fetva office that aimed to speed up and streamline the production of the fetvas: over time, the texts appropriated a more uniform character and came to contain shorter (...) responses. In the compositions of the questions, we identified many “trigger terms” that facilitated reflexive responses independent of the fetvas’ jurisprudential contexts, a tendency that became stronger after the second half of the seventeenth century. In addition, we propose in the article a methodology that measures the relative strengths of textual and conceptual links among the fetva corpora of various Ottoman şeyhülislams. This analysis informs us about possible paths of long-term evolution of this genre of jurisprudential documents. (shrink)

Öz Bu çalışmada, küreselleşme olgusunun sanatla ilişkisi sorgulanmıştır. Küreselleşmenin, homojenleşme, kutuplaşma, hibritleşme gibi kültürel getirileri, sanata yeni bir kimlik kazandırmıştır. Çağdaş sanat olarak tanımlanan bu yeni kimlik, disiplinlerarası, çok kültürlülük özelliği taşıyan, zaman, mekan kavramından bağımsız, anlatım ve plastik dil açısından çok çeşitlilik içeren bir yapıya sahiptir. Sanat, ilk çağlardan beri insanların doğa karşısında güçlü olmalarını ve kendilerini ifade etmelerini sağlayan kültürel bir güçtür. İletişim Kuramcısı McLuhan’a göre kültürün belirleyici ilkesi, içeriginden cok iletildigi aracmm niteligi ile ilgilidir(Eşkinat. 1998, s.37) Günümüzde (...) kültürün iletenleri olarak dijital teknoloji ve medya çağdaş sanatın en önemli belirleyenleridir.Çağdaş sanat, iletişim, teknolojlerindeki gelişme ile hız faktörünü kazanarak zaman ve mekandan bağımsızlaşmıştır. Sanatçının kendisi de bir ileten olarak ön plana çıkmıştır. Çeşitli özellikleri ile çağdaş sanat, yaşamın içinde yer almakta ve küreselleşmenin kültürel boyutunun büyük bir bölümünü oluşturmaktadır.Küreselleşme Ekonomik, politik ve sosyo-kültürel yapıların biraraya gelmesi ve yeni iletişim teknolojilerinin küresel kullanımıyla oluşur(Erdoğan. 2013, s.76).Bu çalışmada çağdaş sanatın ekonomik sistem ile bütüncül bir yapı oluşturduğu vurgulanmıştır. Bu bütüncül yapı içinde sanatçının kendisinin de sanat üretiminin önemli bir parçası olduğu gözlemlenmiştir.Çağdaş sanat, sanatçı, küratör, çağdaş sanat fuarları ve bienaller, küreselleşme olgusu üzerinden incelenmiştir. Çalışmanın amacı; çağdaş sanatın, küreselleşmenin önemli bir dinamiği olduğunu ortaya koymaktır. Çalışma, belirlenen problem çerçevesinde literatür araştırması yapılıp, kaynak tarama modeli kullanılarak yürütülmüştür. Anahtar Kelimeler : Küreselleşme,Küreselleşmenin boyutları,Çağdaş sanat,Kültür endüstrisi,KüratörAbstract In this study, the relationship between globalization and art was examined. The cultural connotations of globalization, such as homogenization, polarization, and hybridization, have given a new identity to art. This new identity, defined as contemporary art, has a multidisciplinary structure that is independent of time, space and diverse in terms of expression and plastic language. Art is a cultural power that has enabled people to be strong against nature and to express themselves since the earliest ages. According to the Communication Theorist McLuhan, the culturally determinant principle is concerned with the quality of the means in which it is transmitted (Eskinat.1998, s. 37). Digital technology and media are important determinants of contemporary art. Contemporary art has become independent of time and space by acquiring the speed with the development of communication, technologies. The artist himself has also come to the forefront as a conductor. Contemporary art with its various features takes part in life and forms a large part of the cultural dimension of globalization. Globalization occurs with a combination of economic, political and socio-cultural structures and the global use of new communication technologies (Erdoğan. 2013, s. 76). It is emphasized that modern art forms an integrated structure with the economic system. It is observed that the artist himself is an important part of the art production in this whole structure. Contemporary art, artists, curators, contemporary art fairs and biennials have been studied through the phenomenon of globalization. Purpose of the study is to provide evidence for the fact that contemporary art is an important dynamism of globalization. The study was carried out using literature review model in the framework of the identified problem. Keywords : Globalization, Dimensions of globalization,Contemporary art, Culture industry,Curator. (shrink)

Teknoloji ve medya araçlarının gelişmesi ve farklılaşmasıyla birçok yeniliğin hayatlarımıza girdiğine, buna bağlı olarak markaların da reklam ve pazarlama stratejilerini değiştirdiklerine tanık olmaktayız. Geleneksel reklamcılık anlayışının haricinde son zamanlarda sosyal medya ortamlarında sıklıkla gördüğümüz ve markaların önemli yatırım bütçeleri ayırdığı influencer reklamcılık/pazarlama içerikleri hatırı sayılır bir şekilde çocukları ve ergenleri de hedeflemektedir. Bununla birlikte ergenlerin influencer pazarlama/reklamcılık karşısında reklam okuryazarlık becerilerini nasıl işe koştukları hakkındaki mevcut duruma ilişkin bilgimiz sınırlıdır. Bu çalışma, ergenlerin bilişsel, duygusal ve ahlaki reklam okuryazarlığı becerilerinin influencer (...) pazarlama/reklamcılığın ikna edici doğasıyla mücadelede nasıl kullandığını anlamak amacıyla yürütülmüştür. Yorumlayıcı nitel bir metodolojiyi benimseyen çalışmanın verileri 15-17 yaşları arasındaki ergen katılımcılardan yarı yapılandırılmış görüşmeler yoluyla elde edilmiştir. Yönlendirilmiş niteliksel içerik analiziyle irdelenen verilerden ulaşılan bulgular, ergenlerin bilişsel reklam okuryazarlığı becerilerinin gelişmiş olmasına karşın influencerlarla kurdukları parasosyal ilişkinin duygusal ve ahlaki reklam okuryazarlık becerilerinin devreye alınmasını engelleyebileceğini göstermektedir. (shrink)

Çin, son dönemlerde Körfez Bölgesine yönelik izlediği aktif politika, Çin Devlet Başkanı Xi Jipping’in (Şi Cinping), 7-9 Aralık 2022 tarihinde Körfez’e gerçekleştirdiği kapsamlı ziyaretle birlikte daha fazla dinamizm kazanmıştır. Bu ziyareti takiben yapılan analizler Çin’in, Körfez açılımını ABD’nin bölgesel hegemonyasını zayıflatmaya yönelik bir girişim olarak değerlendirmektedirler. Aynı ziyaret sırasında Pekin ve Riyad yönetimleri arasında imzalanan kapsamlı anlaşmalar ise ABD’nin Körfezdeki uzun erimli güvenlik partneri Suudi Arabistan’a ilişkin “eksen kayması” tartışmalarını başlattı. Bu çalışma güncelliğini koruyan iki tartışmanın kapsamlı bir muhakemesini yapmayı (...) hedeflemektedir. Bu amaçla uluslararası ilişkiler disiplinin son dönem fenomen teorisi olan hiyerarşinin ilgili argümanları kullanılmaktadır. Bu teorik çerçeveden hareketle, çalışmada ilk olarak Çin’in Körfez siyasetini şekillendiren stratejilerin fiyat arttırma (oubidding) ve negatif dengeleme (negative balancing) olduğu ve bu stratejilerin Körfez Bölgesi ülkeleri açısından yeni imkânlar yarattığı tespitinde bulunulmaktadır. Bunun yanı sıra Suudi Arabistan’ın, Çin ile gelişen ikili ilişkilerini hâlihazırda ABD ile sürdürmekte olduğu ilişkisine bir alternatif olarak görmediği, aksine Çin’in bahsi geçen stratejilerinden maksimum kazanım elde ederek otonomisini arttırmaya çalıştığı ayrıca belirtiliyor. (shrink)

Through the kindness of Professor K. T. Erim of New York University I have the opportunity to offer the following note on a fragment of a Lydian inscription found recently during his excavations at Aphrodisias in Caria. The description and details of the archaeological context I owe to Professor Erim and to Miss Joyce Reynolds.The fragment came to light in July 1968, re-used in one of the ruined modern houses on the northern slope of the so-called acropolis when (...) they were being demolished in preparation for the full-scale excavation of the Theatre there. It is of medium- to coarse-grained marble, greyish in colour, probably from the Aphrodisias quarries themselves, and measures 0·11 × 0·75 × 0·165 m.; no original edges survive, but it is likely that the original left edge was very close to the surviving left edge.What remains of the inscribed surface is approximately trapezoidal in shape and carries traces of three lines of text; in the first only the lower tips of the letters survive and these cannot be securely interpreted, but in the second five complete letters can be read, although they have suffered from slight surface chipping, and in the third the upper two-thirds of five letters survives and these also can be read perfectly well. The inscription was firmly and deftly, if lightly, cut, with trenches c. 0·001 deep, very slightly triangular in profile and showing some tendency to broaden a little on the base line. Judging from the position of the last letters in Il. 2, 3, it seems probable that each line ended with a completed word. (shrink)

Tijdens zijn bewogen leven schreef Dirck Volckertsz Coornhert (1522-1590) vele teksten en voerde hij talloze gesprekken. Zijn doel: zijn medemensen overtuigen van het belang om niet slaafs achter anderen aan te lopen maar zélf na te denken. Want elk mens heeft voldoende redelijke vermogens om het leven zelfstandig vorm te geven en het goede te doen. De Kruidhofjes bevat twee bundels met dialogen – gesprekken die Coornhert zelf voerde of onderweg heeft gehoord. De dialogen zijn te zien als medicijnen tegen (...) wat Coornhert zag als de ziekte van zijn tijd: onnadenkendheid en religieuze scherpslijperij. Enerzijds probeert Coornhert obstakels voor een goed en gelukkig persoonlijk leven weg te halen. Hier gaat het vooral om het bestrijden van onbegrip en onwetendheid. Anderzijds probeert Coornhert obstakels voor vreedzaam samenleven op te ruimen. Dat is de reden waarom nogal wat dialogen ingaan op religieuze kwesties als kerkbezoek, de mis en kerkelijke ceremonies; onenigheid over deze onderwerpen vormde immers de belangrijkste oorzaak van de heftige onderdrukking, vervolging en oorlog in de zestiende eeuw. Dit verklaart ook de felheid van veel van de dialogen. Discussies over religieuze denkbeelden en gebruiken waren niet zomaar interessant tijdverdrijf voor bij de borrel. Het ging ergens om: om de waarheid, je zielenheil en de inrichting van de maatschappij. In 45 dialogen probeert Coornhert zo zijn medemens te motiveren tot eerlijkheid naar zichzelf en verdraagzaamheid naar de ander. (shrink)

Voor de taalgebruiker spreekt taal vanzelf, maar de taalonderzoeker staat voor raadsels. Woordvormen lijken in niets op hun betekenis. En taalconstructies lijken onlogisch in elkaar te zitten. Toch kunnen we in een enkele zin onze bedoelingen tot in de subtielste nuances duidelijk maken. We hebben geen toegang tot het bewustzijn van de Ander maar kunnen desondanks gedachten met elkaar uitwisselen. We kunnen de werkelijkheid met elkaar bespreken en fictieve werelden met elkaar delen alsof ze toch ergens buiten onszelf bestaan. De (...) taalgebruiker heeft er allemaal geen moeite mee. In De magie van taal brengt Net Koene stap voor stap in kaart wat zich in ons hoofd afspeelt wanneer we naar de Ander luisteren. Ze isoleert taalvormen, woorden, constructies, toonhoogte- en ritmekenmerken die we als informatief herkennen in wat de Ander zegt. Ze laat zien hoe al die vormen systematisch hun eigen bijdrage leveren aan onze voorstelling van waar de Ander het over heeft. De auteur toont deze processen vanuit een denkbeeldig alwetend perspectief, in dit boek Omega genoemd. Binnen dit theoretische kader legt ze per hypothese verband tussen wat in het bewustzijn opkomt en de machinerie van het brein: hoe vormt de wereld van onze zintuigen zich, hoe komt ons voorstellingsvermogen tot stand, hoe transformeert de zintuiglijke wereld in een bespreekbare wereld? En vooral: hoe werkt het dat we de inhoud van ons bewustzijn op dat van de Ander kunnen afstemmen? (shrink)

Maʼamarim she-hevi ha-Ḥo. ha-l. be-shem aḥerim -- Maʼamarim she-katav ha-Ḥo. ha-l. be-ʻatsmo.

Zoals bekend is de verhouding tussen filosofie en politiek problematisch. De veroordeling van Socrates door de polis maakte diepe indruk op zijn leerling Plato. Mede om dit soort misstappen te voorkomen ontwierp deze een ideale staat waarin filosofen koningen moesten worden. Vanuit dit idee probeerde hij ook Dionysus, de heerser van Syracus, tot een wijsgerig verantwoorde politiek te brengen. De mislukking van dit Siciliaans avontuur heeft velen na hem ervan overtuigd dat filosofen zich beter niet in kunnen laten met politieke (...) besluitvorming. Immers, Plato’s poging om Dionysus tot een wijsgerig verantwoorde politiek te brengen strandde jammerlijk. Maar, filosofen zijn natuurlijk hardleers en de aantrekkingskracht van het rijk der mensen en dingen op hen, die zich zo thuisvoelen in het rijk der ideeën valt niet altijd te loochenen. Hoewel voor Plato de politieke arena van alledag wezenlijk ongeschikt bleek te zijn voor filosofische uiteenzettingen, heeft toch zijn leerling en collega Aristoteles zich nog korte tijd met het onderwijs aan de jonge Alexander de Grote bemoeid – hoewel Aristoteles’ ambities al bescheidener waren dan van Plato. Het verhaal wil zelfs, dat Alexander op diens veldtochten een exemplaar van het werk van Homerus met aantekeningen van Aristoteles erin bij zich droeg. Na de dood van Alexander werd de anti-Macedonische atmosfeer in Athene voor Aristoteles zodanig bedreigend dat hij de stad verliet, om te voorkomen ‘dat de polis zich ten tweede male aan de filosofie bezondigde.’ Wie wel in het lot van Sokrates heeft moeten delen, is Thomas More, de auteur van het in 1516 verschenen ‘Utopia’. More weigerde Henry VIII als hoofd van de kerk te erkennen en moest dat met zijn dood bekopen. Dit vonnis vloeide dus niet direct voort uit het boek waarmee More zo bekend zou worden. Wellicht had More geleerd van de eerdere moeizame betrekkingen tussen filosofie en politiek en had hij daarom besloten om zich over ‘Ou-topia’ of ‘Nus-quama’ te buigen: over niet-plaats of nergens. Het in dialoogvorm opgetekende reisverhaal gaf op indirecte wijze kritiek op het Engeland van zijn tijd. Waarschijnlijk nog belangrijker dan het vermijden van risico’s door het schrijven over een niet reëel bestaande samenleving was het voordeel dat More op die manier een geheel ander beeld van een samenleving kon opstellen en beschrijven – ongehinderd door contingente omstandigheden, praktische bezwaren of politieke obstakels. More sloot de dialoog in ‘Utopia’ af met een korte overweging, waarin de auteur zegt zich nauwelijks te kunnen voorstellen dat deze samenleving ergens gerealiseerd zou kunnen worden. Vele lezers hebben deze overweging echter niet gezien of serieus genomen, zodat er al snel een ernstig meningsverschil over het genre van de utopie ontstond: vormde een utopie een blauwdruk voor een ideale samenleving die zonder meer ingevoerd zou moeten worden, of moest de utopie veeleer gelezen worden als een mengvorm van kritiek en ideaal – kritiek op de bestaande samenleving en richtinggevend ideaal voor nastrevenswaardige veranderingen van de huidige samenleving? (shrink)

This study aims to understand the relationship between religion and identity in adolescents and to determine the level of religious identity of adolescents; to reveal the predictive effects of the independent variables of gender, class level, type of school, mother’s educational status, father's educational status, socio-economic level, level of family religiosity and worship rate (praying) status on adolescents' religious identity levels; how adolescents define themselves as identities and determine the distribution of the findings about the identity definitions of adolescents according (...) to their religious identity levels. The research is in the relational survey model and the study group consists of 1000 high school students studying in the high schools of Konya Provincial Directorate of National Education. In this study, a “Religion-Identity Relationship Scale” was used to determine the religious identity levels. In order to determine the relationship between dependent variables and independent variables, non-parametric tests were used and cross-table, descriptive statistics, Chi-square, Mann Whitney U, Kruskal Wallis-H analysis method was used in the analysis of the data. As a result of the research, it was determined that the religious identity levels of adolescents differed significantly according to gender, class level (age), school type, mother education status, father education status, socio-economic level, level of family religiosity and worship rate (praying); 51.9% of the adolescents have their own identity “Religious Identity”; 25.6% of “T.C. Citizens”; It was found that 9.5% of the participants defined the “Ethnic Identity”. It was found that adolescents' identity definitions differ significantly depending on their religious identity levels. Adolescents with a high level of religious identity score identified their own identity as religious identity with 49.2%. (shrink)