Bu çalışma, Aristoteles ve Platon özelinde, “poiēsis” fiilinin iki farklı tarzda kavramsallaştırmasından doğan yapıca uzlaşmaz iki “tragedya” anlayışını irdeleme amacı taşımaktadır. Bunun için, Peri Poiētikēs Tekhnēs ile Politeia metinleri yol gösterici olarak seçilmiştir. Tartışmamızı “mimēsis” bağlamına yerleştirerek, bir yandan “poiēsis” etkinliğine diğer yandan ise “poiēsis” etkinliğinin gerçekleştiricisi olan “poiētēs”e yönelip, bu kavramların bahsedilen iki filozofun “sanat” ve “felsefe” kavrayışlarındaki yerini açmayı deniyoruz. Bu denemeyi ise tragedya bağlamında karşımıza çıkan fâil, fiil, münfâil hâl ve seyirci mefhumları üzerinden derinleştirmeye çalışıyoruz. Böylece, sunduğumuz (...) eleştirel değerlendirmelerden hareketle, aslında Aristoteles’in değil, fakat Platon’un “sanat”ın bir “tekhnē ” ve “poiētikē ” olarak asıl anlamını yakalamış olabileceğine dair bir ipucu bırakıyoruz. (shrink)

Şems-i Sivâsî, Halvetiyye tarikatının ana şubelerinden biri olan Sivâsiyye kolunun müessisidir. On altıncı yüzyılın ilmî, siyâsî, kültürel ve dinî sahalarında derin izler bırakan Sivâsî, memleketi Zile’den Sivas’a hicret ettikten sonra ilk olarak İrşâdü’l-avâm adlı bir eser kaleme almış ve bu çalışmada nefsin ıslahı, mürşid-i kâmilin gerekliliği, mürşidlerin özellikleri ve nefsi ıslah konusundaki fonksiyonları gibi başlıklarla döneminde gözlemlediği ve zaman zaman istismar edildiğini düşündüğü mânevî yolculuğun kılavuzlarını konu edinmiştir. Eserin isminden de anlaşılacağı üzere Sivâsî, mânevî seyrin inceliklerini bilmedikleri için şekle aldanıp (...) süslü sözlere kanan ve layık olmadıkları halde şeyhlik makamını işgal edenleri kendilerine rehber edinenleri uyarmayı hedef olarak belirlemiştir. Sivâsî bu hedefine uygun olarak eserde sahte şeyhlerin itikâdî, amelî ve ahlâkî konulardaki sapmalarını âyetler, hadisler, naklettiği kıssalar ve kullandığı çeşitli metaforlarla gözler önüne sermiştir. O, tasavvufî sistemin istismar edilmesi noktasında şeyhlik/mürşid-i kâmillik konumunun son derece önemli olduğunu belirtmiş ve ilk dönemlerden itibaren bu konumun istismarına yönelik yapılan eleştiri ve uyarılara katkı sağlamıştır. Bu anlamda Hasan-ı Basrî, İmâm-ı Gazzâlî, Ahmed-i Yesevî, Mevlânâ, Necmeddîn-i Dâye ve Kâşânî’nin de ifade ettiği gibi, müteşeyyihlere dair uyarılarda bulunan bir geleneğin on altıncı asırdaki temsilcilerinden biri olmuştur. Günümüzde de çeşitli vesilelerle tartışma konusu haline gelen bu hususta Sivâsî’nin bir şeyh olarak yaptığı tespitler, uyarılar ve çözüm önerileri önem arz etmektedir. Bu makalede Sivâsî’nin müteşeyyih kimseler hakkındaki düşünceleri zikredilmekle birlikte kendinden önce bu konuda görüş bildiren isimlerle benzer ve farklı yönlerine de işaret edilmiştir. Çalışmada Sivâsî’nin sahte şeyhlere dair değerlendirmeleriyle tasavvufta bir iç tenkit geleneği olarak kabul edilebilecek bu usulün kendinden önceki ve sonraki isimler arasındaki konumuna da vurgu yapılmıştır. (shrink)

Müslümanların kitabı olan Kur’an inzal olduğu zamanlardan beri hem Müslümanları hem de diğer din mensuplarını ilgilendire geldi. Kur’an’ın mesajını doğru bir şekilde anlamak için mütekellimler fakihler, filozoflar ve sufiler birtakım görüş açıları geliştirerek Kur'an'ı kendi zaviyelerinden anlama çabasına girdiler. Her grup Kur'an'ı doğru bir şekilde anlama faaliyetlerinde umum-husus muhkem-müteşabih, siyak-sibak hakikat-mecaz gibi bazı açıklama mekanizmalarına başvurdu. Bu makalede, genel olarak Kur'an’ı anlamak üzere geliştirilmiş bazı bakış açılarına değinilirken Öztürk’ün söz konusu makalesi özgülünde, Kur’an’ı anlamak üzere yeni bir bakış açısı olarak (...) geliştirilmiş ‘Tarihselci Perspektif’ de eleştirilecek ve tarihselci perspektifin teolojik/itikadî açıdan ortaya çıkaracağı olası birtakım sorunlara da işaret edilecek. Böylece Kur’an’ı anlamak üzere geliştirilen tarihselcilik başta olmak üzere bazı yaklaşımlara yönelik kendi fikrimizi beyan etmiş olacağız. (shrink)

Varlığın mahiyeti meselesi, insanın varlığa hangi açıdan muhatap olduğu ile doğrudan ilgilidir. Felsefe tarihinde ortaya çıkmış olan farklı ekoller arasındaki ayrımı oluşturan da, temelde bu mesele karşısındaki tutumlarıdır. Nicholas of Cusa düşüncesinde varlık, insanın salt epistemik yetileri ile vukufiyet kesp edebileceği bir alan değildir. Bundan dolayı Mutlak Varlık, olduğu haliyle kendi mükemmelliği içerisinde kavranamaz. Bunun için öncelikli olarak gerekli olan, aklın bütün olumlayıcı bilgi iddialarından vazgeçtiği bir tür zihinsel arınmadır. Bu, aslında bir bilinç durumudur ve bu düzeye erişen idrak, varlığı (...) kendi kaynağında temaşa eder. Zıtlığın uyumda, çoğulluğun ise birlikte herhangi bir çelişki olmaksızın göründüğü bu hâl içerisinde, Tanrı artık bir bilgi konusu olmanın ötesinde bir tecrübe konusudur. Cusa’ya göre, insanın iç tecrübesinden hareket eden mistik karakterli bir varlık görüşü ile ancak idrake dayalı yetkin bir bilinç sağlanabilir. Burada artık asıl olan bilme değil, asla bilemeyeceğini bilmedir. Cusa’ya göre, bu idraki seviyeye ulaşmanın yolu ruhsal bir eğitimin yanında Tanrısal lütuftur. The issue of the nature of existence is directly related to the way in which man deals with existence. What makes a difference between the schools in the history of philosophy is their attitudes towards this issue. In the thought of Nicholas of Cusa, existence is not something that a person can realize with purely epistemic abilities. Therefore, Absolute Being cannot be grasped in its own perfection as it is. What is primarily necessary for this is a kind of intellectual purification in which the reason renounces all affirmative claims of knowledge. This actually is a state of consciousness and the intellect that reaches this level contemplates existence at its source. In this state, where opposites appear in harmony and plurality in unity without any contradiction, God is no longer a subject of knowledge but a subject of experience. According to Cusa, only an intellectual comprehension can be achieved with a mystical view of being based on the inner experience of the human being in this way. The main thing is not knowing anymore but knowing that you can never know. According to Cusa, the way to reach this level of understanding is divine grace as well as spiritual education. (shrink)

There is no common working style followed in the preparation of the editorial critiques of the ĥāshiya. The overwhelming majority of the ĥāshiya works written on at least one text and commentary, were produced in the Ottoman science-culture basin and period. Ĥāshiya style of writing is an area neglected by the academic community until recently. A claimant is obliged to prove his claim by scientific, legal and moral principles. However, studies that prove or at least support the said judgment have (...) not been completed. The final objective decision should be postponed to the research of manuscripts. Otherwise, the judgment will not go beyond the pre-judgment. The article is intended to give momentum to academic studies on the sharḥ-ĥāshiya writing style. Muqaddimāt al-Arba‘a is a text in which Ṣadr al-Sharī‛ah [die. 747/1346], considered one of the pioneers of the contractor Māturīdī school, analyzes human verbs. Since its establishment, the Māturīdī school has remained sensitive to human freedom and human-centred moral principles. According to the claim, thanks to the four premises, the ontological status of the will has attained a structure that can exist or disappear in terms of expression. The understanding of free God and free man depends on the acceptance of the will in this structure. Otherwise, man and God will not be considered free. The representative of the Ashʿarī thought system Taftazānī [die. 792/1390], critically commented on the text. According to him, the conclusion of the four premises in terms of Ash‘arī doctrine consists of a door creak and a fly hum. There is also Ḥāccī Hasanzāda’s [die. 911/1505-1506] among the scholars who wrote on the order of Fatih Sultan Meḥmed, who wondered the basis of the thought and scientific tension. His work is a product of ĥāshiya style. The article of Ḥāccī Hasanzāda points out the deficiencies and weaknesses of the premises and discusses the connection of the will with the moral principles within the framework of schools. In this article, Ḥāccī Hasanzāda’s work titled Ĥāshiya ‘alā Muqaddimāt al-Arba‘a will be introduced and its critical edited publication will be presented. (shrink)

Metafizik, felsefenin en temel disiplinlerinden birini oluşturmaktadır. Genellikle Aristoteles’ten itibaren onun konusu “varlık olması bakımından varlık” şeklinde kabul görmüştür. Ancak İslam düşünce tarihinde zaman zaman metafiziğin yerine kelamın üst bilim olarak kabul edilmesi gerektiğini düşünenler olmuştur. Dolayısıyla metafiziğin konusu kabul edilen “varlık olması bakımından varlığı” kelamın konusu olarak ifade etmişlerdir. Bu çalışmada söz konusu iddianın doğru olduğunu düşünen ve bu fikri oluşum çerçevesinde şekillenen filozof kelamcıların oluşturduğu felsefî kelam ekolüne mensup olan Kadı Siraceddin el-Urmevî’nin metafizik ilmine ve metafizik kavramlara yaklaşımı (...) ele alınacaktır. Dolayısıyla bu çalışma Urmevî’ye göre metafizik ve metafizik kavramlar ile sınırlı olacaktır. Urmevî üzerine yapılan bu çalışmayla, Urmevî’ye göre metafizik ilminin asli konumunun ve metafizik kavramların onun düşüncesindeki anlamlarının neler olduğunun belirlenmesi amaçlanmaktadır. Söz konusu meselelerin felsefî kelam ekolüne mensup olan bir düşünür tarafından ele alınış şeklinin belirlenmesi felsefî düşüncenin gelişim seyri açısından önem arz etmektedir. Fahreddîn er-Râzî çizgisinde yazılan Metaliû’l-Envâr ve Beyânû’l-Hakk adlı eserlerini onun felsefesini ortaya koyması ve metafizik kavramları geniş bir şekilde ele alması bakımından son derece dikkat çekicidir. Ayrıca metafizik ilminin on üçüncü yüzyıldaki konumunun anlaşılmasına da katkı sunacak olan bu çalışma ile Urmevî nazarında metafiziğin üst ilim olduğu görülmektedir. Ancak metafizik kavramlara yaklaşımı metafizik ilmine yaklaşımından farklıdır. Nitekim metafizik kavramlar hususunda İbn Sînâ’nın görüşlerine yer vermekle birlikte Fahreddin er-Râzî çizgisi ağır basmaktadır. (shrink)

Düşünce tarihinin neredeyse her döneminde insanı ahlaki bir faile dönüştürebilmek amacıyla çeşitli kuramlar geliştirilmiştir. Bu kuramlarda genel olarak insanın ahlaki bir ilkeyi kendi eylemsellik alanına tatbik etmesi için gerekli olan şeyin ve erdemli davranışlarla erişilmesi hedeflenen mutluluğun ne olduğu üzerine bir düşünme faaliyeti gerçekleşir. Geliştirilen yanıtlar arasında şüphesiz çok seçkin bir yere sahip olan kuram, Kant’a aittir. Kant’a göre doğa alanında eğilim ve isteklere bağlı davranışlarla amaç olarak mutluluğa ulaşmak, insanı ahlaklı kılmaz. Bu bakımdan, insanı mutlu kılan şeyin değil, onu (...) iyi yapan, bir ahlaki faile dönüştürmenin olanağını soruşturur. En yüksek iyiyi gerçekleştirmeyi, eğilim ve isteklere bağlı bir amaç olarak belirlenen çeşitli türden mutluluklara ulaşma çabasıyla eşitleyen tüm anlayışlar karşısında Kant, en yüksek iyiyi gerçekleştirmenin ilk koşulunu ahlaklılık, ikinci koşulu olarak –birinci koşul sağlandığı takdirde- ortaya çıkacağına inandığı mutluluk olarak belirler. Ona göre yalnızca ahlak yasasıyla belirlenen erdemli davranışların sonucunda gerçekleşeceği beklenen, aklın bir ideali olarak mutluluk insanı ahlaklı kılabilir. Nitekim özerk bir biçimde kendisi için koyduğu yasayla, akıl sahibi bir varlığını kişilik sahibi bir varlığa dönüştüren insan aynı zamanda ahlaki değer taşıyan davranışlarda bulunmanın sonucunda hep bir beklentisi olan bir varlıktır. İnsanın bu beklentisine yanıt, dinden gelir. Burada Kant, geliştirdiği ahlak öğretisinin mutluluk öğretisi olarak da adlandırılabilmesinin koşulunu ortaya koyar. Buna göre sırf akıl talep ettiği için insana ödevler yükleyen yasa zemininde temellenen en yüksek iyiyi gerçekleştirme isteğiyle, aklın yasa koyuculuğu altında yaşadığımız için içimizde doğan iyiyi gerçekleştirme arzusuyla dine yönelindiğinde ancak ahlak öğretisi bir mutluluk öğretisi olabilir. Bir başka deyişle, yalnızca ahlaklılık temelinde tesis edilen bir dinsellikle mutluluk ahlaki kılınabilir. Bu yazıda mutluluğun nasıl ahlaki kılınabildiği ya da mutluluğa layık olabilmek için ne yapılması gerektiği konusu irdelenip, en yüksek iyiye yönelen insana yüklenilen ödevlerin tanrısal buyruklar olarak benimsenmesiyle mutluluktan pay alma umudunu doğuran ahlak temelli din anlayışına dikkat çekilmektedir. (shrink)

Bir metni anlama ve yorumlama konusunda hem hıristiyan dünyası hem de İslâm âlemi kendi kitaplarına olan inancın mahiyetine uygun bir disiplin geliştirmiştir. Modern dönem hermenötikte derin iz bırakan isimlerden biri olan Schleiermacher, Yeni Ahit (İnciller)’i anlama ve yorumlamada gramatik ve psikolojik yöntem olmak üzere iki yöntem önermektedir. Bu çalışmada hıristiyan bir teolog olan Schleiermacher’in psikolojik yöntemi (hermenötiği) hakkında bilgi verilmiş ve bu yöntemin tefsîr usûlündeki ilimlerle benzerliği ve kesiştiği noktalar tespit edilmeye çalışılmış, bu yöntemi Kur’ân’a uygulamanın imkânına dair bir değerlendirme (...) yapılmıştır. Bu hedef doğrultusunda öncelikle Hıristiyanlık ve Müslümanlıktaki kutsal kitap anlayışı hakkında bilgi verilmiştir. Akabinde Schleiermacher’in psikolojik yönteminde önerdiği sezgisel ve karşılaştırmalı metodun, psikolojik ve teknik görevin tanımı yapılmış ve muhtevası açıklanmıştır. Son kısımda, söz konusu metotların Kur’ân’ı anlamaya ve yorumlamaya katkısının olup olmayacağı değerlendirilmiş ve bu metotların bir benzeri İslâm ilim geleneğinde veya tefsîr usûlünde bir ilim olarak teşekkül etmişse bu da belirtilmiştir. İlaveten bu bölümde Kur’ân metnine doğrudan uygulanması mümkün olmayan psikolojik yöntemdeki metotların tefsîrlere uygulandığında tefsîrlerdeki öznelliği, yakın ve uzak te’vîlleri belirlemeye yardımcı olup olmayacağına dair bir görüş bildirilmiştir. (shrink)

Hz. Peygamber’in Medine’ye hicretinden sonra henüz bir yıl geçmeden Mescid-i Nebevî inşa edilmiş ve bu esnada Bakī’ Mezarlığı da teessüs etmiştir. Bakīu’l-Garkad, Cennetü’l-Bakī’ gibi adlarla da anılan Bakī’ Mezarlığı’na ilk defnedilen kişinin kim olduğu mevzuunda birbirinden farklı rivayetler bulunmaktadır. Bu hususta, ilk defnedilen sahâbînin Ensar’dan Es’ad b. Zürâre veya Muhacirlerden Osman b. Maz’ûn olduğu şeklindeki rivayetler ön plâna çıkmaktadır. Bu makalede, Osman b. Maz’ûn’un vefat tarihi ile ilgili rivayetler bağlamında onun Bakī’ Mezarlığı’na ilk defnedilen kişi olup olmadığı konusu ele alınmaktadır. (...) Bu makalede ele alınacak rivayetler çerçevesinde ortaya konulacak bilgiler, Bakī’ Mezarlığı’nın teşekkül tarihine ışık tutmuş olacaktır. Bakī’ Mezarlığı’nın teessüsü ve ilk defnedilenlerle ilgili rivayetlerin müstakil olarak analiz edilmemiş olması bakımından konu önem arz etmektedir. Makalede geniş bir literatür taraması yapılmak suretiyle elde edilen malzeme analiz edilmiş ve rivayetlerle ilgili sorunlara işaret edilmiştir. Ayrıca rivayetlerde karşılaşılan farklılıkların, nesî usulüne göre düzenlenmiş veya düzenlenmemiş takvimlerden kaynaklanmış olup olamayacağı ortaya konulmaya çalışıl-mıştır. (shrink)

This is the 8th edition of the book, with eight new essays to the volume. Table of contents: Are We Having Sex Now or What? (Greta Christina); Sexual Perversion (Thomas Nagel); Plain Sex (Alan Goldman); Sex and Sexual Perversion (Robert Gray); Masturbation and the Continuum of Sexual Activities (Alan Soble); Love: What’s Sex Got to Do with It? (Natasha McKeever); Is “Loving More” Better? The Values of Polyamory (Elizabeth Brake); What Is Sexual Orientation? (Robin Dembroff); Sexual Orientation: What Is It? (...) (Kathleen Stock); Asexuality (Luke Brunning and Natasha McKeever); LGBTQ ... Z? (Kathy Rudy); How to Be a Pluralist About Gender Categories (Katharine Jenkins); The Negotiative Theory of Gender Identity and the Limits of First-Person Authority (Burkay Ozturk); Racial Sexual Desires (Raja Halwani); Sex and Technology: The Ethics of Virtual Connection (Neil McArthur); A Realist Sexual Ethics (Micah Newman); Sexual Morality and the Concept of Using Another Person (Thomas Mappes); Sexual Use (Alan Soble); Dark Desires (Seiriol Morgan); The Harms of Consensual Sex (Robin West); Casual Sex, Promiscuity, and Objectification (Raja Halwani); Is Prostitution Harmful? (Ole Martin Moen); BDSM (Shaun Miller); Two Views of Sexual Ethics: Promiscuity, Pedophilia, and Rape (David Benatar); Sexual Gifts and Sexual Duties (Alan Soble); A Bibliography of the Philosophy of Sex . (shrink)

Kur’ân ve hadislerde geçen müteşâbih ifadelerin nasıl anlaşılacağına dair kelâm geleneğinde ciddi tartışmalar yaşanmış ve farklı ekollere mensup âlimler tarafından birçok eser yazılmıştır. Mâtürîdî bir âlim olan Nâsırüddîn es-Semerkandî de bu çalışmada tenkitli neşri sunulan Fethu’l-ğalak fi’t-tevhîd adlı eseri kaleme almıştır. Günümüze ulaşan Arapça elyazması Süleymaniye Kütüphanesi Fatih koleksiyonunda 3142 demirbaş numarasıyla bulunmaktadır. Bildiğimiz kadarıyla bu alanda müstakil olarak kaleme alınmış olup günümüze ulaşan tek Mâtürîdî eser olma özelliğine sahiptir. Akıl ve şeriatten hareketle yapılması gerektiğini savunduğu te’vîlin belirli ilkeler (...) çerçevesinde özellikle de luğavî anlamın dışına çıkmadan müteşâbih ifadelerin muhkemlere hamlederek yapılması gerektiğini belirtmektedir. Bu noktada çizdiği çerçevede olmayan ve uç noktalar olarak gördüğü Bâtinîlerin ve Hanbelîlerin te’vîl anlayışlarını da eleştirmektedir. Müteşâbih ifadeleri te'vîl etmeyi uygun gören Mâtürîdî-Hanefî geleneğin yaklaşımını ortaya koymasının yanında geç bir dönemde yazılan eser bu konuda ele alınan ifadelerin yorumuna dair zengin ve bilgilendirici bir içerik sunmakta ve müteşâbihlerin bütünsel anlaşılması yönünde imkân sağlamaktadır. Bu çalışma kapsamında müteşâbihe dair bir giriş, es-Semerkândî’nin hayatı ve eserin tenkitli neşri dikkatlere sunulacaktır. (shrink)

This article compares James M. Buchanan's and John Rawls's theories of democratic governance. In particular it compares their positions on the characteristics of a legitimate social contract. Where Buchanan argues that additional police force can be used to quell political demonstrations, Rawls argues for a social contract that meets the difference principle.

The author shows Maritain's view of the place of political philosophy in the hierarchy of the speculative and practical sciences. Some criticisms of Maritain are also suggested, particularly in connection with democratic theory. --S. M. W.

As these opening quotes acknowledge, the Prisoner’s Dilemma (PD) represents a core puzzle within the formal mathematics of game theory.3 Its rise in conspicuity is evident figure 2.1 above demonstrating a relatively steady rise in incidences of the phrase’s usage between 1960 to 1995, with a stable presence persisting into the twenty first century. This famous two-person “game,” with a stock narrative cast in terms of two prisoners who each independently must choose whether to remain silent or speak, each advancing (...) self-interest at the expense of the other and thereby achieving a mutually suboptimal outcome, mires any social interaction it is applied to into perplexity. The logic of this game proves the inverse of Adam Smith’s invisible hand: individuals acting on self interest will achieve a mutually suboptimal outcome. However, as this chapter illuminates, the assumptions underlying game theory drive this conclusion. (shrink)

The Greek original of Galen's is lost, nor has a copy of the complete translation into Arabic, made by Hunayn b. Ishāq in the first half of the ninth century, come down to us, though some passages of it are quoted by various Arab authors. A summary of the translation, however, was discovered by P. Kraus in a miscellaneous manuscript in Cairo and published by him in the Bulletin of the Faculty of Arts of the University of Egypt, vol. v/i.

The Greek original of Galen's is lost, nor has a copy of the complete translation into Arabic, made by Hunayn b. Ishāq in the first half of the ninth century, come down to us, though some passages of it are quoted by various Arab authors. A summary of the translation, however, was discovered by P. Kraus in a miscellaneous manuscript in Cairo and published by him in the Bulletin of the Faculty of Arts of the University of Egypt, vol. v/i.

This essay represents a novel contribution to Nietzschean studies by combining an assessment of Friedrich Nietzsche’s challenging uses of “truth” and the “eternal return” with his insights drawn from Indian philosophies. Specifically, drawing on Martin Heidegger’s Nietzsche, I argue that Nietzsche’s critique of a static philosophy of being underpinning conceptual truth is best understood in line with the Theravada Buddhist critique of “self ” and “ego” as transitory. In conclusion, I find that Nietzsche’s “eternal return” can be understood as a (...) direct inversion of “nirvana”: Nietzsche celebrates profound attachment to each and every moment, independent from its pleasurable or distasteful registry. (shrink)

This paper critically engages Philip Mirowki's essay, "The scientific dimensions of social knowledge and their distant echoes in 20th-century American philosophy of science." It argues that although the cold war context of anti-democratic elitism best suited for making decisions about engaging in nuclear war may seem to be politically and ideologically motivated, in fact we need to carefully consider the arguments underlying the new rational choice based political philosophies of the post-WWII era typified by Arrow's impossibility theorem. A distrust of (...) democratic decision-making principles may be developed by social scientists whose leanings may be toward the left or right side of the spectrum of political practices. (shrink)

[full article, abstract in English; abstract in Lithuanian] Armstrong’s theory of laws and causation may be articulated as something like the following, which we may refer to as the received view: “Laws are intrinsic higher-order relations of ensuring between properties. The instantiation of laws is identical with singular causation. This identity is a posteriori.” Opponents and advocates of this view, believe that it may fairly and correctly be attributed to Armstrong. I do not deny it; instead I seek to reconsider (...) the received view, specifically by treating it as a part of Armstrong’s metaphysics. The main features that should concern us are truthmaker theory and the formal account of the constitutive parts of states of affairs. I also discuss Bird’s ultimate argument against Armstrong and show how its impact is weakened by this proper reading. (shrink)

The article argues that Kant’s argument for ownership entails a standard of meaningful use by which property regimes can be evaluated: a regime must make it possible for usable objects to be meaningfully used. A particular form of fully communal ownership can satisfy this standard. Further, this form of communal ownership is compatible with Kantian freedom more broadly. I conclude that, if this is so, there is a great deal of space for further consideration of the rightfulness of diverse regimes (...) of ownership and exchange within a Kantian framework. (shrink)

This study is concerned with certainty and examines the work of Dewey for the light he sheds on this problem. Hart concentrates on the process of verification, the final stage of inquiry in Dewey's theory. He does this because he believes that, according to Dewey, through the process of verification we may attain "flexible" certainty. The first chapter discusses the background of the problem. The second chapter, "A Dewey Dictionary," contains passages selected from Dewey's works on about sixty topics which (...) Hart considers important for his later discussion. In the third chapter, a chronological account of the development of Dewey's theory of inquiry and his views on verification is meticulously presented. The fourth chapter is devoted to a systematic presentation of the place of verification in Dewey's philosophy. In the fifth chapter are the author's critical reflections: Hart holds that the basic principles of Dewey's theory cannot be justified but must be taken on faith. Here Hart does not seem sufficiently appreciative of Dewey's pragmatism. Dewey could answer: such principles are adopted because they are fruitful and will be maintained only so long as they continue to be fruitful. An epilogue concludes the study.—F. S. M. (shrink)

This review essay of Economics Rules situates Dani Rodrik’s contribution with respect to the 2007–2008 global economic crisis. This financial meltdown, which the eurozone did not fully recover from before the Covid-19 pandemic, led to soul- searching among economists as well as a call for heterodox economic approaches. Yet, over the past decade, instead the economics profession has maintained its orthodoxy. Rodrik’s Economics Rules offers a critique of the economics profession that is castigating but mild. It calls for economists to (...) use more and diverse models without becoming wedded to any single model or an overarching vision. Yet Rodrik ratifies many of the benchmark models standard to orthodox economics and provides little ground for a fundamental rethinking of the discipline. This essay analyses the conservatism underlying Rodrik’s approach, which upholds general equilibrium theory and rational expectations underlying the efficient market hypothesis. It argues that the economics discipline’s scope-creep to maintain its applicability to all human decision-making, and its acceptance of all-inclusive utility functions, crowds out moral sentiments and civic virtue. Thus. it argues that rather than urging economists simply to be more cautious in their application of models to address particular social concerns, instead economists must recognise their discipline’s inherent limitations. (shrink)

This paper analyses the National Populist Challenges to Europe’s Center Right. It assesses the cases of the UK, Germany and France. It poses three questions for Europe: How will political integration be achieved and maintained? What policies will foster economic inclusion in the Eurozone? And, third, what are the best means to achieve economic solvency and growth. The paper make a case that neoliberal economic policies over the past decades have undermined some nations' public sector and have also contributed to (...) tensions between the geographical east and west of Europe. (shrink)

This paper examines how the concepts of utility, impartiality, and universality worked together to form the foundation of Adam Smith's jurisprudence. It argues that the theory of utility consistent with contemporary rational choice theory is insufficient to account for Smith's use of utility. Smith's jurisprudence relies on the impartial spectator's sympathetic judgment over whether third parties are injured, and not individuals' expected utility associated with individuals' expected gains from rendering judgments over innocence or guilt.

Cohen states in the last sentence of his book that his analysis in no way presupposes the controversial labor theory of value. For him, the contradictions of capitalist production result from the fact that its function is to create exchange value. The statements themselves and the fact that they come very late in the book illustrate two distinctive characteristics of the work. First, Cohen espouses what he calls a technological interpretation of Marx. For him, the driving force of history is (...) the steady increase in the capacity of productive forces. Capitalism supersedes feudalism because of its ability to produce more. This technological interpretation of Marx is a theory of history because only certain production relations allow for the development and expansion of productive forces. For example, the levels of production attained by capitalism would be unthinkable within the context of lord and serf. Secondly, it is not really clear that Cohen is defending a theory of history until he formulates the primacy thesis in chapter 6 and elaborates upon it and the rise of capitalism in chapter 7. The primacy thesis states that the production relations of society are explained by the level of development of its productive forces. Cohen seems to dispense with what is often thought of as the philosophy of history in his discussion of the Hegelian roots of Marxism in the first chapter. He proceeds to analyze the distinction between productive forces and production relations and its consequences for the phenomenon of fetishism in chapters 2-5. These first chapters, and some later ones as well, seem to have the property of belaboring at great length elementary problems raised by the preface to the Critique of Political Economy, and Capital as well. For example, in his distinction between productive forces and production relations, Cohen says that the two must not be confused because relations hold between objects while forces are properties of objects. He says that a soldier who guards peasants tilling the soil is not part of the labor power because he fulfills a social rather than an economic need. Then he presents and elaborates upon a list of production relations. Cohen might have avoided the need for such involved analysis if he had clearly delineated the methodological import of his work in the introduction or the first chapter. I refer to his theory of functional explanation. It is, however, only after he has discussed the problem of base and superstructure in chapter 8 that he comes to examine functional analysis in chapters 9 and 10. Since functional explanation is the crux of his defence of Marxism as a theory of history, the reader deserves a more thorough preparation for it in an introduction. (shrink)

Robots are now associated with various aspects of our lives. These sophisticated machines have been increasingly used in different manufacturing industries and services sectors for decades. During this time, they have been a factor in causing significant harm to humans, prompting questions of liability. Industrial robots are presently regarded as products for liability purposes. In contrast, some commentators have proposed that robots be granted legal personality, with an overarching aim of exonerating the respective creators and users of these artefacts from (...) liability. This article is concerned mainly with industrial robots that exercise some degree of self-control as programmed, though the creation of fully autonomous robots is still a long way off. The proponents of the robot’s personality compare these machines generally with corporations, and sporadically with, inter alia, animals, and idols, in substantiating their arguments. This article discusses the attributes of legal personhood and the justifications for the separate personality of corporations and idols. It then demonstrates the reasons for refusal of an animal’s personality. It concludes that robots are ineligible to be persons, based on the requirements of personhood. (shrink)

This book discusses how rational choice theory grew out of RAND's work for the US Air Force. It concentrates on the work of William J. Riker, Kenneth J. Arrow, James M. Buchanan, Russel Hardin, and John Rawls. It argues that within the context of the US Cold War with its intensive anti-communist and anti-collectivist sentiment, the foundations of capitalist democracy were grounded in the hyper individualist theory of non-cooperative games.