The logic of proofs was introduced by Artemov in order to analize the formalization of the concept of proof rather than the concept of provability. In this context, some operations on proofs play a very important role. In this paper, we investigate some very natural operations, paying attention not only to positive information, but also to negative information (i.e. information saying that something cannot be a proof). We give a formalization for a fragment of such a logic of proofs, and (...) we prove that our fragment is complete and decidable. (shrink)

All spaces are assumed to be separable and metrizable. Consider the following properties of a space X. X is Polish.For every countable crowded Q⊆X\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${Q \subseteq X}$$\end{document} there exists a crowded Q′⊆Q\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${Q'\subseteq Q}$$\end{document} with compact closure.Every closed subspace of X is either scattered or it contains a homeomorphic copy of 2ω\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${2^\omega}$$\end{document}.Every closed subspace of X (...) is a Baire space. While is the well-known property of being completely Baire, properties and have been recently introduced by Kunen, Medini and Zdomskyy, who named them the Miller property and the Cantor-Bendixson property respectively. It turns out that the implications →→→\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${ \rightarrow \rightarrow \rightarrow }$$\end{document} hold for every space X. Furthermore, it follows from a classical result of Hurewicz that all these implications are equivalences if X is coanalytic. Under the axiom of Projective Determinacy, this equivalence result extends to all projective spaces. We will complete the picture by giving a ZFC\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${\sf ZFC}$$\end{document} counterexample and a consistent definable counterexample of lowest possible complexity to the implication ←\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${ \leftarrow }$$\end{document} for i=1,2,3\documentclass[12pt]{minimal} \usepackage{amsmath} \usepackage{wasysym} \usepackage{amsfonts} \usepackage{amssymb} \usepackage{amsbsy} \usepackage{mathrsfs} \usepackage{upgreek} \setlength{\oddsidemargin}{-69pt} \begin{document}$${i = 1, 2, 3}$$\end{document}. For one of these counterexamples we will need a classical theorem of Martin and Solovay, of which we give a new proof, based on a result of Baldwin and Beaudoin. Finally, using a method of Fischer and Friedman, we will investigate how changing the value of the continuum affects the definability of these counterexamples. Along the way, we will show that every uncountable completely Baire space has size continuum. (shrink)

In the eighties of the nineteenth century Ubu comes into the world. Thanks to Alfred Jarry, in around ten years this imaginary tyrant with unrestrained longings will rise to an outstanding position in the Parisian theatrical arena. Ubu, anyway, is not a mere culture phenomenon: he is also – better, he is first of all – the outcome of an unprecedented and primitive reflection on power. So Ubu, from the beginning, is the embodiment of the excess, the expression of tyranny (...) as the childish power par excellence, driven by a bulimic imagination and dragged by overwhelming yearnings, always associated with the denial of any decorum and mediation. Ubu is, to a certain extent, one of the most prophetic and accurate anticipations of that imbalance between the autocrat’s longings and the endurance degree of the environment around him: a political pathology which will be the eminent and dramatic feature of the terrible catastrophes of the 20th century. Jarry’s work is even more significant when, in the last of its plays, describes an institutional system protected by a brittle glass bell, unbreakable only by those who hesitate to strike it, and an administrative apparatus so much subject to arbitrary power that it seems built «by the tyrant himself». (shrink)

Answering a question raised by Shavrukov and Visser :569–582, 2014), we show that the lattice of \-sentences ) over any computable enumerable consistent extension T of \ is uniformly dense. We also show that for every \ and \ refer to the known hierarchies of arithmetical formulas introduced by Burr for intuitionistic arithmetic) the lattices of \-sentences over any c.e. consistent extension T of the intuitionistic version of Robinson Arithmetic \ are uniformly dense. As an immediate consequence of the proof, (...) all these lattices are also locally universal. (shrink)

It is universally recognized that in the fragments of Hipponax there are many references to Homer, in both language and content. In this paper I analyse the relationship between Hipponax’ poetic persona and the character of Odysseus.

Journal Name: Philologus Issue: Ahead of print.

In this paper I analyze the rhetorical function of compositional neologisms in Cercidas’ versification, in order to provide a new semantical and/or syntactical explanation for single words that have not been correctly interpreted before. In particular I analyze the fragments 1.41–50 Lom., 2.25–7 Lom. and 60 Lom., focusing especially on the correct interpretation of τεθνακοχαλκίδης, συοπλουτοσύνη and μεταμελλοδύνη. At the end of the paper, final considerations on the rhetorical function of neologism in Cercidas’ text are offered.

We show that, assuming the Axiom of Determinacy, every non-selfdual Wadge class can be constructed by starting with those of level $\omega _1$ and iteratively applying the operations of expansion and separated differences. The proof is essentially due to Louveau, and it yields at the same time a new proof of a theorem of Van Wesep. The exposition is self-contained, except for facts from classical descriptive set theory.

All spaces are assumed to be separable and metrizable. We show that, assuming the Axiom of Determinacy, every zero-dimensional homogeneous space is strongly homogeneous (i.e. all its non-empty clopen subspaces are homeomorphic), with the trivial exception of locally compact spaces. In fact, we obtain a more general result on the uniqueness of zero-dimensional homogeneous spaces which generate a given Wadge class. This extends work of van Engelen (who obtained the corresponding results for Borel spaces), complements a result of van Douwen, (...) and gives partial answers to questions of Terada and Medvedev. (shrink)

Different summarized shape indices, like mean shape index (MSI) and area weighted mean shape index (AWMSI) can change over multiple size scales. This variation is important to describe scale heterogeneity of landscapes, but the exact mathematical form of the dependence is rarely known. In this paper, the use of fractal geometry (by the perimeter and area Hausdorff dimensions) made us able to describe the scale dependence of these indices. Moreover, we showed how fractal dimensions can be deducted from existing MSI (...) and AWMSI data. In this way, the equality of a multiscale tabulated MSI and AWMSI dataset and two scale-invariant fractal dimensions has been demonstrated. (shrink)

Guaspari (J Symb Logic 48:777–789, 1983) conjectured that a modal formula is it essentially Σ1 (i.e., it is Σ1 under any arithmetical interpretation), if and only if it is provably equivalent to a disjunction of formulas of the form ${\square{B}}$ . This conjecture was proved first by A. Visser. Then, in (de Jongh and Pianigiani, Logic at Work: In Memory of Helena Rasiowa, Springer-Physica Verlag, Heidelberg-New York, pp. 246–255, 1999), the authors characterized essentially Σ1 formulas of languages including witness comparisons (...) using the interpretability logic ILM. In this note we give a similar characterization for formulas with a binary operator interpreted as interpretability in a finitely axiomatizable extension of IΔ 0 + Supexp and we address a similar problem for IΔ 0 + Exp. (shrink)

This paper is part of a project that is based on the notion of a dialectical system, introduced by Magari as a way of capturing trial and error mathematics. In Amidei et al. (2016, Rev. Symb. Logic, 9, 1–26) and Amidei et al. (2016, Rev. Symb. Logic, 9, 299–324), we investigated the expressive and computational power of dialectical systems, and we compared them to a new class of systems, that of quasi-dialectical systems, that enrich Magari’s systems with a natural mechanism (...) of revision. In the present paper we consider a third class of systems, that of p-dialectical systems, that naturally combine features coming from the two other cases. We prove several results about p-dialectical systems and the sets that they represent. Then we focus on the completions of first-order theories. In doing so, we consider systems with connectives, i.e. systems that encode the rules of classical logic. We show that any consistent system with connectives represents the completion of a given theory. We prove that dialectical and q-dialectical systems coincide with respect to the completions that they can represent. Yet, p-dialectical systems are more powerful; we exhibit a p-dialectical system representing a completion of Peano Arithmetic that is neither dialectical nor q-dialectical. (shrink)

In her recent article “The Ontology of Social Groups”, Thomasson (Synthese 196:4829–4845, 2019) argues that social groups can be characterized in terms of the norms that surround them. We show that according to Thomasson’s normativity-based criterion, the dead constitute a social group, since there are widespread and well-defined social norms as to how to treat the dead, such as the norm expressed in the title (“Speak no ill of the dead”). We argue that the example of the dead must not (...) be interpreted as a counterexample to this criterion, and that, rather, there are good reasons to think of the dead as a genuine social group. Furthermore, the dead as a social group exist, regardless of whether or not the dead (i.e. the members of this social group) exist as persons. This view is clearly incompatible with the idea that social groups can be explained by citing features of their members, which is why we take the case of the dead to pose a challenge for the thesis of individualism. We consider the ontological implications of this example and suggest that social groups ought to be seen as reifications of social norms. Another implication of taking the dead to be a social group is that the presence of external norms is sufficient for the existence of a social group, and therefore internal norms are not necessary. We defend this implication against some potential theoretical and moral problems. (shrink)

"מהדורה מוערת ומבוארת של ספר מגלה טמירין על פי דפוס ראשון, כתבי יד מפוזרים, והשוואה לנוסח הספר ביידיש. לספר נלווה כרך מיוחד של נספחים שנוגעים להתהוות הספר ולתכניו, וכלולים בו דיונים עקרוניים שקשורים לכמה סוגיות שעולות בו: מדרש השמות המוצפנים, מקורותיו החסידיים של המחבר, הנוסחים השונים בכתב-יד, והנוסח המיוחד של הספר ביידיש" -- מעטפת אחורית.

A partir de los conceptos de carácter, virtud y amistad propuestos por la ética de la ficción de Wayne Booth, realizamos un análisis comparativo entre los efectos éticos provocados por el territorio y la música en las novelas Península, Península de Hernán Lara Zavala y en El llamado de los tunk’ules de Marisol Ceh Moo. Sugerimos que, a pesar de estar ante dos novelas que comparten el mismo contexto geo-histórico, los efectos éticos causados por el territorio y la música, bajo (...) la idea de Yucatán, guardan diferencias que ameritan llevar a cabo una co- ducción para dilucidar el tipo de compañía literaria que nos ofrecen. (shrink)

Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

Adrian Stokes , long admired by a small, highly distinguished, mostly English circle, was the natural successor to Pater and Ruskin. But though his place in cultural history is important, what is of particular interest now to art historians is his theory of the presentness of painting, a theory which offers a challenging critique of the practice of artwriting. From Vasari to the present, the most familiar rhetorical strategy of the art historian is the narrative of “the form, prophet-saviour-apostles,” in (...) which the first artist poses some problem that his successors develop and their successors solve.1 Such very different books as Art and Illusion and Art and Culture deploy that plan. The three periods of naturalism in E. H. Gombrich’s narrative—antiquity, Renaissance religious narrative, nineteenth-century landscape—function like Clement Greenberg’s sequence—old master art, early French modernism, American abstract expressionism. Gombrich and Greenberg disagree about how to narrate art’s history and about which works to include in that narrative—Gombrich asserts that cubism closes the canon while for Greenberg analytical cubism anticipates Jackson Pollock—but in each case, the art historian aims, as the novelist does, to tell a satisfying story and achieve narrative closure, and so how we think of the artworks the historian discusses depends in part upon the structure of the narrative. In a certain mood, we may find this fact intolerable. Why should a mere text tell us how to see the painting we may stand before?Stokes’ attempt to respond to this mood belongs to a tradition of early twentieth-century antihistorical thinking. For Rainer Maria Rilke, Rodin’s sculpture aimed to “refer to nothing that lay beyond it.” For Ezra Pound, an image “is real because we know it directly”; Henri Gaudier-Brzeska could read Chinese ideograms without knowing that language because those ideograms are transparently meaningful images. For Wyndham Lewis, a musical piece is inferior to a statue, “always there in its entirety before you.”2 Such an artwork need not be interpreted because it contains “within itself all that is relevant to itself.”3 All art is accessible to the gifted observer, and time is, in an interesting double sense, irrelevant. We see directly the meaning of works even from distant cultures; the visual artwork is experienced all at once, outside of time. If these claims are correct, what is the artwriter to do? Speaking of the Tempio Malatestiana, Hugh Kenner points to this issue:There is no description of the Tempio in accordance with good Vorticist logic: one art does not attempt what another can do better, and the meaning of the Tempio has been fully explicated on the spot by Agostino di Duccio with his chisel.4 1. Michael Baxandall, Giotto and the Orators: Humanist Observers of Painting in Italy and the Discovery of Pictorial Composition 1350-1450 , p. 75.2. Rainer Maria Rilke, Rodin, trans. Jessie Lemont and Hans Trausil , p. 19; Ezra Pound, Gaudier-Brzeska: A Memoir , p. 86; Wyndham Lewis, Time and Western Man , p. 174.3. Frank Kermode, Romantic Image , p. 107.4. Hugh Kenner, The Pound Era , p. 428. David Carrier, associate professor of philosophy at Carnegie-Mellon University, is coauthor, with Mark Roskill, of Truth and Falsehood in Visual Images and author of the forthcoming Artwriting, a study of recent American art criticism. He is working on a history of art history. (shrink)