In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Reviewed by:Politické myšlení Davida Huma. Základní otázky, východiska a inspirace pro americké otce zakladatele by Adéla RádkováHynek JanoušekAdéla Rádková. Politické myšlení Davida Huma. Základní otázky, východiska a inspirace pro americké otce zakladatele [The Political Thought of David Hume. Basic Questions, Premises, and Inspiration for America’s Founding Fathers]. Prague: Togga, 2019. Pp. 201. Paperback. ISBN 978-80-7476-169-0, $10.00.The work of David Hume has never been a major focus of interest in (...) the Czech lands. Recently, however, a certain shift has been taking place. Hume’s Treatise has been translated into Czech for the first time, a new translation of the Dialogues Concerning Natural Religion has been published to replace the archaic nineteenth-century translation, and the archaic translation of the second Enquiry will soon be replaced by a new one as well. Texts are also being published that attempt to show the wider scope of Hume’s work. The book reviewed here is one of them. Adéla Rádková’s text is the first Czech book to introduce Hume as a political thinker to the Czech public. The book itself consists of two relatively separate parts, which seem to be different in content and intent. While the first part, along with the preface, summarizes Hume’s life and work and includes a brief introduction to the basic ideas of Hume’s moral and political philosophy, the second part contributes to the interpretation of the influence of Hume’s political philosophy on the American Founding Fathers, especially on James Madison.In the introduction, the book first presents a history of overall interpretations of Hume’s work, beginning with Thomas Edward Ritchie and Dugald Stewart, who, in agreement with their teacher Reid, saw Hume as a radical skeptic. A significant change comes with Norman Kemp Smith’s well-known interpretation, according to which the theory of moral sentiment forms the basis of Hume’s project, which Hume adapted to his conception of belief. Once we stress that the investigation of emotion- and passion-based human nature is to be based on the experiential method of observation, we arrive, according to Rádková, at the common element of the otherwise very different naturalistic interpretations of David Hume’s philosophy to which she herself subscribes.Two more recent interpretations of Hume’s philosophy are also mentioned, namely Paul Russell’s interpretation of Hume’s work in terms of his critique of religion, and James Harris’s view that the attempt to see Hume as a systematic philosopher who, in his works, pursues the project of the science of man announced in the Treatise, is a misunderstanding of the role of a man of letters in the eighteenth century.Rádková finds Russell’s interpretation interesting but hard to reconcile with some of Hume’s political essays and with his History of England, in which Hume advocates [End Page 181] a pragmatic politics that is so bound up with religious considerations that it is hard to defend the view that Hume was trying to push religion out of the public sphere.Harris’s point about Hume not being a systematic thinker and about Hume’s abandonment of the Treatise in his advertisement needs to be set in the context of Hume’s life. Hume published this advertisement only a year before his death, and he used it to discourage readers from reading the Treatise because he though the book was stylistically clumsy and unsatisfactory in certain respects. He does not mention abandoning his philosophical project. Harris’s assertion (viii) that Hume was a free intellectual who did not want to be intellectually constrained in the wide range of his research flies in the face of Hume’s willingness to be constrained at least twice—if only he had been given the professorship he sought first in Edinburgh (1745) and then in Glasgow (1751). Rádková also holds that Hume, in his later writings, does not abandon his intention to give an account of human nature with regard to the general principles of morals, politics, and criticism, which he announced in the Preface to... (shrink)

Thomas Hobbes, który badaniu języka poświęcił wiele miejsca, zastanawiał się, czy możliwe jest myślenie — myślenie w ogóle i myślenie abstrakcyjne — bez języka? Hobbes zakładał, że ludzie pozbawieni języka mogą tworzyć własne, niedoskonałe, prywatne języki, pozwalające im na swoiście rozumiane rozumowanie. Na Hobbesowskie pytanie trzysta lat później odpowiada twierdząco wybitny neurolog i literat Oliver Sacks. Na podstawie danych, jakie przyniosła mu praca z osobami głuchymi, nieznającymi żadnego, nawet migowego, języka, dowodzi, że słowa i inne znaki umowne (...) stają się niezbędne dopiero na pewnym etapie procesu myślowego, że myśl jest czymś znacznie szerszym niż słowo, że można — w pewnym sensie — myśleć bez słów. Jak wcześniej Hobbes, Sacks podkreśla, że myślenie, w którym nie korzysta się z powszechnie przyjętych znaków, ma jednak charakter ułomny i niepełny; myślenie takie nie znajduje uzewnętrznienia, izoluje jednostkę z życia w społeczeństwie. (shrink)

The article aims to discuss the question of the political agency and the subjecthood of animals within the framework of cosmopolitan thinking that features the notions of citizenship of the world and cosmopolitan right. Cosmopolitanism, as elucidated by Kwame Anthony Appiah, is in its basic meaning a gesture of transcending the particularity of political interests and alliances to approach the whole universe. It involves going beyond the bonds of kinship and citizenship and embracing a global biological community on the basis (...) of moral obligations arising from coexistence and cohabitation with other beings, regardless of how distant and alien they are. This broad, indeed hospitable, definition of cosmopolitanism seems to invite interspecies applications, especially in relation to the far-reaching consequences the needs of one species to dominate the Earth that give rise to a sense of community with a distinct set of moral commitments. (shrink)

Man and specifically human experiences define the space of Józef Tischner’s philosophy. The main thread of thinking about man is “the experience of the other” through which is born the “I”, the subject of Tischner’s philosophy of drama, in which fundamental issue is the meeting. Contemporary man, usually locked in his narrative of monadic life, is wary of the other. However, personal growth does not happen alone, but with the other. Man is not enough for himself, he needs confirmation and (...) recognition of the other. From the meeting with the other begins a drama which cannot be predicted. Through the drama that happens between “I” and you, the participants are open to the world of values and the agathological and axiological horizon of existence is before them. From the other, as Tischner notes, a call is coming to save him. By axiological thinking, one should try to solve the problem of the tragedy of the situation in which the other was found. This is thinking about the other according to value. The primacy of good over evil is revealed in the recognition of human freedom which is the essence of the relationship with the other. (shrink)

Abstrakt. Běžně se má za to, že pravidla hrají v rámci myšlení jenom marginální úlohu. Myšlení je přece proces, který je svou podstatou svobodný, ne-mechanický a kreativní – a tudíž nikoli řízený nějakými pravidly. Často se má dokonce za to, že je to právě absence pravidel, která dělá z lidského myšlení to, čím je, a co člověka principiálně odlišuje od stroje. V ostrém kontrastu k tomuto pohledu stojí Wittgensteinův výrok, že vlastně nemůžeme překročit hranice logiky – že nemůžeme myslet tak, (...) aby to bylo s pravidly logiky v rozporu. Jak mohl Wittgenstein tvrdit něco, co zní tak očividně nesmyslně? V přednášce se chci podívat na roli, kterou v rámci myšlení hrají pravidla, z poněkud jiného pohledu, než jak to bývá běžné. Nemyslím, že by existovala nějaká pravidla, která by obecně vedla naše myšlenkové pochody; jsem však přesvědčen, že jistý druh pravidel hraje z hlediska myšlení skutečně klíčovou roli – jsou to ta, která konstituují 'prostor významů', o něž se naše myšlení standardně opírá. (shrink)

Niniejszy tekst jest poświęcony kwestii nicości w myśleniu Heideggera. Dokonana w Byciu i czasie analiza struktury Dasein wydobywa na jaw wiele jej istotnych aspektów, a właściwie egzystencjałów, z których jednym byłaby trwoga. W trwodze świat „staje się” nicością, ukazuje się w sposób pusty i bezlitosny, ale zarazem odsłania to Dasein możliwość jego autentycznej egzystencji, możliwość zin¬dywidualizowanego bycia-w-świecie. W wykładzie Czym jest metafizyka? Heidegger powraca do problematyki nicości, rozumiejąc ją już inaczej niż czyniła to metafizyka: mianowicie nicość była warunkiem umożliwiającym jawność (...) bytu dla człowieka. Bycie: nicość: to samo – ogólnie rzecz ujmując, Heidegger będzie twierdził, że nicość przynależy do bycia, co syntetycznie wyraża właśnie ta jego późna formuła. Ponieważ kwestia bycia jest ściśle związana z kwestią czasu, stąd problematyka nicości łączy się najściślej u Heideggera z problematyką temporalności, temporalności ujmowanej – co koniecznie trzeba podkreślić – ekstatycznie. Temporalizacja byłaby według Heideggera wolną oscylacją pierwotnej czasowości otwartego horyzontu, co umożliwiałoby światowanie (Welten), czyli wchodzenie bytów w świat. Z tej perspektywy, w wykładzie Metafizyczne podstawy logiki, nicość jest określana jako nihil originarium. Świat to nicość, która wydarza się wraz i dzięki pierwotnemu czasowaniu się, co późny Heideggera będzie także rozumiał jako czwarty wymiar czasu (Czas i bycie). Nicość jest także tematyzowana przez Heidggera w Przyczynkach do filozofii, gdzie jest z kolei objaśniana jako istotowa wibracja (Erzitterung) Bycia (Sein). Podczas seminarium w Le Thor (1969) Heidegger powie, że w wydarzaniu (Ereignis) nie zostało już pomyślane nic greckiego. Wydarzanie nie „jest”, ale „daje”, „wydarza” bycie i czas. Bycie to jednak nie metafizycznie rozumiana obecność. Bycie to także nie nieobecność, nie sprowadza się ono bowiem do metafizycznie rozumianej nicości, nicości pojmowanej w opozycji do bytu, ale to nicość w sensie nihil originarium, nicość w sensie temporalnym, a może nawet i energetycznym. Tak ujmowana przez Heideggera nicość zdaje się i tak jednak „zanikać” w nieprzedstawianym, niewyrażalnym wydarzaniu, wydarzaniu uchodzącym za ostatnie „słowo” jego filozofii. (shrink)

An annotated anthology of translations of traditional Chinese commentaries on the Daoist Classics Zhuangzi. (In Czech) -/- Kniha předkládá výbor a komentovaný překlad čtyř tradičních komentářů k vybraným pasážím významného díla klasického taoismu z období Válčících států (ca 4.-3. stol. př. n. l.). Komentáře pocházejí ze čtyř různých období čínských dějin od raného středověku až po poslední dynastii císařské Číny. Cílem práce je představit komentáře jako texty, které zasluhují bližší pozornost jednak proto, že nechávají nahlédnout do různorodých dějinných kontextů, jednak (...) proto, že jde o svébytné a filosoficky originální interpretace jednoho z nejvýznačnějších textů čínského myšlení. Komentáře nesou neklamnou pečeť historických období, ve kterých vznikly, zároveň se však vztahují k témuž textu, jsou součástí jedné interpretační tradice a v jistém smyslu se svou různorodostí doplňují. Publikace je určena jak sinologům či studentům sinologie, tak i filosofům či zájemcům o čínské myšlení bez znalosti klasické čínštiny. (shrink)

[An Anti-Realist Perspective on Language, Thought, Logic and the History of Analytic Philosophy. .].

Book review: Oblicza filozofii w nauce, P. Polak, J. Mączka, W.P. Grygiel, Copernicus Center Press, Kraków 2017, pp. 386.

[An intentionally new way of thinking about voting] -/- Voting ethics.

To explore the question of physical thinking – using the body as an instrument of cognition – we collected extensive video and interview data on the creative process of a noted choreographer and his company as they made a new dance. A striking case of physical thinking is found in the phenomenon of marking. Marking refers to dancing a phrase in a less than complete manner. Dancers mark to save energy. But they also mark to explore the tempo of a (...) phrase, or its movement sequence, or the intention behind it. Because of its representational nature, marking can serve as a vehicle for thought. Importantly, this vehicle is less complex than the version of the same phrase danced ‘full-out’. After providing evidence for distinguishing different types of marking, three ways of understanding marking as a form of thought are considered: marking as a gestural language for encoding aspects of a target movement, marking as a method of priming neural systems involved in the target movement, and marking as a method for improving the precision of mentally projecting aspects of the target. (shrink)