Artykuł nawiązuje do jednej z najbardziej intensywnych dyskusji we współczesnej filozofii języka, jaką jest spór o zasięg i charakter wpływu kontekstu wypowiedzi na znaczenie użytych w niej wyrażeń, gdzie kontekst jest rozumiany bardzo ogólnie, jako „zewnętrzne okoliczności, które wykorzystywane są przez uczestników sytuacji komunikacyjnej do określenia pewnej własności pewnej jednostki językowej”. Jest to w istocie spór o autonomię semantyki. Spornymi stanowiskami w toczonej debacie są kontekstualizm i minimalizm semantyczny. Zaproponowane ujęcie wypowiedzi jako celowego i racjonalnego aktu komunikacji, w którym wyrażenie (...) językowe i kontekst stanowią odrębne źródła informacji będącej przedmiotem interpretacji wypowiedzi, pozwoliło bardziej szczegółowo określić rolę kontekstu i znaczenia językowego w determinowaniu treści wypowiedzi. Z tej perspektywy została przeprowadzona analiza wypowiedzi zdania ‘Jan jest wysoki’ w trzech różnych kontekstach, co pozwoliło lepiej ocenić siłę argumentów badanych stanowisk. Rozważania zostały przeprowadzone jako próba obrony minimalizmu semantycznego, który utrzymuje, że grupa wyrażeń, których znaczenia zależą od kontekstu, ogranicza się do typowych wyrażeń okazjonalnych. Wpływ kontekstu na wyrażenia spoza tej grupy zaznacza się jedynie na płaszczyźnie pragmatycznej. Procesy pragmatyczne nie zmieniają znaczenia językowego wyrażeń użytych do sformułowania wypowiedzi, a jedynie wpływają na interpretację wypowiedzi. Zdania języka po usunięciu typowych wyrażeń okazjonalnych wyrażają sądy minimalne i nie wymagają dodatkowej informacji kontekstowej. Minimalizm semantyczny pozostaje w opozycji do stanowiska kontekstualizmu głoszącego, że niemal wszystkie wyrażenia języka naturalnego są wrażliwe na kontekst, który moduluje ich znaczenie na poziomie semantycznym. Zgodnie ze stanowiskiem kontekstualizmu zdania języka, takie jak np. ‘Jan jest wysoki’, nie mają określonych warunków prawdziwości, gdyż warunki prawdziwości można przypisać tylko konkretnym wypowiedziom, a nie zdaniom rozumianym jako wyrażenia językowe. Przeprowadzona analiza użycia w różnych kontekstach zdania należącego do spornej grupy dostarcza argumentów na rzecz minimalizmu semantycznego. Pokazuje ona, że zarówno samo słowo ‘wysoki’ posiada pewną treść wspólną dla wszystkich kontekstów i odniesień, jak też zdanie ‘Jan jest wysoki’ formułuje pewien sąd minimalny o określonych warunkach prawdziwości. (shrink)

Profesor Krzysztof A. Meissner proponuje obraz transcendencji wynikającej z poznawania świata przez fizykę, która oznacza świat uniwersalnych i niezmiennych praw przyrody. Czy tego rodzaju wypowiedzi są uprawnione na gruncie fizyki, czy też należy uznać je za określony pogląd filozoficzny? Czy istnienie praw przyrody wskazuje na istnienie jakieś transcendencji? Publikacja jest zapisem dyskusji wokół książki: Krzysztof A. Meissner, Fizyk w jaskini światów (rozmawia Jerzy Sosnowski), (Biblioteka Więzi, tom 389, Warszawa 2023), która to dyskusja odbyła się 25 marca 2023 w Instytucie Filozofii (...) UKSW w Warszawie w ramach spotkania Katedry Filozofii Przyrody. ------------------------- Zgłoszono: 08/09/2023. Zrecenzowano: 03/11/2023. Zaakceptowano do publikacji: 15/11/2023. (shrink)

Ważnym elementem współczesnej dyskusji pomiędzy realizmem i antyrealizmem naukowym jest próba nadania realistycznej interpretacji historycznemu faktowi zmiany teorii w nauce. Fakt ten według L. Laudana podważa nie tylko najważniejszy argument na rzecz realizmu naukowego, ale i najważniejsze tezy tego stanowiska. Argumentem kwestionowanym przez Laudana jest twierdzenie H. Putnama, że ogromny sukces nauki w przewidywaniu zjawisk i rozwijaniu nowych technologii świadczy przynajmniej o aproksymacyjnej prawdziwości teorii naukowych. Laudan wykazuje jednak fakty z historii nauki, gdy odnoszące sukces teorie okazywały się z biegiem (...) czasu fałszywe. Powiązany z tym argument przeciwko realizmowi, zwany pesymistyczną indukcją (PI), głosi, iż skoro przeszłe teorie, które odniosły sukces, okazywały się fałszywe z perspektywy nowszych, to także obecne odnoszące sukces teorie mogą okazać się w przyszłości fałszywe. Podważa to tezę odnośnie związku sukcesu teorii z jej aproksymacyjną prawdziwością. Ważnym wyzwaniem dla realizmu naukowego staje się zatem uzgodnienie jego tez z faktem zmiany teorii w nauce. Najbardziej znaczących rozwiązań tego problemu dostarcza realizm strukturalny zaproponowany przez J. Worralla i semirealizm A. Chakrawarttiego. Oba stanowiska przyjmują tę samą strategię obrony realizmu, zwaną divide et impera, uznającą, że nie całe teorie, lecz tylko ich fragmenty bezpośrednio związane z sukcesem spełniają tezy realizmu. Realizm naukowy w tych sformułowaniach zostaje w znacznym stopniu ograniczony i osłabiony. Celem artykułu jest przedstawienie tych rozwiązań i pokazanie z jednej strony realistycznych odpowiedzi na argument PI, jakich dostarczają te stanowiska, z drugiej ograniczeń, jakie z nich wynikają dla realizmu naukowego. Osłabiona wersja realizmu, jaką one proponują, również nie jest wolna od istotnych trudności, na jakie musi odpowiedzieć zarówno realizm strukturalny, jak i semirealizm. Identyfikacja tych trudności może stanowić wskazówkę dla dalszego rozwoju stanowiska realistycznego. (shrink)

W pracy została przedstawiona propozycja wyjaśnienia różnorodnych aspektów, w jakich przejawia się znaczenie językowe w poznaniu i komunikacji z perspektywy poznawczej genezy języka. Język został ujęty jako element systemu reprezentacji poznawczych, w którym zachodzą określone procesy przetwarzania informacji. Procesy informacyjne w układzie poznawczym człowieka leżą u podstaw związku języka z poznaniem świata i działaniem użytkownika języka w świecie. Są też one źródłem znaczenia językowego i jego różnorakich funkcji informacyjnych. Przeprowadzona analiza pokazuje, że nie można mówić o jednej funkcji informacyjnej znaczenia. (...) To, co uznajemy za znaczenie, nie jest jedną funkcjąjęzyka, taką samą we wszystkich wymienionych procesach, lecz wiązką różnych funkcji informacyjnych jakie pełni język, od znaczenia konwencjonalnego po kontekstowe. Takie ujecie zagadnienia pozwala wskazać wzajemne warunkowanie się różnych funkcji i aspektów znaczenia i ujmować je jako komplementarne a nie opozycyjne. (shrink)

Niniejszy artykuł poświęcony jest zagadnieniu wyjaśnienia poznania w teleosemantyce, która jest najbardziej zaawansowaną wersją reprezentacyjnej teorii umysłu. Krytyka reprezentacjonizmu ze strony teorii poznania ucieleśnionego powoduje, że założenia i tezy teorii reprezentacyjnych powinny zostać poddane analizie w kontekście pytania o adekwatność i sukces tego podejścia. Głównym założeniem tego podejścia jest teza, że procesy poznawcze jak percepcja, myślenie pojęciowe, wiedza itp. polegają na wytwarzaniu reprezentacji mentalnych i operowaniu nimi. Materialną składową reprezentacji mentalnych są stany neuronalne mózgu, będące nośnikami treści poznawczych. Głównym problemem (...) tego podejścia jest wyjaśnienie przypisywania stanom mózgu treści pełniących funkcję reprezentacji. Teleosemantyka łączy wyjaśnienie nadawania treści z zagadnieniem intencjonalności stanów mentalnych i tezą o reprezentacyjnym charakterze poznania. Jako punkt wyjścia, zostały omówione związki jakie zachodzą pomiędzy ogólnym pojęciem reprezentacji a intencjonalnością. Ogólna struktura reprezentacji jest strukturą spełniającą warunki intencjonalności zarówno w sensie „bycia o czymś”, jak i skierowania na przedmiot intencjonalny. Problemem do rozwiązania jest konstytuowanie relacji reprezentacji i przypisywanie treści stanom mózgu. Następnie podana została analizie propozycja rozwiązania tego problemu przedstawiona przez R. Millikan w jej teorii teleosemantyki. Upatruje ona źródło intencjonalności w biologicznych funkcjach zdobywania informacji niezbędnej do przetrwania. Funkcje te spełniane są przez relacje konstytuujące reprezentacje mentalne. Semantyka reprezentacji jest nadana przez cel funkcji biologicznej, natomiast warunki prawdziwości skorelowane są z własnościami otoczenia. Końcowa część poświęcona jest omówieniu ograniczeń takiego ujęcia i przedstawieniu krytyki ze strony stanowisk antyreprezentacyjnych. Prowadzi to do konkluzji, że teleosemantyka, rozwijając relacyjne rozumienie reprezentacji wnosi do wyjaśnienia poznania ważny element. Łączy pojęcie intencjonalności z reprezentowaniem świata w umyśle. Nie daje jednak jeszcze pełnej odpowiedzi na pytanie o konstytucję treści poznawczych. Nie powinna też być traktowana jako jedyny i uniwersalny sposób rozwiązania problemu treści, ale jako jedna z propozycji wyjaśnienia elementów poznania wyposażonych w treść intencjonalną. (shrink)

Artykuł nawiązuje do dyskusji wokół uzgodnienia realizmu naukowego z argumentem pesymistycznej indukcji (PI) i jest próbą jej rozwinięcia. Przedstawia propozycję dodatkowej argumentacji na rzecz realizmu naukowego, odwołującą się do pominiętej w realizmie strukturalnym i semirealizmie relacji korespondencji między następującymi po sobie teoriami. Pokazuje, że choć sposób argumentowania przyjęty w dotychczasowej dyskusji, opierający się na strategii divide et impera, trafnie odnosi się do przypadków zmiany teorii podobnych, do zastąpienia teorii optycznej Fresnela teorią elektromagnetyczną światła, to nie jest odpowiedni dla przypadków zmiany (...) teorii, w których poprzedniczka i następczyni pozostają w relacji korespondencji. Rozwiązanie Worralla pomija istotne przesłanki, jakie z tej relacji wynikają dla rozumienia ciągłości teoretycznej. Uwzględnienie specyficznej różnicy zakresu zjawisk w następujących po sobie teoriach, które łączy relacja korespondencji, pozwoliło wskazać inny rodzaj ciągłości między teoriami i sformułować dodatkowe uzasadnienie dla realistycznego stanowiska wobec tego typu zmiany teorii. Wykazano, że w przypadku relacji korespondencji aproksymacyjna prawdziwość teorii i jej ciągłość mają inny charakter niż przyjmowany w strategii divide et impera, gdyż opierają się na innej relacji między następującymi po sobie teoriami. Odwołanie się do ograniczonego zakresu poprzedniczki i jej „lokalnego” względem następczyni charakteru pozwoliło uniknąć niektórych zarzutów, wysuwanych przeciwko argumentom na rzecz realizmu naukowego, odwołujących się do relacji korespondencji. W świetle przeprowadzonych rozważań teza, że zmiana dojrzałych teorii, odnoszących sukces, przeczy ich aproksymacyjnej prawdziwości, nie znajduje właściwego odniesienia do przypadków zmiany teorii, w wyniku której poprzedniczkę i następczynię łączy relacja korespondencji. Przedstawiona argumentacja uchyla zarzut PI w stosunku do tego rodzaju zmiany teorii i nie narzuca niektórych ograniczeń realizmu naukowego wynikających z realizmu strukturalnego. --------------- Zgłoszono: 24/03/2021. Zrecenzowano: 18/06/2021. Zaakceptowano do publikacji: 05/07/2021. (shrink)

Przedmiotem artykułu jest ukazanie realizmu strukturalnego jako stanowiska realistycznego w dyskusji, prowadzonej wokół realizmu naukowego – jego wybranych zalet i słabości. Realizm strukturalny jest odpowiedzią na wyzwanie, jakie realizmowi naukowemu stawiają historyczne fakty zmiany teorii w nauce. Nawiązuje on do semantycznego ujęcia teorii naukowych i wypracowanego w tym podejściu aparatu pojęciowego. Zgodnie z realizmem strukturalnym to, co zostaje zachowane z dojrzałych teorii naukowych po zmianie teorii, to ich sformułowania matematyczne, będące abstrakcyjnymi modelami teorii. Są one aproksymacyjnie prawdziwe, gdyż reprezentują realne (...) struktury rzeczywistości w sposób wolny od ontologicznej interpretacji, narzuconej przez język teorii. Realizm strukturalny i nawiązujący do niego semirealizm, który rozszerza niezmienniczość dojrzałych teorii na własności detekcyjne obiektów fizycznych, bronią tezy realizmu naukowego w kwestii aproksymacyjnej prawdziwości teorii naukowych, interpretując realistycznie zmiany teorii naukowych. Pozostawiają jednak na boku istotny dla realizmu problem reprezentowania rzeczywistości w teoriach naukowych. Oba wspomniane stanowiska, nawiązując do modelowego ujęcia teorii naukowych, przyjmują, że reprezentacja jest izomorfizmem struktur matematycznego modelu teorii i rzeczywistości. Takie rozumienie reprezentacji jest zbyt wąskie, nie uwzględnia, że struktura zjawisk nie jest jednoznacznie określona. Strukturę tę dla teorii zastępuje matematyczny model danych, który odzwierciedla zjawiska przedstawione jako związki własności określonych przez teorię. Realistyczna interpretacja modelu danych stanowi dla realizmu strukturalnego konieczne uzupełnienie, aby spełniał on naczelną tezę realizmu, głoszącą, że nauka poznaje świat taki, jaki jest niezależnie od teorii. Stanowi to podstawę, aby broniona w realizmie strukturalnym aproksymacyjna prawdziwość teorii naukowych miała ugruntowane uzasadnienie. Wskazanie potrzeby rozszerzenia realizmu strukturalnego i semirealizmu o odpowiednią dla nich koncepcję reprezentacji jest tezą tej pracy. W artykule zostały przedstawione podstawowe elementy współczesnej dyskusji wokół realizmu naukowego oraz stanowiska realizmu strukturalnego i semirealizmu jako uzgodnienie realizmu naukowego z faktem radykalnej zmiany teorii. Następnie zostały ukazane konsekwencje, jakie dla realizmu strukturalnego wynikają z semantycznego (modelowego) ujęcia teorii naukowych i związanego z tym pojęcia reprezentacji jako izomorfizmu struktur. Ostatni fragment został poświęcony wskazaniu, że aby spełnić postulaty realizmu naukowego zarówno realizm strukturalny, jak i semirealizm powinny być uzupełnione o interpretację reprezentacji rzeczywistości w modelu danych w duchu realizmu naukowego. -------------- Zgłoszono: 17/09/2020. Zrecenzowano: 12/10/2020. Zaakceptowano do publikacji: 09/11/2020. (shrink)

Rozważania podjęte w tym artykule nawiązują do współczesnej dyskusji o normatywności znaczenia, jaka została zapoczątkowana przez S. Kripkego. Główny nurt tej dyskusji dotyczy związku normatywności znaczenia z poprawnością użycia wyrażeń i pozostawia problem rozumienia samej normatywności na boku. W tym artykule podjęta zostanie próba odpowiedzi na takie pytania, jak: Na czym polega normatywność reguł znaczeniowych? Jak rozumieć normy i co je wyróżnia spośród innych reguł? Do jakich racji można odwołać się w uzasadnieniu normatywności znaczenia? W niniejszym artykule, jako punkt wyjścia, (...) została krótko przedstawiona teza Kripkego o normatywności znaczenia oraz dominująca linia dyskusji dotyczącej tej tezy. Zostały pokazane trudności związane ze sformułowaniem kryterium poprawnego użycia, oraz wskazane, że istnienie reguł użycia wyrażeń nie jest jednoznaczne z normatywnością tych reguł. Podjęta została próba wskazania podstawowej charakterystyki znaczeń terminów „reguły” i „normy”, a następnie została omówiona kwestia społecznej determinacji reguł znaczeniowych. Zostało pokazane, że reguły użycia wyrażeń są zakotwiczone w społecznej funkcji języka. Na koniec została poruszona kwestia związku społecznie ugruntowanych reguł użycia wyrażeń z funkcją reprezentacji w języku świata pozajęzykowego. Znaczenie rozumiane jako treść wyrażenia nie jest tylko konwencjonalne, ale jest też konstytuowane przez reprezentatywną funkcję języka. Zostało wskazane, aby normatywność znaczenia rozpatrywać w dwu wymiarach: społecznym, konwencjonalnym oraz drugim związanym z funkcją reprezentacji świata w języku. (shrink)

This paper is an attempt to answer the question, what is exactly represented by our thoughts or language expressions. At the beginning, the article presents the main philosophical problems regarding the understanding of the nature of the subject of reference of such representations as names or descriptions. Is the name directly referred to the real object or rather to the content of thought? What about cases when the name cannot be referred to the real object? What is the relation between (...) the intentional subject connected with every name and the external object to which only some names can be referred to, and which one is prior to the constitution of representation? The idea to understand the subject of mental or language representations as a complex structure which has a relational nature is the solution proposed in this paper. This structure is constituted by cognition and ties internal elements of a given representation such as the content with the elements which are external with regard to this given representation. This structure reflects such elements as the content of representation, the way in which this content is given, the correlate of the content and its mode of existence as well as additional systemic information coordinated with given representation. Some consequences of this proposal are discussed at the end of the article. It is explained how the differentiation of the elements of this structure can lead to different types of reference. The basis to understand the issue in question is the relation between internal and external object of reference. It can be interpreted as a connection between internal elements of the described structure. (shrink)

Chciałem Go pożegnać. Kilkakrotnie próbowałem napisać choć parę słów. O Nim samym. Okazało się, że nie potrafię. Udało mi się tylko przedstawić Jego poglądy na reizm Tadeusza Kotarbińskiego, ale uczyniłem to gdzie indziej. Muszę tu poprzestać na ofiarowaniu Mu tego, co napisałem na Jego dziewięćdziesiąte urodziny, w osiemdziesięciolecie naszej przyjaźni.

This article suggests that the best available normative framework for guiding conduct in war rests on categories that do not echo the terms of an individual rights-based morality, but acknowledge the impossibility of rendering warfare fully morally justified. Avoiding the undue moralization of conduct in war is an imperative for a normative framework that strives to actually give behavioral guidance to combatants, most of whom will inevitably be ignorant of the moral status of the individuals they encounter on the battlefield (...) and will often be uncertain or mistaken about the justice of their own cause. We identify the requirement of military necessity, applied on the basis of what we refer to as the “St. Petersburg assumption”, as the main principle according to which a combatant should act, regardless of which side or in which battlefield encounter she finds herself. This pragmatic normative framework enjoys moral traction for three reasons: first, in the circumstances of war it protects human life to a certain extent; second, it makes no false claims about the moral justification of individual conduct in combat operations; and, third, it fulfills morally important functions of law. However, the criterion of military necessity interpreted on the basis of the St. Petersburg assumption does not directly replicate fundamental moral prescriptions about the preservation of individual rights. (shrink)

Recent discussions on corporate citizenship highlight the new political role of corporations in society by arguing that corporations increasingly act as quasi-governmental actors and take on what hitherto had originally been governmental tasks. By examining political and sociological citizenship theories, the authors show that such a corporate engagement can be explained by a changing conception of corporate citizens from corporate bourgeois to corporate citoyen. As an intermediate actor in society, the corporate citoyen assumes co-responsibilities for social and civic affairs and (...) actively collaborates with fellow citizens beyond governmental regulation. This change raises the question of how such corporate civic engagement can be aligned with public policy regulations and how corporate activities can be integrated into the democratic regime. To clarify the mode of CC contributions to society, the authors will apply the tenet of subsidiarity as a governing principle which allows for specifying corporations’ tasks as intermediate actors in society. By referring to the renewed European Union strategy for Corporate Social Responsibility, the authors show how such a subsidiary corporate-governmental task-sharing can be organized. (shrink)

This book contributes to the analysis of film from a multimodal and textual perspective by extending formal semantics into the realm of multimodal discourse analysis. It accounts for both the inferential as well as intersemiotic meaning making processes in filmic discourse and therefore addresses one of the main questions that have been asked within film theory and multimodal analysis: How do we understand film and multimodal texts? The book offers an analytical answer to this question by providing a systematic tool (...) for the description of this comprehension process. It aims to advance knowledge of the various resources in filmic texts, the ways the resources work together in constructing meaning and the ways people understand this meaning construction. This new approach to film interpretation is thus able to remodel and improve the classical paradigm of film text analysis. (shrink)

How do civilians react to being harmed in war? Existing studies argue that civilian casualties are strategically costly because civilian populations punish a belligerent who kills civilians and support the latter's opponent. Relying on eighty-seven semi-structured interviews with victims of coalition attacks in Afghanistan, this article shows that moral principles inform civilians’ attitudes toward their own harming. Their attitudes may therefore vary with the perceived circumstances of an attack. Civilians’ perception of harm as unintended and necessary, in accordance with the (...) moral principles of distinction and necessity, was associated with narratives that cast an attack as relatively more legitimate and with a partial or full release of the coalition from blame. The principle of proportionality, which requires that civilian casualties are caused in pursuit of a legitimate war aim, informed their abstract attitudes toward civilian casualties in Afghanistan. Two rules of international law, which accord with the moral principles of distinction and necessity, were reflected in the civilians’ attitudes. The legal rule of proportionality, which diverges from the namesake moral principle, failed to resonate with the civilians. The article explores whether compliance with the legal rules of distinction and necessity can contribute to mitigating the strategic costs of civilian casualties. (shrink)

Robots as social companions in close proximity to humans have a strong potential of becoming more and more prevalent in the coming years, especially in the realms of elder day care, child rearing, and education. As human beings, we have the fascinating ability to emotionally bond with various counterparts, not exclusively with other human beings, but also with animals, plants, and sometimes even objects. Therefore, we need to answer the fundamental ethical questions that concern human-robot-interactions per se, and we need (...) to address how we conceive of »good lives«, as more and more of the aspects of our daily lives will be interwoven with social robots. (shrink)

The notion of ‘Inclusionary Othering,’ in garnering uptake within diverse nursing spheres, muddies a critical understanding of Othering by obscuring the colonial production, exploitation and perpetuation of the Other for economic and political gain. The ongoing genocide of Indigenous women and girls in Canada is a direct manifestation of the Othering process and in response to the report's Calls for Justice, it is an apt time to re‐enliven the conversation of the process of Othering's philosophical construction. The purpose of this (...) article is to re/turn to the philosophical underpinnings of the process of Othering in hopes of enlivening a new wave of resistance within nursing and elsewhere to the means by which the Other is constructed as well as to the notion of Inclusionary Othering itself. Perhaps this re/turn to the philosophy of Edward Said and Sylvia Wynter can result in further thwarting the Othering construct by highlighting its colonial construction and usher in a pragmatic shift, increasing critical engagement with the construct as well as inspiring a re/newed resistance toward Othering in nursing practice. (shrink)

Morphogenesis is one of the fundamental processes of developing life. Gastrulation, especially, marks a period of major translocations and bustling rearrangements of cells that give rise to the three germ layers. It was also one of the earliest fields in biology where cell movement and behaviour in living specimens were investigated. This article examines scientific attempts to understand gastrulation from the point of view of cells in motion. It argues that the study of morphogenesis in the twentieth century faced a (...) major dilemma, both epistemological and pictorial: representing form and understanding movement are mutually exclusive, as are understanding form and representing movement. The article follows various ways of modelling, imaging, and simulating gastrular processes, from the early twentieth century to present-day systems biology. The first section examines the tactile modelling of shape changes, the second cell cinematography, mainly the pioneering work of the German embryologists Friedrich Kopsch and Ernst Ludwig Gräper in the 1920s but also a series of classic, yet not widely known, studies of the 1960s. The third section deals with the changes that computer simulation and live-cell imaging introduced to the modelling of shape change and the study of cell movement at the turn of the twenty-first century. Although live-cell imaging promises to experiment upon and represent the living body simultaneously, I argue that the new visuals are an obstacle rather than a solution to the puzzle of understanding cell motion. (shrink)

This issue ofScience in Contextis dedicated to the question of whether there was a “cinematographic turn” in the sciences around the beginning of the twentieth century. In 1895, the Lumière brothers presented their projection apparatus to the Parisian public for the first time. In 1897, the Scottish medical doctor John McIntyre filmed the movement of a frog's leg; in Vienna, in 1898, Ludwig Braun made film recordings of the contractions of a living dog's heart (cf. Cartwright 1992); in 1904, Lucien (...) Bull filmed in slow motion a bullet entering a soap bubble. In 1907 and 1908, respectively, Max Seddig and Victor Henri recorded Brownian motion with the help of a cinematograph (Curtis 2005). In 1909, the Swiss Julius Ries was one of the first to film fertilization and cell division in sea urchins (Ries 1909). In that same year in Paris, Louise Chevroton and Frédéric Vlès used a film camera to observe cell division in the same object (Chevroton and Vlès 1909). As early as 1898, the Parisian surgeon Eugène-Louis Doyen began filming several of his operations, among them the spectacular separation of the Siamese twins Doodica and Radica (Bonah and Laukötter 2009). And in England, the scientist and zoologist Francis Martin Duncan produced an array of popular-scientific films for Charles Urban: “The unseen world: A series of microscopic studies” was presented to the public in the Alhambra Theatre in London for the first time in 1903 (see Gaycken in this issue). (shrink)

With the recent advent of systems biology, developmental biology is taking a new turn. Attempts to create a ‘digital embryo’ are prominent among systems approaches. At the heart of these systems-based endeavours, variously described as ‘in vivoimaging’, ‘live imaging’ or ‘in totorepresentation’, are visualization techniques that allow researchers to image whole, live embryos at cellular resolution over time. Ultimately, the aim of the visualizations is to build a computer model of embryogenesis. This article examines the role of such visualization techniques (...) in the building of a computational model, focusing, in particular, on the cinematographic character of these representations. It asks how the animated representation of development may change the biological understanding of embryogenesis. By situating the animations of the digital embryo within the iconography of developmental biology, it brings to light the inextricably entwined, yet shifting, borders between the animated, the living and the computational. (shrink)

Historians have often described embryology and concepts of development in the period around 1800 in terms of “temporalization” or “dynamization”. This paper, in contrast, argues that a central epistemological category in the period was “rhythm”, which played a major role in the establishment of the emerging discipline of biology. I show that Caspar Friedrich Wolff’s epigenetic theory of development was based on a rhythmical notion, namely the hypothesis that organic development occurs as a series of ordered rhythmical repetitions and variations. (...) Presenting Christian Heinrich Pander’s and Karl Ernst von Baer’s theory of germ layers, I argue that Pander and Baer regarded folding as an organizing principle of ontogenesis, and that the principle’s explanatory power stems from their understanding of folding as a rhythmical figuration. In a brief discussion of the notion of rhythm in contemporary music theory, I identify an underlying physiological epistemology in the new musical concept of rhythm around 1800. The paper closes with a more general discussion of the relationship between the rhythmic episteme, conceptions of life, and aesthetic theory at the end of the eighteenth century. (shrink)

This chapter contains sections titled: Nothing Wants to Die An Eye for an Eye, a Tooth for a Tooth Solution 1: Keep Your Powder Dry Solution 2: Pretend It Wasn't You Solution 3: Give, and Ye Shall Receive Solution 4: Take Only What You Need Solution 5: Cheat Death The Keepers of the Game as a Moral Authority Notes.

The discussion around artificial empathy and its ethics is not a new one. This concept can be found in classic science fiction media such as Star Trek and Blade Runner and is also pondered on in more recent interactive media such as the video game Detroit: Become Human. In most depictions, emotions and empathy are presented as the key to being human. Misselhorn's new publication shows that these futuristic stories are becoming more and more relevant today. We must ask ourselves (...) whether we are socially responsible enough to deal with the consequences of artificial empathy/awareness. If we create artificial life, we should be prepared to treat them accordingly as living beings with respect and no longer categorize them as objects. The author does not rule out the idea that machines might one day become more human than humans themselves and that we humans might even lose our own specific cognitive, emotional and social abilities. (shrink)

Matthias Braun’s1 concise reflections on the ethical challenges posed by digital twins in medicine are briefly supplemented below by a thought that, in my view, seems to run through the text like a thread, but whose ethical implications are not explicitly stated. Braun states in the final paragraph that ‘digital twins do not fundamentally threaten the embodied person’, at least not as long as the person in question has ‘control over her simulated representation’. I agree with this, but would like (...) to point out that it is not just the embodied person who has control. Regardless of whether the person embodied by the digital twin has permanent control over it, which enables them to revoke their agreed representation at any time, the company that developed or uses the digital twin also has control over it. The control of the company or companies and other involved parties lies in the fact that data and information are …. (shrink)

The article discusses the concept of social economy. In the first part, some essential historical sources of the subject matter are described. The second part deals with the concept of social economy, taking into special consideration its definitional problems, founding values and characteristic principles as well as dilemmas and difficulties connected with its implementation.