The present study aimed to verify the quarantine’s effects during a serious viral outbreak on the cardiovascular and performance associated with the Yo-Yo test in a sample of professional soccer players. 20 high-level soccer players participated in this study. The intermittent Yo-Yo test was performed pre- and post- COVID-19 quarantine in a random order. During each test, the soccer players’ running performance outcomes were monitored using a portable 5-Hz GPS with a 100 Hz accelerometer and a paired t-test was conducted (...) at a p-value of ≤ 0.05. The main results demonstrated significant differences between pre- versus post-COVID-19 quarantine in the following variables: relative distance, maximal speed, acceleration, deceleration, sprints > 19 km/h [0.8 % >0.5 %], and in high intensity running distance [16.48 m > 0.827 m]. We concluded that COVID-19-related restrictions and quarantine COVID-19 demonstrated adverse effects on professional soccer players’ Yo-Yo tests performance. (shrink)

The free association method is often employed in marketing research to investigate perceptions of a particular product or brand in different socio-cultural groups of customers. In our research, international and domestic students produced free associations in response to photographs of outdoor billboards from two different locations in one city (city centre and outskirts). The results indicate that free associations can depict qualitative aspects of outdoor billboards like poor quality (relating to the categories of amateurish and fake), problematic content (relating to (...) female stereotypes, gender stereotypes and cultural differences), and that they have the potential to capture the general atmosphere of the neighbourhood (categories of decay, depression, danger and past). (shrink)

Prayer and the temple were two of the most prominent themes in the Third Gospel and they have garnered scholarly interest. However, the discussion about prayer vis-à-vis the temple in Luke’s special source (L) has gone unnoticed. Using source criticism and narrative criticism, the research shows a connection between prayer and the temple in L. The relationship between the two reflects the development from a belief in the temple as a place for praying and receiving an answer, to Jesus who (...) intercedes for the people. This article argues that the prayer in Luke’s special source revealed Jesus as the new, personified temple through whom the L communities prayed and received answers to their prayers. Based on this finding, this article then shows the possible reconstruction of the separation between Judaism and Christianity from the perspective of L communities. Contribution: This article contributes to the discussion on Lukan Christology by proposing that Jesus is the new personified temple as understood by the L communities. Such a depiction lends new support to Dunn’s reconstruction of the parting of the ways between Jews and Christians. (shrink)

Endocrinologists apply the idea of feedback loops to explain how hormones regulate certain bodily functions such as glucose metabolism. In particular, feedback loops focus on the maintenance of the plasma concentrations of glucose within a narrow range. Here, we put forward a different, organicist perspective on the endocrine regulation of glycaemia, by relying on the pivotal concept of closure of constraints. From this perspective, biological systems are understood as organized ones, which means that they are constituted of a set of (...) mutually dependent functional structures acting as constraints, whose maintenance depends on their reciprocal interactions. Closure refers specifically to the mutual dependence among functional constraints in an organism. We show that, when compared to feedback loops, organizational closure can generate much richer descriptions of the processes and constraints at play in the metabolism and regulation of glycaemia, by making explicit the different hierarchical orders involved. We expect that the proposed theoretical framework will open the way to the construction of original mathematical models, which would provide a better understanding of endocrine regulation from an organicist perspective. (shrink)

AbstractWhile the literature on oncofertility decision-making was central to the bioethics debate on social egg freezing when the practice emerged in the late 2000s, there has been little discussion juxtaposing the two forms of egg freezing since. This article offers a new perspective on this debate by comparing empirical qualitative data of two previously conducted studies on medical and social egg freezing. We re-analysed the interview data of the two studies and did a thematic analysis combined with interdisciplinary collaborative auditing (...) for empirical ethics projects. Despite their different contexts, major similarities in women’s decision-making and reasoning were found. We developed two main common themes. Firstly, women felt a clear need to plan for future options. Secondly, they manipulated decision-times by postponing definitive decisions and making micro-decisions. The comparison highlights that the passage of time and the preservation of future choice seems to permeate all aspects of the patient experiences in both studies. As a result of considering real-world lived experiences, we suggest that there are many overlaps in women’s reasoning about egg freezing regardless of why they are making a decision to freeze. These overlaps are morally relevant and thus need to be further integrated into the existing arguments that have been canvassed in the flourishing egg freezing and fertility preservation debates across the field, and in policy and practice globally. (shrink)

In this paper the descriptions of the relation semi-algebra generated by an equivalence element and the relation algebra generated by an equivalence element are unified by functorial constructions. Here the developed techniques and ideas lead to a more manageable conceptual construction of universal objects for the functors of squares and special congruences.

Η αφήγηση του Οδυσσέα είναι μια σειρά από τυχαίες συναντήσεις. Η ζωή των ηρώων και η συμπεριφορά του έχει σχεδόν ενδεχομενικό χαρακτήρα και λέμε «Σχεδόν» — γιατί το κείμενο πρέπει να γραφτεί. Η ασήμαντη απρόβλεπτη λεπτομέρεια πρέπει να μετατραπεί σε σημάδι, ώστε στη συνέχεια να εγκαταλείψει ένα μέρος της εφήμερης ιδιότητάς της και να κοινοποιηθεί, που γίνεται μέρος του ίδιου του μυθιστορήματος του Joyce. Για να αποφευχθεί ο χαρακτηρισμός σε αποσπάσματα όπως αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω από το να παραμείνει καθαρός (...) κατάλογος, προκύπτουν δύο στρατηγικές: (1) η ανάπτυξη μιας ελάχιστης αφηγηματικής δομής. και (2) η ανάπτυξη ενός συγκεκριμένου στυλ. Για τον Joyce, το στυλ κάνει τις λέξεις — ή συγκεκριμένες μονάδες γραφής, όπως φράσεις — να μετρούν από μόνες τους στη σχέση τους με άλλες λέξεις. Η ποίηση είναι η απόλυτη παρουσίαση ενός ύφους με αυτή την έννοια. Εάν ο Όμηρος σχηματίζει ένα δομικό ή αφηγηματικό σκηνικό στον Οδυσσέα, αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό ως μια ανοιχτή δομή που μπορεί να φιλοξενήσει μια σχεδόν άπειρη σειρά περιεχομένων. Και λίγοι σχολιαστές απέτυχαν να παρατηρήσουν την ποιητική ποιότητα της γραφής του Joyce — ο μονόλογος της Μόλι Μπλουμ στο τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται ως χαρακτηριστικό παράδειγμα. Λιγότεροι, ωστόσο, μπόρεσαν να συνδέσουν το στυλ του Joyce με το πρόβλημα της γραφής που αντιμετώπιζε. Το στυλ είναι η απάντηση του Joyce στο πρόβλημα του πώς μπορεί να εμφανιστεί το ενδεχόμενο στο μυθιστόρημα. Έτσι, ενώ οι ρεαλιστές συγγραφείς του δέκατου ένατου αιώνα εργάζονταν για να κάνουν τις ενδεχόμενες λεπτομέρειες να φαίνονται απαραίτητες για το σύνολο του αφηγηματικού ιστού του μυθιστορήματος, η στρατηγική του Joyce, αντίθετα, είναι να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την πιθανότητα της αφήγησης κάνοντας την ενδεχόμενη λεπτομέρεια σχετικά αυτόνομη, υποταγμένη στο τίποτα. εκτός από τη δική της (ποιητική) ύπαρξη. (shrink)

Whether sociology should be part of bioethics has been extensively debated and critiqued. Feminist bioethics has long recognized the role of empirical work in bioethical inquiry; however, much feminist work in bioethics has been sidelined due to critiques of the role of social and sociological theory in bioethics research. In this essay, I examine how sociology plays a much deeper role in bioethical inquiry beyond the contribution of empirical methods. Building on these approaches, I show, through a case study, how (...) social and sociological theory play as vital a role in conducting comprehensive bioethical inquiry as sociological methods and methodology, and thus should no longer be sidelined in empirical bioethics. (shrink)

Δύο επίμονα θέματα ζωντανεύουν όλη τη γραφή του Αλμπέρ Καμύ και αποτελούν τη βάση του καλλιτεχνικού του οράματος: Το ένα είναι το αίνιγμα του σύμπαντος, το οποίο είναι εκπληκτικά όμορφο αλλά αδιάφορο για τη ζωή. Το άλλο είναι το αίνιγμα του ανθρώπου, του οποίου η λαχτάρα για ευτυχία και νόημα στη ζωή παραμένει άσβεστη από την πλήρη επίγνωση της δικής του θνητότητας και της κυρίαρχης αδιαφορίας του περιβάλλοντός του. Στη ρίζα κάθε μυθιστορήματος, κάθε θεατρικού έργου, κάθε δοκιμίου, ακόμη και κάθε (...) καταχώρησης στα τετράδιά του βρίσκεται η αδιάκοπη ανάγκη του Καμύ να διερευνήσει και να προβληματιστεί για τον ειρωνικό διπλό δεσμό που αντιλαμβανόταν ότι ήταν η ουσία της ανθρώπινης κατάστασης: Ο άνθρωπος είναι προικισμένος με τη φαντασία να συλλάβει μια ιδανική ύπαρξη, αλλά ούτε οι συνθήκες, ούτε οι δικές του δυνάμεις επιτρέπουν την επίτευξή της. Η αντίληψη αυτού του απελπιστικού διπλού δεσμού έκανε αναπόφευκτη στον Καμύ την υποχρέωση να αντιμετωπίσει ένα κυρίαρχο ηθικό ζήτημα για τον άνθρωπο: Δεδομένης της περιορισμένης κατάστασης του ανθρώπου, υπάρχουν έντιμοι όροι με τους οποίους μπορεί να ζήσει τη ζωή του;. (shrink)

Δεν φαίνεται πολύ σοβαρό, εκ πρώτης όψεως, να υποστηρίζουμε ότι η «ανθρωπότητα που θα έρθει» μπορεί να έχει δικαιώματα. Η απλή κοινή λογική θα υποστηρίξει ότι αυτό που δεν υπάρχει – ή αυτό του οποίου η ύπαρξη είναι προβληματική – δεν μπορεί να έχει δικαιώματα. Μόνο φυσικά ή νομικά πρόσωπα ικανά να τα διεκδικήσουν, δηλαδή να τα διεκδικήσουν με υποκείμενα ή φορείς που έχουν τη σχετική υποχρέωση να τα προστατεύσουν, μπορούν να επωφεληθούν από τα «δικαιώματα», με τη στενή έννοια αυτού (...) του όρου. Αυστηρά μιλώντας, επομένως, ούτε τα συλλογικά όντα (ζωικά είδη) ούτε τα πράγματα (δέντρα, βράχοι κ.λπ.) ούτε τα «όντα της λογικής» («ανθρωπότητα») δεν μπορούν να έχουν δικαιώματα: εκτός εάν συγχέονται τα νόμιμα δικαιώματα. (πράγμα που συνεπάγεται νόμο και κύρωση) και ηθικό δικαίωμα που είναι μόνο μια απροσδιόριστη απαίτηση, και επομένως αμετάφραστη σε νομικούς όρους (όπως το δικαίωμα των παιδιών να αγαπιούνται για παράδειγμα...). Ή για να το θέσω διαφορετικά: δεν μπορεί να υπάρξει δικαίωμα χωρίς σύμβαση τουλάχιστον σιωπηρή, τουλάχιστον δυνητική, και χωρίς αμοιβαιότητα συμφωνημένη μεταξύ όλων των συμβαλλόμενων μερών. Για όλους αυτούς τους λόγους, η «ανθρωπότητα που θα έρθει», ή οι επόμενες γενιές, δεν μπορούν να είναι «υποκείμενα» οποιασδήποτε αξίωσης, οποιασδήποτε απαίτησης και δεν μπορούν, αυστηρά μιλώντας, να διεκδικήσουν τίποτα. Ή, για να το θέσω αλλιώς: γιατί να επιβάλλω οποιονδήποτε περιορισμό στις επιθυμίες μου από την έγνοια για τους απογόνους που δεν είναι δική μου ευθύνη και για τους οποίους δεν έχω καμία χρησιμότητα; -/- . (shrink)

We live in a universe that can be seen and experienced from many different perspectives. We therefore need to look at the universe from many different angles. Everything and everyone is a form of the universe being expressed in a particular way. In other words, each one of us can say with absolute certainly “We are the Universe!” Since we are the universe, each one of us provides a valuable perspective that complements the contributions of everyone and everything else around (...) us.Each of us is the universe being expressed in a particular location in a specific way. We’re all part of the same moving and evolving cosmos, but the view of it is unique from each of our respective locations. This suggests that the universe is not only omnicentric, but that it is also multiperspectival – there are many different, and equally valid, viewpoints on this. Each one of us is a cosmic laboratory within which we can discover the secrets of the universe.We speak in various ways, we are each the universe having become aware of itself in our own unique way. The insights that the universe has many different perspectives and is both cosmic and personal has great transformative potential, and is worth reflecting on deeply. Goodreads - official Amazon - Official. (shrink)

The somatic mutation theory has been the prevailing paradigm in cancer research for the last 50 years. Its premises are: (1) cancer is derived from a single somatic cell that has accumulated multiple DNA mutations, (2) the default state of cell proliferation in metazoa is quiescence, and (3) cancer is a disease of cell proliferation caused by mutations in genes that control proliferation and the cell cycle. From this compelling simplicity, an increasingly complicated picture has emerged as more than 100 (...) oncogenes and 30 tumor suppressor genes have been identified. To accommodate this complexity, additional ad hoc explanations have been postulated. After a critical review of the data gathered from this perspective, an alternative research program has been proposed. It is based on the tissue organization field theory, the premises of which are that carcinogenesis represents a problem of tissue organization, comparable to organogenesis, and that proliferation is the default state of all cells. The merits of these competing theories are evaluated herein. BioEssays 26:1097–1107, 2004. © 2004 Wiley Periodicals, Inc. (shrink)

Recent research on patient decision-making reveals a disconnect between theories of autonomy, agency, and decision-making and their practice in contemporary clinical encounters. This study examines these concepts in the context of female patients making oncofertility decisions in the United Kingdom in light of the phenomenon of “being guided.” Patients experience being guided as a way to cope with, understand, and defer difficult treatment decisions. Previous discussions condemn guided decision-making, but this research suggests that patients make an informed, autonomous decision to (...) be guided by doctors. Thus, bioethicists must consider the multifaceted ways that patients enact their autonomy in medical encounters. (shrink)

De acuerdo con la crítica especializada, Aristóteles consolida el saber acumulado sobre los principios de la investigación filosófica y extrae sustancia de aquel saber para impulsar sus propios e innovadores desarrollos teórico-metodológicos, con los cuales labra y apuntala su filosofía crítica y autocrítica. La reconstrucción aristotélica de la historia crítica de la filosofía en sus cimientos y bases formativas no es en modo alguno un recuento mecánico de los desarrollos labrados por los filósofos precedentes y antecesores, sino que el filósofo (...) responde a los desafíos cognitivos que los problemas filosóficos, considerados en sí mismos, suponen e implican para el investigador que busca la verdad tanto acerca del origen del problema filosófico como acerca del origen, desarrollo y evolución de la filosofía. Mirando la tradición, para Aristóteles es claro que la filosofía ha introducido una nueva mirada sobre el mundo, la naturaleza, el ser humano y el horizonte vital de la humanidad. En la medida en que, con la tradición filosófica, contribuye a sepultar la visión mítico-religiosa, su imagen acabada, perfecta del mundo, Aristóteles contribuye también a fortalecer y robustecer la actitud y la visión científico-filosóficas que el pensamiento crítico-reflexivo viene labrando desde que fuera puesto en acto por los primeros y más tempranos filósofos. El presente artículo sostiene que Aristóteles emplea la medicina como recurso argumentativo para explicar que la imagen científica del mundo está condenada a ser incompleta, inacabada e imperfecta precisamente porque está libre del lastre dogmático del mito y porque se define, además, por su carácter crítico-experimental. (shrink)

It has been theoretically proposed that employees’ perceptions of their supervisor social power in the organization entail a potential to influence their beliefs, attitudes, and behaviors. However, no study has investigated such potential. This lack of research stems from the absence of a common understanding around the meaning of perceived supervisor social power and the absence of any validated measure. Therefore, the purpose of this article is to establish PSSP definition and to validate a five-item scale to measure this construct. (...) Three studies encompassing four independent samples of employees from three different countries and three different languages were conducted to assess the validity of PSSP. Results showed that responses to the PSSP scale presented excellent psychometric properties. Furthermore, the structure of the proposed five-item measure of PSSP was found to be invariant across four samples. Finally, PSSP nomological validity was assessed. Study 1 and Study 2 showed that PSSP was positively related to affective organizational commitment. All three studies showed that PSSP acted as a positive moderator of the relation between affective commitment to the supervisor and affective organizational commitment. Together, these studies support the psychometric soundness of the PSSP scale and presented the first evidence of its potential to influence followers. Implications of these findings for future research on supervisor social power are discussed. (shrink)

Über die Demokratie in Nordamerika.--Über dei Demokratie in Amerika,--Rede zur Aufnahme in die Französische Akademie.--Über Politik und Wissenschaft.--Aus den "Erinnerungen".--Aus dem Briefwechsel.--Aus "Das ancien Régime und die Revolution."--Aus den Fragmenten zur Fortsetzung von "L'ancien régime et la révolution."--Allgemeine Bemerkungen über die Florentinische Republik, besonders über den Unterschied zwischen der sogennanten Florentiner Demokratie und unserer heutigen Demokratie.--Aphorismen.

The present study aimed to translate and identify the psychometric properties of the Behavioral Emotion Regulation Questionnaire in 315 university students from Lima, Peru, aged 16 to 44 years. The BERQ and the Multicultural Inventory of Trait State Depression were administered for the assessment. Evidence of internal structure validity was obtained through confirmatory factor analysis and exploratory structural equation modeling, while evidence of validity in relation to other variables was obtained through linear regression analysis. The results indicate that the pentafactorial (...) structure is replicated in the Peruvian sample; that adaptive strategies significantly predict eutres, and that maladaptive strategies predict distress; in addition, reliability values were acceptable. At the end, theoretical and practical aspects of the findings and the importance of continuing to provide evidence for its use in different populations and contexts are discussed, taking into account that this is the first time that a Spanish version of the BERQ has been analyzed. (shrink)

El propósito de este artículo es estudiar la actualidad del binomio persona-naturaleza para fundamentar la unión hipostática de acuerdo con el pensamiento de Tomás de Aquino. Ambos conceptos se necesitan mutuamente no sólo como la parte y el todo para fundar una Metafísica de la Encarnación, sino también para poder predicar las naturalezas del único supuesto de modo de no destruir la unidad personal de Cristo. De este modo, para el Aquinate, persona y naturaleza no sólo expresan nociones metafísicas, sino (...) también conceptos que se predican del único supuesto subsistente. (shrink)

The major social, legal and judicial sensitization on the need to eradicate genderbased violence demands a suitable and effective response from all Public Institutions to safeguard the rights of the women. The principal aim of this article is to highlight the legislative solution given to this problem in relation with immigrant women (third-country nationals). Spanish and EC lawmakers have set out rules relating to gender-based violence for three groups of women: a) Married women or registered partners of European Union, EEE, (...) Swiss or Spanish citizens; b) Women married to third-country nationals; c) Women who are in Spain, married or not, in an irregular situation. The legislation analyzed in this paper regulates only the administrative situation to which women can accede when they are the victims of gender-based violence. That is to say, what types of authorizations can be granted and what possible “benefits” can be obtained, but only in the documentary area. Neither the penal or civil response to gender-based violence is analyzed. (shrink)

Este trabajo tiene como propósito reflexionar sobre el liderazgo educativo intercultural y abordar la resolución de conflictos en la escuela desde la perspectiva de la normativa wayuu como alternativa. Se aborda lo relativo a la resolución de los conflictos en la escuela desde modelos alternativos, específicamente, la normativa wayuu. Con el fin, de que este liderazgo docente fomente la valoración de la diferencia, respeto y diálogo de saberes como mecanismo para fomentar la identidad cultural. El trabajo se realizó en el (...) departamento de la Guajira, Colombia, en nuestra estancia allí para el dictado de cursos, talleres y seminarios sobre educación intercultural a maestros de distintas zonas del departamento entre el 2017-2022. La investigación se formaliza desde el paradigma cualitativo, fundamentada en el método etnográfico. Los datos recopilados para hacer la reflexión pertinente en este trabajo, son producto de las actividades realizadas y de nuestras vivencias con los maestros wayuu. Como conclusión tenemos que los docentes wayuu deben contribuir con la preservación de las normas de resolución de conflictos wayuu en el contexto educativo, entendiendo que una convivencia sana implica también tener que recurrir a normas incluyentes. Con esto se propiciará un liderazgo desde la matriz cultural étnica. (shrink)

Stibbard-Hawkes challenges the link between symbolic material evidence and behavioural modernity. Extending this to non-human species, we find that personal adornment, decoration, figurative art, and musical instruments may not uniquely distinguish human cognition. These common criteria may ineffectively distinguish symbolic from non-symbolic cognition or symbolic cognition is not uniquely human. It highlights the need for broader comparative perspectives.

The dominant position in Philosophy of Science contends that downward causation is an illusion. Instead, we argue that downward causation doesn’t introduce vicious circles either in physics or in biology. We also question the metaphysical claim that “physical facts fix all the facts.” Downward causation does not imply any contradiction if we reject the assumption of the completeness and the causal closure of the physical world that this assertion contains. We provide an argument for rejecting this assumption. Furthermore, this allows (...) us to reconsider the concept of diachronic emergence. (shrink)

Self – organizing is closely connected to the phenomenon of life. The creation of complexity, which is necessary for the creation of life, is connected to the process of storing information in molecules of which the living cell is constituted. All living systems, either unicellular or multicellular organisms, are extremely complex systems compared to all the other species of the non living matter that exist in the Universe. Complexity is the result of effect processes, leading to systems with great organization, (...) containing large information stocks. This organization of the molecules of a living organism, a result of accumulation of information, is what makes them able to produce useful work. The useful work involves both the fulfillment of basic biological processes, such as metabolism and reproduction, and the further increase in the information content that builds up in living systems. This last process is subject to the great chain of evolution of biological systems, this development is governed by the law of natural selection. The capability of reproduction, mutation and metabolism are necessary conditions for the latter. (shrink)

This volume collects previously unpublished contributions to the philosophy of science. What brings them together is a twofold goal: first and foremost, celebrating the name of Roberto Torretti, whose works in this and other areas have had –and continue to have– a significant impact on the international philosophy of science community; and second, the desire of advancing novel perspectives on various issues in the philosophy of science broadly construed. Roberto Torretti has made substantial contributions to current debates in the history (...) and philosophy of science, the general philosophy of science, and the philosophy of physics and geometry. Among his landmark contributions, we find his investigations in the history and philosophy of geometry, as well as his systematic studies of Einstein's relativity theory. This volume convenes leading philosophers and early-career scholars compiling a fine collection of chapters addressing recent debates on Kantian philosophy of science, the general philosophy of science, and the history and philosophy of physics and mathematics. (shrink)

Recent weeks have seen an increased focus on the ethical response to the COVID-19 pandemic. Ethics guidance has proliferated across Britain, with ethicists and those with a keen interest in ethics in their professions working to produce advice and support for the National Health Service. The guiding principles of the pandemic have emerged, in one form or another, to favour fairness, especially with regard to allocating resources and prioritizing care. However, fairness is not equivalent to equity when it comes to (...) healthcare, and the focus on fairness means that existing guidance inadvertently discriminates against people from ethnic minority backgrounds. Drawing on early criticisms of existing clinical guidance (for example, the frailty decision tool) and ethical guidance in Britain, this essay will discuss the importance of including sociology, specifically the relationship between ethnicity and health, in any ethical and clinical guidance for care during the pandemic in the United Kingdom. To do otherwise, I will argue, would be actively choosing to allow a proportion of the British population to die for no other reason than their ethnic background. Finally, I will end by arguing why sociology must be a key component in any guidance, outlining how sociology was incorporated into the cross-college guidance produced by the Royal College of Physicians. (shrink)

In the present paper, I analyze the complex relationship of tension between Critical Theory and phenomenology from a sociological-theoretical perspective. I start from two theses. The first one is that one of the primary reasons for the antagonism between these two paradigms lies in their ideal-typically opposed assessments of the role of ‘meaning-adequacy’ in social research. The second one is that in recent years, there has been a strong rapprochement of Critical Theory with (social) phenomenology. This shift, fundamentally embodied in (...) Hartmut Rosa’s work, can be understood as the culminating point of a progressive turn towards meaning-adequacy within the Frankfurt School. In order to unfold these two theses, I will proceed in three steps. First (1), I will present the main outlines of the relationship of tension between the two traditions from both a historico-intellectual and a systematic perspective. Second (2), I will focus on the contemporary readings of the Schutzian notion of ‘meaning-adequacy’ and discuss their value for better understanding the historical opposition between the two paradigms, as well as their recent rapprochement. Third (3), I will sketch the key features of Rosa’s sociology of world-relations, understood as a phenomenological Critical Theory that shows a strong commitment to a radicalized version of the meaning-adequacy postulate. (shrink)

Ο Νίτσε – αλλά και πιο πριν ο Σπινόζα και ο σύγχρονός του Σοπενάουερ -ηταν αυτός που συνόψισε την κληρονομιά της κρίσιμης φιλοσοφίας του 18ου αιώνα δείχνοντας στο έργο του το μέλλον της ψυχολογίας βάθους του εικοστού αιώνα. Από τότε το ασυνείδητο μέρος της ψυχής ασκεί αποφασιστική επιρροή στην ανθρώπινη αντίληψη, αυτή η ιδέα όμως εξελίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη δυτική σκέψη με τον Φρόυντ που την εισήγαγε στο στερέωμα της σύγχρονης πνευματικής ανησυχίας. Ήδη, από τις εισαγωγικές του διαλέξεις ο (...) Φρόυντ, θεωρούσε ότι η ψυχανάλυση αντιπροσώπευε το τρίτο χτύπημα στην παιδική αφέλεια του ανθρώπου, το πρώτο ήταν η θεωρία του Κοπέρνικου για το ηλιοκεντρικό σύστημα και η δεύτερη ήταν η θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου. Η ψυχανάλυση αποκάλυψε ότι όχι μόνο η Γη δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, όχι μόνο ο άνθρωπος δεν είναι το προνομιούχο επίκεντρο της κοσμικής δημιουργίας, αλλά ακόμη και ο ανθρώπινος νους και το ενσυνείδητο εγώ, η πολύτιμη αίσθηση της ύπαρξης ενός λογικού εαυτού, είναι μόνο μια πρόσφατη και επισφαλής ανάπτυξη από την αρχέγονη ταυτότητα της φύσης, και το ανθρώπινο εγώ δεν είναι καθόλου κύριος του σπιτιού του, αντίθετα είναι ενεργούμενο μη συνειδητών ενορμήσεων και παθών. -/- -/- Και πάλι, όπως ο Κοπέρνικος και όπως ο Καντ, αλλά σε ένα εντελώς νέο επίπεδο, ο Φρόυντ έφερε τη θεμελιώδη αναγνώριση ότι αυτό που αποκαλούμε ‘’πραγματικότητα’’ του ‘’αντικειμενικού κόσμου’’ διαμορφώνεται συμβολικά, εν πολλοίς από τις ασυνείδητες δυνάμεις που υποκινούν τον ψυχισμό του υποκειμένου, αυτό συνέβαλλε περαιτέρω στην αποδυνάμωση του ανθρώπινου ναρκισσισμού, αλλά και στη σχετικοποίηση της αλήθειας και στην απομυθοποίηση του γνωστικού εγχειρήματος.. Αλλά ενώ ήταν ο Φρόυντ που ανασήκωσε το πέπλο των ψευδαισθήσεων και των αυταπατών, ο Jung ήταν εκείνος που ανέλαβε να διερευνήσει πιο συστηματικά τις φιλοσοφικές συνέπειες των ανακαλύψεων της δομικής ψυχολογίας. Εν μέρει αυτό συνέβη επειδή ο Jung είχε μελετήσει την κριτική φιλοσοφία του Κάντ, την οποία θεωρούσε ότι ήταν η μητέρα της σύγχρονης ψυχολογίας, ήταν ενημερωμένος για την επιστημολογικές επισημάνσεις που είχε διατυπώσει ο Carl Popper και βέβαια λόγω της πνευματικής του ιδιοσυγκρασίας ήταν αποστασιοποιημένος από τον επιστημονισμό-θετικισμό που ελλόχευε στη σκέψη του Φρόϋντ. -/- -/- -/- ΑΡΧΕΤΥΠΑ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ -/- -/- Ο Φρόυντ, τόσο στο Τοτέμ και Ταμπού, όσο και στο Μωυσής και μονοθεϊσμός, επικαλείται σαφώς την έννοια μιας συλλογικής κληρονομιάς αρχέγονων αναμνήσεων. Έκανε λόγο για μεταφορά αρχετυπικών εμπειριών και τραυμάτων μέσω του ασυνειδήτου του ανθρώπινου είδους. Η ίδια ιδέα των κληρονομικών ή φυλετικών αρχέτυπων αναμνήσεων, υπονοείται στην μεταψυχολογία του Πέραν της αρχής της ηδονής, όπου μιλάει για τον Οιδίποδα, για το μύθο του φόνου στην πρωτόγονη ορδή, προβαίνει στην αναλυτική διάκριση της ψυχικής δομής σε Υπερ-Εγώ Εγώ και Αυτό, διερευνά την αντινομική φύση των θεμελιωδών ενορμήσεων του Έρωτα και του Θανάτου, με άλλα λόγια είχε δεχτεί δηλαδή τα ένστικτα ως ουσιαστικά αρχέτυπα. Αλλά οι αναγωγιστικές του υποθέσεις και ο επιστημονισμός-θετικισμός που διαπερνούσε το έργο του, περιόρισαν δραστικά την έρευνα των αρχετύπων και του συλλογικού ασυνειδήτου. Άλλωστε, όπως ο ίδιος ο Φρόυντ αναγνώριζε, επρόκειτο για μυθολογικές κατασκευές, για δραματουργικές μεταφορές και εικονιστικές αλληγορίες, εξίσου ζωτικές για την κατανόηση του ανθρώπινου δράματος όσο και η αγνωστικιστική-επιστημονική κοσμοθεωρία του. -/- Η ιδέα, λοιπόν, του συλλογικού ασυνειδήτου, όπου το ψυχικό υλικό και οι αρχέτυπες εικόνες, όπως τα όνειρα, οι αναμνήσεις, οι σπερματικές εικόνες, ενσωματώνονται και μεταφέρονται από γενιά σε γενιά διαμέσου των χιλιετιών είναι γνώρισμα που χαρακτηρίζει τόσο τη σκέψη του Φρόυντ όσο και του Jung. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι η φροϋδική ψυχανάλυση σκόπευε να απαλλάξει την ανθρώπινη ψυχή από την παιδικότητα των μεταφυσικών δοξασιών, αντίθετα η ψυχολογία του Jung αντλούσε στοιχεία από τη θρησκευτική εμπειρία για πολλές από τις βασικές της κατηγορίες και έβλεπε τη θρησκεία ως αναγκαίο εξελικτικό παράγοντα στην ιστορία και στην υγεία της ανθρώπινης ψυχής. Έτσι, η σύγκρουση Φρόυντ και Jung, πέραν από τις διαφορετικότητα των ιδιοσυγκρασιών, μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια επιστημολογική διαμάχη ανάμεσα στον αγνωστικισμό και την υπερβατική πίστη, σ΄ένα βαθύτερο επίπεδο μια μονομαχία ανάμεσα σε μια νέα μυθολογία, υποκατάστατο πίστης και σε μυθολογικό σύστημα που ήθελε να επαναφέρει τους αρχαίους θεούς. Ο Φρόυντ επιχείρησε να ξορκίσει τους πανάρχαιους μύθους του ανορθολογισμού και της πίστης στο υπερφυσικό και ο Jung επιχείρησε να αποκαταστήσει την παλιά λατρεία και τον ιερό μύθο, την ‘’ομορφιά και τον σκοπό της αρχαίας θρησκείας’’, όπως υποστήριζε ο ίδιος. Ο Φρόυντ γνήσιο τέκνο του ουμανιστικού ανθρωπισμού πίστευε στο διαφωτισμό του Λόγου και της επιστήμης, παρά το γεγονός ότι θεωρούσε ότι και αυτή η συμβολική μορφή συνιστά εκλογίκευση και εξειδανίκευση, αλλά επέμενε ότι ήταν η μόνη συμβολική μορφή η οποία αυτοελέγχεται και αυτοδιορθώνεται, δηλαδή δεν είναι δογματικό και αυταρχικό γνωστικό σύστημα. Ο Jung, από την άλλη πλευρά, διαβλέπει το υπαρξιακό κενό που επιφέρει η απομάγευση του τεχνικο-επιστημονικού κόσμου στη σύγχρονη ψυχή και πασχίζει να διασώσει τη μαγεία, επαναφέροντας τη μεταφυσικό στοιχείο και τη θρησκευτική ιερότητα της ζωής, όπως αυτή εκφραζόταν στους αρχαίους μύθους. -/- Όλοι οι παραπάνω λόγοι, μεταφυσικοί, ψυχολογικοί, κοινωνιολογικοί και βιογραφικοί, οι οποίοι διαφοροποιούν τον Φρόυντ από τον Jung, μπορούν να συνοψιστούν στη διαφορετική αντίληψη όσον αφορά τον χρόνο. Ο Φρόυντ είχε, κυρίως, μια γραμμική θεώρηση του χρόνου, αναγνώριζε και αποδεχόταν την οριστική και αμετάκλητη θνητότητα του ανθρώπου και το πεπερασμένο των δυνατοτήτων του και πάσχιζε να τον συμφιλιώσει με την αναπόφευκτη εντροπία της δημιουργίας, η οποία θα επαναφέρει τον άνθρωπο στη φυσική κατάσταση της ανόργανης ύλης. Σ΄αυτή την κατάσταση, τη φυσική κατάσταση της ανόργανης ύλης, θα συναντήσει ξανά τη γαλήνη και την ανάπαυση, αυτό το ον, που όσο ζει, δεν εξισορροπεί τη σχέση του με το περιβάλλον, βρίσκεται σε μια κατάσταση μη-ισορροπίας, ασυμμετρίας, κατάσταση που δημιουργεί την επίγνωση του χρόνου, του εγώ-εαυτού και του επικείμενου θανάτου. Το βέλος του χρόνου καθορίζεται από την αυξανόμενη εντροπία, δηλαδή από την κατεύθυνση που αυθόρμητα ακολουθεί ένα σύστημα προσπαθώντας να ισορροπήσει. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος νοιώθει ‘’αταίριαστος’’, σε σχέση με το περιβάλλον του, αποτελεί από τη μια το ελατήριο της εξέλιξης και της δημιουργικής αλλαγής του, αλλά από την άλλη βιώνει άφατο πόνο και διχασμούς οδυνηρούς. -/- Ο Jung, είχε, κυρίως, μια κυκλική θεώρηση του χρόνου, είχε ως όραμά του την Ονειρική εποχή των αρχαϊκών εποχών, όπου η φυσική αντιστοιχία του ανθρώπου με τους κύκλους της ζωής – ενσωματωμένη μέσα στη βαθιά ριζωμένη πίστη της μετενσάρκωσης και της ανάστασης-αναγέννησης- καθησύχαζε και κατεύναζε το φόβο του θανάτου. Ο υποσυνείδητος φόβος του θανάτου, αναιρείτο από την αναζωογονητική υπόσχεση του κυκλικού χρόνου, σ΄αυτή την προ-προσωπική κατάσταση του όντος, σύμφωνα με την αφήγηση του Jung, το πλάσμα εκείνο ταίριαζε με το περιβάλλον του και δεν είχε κανένα λόγο να αλλάξει, βρισκόταν σε μια άχρονη κατάσταση ύπαρξης. -/- Εξελικτική ιστορία ή αδιαφοροποίητη επανάληψη του Ίδιου αρχετυπικού κοσμικού προτύπου; Χρόνος ή Άχρονο, Ύλη ή Πνεύμα, Πολιτισμός ή Φύση, αυτές είναι μερικές από τις διαφοροποιήσεις ή και αντιθέσεις που αντιπαραθέτουν τη Φρουδική επιστημολογία με τη Γιουγκιανή και βέβαια ταλαιπωρούν συνολικά τη μεταφυσική, δηλαδή, τη φιλοσοφική ιστορία. Αν δεχτούμε την κυκλική περιστροφή των αρχετυπικών δομών, τότε αποδεχόμαστε τη μεταφυσική της αναγκαιότητας ενός αυτόνομου μοτίβου που επαναλαβάνεται αέναα και δεν γνωρίζει διαφοροποίηση, δηλαδή αποδεχόμαστε μια μεταφυσική της ουσίας ή αλλιώς μια πάγια και αμετάβλητη ανθρώπινη φύση. Αυτό συνδηλώνει μια οντολογία του άχρονου και αιώνιου κόσμου που επαναλαβάνεται αέναα. Από την άλλη, αν δεχτούμε τη γραμμική αντίληψη της εξελικτικής ιστορίας της φύσης, αναγνωρίζουμε συνεχείς διαφοροποιήσεις και αλλαγές που δεν έχουν σχέση με κληρονομημένες διαχρονικές μορφές και μοτίβα συμπεριφοράς της ανθρώπινης εμπειρίας, αυτό σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το αέναο γίγνεσθαι της δημιουργίας. -/- Από τη μια η δομή που επαναλαμβάνεται και από την άλλη μια δομή, ανοιχτή και σε διαδικασία δόμησης. Θα λέγαμε ότι οι αρχετυπικές δομές των αμετάβλητων στοιχείων και η εξελικτική φυσική ιστορία των μεταβλητών, συνυπάρχουν, συν-διαμορφώνονται και συν-μεταβάλλονται. Τα αρχέτυπα ως καλούπι μορφοποιούν τις εμπειρίες που μεταβάλλονται και οι εμπειρίες μορφοποιούν το καλούπι που μεταβάλλεται –δίχως καλούπι και εμπειρίες να ταυτίζονται ή να διακρίνονται-, σαν ένα κύκλωμα ανάδρασης που μεταβολίζει τα αντίθετα, τα αναιρεί και τα εγγράφει στον σφαιρικό χωροχρόνο που μεταμορφώνεται απροσδιόριστα. Ενδεχομένως, να μπορούμε να αναγνωρίσουμε έναν συνολικό αρχέτυπο ρυθμό στην κοσμική εξέλιξη της συνείδησης, ξεκινώντας από μια αρχέγονη αδιαφοροποίητη ενότητα, μια συγχωνευτική και συμβιωτική κατάσταση, οδεύουν σε μια σταθερή μετακίνηση προς διαφοροποίηση, σταδιακή ενδυνάμωση της αυτόνομης ανθρώπινης διάνοιας, την αργή σφυρηλάτηση του υποκειμενικού εαυτού που τη συνοδεύει η απογοήτευση για την έλλειψη σύνδεσης με τον κόσμο, την απόσυρση στο ασυνείδητο, την οικουμενική αποξένωση, τη ριζική αποδόμηση και, τέλος, ίσως, την ανάδυση μιας συμμετοχικής συνείδησης ​​που επανασυνδέεται με το συμπαντικό, με την πλήρη σημασία του όρου. -/- -/- Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΡΥΘΜΟΣ -/- Μια ριζική προσέγγιση δεν βλέπει αυτές τις δυνάμεις –τα αρχετυπικά μοτίβα και τις εξελικτικές μεταβολές-, ούτε ως ανταγωνιστικές, ούτε ως συμπληρωματικές, ούτε και τις συνθέτει σε μια αδιαφοροποίητη ενότητα. Αυτό που παρουσιάζεται υπό την όψη της δυαδικότητας κυριαρχείται από έναν ενιαίο και πολλαπλασιαζόμενο ρυθμό: οι δύο εκδηλώσεις ούτε ταυτόσημες είναι, αλλά ούτε διαχωρισμένες, ενεργούν και ενιαία και διαφοροποιημένα. Μπορούμε να αναλάβουμε τις δυαδικές αντιθέσεις και να τις εγγράψουμε στον σφαιρικό χωροχρόνο και στις μεταμορφώσεις του που τον διαφοροποιούν απροσδιόριστα. Ο σφαιρικός χωροχρόνος, οι μεταμορφώσεις ‘’του’’, αδιαχώριστος από το μηδέν, δεν είναι, δημιουργείται και καταστρέφεται ταυτοχρόνως. Ανατρέχοντας πέραν των διακρίσεων, διασχίζοντάς τες, έχουμε να σκεφτούμε το αινιγματικό κέντρο από όπου προέρχονται οι μεταγενέστερες διαφοροποιήσεις και αντιθέσεις, οι οποίες ενέχουν αυτό το κέντρο άσχετα αν το αγνοούν. Το μετέωρο αυτό κέντρο – το διαρθωμένο και εν κινήσει σύνολο – δεν δρά σαν αιτία, πραγματική, μεταφυσική ή μεταφορική, αλλά αυτό το κέντρο, παρόν-απόν, ένα και διαφοροποιημένο μαζί, γνωρίζει πολλαπλές μεταμορφώσεις, χωρίς να μπορούμε να πούμε ποιά διάσταση προηγείται και ποιά έπεται. -/- Θα λέγαμε ότι η εξελικτική διαδικασία εμπλουτισμού της συνείδησης είναι η κατανόηση της εξελικτικής διαδικασίας μέσω της συνείδησης, για να κλείσει ο κύκλος ανάδρασης ανάμεσα στην ύλη και το νου και να διαβούμε το κατώφλι της εξόδου προς το μεγάλο Όλον. Αυτό έχει ήδη συμβεί, ο χωροχρόνος ‘’τυλίγεται γύρω από τον εαυτό του’’ για να σχηματίσει τη σφαίρα της αχρονικότητας, όχι την άχρονη ισορροπία (όπου δεν υπάρχει ούτε παρελθόν, ούτε παρόν, ούτε μέλλον, μια κατάσταση που καταλύεται η Σκέψη, ο Λόγος και η Συνείδηση και γλυστράμε στο βάραθρο του αβυσσαλέου Μηδενός) αλλά τον καθολικό χρόνο της συνείδησης (όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον, συνυπάρχουν, ενιαία και τρισδιάστατα, δηλαδή κάθε διάσταση περιλαμβάνει και τις άλλες δύο, όπως εκδηλώνονται συγχρονικά, διαχρονικά και πανχρονικά, τόσο τοπικά, όσο πλανητικά και συμπαντικά). Ακόμα, βέβαια, το ανθρώπινο είδος βρίσκεται σε μια κοιλάδα που το τυλίγει η ομίχλη, ο δρόμος για να φτάσει ψηλά στην κορυφή και να ατενίσει καινούργιους ορίζοντες είναι μακρύς και επικίνδυνος, έχει να αναρριχηθεί γκρεμούς, όμως το μέλλον υπάρχει ήδη στο παρόν, έχει υπάρξει στο παρελθόν. Ο δρόμος για τις απάτητες και αφώτιστες κορυφές διέρχεται μέσα από τον θάνατο του εγώ-εαυτού και στοχεύει την κατεύθυνση της ενιαίας διόρασης του κόσμου. Οι άνθρωποι, που δεν είναι άνθρωποι, αλλά ερευνητές και πειραματιστές ή καλύτερα διαβάτες που οδοιπορούν, δίχως να γνωρίζουν προς ποιά ακριβώς κατεύθυνση στοχεύει η πορεία τους και γιατί, ήδη βρίσκονται σε διαδικασία ανάληψης και ξεπεράσματος, μετατοπισμένοι σ΄έναν τόπο, μη τοπολογικό και σ΄έναν χρόνο, μη χρονολογικό, στον Κόσμο, όχι τον φυσικοεπιστημονικό, τον Κόσμο, ως Εν-Παν, ως Παν-Τίποτα. (shrink)

It would be ahistorical to ridicule vitalists. When one reads the writings of one of the leading vitalists like Driesch one is forced to agree with him that many of the basic problems of biology simply cannot be solved by a philosophy as that of Descartes, in which the organism is simply considered a machine…. The logic of the critique of the vitalists was impeccable.At the turn of the new millennium, concomitant with the development of the evo-devo and eco-devo disciplines (...) within developmental biology, critical appraisals of the reductionist stance of the molecular biology revolution became more numerous and noticeable. Several books and papers address the problems posed by this reductionist agenda and suggest... (shrink)

In quantum mechanics, the term “creativity” is amplified, since natural events form the constant transition from possibility to reality, according to the ontological probabilism of the Schrödinger equation. The completion of the quantum theory through the concept of the Grand Unified Theories, and especially through the yet incomplete superstring theory, reveals that at the micro level of creation of sub-atomic particles or space, motion literally comes prior to Being and objects are forms of a motion which suggests a constant transition (...) from possibility to reality. In non – linear physics of complex systems, the term “creativity” does not simply correspond to the initial emergence of the universe (big bang) or to the sub-atomic scale processes described by quantum mechanics, the Grand Unified Theories and the superstring theory, but is expanded to all aspects of nature: i.e. physical - chemical, ecological, psychological – mental aspect. So, through the non – linear physics theory, macroscopically viewed beings are constructed, holistic forms of motion, in order for the whole to gain a non reducible (therefore the whole is constantly being produced) ontological meaning which characterizes the operation of the part. Combining the theories of quantum mechanics and relativity, it could be stated that modern physics abolishes the customary perception concerning the natural phenomena, which were concerned as a constant transformation of a fundamental substance. On the contrary, the contemporary description of the natural world by physics and mathematics corresponds to Morphodynamics, i.e. the description of the world as creation of all cosmic shapes from a zero point, on all cosmic levels. From this point of view, zero is understood as the absence of shape, while the notion of an unshaped eternal substance is weakened and does not seem to be able to be justified by the evolution of scientific thought. The “beings” and their “substance” are assimilated to forms of movement that have already been created or that are being created, and constitute motion inside motion. (shrink)

This article offers the motivation for organising a conference on philosophy as it is practised across several faculties and departments at the University of Cambridge. It also offers an overview of the main themes that emerge in the essays collected in this issue of Metaphilosophy, which derive from the aforementioned conference. In particular it focuses on the risk of scholasticism and dogmatism that philosophy faces when it divorces itself from its own history, other disciplines, and real life. It then discusses (...) the potential problems that can arise from the practice of philosophy in close conjunction with other disciplines, such as the natural sciences and the history of philosophy. Finally, it briefly comments on how institutional/academic structures have an influence on the way philosophy is practised. (shrink)

«Η κβαντική θεωρία είναι ολοκληρωτικά ολιστική (ηolistisch ganzheitlich), αρνείται το τετελεσμένο των διαχωρισμών…Ο κόσμος δεν αποτελείται από αντικείμενα. Μόνο η πεπερασμένη γνώση του ανθρώπου κατακερματίζει σε αντικείμενα το Όλον – στο οποίο και ο ίδιος ανήκει – προκειμένου να κατατοπιστεί» -/- C.F.Von Weizsacker -/- Για την κβαντική θεωρία ο Κόσμος είναι ενιαίος και αδιαίρετος, όλα τα στοιχεία που τον συγκροτούν βρίσκονται σε σχέση αλληλεξάρτησης και αλληλοδιασύνδεσης. Η διασύνδεση των πάντων είναι ιδιαίτερα εμφανής στις μη-τοπικές αλληλεπιδράσεις του κβαντικού κόσμου. Το φαινόμενο (...) της κβαντικής συζευξιμότητας, το οποίο μπορεί να θεωρηθεί μια αρχή υπέρθεσης, καθώς και η απορρέουσα έννοια της κβαντομηχανικής μη διαχωρισιμότητας, ως εγγενές στοιχείο της κβαντικής θεωρίας, συνεπάγεται ότι η αδιαίρετη ενότητα του Όλου συνιστά θεμελιώδες γνώρισμα του κβαντικού κόσμου, όμως ούτε η θεωρία ούτε το πείραμα είναι δυνατόν να προσπελάσουν και να αποκαλύψουν τη δομή ή την υφή της Ολότητας. Η Ολότητα είναι ανεξάρτητη από την επιλογή ενός παρατηρητή ή τον προσδιορισμό ενός πειραματικού πλαισίου ή τη μετρητική συσκευή ή από τη δράση του υποκειμένου της γνώσης, της νόησης και των επιστημικών πρακτικών ή ενεργημάτων του. Η Ολότητα αφορά στην περιοχή των κβαντικών συζευγμένων συσχετίσεων, δυνητικοτήτων και κβαντικών υπερθέσεων, στοιχείων που διέπονται από μία μη-Μπούλειαν Λογική Δομή. -/- Θεμελιώδες χαρακτηριστικό της κβαντικής θεωρίας είναι ότι η επίτευξη οποιασδήποτε συνεπούς και έγκυρης εννοιολογικής περιγραφής ή η ικανότητα απόδοσης γνωρισμάτων και ιδιοτήτων σ΄ένα ‘’αντικείμενο’’ μέσω του γλωσσικού συμβολισμού ή η δυνατότητα αναφοράς σε πειραματικά προσπελάσιμα γεγονότα, προϋποθέτει ως αναγκαίο όρο την αποσυσχέτιση και τον διαχωρισμό της Ολότητας του Κόσμου, σε διακριτές οντότητες, οι οποίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, δεν είναι όμως κβαντικώς συζευγμένες. Στην κβαντομηχανική καλώς ορισμένο αντικείμενο δημιουργείται μέσω μιας τομής Heisenberg, δηλαδή μέσω μιας διαδικασίας αφαίρεσης και προβολής της μη Μπούλειαν Ολιστικής περιοχής σε ένα Μπούλειαν πλαίσιο, το οποίο καθιστά αναγκαία την αποκοπή των κβαντικών συζευγμένων συσχετίσεων από το περιβάλλον του για να αποκτηθεί πρόσβαση στην εμπειρική πραγματικότητα και να συντελεσθεί η περιγραφή της μέτρησης. Δηλαδή η επίτευξη αιτιοκρατικών χωροχρονικών συσχετίσεων, η δυνατότητα χρονικών διασυνδέσεων μεταξύ πρότερου και ύστερου, αιτίας και αποτελέσματος και κατ΄ επέκταση η περιγραφή κάθε διυποκειμενικής εμπειρίας, προϋποθέτουν την διάκριση του Όλου σε γνωρίζον ‘’υποκείμενο’’ και ‘’αντικείμενο’’ προς εξέταση, σε παρατηρητή και παρατηρούμενο. Η κβαντική μηχανική αναγνωρίζει ότι ο παρατηρητής είναι καθεστωτικός παράγοντας στη συγκρότηση του παρατηρούμενου, οι παρατηρητές αρχίζουν σιγά-σιγά να αναγνωρίζουν πλέον τον προθεσιακό (intentional) χαρακτήρα απο τον οποίο διαποτίζεται η γνωσιοθεωρητική πρακτική. Οι παρατηρητές αποκτούν συνείδηση των δημιουργικών δυνατοτήτων τους και συνεπώς του κατασκευαστικού χαρακτήρα των πολλαπλών κόσμων τους, Σ΄αυτό το σημείο θα προβούμε σε αφαιρετικότερους στοχασμούς όσον αφορά την οντολογική φύση της κβαντικής θεωρίας. Η διάκριση του Όλου σε υποκείμενο και αντικείμενο εισάγει τις χωροχρονικές σχέσεις, την αιτιότητα, παράγει τον Λόγο, τη διάκριση θεωρίας και πράξης και εν τέλει το τεχνικο-επιστημονικό πνεύμα που υπολογίζει, μετρά, ποσοτικοποιεί τα μεγέθη και τα χειραγωγεί κατά βούληση. Όλα όσα παράγονται από τη διάκριση του Κόσμου σε Υποκείμενο και Αντικείμενο παράγουν την ανθρωποκεντρική θεώρηση-παράσταση του Κόσμου, τη μυθολογική διαμόρφωση της συνείδησης, τη φαινομενολογική ύπαρξη, την ύπαρξη τινός. Ο Κόσμος που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι συνιστά ένα απόσπασμα του Κόσμου, το Όλον διασπάται σε πολλαπλές προοπτικές (διαφορές φάσης της συνειδησιακής βίωσης του Χρόνου, δηλαδή διαφορές επίπεδων αντίληψης, συνείδησης και ψυχονοοτροπίας) που τον θεωρούν μέσω των εκάστοτε προοπτικών κάθε φορά και τις οποίες αναγορεύουν σε καθολικές προτάσεις και ύπατες αλήθειες ενώ δεν αποτελούν παρά πεπερασμένες διερευνήσεις του απεριόριστου Κόσμου, σχετικές προσεγγίσεις του Απόλυτου………. (shrink)

Στο βιβλίο “εισαγωγή στην κατανοητική φιλοσοφία - η περιπέτεια της ανθρώπινης χειραφέτησης” ιχνηλατούμε τη μακρυτενή πορεία του Λόγου προς την αυτογνωσία του και παρουσιάζουμε συνοπτικά τα ρεύματα και τα υπο-ρεύματα της φιλοσοφικής, κοινωνιολογικής και ψυχολογικής σκέψης που συνέβαλαν αποφασιστικά στη χειραφέτηση της Διάνοιας-Νόησης, δηλαδή του Λόγου και της Γνώσης, από το μυστικισμό, το σκοταδισμό, τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις που νοηματοδοτούσαν την εμπειρία της κοινωνικής πρακτικής σ’ όλες τις ιστορικές εποχές του Δυτικού Πολιτισμού... Παράλληλα, όμως, διαπιστώνουμε ότι από τις απαρχές (...) της φιλοσοφικής προβληματικής του Λόγου και σ’ όλη τη μακραίωνη περιπέτειά του και παρά τις πολλαπλές εκφάνσεις του και τις νοηματικές μετουσιώσεις που προσέλαβε στα εκάστοτε κοινωνικά συστήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα, εντούτοις ένα δομικό στοιχείο διατηρείται ίδιο και αδιαφοροποίητο στον λογικό πυρήνα του Λόγου: ο αυτο-αναφορικός και αυτο-νοηματοδοτικός χαρακτήρας του όλου ορθολογιστικού εγχειρήματος αποτελεί την εγγενή Ιδεολογική του επένδυση με την οποία ταυτίστηκε ιστορικά η φιλοσοφική σκέψη. Ο αυτό-αναφορικός χαρακτήρας του Λόγου χαρακτηρίζεται από την απολυτοποίηση της αξιακής χρήσης του “ορθού λόγου”, την παραγωγή αφαιρετικής ανθρωποκεντρικής υπεραξίας, η οποία οδηγεί στις μεταφυσικές διαιρέσεις και διακρίσεις και το θετικισμό που πάντοτε ελλόχευαν στον λογικό πυρήνα του Ορθολογικού τρόπου σκέψης και που βέβαια οδήγησε στη θλιβερή μετεξέλιξή του σ’ έναν άκρατο επιστημονισμό-θετικισμό στους νεότερους χρόνους. Βέβαια στη μακραίωνη ιστορία της φιλοσοφικής σκέψης υπήρξαν ρεύματα σκέψης και ρωμαλέες φωνές, που επιχείρησαν να “ανοίξουν” τον ορίζοντα του στοχασμού, πέραν από το αυτο-οριζόμενο Υποκείμενο και τις Ιδεολογικές του ταυτίσεις. Η σύγχρονη σκέψη διευρύνει περαιτέρω τον ορίζοντα της ανθρώπινης κατανόησης και μας καλεί: Πέραν του ανθρώπου, μαζί με τον άνθρωπο....... στον Κόσμο. Ο μετέωρος άνθρωπος ως κοσμικό απόσπασμα..... Στη πρώτη έκδοση του βιβλίου (1996) παρουσιάσαμε την ιστορία της Δυτικής φιλοσοφικής, κοινωνιολογικής και ψυχολογικής σκέψης και τις περιπέτειες του Λόγου, από την ανατολή του, την αρχαία Ελλάδα μέχρι και τη δύση του, τον ανθρωπιστικό Διαφωτισμό των Νεότερων Χρόνων. Στην προσθήκη της δεύτερης έκδοσης (2011) συμπεριλάβαμε τις εξελίξεις στη σύγχρονη κοσμολογική, γνωσιοθεωρητική και κοινωνική-θεωρητική σκέψη. Έτσι η κατανοητική φιλοσοφία, ως εγχειρηματική σκέψη και εμπειρία, διερευνώντας και αφομοιώνοντας την πρότερη γόνιμη ιστορία της κλασικής φιλοσοφικής σκέψης, την μεταμορφώνει δημιουργικά και διευρύνει την προβληματική του στοχασμού της. (shrink)