In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:258 HISTORY OF PHILOSOPHY To make this theme conspicuous to the reader, the author deals with three topics in Aristotle's first philosophy: the path from beings to the primary instance of being, the study of sensible substance, and the distinction between the potential and the actual. Grene's essay on the most perplexing of Aristotle's works is the least satisfactory in her study. Though she acknowledges that the path of (...) thg Aristotelian first philosopher is not easy, her analysis of the school X67oLmakes the road more facile than it, in fact, is. For example, what is the relation between Wisdom (the science of principles and causes), the science of being-qua-being, and the science of immovable substance? How can the latter be universal and, at the same time, have as its object one kind of being? Why does Aristotle dismiss substrate in the sense of compound of form and matter as a candidate for substance? It would seem to satisfy his criteria of thisness and separability better (or at least in more instances) than substrate in the sense of form. Finally, it is hard to avoid Ross's conclusion (Aristotle's Metaphysics, Vol. 1, pp. ci) that Aristotle in Book Z moves away from the view that the primary ontological units are sensible individuals toward the view that they are pure forms. The real is either the object of definition (and this appears to be Aristotle's view for the most part in Book Z) or it is the individual (the doctrine of the Categories); it cannot, on Aristotelian grounds, be both. Grene's resolution of the difficulty will not bear scrutiny. She says (p. 205): "Definition is of the universal. But the object of definition is the real substance, the being-what-it-is of the thing. This is substance and not universal." The incompatibility of the first and third sentences in this passage constitutes what Grene refers to (p. 205) as "a very perplexing situation indeed;" and they also reflect the "double meaning" which "pervades Aristotle's whole treatment of substance" (Ross, Aristotle, p. 166). It is the doctrine of the first sentence which comes to the fore in Book Z, for there Aristotle concludes (i) that ot~r is r6 I"L~Tv e~tL and maintains (ii) that rb rl ~v rival 'will belong to nothing which is not a species of a genus' (1030"12-13). And we hardly need be reminded that an Aristotelian species is not an individual. Grene, it seems to me, relieves our perplexity somewhat, but only by blurring the oscillation in Aristotle's mind on this point, e.g., when she implies that the unambiguous doctrine of Book Z is that "as far as the perceived world goes, the naturalist's specimen, the individual of a type, the member of a class, is the prototype of the real" (p. 205). In very readable prose Grene has given us a picture of Aristotle that is at once engaging and in most respects faithful to the interests and outlook of her model. She says in a bibliographical note that her book is "meant more for the undergraduate reader or the general public than for scholars already conversant both with the text and the tradition" (p. 257). I suggest that the account Grene has given us is stimulating and refreshing also for the scholar. JosxAtt B. GOULD,JR. Glaremont Graduate School La filosofia medievale: Antologia di testi. Edited by Nicola Abbagnan0. (Bari: Editori Laterza, 1963. Pp. 440. -----Coll. del Candelaio. L. 2700.) it is the purpose of this, the second volume in the Antologia di testi filosofici to appear under the general editorship of the fine Italian scholar, Nicola Abbagnano, to provide an introduction to the history of mediaeval philosophy through the presentation of selected primary source materials in Italian translation. The book could have been a significant addition to the sparse philosophical literature of the period that is now available BOOK REVIEWS 259 to the non-Latin reader; instead, it turns out to be a sort of catalogue of opinions on a wide variety of philosophical topics held by many of the thinkers active in the period: between St... (shrink)

El presente libro aborda la cuestión clásica de la relación entre el lenguaje y el pensamiento humanos, poniendo el foco en la hipótesis de la relatividad lingüística (RL), esto es, en la idea de que la diversidad lingüística acarrea una correlativa diversidad cognitiva. Aparte de las aportaciones filosóficas sustantivas a este debate, hay una tarea preliminar de aclaración que es ineludible (la hagan o no los filósofos), dada la complejidad del problema. Existe una tendencia a plantear las cuestiones sin muchos (...) matices, adoptando planteamientos cortantes: o se acepta la total independencia del pensamiento con respecto al lenguaje y a las lenguas, o se defiende que el pensamiento está supeditado al lenguaje o a una lengua concreta, sin dejar resquicio de autonomía al pensamiento. Frente a ello, este trabajo intenta elaborar un mapa detallado del territorio de la relatividad lingüística que refleje que hay muchas zonas intermedias habitables. Con ello no se busca sólo presentar espacios lógicos de posibles posturas, sino, ante todo, delimitar zonas de plausibilidad en dichos espacios. Eso no significa que se plantee una posición ser neutral o centrada. A lo largo de sus páginas se defiende la plausibilidad y la relevancia filosófica de al menos algunas versiones de la hipótesis relativista. Con varios matices, se sostiene que el lenguaje está involucrado de modo importante en el pensamiento humano, que la diversidad lingüística puede acarrear una significativa diversidad cognitiva o que la relación entre el lenguaje y el pensamiento es, en realidad, una interacción en la que, además de ellos, intervienen otros factores como la cultura. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:258 HISTORY OF PHILOSOPHY To make this theme conspicuous to the reader, the author deals with three topics in Aristotle's first philosophy: the path from beings to the primary instance of being, the study of sensible substance, and the distinction between the potential and the actual. Grene's essay on the most perplexing of Aristotle's works is the least satisfactory in her study. Though she acknowledges that the path of (...) thg Aristotelian first philosopher is not easy, her analysis of the school X67oLmakes the road more facile than it, in fact, is. For example, what is the relation between Wisdom (the science of principles and causes), the science of being-qua-being, and the science of immovable substance? How can the latter be universal and, at the same time, have as its object one kind of being? Why does Aristotle dismiss substrate in the sense of compound of form and matter as a candidate for substance? It would seem to satisfy his criteria of thisness and separability better (or at least in more instances) than substrate in the sense of form. Finally, it is hard to avoid Ross's conclusion (Aristotle's Metaphysics, Vol. 1, pp. ci) that Aristotle in Book Z moves away from the view that the primary ontological units are sensible individuals toward the view that they are pure forms. The real is either the object of definition (and this appears to be Aristotle's view for the most part in Book Z) or it is the individual (the doctrine of the Categories); it cannot, on Aristotelian grounds, be both. Grene's resolution of the difficulty will not bear scrutiny. She says (p. 205): "Definition is of the universal. But the object of definition is the real substance, the being-what-it-is of the thing. This is substance and not universal." The incompatibility of the first and third sentences in this passage constitutes what Grene refers to (p. 205) as "a very perplexing situation indeed;" and they also reflect the "double meaning" which "pervades Aristotle's whole treatment of substance" (Ross, Aristotle, p. 166). It is the doctrine of the first sentence which comes to the fore in Book Z, for there Aristotle concludes (i) that ot~r is r6 I"L~Tv e~tL and maintains (ii) that rb rl ~v rival 'will belong to nothing which is not a species of a genus' (1030"12-13). And we hardly need be reminded that an Aristotelian species is not an individual. Grene, it seems to me, relieves our perplexity somewhat, but only by blurring the oscillation in Aristotle's mind on this point, e.g., when she implies that the unambiguous doctrine of Book Z is that "as far as the perceived world goes, the naturalist's specimen, the individual of a type, the member of a class, is the prototype of the real" (p. 205). In very readable prose Grene has given us a picture of Aristotle that is at once engaging and in most respects faithful to the interests and outlook of her model. She says in a bibliographical note that her book is "meant more for the undergraduate reader or the general public than for scholars already conversant both with the text and the tradition" (p. 257). I suggest that the account Grene has given us is stimulating and refreshing also for the scholar. JosxAtt B. GOULD,JR. Glaremont Graduate School La filosofia medievale: Antologia di testi. Edited by Nicola Abbagnan0. (Bari: Editori Laterza, 1963. Pp. 440. -----Coll. del Candelaio. L. 2700.) it is the purpose of this, the second volume in the Antologia di testi filosofici to appear under the general editorship of the fine Italian scholar, Nicola Abbagnano, to provide an introduction to the history of mediaeval philosophy through the presentation of selected primary source materials in Italian translation. The book could have been a significant addition to the sparse philosophical literature of the period that is now available BOOK REVIEWS 259 to the non-Latin reader; instead, it turns out to be a sort of catalogue of opinions on a wide variety of philosophical topics held by many of the thinkers active in the period: between St... (shrink)

Dans les « Prolégomènes à la logique pure » de ses Recherches logiques , Husserl rend hommage aux deux premiers volumes de la Wissenschaftslehre de 1837 de Bernard Bolzano comme un « ouvrage qui […] surpasse de loin tout ce que la littérature mondiale a à offrir en termes de contributions systématiques à la logique ». Cet article porte sur le jeune Husserl comme lecteur du chef-d’oeuvre de Bolzano, visant ainsi à contribuer à une compréhension adéquate de certains aspects des (...) théories de Bolzano et de Husserl et de ce sur quoi portent ces théories. Je me concentrerai sur la question de savoir comment Bolzano en 1837 et Husserl autour de 1900 ont conçu les contenus des actes et états mentaux.Dans les sections 1 et 2, je fais état de la redécouverte de la WL de Bolzano au sein de l’École de Brentano, et en ce qui concerne le problème des représentations sans objets, j’endosse la défense de Bolzano par Husserl contre Twardowski. Dans les sections 3 et 4, je présente un aperçu de la théorie des propositions et des notions , et montre comment Husserl assimile le cadre conceptuel bolzanien dans ses RL. Tandis que Bolzano considère les propositions et les notions comme étant des objets abstraits sui generis, le jeune Husserl développe une conception des notions et des propositions en termes d’espèces. J’explique cette conception dans la section 5 et je la défends contre le dernier Husserl. La discussion la plus extensive et la plus détaillée d’une seule et unique thèse de la philosophie de la logique de Bolzano qu’on puisse trouver dans les livres et les articles publiés par Husserl de son vivant se trouve dans le dernier chapitre de ses RL. Le sujet de discussion, et la dernière section de cet article, est une affirmation courageuse, pour ne pas dire outrageuse de Bolzano qui, du moins pris au pied de la lettre, contredit tout simplement ce que la plupart des philosophes ont tenu pour acquis depuis Aristote. Les questions, soutient Bolzano, sont une espèce particulière de propositions, et donc leur vérité est susceptible d’être évaluée.In the “Prolegomena to Pure Logic” of his Logical Investigations Husserl praised the first two volumes of Bernard Bolzano’s Wissenschaftslehre of 1837 as “a work which … far surpasses everything that world-literature has to offer in the way of systematic contributions to logic”. This paper is about the early Husserl as a reader of Bolzano’s masterpiece, hoping thereby to contribute to a proper understanding of certain aspects of Bolzano’s and Husserl’s theories and of what those theories are about. I shall concentrate on the question how Bolzano in 1837 and Husserl around 1900 conceive of the contents of mental acts and states.In sections 1-2 I report on the rediscovery of Bolzano’s WL in the school of Brentano, and as regards the issue of objectless presentations, I endorse Husserl’s defence of Bolzano against Twardowski. In sections 3-4 I present an outline of Bolzano’s theory of propositions and notions and go on to show how Husserl assimilates the Bolzanian framework in his LI. While Bolzano takes propositions and notions to be sui generis abstract objects, the early Husserl develops a species conception of notions and proposition. I explain this view in section 5 and defend it against Husserl’s later self. The most extensive and most thorough discussion of a single contention in Bolzano’s philosophy of logic that can be found in any of Husserl’s books and articles published during his lifetime is contained in the last chapter of his LI. The topic of this discussion, and of the final section of this paper, is a courageous if not outrageous Bolzanian contention : questions, he claims, are a special kind of propositions and hence truth-evaluable. (shrink)

Modern insan eleştiriyi, neredeyse hava kadar, su kadar yaşamsal saymaktadır. Daha iyi bir dünyada yaşama isteği, verili olanlarla yetinmemeyi, gelenekleri, yerleşik değerleri sorgulamayı beraberinde getirmektedir. Felsefi eleştiri, sadece belli bir görüşe itiraz etmekle sınırlı bir tutum değildir; o aynı zamanda kendi dayanaklarının sağlamlığı ile de ilgilidir. Bilimlerde sıklıkla karşılaşılan yapıcı ya da olumlu eleştiri, başta felsefe olmak üzere sosyal bilimlerde yıkıcı bir niteliğe bürünmektedir. Felsefi eleştirinin yıkıcılığının nihilizmle sonuçlanmaması için bu eleştiri türünün de yapıcı bir nitelikle donatılması gerekir. Bu çalışmada (...) felsefi eleştirinin normları olabileceği öne sürülmektedir. Bu normlardan en bilinen ve kabul gören üç ilke tespit edilerek bu ilkelerin felsefi eleştirinin temellendirilmesinde oynadıkları rolün gösterilmesi amaçlanmaktadır. Böylelikle felsefenin de tıpkı bilimler gibi siyasal iktidarların hizmetinde olmak yerine, gerçeğin peşinden gidebileceğinin olası olduğu gösterilecektir. (shrink)

I present a game-theoretical multi-agent system to simulate the evolutionary process responsible for the pragmatic phenomenon division of pragmatic labour (DOPL), a linguistic convention emerging from evolutionary forces. Each agent is positioned on a toroid lattice and communicates via signaling games , where the choice of an interlocutor depends on the Manhattan distance between them. In this framework I compare two learning dynamics: reinforcement learning (RL) and belief learning (BL). An agent’s experiences from previous plays influence his communication behaviour, and (...) RL agents act in a non-rational way whereas BL agents display a small degree of rationality by using best response dynamics . The complete system simulates an evolutionary process of communication strategies, which agents can learn in a structured spatial society. The significant questions are: what circumstances could lead to an evolutionary process that doesn’t result in the expected DOPL convention; and to what extent is interlocutor rationality necessary for the emergence of a society-wide convention à la DOPL? (shrink)

Türk milleti dünyanın en zengin kültürüne sahip olduğu gibi en zengin diline de sahiptir. Ancak daha eski çağların dil verileri ne yazık ki, yazılı vesikalara aktarılmamış, karanlık dönem olarak kalmıştır. O bakımdan Türkçenin Altay veya Proto-Türk devri hakkında bilgimiz sınırlıdır ve sahip olduğumuz kelime sayısı da çok azdır. Eski Türkçe adlanan bu lügat sadece Orhun-Yenisey yazıtları ile tespit edilen ve Uygur yazıtları ile devam eden Türkçenin malum en eski yazılı kaynaklarının sözlüğüdür. Yer yüzündeki diller arasında Türkçenin yerine baktığımızda, Ural-Altay dil (...) grubunun Altay koluna bağlı bir dil olduğu ve geçmişinin M.Ö. 4000’li yıllara indiği görülür. Bu tarihten, M.Ö. 5. yüzyıla kadar olan dönem genel olarak Altay veya Proto-Türk devri olarak adlandırılır. Bu dönemde Türkçe ile ilgili az da olsa birtakım dil kalıntılarına rastlanır; ancak bunun yeterli olmaması ve bu dönemden bize yazılı herhangi bir metnin ulaşmaması, bu çağların karanlık dönem olarak adlandırılmasına neden olmuştur. Bu dönemde Türkçenin Çuvaşça ve Yakutça ile henüz ayrılmadığı, hattâ daha eskiye gittiğimizde Moğol, Mançu, Tunguz dilleriyle aynı çatı altında toplandığı varsayılır. Bilindiği gibi daha önce Eski Türkçe döneminin ayrı ayrı metinlerini kapsayan birçok sözlük çalışması yapılmıştır. Ancak bu sözlükler birbirinden bağımsız hazırlanmış, bir kısmı Göktürk dönemi ile Orhun Yazıtlarını, diğer bir kısmı da Uygur dönemi ile bu dönem metinlerini temel almıştır. Eski Türkçe bir bütün olarak düşünüldüğünde, bu sözlüklerin bazı yönlerden yetersiz kaldığı bir gerçektir. Bu çalışmanın genel amacı, daha önce ortaya konulan Eski Türkçe sözlükleri bir araya getirerek Göktürk ve Uygur dönemlerini birlikte ele alan, daha kapsamlı ve tek bir sözlük oluşturmaktır. O bakımdan daha önce meydana getirilen sözlük çalışmaları temel alınarak ortaya yeni bir sözlük konulmuştur. (shrink)

Mezheplerin teşekkül etmeye başladığı ilk dönemlerden itibaren istihsanın bir istidlal yöntemi olup olmadığı tartışılagelmiştir. Bu tartışmaların temelinde kavramsallaşma sürecini henüz tamamlamamış olan istihsan teriminin çağrıştırdığı keyfiliğin/sübjektivitenin etkisi çok fazladır. Bu yüzden istihsanı bir yöntem olarak benimseyenler, ağır ithamlara maruz kalmışlardır. İstihsanı benimseyenlerin başında Hanefî hukukçular gelmektedir. Öyle ki istihsan yöntemi Hanefî mezhebiyle anılır hale gelmiştir. Bununla birlikte mezhebin önde gelen temsilcilerinden biri olan ve kıyas metodunu kullanmasıyla ön plana çıkan Züfer b. Hüzeyl’in istihsana yaklaşımıyla ilgili iki farklı yaklaşım tespitedilmiştir. Yaptığımız (...) araştırma ve inceleme neticesinde her iki tespitinde isabetli olmadığını; Züfer b. Hüzeyl’inkıyas yapmadaki becerisinin yanı sıra istihsana müracaatta sonuna kadar kıyas taraftarı olduğunu; ancak kıyasın meselelere çözüm üretmede yetersiz kaldığı ya da doğru sonuç vermediği durumlarda ise ızdırârın da bir gereği olarak meseleyi hükümsüz bırakmama adına istihsana müracaat ettiği görülmektedir. Sonuç olarak Züfer b. Hüzeyl’in genel hatlarıyla Hanefî usulüne bağlı kalmakla birlikte istihsanı bir istidlâl yöntemi olarak kullanma hususunda çerçeveyi oldukça daralttığını; kıyasa başvurma konusunda ise sınırları mümkün olduğunca geniş tuttuğunu söylemek mümkündür. İctihad hürriyeti ve hukûkî zenginlik açısından oldukça önemli olan Hanefi mezhebindeki mezhep içi ihtilaflar, hukûkî istikrar ve emniyeti tehdit etme potansiyeli taşımakta ve ayrıca ihtilaflı meselelerde hüküm veya fetva verecek fakihlerin işini zorlaştırmaktadır. Bu nedenle mezhep içerisindeki ihtilaflı meselelerde râcih görüşü tespit etmek, diğer bir ifadeyle mezhep içi tercih, zorunlu bir ihtiyaçtır. Mezhep içi tercih, “muayyen bir mesele ile ilgili mezhepteki muhtelif kavil veya rivayetlerden daha ağır basanı, üstün olanı belirlemek” şeklinde tarif edilebilir. Tarihi süreçte bu ihtiyacı karşılamak için muhtasar ve fetva kitapları gibi farklı telif türleri; esahh-ı akvâl ve maʻrûzât gibi farklı uygulamalar ortaya çıkmıştır. Bu ihtiyacı gidermeyi hedefleyen uygulamalardan biri de Osmanlı Devleti’nin son dönemindeki kanunlaştırmalardır. Fıkha dayalı kanunlaştırmanın ilk örneği olan Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyye ile mezhep içi tercih arasındaki ilişki ve bu bağlamda Mecelle hazırlanırken, mezhep içi tercihte nasıl bir usûl izlendiği; râcih görüşe ne oranda uyulduğu; Mecelleʼde yer alan râcih görüşe aykırı kanun maddeleri ve bunların gerekçeleri; ihtilaflı bütün konularda düzenleneme yapılıp yapılmadığı ve râcih görüşleri belirleme ihtiyacının ne kadar giderildiği, incelenmesi gereken konulardır. Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyye gibi bir kanun metnine ihtiyaç duyulmasının temel nedenlerinden birisi, Hanefî mezhebinde mezhep içi ihtilafların çokluğudur. Buna bağlı olarak Mecelleʼnin hedefi râcih görüşler içeren oluşan bir kanun hazırlamaktır. Mecelle’nin esbâb-ı mûcibeleri mezhep içi tercih açısından incelendiğinde, esbâb-ı mûcibelerin iki temel işlevi olduğu görülür. Bunlardan ilki, kanunun büyük oranda mezhepteki râcih görüşlere uygun olarak hazırlandığını vurgulamaktır. Öyle ki, Mecelle’nin ilk on kitabının esbâb-ı mûcibelerinde bu husus mutlaka ifade edilmektedir. Esbâb-ı mûcibelerin diğer işlevi ise niçin bazı maddelerde râcih görüşe riayet edilmediğini gerekçelendirmektir. Esbâb-ı mûcibelerde on iki maddenin râcih olmayan görüş doğrultusunda hazırlandığı belirtilmektedir. Mecelleʼnin 1851 maddeden oluştuğu göz önünde tutulduğunda Mecelleʼnin muhtevasında râcih görüşlerin ne kadar etkili olduğu daha iyi anlaşılacaktır. Esasen devrin özelliği de bunu zorunlu kılmaktadır. Zira Kitâbüʼl-Havâlenin 692. maddesinde Züferʼin râcih olmayan görüşünün tercih edilmesi, başta Şeyhülislam Hasan Fehmi Efendi olmak üzere bazı çevrelerin tepkisine neden olmuş ve bu sebeple Ahmet Cevdet Paşa Divân-ı Ahkâm-ı Adliyye nâzırlığından ve Mecelle Komisyonu başkanlığından azledilmiştir. Râcih görüşe aykırı maddelerin esbâb-ı mûcibeleri incelendiğinde, bu yöndeki tercihlerde maslahat ve örfün belirleyici olduğu görülmektedir. Ayrıca bazı fakihlerin tercihlerinin de bir tercih sebebi olarak zikredildiği görülmektedir. Hanefi kaynaklarda en sık karşılaşılan tercih sebebi naslara uygunluktur. Buna karşın Mecelleʼde sefîhin hacri konusu dışında, naslara uygunluğun bir tercih sebebi olarak işletilmemesi dikkat çekicidir. Mecelle Komisyonunun bazı tercihlerine diğer kurumlarca müdahale edilmiştir. Komisyonca hazırlanan kitaplar hem Meclis-i Vükelâ hem de Meşîhat tarafından incelenmiş ve bu esnada bazı tashihlere konu olmuştur. İşte râcih olmayan görüş esas alınarak hazırlanan iki maddeye Meclis-i Vükelâ tarafından müdahale edilmiştir. Bunların birincisi hakk-ı mürur ve hakk-ı şirbin müstakil olarak satımının cevazını savunan Belh Meşâyihinin görüşü doğrultusunda yazılan 216. madde, ikincisi ise ecîr-i müşterekin tazmin sorumluluğunu düzenleyen 611. maddedir. Mecelle’nin ilk ve en hacimli kitabı olan Kitâbüʼl-Büyûʻun muhtevası mezhep içi tercih açısından incelendiğinde, ihtilaflı konularda genelde mezhepteki râcih görüşün esas alındığı görülmektedir. Kitâbüʼl-Büyûʻun esbâb-ı mûcibesinde, dört meselenin râcih olmayan görüş esas alınarak hazırlandığı ifade edilmekte ve bu tercihler örf ve maslahatla gerekçelendirilmektedir. Ancak Kitâbüʼl-Büyûʻdaki râcih görüşe aykırı maddeler bunlarla sınırlı değildir. Bizim araştırmamıza göre bunlara ilaveten üç madde daha râcih olmayan görüş tercih edilerek hazırlanmıştır. Bunlar beyʻ biʼl-vefânın menkullerde cevazına dair 118. madde, gabn-i fâhişin tanımı hakkındaki 165. madde ve şart muhayyerliğinin hükmü ile ilgili 309. maddedir. Bu üç madde, Mecelleʼdeki râcih görüşe aykırı düzenlemelerin sadece esbâb-ı mûcibelerde açıklananlardan ibaret olmadığını göstermektedir ve bu durum Mecelle hazırlanırken izlenen usûle aykırıdır. Hanefi mezhebindeki bazı ihtilaflı meselelerde hangi görüşün râcih olduğu konusunda tercih ehli fakihler ihtilaf etmişlerdir. Bu meselelerde Mecelleʼde düzenleme yapılırken nasıl bir yol izlendiği açıklanmamıştır. Bu meseleler incelendiğinde çoğunluk tarafından tercih edilme, kolaylığı temin etme ve bazı fakihler tarafından tercih edilme gibi hususların etkili olduğu söylenebilir. Mecelleʼdeki tercihler sadece şerʻî hükümler arasında gerçekleşmemiştir. Buna ilaveten tanımlar ve tanımlarda yer alan kayıtlar da tercihe konu olmuştur. Bu kapsamda Kitâbüʼl-Büyûʻdaki beyʻ akdi, mevkûf akid ve gabn-i fâhişin tanımına ilişkin tercihler örnek olarak zikredilebilir. Hanefi mezhebin içerisindeki ihtilaflı bazı meseleler Mecelleʼde düzenlenmemiştir. İhtilaflı meselelerin çokluğu ve dolayısıyla bütün bunları kapsayan bir kanun hazırlamanın zorluğu dikkate alındığında bu durum doğaldır. Ayrıca bu meselelerden bazıları sık gerçekleşmediği ve lüzumlu görülmediği için Mecelleʼde düzenlenmemiş olabilir. Ancak düzenleme yapılmayan ihtilaflı meselelerin tamamını bu sebeplerle izah etmek mümkün değildir. Zira yasal düzenleme yapılmayan ihtilaflı meselelerin bazıları temel, görece önemli meselelerdir ve muhtasarlarda yer almaktadır. Bu durum Mecelle hazırlanırken, ihtilaflı bazı meselelerde tercih yapmak yerine bu meselelere ilişkin düzenleme yapmama metodunun benimsendiğini göstermektedir. İhtilaftan ârî bir kanun metni oluşturmanın bir yolu olarak da bu usûlün benimsendiği söylenebilir. Böylece bu meselelerde râcih görüşü tespit etme işi hâkimlere bırakılmıştır. Bu durum Mecelleʼnin hedefi olan râcih görüşleri tespit etme ihtiyacını gidermeye uygunluk arz etmemektedir. Ancak bu durum bütün meseleleri kuşatan bir kanun yapmanın güçlüğünün bir sonucudur. (shrink)

El vocabulario en los niños con Trastorno del Desarrollo del Lenguaje (TDL) o con Retraso del Lenguaje (RL) es más pobre que en los niños con un desarrollo típico del lenguaje, por lo que se pretende conocer qué diferencias existen entre ellos. Han participado 66 infantes entre 3 y 5 años; se ha valorado que vocabulario conocen, se ha determinado que tienen menos vocabulario (52%) que sus homónimos (69%), a excepción de la categoría de transportes, en la que tienen los (...) mismos resultados. Finalmente, se determina el listado de categorías que más necesitan trabajar los niños con RL o TDL. (shrink)

Çalışmamızın temel amaçlarından en önemlisi İslâm dünyasının siyasî ve askerî yükselişini belli bir seviyeye getirdikten sonra ilmî çalışmalarda elde ettiği başarısını tespit etmektir. İslam toplumu ilk dönemlerden itibaren öncelikle dini konuların öğrenilmesine ağırlık vermiş, sonrasında ise karşılaştığı diğer medeniyetlerden de etkilenerek pozitif ilimlerle meşgul olmaya başlamıştır. Her ne kadar İslâm’ın ilk yıllarında pozitif ilimlere hasredilmiş çalışmalar olmadığı görülse de ilk hicrî yüzyılın sonlarına doğru bu anlamda önemli çalışmalar ortaya çıkmıştır. Müslümanlar bu zamana kadar öncelikle dinlerini daha iyi anlamaya çalışmışlardı. Bu (...) konuda belli bir birikim elde ettikten sonra özellikle Abbâsîler (750-1258) döneminde pozitif bilimlere ilgi duyan Müslümanlar 4/10. yüzyıla gelindiğinde Müslümanlar pozitif bilimler alanında büyük eserler vermeye başladılar. Bu gelişmenin çok farklı sebepleri olduğu gerçeğini de göz önünde bulundurarak bu makalemizde Müslümanların pozitif bilimlere ilgi duymasının sebepleri üzerine bir değerlendirme yapacağız. Çalışmamızda öncelikle Müslümanların yaptığı çalışmalara ilişkin güncel ve klasik kaynaklarda yer alan bilgiler derlenerek yüzyıllar içerisinde yaşanan değişim ele alınacaktır. Esasında bu gün Müslümanların içerisinde bulunduğu durumun çözümü de kısmen bu dönemin daha iyi anlaşılmasında gizlidir. Müslümanların bu yükseliş serüvenini anlamak günümüze de önemli ölçüde ışık tutacaktır. (shrink)

İnsanın özgür iradesinin ispatı problemine yönelik çözüm denemelerinden biri Tanrı’nın kendisini gönüllü olarak sınırlaması anlamına gelen ilahi kendini sınırlama (divine self-limitation) yaklaşımıdır. Yahudi ve Hıristiyan teolojilerinde görülen bu perspektifle modern dönemde Süreç ve Kuantum felsefelerinde karşılaşılır. Bu çalışmada ilgili düşünce biçimi, Mu‘tezilî bilincin düşünce biçimiyle kıyaslanmıştır. Öncelikle Tanrı’nın kendini sınırlamasının imkânı, sınır teorisi varsayımıyla sorgulanmıştır. Buna göre ‘sınır’ evrene ve insana ‘yasa’ olarak içkindir. Evren de insan da fiziksel, kimyasal, biyolojik vd. yasalara/sınırlara tâbidir. Bu yasaların yaratıcısı olarak Tanrı da sorumluluğun (...) kaynağı akıl da insanı sınırlar ve sınır demek kavram, anlam, amaç, sistem ve düzen/kozmos demektir. Bu düzenin toplumsal hali ise zaman ve mekân ile sınırlı insanın teklif sahibi kılınarak eylemlerinin de sınırlandırılmasıdır. Peki, akla sınırlama fonksiyonu veren Tanrı’nın da kendi iradesini, ilmindeki tasarımının bir sonucu olarak sınırladığı varsayılabilir mi? Yahudi teolojisinde bu sınırlama, onların inançlarıyla ilişkili yaşadıkları ıstıraplara karşı Tanrı’nın müdahale etmemesinin bir nedeni olarak görülmekle beraber sınırlı âlemlerin var olabilmesi için Tanrı’nın sonsuz ışığını daraltması ve geri çekilmesi olarak da anlaşılmıştır. Hıristiyan teolojisinde ise sonsuzluğun evreni yaratmasının keyfiyeti, Tanrı’nın Mesih ile enkarnasyonu, kötülük ve özgür irade problemlerini çözmek için bu teoriye başvurulmuştur. Tanrı’nın, vahiy aracılığıyla bildirdiği teklif, aynı zamanda insana akıllı, sorumlu, dolayısıyla özgür olduğunu da hatırlatmaktadır. Muhammed İkbal (öl. 1928) bu özgürlüğün insana ilahi kendini sınırlama teorisiyle verilebileceği kanaatindedir. Bu görüşle Mu‘tezilî bilincin Tanrı tasavvurunda sezilen sınırın birlikte düşünülmesi mümkün müdür? Zira tekliften doğan özgürlüğün gereği, Mu‘tezile’ye Tanrı’nın iradesinin ezeli olmadığını, tercihlerinin yaratıcısının insanın kendisi olduğunu düşündürmüştür. Yine tanrısal adaletin bir gereği olarak, insana kudretin fiilden önce verilmesi, nübüvvet ile va‘d ve vaidin gerçekleşmesi gibi teklife dair meseleler Tanrı hakkında zorunlu kabul edilmiştir. Bu bilinçte aklın sınırlama fonksiyonu Tanrı’ya taşınmış görünür. Tanrı insanın eylemlerinde etkin değildir, kötülüğü de yaratmaz. Hatta bazı isimlere göre kötülüğe güç dahi yetiremez. Tanrı’nın malumatının ve makduratının da bir sınırı vardır. Mu‘tezile’deki bu sınırlı Tanrı tasavvuru, söz konusu ‘özgür irade’ olduğunda ilgili teoriyle yeniden ifade edilirse, adil ve hakim olan Tanrı’nın, ilmindeki bilinçli/akıl sahibi/sorumlu/özgür insan tasarımının gerektirmesiyle gönüllü olarak kendi özgürlüğünü sınırladığı söylenebilecektir. Bu söylem, varoluşsal amaçlılık anlamında insanın neden özgür olduğunun değil, Tanrı’nın vahyettiğine inanılan bir evrende nasıl özgür olabildiğinin muhtemel cevaplarından biridir. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:OBJECTIVITY AND RELlGIOUS TRUTH: A COMPARISON OF WILFRED CANTWELL SMITH AND BERNARD LONERGAN DENNIS M. DOYLE University of Dayton Dayton, Ohio WILFRED CANTWELL SMITH •and Bernard Lonergan both propose a new agenda for theology n response to ;the same basic cultura.I developments.1 Both Smith and Lonergan pinpoint the crux of the current siturution!aJS the convergence of various cultures in a world where Western culture had.been heM by its pwrticiipants (...) to be univers•al.and normrutive. The majo'l" problem concerning religious truth :that 1 arises out of this situation concerns universality. Formulrutions tha:t were once taken for granted are now seen to he relative to their context. Concepts that it.T1anscend particular formulations are themselves recognized irus indigenous to 1a culture. T·ruth itself is questioned as to whether it too is not!l'elative to eaich oontert. The responses of Smith and Lonergan to this situa:tion are remarkably ·similar in structure. In the midst of these similarities, 1 however, arise some differences with important implications concerning oibjectivity, itruth, and theology in a global context. Objec:tivity, Method, and Human Knowledge Smith and Lonergan both 'address rthe issue of human knowing before establishing their programs for theo1 logy.2 For botih, 1 Smith's proposal is put forth in Towards a World Theology (Phila.: Westminster Press, 1981 )• Lonergan's proposal can be found in Method in Theology (N.Y.: Herder and Herder, 1972). 2 Smith's reflections on human knowing are in "Objectivity and the Humane Sciences,'' in Towards a World Theology, pp. 56·80'. Lonergan's 461 462 DENNIS M. DOYLE a major problem in wayis of conceiving human knowing in recent centuries has heen an ohjectivism according to which knowledge was iheld to he absolute without regard to human SUJbjectivity and without an openness to other cultures. Both find a £acile cultural remtivism to he.an unsatisfactory reaction to this problem. In response, :both Smith and Lonergan try to re-root human knowing in a human conte:rl. Lonergan does ·this hy establishing the ground of knowing in an analysis of human intentionality. Smith does this by estaiblishing the ground of knowing in a mutual interchange between persons who participate in some traditions and who are observers of other traditions. Smith la.bels such knowing ·a" 001·iporaite critica1 self-iconsciousness." What emerges from such consciousness is "humane knowledge." Although some major di:ffevences arise at this point, the context of istructul'lal similarities must he noted.3 For hoth Smith and Lonergan, hruman knowing is intrinsically connected with :the quality of living both individually and oommullla1ly. Eiach in his own way stresses that knowing is vitally linked to the consciousness of individuals. Each in his own way stresses that knowing takes place within ·community, and that the breadth and quality of the community affects the breadth and quality of the knowing. Smith •and Lonergan both, furthermore, envision the taisk of theology as the conceptualization and articulation in a new context of wihat was once known in a strictly objective, theoretical f:vame;work. Both, finailily, 'lay ouit the major work on human knowing is Insight: A Study of Human Understo;nding (N.Y.: Philosophical Library, 1957). For a summary view, see chapter one of Method in Theology. For Lonergan's position on objectivity, see "The Origins of Christian Realism" in A Second Collection (Phila.: Westminster Press, 1974), ·pp. 239-61. a For an earlier comparison of the methods of Smith and Lonergan, see Walter E. Conn, "'Faith' and 'Cumulative Tradition' in Functional Specialization : A Study in the Methodologies of Wilfred Cantwell Smith and Bernard Lonergan," Studies in ReligiOn/Soiences Religieuses 5 (1975/76) : 221-46•.Although this article was published before several of Smith's major works in the area, the methodological similarities unearthed by Conn still hold true. WILFRED CANTWELL SMITH & BERNARD LONERGAN 463 problem specifically in terms of tmnscending false subject/object :dichotomies. At this point, however, differences between Smith and Lonwgian begin to emerge, foir each attempts to transcend false.suibjoot/oibject dichotomies in a different way. Lonergan holds that objectivity is the fruit of authentic ;subjectivity.4 1t is intended hy the self-transcending subject who loves... (shrink)

İbâdet, bütün akıl sahibi varlıkların Allah'ın varlığını idrak edebilme ve O'na karşı şükretme duygusu olarak tanımlanır. İbadet eylemini incelemek, ibadet edenin doğasını tahlil etmeyi gerektirir. Bu tahlil bizi ibadet eylemine eşlik eden bilgi/kavrayış, niyet/yönelimsellik ve sürecin sonunda ortaya çıkan özgürlükle buluşturur. Bilgi/kavrayış, Kur'an'ın ibâdet olarak işaret ettiği ilişki formuna en derin mânâyı verir. İbadet, Tanrı'nın mutlak yaratıcı iradesini keşfetme ve ona insanî seviyede eşlik etme arzusudur. Allah’ın varlığını ve birliğini bilmeye yapılan çağrı, ibadetin bilgi ve niyet unsuruna en üst seviyede (...) yapılan daveti içerir. Bu davete icabet sırasında devreye giren semboller ve her bir eyleme ibadet sırasında yüklenen anlam, insan yaşamında yeni olgulara hayat verir. Niyet yahut yönelimsellik ise, insanların parçası oldukları doğal nedensel bağları aşma arzusunu içinde barındırır. İnsanın verili olan bu düzeni ve illiyyet bağını aşarak kendine yeni bir ufuk arama çabası ibadetin niyetle ilgili kısmında içerilir. İbadet bir tanınma talebidir. Sonlu varlığın sonluluğunu ve sınırlılığını aşma arzusunu tatmin etmeyi amaçlayan bir ‘ilişki’ eylemidir. Sonlu ile Sonsuz arasındaki bu ilişkinin bilgi zemininde inşa edilmesi, Allah ile insan arasındaki sınırın bulanıklaşmasını değil tam tersine daha belirgin hale gelmesini sağlar. İbadetteki bilme, bilen öznenin her zaman bu sınırların farkında olması demektir. Niyet, sonlu varlığın Sonsuz olanla iletişime geçerek sonluluğun getirdiği değer yitimini dindirme arzusudur. Özgürlük ise sonlu varlığın Sonsuz Olan’la iletişimi yoluyla, kendisini çepeçevre kuşatan bütün kısıtlama ve dayatmalardan azade olma isteğidir. Allah’tan başkasına tapanların bir düşüş, parçalanma ve kayboluş trajedisi yaşamalarının sebebi her zaman bir kısıtın ve dayatmanın nesnesine dönüşmüş olmasındandır. Onun için Allah ısrarla ibadetin sadece kendine yapılmasını talep ederek bu trajediyi bloke etmek istemektedir. İbadetin kabulü için nasıl ibadetten önce yerine getirilmesi gereken şartlar, ibadet sırasında takip edilmesi gereken rükünler varsa, aynı şekilde ibadetten sonra yerine getirilmesi gereken şartlar vardır. Bunlar yapılan ibadetin gerçekten ibadet niteliğine sahip olup olmadığını denetleyen ibadet sonrası kriterlerdir; bu ibadetin fenomenolojisidir: İbadet bireyi kendi iç dünyasında bir itmi’nana kavuşturmalı, kamusal alanda ise ahlakî bir özne olarak inşa etmelidir. (shrink)

Bu makalede, müşriklerle sosyal ilişkinin mahiyetine dair Müslüman düşünce geleneğinde ortaya konulan literatür genel hatlarıyla ele alınmaktadır. Söz konusu literatür, “müşrikler bu yıldan sonra Mescid-i Harâm’a yaklaşmasınlar” (Tevbe 9/28) ayeti temelinde şekillenmiştir. Bu bağlamda âlimler şirkin mahiyeti, Mescid-i Harâm bölgesinin sınırları ile bu bölgeye yaklaşmamayı ifade eden fiilin içeriği ve özellikle de ayetteki uyarının Hac ibadeti ile sınırlı/kayıtlı olup olmadığı gibi hususları tartışma konusu yapmışlardır. Bu ayet çerçevesinde ortaya konulan literatürde iki görüşün ön plana çıktığı görülmektedir. Bunlardan ilki, Mescid-i Harâm (...) ifadesiyle kastedilen mananın tüm mescitleri kapsayacağı düşüncesinden hareketle “yaklaşmama” yasağın sınırlarını genişletirken diğer görüş, maslahatçı bir yaklaşımla söz konusu bölgenin Kâbe ve çevresiyle sınırlı olduğu iddiasına dayanmaktadır. Bu bağlamda ilk görüşte, harem bölgesine müşriklerin hiçbir surette giremeyeceği savunulurken ikinci görüşte, müşriklerin cahiliye döneminde yaptıkları tarzda hac ve umre ibadeti yapmak amacıyla söz konusu bölgeye giremeyecekleri ancak ticaret, seyahat vb. farklı maksatlarla gelebilecekleri vurgulamaktadır. Makalede konu H. VII. yüzyıla kadar kaleme alınan rivayet, dirayet, ahkâm ve Şiî tefsirler temelinde irdelenmiştir. Bu bağlamda Mukātil b. Süleymân, İmâm Şâfiî, Cassâs, Ebû Bekir İbnü’l-Arabî ve Kurtubî’nin kaleme aldığı ahkâm tefsirleri; Taberî, İbn Ebî Hâtim, Ebû İshak es-Sa‘lebî ve İbn Kesîr’in yazdığı rivayet tefsirleri; Mâtürîdî, Zemahşerî, Fahreddin er-Râzî, Beyzâvî ve Ebu’l- Berakât en-Nesefî’nin dirayet tefsirleri ile Şiî müfessirler Kummî, Ayyâşî, Ebû Ca‘fer et-Tûsîve Tabersî’nin tefsirleri incelenmiştir. Konunun bahsi geçen tefsirler temelinde ele alınmasındaki amaç ayetin anlaşılmasına bağlı olarak ortaya konulan fıkhî hükümleri ve gerekçelerini tespit ederek mukayese yapmaktır. Zira Tevbe suresi 28. ayetin anlaşılmasında, dini anlama tarzları bakımından Ashâbu’l-Hadis ve Ashâbu’r-Rey olarak nitelenen âlimlerin görüşlerinin belirleyici olduğu görülmektedir. Konu bağlamında Şiî tefsirlerin incelenmesindeki amaç ise söz konusu literatürde Tevbe suresi 28. ayetin ele alınmasına ilişkin bakış açısının Ashabu’l Hâdis’e mi Ashabu’r-Rey’e mi yakın olduğunu tespite yöneliktir. İncelenen tefsirlerde ilk görüşün İmâm Mâlik ve İmam Şâfiî’ye ait olduğu belirtilirken ikinci görüş Ebû Hanîfe’ye nispet edilmiştir. İmâm Mâlik ve İmam Şâfiî’ye ait olan görüş genel kabul görürken Ebû Hanîfe ve Mâtürîdî’nin benimsediği, Hanefî-Mâtürîdî âlimler tarafından kabul gören ikinci görüş, tarihsel süreçte şaz olarak nitelendirilmiş ve dikkate alınmamıştır. Makalede, H.7. yüzyıl’a kadar yazılan rivayet, dirayet, ahkâm ve Şiî tefsirleri özelinde bu görüşlerin temel mantığı, ortaya çıkış süreçleri ve bu çerçevede üretilen fıkhî hükümler analitik bir bakış açısıyla irdelenmeye çalışılmıştır. Makalede sonuç olarak Ashabu’l-Hadis’e mensup âlimlerden İmâm Mâlik ve İmâm Şâfiî’nin konuyu sadece müşrikleri değil tüm gayr-i müslimleri içerecek şekilde ele aldıkları ve bu gruplarla kurulacak sosyal, ekonomik ve siyasi ilişkinin mahiyeti hakkında fıhkî hükümler koydukları görülmektedir. Bu hükümlerle, Müslüman düşünce geleneğinde gayr-i Müslimlerin özellikle sosyo-kültürel açıdan ötekileştirilmeleri meşrulaştırılmıştır. Bu bakış açısı Müslümanların birlikte yaşama kültürüne katkı sağlamalarını engellediği gibi insana saygıyı temel alan Kur’an’ın bakış açısı ile de çelişmektedir. Bu bağlamda Ashabu’r-Rey’in önemli temsilcilerinden biri olan Ebu Hanîfe’nin yasaklama emrini cahiliye döneminde yapılan hac fiili ile sınırlaması konuya ilişkin bakış açısında ciddi farklılıklara imkân tanımaktadır. Ebû Hanîfe’nin bu anlama biçimi, gayr-ı Müslimlere ilişkin olumsuz bir uygulamaya imkân vermediği gibi takipçisi Mâtürîdî tarafından geliştirilerek ahlakî bir boyutta ela alınmıştır. Süreç içerisinde söz konusu anlama biçimi, aynı düşünce geleneğine mensup olan Cassâs ve Ebû’l-Berekât en-Nesefî tarafından devam ettirilerek geliştirilmiştir. (shrink)

In this volume the editors gather diverse perspectives on one agreed-upon condition: that the computational power of today's world has fundamentally transformed all aspects of this very world. This requires the investigation and questioning not only of the possible sites of critique but also of the concept of critique as such. If there used to be a critical subject constituted in the cultural techniques of modernity, and if digitality, as a condition, indicates itself as a product of modernity while at (...) the same time somehow being its very ending, what are the determinable ramifications? Digitality severely alters the critical subject and its spatio-temporal relations, and therefore interferes with its potentiality to be a critical subject. The authors of this volume therefore do not proclaim a crisis of critique, but rather ask how and what critique in the digital might be, to then look at specific settings of critique and critical practices. With contributions by Clemens Apprich, Timon Beyes, Mark Hansen, Erich Hörl, Holger Kuhn, Luciana Parisi, Ying Sze Pek, Claus Pias, Nelly Y. Pinkrah, Judith Sieber, Lotte Warnsholdt. (shrink)

The consideration of racial differences in the biology of disease and treatment options is a hallmark of modern medicine. However, this time-honored medical tradition has no scientific basis, and the premise itself, that is, the existence of biological differences between the commonly known races, is false inasmuch as races are only sociocultural constructions. It is time to rid medical research of the highly damaging exercise of searching for supposed racial differences in the biological manifestations of disease. The practice not only (...) condoned but required by the National Institutes of Health of utilizing racial identification as a demographic characteristic with assumed biological implications is at best badly flawed, and at worst unintentionally contributes to perpetuating the fallacy of natural differences between persons of different skin color, which has been used in the past to advance the cause of racial discrimination. (shrink)

Vietnam, with a geographical proximity and a high volume of trade with China, was the first country to record an outbreak of the new Coronavirus disease (COVID-19), caused by the Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus 2 or SARS-CoV-2. While the country was expected to have a high risk of transmission, as of April 4, 2020—in comparison to attempts to contain the disease around the world—responses from Vietnam are being seen as prompt and effective in protecting the interests of its citizens, (...) with 239 confirmed cases and no fatalities. This study analyzes the situation in terms of Vietnam’s policy response, social media and science journalism. A self-made web crawl engine was used to scan and collect official media news related to COVID-19 between the beginning of January and April 4, yielding a comprehensive dataset of 14,952 news items. The findings shed light on how Vietnam—despite being under-resourced—has demonstrated political readiness to combat the emerging pandemic since the earliest days. Timely communication on any developments of the outbreak from the government and the media, combined with up-to-date research on the new virus by the Vietnamese science community, have altogether provided reliable sources of information. By emphasizing the need for immediate and genuine cooperation between government, civil society and private individuals, the case study offers valuable lessons for other nations concerning not only the concurrent fight against the COVID-19 pandemic but also the overall responses to a public health crisis. (shrink)

A number of arguments have shown that randomization is not essential in experimental design. Scientific conclusions can be drawn on data from experimental designs that do not involve randomization. John Worrall has recently taken proponents of randomized studies to task for suggesting otherwise. In doing so, however, Worrall makes an additional claim: randomized interventional studies are epistemologically equivalent to observational studies, providing the experimental groups are comparable according to background knowledge. I argue against this claim. In the context of testing (...) the efficacy of drug therapies, well-designed interventional studies are epistemologically superior to well-designed observational studies because they have the capacity to avoid a type of selection bias. Although arguments for interventional studies are present in the medical literature, these arguments are too often presented as an argument for randomization. Randomization in interventional studies is defended on Bayesian grounds. (shrink)

A través de una fenomenología de las protestas de Octubre 2019, se muestra el abuso de la noción de modelo y la ambivalencia de la pluralidad como categoría analítica. La protesta se presenta en distintas perspectivas: 1) Como expresión de un movimiento social que busca cambiar el modelo; 2) Irrupción de un malestar difuso, cruzado por un proceso constituyente/ destituyente; 3) Expresión nihilista de agentes remisos a toda regla y autoridad; 4) Estrategia de ocupación territorial de grupos narcos en zonas (...) marginales. La conexión con el sistema político sitúa la protesta en otro marco de referencias, y plantea la cuestión de una gobernabilidad alternativa. Por otra parte, esta descripción envuelve un giro hermenéutico contra el sentido tradicional de la comprensión: en lugar de buscar lo permanente a través de lo transitorio, lo permanente aparece atravesado por la transitoriedad, inmerso en la singularidad de una experiencia comunicable narrativamente. (shrink)

Le dernier Foucault a donné à Platon et au platonisme un rôle très important dans le surgissement de la culture ancienne de soi et dans ce qu’il a appelé « l’esthétique de l’existence ». Mais sa position en rapport à Platon et au platonisme est très complexe et ambigüe. Foucault se déplace d’un anti-platonisme d’allure nietzschéenne dont le thème général serait « la vérité du pouvoir », à une position que l’on pourrait nommer « platonicienne », où le thème « (...) le pouvoir de la vérité » apparaît. Il s’agirait d’un déplacement d’une position anti-philosophique à une autre position philosophique où Foucault chercherait un concept de philosophie à la valeur transhistorique en référence à Platon et dans son extrême radicalisation dans le cynisme. Cette clé platonicienne du dernier Foucault pourrait jeter un peu plus de lumière sur le projet général d’une « ontologie de l’actualité ». (shrink)

Government refusals to apologise for past wrongful practices such as slavery or the removal of indigenous children from their parents seem evidently unjust. It is surprising, then, that some ethical considerations appear to support such stances. Jacques Derrida's account of forgiveness as entirely independent of apology appears to preclude the need for official apologies. I contend that governments are obligated to apologize for past injustices because they are responsible for them and that official apologies should not involve a corresponding expectation (...) for forgiveness. My argument is that an apology and forgiveness are asymmetrical because an apology is based on respect, a perfect duty, and can be a public act, whereas forgiveness is based on love, is an imperfect duty, and is a personal undertaking. It follows from this asymmetry that an apology is a prerequisite for reconciliation, but forgiveness is discretionary. Refusals to apologize tend to impede the reconciliation process and make the possibility of forgiveness remote. The concept of reconciliation has also been criticized on the grounds that reconciliation implies a former harmony that should be restored and fault on both sides. However, I argue it should be understood as a willingness to work together without a presumption of having overcome the past. (shrink)

This book-length treatment of Gy rgy Luk cs' major achievement, his Marxist aesthetic theories. Working from the thirty-one volumes of Luk cs' works and twelve separately published essays, speeches, and interviews, Bela Kiralyfalvi provides a full and systematic analysis for English-speaking readers. Following an introductory chapter on Luk cs' philosophical development, the book concentrates on the coherent Marxist aesthetics that became the basis for his mature literary criticism. The study includes an examination of Luk cs' Marxist philosophical premises; his theory (...) of the origin of art and the relationship of art to life, science, and religion; and his theory of artistic reflection and realism. Later chapters treat the concepts of type and totality in Luk cs' category of specialty, the distinctions between allegory and symbolism in his theory of the language of art, and Luk cs' understanding of aesthetic effect and form and content in art. There is a separate chapter on Luk cs' dramatic theory. This lucid and readable account of Luk cs' aesthetic theories will be of special interest to students of literature, aesthetics, and drama. In addition, it will be appreciated by those generally concerned with Marxist theory. Originally published in 1975. The Princeton Legacy Library uses the latest print-on-demand technology to again make available previously out-of-print books from the distinguished backlist of Princeton University Press. These editions preserve the original texts of these important books while presenting them in durable paperback and hardcover editions. The goal of the Princeton Legacy Library is to vastly increase access to the rich scholarly heritage found in the thousands of books published by Princeton University Press since its founding in 1905. (shrink)

La presente contribución recoge el diálogo mantenido entre distintos filósofos del Derecho a propósito de la última obra del Profesor Massimo La Torre “Il diritto contro se stesso. Saggio sul positivismo giuridico e la sua crisi”. Al hilo del trabajo del citado autor, los participantes reflexionan sobre preguntas centrales para la teoría y filosofía del Derecho contemporánea: ¿cuál es la naturaleza del Derecho? ¿es el razonamiento jurídico eminentemente moral? ¿qué lugar debe ocupar la práctica jurídica en su conceptualización? ¿qué lugar (...) ocupa la fuerza en el Derecho? (shrink)

Some scholars argue that Aquinas inconsistently characterizes Christ's human nature as both common and individual. This study shows the consistency of his position by placing it in its historical and metaphysical context. In light of Aquinas' reaction to Peter Lombard's «three theories» of the Incarnation, it is shown that this objection is based on an inaccurate account of how the different ways of understanding the human nature are related to the supposit.

The aim of this paper is to explore a new framework for personality assessment that may function as sanity nosology of personality traits: the Positive Personality Model. The recent publication of DSM-5 created the opportunity to assess personality traits as dimensional constructs (American Psychiatric Association, 2013). In Section III, five maladaptive personality traits are proposed as the maladaptive versions of Five Factor Model (FFM) traits (Costa and McCrae, 1985). This approach draws on the existing idea of conceptualizing pathological and typical (...) personality traits as part of a continuum. It places DSM-5’s maladaptive traits in a sickness pole and FFM’s traits in a “typical” pole. This spectrum, however, does not include a positive perspective that represents healthy behavior: a sanity nosology. The Positive Traits Inventory-5 (PTI-5; de la Iglesia and Castro Solano, 2018) is a measure designed to assess the positive reverse of the Personality Inventory for DSM-5-Adult (PID-5; Krueger, Derringer, Markon, Watson and Skodol, 2013). The 220 positive personality criteria were studied psychometrically using a sample of 1902 Argentinean adults from the general population (Mage = 39.10, SD = 13.81, Min = 18, Max = 83; 50.1% females, 49.9% males). Exploratory and confirmatory factor analyses resulted in a five-factor solution. The dimensions were labeled Sprightliness, Integrity, Serenity, Moderation, and Humanity and subsumed under the denomination of Positive Personality Model (PPM). Analyses of convergent validity provided some grounds for interpreting the five positive traits as positive versions of the pathological traits and the typical traits. When tested for its predictive capability on mental health, the PPM outperformed the variance explained by the FFM. It is concluded that the PPM may constitute a positive pole in the continuum of personality traits –possibly functioning as a sanity nosology– and that it is somewhat more related to optimal functioning than to typical trait models. The PPM should be confirmed in other populations, its predictive capability ought to be tested with other relevant variables, and longitudinal studies should be done to analyze the stability of the traits over time. (shrink)