In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:258 HISTORY OF PHILOSOPHY To make this theme conspicuous to the reader, the author deals with three topics in Aristotle's first philosophy: the path from beings to the primary instance of being, the study of sensible substance, and the distinction between the potential and the actual. Grene's essay on the most perplexing of Aristotle's works is the least satisfactory in her study. Though she acknowledges that the path of (...) thg Aristotelian first philosopher is not easy, her analysis of the school X67oLmakes the road more facile than it, in fact, is. For example, what is the relation between Wisdom (the science of principles and causes), the science of being-qua-being, and the science of immovable substance? How can the latter be universal and, at the same time, have as its object one kind of being? Why does Aristotle dismiss substrate in the sense of compound of form and matter as a candidate for substance? It would seem to satisfy his criteria of thisness and separability better (or at least in more instances) than substrate in the sense of form. Finally, it is hard to avoid Ross's conclusion (Aristotle's Metaphysics, Vol. 1, pp. ci) that Aristotle in Book Z moves away from the view that the primary ontological units are sensible individuals toward the view that they are pure forms. The real is either the object of definition (and this appears to be Aristotle's view for the most part in Book Z) or it is the individual (the doctrine of the Categories); it cannot, on Aristotelian grounds, be both. Grene's resolution of the difficulty will not bear scrutiny. She says (p. 205): "Definition is of the universal. But the object of definition is the real substance, the being-what-it-is of the thing. This is substance and not universal." The incompatibility of the first and third sentences in this passage constitutes what Grene refers to (p. 205) as "a very perplexing situation indeed;" and they also reflect the "double meaning" which "pervades Aristotle's whole treatment of substance" (Ross, Aristotle, p. 166). It is the doctrine of the first sentence which comes to the fore in Book Z, for there Aristotle concludes (i) that ot~r is r6 I"L~Tv e~tL and maintains (ii) that rb rl ~v rival 'will belong to nothing which is not a species of a genus' (1030"12-13). And we hardly need be reminded that an Aristotelian species is not an individual. Grene, it seems to me, relieves our perplexity somewhat, but only by blurring the oscillation in Aristotle's mind on this point, e.g., when she implies that the unambiguous doctrine of Book Z is that "as far as the perceived world goes, the naturalist's specimen, the individual of a type, the member of a class, is the prototype of the real" (p. 205). In very readable prose Grene has given us a picture of Aristotle that is at once engaging and in most respects faithful to the interests and outlook of her model. She says in a bibliographical note that her book is "meant more for the undergraduate reader or the general public than for scholars already conversant both with the text and the tradition" (p. 257). I suggest that the account Grene has given us is stimulating and refreshing also for the scholar. JosxAtt B. GOULD,JR. Glaremont Graduate School La filosofia medievale: Antologia di testi. Edited by Nicola Abbagnan0. (Bari: Editori Laterza, 1963. Pp. 440. -----Coll. del Candelaio. L. 2700.) it is the purpose of this, the second volume in the Antologia di testi filosofici to appear under the general editorship of the fine Italian scholar, Nicola Abbagnano, to provide an introduction to the history of mediaeval philosophy through the presentation of selected primary source materials in Italian translation. The book could have been a significant addition to the sparse philosophical literature of the period that is now available BOOK REVIEWS 259 to the non-Latin reader; instead, it turns out to be a sort of catalogue of opinions on a wide variety of philosophical topics held by many of the thinkers active in the period: between St... (shrink)

El presente libro aborda la cuestión clásica de la relación entre el lenguaje y el pensamiento humanos, poniendo el foco en la hipótesis de la relatividad lingüística (RL), esto es, en la idea de que la diversidad lingüística acarrea una correlativa diversidad cognitiva. Aparte de las aportaciones filosóficas sustantivas a este debate, hay una tarea preliminar de aclaración que es ineludible (la hagan o no los filósofos), dada la complejidad del problema. Existe una tendencia a plantear las cuestiones sin muchos (...) matices, adoptando planteamientos cortantes: o se acepta la total independencia del pensamiento con respecto al lenguaje y a las lenguas, o se defiende que el pensamiento está supeditado al lenguaje o a una lengua concreta, sin dejar resquicio de autonomía al pensamiento. Frente a ello, este trabajo intenta elaborar un mapa detallado del territorio de la relatividad lingüística que refleje que hay muchas zonas intermedias habitables. Con ello no se busca sólo presentar espacios lógicos de posibles posturas, sino, ante todo, delimitar zonas de plausibilidad en dichos espacios. Eso no significa que se plantee una posición ser neutral o centrada. A lo largo de sus páginas se defiende la plausibilidad y la relevancia filosófica de al menos algunas versiones de la hipótesis relativista. Con varios matices, se sostiene que el lenguaje está involucrado de modo importante en el pensamiento humano, que la diversidad lingüística puede acarrear una significativa diversidad cognitiva o que la relación entre el lenguaje y el pensamiento es, en realidad, una interacción en la que, además de ellos, intervienen otros factores como la cultura. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:258 HISTORY OF PHILOSOPHY To make this theme conspicuous to the reader, the author deals with three topics in Aristotle's first philosophy: the path from beings to the primary instance of being, the study of sensible substance, and the distinction between the potential and the actual. Grene's essay on the most perplexing of Aristotle's works is the least satisfactory in her study. Though she acknowledges that the path of (...) thg Aristotelian first philosopher is not easy, her analysis of the school X67oLmakes the road more facile than it, in fact, is. For example, what is the relation between Wisdom (the science of principles and causes), the science of being-qua-being, and the science of immovable substance? How can the latter be universal and, at the same time, have as its object one kind of being? Why does Aristotle dismiss substrate in the sense of compound of form and matter as a candidate for substance? It would seem to satisfy his criteria of thisness and separability better (or at least in more instances) than substrate in the sense of form. Finally, it is hard to avoid Ross's conclusion (Aristotle's Metaphysics, Vol. 1, pp. ci) that Aristotle in Book Z moves away from the view that the primary ontological units are sensible individuals toward the view that they are pure forms. The real is either the object of definition (and this appears to be Aristotle's view for the most part in Book Z) or it is the individual (the doctrine of the Categories); it cannot, on Aristotelian grounds, be both. Grene's resolution of the difficulty will not bear scrutiny. She says (p. 205): "Definition is of the universal. But the object of definition is the real substance, the being-what-it-is of the thing. This is substance and not universal." The incompatibility of the first and third sentences in this passage constitutes what Grene refers to (p. 205) as "a very perplexing situation indeed;" and they also reflect the "double meaning" which "pervades Aristotle's whole treatment of substance" (Ross, Aristotle, p. 166). It is the doctrine of the first sentence which comes to the fore in Book Z, for there Aristotle concludes (i) that ot~r is r6 I"L~Tv e~tL and maintains (ii) that rb rl ~v rival 'will belong to nothing which is not a species of a genus' (1030"12-13). And we hardly need be reminded that an Aristotelian species is not an individual. Grene, it seems to me, relieves our perplexity somewhat, but only by blurring the oscillation in Aristotle's mind on this point, e.g., when she implies that the unambiguous doctrine of Book Z is that "as far as the perceived world goes, the naturalist's specimen, the individual of a type, the member of a class, is the prototype of the real" (p. 205). In very readable prose Grene has given us a picture of Aristotle that is at once engaging and in most respects faithful to the interests and outlook of her model. She says in a bibliographical note that her book is "meant more for the undergraduate reader or the general public than for scholars already conversant both with the text and the tradition" (p. 257). I suggest that the account Grene has given us is stimulating and refreshing also for the scholar. JosxAtt B. GOULD,JR. Glaremont Graduate School La filosofia medievale: Antologia di testi. Edited by Nicola Abbagnan0. (Bari: Editori Laterza, 1963. Pp. 440. -----Coll. del Candelaio. L. 2700.) it is the purpose of this, the second volume in the Antologia di testi filosofici to appear under the general editorship of the fine Italian scholar, Nicola Abbagnano, to provide an introduction to the history of mediaeval philosophy through the presentation of selected primary source materials in Italian translation. The book could have been a significant addition to the sparse philosophical literature of the period that is now available BOOK REVIEWS 259 to the non-Latin reader; instead, it turns out to be a sort of catalogue of opinions on a wide variety of philosophical topics held by many of the thinkers active in the period: between St... (shrink)

Dans les « Prolégomènes à la logique pure » de ses Recherches logiques , Husserl rend hommage aux deux premiers volumes de la Wissenschaftslehre de 1837 de Bernard Bolzano comme un « ouvrage qui […] surpasse de loin tout ce que la littérature mondiale a à offrir en termes de contributions systématiques à la logique ». Cet article porte sur le jeune Husserl comme lecteur du chef-d’oeuvre de Bolzano, visant ainsi à contribuer à une compréhension adéquate de certains aspects des (...) théories de Bolzano et de Husserl et de ce sur quoi portent ces théories. Je me concentrerai sur la question de savoir comment Bolzano en 1837 et Husserl autour de 1900 ont conçu les contenus des actes et états mentaux.Dans les sections 1 et 2, je fais état de la redécouverte de la WL de Bolzano au sein de l’École de Brentano, et en ce qui concerne le problème des représentations sans objets, j’endosse la défense de Bolzano par Husserl contre Twardowski. Dans les sections 3 et 4, je présente un aperçu de la théorie des propositions et des notions , et montre comment Husserl assimile le cadre conceptuel bolzanien dans ses RL. Tandis que Bolzano considère les propositions et les notions comme étant des objets abstraits sui generis, le jeune Husserl développe une conception des notions et des propositions en termes d’espèces. J’explique cette conception dans la section 5 et je la défends contre le dernier Husserl. La discussion la plus extensive et la plus détaillée d’une seule et unique thèse de la philosophie de la logique de Bolzano qu’on puisse trouver dans les livres et les articles publiés par Husserl de son vivant se trouve dans le dernier chapitre de ses RL. Le sujet de discussion, et la dernière section de cet article, est une affirmation courageuse, pour ne pas dire outrageuse de Bolzano qui, du moins pris au pied de la lettre, contredit tout simplement ce que la plupart des philosophes ont tenu pour acquis depuis Aristote. Les questions, soutient Bolzano, sont une espèce particulière de propositions, et donc leur vérité est susceptible d’être évaluée.In the “Prolegomena to Pure Logic” of his Logical Investigations Husserl praised the first two volumes of Bernard Bolzano’s Wissenschaftslehre of 1837 as “a work which … far surpasses everything that world-literature has to offer in the way of systematic contributions to logic”. This paper is about the early Husserl as a reader of Bolzano’s masterpiece, hoping thereby to contribute to a proper understanding of certain aspects of Bolzano’s and Husserl’s theories and of what those theories are about. I shall concentrate on the question how Bolzano in 1837 and Husserl around 1900 conceive of the contents of mental acts and states.In sections 1-2 I report on the rediscovery of Bolzano’s WL in the school of Brentano, and as regards the issue of objectless presentations, I endorse Husserl’s defence of Bolzano against Twardowski. In sections 3-4 I present an outline of Bolzano’s theory of propositions and notions and go on to show how Husserl assimilates the Bolzanian framework in his LI. While Bolzano takes propositions and notions to be sui generis abstract objects, the early Husserl develops a species conception of notions and proposition. I explain this view in section 5 and defend it against Husserl’s later self. The most extensive and most thorough discussion of a single contention in Bolzano’s philosophy of logic that can be found in any of Husserl’s books and articles published during his lifetime is contained in the last chapter of his LI. The topic of this discussion, and of the final section of this paper, is a courageous if not outrageous Bolzanian contention : questions, he claims, are a special kind of propositions and hence truth-evaluable. (shrink)

<I>The Handbook of Business Ethics is a substantially revised new edition of <I>Ethics in the Economy, currently in its third printing. With new content and revised material, the contributors rally against the concept that ethics is only an instrument for improving business efficacy. They see ethics as fundamental to all levels of economic activity, from individual and organizational to societal and global.<BR> Globally, the ethicality of economic actions is often highly questionable and in many respects unacceptable. The ethical nature of (...) the economy should be considerably improved, but there is an inherent paradox: if we want to develop the ethicality of our economic affairs only as a means of achieving higher efficiency, in the final analysis we will fail. We have the chance to improve the ethical quality of our economic activities only if our motivation is genuinely ethical, that is, only if we want to realize ethical conduct for its own sake. (shrink)

Mezheplerin teşekkül etmeye başladığı ilk dönemlerden itibaren istihsanın bir istidlal yöntemi olup olmadığı tartışılagelmiştir. Bu tartışmaların temelinde kavramsallaşma sürecini henüz tamamlamamış olan istihsan teriminin çağrıştırdığı keyfiliğin/sübjektivitenin etkisi çok fazladır. Bu yüzden istihsanı bir yöntem olarak benimseyenler, ağır ithamlara maruz kalmışlardır. İstihsanı benimseyenlerin başında Hanefî hukukçular gelmektedir. Öyle ki istihsan yöntemi Hanefî mezhebiyle anılır hale gelmiştir. Bununla birlikte mezhebin önde gelen temsilcilerinden biri olan ve kıyas metodunu kullanmasıyla ön plana çıkan Züfer b. Hüzeyl’in istihsana yaklaşımıyla ilgili iki farklı yaklaşım tespitedilmiştir. Yaptığımız (...) araştırma ve inceleme neticesinde her iki tespitinde isabetli olmadığını; Züfer b. Hüzeyl’inkıyas yapmadaki becerisinin yanı sıra istihsana müracaatta sonuna kadar kıyas taraftarı olduğunu; ancak kıyasın meselelere çözüm üretmede yetersiz kaldığı ya da doğru sonuç vermediği durumlarda ise ızdırârın da bir gereği olarak meseleyi hükümsüz bırakmama adına istihsana müracaat ettiği görülmektedir. Sonuç olarak Züfer b. Hüzeyl’in genel hatlarıyla Hanefî usulüne bağlı kalmakla birlikte istihsanı bir istidlâl yöntemi olarak kullanma hususunda çerçeveyi oldukça daralttığını; kıyasa başvurma konusunda ise sınırları mümkün olduğunca geniş tuttuğunu söylemek mümkündür. İctihad hürriyeti ve hukûkî zenginlik açısından oldukça önemli olan Hanefi mezhebindeki mezhep içi ihtilaflar, hukûkî istikrar ve emniyeti tehdit etme potansiyeli taşımakta ve ayrıca ihtilaflı meselelerde hüküm veya fetva verecek fakihlerin işini zorlaştırmaktadır. Bu nedenle mezhep içerisindeki ihtilaflı meselelerde râcih görüşü tespit etmek, diğer bir ifadeyle mezhep içi tercih, zorunlu bir ihtiyaçtır. Mezhep içi tercih, “muayyen bir mesele ile ilgili mezhepteki muhtelif kavil veya rivayetlerden daha ağır basanı, üstün olanı belirlemek” şeklinde tarif edilebilir. Tarihi süreçte bu ihtiyacı karşılamak için muhtasar ve fetva kitapları gibi farklı telif türleri; esahh-ı akvâl ve maʻrûzât gibi farklı uygulamalar ortaya çıkmıştır. Bu ihtiyacı gidermeyi hedefleyen uygulamalardan biri de Osmanlı Devleti’nin son dönemindeki kanunlaştırmalardır. Fıkha dayalı kanunlaştırmanın ilk örneği olan Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyye ile mezhep içi tercih arasındaki ilişki ve bu bağlamda Mecelle hazırlanırken, mezhep içi tercihte nasıl bir usûl izlendiği; râcih görüşe ne oranda uyulduğu; Mecelleʼde yer alan râcih görüşe aykırı kanun maddeleri ve bunların gerekçeleri; ihtilaflı bütün konularda düzenleneme yapılıp yapılmadığı ve râcih görüşleri belirleme ihtiyacının ne kadar giderildiği, incelenmesi gereken konulardır. Mecelle-i Ahkâm-ı Adliyye gibi bir kanun metnine ihtiyaç duyulmasının temel nedenlerinden birisi, Hanefî mezhebinde mezhep içi ihtilafların çokluğudur. Buna bağlı olarak Mecelleʼnin hedefi râcih görüşler içeren oluşan bir kanun hazırlamaktır. Mecelle’nin esbâb-ı mûcibeleri mezhep içi tercih açısından incelendiğinde, esbâb-ı mûcibelerin iki temel işlevi olduğu görülür. Bunlardan ilki, kanunun büyük oranda mezhepteki râcih görüşlere uygun olarak hazırlandığını vurgulamaktır. Öyle ki, Mecelle’nin ilk on kitabının esbâb-ı mûcibelerinde bu husus mutlaka ifade edilmektedir. Esbâb-ı mûcibelerin diğer işlevi ise niçin bazı maddelerde râcih görüşe riayet edilmediğini gerekçelendirmektir. Esbâb-ı mûcibelerde on iki maddenin râcih olmayan görüş doğrultusunda hazırlandığı belirtilmektedir. Mecelleʼnin 1851 maddeden oluştuğu göz önünde tutulduğunda Mecelleʼnin muhtevasında râcih görüşlerin ne kadar etkili olduğu daha iyi anlaşılacaktır. Esasen devrin özelliği de bunu zorunlu kılmaktadır. Zira Kitâbüʼl-Havâlenin 692. maddesinde Züferʼin râcih olmayan görüşünün tercih edilmesi, başta Şeyhülislam Hasan Fehmi Efendi olmak üzere bazı çevrelerin tepkisine neden olmuş ve bu sebeple Ahmet Cevdet Paşa Divân-ı Ahkâm-ı Adliyye nâzırlığından ve Mecelle Komisyonu başkanlığından azledilmiştir. Râcih görüşe aykırı maddelerin esbâb-ı mûcibeleri incelendiğinde, bu yöndeki tercihlerde maslahat ve örfün belirleyici olduğu görülmektedir. Ayrıca bazı fakihlerin tercihlerinin de bir tercih sebebi olarak zikredildiği görülmektedir. Hanefi kaynaklarda en sık karşılaşılan tercih sebebi naslara uygunluktur. Buna karşın Mecelleʼde sefîhin hacri konusu dışında, naslara uygunluğun bir tercih sebebi olarak işletilmemesi dikkat çekicidir. Mecelle Komisyonunun bazı tercihlerine diğer kurumlarca müdahale edilmiştir. Komisyonca hazırlanan kitaplar hem Meclis-i Vükelâ hem de Meşîhat tarafından incelenmiş ve bu esnada bazı tashihlere konu olmuştur. İşte râcih olmayan görüş esas alınarak hazırlanan iki maddeye Meclis-i Vükelâ tarafından müdahale edilmiştir. Bunların birincisi hakk-ı mürur ve hakk-ı şirbin müstakil olarak satımının cevazını savunan Belh Meşâyihinin görüşü doğrultusunda yazılan 216. madde, ikincisi ise ecîr-i müşterekin tazmin sorumluluğunu düzenleyen 611. maddedir. Mecelle’nin ilk ve en hacimli kitabı olan Kitâbüʼl-Büyûʻun muhtevası mezhep içi tercih açısından incelendiğinde, ihtilaflı konularda genelde mezhepteki râcih görüşün esas alındığı görülmektedir. Kitâbüʼl-Büyûʻun esbâb-ı mûcibesinde, dört meselenin râcih olmayan görüş esas alınarak hazırlandığı ifade edilmekte ve bu tercihler örf ve maslahatla gerekçelendirilmektedir. Ancak Kitâbüʼl-Büyûʻdaki râcih görüşe aykırı maddeler bunlarla sınırlı değildir. Bizim araştırmamıza göre bunlara ilaveten üç madde daha râcih olmayan görüş tercih edilerek hazırlanmıştır. Bunlar beyʻ biʼl-vefânın menkullerde cevazına dair 118. madde, gabn-i fâhişin tanımı hakkındaki 165. madde ve şart muhayyerliğinin hükmü ile ilgili 309. maddedir. Bu üç madde, Mecelleʼdeki râcih görüşe aykırı düzenlemelerin sadece esbâb-ı mûcibelerde açıklananlardan ibaret olmadığını göstermektedir ve bu durum Mecelle hazırlanırken izlenen usûle aykırıdır. Hanefi mezhebindeki bazı ihtilaflı meselelerde hangi görüşün râcih olduğu konusunda tercih ehli fakihler ihtilaf etmişlerdir. Bu meselelerde Mecelleʼde düzenleme yapılırken nasıl bir yol izlendiği açıklanmamıştır. Bu meseleler incelendiğinde çoğunluk tarafından tercih edilme, kolaylığı temin etme ve bazı fakihler tarafından tercih edilme gibi hususların etkili olduğu söylenebilir. Mecelleʼdeki tercihler sadece şerʻî hükümler arasında gerçekleşmemiştir. Buna ilaveten tanımlar ve tanımlarda yer alan kayıtlar da tercihe konu olmuştur. Bu kapsamda Kitâbüʼl-Büyûʻdaki beyʻ akdi, mevkûf akid ve gabn-i fâhişin tanımına ilişkin tercihler örnek olarak zikredilebilir. Hanefi mezhebin içerisindeki ihtilaflı bazı meseleler Mecelleʼde düzenlenmemiştir. İhtilaflı meselelerin çokluğu ve dolayısıyla bütün bunları kapsayan bir kanun hazırlamanın zorluğu dikkate alındığında bu durum doğaldır. Ayrıca bu meselelerden bazıları sık gerçekleşmediği ve lüzumlu görülmediği için Mecelleʼde düzenlenmemiş olabilir. Ancak düzenleme yapılmayan ihtilaflı meselelerin tamamını bu sebeplerle izah etmek mümkün değildir. Zira yasal düzenleme yapılmayan ihtilaflı meselelerin bazıları temel, görece önemli meselelerdir ve muhtasarlarda yer almaktadır. Bu durum Mecelle hazırlanırken, ihtilaflı bazı meselelerde tercih yapmak yerine bu meselelere ilişkin düzenleme yapmama metodunun benimsendiğini göstermektedir. İhtilaftan ârî bir kanun metni oluşturmanın bir yolu olarak da bu usûlün benimsendiği söylenebilir. Böylece bu meselelerde râcih görüşü tespit etme işi hâkimlere bırakılmıştır. Bu durum Mecelleʼnin hedefi olan râcih görüşleri tespit etme ihtiyacını gidermeye uygunluk arz etmemektedir. Ancak bu durum bütün meseleleri kuşatan bir kanun yapmanın güçlüğünün bir sonucudur. (shrink)

El vocabulario en los niños con Trastorno del Desarrollo del Lenguaje (TDL) o con Retraso del Lenguaje (RL) es más pobre que en los niños con un desarrollo típico del lenguaje, por lo que se pretende conocer qué diferencias existen entre ellos. Han participado 66 infantes entre 3 y 5 años; se ha valorado que vocabulario conocen, se ha determinado que tienen menos vocabulario (52%) que sus homónimos (69%), a excepción de la categoría de transportes, en la que tienen los (...) mismos resultados. Finalmente, se determina el listado de categorías que más necesitan trabajar los niños con RL o TDL. (shrink)

Modern insan eleştiriyi, neredeyse hava kadar, su kadar yaşamsal saymaktadır. Daha iyi bir dünyada yaşama isteği, verili olanlarla yetinmemeyi, gelenekleri, yerleşik değerleri sorgulamayı beraberinde getirmektedir. Felsefi eleştiri, sadece belli bir görüşe itiraz etmekle sınırlı bir tutum değildir; o aynı zamanda kendi dayanaklarının sağlamlığı ile de ilgilidir. Bilimlerde sıklıkla karşılaşılan yapıcı ya da olumlu eleştiri, başta felsefe olmak üzere sosyal bilimlerde yıkıcı bir niteliğe bürünmektedir. Felsefi eleştirinin yıkıcılığının nihilizmle sonuçlanmaması için bu eleştiri türünün de yapıcı bir nitelikle donatılması gerekir. Bu çalışmada (...) felsefi eleştirinin normları olabileceği öne sürülmektedir. Bu normlardan en bilinen ve kabul gören üç ilke tespit edilerek bu ilkelerin felsefi eleştirinin temellendirilmesinde oynadıkları rolün gösterilmesi amaçlanmaktadır. Böylelikle felsefenin de tıpkı bilimler gibi siyasal iktidarların hizmetinde olmak yerine, gerçeğin peşinden gidebileceğinin olası olduğu gösterilecektir. (shrink)

I present a game-theoretical multi-agent system to simulate the evolutionary process responsible for the pragmatic phenomenon division of pragmatic labour (DOPL), a linguistic convention emerging from evolutionary forces. Each agent is positioned on a toroid lattice and communicates via signaling games , where the choice of an interlocutor depends on the Manhattan distance between them. In this framework I compare two learning dynamics: reinforcement learning (RL) and belief learning (BL). An agent’s experiences from previous plays influence his communication behaviour, and (...) RL agents act in a non-rational way whereas BL agents display a small degree of rationality by using best response dynamics . The complete system simulates an evolutionary process of communication strategies, which agents can learn in a structured spatial society. The significant questions are: what circumstances could lead to an evolutionary process that doesn’t result in the expected DOPL convention; and to what extent is interlocutor rationality necessary for the emergence of a society-wide convention à la DOPL? (shrink)

İnsanın özgür iradesinin ispatı problemine yönelik çözüm denemelerinden biri Tanrı’nın kendisini gönüllü olarak sınırlaması anlamına gelen ilahi kendini sınırlama (divine self-limitation) yaklaşımıdır. Yahudi ve Hıristiyan teolojilerinde görülen bu perspektifle modern dönemde Süreç ve Kuantum felsefelerinde karşılaşılır. Bu çalışmada ilgili düşünce biçimi, Mu‘tezilî bilincin düşünce biçimiyle kıyaslanmıştır. Öncelikle Tanrı’nın kendini sınırlamasının imkânı, sınır teorisi varsayımıyla sorgulanmıştır. Buna göre ‘sınır’ evrene ve insana ‘yasa’ olarak içkindir. Evren de insan da fiziksel, kimyasal, biyolojik vd. yasalara/sınırlara tâbidir. Bu yasaların yaratıcısı olarak Tanrı da sorumluluğun (...) kaynağı akıl da insanı sınırlar ve sınır demek kavram, anlam, amaç, sistem ve düzen/kozmos demektir. Bu düzenin toplumsal hali ise zaman ve mekân ile sınırlı insanın teklif sahibi kılınarak eylemlerinin de sınırlandırılmasıdır. Peki, akla sınırlama fonksiyonu veren Tanrı’nın da kendi iradesini, ilmindeki tasarımının bir sonucu olarak sınırladığı varsayılabilir mi? Yahudi teolojisinde bu sınırlama, onların inançlarıyla ilişkili yaşadıkları ıstıraplara karşı Tanrı’nın müdahale etmemesinin bir nedeni olarak görülmekle beraber sınırlı âlemlerin var olabilmesi için Tanrı’nın sonsuz ışığını daraltması ve geri çekilmesi olarak da anlaşılmıştır. Hıristiyan teolojisinde ise sonsuzluğun evreni yaratmasının keyfiyeti, Tanrı’nın Mesih ile enkarnasyonu, kötülük ve özgür irade problemlerini çözmek için bu teoriye başvurulmuştur. Tanrı’nın, vahiy aracılığıyla bildirdiği teklif, aynı zamanda insana akıllı, sorumlu, dolayısıyla özgür olduğunu da hatırlatmaktadır. Muhammed İkbal (öl. 1928) bu özgürlüğün insana ilahi kendini sınırlama teorisiyle verilebileceği kanaatindedir. Bu görüşle Mu‘tezilî bilincin Tanrı tasavvurunda sezilen sınırın birlikte düşünülmesi mümkün müdür? Zira tekliften doğan özgürlüğün gereği, Mu‘tezile’ye Tanrı’nın iradesinin ezeli olmadığını, tercihlerinin yaratıcısının insanın kendisi olduğunu düşündürmüştür. Yine tanrısal adaletin bir gereği olarak, insana kudretin fiilden önce verilmesi, nübüvvet ile va‘d ve vaidin gerçekleşmesi gibi teklife dair meseleler Tanrı hakkında zorunlu kabul edilmiştir. Bu bilinçte aklın sınırlama fonksiyonu Tanrı’ya taşınmış görünür. Tanrı insanın eylemlerinde etkin değildir, kötülüğü de yaratmaz. Hatta bazı isimlere göre kötülüğe güç dahi yetiremez. Tanrı’nın malumatının ve makduratının da bir sınırı vardır. Mu‘tezile’deki bu sınırlı Tanrı tasavvuru, söz konusu ‘özgür irade’ olduğunda ilgili teoriyle yeniden ifade edilirse, adil ve hakim olan Tanrı’nın, ilmindeki bilinçli/akıl sahibi/sorumlu/özgür insan tasarımının gerektirmesiyle gönüllü olarak kendi özgürlüğünü sınırladığı söylenebilecektir. Bu söylem, varoluşsal amaçlılık anlamında insanın neden özgür olduğunun değil, Tanrı’nın vahyettiğine inanılan bir evrende nasıl özgür olabildiğinin muhtemel cevaplarından biridir. (shrink)

Çalışmamızın temel amaçlarından en önemlisi İslâm dünyasının siyasî ve askerî yükselişini belli bir seviyeye getirdikten sonra ilmî çalışmalarda elde ettiği başarısını tespit etmektir. İslam toplumu ilk dönemlerden itibaren öncelikle dini konuların öğrenilmesine ağırlık vermiş, sonrasında ise karşılaştığı diğer medeniyetlerden de etkilenerek pozitif ilimlerle meşgul olmaya başlamıştır. Her ne kadar İslâm’ın ilk yıllarında pozitif ilimlere hasredilmiş çalışmalar olmadığı görülse de ilk hicrî yüzyılın sonlarına doğru bu anlamda önemli çalışmalar ortaya çıkmıştır. Müslümanlar bu zamana kadar öncelikle dinlerini daha iyi anlamaya çalışmışlardı. Bu (...) konuda belli bir birikim elde ettikten sonra özellikle Abbâsîler (750-1258) döneminde pozitif bilimlere ilgi duyan Müslümanlar 4/10. yüzyıla gelindiğinde Müslümanlar pozitif bilimler alanında büyük eserler vermeye başladılar. Bu gelişmenin çok farklı sebepleri olduğu gerçeğini de göz önünde bulundurarak bu makalemizde Müslümanların pozitif bilimlere ilgi duymasının sebepleri üzerine bir değerlendirme yapacağız. Çalışmamızda öncelikle Müslümanların yaptığı çalışmalara ilişkin güncel ve klasik kaynaklarda yer alan bilgiler derlenerek yüzyıllar içerisinde yaşanan değişim ele alınacaktır. Esasında bu gün Müslümanların içerisinde bulunduğu durumun çözümü de kısmen bu dönemin daha iyi anlaşılmasında gizlidir. Müslümanların bu yükseliş serüvenini anlamak günümüze de önemli ölçüde ışık tutacaktır. (shrink)

İbâdet, bütün akıl sahibi varlıkların Allah'ın varlığını idrak edebilme ve O'na karşı şükretme duygusu olarak tanımlanır. İbadet eylemini incelemek, ibadet edenin doğasını tahlil etmeyi gerektirir. Bu tahlil bizi ibadet eylemine eşlik eden bilgi/kavrayış, niyet/yönelimsellik ve sürecin sonunda ortaya çıkan özgürlükle buluşturur. Bilgi/kavrayış, Kur'an'ın ibâdet olarak işaret ettiği ilişki formuna en derin mânâyı verir. İbadet, Tanrı'nın mutlak yaratıcı iradesini keşfetme ve ona insanî seviyede eşlik etme arzusudur. Allah’ın varlığını ve birliğini bilmeye yapılan çağrı, ibadetin bilgi ve niyet unsuruna en üst seviyede (...) yapılan daveti içerir. Bu davete icabet sırasında devreye giren semboller ve her bir eyleme ibadet sırasında yüklenen anlam, insan yaşamında yeni olgulara hayat verir. Niyet yahut yönelimsellik ise, insanların parçası oldukları doğal nedensel bağları aşma arzusunu içinde barındırır. İnsanın verili olan bu düzeni ve illiyyet bağını aşarak kendine yeni bir ufuk arama çabası ibadetin niyetle ilgili kısmında içerilir. İbadet bir tanınma talebidir. Sonlu varlığın sonluluğunu ve sınırlılığını aşma arzusunu tatmin etmeyi amaçlayan bir ‘ilişki’ eylemidir. Sonlu ile Sonsuz arasındaki bu ilişkinin bilgi zemininde inşa edilmesi, Allah ile insan arasındaki sınırın bulanıklaşmasını değil tam tersine daha belirgin hale gelmesini sağlar. İbadetteki bilme, bilen öznenin her zaman bu sınırların farkında olması demektir. Niyet, sonlu varlığın Sonsuz olanla iletişime geçerek sonluluğun getirdiği değer yitimini dindirme arzusudur. Özgürlük ise sonlu varlığın Sonsuz Olan’la iletişimi yoluyla, kendisini çepeçevre kuşatan bütün kısıtlama ve dayatmalardan azade olma isteğidir. Allah’tan başkasına tapanların bir düşüş, parçalanma ve kayboluş trajedisi yaşamalarının sebebi her zaman bir kısıtın ve dayatmanın nesnesine dönüşmüş olmasındandır. Onun için Allah ısrarla ibadetin sadece kendine yapılmasını talep ederek bu trajediyi bloke etmek istemektedir. İbadetin kabulü için nasıl ibadetten önce yerine getirilmesi gereken şartlar, ibadet sırasında takip edilmesi gereken rükünler varsa, aynı şekilde ibadetten sonra yerine getirilmesi gereken şartlar vardır. Bunlar yapılan ibadetin gerçekten ibadet niteliğine sahip olup olmadığını denetleyen ibadet sonrası kriterlerdir; bu ibadetin fenomenolojisidir: İbadet bireyi kendi iç dünyasında bir itmi’nana kavuşturmalı, kamusal alanda ise ahlakî bir özne olarak inşa etmelidir. (shrink)

Bu makalede, müşriklerle sosyal ilişkinin mahiyetine dair Müslüman düşünce geleneğinde ortaya konulan literatür genel hatlarıyla ele alınmaktadır. Söz konusu literatür, “müşrikler bu yıldan sonra Mescid-i Harâm’a yaklaşmasınlar” (Tevbe 9/28) ayeti temelinde şekillenmiştir. Bu bağlamda âlimler şirkin mahiyeti, Mescid-i Harâm bölgesinin sınırları ile bu bölgeye yaklaşmamayı ifade eden fiilin içeriği ve özellikle de ayetteki uyarının Hac ibadeti ile sınırlı/kayıtlı olup olmadığı gibi hususları tartışma konusu yapmışlardır. Bu ayet çerçevesinde ortaya konulan literatürde iki görüşün ön plana çıktığı görülmektedir. Bunlardan ilki, Mescid-i Harâm (...) ifadesiyle kastedilen mananın tüm mescitleri kapsayacağı düşüncesinden hareketle “yaklaşmama” yasağın sınırlarını genişletirken diğer görüş, maslahatçı bir yaklaşımla söz konusu bölgenin Kâbe ve çevresiyle sınırlı olduğu iddiasına dayanmaktadır. Bu bağlamda ilk görüşte, harem bölgesine müşriklerin hiçbir surette giremeyeceği savunulurken ikinci görüşte, müşriklerin cahiliye döneminde yaptıkları tarzda hac ve umre ibadeti yapmak amacıyla söz konusu bölgeye giremeyecekleri ancak ticaret, seyahat vb. farklı maksatlarla gelebilecekleri vurgulamaktadır. Makalede konu H. VII. yüzyıla kadar kaleme alınan rivayet, dirayet, ahkâm ve Şiî tefsirler temelinde irdelenmiştir. Bu bağlamda Mukātil b. Süleymân, İmâm Şâfiî, Cassâs, Ebû Bekir İbnü’l-Arabî ve Kurtubî’nin kaleme aldığı ahkâm tefsirleri; Taberî, İbn Ebî Hâtim, Ebû İshak es-Sa‘lebî ve İbn Kesîr’in yazdığı rivayet tefsirleri; Mâtürîdî, Zemahşerî, Fahreddin er-Râzî, Beyzâvî ve Ebu’l- Berakât en-Nesefî’nin dirayet tefsirleri ile Şiî müfessirler Kummî, Ayyâşî, Ebû Ca‘fer et-Tûsîve Tabersî’nin tefsirleri incelenmiştir. Konunun bahsi geçen tefsirler temelinde ele alınmasındaki amaç ayetin anlaşılmasına bağlı olarak ortaya konulan fıkhî hükümleri ve gerekçelerini tespit ederek mukayese yapmaktır. Zira Tevbe suresi 28. ayetin anlaşılmasında, dini anlama tarzları bakımından Ashâbu’l-Hadis ve Ashâbu’r-Rey olarak nitelenen âlimlerin görüşlerinin belirleyici olduğu görülmektedir. Konu bağlamında Şiî tefsirlerin incelenmesindeki amaç ise söz konusu literatürde Tevbe suresi 28. ayetin ele alınmasına ilişkin bakış açısının Ashabu’l Hâdis’e mi Ashabu’r-Rey’e mi yakın olduğunu tespite yöneliktir. İncelenen tefsirlerde ilk görüşün İmâm Mâlik ve İmam Şâfiî’ye ait olduğu belirtilirken ikinci görüş Ebû Hanîfe’ye nispet edilmiştir. İmâm Mâlik ve İmam Şâfiî’ye ait olan görüş genel kabul görürken Ebû Hanîfe ve Mâtürîdî’nin benimsediği, Hanefî-Mâtürîdî âlimler tarafından kabul gören ikinci görüş, tarihsel süreçte şaz olarak nitelendirilmiş ve dikkate alınmamıştır. Makalede, H.7. yüzyıl’a kadar yazılan rivayet, dirayet, ahkâm ve Şiî tefsirleri özelinde bu görüşlerin temel mantığı, ortaya çıkış süreçleri ve bu çerçevede üretilen fıkhî hükümler analitik bir bakış açısıyla irdelenmeye çalışılmıştır. Makalede sonuç olarak Ashabu’l-Hadis’e mensup âlimlerden İmâm Mâlik ve İmâm Şâfiî’nin konuyu sadece müşrikleri değil tüm gayr-i müslimleri içerecek şekilde ele aldıkları ve bu gruplarla kurulacak sosyal, ekonomik ve siyasi ilişkinin mahiyeti hakkında fıhkî hükümler koydukları görülmektedir. Bu hükümlerle, Müslüman düşünce geleneğinde gayr-i Müslimlerin özellikle sosyo-kültürel açıdan ötekileştirilmeleri meşrulaştırılmıştır. Bu bakış açısı Müslümanların birlikte yaşama kültürüne katkı sağlamalarını engellediği gibi insana saygıyı temel alan Kur’an’ın bakış açısı ile de çelişmektedir. Bu bağlamda Ashabu’r-Rey’in önemli temsilcilerinden biri olan Ebu Hanîfe’nin yasaklama emrini cahiliye döneminde yapılan hac fiili ile sınırlaması konuya ilişkin bakış açısında ciddi farklılıklara imkân tanımaktadır. Ebû Hanîfe’nin bu anlama biçimi, gayr-ı Müslimlere ilişkin olumsuz bir uygulamaya imkân vermediği gibi takipçisi Mâtürîdî tarafından geliştirilerek ahlakî bir boyutta ela alınmıştır. Süreç içerisinde söz konusu anlama biçimi, aynı düşünce geleneğine mensup olan Cassâs ve Ebû’l-Berekât en-Nesefî tarafından devam ettirilerek geliştirilmiştir. (shrink)

Türk milleti dünyanın en zengin kültürüne sahip olduğu gibi en zengin diline de sahiptir. Ancak daha eski çağların dil verileri ne yazık ki, yazılı vesikalara aktarılmamış, karanlık dönem olarak kalmıştır. O bakımdan Türkçenin Altay veya Proto-Türk devri hakkında bilgimiz sınırlıdır ve sahip olduğumuz kelime sayısı da çok azdır. Eski Türkçe adlanan bu lügat sadece Orhun-Yenisey yazıtları ile tespit edilen ve Uygur yazıtları ile devam eden Türkçenin malum en eski yazılı kaynaklarının sözlüğüdür. Yer yüzündeki diller arasında Türkçenin yerine baktığımızda, Ural-Altay dil (...) grubunun Altay koluna bağlı bir dil olduğu ve geçmişinin M.Ö. 4000’li yıllara indiği görülür. Bu tarihten, M.Ö. 5. yüzyıla kadar olan dönem genel olarak Altay veya Proto-Türk devri olarak adlandırılır. Bu dönemde Türkçe ile ilgili az da olsa birtakım dil kalıntılarına rastlanır; ancak bunun yeterli olmaması ve bu dönemden bize yazılı herhangi bir metnin ulaşmaması, bu çağların karanlık dönem olarak adlandırılmasına neden olmuştur. Bu dönemde Türkçenin Çuvaşça ve Yakutça ile henüz ayrılmadığı, hattâ daha eskiye gittiğimizde Moğol, Mançu, Tunguz dilleriyle aynı çatı altında toplandığı varsayılır. Bilindiği gibi daha önce Eski Türkçe döneminin ayrı ayrı metinlerini kapsayan birçok sözlük çalışması yapılmıştır. Ancak bu sözlükler birbirinden bağımsız hazırlanmış, bir kısmı Göktürk dönemi ile Orhun Yazıtlarını, diğer bir kısmı da Uygur dönemi ile bu dönem metinlerini temel almıştır. Eski Türkçe bir bütün olarak düşünüldüğünde, bu sözlüklerin bazı yönlerden yetersiz kaldığı bir gerçektir. Bu çalışmanın genel amacı, daha önce ortaya konulan Eski Türkçe sözlükleri bir araya getirerek Göktürk ve Uygur dönemlerini birlikte ele alan, daha kapsamlı ve tek bir sözlük oluşturmaktır. O bakımdan daha önce meydana getirilen sözlük çalışmaları temel alınarak ortaya yeni bir sözlük konulmuştur. (shrink)

Este artículo reseña: Jorge E. NÚÑEZ, Cosmopolitanism, State Sovereignty and International Law and Politics: A Theory, Routledge, London, New York, 2023, 216 pp.

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:OBJECTIVITY AND RELlGIOUS TRUTH: A COMPARISON OF WILFRED CANTWELL SMITH AND BERNARD LONERGAN DENNIS M. DOYLE University of Dayton Dayton, Ohio WILFRED CANTWELL SMITH •and Bernard Lonergan both propose a new agenda for theology n response to ;the same basic cultura.I developments.1 Both Smith and Lonergan pinpoint the crux of the current siturution!aJS the convergence of various cultures in a world where Western culture had.been heM by its pwrticiipants (...) to be univers•al.and normrutive. The majo'l" problem concerning religious truth :that 1 arises out of this situation concerns universality. Formulrutions tha:t were once taken for granted are now seen to he relative to their context. Concepts that it.T1anscend particular formulations are themselves recognized irus indigenous to 1a culture. T·ruth itself is questioned as to whether it too is not!l'elative to eaich oontert. The responses of Smith and Lonergan to this situa:tion are remarkably ·similar in structure. In the midst of these similarities, 1 however, arise some differences with important implications concerning oibjectivity, itruth, and theology in a global context. Objec:tivity, Method, and Human Knowledge Smith and Lonergan both 'address rthe issue of human knowing before establishing their programs for theo1 logy.2 For botih, 1 Smith's proposal is put forth in Towards a World Theology (Phila.: Westminster Press, 1981 )• Lonergan's proposal can be found in Method in Theology (N.Y.: Herder and Herder, 1972). 2 Smith's reflections on human knowing are in "Objectivity and the Humane Sciences,'' in Towards a World Theology, pp. 56·80'. Lonergan's 461 462 DENNIS M. DOYLE a major problem in wayis of conceiving human knowing in recent centuries has heen an ohjectivism according to which knowledge was iheld to he absolute without regard to human SUJbjectivity and without an openness to other cultures. Both find a £acile cultural remtivism to he.an unsatisfactory reaction to this problem. In response, :both Smith and Lonergan try to re-root human knowing in a human conte:rl. Lonergan does ·this hy establishing the ground of knowing in an analysis of human intentionality. Smith does this by estaiblishing the ground of knowing in a mutual interchange between persons who participate in some traditions and who are observers of other traditions. Smith la.bels such knowing ·a" 001·iporaite critica1 self-iconsciousness." What emerges from such consciousness is "humane knowledge." Although some major di:ffevences arise at this point, the context of istructul'lal similarities must he noted.3 For hoth Smith and Lonergan, hruman knowing is intrinsically connected with :the quality of living both individually and oommullla1ly. Eiach in his own way stresses that knowing is vitally linked to the consciousness of individuals. Each in his own way stresses that knowing takes place within ·community, and that the breadth and quality of the community affects the breadth and quality of the knowing. Smith •and Lonergan both, furthermore, envision the taisk of theology as the conceptualization and articulation in a new context of wihat was once known in a strictly objective, theoretical f:vame;work. Both, finailily, 'lay ouit the major work on human knowing is Insight: A Study of Human Understo;nding (N.Y.: Philosophical Library, 1957). For a summary view, see chapter one of Method in Theology. For Lonergan's position on objectivity, see "The Origins of Christian Realism" in A Second Collection (Phila.: Westminster Press, 1974), ·pp. 239-61. a For an earlier comparison of the methods of Smith and Lonergan, see Walter E. Conn, "'Faith' and 'Cumulative Tradition' in Functional Specialization : A Study in the Methodologies of Wilfred Cantwell Smith and Bernard Lonergan," Studies in ReligiOn/Soiences Religieuses 5 (1975/76) : 221-46•.Although this article was published before several of Smith's major works in the area, the methodological similarities unearthed by Conn still hold true. WILFRED CANTWELL SMITH & BERNARD LONERGAN 463 problem specifically in terms of tmnscending false subject/object :dichotomies. At this point, however, differences between Smith and Lonwgian begin to emerge, foir each attempts to transcend false.suibjoot/oibject dichotomies in a different way. Lonergan holds that objectivity is the fruit of authentic ;subjectivity.4 1t is intended hy the self-transcending subject who loves... (shrink)

The notion of fitness is usually equated to reproductive success. However, this actualist approach presents some difficulties, mainly the explanatory circularity problem, which have lead philosophers of biology to offer alternative definitions in which fitness and reproductive success are distinguished. In this paper, we argue that none of these alternatives is satisfactory and, inspired by Mumford and Anjum’s dispositional theory of causation, we offer a definition of fitness as a causal dispositional property. We argue that, under this framework, the distinctiveness (...) that biologists usually attribute to fitness—namely, the fact that fitness is something different from both the physical traits of an organism and the number of offspring it leaves—can be explained, and the main problems associated with the concept of fitness can be solved. Firstly, we introduce Mumford and Anjum's dispositional theory of causation and present our definition of fitness as a causal disposition. We explain in detail each of the elements involved in our definition, namely: the relationship between fitness and the functional dispositions that compose it, the emergent character of fitness, and the context-sensitivity of fitness. Finally, we explain how fitness and realized fitness, as well as expected and realized fitness are distinguished in our approach to fitness as a causal disposition. (shrink)

Banking firms are becoming increasingly aware that their clients’ management of environmental and social risks may in term threaten their own business as lenders and investors. In addition, stakeholders are requiring banks to improve their social performance. As a result, some banks are developing corporate social responsibility (CSR) policies and management systems to reduce potential risks and improve their performance. In the Spanish financial system, half of the banking firms are savings banks, most of which have always used some Corporate (...) Social Responsibility (CSR) criteria in their management. Private Banks have only recently started to integrate social aspects in their performance. However, no formal analysis has been carried out on the impact of CSR strategies. Various initiatives have been launched nationally and internationally to include the social dimension in management systems. The purpose of this research is to analyse the social performance of the main Spanish financial companies through public data such as social or sustainability reports and media sources. In order to do this, we need to determine which CSR criteria most greatly affect banking firms and to choose the most accurate quantitative and qualitative indicators to measure social performance. (shrink)

La Didáctica General es la disciplina pedagógica que estudia la enseñanza para el conocimiento y la formación, a través de la comunicación educativa. Los manuales y textos de referencia de la disciplina no suelen reparar en temáticas radicales, esto es, esenciales para la educación y no demandadas. Una de ellas es la dualidad en marcos didácticos, entendida en nuestro contexto como un hábito de la razón humana que, bien perjudica, bien dificulta la evolución personal, social y educativa. El objetivo es (...) triple: por un lado, avanzar en la definición de la dualidad como un problema formativo que incide directamente en la enseñanza, el aprendizaje y la formación o deformación relativa. Por otro, es indagar en fundamentos aplicables, prácticos, de una enseñanza educadora que lo afronte en el proceso evolutivo del ego a la conciencia. El tercero es contribuir al salto en el reconocimiento epistemológico de un problema desatendido o ignorado a un asunto de primera magnitud pedagógica. La metodología es el ensayo pedagógico, realizado desde el enfoque radical e inclusivo aplicado, en esta ocasión, a constructos claves de la Didáctica General. Los resultados se desprenden desde el principio y durante todo el proceso, desde contenidos organizados en epígrafes sucesivos que pueden ser centros de interés didácticos y educativos. La conclusión más importante es que la superación de dualidades puede ser un camino válido para una enseñanza orientada a una formación con base en la conciencia, en cualquier contexto didáctico, informal o formal. En un plano más amplio y aplicable, se constata que la Didáctica General con orientación radical se puede fortalecer epistemológica, investigativa y profesionalmente. (shrink)

From classic aesthetic theories to fresh aesthetic methods, this volume is an accessible introduction to the main topics in contemporary aesthetics: the media-technological challenges, transcultural aesthetics and aesthetic methodology.

Code-based cryptography is currently the second most promising post-quantum mathematical tool for quantum-resistant algorithms. Since in 2022 the first post-quantum standard Key Encapsulation Mechanism, Kyber (a latticed-based algorithm), was selected to be established as standard, and after that the National Institute of Standards and Technology post-quantum standardization call focused in code-based cryptosystems. Three of the four candidates that remain in the fourth round are code-based algorithms. In fact, the only non-code-based algorithm (SIKE) is now considered vulnerable. Due to this landscape, (...) it is crucial to update previous results about these algorithms and their functioning. The Fujisaki-Okamoto transformation is a key part of the study of post-quantum algorithms and in this work we focus our analysis on Classic McEliece, BIKE and HQC proposals, and how they apply this transformation to obtain IND-CCA semantic security. Since after security the most important parameter in the evaluation of the algorithms is performance, we have compared the performance of the code-based algorithms of the NIST call considering the same architecture for all of them. (shrink)

This book is a collection of scholarly papers, which focus on the role of spirituality and ethics in renewing contemporary management praxis. The basic argument is that a more inclusive, holistic and peaceful approach to management is needed if business and political leaders are to uplift the environmentally degrading and socially disintegrating world of our age. The book uses diverse value-perspectives (Hinduism, Catholicism, Buddhism and Humanism) and a variety of disciplines to extend traditional reflections on corporate purpose. It focuses on (...) a self-referential organizational-existential search for meaning, identity and success. Spirituality and Ethics in Management will be of value to managers, students of business and public administration, ethicists, psychologists and scholars in religious studies. The book can be used as supplementary reading in graduate and post-graduate courses in leadership, business ethics, managerial psychology, and social studies of religions. (shrink)

Is love essential to ethical life, or merely a supplement? In Kant's view, respect and love, as duties, are in tension with each other because love involves drawing closer and respect involves drawing away. By contrast, Irigaray says that love and respect do not conflict because love as passion must also involve distancing and we have a responsibility to love. I argue that love, understood as passion and based on respect, is essential to ethics.

In a reading of René Descartes's The Passions of the Soul, Luce Irigaray explores the possibility that wonder, first of all passions, can provide the basis for an ethics of sexual difference because it is prior to judgment, and thus nonhierarchical. For Descartes, the passion of generosity gives the key to ethics. I argue that wonder should be extended to other differences and should be combined with generosity to form the basis of an ethics.

This paper employs the interpretative lens provided by stakeholder theory to garner novel insights for research and managerial practices within the framework of high-reliable organizations (HROs). It proposes an interpretative matrix for analyzing and explaining how stakeholders’ behaviors and interactions can transition from a “strategic” to a “responsibility” approach in the context of risk management. The paper adopts a qualitative methodology based on a case study of the Italian Civil Protection—an HRO—during the COVID-19 pandemic. Through the analysis of institutional sources (...) and reports, we apply two theoretical frameworks to examine how the organization's engagement strategy changed in response to an unexpected event. This case serves to illuminate the main implications and practical applications of shared conceptual reflections. The principal implications are traced in terms of theory, practice, and policy, focusing on the joint examination of organizational reliability and stakeholder engagement theory, the potential utility of the proposed case study, and the feasible policy actions. The main limitations of this study lie in the purely qualitative methodology employed, the nature of the organization analyzed, and the territorial scope of the study. Future works will address an empirical investigation of the theoretical relations uncovered herein, as well as the expansion of the spectrum of analysis (e.g., private organizations) and a cross-country widening of the level of analysis. (shrink)

In recent years, a number of different disciplines have begun to investigate the fundamental role context appears to play in a number of cognitive phenomena. Traditionally, linguistics, and the fields of communication and pragmatics in particular, have been the areas that have focused the most on contextual effects. Context has increasingly been studied for its role in influencing mental concepts, for some scholars being considered constitutive for most – if not all – concepts. Cognitive neuroscience is now starting to consider (...) in a systematic way how context interacts with neural responses, although this research is still scattered and concentrated in a small number of specific cases only. In this chapter, we attempt to tie these three levels together, since only from their integration can a comprehensive explanation of how context affects cognition be constructed. The way context drives language comprehension depends on the effects of context on the conceptual scaffolding of the listener, which in turn, is the result of his neural responses in combination to context. These neural responses derive from learning throughout the history of experiences of the individual, and the association between possible contexts and heard utterances. The road we take to accomplishing the multi-level integration between what appear to be distant domains, is a computational one. This approach meets with the mechanistic framework of explanation, which is currently held as the most appropriate way of approaching cognitive phenomena that is often characterized by a multiplicity of levels, as is the case with context. The core underlying concept of the neurocomputational framework here proposed, is an account of neural representation, based on structural similarity. Structural representations are still the best option on the market in cognitive science, but in their traditional form, derived from classical measurement theory, are affected by a number of serious drawbacks, including not being able to account for context. We suggest a different account of structural similarity, one informed by current neuroscience, where the homomorphic relations required for structural similarity are derived from neural population coding. In a preliminary mathematical sketch, we indicate how this approach can construct neural aggegations that are sensitive to context. (shrink)

Este estudio se pregunta si la Pedagogía ha de hacer algo ante el adoctrinamiento de las religiones, que se prodiga como educación; si, como ciencia de la educación por antonomasia, debería pronunciarse científicamente sobre el particular; si éste es un tema social, educativa y personalmente necesario o si es irrelevante y por qué; cuáles son las causas por las que es un reto científicamente orillado; desde qué enfoque pedagógico puede fundamentarse la denuncia y la alternativa formativa, y qué observaciones y (...) razones pueden apoyar su epistemología, tanto para su toma de conciencia como para una acción educativa redefinida y cabal. El objetivo de este ensayo es analizar lo que se considera estafa de las religiones y generar fundamentos pedagógicos para una educación basada en la conciencia. Específicamente, el trabajo se refiere a las elaboraciones arbitrarias sobre la muerte y sobre Dios, porque se entienden como epicentros del adoctrinamiento religioso. Los apoyos epistemológicos son tres: el enfoque radical e inclusivo de la formación, la Pedagogía de la muerte y algunas enseñanzas compatibles del filósofo y pedagogo Osho. La metodología es el ensayo pedagógico de carácter dialéctico, de base metafórica y destructivo y constructivo a la vez. Los contenidos que se desarrollan son: egocentrismo, conciencia, educación y razón; pseudorreligiones; la muerte y Dios en las pseudorreligiones; hacia una Pedagogía del descondicionamiento religioso; otras consideraciones sobre la Pedagogía de la muerte; de la violencia a la unidad con la naturaleza, y algunas conclusiones. Se confía en que las observaciones y razones expuestas puedan ser útiles para la autoformación, la enseñanza y la investigación pedagógica desde el tema en cuestión. Palabras claves: Pedagogía, religiones, adoctrinamiento, enfoque radical e inclusivo de la formación, Pedagogía de la muerte, Pedagogía de la conciencia, Osho. (shrink)

Critical study of the philosophical suktas of R̥gveda, Hindu canonical work.

Research study on management and social responsibility in prathama sukta of R̥gveda, Hindu canonical text.

Creativity and aesthetic experience, according to Indic tradition; a study.

Actualmente los avances biotecnológicos han superado los fines clásicos de la medicina. Se han producido cambios conceptuales importantes que han impactado en el constructo médico de la relación médico/paciente, como son: a) La diversidad del concepto de naturaleza humana; b) El concepto de corporeidad humana; c) El concepto subjetivo de autonomía; y, d) El valor de la calidad de vida. El análisis bioético de estos conceptos lleva a la comprensión de porqué la medicina actual podría encaminarse hacia una ‘medicina del (...) perfeccionamiento’ o ‘transhumanista’. La conclusión muestra que la medicina acepta la aplicación de los avances en la biotecnología bajo los postulados clásicos enfocados al campo de la salud y que es preciso emprender una profunda reflexión sobre la aplicación de los mismos, con la finalidad de aportar mejoras o nuevas funciones a sujetos sanos. (shrink)