This essay analyzes two types of patient‐experience data to broaden and deepen understanding of trust in health care. Analysis of patients’ open‐ended comments shows a close connection between patients’ feelings of trust and their intent to recommend providers and provider organizations—a global measure to evaluate patients’ perceptions of care experiences. Patients’ comments also reveal the bidirectional building of trust between the patient and the caregiver. Trust gets built when patients perceive their caregivers to trust their knowledge of their bodies as (...) well as when caregivers demonstrate caring behaviors that earn the patients’ trust. Patients’ ratings of a closed‐ended survey item on “confidence in provider” create the greatest differentiation for the global measure of patient experience—whether patients did or did not recommend a practice or provider. The essay also discusses related findings on pre‐visit friction and the use of humor by the caregiver to expand understanding of trust. (shrink)

In Arendt’s political theory the concept of civil society is often read as an extension of her concept of the social and is therefore dismissed as irrelevant to her political vision. This view leaves Arendtian theory in an exclusivist position with regard to contemporary political contexts and experiences. My aim in this essay is to address this problem by discussing the relationship of Arendtian theory and the concept of civil society in the context of contemporary political experience. This calls for (...) not only a particular reading of the social in Arendt but, more importantly, for a joint reading of Arendt’s concept of the council state and civil society. Here, civil society is defined as the associations institutionalized by the voluntary engagement of active citizens, which definition, I argue, is compatible with Arendt’s concept of politics as action, plurality, and participation. (shrink)

The discussion of migrants’ education focuses generally on whether and how host countries should educate their migrant populations, examining the goals and moral principles underlying educational services for immigrants. While apparently innocuous, such formulations of the issue stipulate a framework with clear roles: host countries are posited as providers and immigrants as recipients of services. Host countries are, thus, placed in a hierarchical position of ‘granting’ belonging, ‘granting’ services, ‘granting’ education, as benefactors, whether for the purposes of duty, utility, or (...) justice. In this paper, I challenge this unidirectional order of beneficence. I propose that the inclusion of migrants in public institutions should more properly be viewed (also) as providing a necessary good/service for the host communities. The encounter with the alien, the foreign, the migrant, in oneself and in one’s world, forces individuals and communities to reflect on what and who they are as well as what and who they want to be – their identity and their future development. I argue that migrant populations with diverse linguistic traditions and customs are uniquely situated to bring to consciousness and help denaturalize the given traditions and culture of their host communities and thus make possible a more self-aware, informed, and freer path of development for their host countries. (shrink)

The concept of negative liberty as non-interference is operative in the concept of a free market and stipulates that market relations remain outside the purview of social control. As a purported self-regulating system, however, the market functions as a system of necessity that facilitates and rules social life. I argue that Isaiah Berlin’s defense of negative liberty leads to a paradox as it entails subjection to the external necessity of a self-regulating market. The argument for the self-defeating nature of negative (...) liberty relies on two philosophical insights that have their roots in G. W. F. Hegel’s theory of self-determination. First, negative liberty fails to account for the inner and outer conditions of freedom and thus reduces to mere whim or arbitrariness, subject to heteronomous forces but masquerading as license. Second, individual freedom is intersubjectively mediated in its deliberative process and framed by social and political institutions in its exercise; thus, free agency must be theorized as embedded agency. I challenge the association of freedom and the market and the automatic and unchallenged implication of deregulation and freedom. Deregulation, rather, leaves the community’s future development to the whims of economic players using a rhetoric of freedom as both lure and principle. (shrink)

Jaspers' vision of an ideal university stipulates an institution devoted to the search for truth by virtue of communication. I argue that such an institution requires students who are willing and able to collectively pursue open and free inquiry as well as academics who uphold this value. Such a desideratum as well as an overall capacity for participation in the university's mandate needs to be cultivated in students at an early age. While a desire for truth and open-ended inquiry requires (...) that economic and instrumental considerations for education do not exhaust the students' reasons for seeking a university education, an interest in truth and learning for its own sake is best cultivated when one aims to foster children's natural curiosity about big questions, such as, for example, the beginning of the universe, personal identity, the meaning of life, or the nature of friendship. Furthermore, the capacity for participation in a community of learning and research requires that the virtues of critical thinking, intellectual empathy, and intellectual integrity are familiar to students—that their interaction with teachers and academic personnel is not based on their status as authority figures and disciplinarians, thereby following stereotypes of early schooling, but rather that they are also seen as being fellow inquirers and thinkers. These two Jaspersian goals of university education—(1) the open inquiry for truth and (2) communication as the method for such inquiry—are best supported if philosophical thinking is introduced to students at an early age. (shrink)

In this dissertation I argue that Hegel‘s analysis of freedom based on the concept of self-determination provides us with an opportunity to radically rethink personal freedom and restore it to its necessary domain: the political. I reconstruct Hegel‘s exposition of the dynamic of self-determination in the Logic by focusing on a central premise: that the exposure and overcoming of the conceptual indifference [Gleichgültigkeit] between categories – between, for example, something and other, identity and difference, or universality and particularity – is (...) the driving force of the argument leading to the Concept, i.e., the concept of self-determination. I show that Hegel‘s critiques of abstract universal free will as well as of particular arbitrary freedom use the same strategy, that of exposing the claims of indifference that sustain the legitimacy of these conceptions of freedom. I argue that the critique of indifference, explicit in the analysis and exposition of self-determination in the Logic and implicit in Hegel‘s discussion of the free will in the Philosophy of Right, offers a new perspective for thinking personal freedom. (shrink)

We argue that standard experiments supporting the existence of do not represent many cooperative situations outside the laboratory. More representative experiments that incorporate rather than wealth also do not provide evidence for the impact of strong reciprocity on cooperation in contemporary real-life situations or in evolutionary history, supporting the main conclusions of the target article.

Philosophy for Children (P4C) practice and its distinctive method of cultivating communities of philosophical inquiry model two main functions of democratic civil society. Civil society makes explicit the implicit agreement of communal membership and common belonging and mediates the diverse interests and values of community members. An essential principle of civil society that underlies these two functions is that its members possess intrinsic and political equality, fostering a unique space for civic engagement and democratic will-formation. P4C programs enact these functions (...) of civil society: as children encounter philosophical questions, speak their minds, listen to one another, disagree, and puzzle out the reasons for their disagreements, the main aim is that they engage in collaborative inquiry. I argue that free and open-access P4C programs at public libraries are microcosms of civil society in the serendipitous accidental coming together of strangers. These programs enact civil society insofar as they motivate and exercise civic virtues of collaboration and critical reflection by practicing community of inquiry through self-correcting dialogue. (shrink)

Using picture books to prompt philosophical conversations with children is an effective means to raise awareness of environmental issues and invite children to think creatively about their responsibility for their community and environment. In our Philosophy for Children (P4C) program at Kern County Public libraries in Bakersfield, we address environmental ethics issues as part of our regular curriculum as well as for Earth Day conversations. Children discuss how they may reuse and recycle objects that they ordinarily discard, how small acts (...) of care may have big consequences for their community, and how they share reciprocal relationships to other living creatures, even insects. Most importantly, during such conversations children reflect and deliberate on how they can act on their insights to expand their moral imagination and empower them as citizens of their community and the world. (shrink)

Dewey’s understanding of democratic school life is regarded as the early foundation of democratic education (Cohen et al. 2009). Similarly, Biesta (2007) underlines the significant role of schools...

The first aim of this paper was to investigate how the traditional Protestant work ethic and more contemporary work values were related to one another, and differed across genders and two cultural contexts, namely Turkey and the U.S. The second aim was to elucidate the role of religiosity in PWE among the two cultural groups. Two hundred and sixty six American and 211 Turkish university students participated in this questionnaire study. The analyses examining cross-cultural differences revealed that Turkish university students (...) reported greater scores in the PWE and all contemporary work values as compared to their American counterparts. For the Turkish sample, there were no gender-related differences in the PWE, whereas in the U.S. sample, men reported greater PWE scores than did women. With regard to gender differences in contemporary work values, our results showed that gender groups differed in feminine and entrepreneurship values in both cultural contexts; men emphasized femininity and entrepreneurship more than women in Turkey but the reverse was true in the U.S. Correlations between contemporary work values and the PWE illustrated that the PWE is associated with entrepreneurship and masculine values in both cultural contexts and with feminine values in the Turkish context. Finally, our results regarding the role of religiosity in PWE indicated that highly religious participants reported greater PWE scores than the less religious ones regardless of culture. Findings are discussed with reference both to differences in the two socio-cultural contexts and to recent change in the social structure of Turkish society. (shrink)

: Freedom, understood as active participation in public life, connects the thinking of Rosa Luxemburg with that of Hannah Arendt. Biographically separated through the rise and victory of the totalitarian movements, they both developed a concept of the political that is oriented toward freedom and that demonstrates—in spite of their different historical experiences—essential common features: both authors emphasize the recognition of difference as a presupposition for a critical discussion of norms, traditions, and authorities, for the capacity to make unconstrained judgments, (...) and for the ability to take personal responsibility. (shrink)

Bu makale, yazarın 'Religious Education: An Interpretive Approach' adlı eserinde de olduğu gibi öncelikle temsil, yorumlama ve düşünümsellik anahtar kavramlarını tartışarak yorumlayıcı din eğitimi yaklaşımını tanıtma amacını gütmektedir. Makale, bu fikirlerin deneysel bir program geliştirme projesi olan Warwich Din Eğitimi Projesine nasıl uygulandığını göstererek devam etmektedir. Nihayet Warwich Din Eğitimi Projesinin tamamlayıcısı olarak görülen yorumlayıcı yaklaşımın dört değişkeninin üzerinde durulmaktadır. İkisi İngiltere'deki Warwich Din ve Eğitim Araştırmaları Biriminde yapılan çalışmayla bağlantılıdır. Diğerleri ise Güney Afrika ve İsveç'teki din eğitimcilerinden alınmıştır.

Whether any apology is possible for the form of this paper is doubtful; but perhaps a few words are allowable. The miscellaneous notes, of which it consists, are fairly well described by the title: at all events, the proposals contained in them—with, I fear, many others—have been pencilled at one time or another in one margin or another. Their age varies widely: two or three must go back to days when my only complete Euripides was Kirchhoff's editio minor and my (...) only Sophocles a copy of Tournier; the most date from middle age or ‘quidquid est illud inter iuvenem et senem medium in utriusque confinio positum’; but, whenever they were made, they were not made by a student of the Greek dramatists commanding the equipment that such a student ought to have. The equipment, in any case, was out of my reach; but, though I have read the plays often, I have read them only because the ancients have a way of enabling one to forget the moderns—as I was informed in my youth by an excellent scholar who has now forgotten both. I hope, therefore, that anyone who may happen to read the paper will overlook some errors and ignorances of the amateur; and, above all, if I may borrow a sentence from Markland's preface to his emendations on Lysias, ‘si quando dictatoria ista, Lege, vel Scribe, occurrent, scito me nihil aliud velle quam Forte legendum vel scribendum’. (shrink)

Çalışma Hıristiyanlığın Protestanlık mezhebinden doğan, özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nde kümelendiği gözlemlenen, İsrail’i ve Yahudileri orantısızca desteklemesiyle bilinen ve aynı zamanda İslam’a ve Müslümanlara karşı düşmanca yaklaşımları haiz “Hıristiyan siyonistlerini” ele almaktadır. Hareketin mahiyeti, doğuşu, teolojisi, faaliyetleri ve kendisinde mündemiç olan antisemitizm ile anti-İslamizm olguları incelenmektedir. Bulgulara göre, Hıristiyan siyonizmi çeşitli açılardan bakıldığında bir anomali teşkil etmektedir. Bunlardan en önemlisi, Yahudilerin ve Hıristiyanların yüzyıllarca birbirlerine en üst seviyede düşmanlık etmiş olan iki topluluk oluşudur. Hıristiyan siyonistler dünya tarihini Mesih’in zuhuruyla birlikte kurulacak (...) olan bin yıllık küresel krallık öncesindeki yedi bölüm olarak ele alan, sınırları büyük ölçüde İngiliz-İrlandalı teolog John Nelson Darby tarafından çizilen ve “premillennial dispensationalism (premilenyal dispensasyonalizm)” olarak bilinen teolojinin öngördüğü kıyamet senaryosuna inanmaktadır. Bu senaryo hareketin varlık sebebini, amaçlarını, dostlarını ve düşmanlarını belirlemektedir. Dost-düşmanlar olarak Yahudilerin buradaki rolü bazı çelişkiler ve ihtilaflar barındırırken, düşmanlar olarak Müslümanların rolü açıkça olumsuz bir görünüm arz etmektedir. Bunun sonucu olarak Hıristiyan siyonistler Müslümanları şeytanlaştırma eğilimine girmektedir. Her ne kadar dindaşları tarafından ahlak, siyaset ve özellikle teoloji eksenlerinde ağır eleştirilere tabi tutulsalar da Hıristiyan siyonistler emperyalist güçlerle olan uzun ittifaklarının da bir meyvesi olarak dünya politikasında kayda değer bir güce sahiptir. Hıristiyan siyonizminin mahiyeti ve dahi antisemitizm ve anti-İslamizm ile irtibatı konusunda Türkçe yazılmış eserlerin azlığına binaen çalışma literatürdeki bu boşluğu kapatma amacı taşımaktadır. Özet: İçinde bulunduğumuz dönemde anti-İslamizm kavramı ele alınırken kendisine özellikle Amerika Birleşik Devletleri’nin (ABD) teopolitik dekorunda yer bulan “Hıristiyan siyonizmi” adlı grubun etkisine işaret edilmektedir. Bu grup literatür tarafından İsrail’i Yahudilerin vatanı olarak destekleyen Hıristiyanlar olarak tanımlanmaktadır. İsrail için Birleşen Hıristiyanlar (CUFI) gibi organizasyonlar aracılığıyla İsrail’in desteklenmesi noktasında etkin faaliyetler yürütmektedirler. Orta Doğu’da barışın tesis edilmesini inandıkları kıyamet senaryosunun önünde bir engel olarak gördükleri için kategorik olarak reddetmektedirler. Özellikle 19. yüzyılda başlayıp, 11 Eylül olayları ile birlikte ciddi bir ivme yakalayan ABD’deki anti-İslami hareketlerin büyük bir kısmı Hıristiyan siyonizmi ile ilişkilendirilen şahıslar tarafından başlatılıp desteklenmektedir. ABD’de yaklaşık 20 ila 30 milyon arasında Hıristiyan’ın bu ideolojiyi benimsediği tahmin edilmektedir. ABD dışında İngiltere, İskandinavya, Avustralya, Güney Afrika ve hatta Güney Kore ve Honduras gibi coğrafyalarda da taraftar bulmuşlardır. Birçok açıdan bakıldığında Hıristiyan siyonizmi bir anomali teşkil etmektedir. Bunun özünde Yahudilerin ve Hıristiyanların birbirlerine olan düşmanlıkları yatmaktadır. Yahudiler dini kaynaklarında Hıristiyanlığın en kutsal şahsiyetlerine ağır hakaretler ederken, Hıristiyanlar Yahudileri Tanrı katilleri olarak görmektedir. Ancak Hıristiyan siyonistlerin çoğunluğu İsrail konusunda adeta kraldan daha kralcı davranmaktadır. Hıristiyan siyonizminin teolojik zeminini incelemek isteyen bir araştırmacı eskatoloji (kıyamet bilimi), Armageddon savaşı, istiğrak, püritenler, premilenyalistler, dispensasyonalistler, fundamentalistler, restorasyonistler, evanjelistler, John Nelson Darby ve Cyrus I. Scofield gibi bazı kavram ve aktörlerle karşılaşacaktır. İrlandalı-İngiliz bir teolog olan Darby birçokları tarafından Hıristiyan siyonizminin kurucusu olarak görülmektedir. Hareket için hayati önem teşkil eden ikinci isim ise Cyrus Ingerson Scofield’dir. Scofield Reference Bible ’ı yayınlayarak Hıristiyan siyonizminin milyonlar tarafından benimsenmesine yol açmıştır. Hıristiyan siyonistler “premilenyal dispensasyonel teolojinin” gerçek olduğuna ve gerçekleşeceğine inanmaktadır. Buna göre dünya tarihi yedi çağdan oluşan doğrusal bir olgudur. İnsanlığın halihazırda altıncı çağda olduğuna, yedinci çağın ise çok yakında olduğuna inanmaktadırlar. Bu teolojinin öngördüğü kıyamet senaryosu Antichrist ’ın gelişi, Sahte Peygamber ve Şeytan ile birlikte cehennem teslisini kurması, Müslümanların da onlarla müttefik olarak hareket edip İsrail’e saldırmaları (Armageddon savaşı), Hz. İsa’nın gökten tekrar inerek İsrail’i kurtarması ve barışı tesis edeceği Milenyum Krallığı’nı kurması gibi öğeleri içermektedir. Siyonist olmayan Hıristiyan teologlar Hıristiyan siyonizminin teolojisini defaatle eleştiriye tabi tutmuştur. Yahudilerin seçilmiş ırk olarak görülmesi, Yeni Ahit’in bu ideolojiye destek vermemesi, “Armageddon savaşının” büyük mezheplerde karşılığının olmayışı ve hareketin Yahudi karakteri taşıması gibi sebepler yüzünden bazı Hıristiyan teologlar Hıristiyan siyonizmini heretik ilan etmiştir. Hıristiyan siyonizminin teolojisinin eleştirildiği bir diğer husus ise onun emperyal teoloji olarak yerine getirdiği işlev ile ilgilidir. Birçok düşünür Hıristiyan siyonizmi, Yahudi-Hıristiyan Batı anlatısı ve emperyalizm arasında sağlam bağlar olduğunu iddia etmektedir. Hıristiyan siyonizmi anomalisine bir açıklama getirmek isteyen şahıslar Hıristiyan siyonizmi içerisinde yer alan antisemitizme işaret etmektedir. Buna göre Hıristiyan siyonistler, Yahudilerin ve Yahudi devletinin kurulmasının gerçekleşmesinde hayati bir rol oynadığı kıyamet senaryolarını yürürlüğe koymak adına İsrail’i her şartta desteklerken, bu senaryo Yahudilerin kendisini Mesih gibi gösteren Antichrist tarafından yönetilmesini ve Yahudilerin çoğunluğunun Mesih’in gelişinden sonra ölmesini içermektedir. Aynı zamanda neredeyse daima İsrail yanlısı açıklamalar yapan bazı Hıristiyan siyonistlerin zaman zaman doğrudan antisemitik söylemlere başvurduğu gözlemlenebilmektedir. Bu sebeple Hıristiyan siyonistler ve Yahudiler arasındaki teopolitik ittifakın bir noktada bozulacak pragmatik bir ittifak olduğu iddia edilmektedir. Anti-İslamizm noktasındaki bulgulara göre Hıristiyan siyonistlerin %70’i Araplara karşı ya kayıtsız ya da düşmanca hisler beslemektedir. 11 Eylül’den sonraki dönemde İslam’ın şeytanlaştırılması operasyonu büyük ölçüde Robertson, Graham, Lindsey, Vines ve Falwell gibi Hıristiyan siyonistler tarafından gerçekleştirilmiştir. Yine İsrail’in 1948 yılında kuruluşu, Filistinliler için doğurduğu sonuçlara rağmen Hıristiyan siyonistlerin çoğu için bir kıyamet alametinin gerçekleşmesi anlamına gelmektedir. Hıristiyan siyonistlerin inandıkları kıyamet senaryosunda Müslümanlar ancak düşman saflarında savaşan Gog ve Magog olarak anlam bulabilmektedir. Onlar Şeytan, Antichrist ve Sahte Peygamber ’den oluşan cehennem teslisinin müttefikleridir. Filistinliler, Araplar ve Müslümanlar senaryonun gerçekleşmesi önünde doğrudan engel teşkil etmektedir. Bu hususlar birlikte değerlendirildiğinde halihazırda Hıristiyan siyonistlerin İslam’a ve Müslümanlara neden bu kadar olumsuz yaklaştıkları hususu açıklık kazanmaktadır. Görüldüğü üzere karşı karşıya olunan, gerçek dünyadaki gerçek olaylar ve aktörler hakkında rasyonalizasyona ve değişime kapalı olan, son derece tehlike arz eden dini inançlardır. Hıristiyan siyonizmi üç dinin etkileşime girdiği, üç dinin de bağlılarını ilgilendiren bir fenomendir. Teolojik analiz hareketin Hıristiyanlık dininin kutsal metinlerini İsrail lehine yorumladığını, ancak siyonist olmayan Hıristiyan teologlarca desteklenmediğini göstermektedir. Emperyalist ajandalar dahilinde ABD ve İngiltere gibi devletlerce de destek bulan bu hareketin kıyamet senaryosuna göre Müslümanlar Şeytan’ın müttefikleri olarak kötülüğün tarafındadır. Hz. İsa’nın yeryüzüne dönüşüyle yenilecekler ve yok edileceklerdir. Milyarlarca dolarlık bütçeleriyle, sayıları on binlerle ifade edilen propagandist vaizleriyle, Kuran-ı Kerim yakmak ve Hz. Muhammed’e terörist demek gibi eylemleriyle, Yahudileri İsrail’i Filistinlilerden temizlemeye teşvik etmeleriyle, bu uğurda onlara ciddi bir finansal ve manevi destek sağlamalarıyla ve Batı devletlerini İsrail’in düşman olarak algıladığı Müslüman komşularıyla savaşmaya teşvik eden lobicilik faaliyetleriyle Hıristiyan siyonistler halihazırda İslam’ın yüzleştiği en ciddi meydan okumalardan birisini teşkil etmektedir. Bu hareketin zararlı sonuçlarıyla mücadele etmek için atılması gereken en önemli adım araştırmaları derinleştirerek kitleleri doğru şekilde bilgilendirmek olacaktır. (shrink)

Bu araştırmanın esas amacı 1875-1877 yılları arasında meydana gelen Osmanlı-Sırp, Karadağ Savaşları esnasında bölgede yaşanan eşkıyalık faaliyetlerine tarihsel bir bakış açısı ile yaklaşmaktır. Çalışmada gerek 1875 Hersek Ayaklanması, gerekse 1876’da Bulgaristan’da Müslüman Türkler aleyhine Rusların kışkırtmaları neticesinde meydana gelen bazı eşkıyalık olayları ele alındı. Bu olaylar neticesinde ortaya çıkan konjonktürde Avrupalı devletler, Osmanlı Devleti karşısında Sırbistan ve Karadağ’ın bağımsızlık süreçlerini desteklediler. Bu dönemde Sırbistan ve Karadağ Osmanlı Devleti karşısında bazı konularda Avrupalı devletlerle birlikte hareket etti. Yaşanan olaylar sonucunda önce Sırbistan, (...) sonra da Karadağ aralarındaki ittifak antlaşması sonucu Osmanlı Devleti’ne savaş açtı. Bu durumda Rusya oldukça etkili oldu. Savaşın başlaması ile Bosna, Sırplar tarafından, Hersek de Karadağlılar tarafından işgal edildi. İngiltere bölgedeki çıkarları gereği Balkanlardaki statükonun korunmasından yana bir tavır takınarak Rusya’nın Panslavist politikasına karşı çıktı. İngiltere’nin bu politikasındaki temel dayanak noktası ise Balkanlarda ve Akdeniz’de Rus yayılmacılığını engelleme düşüncesiydi. Ayrıca Rusya’nın Panslavizm ideolojisi doğrultusunda geliştirdiği politikalarına karşılık Avusturya, orta ve güney Avrupa’da Almanya ve İtalya’ya karşı kaybettiği toprakları ve prestijini geri kazanmak amacıyla, Balkanlardaki siyasetini yeni bir temele oturtmuştu. Bu temel, Bosna ve Hersek’i ele geçirdikten sonra, Arnavutluk ve Makedonya’ya uzanıp oradan da Selanik’e kadar olan yerleri ele geçirmekti. Buna mukabil Almanya, bu dönemde Balkanlarda doğrudan herhangi bir çıkarı olmamasına rağmen Fransa’nın kendisine karşı bir intikam politikası takip etmesine engel olmak düşüncesindeydi. Bu sebepten dolayı Almanya, Fransa’nın Balkanlardaki sorunlarla meşgul olmasını kendi çıkarları adına faydalı görüyordu. (shrink)