Practical deliberation often involves conditional judgements about what will (likely) happen if certain alternatives are pursued. It is widely assumed that the conditionals useful in deliberation are counterfactual or subjunctive conditionals. Against this, I argue that the conditionals of deliberation are indicatives. Key to the argument is an account of the relation between 'straightforward' future-directed conditionals like ' If the house is not painted, it will soon look quite shabby' and * "w e r e ' ' e d F (...) D C s like ' If the house were not to be painted, it would soon look quite shabby': an account on which both of these types of FDCs are grouped with the indicatives for semantic treatment and on which, while conditionals of both types are properly used in means/ends deliberations, those of the ' were'ed-up variety are especially well suited for that purpose. (shrink)

are ambiguous. In the mouth of someone who cannot remember whether it was Michael, or rather someone else, who was top scorer, can express the epistemic possibility that Michael led the league in scoring. But from someone who knows that Michael did not even play last season, but is wondering what would have happened if he had, means something quite different. Now where it has this quite different meaning, may still turn out to be the expression of some epistemic possibility. (...) Perhaps where does not express the epistemic possibility of ‘Michael led the league in scoring’, it expresses the epistemic possibility of ‘Michael would have led the league in scoring’. Analysis of this ‘would have’ statement, together with an exploration of the suspicion that the ‘might have’ statement is ambiguous between these two epistemic possibilities, will have to await another occasion. The important point for present purposes is that is ambiguous between an expression of the epistemic possibility of ‘Michael led the league in scoring’ and some quite different reading. (shrink)

Against Barnett (2012), I argue that the theory I advance in DeRose 2010 is best construed as one on which ‘"were"ed-up’ future-directed conditionals like ‘If the house were not to be painted, it would soon look quite shabby’ are, in ways important to how they function in deliberation, different in literal content from their ‘straightforward’ counterparts like ‘If the house is not painted, it will soon look quite shabby’. I also defend my way of classifying future-directed conditionals against an (...) attack by Barnett by defending a standard (among philosophers) approach to the basic structure of some conditionals. Finally, I counter Barnett’s charge that by using the concept of deliberation in my account of the meaning of future-directed conditionals, I put an implausibly demanding constraint on what it takes to understand such sentences. (shrink)

The key test cases for deciding between my brand of contextualism and Jennifer Nagel’s brand of invariantism are the third-person examples. As matters currently stand, first-person cases, like my original Bank cases (pp. 1-2), are pretty useless here. Nagel can agree that the speaker’s claim to “know” in Case A and his admission that he doesn’t “know” in Case B are both true; she just accepts a different account of why it is that both assertions can be, and are, true, (...) according to which it is because in B the speaker doesn’t meet the attitude requirement for knowledge, while he does meet that requirement in A. Perhaps not at all unexpectedly, I find my proposed explanation more plausible; presumably, Nagel sees things differently. We can try to hash this out, but extremely tricky questions, and no stable enough answers, about how to understand the attitude needed for knowledge derail this attempt to decide between accounts. But no worries: Without having to first decide these issues, third-person cases provide the natural test cases to decide between the views. We can use them to decide between theories, and then go back to the first-person cases and apply what we’ve learned from the third-person cases to guide our handling of the trickier firstperson cases. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

This paper uses the knowledge account of assertion (KAA) in defense of epistemological contextualism. Part 1 explores the main problem afflicting contextualism, what I call the "Generality Objection." Part 2 presents and defends both KAA and a powerful new positive argument that it provides for contextualism. Part 3 uses KAA to answer the Generality Objection, and also casts other shadows over the prospects for anti-contextualism.

Contextualism has been hotly debated in recent epistemology and philosophy of language. The Case for Contextualism is a state-of-the-art exposition and defense of the contextualist position, presenting and advancing the most powerful arguments in favor of the view and responding to the most pressing objections facing it.

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

This paper brings together two positions that for the most part have been developed and defended independently of one another: contextualism about knowledge attributions and the knowledge account of assertion.

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Studies of epistemic communities and collaborative research in the social sciences have deepened the understanding of how science works, and more specifically how the social dimensions of scientific practice both enable and impede social scientists in realizing their epistemic goals. Two types of studies of epistemic communities are distinguished: general theories of epistemic communities aim to construct accounts of theoretical change applicable to all social scientific specialties, whereas historical studies emphasize the contingencies that affect specific social scientific disciplines, subfields, or (...) institutions. Although collaborative research plays a less pronounced role in the social sciences than in the natural sciences, collaboration has enabled social scientists to investigate topics that would otherwise be difficult to investigate. (shrink)

In epistemology, “contextualism” denotes a wide variety of more-or-less closely related positions according to which the issues of knowledge or justification are somehow relative to context. I will proceed by first explicating the position I call contextualism, and distinguishing that position from some closely related positions in epistemology, some of which sometimes also go by the name of “contextualism”. I’ll then present and answer what seems to many the most pressing of the objections to contextualism as I construe it, and (...) also indicate some of the main positive motivations for accepting the view. Among the epistemologists I’ve spoken with who have an opinion on the matter, I think it’s fair to say a majority reject contextualism. However, the resistance has to this point been largely underground, with little by way of sustained arguments against contextualism appearing in the journals,[i] though I have begun to see various papers in manuscript form which are critical of contextualism. Here, I’ll respond the criticism of contextualism that, in my travels, I have found to be the most pervasive in producing suspicion about the view. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

In some lottery situations, the probability that your ticket's a loser can get very close to 1. Suppose, for instance, that yours is one of 20 million tickets, only one of which is a winner. Still, it seems that (1) You don't know yours is a loser and (2) You're in no position to flat-out assert that your ticket is a loser. "It's probably a loser," "It's all but certain that it's a loser," or even, "It's quite certain that it's (...) a loser" seem quite alright to say, but, it seems, you're in no position to declare simply, "It's a loser." (1) and (2) are closely related phenomena. In fact, I'll take it as a working hypothesis that the reason "It's a loser" is unassertable is that (a) You don't seem to know that your ticket's a loser, and (b) In flat-out asserting some proposition, you represent yourself as knowing it.1 This working hypothesis will enable me to address these two phenomena together, moving back and forth freely between them. I leave it to those who reject the hypothesis to sort out those considerations which properly apply to the issue of knowledge from those germane to that of assertability. Things are quite different when you report the results of last night's basketball game. Suppose your only source is your morning newspaper, which did not carry a story about the 1 game, but simply listed the score, "Knicks 83, at Bulls 95," under "Yesterday's Results." Now, it doesn't happen very frequently, but, as we all should suspect, newspapers do misreport scores from time to time. On several occasions, my paper has transposed a result, attributing to each team the score of its opponent. In fact, that your paper's got the present result wrong seems quite a bit more probable than that you've won the lottery of the above paragraph. Still, when asked, "Did the Bulls win yesterday?", "Probably" and "In all likelihood" seem quite unnecessary. "Yes, they did," seems just fine.. (shrink)

I present the features of the ordinary use of 'knows' that make a compelling case for the contextualist account of that verb, and I outline and defend the methodology that takes us from the data to a contextualist conclusion. Along the way, the superiority of contextualism over subject-sensitive invariantism is defended, and, in the final section, I answer some objections to contextualism.

The Art of War application to education is about solving problems to improve student and school success. The Art of War describes the significance of a leader and his knowledge and prudent application of the strategies. At the core of theses strategies is the non-negotiable moral purpose of the leader to be reinforced by other fine qualities as wisdom, commitment, discipline, and courage.

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

I will here sharply oppose all the phases of the story Schaffer & Knobe tell. In Part 1 we will look at the supposed empirical case against standard contextualism, and in Part 2 we will investigate Schaffer & Knobe’s supposed empirical case for the superiority of contrastivism over standard contextualism.

The article examines Thomas Kuhn's work in the history of science with special attention to its relevance to subsequent developments in social epistemology. The article begins with a discussion of Kuhn's historical work, and the so-called historical turn in philosophy of science. It then examines Kuhn's views on textbook science, followed by an analysis of Kuhn's views on the relationship between the history of science and the philosophy of science. Then it discusses Kuhn's contributions to our understanding of the social (...) dimensions of scientific inquiry. Finally, it discusses his influence on the social epistemology of science and the sociology of science. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

This paper brings together two positions that for the most part have been developed and defended independently of one another: contextualism about knowledge attributions and the knowledge account of assertion.

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

What happens to the "conversational score" when speakers in a conversation push the score for a context-sensitive term in different directions? In epistemology, contextualists are often construed as holding that both the skeptic ("You don't know!") and her opponent ("Oh, yes I do!") speak truthfully when they debate. This assumes a "multiple scoreboards" version of contextualism. But contextualists themselves typically opt for "single scoreboard" views on which such apparently competing claims really do conflict. This paper explores several single scoreboard options (...) for contextualists, opting in the end for the "gap view," on which neither of our debaters speaks truthfully. (shrink)

Recently, new life has been breathed into the ancient philosophical topic of skepticism. The subject of some of the best and most provocative work in contemporary philosophy, skepticism has been addressed not only by top epistemologists but also by several of the world's finest philosophers who are most known for their work in other areas of the discipline. Skepticism: A Contemporary Reader brings together the most important recent contributions to the discussion of skepticism. Covering major approaches to the skeptical problem, (...) it features essays by Anthony Brueckner, Keith DeRose, Fred Dretske, Graeme Forbes, Christopher Hill, David Lewis, Thomas Nagel, Robert Nozick, Hilary Putnam, Ernest Sosa, Gail Stine, Barry Stroud, Peter Unger, and Ted Warfield. The book opens with a thorough introduction that outlines the skeptical problem, explains the dominant responses to skepticism, and discusses the strengths, weaknesses, and unresolved issues of each response, providing undergraduate students and nonphilosophers with the background and context necessary to understand the essays. Skepticism: A Contemporary Reader serves as an ideal text for courses in epistemology and skepticism and will also appeal to professional philosophers and interested general readers. (shrink)

The best grounds for accepting contextualism concerning knowledge attributions are to be found in how knowledge-attributing (and knowledge-denying) sentences are used in ordinary, nonphilosophical talk: What ordinary speakers will count as “knowledge” in some non-philosophical contexts they will deny is such in others. Contextualists typically appeal to pairs of cases that forcefully display the variability in the epistemic standards that govern ordinary usage: A “low standards” case (henceforth, “LOW”) in which a speaker seems quite appropriately and truthfully to ascribe knowledge (...) to a subject will be paired with a “high standards” case (“HIGH”) in which another speaker in a quite different and more demanding context seems with equal propriety and truth to say that the same subject (or a similarly positioned subject) does not know. The contextualist argument based on such cases is driven by the premises that the positive attribution of knowledge in LOW is true, and that the denial of knowledge in HIGH is true. And where the contextualist has constructed HIGH and LOW wisely, those premises are in turn powerfully supported by the two mutually reinforcing strands of evidence that both of the claims intuitively seem true, and that both claims are perfectly appropriate. The resulting argument for contextualism is very powerful indeed, but I am on the offensive making that case in another paper: “The Ordinary Language Basis for Contextualism and the New Invariantism.”. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Thomas Blackson does not question that my argument in section 2 of “Assertion, Knowledge and Context” establishes the conclusion that the standards that comprise a truth-condition for “I know that P” vary with context, but does claim that this does not suffice to validly demonstrate the truth of contextualism, because this variance in standards can be handled by what we will here call Subject-Sensitive Invariantism (SSI), and so does not demand a contextualist treatment. According to SSI, the varying standards that (...) comprise a truth-condition of “I know that P” are sensitive to factors that attach to the speaker as the putative subject of knowledge, rather than as the speaker of the knowledge attribution. That is, according to SSI, these factors of the subject’s context determine a single set of standards that govern when the subject himself, or any other speaker, including those not engaged in conversation with the subject, can truthfully say that the subject “knows.” Thus, we do not get the result that contextualists insist on: that one speaker can truthfully say the subject “knows,” while another speaker, in a different and more demanding context, can say that the subject does “not know”, even though the two speakers are speaking of the same subject knowing (or not knowing) the same proposition at the same time. Given the possibility of SSI, Blackson concludes that I “either assumed without argument that [SSI] is false or failed to distinguish the different ways the standard for knowledge might be determined.” I indeed have long assumed that SSI can’t be right, and so have taken a different form of invariantism to be the real threat to contextualism. But since SSI, and views like it, now seem to be getting considerable attention, it is worth articulating why I find it unpromising. (shrink)

fits our evidence.[1] I will propose some potential counter-examples to test this evidentialist thesis. My main intention in presenting the “counter-examples” is to better understand Feldman’s evidentialism, and evidentialism in general. How are we to understand what our evidence is, how it works, and how are we to understand the phrase “epistemically ought to believe” such that evidentialism might make sense as a plausible thesis in light of the examples? Of course, we may decide that there’s no such way to (...) understand evidentialism -- that it just isn’t a plausible thesis. I must admit that my suspicions lean in that direction. But the potential counter-examples are put forward, not in a refutational spirit (though I have nothing against good refutations in philosophy), but as an invitation to evidentialists and potential evidentialists to refine and/or explain their thesis in light of the at least apparent problems that the examples highlight. (shrink)

The score was tied in the bottom of the ninth, I was on third base, and there was only one out when Bubba hit a towering fly ball to deep left-center. Although I’m no speed-demon, the ball was hammered so far that I easily could have scored the winning run if I had tagged up. But I didn’t. I got caught up in the excitement and stupidly played it half way, standing between third and home until I saw the center (...) fielder make his spectacular catch, after which I had to return sheepishly to third. The next batter grounded out, and we lost the game in extra innings. (shrink)

My focus will be on Richard Feldman’s claim that what we epistemically ought to believe is what fits our evidence. I will propose some potential counter-examples to test this evidentialist thesis. My main intention in presenting the “counter-examples” is to better understand Feldman’s evidentialism, and evidentialism in general. How are we to understand what our evidence is, how it works, and how are we to understand the phrase “epistemically ought to believe” such that evidentialism might make sense as a plausible (...) thesis in light of the examples? Of course, we may decide that there’s no such way to understand evidentialism—that it just isn’t a plausible thesis. I must admit that my suspicions lean in that direction. But the potential counter-examples are put forward, not in a refutational spirit, but as an invitation to evidentialists and potential evidentialists to refine and/or explain their thesis in light of the at least apparent problems that the examples highlight. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

kind of joke to ask what is the case if the antecedent is false—“And where are the biscuits if I don’t want any?”, “And what’s on PBS if I’m not interested?”, “And who shot Kennedy if that’s not what I’m asking?”. With normal indicative conditionals like.

Practical deliberation often involves conditional judgements about what will happen if certain alternatives are pursued. It is widely assumed that the conditionals useful in deliberation are counterfactual or subjunctive conditionals. Against this, I argue that the conditionals of deliberation are indicatives. Key to the argument is an account of the relation between ‘straightforward’ future-directed conditionals like ‘If the house is not painted, it will soon look quite shabby’ and ‘ “were”ed-up’ FDCs like ‘If the house were not to be painted, (...) it would soon look quite shabby’: an account on which both of these types of FDCs are grouped with the indicatives for semantic treatment and on which, while conditionals of both types are properly used in means/ends deliberations, those of the ‘were’ed-up variety are especially well suited for that purpose. (shrink)