The DAMA project is an observatory for rare processes and it is operative deep underground at the Gran Sasso National Laboratory of the I.N.F.N. In particular, the DAMA/LIBRA (Large sodium Iodide Bulk for RAre processes) set-up consists of highly radiopure NaI(Tl) detectors for a total sensitive exposed mass of ≃250 kg. Recent results, obtained by this set-up by exploiting the model independent annual modulation signature of Dark Matter (DM) particles, have confirmed and improved those obtained by the former DAMA/NaI experiment. (...) A model independent evidence for the presence of Dark Matter particles in the galactic halo is cumulatively obtained at 8.2 σ C.L. No systematics or side reactions able to account for the measured modulation amplitude and to contemporaneously satisfy all the many specific requirements of the signature have been found or suggested by anyone over more than a decade. An example of one of the many possible model dependent corollary quests for the candidate particles and for the related astrophysical, nuclear and particle physics scenarios is presented considering the whole cumulative exposure. Future perspectives are shortly addressed. (shrink)

Searches for non-paulian nuclear processes, i.e. processes normally forbidden by the Pauli–Exclusion–Principle (PEP) with highly radiopure NaI(Tl) scintillators allow the test of this fundamental principle with high sensitivity. Status and perspectives are addressed.

Dans cet ouvrage, Carlo Borghero se place délibérément dans le camp de ceux que l’on aurait tendance à considérer comme les perdants de la bataille qui oppose cartésiens et newtoniens en France dans la première moitié du xviiie siècle. Il s’agit donc d’étudier les réactions des cartésiens à la diffusion des thèses de Newton, mais aussi de Locke. Il importe particulièrement à C. Borghero de montrer que ceux qui s’opposent à la philosophie anglaise newtoniano-lockienne le font en tant que carté...

Dans cet ouvrage, Carlo Borghero se place délibérément dans le camp de ceux que l’on aurait tendance à considérer comme les perdants de la bataille qui oppose cartésiens et newtoniens en France dans la première moitié du xviiie siècle. Il s’agit donc d’étudier les réactions des cartésiens à la diffusion des thèses de Newton, mais aussi de Locke. Il importe particulièrement à C. Borghero de montrer que ceux qui s’opposent à la philosophie anglaise newtoniano-lockienne le font en tant que carté..

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Conversion and Religious Identity in Buddhism and ChristianityJohn D'Arcy MayA Benedictine abbey that has been involved in exchanges with Buddhist monks since 1979 was an appropriate setting for serious discussion of double identity and change of identity between Buddhists and Christians. The European Network holds its conferences every two years, and after experiencing the Benedictine hospitality of St.Ottilien once again it was decided that every second conference should be (...) held here in the future, with the intervening ones in different centers throughout Europe. Br.Josef Götz OSB introduced the conference by telling the story of the intermonastic encounters with monks of the Soto, Rinzai, and Shingon traditions over the last twenty-five years at St. Ottilien. Participants in these agreed that they had never learned so much about their own traditions as when they were engaged in dialogue at a spiritual and experiential level with their monastic "others." One Zen monk told the Benedictines, "Working with your carpenter, I understand Christianity," and another asked for baptism in order to participate more fully in the liturgy.The situation in the Buddhist countries of Asia, however, is not necessarily so harmonious, as reports by Fr. Thomas Timpte OSB from Korea and Dr. Elizabeth Harris from Sri Lanka made clear. Just to hear about the religious situation in South Korea, the "great unknown" of East Asian Buddhism, was worthwhile. Though four traditions—Shamanism, Buddhism with elements of Daoism, Confucianism, and Christianity—coexist largely peacefully, the advent of Christianity caused tensions arising from both persecutions and conversions. Though many Koreans would find no contradiction in being both Confucianist (at least in a cultural sense) and Christian, Buddhism itself is coming to be seen as a cultural phenomenon, and those earnestly seeking peace of heart turn to Christianity. Almost half the members of [End Page 189] parliament are either Catholic or Protestant, though there is little evidence of Christian ethics in political practice. Nevertheless, Buddhism is now the fastest-growing religion, as Catholics in particular find themselves attracted to the temple environment, which is experienced as "a kind of homecoming." "Christian in the head, Shamanist in the belly, Buddhist in the heart," though a simplification, sums up the situation.In Sri Lanka, on the other hand, things are considerably more fraught, and with the passage of anticonversion legislation the conference theme of conversion and identity is a charged topic. Elizabeth Harris illustrated the lengths to which certain Christians are prepared to go to win converts, such as working the camps of tsunami survivors. Though British evangelical missionaries had originally been afforded remarkable hospitality by the Buddhists—even being invited to preach in temples —their insistence that if Christianity is right, Buddhism must be wrong polarized relations, and the great public debate of 1815 still sets a precedent. Thus even for contemporary Christian inheritors of the fusion of the European Enlightenment with evangelical Christianity, both the conviction of sin and rational argument assure the superiority of Christianity. In the ethnic conflict presently raging, the religions are "not innocent," with Tamils and Christians being conflated into the "other" against which Sinhalese antipathy is directed. This is all the more tragic in that most Sri Lankan Buddhists accept the traditional ethic of tolerance.Jørgen Skov Sørensen and Kajsa Ahlstrand illuminated the religious situation in Scandinavia from different perspectives. Sørensen reflected on the "soft boundaries" that actually exist in many pluralistic societies, something that puzzled both civil servants and missionaries even in colonial India. There is a danger that contemporary Christians will try to impose the same unambiguous boundaries on postmodern Europe as they did in their former colonies. Ahlstrand's report on an empirical study done in Sweden showed how unrealistic this is. Dual identity as both Buddhist and Christian was more common than complete identification with either, and 42 percent of those who identified completely with Christianity said they did not believe in God!The centerpiece of the conference was a vigorous debate between Paul Williams, a prominent British Buddhist and professor of Indian and Tibetan philosophy who announced his conversion to Catholicism in a provocative book, The Unexpected Way, and two protagonists who disagreed with his reasoning from... (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Conversion and Religious Identity in Buddhism and ChristianityJohn D'Arcy MayA Benedictine abbey that has been involved in exchanges with Buddhist monks since 1979 was an appropriate setting for serious discussion of double identity and change of identity between Buddhists and Christians. The European Network holds its conferences every two years, and after experiencing the Benedictine hospitality of St.Ottilien once again it was decided that every second conference should be (...) held here in the future, with the intervening ones in different centers throughout Europe. Br.Josef Götz OSB introduced the conference by telling the story of the intermonastic encounters with monks of the Soto, Rinzai, and Shingon traditions over the last twenty-five years at St. Ottilien. Participants in these agreed that they had never learned so much about their own traditions as when they were engaged in dialogue at a spiritual and experiential level with their monastic "others." One Zen monk told the Benedictines, "Working with your carpenter, I understand Christianity," and another asked for baptism in order to participate more fully in the liturgy.The situation in the Buddhist countries of Asia, however, is not necessarily so harmonious, as reports by Fr. Thomas Timpte OSB from Korea and Dr. Elizabeth Harris from Sri Lanka made clear. Just to hear about the religious situation in South Korea, the "great unknown" of East Asian Buddhism, was worthwhile. Though four traditions—Shamanism, Buddhism with elements of Daoism, Confucianism, and Christianity—coexist largely peacefully, the advent of Christianity caused tensions arising from both persecutions and conversions. Though many Koreans would find no contradiction in being both Confucianist (at least in a cultural sense) and Christian, Buddhism itself is coming to be seen as a cultural phenomenon, and those earnestly seeking peace of heart turn to Christianity. Almost half the members of [End Page 189] parliament are either Catholic or Protestant, though there is little evidence of Christian ethics in political practice. Nevertheless, Buddhism is now the fastest-growing religion, as Catholics in particular find themselves attracted to the temple environment, which is experienced as "a kind of homecoming." "Christian in the head, Shamanist in the belly, Buddhist in the heart," though a simplification, sums up the situation.In Sri Lanka, on the other hand, things are considerably more fraught, and with the passage of anticonversion legislation the conference theme of conversion and identity is a charged topic. Elizabeth Harris illustrated the lengths to which certain Christians are prepared to go to win converts, such as working the camps of tsunami survivors. Though British evangelical missionaries had originally been afforded remarkable hospitality by the Buddhists—even being invited to preach in temples —their insistence that if Christianity is right, Buddhism must be wrong polarized relations, and the great public debate of 1815 still sets a precedent. Thus even for contemporary Christian inheritors of the fusion of the European Enlightenment with evangelical Christianity, both the conviction of sin and rational argument assure the superiority of Christianity. In the ethnic conflict presently raging, the religions are "not innocent," with Tamils and Christians being conflated into the "other" against which Sinhalese antipathy is directed. This is all the more tragic in that most Sri Lankan Buddhists accept the traditional ethic of tolerance.Jørgen Skov Sørensen and Kajsa Ahlstrand illuminated the religious situation in Scandinavia from different perspectives. Sørensen reflected on the "soft boundaries" that actually exist in many pluralistic societies, something that puzzled both civil servants and missionaries even in colonial India. There is a danger that contemporary Christians will try to impose the same unambiguous boundaries on postmodern Europe as they did in their former colonies. Ahlstrand's report on an empirical study done in Sweden showed how unrealistic this is. Dual identity as both Buddhist and Christian was more common than complete identification with either, and 42 percent of those who identified completely with Christianity said they did not believe in God!The centerpiece of the conference was a vigorous debate between Paul Williams, a prominent British Buddhist and professor of Indian and Tibetan philosophy who announced his conversion to Catholicism in a provocative book, The Unexpected Way, and two protagonists who disagreed with his reasoning from... (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:In the Belly of the Whale:Some Thoughts on Preserving the Integrity of the New Bioethics CommissionF. Daniel Davis (bio)10 July 2010. Washington, D.C. President Obama's Presidential Commission for the Study of Bioethical Issues has just concluded its inaugural meeting, designed as a primer—the first of three that it plans to hold—on synthetic biology. As a topic for deliberation by a national bioethics commission, "synbio" is ideal. A cloud of (...) equipoise hangs over the practical implications of recent developments in this, the latest phase in the evolution of biotechnology—a seemingly genuine uncertainty about the need for additional mechanisms of oversight to mitigate potential risks to biosafety or biosecurity. Despite these concerns, its advocates and practitioners enthusiastically champion the prospect of eventual, perhaps significant benefits to be gained with progress in "synbio," including, for example, enhanced processes for the mass production of vaccines and biofuels. And yet like the advent of recombinant DNA technologies in the mid-1970s, synthetic biology has generated not only hope for benefits and concern for risks, but also questions variously described as "deep," "profound," "fundamental," and "philosophical": Is the capacity to synthesize novel, living entities yet another technological invitation to hubris on the part of humankind? Will that capacity alter the relationship between humankind and nature? How should we think about the moral status of living entities created de novo in the laboratory? Should we even care? How will wide-scale applications of synthetic biology tip the scales of social justice? And finally, the democratization of synthetic biology, the growth of DIY-BIO (do-it-yourself-biology) communities beyond the usual scientific arenas of academia and industry, has infused old questions about scientific freedom and responsibility with new complexities—all in the midst of an American public that is reportedly unaware and uneducated about this new chapter in the often triumphant, unsettling history of biotechnology.Thus, the topic of synthetic biology presents the new commission with several possibilities. It could very well make a substantial contribution to public policies responsive to both the current capabilities and the possible trajectories of [End Page 291] these emergent biotechnologies. The very fact that the President explicitly asked the Commission to take up the topic and report back to him (in six months) means that that potential is especially promising. It could, as well, delve into the "deeper" philosophical questions that "synbio" raises with the aim of bringing both depth and breadth to the tasks of critically analyzing and reflecting upon what currently is known and what, with regard to the future, can only be glimpsed of this amalgam of the life sciences, engineering, and other disciplines. The Commission could also set its sights on diminishing the apparent deficit in public understanding of these biotechnologies. And finally, with this topic as well as any others it takes up, the Commission, along with the administration that established it, could make an effort to reinvigorate public bioethics in the United States. At the very least, in the sobering light of experience with the President's Council on Bioethics, certain actions or behaviors could be avoided in the interests of preserving the integrity—the moral and political legitimacy—of the new commission. Although each of these possibilities warrants further explanation, my focus here is the final one.The Belly of the WhaleIn several decades, some future historian of public bioethics in the U.S. will be able to look back on the bioethics commissions established to date and offer an insightful, comprehensive—maybe even magisterial—account of their beginnings and endings, their deliberations and the political forces that shaped them, and perhaps most important, their ultimate value as public bodies. Lacking the strategic perch of historical distance, and fresh from the trenches, I can only offer a few somewhat informed but partial observations and arguments about public bioethics in the context of contemporary American politics, acknowledging at the outset that my thoughts are open to, and needful of, critical amendment or supplement by others.In the U.S., bioethics commissions are political creatures, established through the authority of the Congress or the President for the purpose of providing counsel to the legislative and/or executive... (shrink)

Die Bibliotheca Teubneriana, established in 1849, has evolved into the world's most venerable and extensive series of editions of Greek and Latin literature, ranging from classical to Neo-Latin texts. Some 4-5 new editions are published every year. A team of renowned scholars in the field of Classical Philology acts as advisory board: Gian Biagio Conte (Scuola Normale Superiore di Pisa) James Diggle (University of Cambridge) Donald J. Mastronarde (University of California, Berkeley) Franco Montanari (Università di Genova) Heinz-Günther Nesselrath (Georg-August-Universität Göttingen) (...) Dirk Obbink (University of Oxford) Oliver Primavesi (Ludwig-Maximilians Universität München) Michael D. Reeve (University of Cambridge) Richard J. Tarrant (Harvard University) Formerly out-of-print editions are offered as print-on-demand reprints. Furthermore, all new books in the Bibliotheca Teubneriana series are published as eBooks. The older volumes of the series are being successively digitized and made available as eBooks. If you are interested in ordering an out-of-print edition, which hasn't been yet made available as print-on-demand reprint, please contact us: [email protected] All editions of Latin texts published in the Bibliotheca Teubneriana are collected in the online database BTL Online. (shrink)

In the sixth century a.d., Procopius of Kaisareia (Palestine) wrote eight books on the wars against the Persians, Vandals and Goths, as well as a book on the building activity in the reign of Justinian I. Whereas his history of war is the work of an objective historian, his so-called "secret history" (historia arcana) is filled with gossip and rumors that circulated within the imperial court. Procopius is a source to both historians and philologists.

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Bu makale, sosyal dışlanma kavramına genel bir bakış sağlar. Kavramın önem kazandığı belirli tarihsel durumları yeniden ele alır. Ayrıca kavramın, belli başlı okumalarını destekleyen farklı teorik çerçeveleri saptadığı gibi, çeşitli yorumlamaları da ele alır.This article provides a general overview ofthe concept of social exclusion. It reconstructs the specific historical conditions in which the concept gained prominence. Furthermore, it identifies the various interpretations as well as the different theoretical frameworks that underpin the distinctive reading ofthe concept.

Osmanlı şer‘iyye sicillerinin bir kısmı Arapça olarak tutulduğu için söz konusu dile hâkim olamayanlar pek yararlanamamaktadırlar. Arapça kayıtlardan istifade etme ve bunların tercümesi ek bir uzmanlık gerektirir. İstanbul kadı sicilleri dahil birkaç örnek dışında bu alanda pek çalışılmamıştır. Bu makalemizde, Arapça siciller üzerinde çalışacaklar için Bursa B-18 numaralı sicilden nitelikli kayıt örnekleri seçilerek günümüz Türkçesi’ne tercüme edilmiştir. Bunun yanında bir kaydın muhteva açısından hangi konuları içerdiğine de değinilmiştir. Ayrıca sicilde yer alan Arapça methiye ve lakaplar da günümüz Türkçesi’ne çevrilmiştir. Sicillerde, (...) Arapça kayıtlar belli bir kalıp içerisinde tutulduğundan, yapılan tercüme örneklerinin, benzer konularda çalışma yapan araştırmacılara kolaylık sağlayacağı düşünülmektedir. (shrink)

Modern dönemde iletişim ve ulaşımda teknolojinin gelişmesiyle birlikte dünya küçük bir köy haline gelmiştir. Bu dönemde Batı sistemi maneviyatı ve ahireti bırakıp maddiyat ve dünya için belli araç ve gereçleri üreterek modern medya alanına egemen olma gücünü elde etmiştir. Bu durum özellikle İslam’a saldıran söylemlerin tırmanması, dini gruplara saldırıların artması ve İslami içeriklerle savaşın büyümesiyle birlikte İslami medyayla uğraşanların hitap önceliklerini tekrar gözden geçirmelerini gerekli kılmıştır. Aslında bu meydan okumalar İslam medyasının daha önce sıkıntısını yaşadığı ve halen de devam eden (...) sorunlara dayanmaktadır. Medya alanında çalışılabilecek çok sayıda konu bulunmaktadır. Bunlar arasında en az tercih edilen konu ise makâsıd ya da evleviyyât bakış açısı ve makâsıd ictihâdı çerçevesinde medyaya bakma konusudur. Bu çalışmada bu konu araştırma konusu olarak seçilmiştir. Bu konunun seçimi, birtakım varsayımlara dayanmaktadır. En önemlisi de makâsıd ilminin ölçü olması ve evleviyyât fıkhıdır. Bu ölçü genel olarak medya ilminin öncüleri ve özel olarak da İslami medyanın öncüleri için makâsıd bakışını sunabilen bilişsel teorilerin ve yöntemsel imkânların amaçladığı önemli niteliklerden biridir. Böylece makalenin sorusu şu şekilde ifade edilebilir: Ümmetin kalkınmasını, liderliğini ve diğer milletler üzerindeki etkisini gerçekleştirmek amacıyla makasıdü’ş-şerî‘aya dayalı öncelikler fıkhının kuralları, çağdaş medya alanına nasıl uygulanabilir? Bu çalışma iki bölümde ele alınmıştır. Birinci bölümde medya alanındaki öncelikler fıkhı kavramı ve bu alandaki bu fıkhı dikkate almanın delilleri ele alınmıştır. İkinci bölümde öncelikler fıkhının kurallarını modern medya alanına tatbik etme konusu ele alınmıştır. Ayrıca makâsıd kuralları, nevazil fıkhının kuralları ve vesail kuralları olan üç kural çeşidine göre her bir mertebe için örnekler verilmiştir. Bu düşünceyi temellendirmenin birçok yönü bulunmaktadır. Fakat bu konu iki yönden ele alınmıştır. Birincisi medya yönündür. Burada öncelikleri modern medya ilminde düzenleme teorisi ele alınmıştır. İkincisi makâsıd yönüdür. Burada makâsıdü’ş-şeri‘a ilmine dayanan önceliklerin kuralları ele alınmıştır. Bu çalışmada biraz karşılaştırma yöntemi kullanmanın yanı sıra genel olarak niteleme, tahlil ve istinbât yöntemleri kullanılmıştır. Bu çalışma neticesinde makâsıd ilmini medya alanıyla ilgili ictihâdî bakışta işletmenin zaruri olduğuna ve bunun bilimsel bir lüks olmayıp zorunlu olduğu sonucuna varılmıştır. Ayrıca modern İslami düşünce medyasının genel olarak makâsıdü’ş-şeri‘a ölçüleri ve özel olarak da hitap ve medya makâsıdının ölçüleriyle yönlendirmesi gerektiği sonucu elde edilmiştir. Medyanın yakın, orta ve uzak stratejilerini geliştirerek evleviyyât fıkhını işler hale getirmenin zorunlu olduğunu öneriyoruz. Ayrıca medya ve makâsıdü’ş-şeri‘a alanlarında araştırma yapan ve bu ilimlerle meşgul olanların medyayı makâsıd fıkhıyla çerçeveleme ve medya alanında makâsıdı çalıştırma konusunda ortak ciddi çalışmalar yapmalarını öneriyoruz. (shrink)

Bu çalışmanın amacı, kent kültürü ve kentlilik bilincinin gelişmesi noktasında kentin merkezi ve yerel yönetimlerine ait kurum ve kuruluşlarının, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi akademik personelini ne derecede dikkate aldıklarını belirlemek, akademik personelin kent kültürü ve kentlilik bilincinin gelişimi konusundaki algı düzeylerini ortaya çıkarmak ve araştırma bulgularına dayalı olarak önerilerde bulunmaktır. Araştırmanın çalışma evrenini, Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi’nde görev yapan 1.086 akademik personel oluşturmaktadır. Çalışmaya Erzincan ilçelerinde bulunan yüksekokul ve meslek yüksekokulları zaman darlığı ve ulaşım zorluklarından dolayı dahil edilmemiştir. Gerek yerleşkede (...) gerekse yerleşke dışında bulunan tüm fakülte, yükse okul ve meslek yüksek okullarına anket formları elden ulaştırılmıştır. Tıp fakültesi ve Sağlık Hizmetleri yüksekokulu yöneticilerinin çalışmaya katkı vermek istememelerinden dolayı bu iki birim kapsamdışı tutulmuştur. Anket formları 268 kişi tarafından doldurulmuştur. Veri toplama aracı olarak nicel araştırma tekniği olan tarama deseni (anket deseni) kullanılmıştır. Anket soruları Belli ve Aydın’ın (2017) “Kent Kültürü ve Kentlilik Bilincinin Oluşumunda Üniversitelerin Rolü: Mustafa Kemal Üniversitesi Örneği” adlı çalışmasından alınmıştır. Araştırmada elde edilen verilerin çözümlenmesinde, sosyal bilimlerde istatistiksel analiz için oldukça yaygın olarak tercih edilen SPSS programı kullanılmıştır. Araştırma sonucuna göre; Erzincan Binali Yıldırım Üniversitesi akademik personeline, kent kültürü ve kentlilik bilincinin geliştirilmesi konusunda kentte yer alan diğer paydaşlar tarafından (merkezi ve yerel yönetimlere ait kurum ve kuruluşlar) hak ettikleri değerin verilmediği sonucu ortaya çıkmıştır. (shrink)

Günümüzde eğitim, rotasını kimi zaman çeşitli türden izm’lerin, ideolojilerin, kültürel veya ahlaki normların, kimi zaman ise ulusal ya da bireysel çıkarların belirlediği, “her şey gider” anlayışından hareket eden, içi tıklım tıklım yolcularla dolu bir trene benzemektedir. Ancak dur durak bilmeksizin yol alan, hangi istasyonda duracağı da belli olmayan bu tren, yolcularına, kendilerini, diğer insanları, dünyayı ve hayatı, insan olmanın değerinin bilgisine açılan bir pencereden değil, rotasını belirleyenin istediği ve seçtiği pencereden göstermekte, onları her geçen gün insanın olmanın ne demek olduğundan (...) hızla uzaklaştırmaktadır. Başka bir deyişle, yolcularının çoğunluğunu, kendisi dışında geride kalanı umursamayan, insanın değerini hiçe sayan, sınır tanımazlığı, yararcılığı baş değer yapan, basmakalıp düşüncelere saplanıp kalmış, insanlaşamamış bireyler olarak uğurlayan ve geride nakarat olarak sadece koca bir “boşuna” çınlatan bu tren, insanlığı hızla sıradanlığın, sorumsuzluğun, başıboşluğun ve anlamsızlığın yamacından aşağıya, dekadansa doğru sürüklemektedir. Nitekim dünya genelinde artan şiddet, terör olayları, açlık, yoksulluk, çevre kirliliği, salgın bulaşıcı hastalıklar gibi yaşamı yaşanmaya değer olmaktan çıkaran, gözlerimizin hemen her gün şahitlik ettiği insanlık dışı manzaralar, günümüz eğitim anlayışına ve bu anlayışın yetiştirdiği insan tipine yönelik böyle bir tespitin en açık kanıtıdır. Bu nedenle, aslında çoktan ıskartaya çıkmış olan bu kara treni zaman kaybetmeden durdurmamız ve “insan nedir?” sorusuyla bağlantılı olarak eğitimin neliğini ve amacını yeniden düşünmemiz gerekmektedir. Bu noktada, eğitimi, insan onuruna yakışır bir yaşamı inşâ edebilmenin olanağının koşullarından biri olarak gören ve eğitime ilişkin felsefi bilginin realiteye bakarak nasıl ve ne şekilde ortaya konulabileceğini gösteren Kuçuradi’nin, ontolojik temelli felsefi antropolojiye dayanan insan, değer ve eğitim görüşüne kulak vermek bizler için yol gösterici olacaktır. Dolayısıyla bu çalışma, eğitimin kişilere öncelikle “insan kimliği bilinci” kazandırması gerektiğini düşünen Kuçuradi’nin insan ve değer görüşünü, buradan hareketle dile getirdiği eğitimin neliğine ilişkin düşüncelerini irdelemeyi konu edinmekte, eğitimin her şeyden önce olanaklar varlığı olan insan için bir insanlaşma sorunu olduğuna dikkat çekmeyi amaçlamaktadır. (shrink)

İslâm geleneğinin en akılcı fırkası kabul edilen Mu‘tezile’nin özellikle Kur’an kıssaları çerçevesinde tefsirlerde yer bulan israilî rivayetler karşısındaki tutumu merak uyandırıcıdır. Bazı çalışmalarda kimi Mu‘tezilî müfessirlerin isrâiliyyât karşısındaki tutumuna değinilse de İsrâilî rivayetlerin tenkidi söz konusu olduğunda Mu‘tezile’nin bir ekol olarak tutumu herhangi bir araştırmaya konu edilmemiştir. İsrâiliyyât üzerine yapılan son çalışmalarda isrâiliyyât eleştirisinin İbnü’l-Arabî öncesinde Tûsî, Mâverdî hatta Mâtürîdî gibi isimlere kadar geri götürülebileceği söylenirken tamamen Sünnî ve Şiî müfessirler üzerinden bir okuma yapılmakta Mu‘tezilî müfessirlerin görüşlerine yer verilmemektedir. Oysa (...) bu çalışmalarda bahsedildiği üzere erken dönem isrâiliyyât eleştirilerinin genelde ismet meselesi ekseninde yapılması, Mu‘tezilî müfessirler özelinde bir incelemeyi zorunlu kılmaktadır. Nitekim isrâiliyyât eleştirisinde ön plana çıkartılan Mâtürîdî (ö. 333/944, Mâverdî (ö. 450/1058), Tûsî (ö. 460/1067), İbnü’l-Arabî (ö. 543/1148) ve İbn Kesîr (ö. 774/1373) gibi Sünnî ve Şiî müfessirlerden önce Ebû Bekir el-Esam (ö. 200/816), Ebû Alî el-Cübbâî (ö. 303/916) ve Ebû Müslim el-İsfahânî (ö. 322/934) gibi Mu‘tezilî isimler tarafından isrâiliyyât eleştirisinin yapıldığı görülmektedir. Her ne kadar onlar eserlerinde isrâiliyyât kavramını kullanmasalar da bu eleştirileri bazen rivayetlerin kaynağına bazen de içeriğine yöneltmektedir. Daha sonraki Mu‘tezilî âlimlerin de belli âyetler üzerinden bu eleştiriyi sistematik olarak devam ettirdikleri söylenebilir. Çalışmada öncelikle hicrî 2-6. asırda yaşamış el-Esam, Ebû Ali el-Cübbâî, Ebû Müslim el-İsfahânî, Kâdî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Cüşemî (ö. 494/1101) ve Zemahşerî (ö. 538/1144) gibi müfessirlerin, israiliyata bakışına odaklanılmaktadır. Söz konusu müfessirlerin farklı israilî rivayetler karşısındaki tutumu betimsel analiz yöntemiyle değerlendirilmektedir. Ayrıca aynı dönemdeki Sünnî müfessirlerin bu rivayetlere yaklaşımına da atıfta bulunulmaktadır. Mu‘tezilî müfessirlerin isrâiliyyâta yaklaşımı ele alınırken; onların bu rivayetleri reddetmeleri, isrâilî rivayetleri yorumsuz aktarmaları, aklî yorumu isrâilî rivayetlere tercih etmeleri ve isrâiliyyâtla âyetleri tefsir etmeleri gibi farklı yaklaşımlar hususunda ayrıma gidilmektedir. Mu‘tezilî müfessirler eserlerinde birçok İsrâilî rivayet aktarsa da özellikle tefsir geleneğinde sorunlu bazı rivayetlerin te’vilinde eleştirel yaklaşımın ilk örneklerinin onlardan gelen tefsirlerde olduğu söylenebilir. Bu bağlamda çalışmada klasik dönemde isrâiliyyat eleştirisinde Mu‘tezilî müfessirlerin öncü olduğu, özellikle ismet-i enbiyâ ve ismet-i melâike ile ilgili bir takım rivayetlerin eleştirisinin ilk önce Mu‘tezilî müfessirlerle başladığı sonucuna ulaşılmıştır. Yine Mâtürîdî, Mâverdî ve Tûsî gibi Sünnî ve Şiî müfessirlerin kimi yerlerde söz konusu rivayetleri eleştirirken Mu‘tezilî isimlere referansta bulunmasına da dikkat çekilmiştir. Son olarak Mu‘tezilî müfessirler, küllî bir isrâiliyyât eleştirisi yapmasalar da bazı yerlerde söz konusu rivayetleri “Yahudi uydurması ve Tevrat kaynaklı” olarak tanımlamaktadırlar. Bu da onların referans noktaları kendi kelâmî anlayışları olmakla birlikte rivayetleri kaynak açısından da eleştirdiklerini ortaya koymaktadır. Nitekim sistematik bir isrâiliyyât münekkidi olan İbn Kesîr de Peygamberlerin ismetiyle bağdaşmayan kimi rivayetlere tefsirinde yer vermeksizin reddettiği görülürken mucizevî olayları abartılı şekilde resmeden bazı isrâilî rivayetleri yorumsuz aktarmaktadır. Dolayısıyla Mu‘tezilî isimlerin İslâm inancıyla bağdaşmayan isrâilî rivayetlere erken dönemde eleştirel yaklaşması ve bunları nazara itibara almaması kayda değer bir tutumdur. (shrink)

Dünya genelinde yaşanan çatışmalarda dinî inanç ve değerlerin araçsal kullanımı, din ve şiddet konularının merkeze alındığı birçok tartışmaya kaynaklık etmektedir. Yapılan tartışmalar dinî inanç ve değerlerin şiddet içeren davranışlara neden olduğu varsayımı etrafında şekillense de din ve şiddet arasında var olan ilişki oldukça karmaşık bir yapıya sahiptir. Zira, dinsel geleneklerin merkezinde yer alan kutsal metinler, savaş ve şiddet içeren örnek ve sembollerin yanı sıra barış ve uzlaşı içeren taleplere de sahiptir. Başka bir ifade ile dinî gelenekler, tarihî süreç içerisinde hem (...) temel ahlaki değerlerin hayata geçirilmesi hem de barışçıl tutumların benimsenmesinde ilham verici bir kaynak olarak hizmet etmişlerdir. Diğer taraftan insanlık tarihinin en kötü örnekleri de dinî inanç ve değerler ile bağlantılıdır. Tarihî kayıtlar, din adına yapılan savaşlarda binlerce insanın hayatını kaybettiğine ve bir o kadarının da doğrudan ya da dolaylı şiddete maruz kaldığına işaret etmektedir. Öyleyse kutsal metinlerde yer alan herhangi bir pasajdan ya da geçmişte yaşanmış olumlu ya da olumsuz herhangi bir örnekten hareketle dinî inanç ve değerlerin bütünüyle savaşa veya barışa hizmet ettiğini söylemek gerçekçi bir tutum olmayacaktır. Bununla beraber Amerika’da gerçekleşen 11 Eylül saldırıları dinsel şiddet konusunda farklı görüşlerin öne sürülmesine neden olmuştur. İronik bir şekilde 2001’de dinî terörizm ile mücadele kararı alan Amerika’nın dinî inanç ve değerleri şiddetin meşrulaştırılmasında bir araç olarak kullanması, 11 Eylül’ün benzer saldırılar için bir arketip olarak kullanılmasına zemin oluşturmuştur. Zira Müslüman olduğu iddia edilen on dokuz kişinin kaçırdığı dört uçağın Dünya Ticaret Merkezi’ne yapılan saldırı için kullanılması sadece dinsel şiddet tartışmalarının İslâm ve Müslümanlar üzerinden yapılmasına neden olmamış aynı zamanda İslâm coğrafyasının yeniden şekillenmesine neden olacak askeri ve siyasi kararların alınmasına da zemin oluşturmuştur. Bu saldırı neticesinde dinsel terör örgütlerine karşı harekete geçtiğini iddia eden George W. Bush, verilen mücadeleyi şeytani güçlere karşı Haçlı Seferi olarak yorumlayarak Afganistan ve Irak’ta on binlerce insanın ölmesi ile sonuçlanan askerî operasyonları başlatmıştır. Benzer şekilde 7 Ekim 2023 tarihinde gerçekleşen saldırıları Yeşaya kehaneti üzerinden temellendiren Binyamin Netanyahu, 7 Ekim olaylarını İsrail’in 11 Eylül’ü olarak niteleyerek kadın-erkek, genç-yaşlı ayrımı yapılmaksızın binlerce sivilin ölmesine neden olmuştur. Yaşanan çatışmalar her ne kadar teopolitik, ekonomik ya da kültürel nedenlere dayansa da şiddetin meşrulaştırılmasında din dilinin kullanılması kanaatimizce din ve şiddet konusu ile ilgili tartışmaların araştırılmasını gerektirmektedir. Bu nedenle dinsel şiddet tartışmaları bağlamında ele alınan bu çalışmada genel bir değerlendirme yapılması amaçlanmıştır. Konu incelenirken önce 11 Eylül saldırılarından günümüze dinsel şiddet tartışmaları ile ilgili farklı bakış açıları üzerinde durulmuş daha sonra monoteist geleneğe ait kutsal metinlerde yer alan şiddet ifadelerinin tarihî süreç içerisinde farklı şekillerde yorumlandığına dikkat çekilerek dinsel olarak nitelenen şiddet eylemlerinin çok sayıda ve karmaşık nedenlere dayandığı gösterilmeye çalışılmıştır. Konu Yahudi, Hıristiyan ve İslâm gelenekleri üzerinden ele alınmış ve monoteist geleneğe ait dinî inanç ve değerlerin şiddete referans olarak gösterildiği örnekler ile sınırlandırılmıştır. Fenomenolojik bakış açısı ile ele alınan araştırmada dinsel olarak ifade edilen şiddet eylemlerinin belli amaçlar doğrultusunda kutsal metinlerin yeniden yorumlanması ve yeni yorumun idealleştirilmesi ile ilişkili olduğu görülmüştür. (shrink)

Nella problematica generale dei rapporti tra Dio e l'uomo rientra il problema del diritto naturale. Tale problema si e manifestato in modo particolare nel secolo XVII come dimostra lo studio di Ugo Grozio (1583-1645). L'attualita delle sue idee e vivo anche oggi sia in Italia che all'estero; Grozio e ricordato soprattutto dai giuristi, nonostante la sua attivita si sia svolta anche in altri campi come dimostra l'opera bibliografica di Meulen J. Ter e Diermanse. Molti studiosi elogiano le sue impostazioni giuridiche (...) come per esempio G.B. Vico che lo chiama iurisconsultus generis humani. D'altra parte ci sono anche molti critici poco entusiasti del suo pensiero e che anzi lo accusano considerandolo l'iniziatore di una nuova corrente dottrinale che rompe la vera linea del diritto naturale iniziata dai greci, perfezionata dai romani e ripresa dalla scolastica. Da tutto questo appare chiaro che non e facile entrare nel pensiero del giurista di Delft. Questo lavoro vorrebbe dare una risposta al problema del diritto naturale e del suo rapporto con Dio. Si vuol vedere come si puo accordare la famosa affermazione una sola volta nel Prolegomena 11 del De iure belli ac pacis, che le norme del diritto naturale alocum aliquem haberent etiam daremusanon esse Deum, aut non curari a beo negotia humanaa la quale sembra separare il diritto dalla Divinita con la convinzione veramente religiosa di Grozio e con i suoi continui richiami all'autorita delle Sacre Scritture, dei Padri della Chiesa e dei teologi. (shrink)

Britanya'daki tüm Müslüman toplumu için tek bir dini otoritenin olmaması, etnik ve mezhepsel farklılıklara bağlı olarak pek çok dini otoritenin oluşmasına neden olmaktadır. Britanya’daki Müslüman topluluklar genelde etnik ve mezhepsel kimlikler etrafında kümeleştiklerinden ötürü camileri ve dini otoriteyi de buna göre oluşturmuşlardır. Bu makale, Britanya doğumlu genç Sünnî Müslümanlar için dini otoritenin ne olduğunu araştırmaktadır. Bu çalışmada kullanılan veriler Britanya’nın en kozmopolit şehirlerinden biri olan Leeds şehrinde, etnografik bir çalışmayla 18-30 yaş aralığındaki genç- Sünni Müslümanlarla yapılan mülakatlardan elde edilmiştir. Bu (...) çalışmanın temel gayesi bu genç Müslümanların günlük dini yaşamlarında dini tavsiyeleri nereden ve nasıl aldıklarını yansıtmaktır. Dolayısıyla bu çalışma, Britanya bağlamında araştırmaya katılan kişilerin dini otorite arayışlarındaki tercihlerini ortaya koymaktadır. Bu açıdan özellikle Britanya doğumlu genç Müslümanların eğilimini ortaya koymak son derece önemlidir. Bu makale, başlangıç olarak katılımcıların tercihlerine dayalı olarak Müslümanlar için dini otoritenin merkezinde bulunan dört cami imamını takdim etmektedir. Onları ele almakla, Britanya’daki Sünni Müslümanların yaşamlarında cami imamlarının rolü ortaya konulmaktadır. Her bir imamın profili incelenirken camii cemaatinin hangi sorular sorduğu ve imamlara yaklaşım metodu yansıtılmaktadır. Daha sonra, Leeds ’teki Müslümanların dini yaşamlarında özel bir önemi olan ve fetva veren iki meşhur din uzmanı ele alınmaktadır. Son olarak da Britanya’da yaşayan sıradan Müslümanların dini otorite arayışında sanal bir bilgi kaynağı olarak internet incelenmektedir. Böylece bu çalışma başlıca iki sonuç ortaya koyar: Britanya’daki genç Müslümanlar Deobandī, Barēlwī ve Cema’ati İslâmî gibi farklı mezhebi kimliklerden de olsalar da sıradan bir Müslümanın belli bir ameli mezhebi (Hanefî, Şafiî, Malikî ve Hanbelî) takip etmenin elzem olduğunu kabul etmektedirler. Diğeri ise onların dini otorite arayışındaki eğilimlerinin genelde ilk olarak yerel cami imamından başlayıp sonra da onların etnik ve mezhebi çevrelerinde meşhur olan daha uzman ulemaya kadar geniş çevreye ulaşmasıdır. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

English summary: The collected essays in this volume examine the question of experience and consciousness in philosophy, from the ancient Greeks, Descartes, and German Idealism, to contemporary phenomenology. French description: Ce volume est consacre au concept de phenomene. Les etudes rassemblees se proposent de contribuer a son intelligence en revenant sur quelques-uns des moments les plus marquants de son histoire, sans pretendre a l'exhaustivite. L'ouvrage s'ouvre par deux etudes de philosophie antique. Arnaud Mace restitue tout d'abord la problematique seminale du (...) phenomene, telle qu'elle s'elabore chez les presocratiques (Homere, Anaxagore, Parmenide) et chez Platon. Baptiste Bondu etudie ensuite la question du phenomene dans l'ecole stoicienne. Suivent deux contributions qui expose, pour l'une, la philosophie cartesienne des phenomenes (Delphine Bellis) et examine, pour l'autre, les principes et les difficultes du phenomenisme de Berkeley (Luc Peterschmitt). Deux articles attestent du renouvellement de l'approche philosophique des phenomenes dans l'idealisme allemand. Francois Calori rappelle le role decisif joue par le criticisme et explicite la definition kantienne du phenomene comme objet indetermine d'une intuition empirique. Comme le souligne Olivier Tinland, Hegel compose avec le legs de la philosophie kantienne tout en deplacant le site meme de la reflexion conduite sur les phenomenes, puisqu'il refere desormais l'apparaitre a une idealite objective. Concernant la periode contemporaine, Laurent Perreau examine la redefinition du concept de phenomene operee par la phenomenologie husserlienne. Enfin, la contribution de Vincent Bontems est consacree a la philosophie de G. Bachelard: informee des developpements historiques de la science physique, cette derniere voit dans le phenomene le produit d'une construction a la fois theorique et experimentale. (shrink)

This is a study of the nature of time. In it, redeploying an argument first presented by McTaggart, the author argues that although time itself is real, tense is not. He accounts for the appearance of the reality of tense - our sense of the passage of time, and the fact that our experience occurs in the present - by showing how time is indispensable as a condition of action. Time itself is further analysed, and Dr Mellor gives answers to (...) most of the metaphysical questions it provokes, concerning the relation of time to space, the dissection of time, and its relation to change and causation. (shrink)

This paper argues that the concept and role of ‘institutional racism’ in contemporary discussions of race should be reconsidered. It starts by distinguishing between ‘intrinsic institutional racism’, which holds that institutions are racist in virtue of their constitutive features, and ‘extrinsic institutional racism’, which holds that institutions are racist in virtue of their negative effects. It accepts intrinsic institutional racism, but argues that a ‘disparate impact’ conception of extrinsic conception faces a number of objections, the most serious being that it (...) has no plausible account of what it is that makes extrinsically racist institutions racist. It also argues that claims about the explanatory indispensability of institutional racism are overstated (individual racism is at least as important), critiques structural approaches to racial inequality, and suggests that there is reason to doubt whether institutional reform can provide us with all that morality may require in the racial domain. (shrink)

By questioning the validity of some of our basic concepts, such as space, object, and causality, quantum physics contributes quite decisively to the dramatic changes now taking place in our world picture. Veiled Reality provides a detailed view of the reasons why such a questioning arises, a survey of the corresponding conceptual and theoretical problems, and a comprehensive, up-to-date account, useful to scientists and epistemologists alike, of the various ways present-day physicists tackle these problems.The book deals with the E.P.R. reality (...) criterion, local causality, and quantum measurement including relativistic quantum collapse, decoherence theories, consistent histories approaches, and ontologically interpretable theories. Questions bearing on the connection between counterfactuality and realism, intersubjective agreement, and limits of the bearing of the verbs “to have” and “to be,” follow naturally from the analysis and are thoroughly examined. Finally, distinguishing between empirical reality and a veiled independent reality whose only knowable features are structural yields a clue to a plausible interpretation of current physics.Accessible to readers with only very elementary background in modern physics, Veiled Reality offers nonspecialists, including students in physics and philosophy, easy access to basic problems in the foundation of physics. (shrink)

Verili bir durumu anlamayı, onu bir bütün olarak kurgulamak olarak düşünelim. Kurgu basit bir gösterge de olabilir, karmaşık bir yapı da olabilir; belli belirsiz bir iz veya izler toplamı da olabilir. Kurgunun işlevini yerine getirmesini sağlayan gerek ve yeter koşul verili olan durum ile kendi yapısı arasında bir karşılaştırma olanağını sağlamasıdır. Nitekim, en bilindik anlamda bir durumu kurgulamak onu bir başka durumla karşılaştırmaktır. Bu yüzden de karşılaştırma yapmayı anlama yetimiz için ön dayanak olan bir alt-yeti olarak tanımlayabiliriz. Bu alt-yetinin edimsel (...) doğasına ilişkin bazı sorulara yanıt aramak istersek, karşılaştırma dediğimiz edimin doğal koşullarını incelememiz gerekir. Bu bildiride karşılaştırma ediminin doğal koşullarını betimlemeyi amaçlayan bir çerçeve çizmeye ve böylelikle anlama yetimizin ön dayanaklarının edimsel doğasını uygun bir biçimde nasıl yorumlayabileceğimiz sorusuna yanıt vermeye çalışacağım. (shrink)

Bu makale Orhan Pamuk’un Kar romanından hareketle çağdaş Türk romanında din ve siyaset ilişkisine odaklanmıştır. Çalışma, Türkiye’nin yakın dönemdeki dini ve siyasi tartışmalarına edebi bir kurgu ile yaklaşan Kar’da din-siyaset ilişkilerinin nasıl bir paradigma üzerine oturduğunu ve bu çerçevede Türkiye’de dini ve siyasi kültürün romana nasıl yansıdığını anlama ve açıklama hedefini gütmüştür. Romanda 1980 sonrası yeni bir gelişim ivmesi yakalamış ve 1990’lar boyunca siyaseti daha aktif bir şekilde motive eden sağ, muhafazakar ve İslamcı çevrelerle aslında -yazarın yaklaşımı çerçevesinde- Türkiye’ye bir (...) türlü uğramayan modernizmin Türkiye’dekijakoben ve taşralı temsilcilerinin değerleri arasındaki çatışmalar öne çıkarılmıştır. Postmodern bir bakış açısıyla yazılan Kar İslamcı-laik, Doğulu-Batılı çatışmaları arasında modernleşme çabalarının devam ettiği bu aşamada din ve siyaset ilişkileriyle ilgili önemli fotoğraflar paylaşmıştır. Nihayet romanda din; yoksulluk ve yoksunlukları araçsallaştırıcı, yerine göre değişimi engelleyici karakteri yanında baskın olarak ideolojik yönü ile öne çıkarılmıştır. Siyaset ise orada daha çok jakoben ve laik, modernleşme ile ilişkisi bağlamında da taşralı olarak betimlenmiştir.Özet: Şüphe yok ki imparatorluktan Cumhuriyete geçiş sürecinde edebiyat; özellikle de Batılı bir ürün olarak roman, modern Türkiye’nin bilinç düzeyinin inşasında önemli bir rol oynamıştır. Bu edebi etki belli bir çizgi takip etmek yerine 2 asra yaklaşan maceralı yolculuğu içinde genellikle Türk toplumunun dönemsel tarihi, sosyal, politik şartları ile uyum içinde yürümüştür. Bu bağlamda Türk romanı başlangıçta daha yoğun olmak üzere siyasal yapıyı meşrulaştırıcı bir tavır takınırken özellikle son yarım asırda modernleşmenin ulaştığı noktalar itibariyle farklı iktidar ve ideoloji üretmenin bir aracı olarak da görülmüştür. Fakat bununla birlikte kültürel sistemin önemli bir unsuru olarak din romanın söz konusu yolculuğunda hep ana temalardan biri olmuştur.Makale çağdaş Türk romanında din-siyaset ilişkilerinin din sosyolojisi açısından incelenmesini konu edinmiştir. Çalışmaya örnek olarak Orhan Pamuk’un, ilk baskısını 2002 yılında yapan ve Türkiye’de 1980’li şartların olgunlaştırdığı gerilimli din-siyaset ilişkilerini geniş bir kültürel birikimden hareketle temalaştıran Kar romanı seçilmiştir. Çalışmanın amacı çağdaş Türk romanının Türkiye’de her zaman bir gerilim ortamı yaratmış din-siyaset ilişkilerine yaklaşımını Kar örnekleminde anlamak ve açıklamaktır. Bu çerçevede tarihsel bir karşılaştırma yapılarak Türk romanının siyaset ve din algısında Karın yeri gözden geçirilmiş, bir sosyal kişilik ve yazar olarak Orhan Pamuk üzerinde durulmuş ve daha sonra da romandaki sosyal olay, olgu ve süreçlerin inşa ettiği farklı bilinç düzeyleri fenomenolojik bir perspektiften değerlendirilmiştir.Bu çalışmada Kar modern Türkiye’nin yakın dönem din-siyaset ilişkilerini dini ve siyasi kültürün farklı anlam setleri üzerinden postmodern bir alegori ile işleyen bir roman olarak görülmüştür. Bu yönüyle Kar edebi bir ürün olmanın yanında kendini toplumun dini, siyasi ve ideolojik bilgi gövdesi hakkında farklı bilinç düzeylerine yer veren hatta bugünkü din-siyaset ilişkilerinin köklü sorunlarına ışık tutan bir metin olarak da sunmuştur. Buradan hareketle denilebilir ki roman, edebiyat-toplum ilişkisi bağlamında bir taraftan toplumunun dini ve siyasi değerleri çerçevesinde olayları örgütlerken diğer taraftan bu değerlere postmodern bakış açıları sunmak suretiyle bir zenginlik katmıştır. Nihayet Karda Pamuk Türkiye’de din ve siyaset ilişkilerinin toplum temelinde edebi bir dışavurumunu gerçekleştirmiştir. Ancak bu dışavurum Osmanlıdan Cumhuriyete intikal eden dini ve siyasi birikim yanı sıra kendinin kurumsal bir bagaj etrafında şekillendirdiği sosyal kişiliğinden bağımsız olmamıştır.Açıkça Pamuk, Karda din ve siyasete, onların birbirleriyle olan ilişkilerine bazen farklı karakterler üzerinden bazen de ironi ve eleştiriler yoluyla bir dizi anlamlar yüklemiştir. Postmodern bir paradigma etrafında Kar din ve siyasetin farklı anlam dünyalarını ve bu kadim iki sosyal kurumun farklı görüntülerini felsefi ve sosyolojik bir bakış açısı içinde sunmuştur. Başka bir ifadeyle Pamuk romanın olay örgüsünü, sosyal tiplerini, sosyal sınıfları ve bunların epistemolojik birikimlerini kendi doğal sosyoekonomik, kültürel, dini ve politik ortamlarında ele almıştır. Kar, İslamcı-modernist gerilimi üzerinden şekillenen bir kimlik mücadelesi etrafında kurgulanmıştır. Burada din ve siyasetin bireysel-uzlaşmacı yönlerine yer verilmekle birlikte “Kemalist” ve “İslamcılar”ın dayatmacı, popülist siyaset anlayışları ile dinin dışlayıcı ve ideolojik yönü öne çıkarılmıştır. Dolayısıyla roman 28 Şubat 1997 askeri müdahalesinden esinlenerek Türkiye’de bir karşılığa sahip dini ve siyasi kültüre ışık tutmuş ve nihayet toplumun din ve siyaset kurumlarına ait anlam şebekeleri hakkında bugüne de yansıyan önemli fotoğraflar çekmiştir.Karda din ve siyaset “darbe”, “Kemalizm”, “siyasal İslam”, “türban”, “İslamcı”, “laik” gibi kavramlara yüklenen anlamlar üzerinden işlenmiştir. Romanda “darbe” özelinde ortaya konan sosyal ve politik görüntüler 2000’li yıllar itibariyle Cumhuriyet’in yaklaşık son yarım yüzyılını gösteren bir dizi semboller taşımıştır. Nitekim romanda konu edinilen darbe özellikle 1980 sonrası yaşanan sosyoekonomik, kültürel, siyasi, dini ve etnik sorunlar etrafında örgütlenip güçlenen “dinci”lere karşı yapılmıştır. Öte yandan romanda “Kemalizm” ve onun yaydığı ideoloji, Türkiye’de siyasetin değerlendirildiği diğer önemli bir tema olmuştur. Bu bağlamda farklı kategorik özellikler taşımakla birlikte genel olarak “Kemalizm” ve askeri bürokrasinin topluma ve onun değerlerine bakışı, romanda bireysel hak ve özgürlükleri devlet lehine kısıtlayan jakoben ve elitist bir tavır içinde sunulmuştur.Romanda dinin alt sınıf örüntüsü olma, görece yoksunlukları telafi etme, yerine göre sosyal değişimi engelleme gibi özelliklerine vurgu yapılmakla birlikte daha çok onun darbe ile siyasal, ideolojik, popülist ve araçsal bir kimlik kazanması üzerinde durulmuştur. Nitekim türbanlı kızlar meselesi siyasal İslamcılar tarafından sembol bir dava olarak görülmüş ve onlar bu davayı siyasi bir malzeme yapmışlardır. Karda din ve siyaset ayrı, yerine göre birbirleriyle çatışan sosyal kurumlar olarak değerlendirilmekle birlikte özellikle Şeyh Efendi ve bazı bürokratların çıkar ilişkileri bağlamında söz konusu iki kurumun karşılıklı ilişkilerine de yer verilmiştir. Dolayısıyla Kar Türkiye’de din-siyaset ilişkisinin sembolik düzlemde yerini bulan kadim ilişkilerine de işaret etmiş olmaktadır.Gerek siyasi gerek dini her türlü dayatmaya karşı edebi bir tavır olarak kendini gösteren Kar din ve siyasete çoğulcu bir bakış önerisi getirmiştir. Türk romanı açısından yeni sayılabilecek bu durum aslında bir yönüyle de okuyucuya dinsel ve siyasal kültür konusunda yeni evrenler sunmuştur. Ancak söz konusu öneri ve bakış açıları dini ve siyasi kültürün kendi dinamiklerinden bağımsız şekillenmiş değildir. (shrink)

INTRODUCTION BY NANCY FUMERO What is a translation that stalls comprehension? That, when read, parsed, obfuscates comprehension through any language – English, Portuguese. It is inevitable that readers expect fidelity from translations. That language mirror with a sort of precision that enables the reader to become of another location, condition, to grasp in English in a similar vein as readers of Portuguese might from João Guimarães Rosa’s GRANDE SERTÃO: VEREDAS. There is the expectation that translations enable mobility. That what was (...) written in one language be accessible in another. And that a translator is to serve as a mediator, acting ultimately in service to ideas within the source text. To disperse them. However, this notion of translation is partly antithetical to the ideas in Rosa’s work. Or, alternately, to convey the despair of terrain slipping beneath one’s feet, and to encounter the heightened suspense of magic, the translation, as part of its strategy, cannot devotedly rely on its original language, not as its source text. The work undertaken by Felipe W.Martinez is a new form of translation that risks everything in order to encounter the same treacherous knowing Rosa had traversed. And it takes its risks by not taking risks: by being, almost word for word, a literal translation. This is an approach that reductively converts, as opposed to translates. The idiomatic differences between English and Portuguese are not accented. The syntax is not finessed. Liberties are not assumed on account of improving readability. What stands, resoundingly amid such absences, is the awakened challenge of reading. The genuine peril of not knowing. That is, this translation, one that purports to know nothing, creates access into the guileful world Rosa had created in Portuguese. But not by translating. If anything, GRANDE SERTÃO: VEREDAS is speaking a cosmic language through a linguistic one. And W.Martinez does us the service of recognizing this, as what configures the shapes of words and sentences is not as simple as neologisms, portmanteaus, and digressions, but as terrifying as the path the fool traverses: all paths. As such, this translation doesn’t speak English, just as the original does not speak Portuguese. It is the assemblage of paradox as a new logic that can be navigated, if only one could suspend the comfort of readability, of expectation. If one could descend a mountain in the pitch dark of night, each step shocking the body, unable to acclimate to the unleveled heights. Without a doubt, the translation is incongruous to the Portuguese. Taking a small excerpt to compare: Eh, well, thereafter, the rest the Sir provide: comes the bread, comes the hand, comes the god, comes the dog. What is striking is the interplay between “god” and “dog”. To most English speakers, this anagram is a familiar one. But in Portuguese the words god (“deus”) and dog (“cão”) are not so closely linked. In fact, there is no direct mention of “deus” in Rosa’s text: Eh, pois, empós, o resto o senhor prove: vem o pão, vem a mão, vem o são, vem o cão. Both are fascinating. In Rosa’s excerpt, the rhythm is unmistakable and precise, despite, of course, the indices of hesitation: the commas, the Eh, the uncomfortable way of searching through prolongation and wait. This is the sort of paradox Rosa can engage within a sentence. W.Martinez’s does this as well, at a scale that reverberates beyond the sentence, and with one noticeable addition: deus. What may appear to be an overstep, to add such a weighted word that draws out wordplay but is, nevertheless, not in the source text, is exemplary of risk. The translation buzzes because of it. This is because throughout the text we encounter dogs frequently, as some primal beast on par with humans. The dog is one that masters and can be mastered. A creature that is at times its face, and at others a mask. It is a powerful presence. For the translator to be attuned to the reverent undercurrent attributed to this animal, and create within the translation such charged play in English from what was only an implication in Portuguese, is in tribute to the grand beauty within dissonance. What aberrant modes of writing and translation can teach us most assuredly, is that things, words, are not in states of rightness or wrongness, but of oscillation. This isn’t so different from what Rosa says himself: The Sir look…see: the most important and beautiful, of the world, is this: that the people are not always same, still were not completed — but that they go always shifting. They tune or detune. We find this so readily in W.Martinez’s translation, this tuning and detuning. Nancy Fumero Los Angeles GRAND SERTÃO: VEREDAS BY JOÃO GUIMARÃES ROSA TRANSLATED FROM THE PORTUGUESE BY FELIPE W.MARTINEZ Nonothing. Shots that the Sir heard were man brawling not, God be. Bleach white sights on the tree in the backyard, down in the river. By my right. I do this every day, I like; from the bad of boyhood. Thereof they came to call on me. Case of a calf: a white calf, errorful, eyes of to not be—saw selves—; and with a mask of a dog! They told me; I didn’t want to catch a sight. Same that, by the defects of birth, upturned lips, looked to be a laughing man. Folkface, dogface: they determined—it was the devil. Bananas. Killed it. Do not know who owned it. They came to borrow my guns. I caved. I’ve no power to impose. Oh, sir, you laugh certain laughs…Look: when it’s a true shot, first the dogs begin to bark, instantly—after, then, you see who’s handed death. Sir, endure, this is the Sertão. Some want that it is not: that situated Sertão is in and out of those general fields, they say, end of the road, highlands, the other Urucuia. Toleima. For those of Cortino and of Curvelo, then, isn’t here said Sertão? Ah! That there’s more! To place the Sertão it’s told: it’s where the pastures lack latches; where one can tear off ten, fifteen leagues without running into a houseinhabitant; where criminalousness lives out its christ jesus. Sifted out from the tightening grip of the law. The Urcuia comes from the western mountains. But today, its banks, give all—farmlands of farms, pastures of meadows of good yield, low tides, cultures that go kill for kill, until these virgins there are. The general fields run round. These general fields are without size. Ultimately, whichever one one approves, the Sir knows: bread or breads, it’s a question of heads…the Sertão is everywhere. Of the devi? No comment. Sir ask the dwellers. Falsely I fear they unspeak that name of his—only say: whatsitcalled. Volt! no… Whosoever over avoids it, lives with it. In the sentence of one Aristides—who exists in the first palm grove on the right hand side, called Vereda-of-Cow-Calm-of-Saint-Rita—everyone believes: he can't pass in three designated places: then can be heard the tiny cry, behind, a little voice warning:— "Here I come! Here I come!... "— that is the Capirote, the whatsitcalled... And one Jise Simplicio—who anyone from here will swear he keeps an imp in house, a little satanite, imprisoned and obliged to help in all greedful deeds; reason that Simplicio emprises en route to complete riches. As such, for this they say too that his beast bristles and refuses, denying his banner, unyielding, when he wishes to mount... Superstition. Jise Simplicio and Aristides, continue getting fatter, thence unheard or heard. Still the Sir study: right now, in these days of time, you have people purporting that the devil proper stopped, mid-passage, in Andrequice. A boy out of there, to whom'd appeared, and there lauded that, to get here—normally, by horse, a day-n-half—he was capable of such with only some twenty minutes enough... by coasting the River of Chico by the headwaters! Or, too, who knows—sans offense—will not have been, for example, even yourself the Sir who announced such, when you passed by there, for fun run funny? Thereof, not my given crime, I know that wasn't. And evil I wanted not. Only that one question, in hours, at times, brightens peaceful reason. But, the Sir understand: if such a boy, there was, he wanted to dupe. Because, hey, that, to cut the river off by the springs, would be the same thing as one redoubling in the internals of this our state of ours, costant of a journey of some three months... Then? Whatsitcalled? Dodo. The fantastication. And, the respect of giving him such these names of delicacy, is what it is for one to want to invoke that he form of form, with his presence! Not that is. I, personally, almost that have lost in him the creed, deserving to Deus; is the that to the Sir I say, to pure-secret. I know that it is well established, that it greases our Saintly-Gospels. On occasion, I conversed with a young seminarian, super suitable, conferring in the book of prayers and coated in vestments, with a stick of black-sage in hand—prosed that he went auxilitator to the father, to extract the Cujo, from the body living of an oldwoman, in Waterfalls-of-Bulls, he went with the vicar of Field-Round... I conceive. The Sir not is as I? I didn't believe a single thing. Compadre mine Quelemem describes that that which reveals effect are the low spirits meager, of third, adoing in the worst darkness and with anxieties of connecting selves with the livers—they give support. Compadre mine Quelemem is who much me consoles—Quelemem of Goias. But he has to live far from here, in Jijuja, Vereda of Buriti Dark... Ahrr, I leave myself there, that in enevildemonment or with support—the Sir too must have had known diverse, men, women. As not yes? For me, umpteen I've seen, that I've learned. Ma-Neigh, Blood-o'Other, or Legion-Lips, or Tear-em-Down, Cold-Cutter, or Sissy-Goat, one Treciziano, or Verdigris... or Hermogenes... o'them, pileload. If I could forget so many names... I'm not a man for calming horses! And, same, whom of yes of to be jagunço self enters, yea is for some competence entrant of demonion. Will it not? Will it? From first, I made and mixed, and to think not I thought. I didn't have the deadlines. I lived pulling difficult from difficult, fish alive on griddle: who lives asp'rously, no fantasies. But, now, fete of fate to me comes, and sans little disquietudes, I'm from creaky net. And myself invented in this like, of to speculate ideas. The devil exists and nonexists? I say the saying. Opennouncement. These melancholies. The Sir sees: exists waterfall; and since? But waterfall is gulch of ground, and water so pouring from it, retumbling; the Sir consume that water, or undo that bankment, remainder waterfall any? To live is negotiation much perilous. I explain to the Sir: the devil vigors inside of human, the wrinkles of human— or is the human ruin, or the human of adversess. I free, per se, citizen, is that not has devil notone. Notone!— is the that I say. The Sir approve? Me declares total, frank— is high merit that me make: and to beg might, increased. This case— by rashtravagance that me they see— is of mine certain importance. God grant not was... But, not say that the Sir, awised and instructed, that agrees in people of them?! Not? You I appreciate! Your high opinion composes my value. Yea I knew, waited for it— yea the field! Ah, a we, in oldness, we lack of to have plowing of rest. You I appreciate. Is devil notone. Nor esprit. Never I've seen. Someone ought to see, then was I myself, this your servant. Was I you to tell... Well, the devil regulate his state black, ins creatures, ins womens, ins humans. E'en: ins childrens— I declaim. Since not is said: "boy—trainee of the devil"? And ins thes uses, ins plants, ins waters, in terra, in wind... Manures. …The devil in the street, in the middle of the vortex... Hey? Hey? Ah. Figuration mine, of worse by back, the certain memories. Mal-make me! I suffer pain of to tell not…Meliorate, if chillingly: well, in a ground and with equal format of branches and leaves, not give to cassava-calm, that is eaten common, and the cassava-mad that kills? Now, the Sir yea saw a strangeness? A cassava-sweet can rapidly to turn agonizing— motives not I know, at times is said that is for replanted in the terrain always, with mutations then, of caules—go embittering, of s’much in s’much, of its self takes poisons. And, well look: the other, the cassava-mad, too is that at times can fix calm, the estimate, of is to eat sans notone mal. And what this is? Eh, the Sir yea saw, for to see, the ugliness of hate pleated, facetorqued, on the faces of one cobrarattlesnake? Observed the porker fat, capita day more felicity brute, capable of, could, snort and engulf for its own dirty coziness the world total? And sparrowhawk, blackbird, some, the features of they yea represent the need of cleave for before, rend and shred by beak, appears a knife much fine for ruin I desire. Total. Has even twisted races of stone, horrorous, venomous— that spoil mortal the aquas, if they are buried beneath of well; the devil inside of them sleeps: they are the devil. Is known? And the demon— that is only thus the significance of one mercury malign— have order of to follow the path of him, have license to brag?! Arr, he is variegated in all! What the what wastes, goes spending the devil of inside of the people, by itttybits, is the reasonable to suffer. And the delight of love—compadre mine Quelemem says. Family. Really? Is, and not is. The Sir think and not think. Total is and not is… Almost all more grave criminous ferocity, always is much good husband, good son, good father, and is good-friend-of-your-friends! I know of those. Solo that have the afters— and Deus, joined. I spy many nimbi. But, in veracity, son, too, softens. Look: one called Aleixo, resident a league from Step-of-Sour, in Of-Sand, was the man of major badness calm that yea you saw. Me agreed that near the house of his had a weir, amidst the palms, with traíras, for souls of enormous, desenormous, to the real, that received fame; the Aleixo gave of to eat to them, in hours just, they self accustomed to if assuch of lunacies, in order to gobble, seemed to be fishes instructed. One day, solo for grace rustic, he killed an oldman who by there passed, destitute begging alms. The Sir not doubt—have people, in this bored world, that kill solo in order to see someone make grimace… Eh, well, thereafter, the rest the Sir provide: comes the bread, comes the hand, comes the god, comes the dog. This Aleixo was man afamilied, had children small; they were the love of his, total, absurdity. Gave good, that not even a year there passed, of to killed the oldman poor, and the children of Aleixo there they asickened. Smallepidemic of measles, they said, but complex; they never heal. When, then, they healed. But the eyes of theirs vermillionized high in an inflame of spraining to rebellion; and nexthing— the that not I know is if they went of at once, or one later and later other and other— they remained blind. Blind, sans remission of one sweet of light of this Ours! The Sir imagine: stairset— three boys and one girl— all blind. Sans remediable. The Aleixo not lost the judgment, but he changed; ah, mutated complete— now lives of band of Deus, sweating to be good and charitous in all his hours of night and of day. Appears even that he fixed the felicity, that before not was. He himself says he was a man of luck, because Deus wanted to have pity of him, to transform for there the route of his soul. That I heard, and me it gave rage. Reason of the children. If being castigated, what culpa of the let-there-bes of Aleixo those little children had?! Compadre mine Quelemem reproved my uncertainties. That, for certain, inother life returnaound, the children too had been the most wicked, of the mass and part of the father, demons of the same kettle of place. Sir the what thinks? And the oldman, assassinated? — I know the Sir goes to discuss. Well, too. In order that he had a sin of crime, in the body, by to pay. If the people— conforming compadre mine Quelemem is who says— if the people turn to to incarnate renovated, I contemplate even that enemy of death can come as son of the enemy. Look see: if to myself I say, has a subject Pedro Pindo, neighbor of here more six leagues, man of good for all in all, he and the woman of his, always been good, of goodness. They have a son of some ten years called Valtei—name modern, is the that the population of here now appreciates, the Sir knows. Well this-little-thing, thislet, since that some understanding illuminated in him, deed demonstrated the that is: petition stepfather, acid burner, likeful of ruin of inside of the profundity of the species of its nature. In which that torments, to the slowly, of all beasts or raisinglings little that quarrel; one time he found a creole woman hooched foolish sleeping, he arranged a shard of bottle, lashed at three points on the stern of the legs of hers. The what this boy drooled seeing, is bleeding hen or to knife pig.— “I enjoy of to kill…”— one occasion he teeny me told. He opened in me a fright; because: birdy that self leans over— the flight yea is ready! Well the Sir oversee: the pa, Pedro Pindo, mode of to correct this, and the ma, they give in him, misery and mast—they cast the boy sans to eat, they tied to trees in the yard, he nude, unplumed, even in June cold, they tilled the bittybody of his with the trammel and with the goblet, after they cleansed the skin of the sanguine, with bottle gourd brine. The people know, spy, fix wasted. The boy yea relowered of thinness, the eyes entering, caress of bones, enskulled, and tuberculated, the time total hacking, coughness of the that draw parched pectorals. Arr, that now, visible, the Pindo and the woman self habituated of on him hit, of little bit in little they were creating in this a pleasure ugly of diversion— as they regulate the canings in hours certain comfortable, until they call people to see the example good. I think that boy not endure, yea there is in the ta-da, not arrive for the lent to come… Ooee-ooee, then?! Not being as compadre mine Quelemem to want, that explication is that the Sir bestowed? That boy had to be a man. He should, in swing, terrible perversities. Soul of his was in the pitch. Demonstrated. And, now, paid. Ah, but, happens, when he’s crying and paining, he suffers equal that as was as a boy good… Bird, I saw all, in this world! Yea I saw even horse with hiccups… —the that the thing most costous that is. Good, but the Sir may say, should of: and in the start— for offenses and arts, the people— as for that was that s’much amended was started? Ey, ey, ey all collided. Compadre mine Quelemem, too. Am solo a sertanite, in these high ideas I navigate mal. Am much poor poor-thing. Envy my pedigree and of ones conform the Sir, with total reading and doctoration. Not is that I be illiterate. I spelt, years and middle, midly speller, memory and palmer. I had master, Master Lucas, in the Curralinho, he memorized grammar, the operations, rule-of-three, even geography and study patria. On leaves great of paper, with caprice I traced handsome maps. Ah, not is for to speak: but, since of the start, me they thought sophisticated of side. And that I merited of to go to course latin, in Lesson Waterlily—that too they said. Time nostalgic! Going today, I appreciate a good book, despaced. On the farm The Lilittlelemon, of one mine friend Vito Soziano, so sign of this almanac thick, of logoglyphs and conundrums and other divided matters, all year come. In s’much, I place primacy is in the reading advantageous, life of saints, virtues and examples— missionary astute engambling the Indians, or Saint Francis of Assis, Saint Anthony, Saint Gerald… I like much of moral. To ratiocinate, exhort the others for the good way, to acounsel to just. Mine woman, that the Sir knows, vigils for me: much prayer. She is a blessable. Compadre mine Quelemem always says that I may to aquiet my fears on conscience, that being well-attended, terrible good-esprits me protect. Eep! With like… As is of saint effect, I help with mine to want to accredit. But not even always can I. The Sir knew: I total the mine life I thought for me, lining, I am born different. I am and I same. I divert of total the world… I almost that nothing not I know. But I disconfide of many things. The Sir, conceding, I say: in order to think long, I am dog master— the Sir loose in mine front an idea ease and I research that by profundity of total the backwoods, amen! Look: the should of to have, was of so reunited-selves the wise, politicos, constitutions graded, closed the definitive the notion— to proclaim for one time, art assemblies, that not have devil notone, not exists, not possible. Valor of law! Solo assuch, they gave tranquility good to the people. Because the government not cares?! Ah, I know that not is possible. Not me settled the Sir for philistine. One this is to place ideas arranged, other is to deal with country of people, of flesh and sanguine, of thousand-and-many miseries… S’many people—gives scare of to know—and notone so calms: All nascenting, crescendoing, so wedding, wanting collocation of employment, consumables, health, abundance, to be important, wanting rain and affairs good… Of luck that lacks of so to choose: or we t’weave of to live in the salacious common, or care solo of religion solo. I could to be: father clergyman, if not chief of jagunços; for other things not was I birthed. But mine oldness yea principaled I erred of total account. And the rheumatism… There as whom says: in the primers. Ahem. Hey? Hey? The that more I think, I testify and explain: all-the-world is mad. The Sir, I, we, the people all. For this is that so lacks principally of religion: in order to desendodorize, to disdodoate. Pray is that heals of lunacy. In the general. This is that is the salvation-of-the-soul…Much religion your servant! I here, not I lose occasion of religion. I profit of all. I drink water of all rivers… One solo, for me is little, maybe not me arrives. I pray christian, catholic, I burrow the certain; and I accept the prayers of compadre mine Quelemem, doctrine of he, of Kardec. But, when I can, I go in the Mindubim, where one Matias is believer, methodist: the people so accuse of sinner, reads high the bible, and why, singing hymns beautiful of his. Total me quiets, me suspends. Whatever small shade me refreshes. But is solo much provisory. I wanted to pray— the time total. Many people not me approve, they think that law of Deus is privileges, invariable. And I! Doof! I Detest! The what I am? — the what I do, that want, much curia. And in face of total I face, executed. I? —not I trammel. Look: I have a black girl, Maria Leoncia, long from here not she lives, the prayers of her afame much virtue of power. Well to her I pay, every month— ordering of to pray for me one third, every saint day, and, on the Sundays, a rosary. Value, so values. Mine woman not sees mal in this. And I am, yea mandated word for an other, of the voyage-voyage, a Izina Calanga, in order to come here, I heard of that prayer too with grand mermermerits, I go to effect with she treatment equal. I want handful of those, me defending in Deus, reunited of me in volta… Cuts of Christ! To live is much perilous… To want the good with too much force, of incertain way, can yea to be being so wanting the mal, per to initiate. These humans! All they pull the world for itself, for the to concert amended. But capita one solo sees and understands the things of one his world. Amountain, the most supro, most serious was Mediero Vaz. That one man ancient… his Joaozy Ben-Ben, the most brave of all, no-one never can decipher how he by inside consisted. Joca Ramiro— grand man prince!— was politico. Zé Bebelo wanted to be politico, but had and not had luck: fox that lingered. So Candelario so demonized, by to think that was with illness mal. Titao Passos was the by the appreciation of friends: solo per via of them, of his same amities, were that such high so ajagunçoed. Antonio Do— severe bandit. But by half, grand majority half that be. Andalecio, in the profound, a good man-of-good, being raving in his total justice. Ricardao, same, wanted was to be rich in peace: for this he warred. Solo the Hermogenes was that born formed tiger, and assassinite. And the “Ofidios White”? Ah, not me speak. Ah this… joyless mischeivious, that was— that was a poor boy of the destiny… So good, congruous. The Sir heard, I you told: the ruin with the ruin, they terminate by the spine-bushes so to crack— Deus awaits that spendance. Boy!: Deus is patience. The contrary, is the devil. So consumes. The Sir file knife on knife— and file— that so they scrape. Even the rocks of the profound, one of in the other, they go-so aroundabounding even, that the rivulet rolls. Per enquantity, that I think, total as hath, in this world, is because so merits and lacks. Afterly precise. Deus not so reports with rifle, not garrotes the regulation. For what? Quit: goof with goof—one day, some illumination and learn: smart. Solo that, at times, for most auxiliar, Deus begets, in the middle, a pinch of pepper… Therebe? Well, for example: some time, I went of train, there in Seven-Lagoons, for parts of to consult a medical, of name me indicated. He went vested well, and in car of first, by via of the doubts, not me they shadowed for jagunço ancient. It goes and happens, that, close same of me, enfront, he took aseat, returning from the wild North, a mac Jazevedao, delegate professionale. Came with a capanga of his, an undercover, and I well knew the two, of that s’much a was ruin, as the other ruin was. The veracity to say, first I had the strict of me to surpasss for one lonng, to mutate of my place. Judgement me told, meliorate stay. Well, looking, I looked. And— you I tell: never I saw face of man furnished of brutez or malady more, of the them in that. As that was ogre, trussed of thickset, relustered of crude in the eyes small, and armed a chin of stone, toweringbrow; not of mid nor forehead. Not laughed, not so laughed not even one time; but, speaking or silent, the people appeared always to him some teeth, prey pointed of canids. Arr, and blustered, an ittybit. Solo growled curt, low, the mid-words grizzled. He came relooking, historicizing the documents— one by one the leaves with portraits and with the blacks of the digits of jagunços, lifters of horses and criminouses of death. That application of work, in one thing of those, generated the ire in the people. The undercover, busybodyguard, total close, seated joined, attending, excelling of to be dog. Me made a dread, but solo in the goof of the corpus, not in the intern of the courages. One hour, one of those reports fell— and I bent quickly, I knew there precisely by why, not I wanted, not I thought— even today I raise shame of this— I picked the paper of the ground, and delivered to him. Thereof, I say: I had more rage, because I did that; but there yea it was done. The man not even me looked, not even said notone thankfulment. Event he soles of the shoes of his— solo looking— that soles rough thick, bent of enormous, appearing iron bronzed. Because I knew: This Jazevedao, when he apprehended someone, the primary quiet thing that proceeded was that he came entering, sans to have to to say, feigning some hurry, and go stepping on the top of the feet of the poorthings. And that on these occasions he gave laughters, gave… Well, geck! I delivered to him the leaf of paper, and went leaving of there, by to have hand on me of not to destroy by shots that subject. Meat that much they weigh… And umbilicated beginning of belly pot bellied, that me created will… With my lightness, joyful that I’d kill. But, the barbarities that this delegate made and happened, the Sir not even has callus in heart to be able me to hear. He achieved of many men and women to cry blood, for the simple universolo ours here. Sertão. The Sir knows: sertão is where mandates who is strong, with the guile. And bullet is a tidbit of metal… S’much, I say: Jazevedao— one assuch, should of to have, needed? Ah, need. Leather ruined is that calls goad of point. That there be that, after— business particular of he— in the life or in the other, each Jazevedao, accomplished the that he has, desclimbs in his time of pain, too, until to pay the that he gave— compadre mine Quelemem is there, in order to fiscalize. The Sir knows: the peril that is to live… But solo of the mode, of these, by ugly instrument, was that the jagunsaga so finished. Sir thinks that Antonio Do or Olivino Oliviano were going to fix goodies by pure spelling of itself, or by begging of the infelicitous, or by always to hear sermon of father? You I think! In the aims… Of jagunço comported active in order so to repent in the middle of his jagunsagas, solo I lay of one: called Joe Cazuzo— was in smashing of one shotshow, for on the summit of the place Sierra New, district of river rusted, on the stream Traçadal. We made mal minority small, and they closed in order summit of us the personnel of one Coronel Adalvino, forted politico, with many soldiers uniformed in the center, commanding of the Lieutenant Epiphany Helm, that after fixed captain. We lasted hour more hour, and yea gave almost of encircled. There, of misslip, that Joe Cazuzo— man much valiant— so kneeled turned on the ground of the thick, lifted the arms that not even shoots of Jatoba dry, and solo yell, howl clear and howl deaf:— “I saw the Virgin Ours, in the resplendor of the Heavens, with her children of angels!... ” He screamed not touched. — “I saw the Virgin!... ” He ensouled? We desequaled. Bolt for my horse—that I thought— I leaped in mal seat, noteven I knew in which rupture-time I unfastened the halter, of tied up it foot of timber. I flew, arrived. Bullet come. The pasture roared. In the brush, the fear of the people so goes to the whole, one fear intentional. I could to lash out, fated burro brute, giv-that, giv-that. Some two or three bullets so drovein the pad of the mine saddle, they perforated of to tear away almost much the kapok of the filling. Horse trembled in pro, in middle of gallop, I know: thinks in the owner. I not fit of to be more well shrunken. Bulleted came to the sack that I had on the back, with few mine things. And other, of fusil, in ricochet decreed, heated my thigh, sans me wound, the Sir see: bullet does the what to want—so pierced impressed, between in me and the harness! Times crazy… Burumbum!: the horse so kneeled in the fall, dead perhaps, and I yea falling for front, embraced in foliage full, branched and linias, that me swayed and skewered, done I was pendulating in web of spider… Whither? I traversed that life total… Of fear of anxiety, I ruptured to read with mine corpus that forest, I know there — and me fell world below, rolled for the hollow of a grotto closed of shrubs, always me grasped— rolled same assuch: after: after, when I saw mine hands, total on they that not was withdrawn sanguine, was smeared green, on the digits, of leaves living that I pulled and mashed… I landed on the sedge of the profound— and a beast dark gave a releap, with a sneeze, too mad of fright: that was a papa-mel, that I descried; in order to flee, this is solely. Bigger being I, me doused mine overcoat; I spigotted total. And of one bit of thought: if that beast irara lying there then there not had cobra. I took the place of his. Existed cobra notone. I could me to lose. I was solo spineless, softness, but that not deadened, inside, the collisions of the heart. I gasped. I conceived that they came, me kill. Not even did mal, me mattered not. Assuch, some moments, at least I guarded the license of term in order me to rest. Conforming I thought in Diadorim. Solo I thought was in he. One joão-congo sang. I wanted to die thinking in my friend Diadorim, hand-o-bro, who was on the Sierra of WoodO’Bow, almost on the border baiana, with our other half of the so-candelarios… With my friend Diadorim me embraced, sentiment my went-flew right for he… Ay, arr, but: that this mine mouth not has order notone. I am accounting outside, things divagated. In the Sir me confide? Til-that, til-that. Say the angel-of-the-guard… But, conforming I came: after so knew, that same the soldiers of the Lieutenant and the goats of Coronel Adalvino remitted of to respect the blast of that Joe Cazuzo. And that this ended being the man most pacificious of the world, fabricator of oil and sacristan, in the Saint Sundays White. Times! For total, cleaned revelation, I fix thinking. I like. Meliorate, for the idea if well to open, is travelling in train-of-iron. Could, lived to top and to bottom, inside of it. Information that I ask: same in the Heavens, end of end, how is that the soul wins so to forget s’much sufferments and maladies, in the received and in the given? The how? The Sir knows: are things of hideous ofmuch, have. Pain of corpus and pain of idea mark forted, that forted as the total love and rage of hate. Goes, sea… Of luck that, then, the Firmiano, by appellationed Louse-of-Snake, so leoprosized with the leg disconformed, thickening, of that disease that not so cures; and not discern almost more, constant the branchials in the eyes, of the cataracts. Of before, years, had to of so disarray of the jagunsaga. Well, one occasion, some was on the ranch of his, on the High Jeuitai, after accounted—that, turns time, comes subject, he would say: “Me give yearning is of to seize a soldier, and such, for one good flay, with knife blind… But, first, to castrate…” The Sir conceive? Who has more dose of demon in self is Indian, any race of brusque. Folk see nation ofthese, for there profound of the generals of Goias, theofwhere has vagarous grand rivers, of aquas always so clear pleasantly, running of down crystal rosed… Louse-of-Snake gave of sanguine of heathen. Sir me will say: but that he pronounced that out of mouth, manner of to represent that yet not was old decadent. Opus of to oppose, for fear of to be tame, and cause in order so to see respected. Total listened for such rule: palavered of ruins, for more so valued, because we to the environs is hard durability. The worst, but, is that they finish, through the same ford, given of one day to execute the declared, in the real. I saw s’much crudity! Pain not pays to account; if I go, I collide. And me dedrip, three that me sicken, this total. Me convokes that the personnel, today in day, is good of heart. This is, good in the trivial. Malices wildwants, and perversities, always have some, but scarcities. Generation mine, true, was not assuch. Ah, goes to turn a time, in which not is used more to kill people… I yea am old. Good, I was saying: question, this that me excavates… Ah, I formed that question, for compadre mine Quelemem. That me responded: that, for close to heaven, we so amplified so, that total the uglies past so exhaled of not to be—fated sans-modus from time of youngster, mal-arts. As we not lack of to have remorse of the which divulged in the pulsation of his nightmares of one night. Assuch that: fleeced-so, flourished-so! Ahem. For this said, is that the journey to the Heavens is delayed. I confide with compadre mine Quelemem, the Sir knows: reason of creed same that has—that, for total the mal, that so does, one day so repays, the exact. Subject assuch rises three times, in ante of to want to facilitate in any minutia reprehensible… Compadre mine Quelemem never speaks vacant, not subtreats. Solo that this to he not I go to expose. We never should have to declare that accept entire the alien—that is what is the rule of the king! The Sir look…see: the most important and beautiful, of the world, is this: that the people are not always same, still were not completed — but that they go always shifting. They tune or detune. Truth major. Is the that the life me taught. This that me animates, mound. And, other thing: the devil and the brutes; but Deus is treacherous! Ah, a beauty of treacherous— gives like! The force of his, when he wants— boy!— me gives the fear dread! Deus comes coming: no one not sees. He does in the law of gentle— assuch is the miracle. And Deus attacks beautiful, so amusing, so economizes. The well: one day in a tannery, the little knife mine I had dropped inside of a tank, solo soup of bark of tan, stryphnodendron adstringens, angico, there I know. —“Tomorrow I try…”— I said, withmyself. Because it was of night, light notone I not disputed. Ah, then, I found: on the other day, early, the knife, the iron of it, had been gnawed, almost by half, by that aqua dark, total quiet. I left, for more to see. Crack, fuse! Know the what was? Well, in that same of afternoon, there: of the little knife solo so found the handle… The handle, for not to be of cold metal, but of horn of deer. There is: Deus… Good, the Sir heard knows, the that knows me understands… We sum, not think that religion fractures. Sir think the contrary. Visible that, those other times, I painted—belief that the neoglaziovia variegata lifts the flower. Ah, good my joy… Boyhood. But boyhood is task for more later so to deny. Too, I of that of to think in vague in s’much, lost mine hand-of-man for the management hot, in the middle of all. But, today, that I ratiocinated, and think the endeavor, not nor for this not I give for low my competence, in a fire-and-iron. The to see. Would approach would come here with war on me, with bad parts, with other laws, or with excessive looks, and I even draw to ignite this zone, ay, if, if! Is in the mouth of the blunderbuss: is in the rete-te-tem… And lonelyonly not I am, there-of-the. For not this, I was I placed encircle my mine people. Look the Sir: here, close, vereda below, the Paspe — cropper my — is mine. More league, if that, have the Herpetotheres, and have the compadre Ciril, him and three children, I know that they serve. Band of that hand, the Alaripe: knew the Sir the that is that so boasts, in rifleation and by the knife, one cearense did this! After more: the João Innatal, the Quipes, Lophiosilurus-of-claws. And the Fafafa— this gave fights high, all side with me, in the combat old of the Anteater-such: we cleaned the wind of whom not had order of to respirate, and ante these we desencompassed… The Fafafa has a mass of mares. He raises horses good. Even a little more distant, on the ped-of-sierra, of band mine was the Sesfred, Jesualdo, the Nelson, and João Concliz. Some others. The Triol… And not I go valuing? I leave terra with them, of theirs the what is mine is, we close that we not even brothers. For what I want to gather richness? They are there, of arms aireated. Enemy to come, we cross called, gathering: is hour of one good shotshowerment in peace, they exp’riment to see. I say this to the Sir, of confidence. Too, not go to think in double. We want is to work, propose tranquility. Of me, person, I live for mine woman, that total mode-meliorate merits, and for the devotion. Well-to want of mine woman was that me assisted, prayers of hers, graces. Love comes of love. I say. In Diadorim, I think too— but Diadorim is the mine nebulina… Now, well: not I wanted to touch on this more— of the Tineaous; arrive. But has a nevertheless: I ask: the Sir believe, think trust of truth in that parlance, of with the demon so to able to deal with pact? No, no is no? I knew that not there. I spoke of favas. But I like of total good confirmation. To vend you proper soul… Inventionate false! And, soul, the what is? Soul of has to be thing internal supremed, much more of the of inside, and is solo, of the that one if thought: ah, soul sheer! Decision of to vend soul is fearless moll, fantasied of moment, has not the obedience legal. Can I to vend those good terras, thereof of between the Veredas-Four— that are of one Mr. Admiral, who resides in the capital federal? Can I some? Then, if one boy boy is, and for this not so authorizes of to negotiate… And we, this I know, at times is solo fated boy. Mal that in mine life I prepared, I was in a certain infancy in dreams — total runs and arrives so swift —; will be that if hath flame of responsibilities? If dream; yea so did… I gave rapadura to the chump! Ahem. Well. If his soul, and has, it is of Deus established, not even that the person want or not want. Not is vendible. The Sir not thinks? Me declare, frank, I beg. Ah, you I appreciate. You so see that the Sir knows much, in idea firm, beyond of to have letter of doctor. You I appreciate, for much. Your company me gives high pleasures. In terms, I liked that I would live here, or close, was a help. Here not so has conviviation that to instruct. Sertão. Knows the Sir: sertão is where the thought of the people so forms more forted of the than power of the place. To live is much perilous… Eh, that you so go? Yeayea? Is that not. Today, no. Tomorrow, no. Not I consense. The Sir me forgive, but in endeavor of mine friendship accept: the Sir stay. After fifth of-morning-early, the Sir wanting to go, then goes, same me leaves feeling your absence. But, today or tomorrow, no. Visit, here in house, with me, is for three days! But, the Sir really intends to trespass the field this sea of territotires, for sortment of to confer the what exists? You have your motives. Now— I say for me — the Sir comes, came late, Times were, the customs mutate. Almost that, of legitimate loyal, little surplus, not even no excess more nothing. The bands good of valientoughs they reparted their end; many who were jagunço, by ouch pain, beg alms. Same as the herdsmen they doubt of to come in the commerce vested of clothes entire of leather, they think that garb of jerkin is ugly and boor. And even the herd in the shrubbed pasture goes waning less mad, more educated: casted of zebu, dissee with the rest of corralers and captiveborns. Always, in the generals is to the poverty, to the sadness. A sadness that even gladdens. But, then, for a crop reasonable of bizzarancies, I recounsel of the Sir to entest journey more dilated. Not were my desmight, by acids and rheumatism, there I went. I guided the Sir till total. March 2013 San Diego, CA ORIGINAL TEXT NONADA. TIROS QUE O SENHOR ouviu foram de briga de homem não, Deus esteja. Alvejei mira em árvores no quintal, no baixo do córrego. Por meu acerto. Todo dia isso faço, gosto; desde mal em minha mocidade. Daí, vieram me chamar. Causa dumbezerro: um bezerro branco, erroso, os olhos de nem ser – se viu –; e com máscara de cachorro. Me disseram; eu não quis avistar. Mesmo que, por defeito como nasceu, arrebitado de beiços, esse figurava rindo feito pessoa. Cara de gente, cara de cão: determinaram – era o demo. Povo prascóvio. Mataram. Dono dele nem sei quem for. Vieram emprestar minhas armas, cedi. Não tenho abusões. O senhor ri certas risadas... Olhe: quando é tiro de verdade, primeiro a cachorrada pega a latir, instantaneamente – depois, então, se vai ver se deu mortos. O senhor tolere, isto é o sertão. Uns querem que não seja: que situado sertão é por os campos-gerais a fora a dentro, eles dizem, fim de rumo, terras altas, demais do Urucuia. Toleima. Para os de Corinto e do Curvelo, então, o aqui não é dito sertão? Ah, que tem maior! Lugar sertão se divulga: é onde os pastos carecem de fechos; onde um pode torar dez, quinze léguas, sem topar com casa de morador; e onde criminoso vive seu cristo-jesus, arredado do arrocho de autoridade. O Urucuia vem dos montões oestes. Mas, hoje, que na beira dele, tudo dá – fazendões de fazendas, almargem de vargens de bom render, as vazantes; culturas que vão de mata em mata, madeiras de grossura, até ainda virgens dessas lá há. O gerais corre em volta. Esses gerais são sem tamanho. Enfim, cada um o que quer aprova, o senhor sabe: pão ou pães, é questão de opiniães... O sertão está em toda a parte. Do demo? Não gloso. Senhor pergunte aos moradores. Em falso receio, desfalam no nome dele – dizem só: o Que-Diga. Vote! não... Quem muito se evita, se convive. Sentença num Aristides – o que existe no buritizal primeiro desta minha mão direita, chamado a Vereda-da-Vaca-Mansa-deSanta-Rita – todo o mundo crê: ele não pode passar em três lugares, designados: porque então a gente escuta um chorinho, atrás, e uma vozinha que avisando: – “Eu já vou! Eu já vou!...” – que é o capiroto, o que-diga... E um José Simpilício – quem qualquer daqui jura ele tem um capeta em casa, miúdo satanazim, preso obrigado a ajudar em toda ganância que executa; razão que o Simpilício se empresa em vias de completar de rico. Apre, por isso dizem também que a besta pra ele rupeia, nega de banda, não deixando, quando ele quer amontar... Superstição. José Simpilício e Aristides, mesmo estão se engordando, de assim nãoouvir ou ouvir. Ainda o senhor estude: agora mesmo, nestes dias de época, tem gente porfalando que o Diabo próprio parou, de passagem, no Andrequicé. Um Moço de fora, teria aparecido, e lá se louvou que, para aqui vir – normal, a cavalo, dum dia-e-meio – ele era capaz que só com uns vinte minutos bastava... porque costeava o Rio do Chico pelas cabeceiras! Ou, também, quem sabe – sem ofensas – não terá sido, por um exemplo, até mesmo o senhor quem se anunciou assim, quando passou por lá, por prazido divertimento engraçado? Há-de, não me dê crime, sei que não foi. E mal eu não quis. Só que uma pergunta, em hora, às vezes, clareia razão de paz. Mas, o senhor entenda: o tal moço, se há, quis mangar. Pois, hem, que, despontar o Rio pelas nascentes, será a mesma coisa que um se redobrar nos internos deste nosso Estado nosso, custante viagem de uns três meses... Então? Que-Diga? Doideira. A fantasiação. E, o respeito de dar a ele assim esses nomes de rebuço, é que é mesmo um querer invocar que ele forme forma, com as presenças! Não seja. Eu, pessoalmente, quase que já perdi nele a crença, mercês a Deus; é o que ao senhor lhe digo, à puridade. Sei que é bem estabelecido, que grassa nos Santos- Evangelhos. Em ocasião, conversei com um rapaz seminarista, muito condizente, conferindo no livro de rezas e revestido de paramenta, com uma vara de maria-preta na mão – proseou que ia adjutorar o padre, para extraírem o Cujo, do corpo vivo de uma velha, na Cachoeira-dos-Bois, ele ia com o vigário do Campo-Redondo... Me concebo. O senhor não é como eu? Não acreditei patavim. Compadre meu Quelemém descreve que o que revela efeito são os baixos espíritos descarnados, de terceira, fuzuando nas piores trevas e com ânsias de se travarem com os viventes – dão encosto. Compadre meu Quelemém é quem muito me consola – Quelemém de Góis. Mas ele tem de morar longe daqui, na Jijujã, Vereda do Buriti Pardo... Arres, me deixe lá, que – em endemoninhamento ou com encosto – o senhor mesmo deverá de ter conhecido diversos, homens, mulheres. Pois não sim? Por mim, tantos vi, que aprendi. Rincha- Mãe, Sangued’Outro, o Muitos-Beiços, o Rasgaem-Baixo, Faca-Fria, o Fancho-Bode, um Treciziano, o Azinhavre... o Hermógenes... Deles, punhadão. Se eu pudesse esquecer tantos nomes... Não sou amansador de cavalos! E, mesmo, quem de si de ser jagunço se entrete, já é por alguma competência entrante do demônio. Será não? Será? De primeiro, eu fazia e mexia, e pensar não pensava. Não possuía os prazos. Vivi puxando difícil de dificel, peixe vivo no moquém: quem mói no asp’ro, não fantaseia. Mas, agora, feita a folga que me vem, e sem pequenos dessossegos, estou de range rede. E me inventei neste gosto, de especular idéia. O diabo existe e não existe? Dou o dito. Abrenúncio. Essas melancolias. O senhor vê: existe cachoeira; e pois? Mas cachoeira é barranco de chão, e água se caindo por ele, retombando; o senhor consome essa água, ou desfaz o barranco, sobra cachoeira alguma? Viver é negócio muito perigoso... Explico ao senhor: o diabo vige dentro do homem, os crespos do homem – ou é o homem arruinado, ou o homem dos avessos. Solto, por si, cidadão, é que não tem diabo nenhum. Nenhum! – é o que digo. O senhor aprova? Me declare tudo, franco – é alta mercê que me faz: e pedir posso, encarecido. Este caso – por estúrdio que me vejam – é de minha certa importância. Tomara não fosse... Mas, não diga que o senhor, assisado e instruído, que acredita na pessoa dele?! Não? Lhe agradeço! Sua alta opinião compõe minha valia. Já sabia, esperava por ela-já o campo! Ah, a gente, na velhice, carece de ter sua aragem de descanso. Lhe agradeço. Tem diabo nenhum. Nem espírito. Nunca vi. Alguém devia de ver, então era eu mesmo, este vosso servidor. Fosse lhe contar... Bem, o diabo regula seu estado preto, nas criaturas, nas mulheres, nos homens. Até: nas crianças – eu digo. Pois não é ditado: “menino – trem do diabo”? E nos usos, nas plantas, nas águas, na terra, no vento... Estrumes. ... O diabo na rua, no meio do redemunho... Hem? Hem? Ah. Figuração minha, de pior pra trás, as certas lembranças. Mal hajame! Sofro pena de contar não... Melhor, se arrepare: pois, num chão, e com igual formato de ramos e folhas, não dá a mandioca mansa, que se come comum, e a mandioca-brava, que mata? Agora, o senhor já viu uma estranhez? A mandioca-doce pode de repente virar azangada – motivos não sei; às vezes se diz que é por replantada no terreno sempre, com mudas seguidas, de manaíbas – vai em amargando, de tanto em tanto, de si mesma toma peçonhas. E, ora veja: a outra, a mandiocabrava, também é que às vezes pode ficar mansa, a esmo, de se comer sem nenhum mal. E que isso é? Eh, o senhor já viu, por ver, a feiúra de ódio franzido, carantonho, nas faces duma cobra cascavel? Observou o porco gordo, cada dia mais feliz bruto, capaz de, pudesse, roncar e engolir por sua suja comodidade o mundo todo? E gavião, corvo, alguns, as feições deles já representam a precisão de talhar para adiante, rasgar e estraçalhar a bico, parece uma quicé muito afiada por ruim desejo. Tudo. Tem até tortas raças de pedras, horrorosas, venenosas – que estragam mortal a água, se estão jazendo em fundo de poço; o diabo dentro delas dorme: são o demo. Se sabe? E o demo – que é só assim o significado dum azougue maligno – tem ordem de seguir o caminho dele, tem licença para campear?! Arre, ele está misturado em tudo. Que o que gasta, vai gastando o diabo de dentro da gente, aos pouquinhos, é o razoável sofrer. E a alegria de amor – compadre meu Quelemém, diz. Família. Deveras? É, e não é. O senhor ache e não ache. Tudo é e não é... Quase todo mais grave criminoso feroz, sempre é muito bom marido, bom filho, bom pai, e é bom amigo-de-seus-amigos! Sei desses. Só que tem os depois – e Deus, junto. Vi muitas nuvens. Mas, em verdade, filho, também, abranda. Olhe: um chamado Aleixo, residente a légua do Passo do Pubo, no da-Areia, era o homem de maiores ruindades calmas que já se viu. Me agradou que perto da casa dele tinha um açudinho, entre as palmeiras, com traíras, pra-almas de enormes, desenormes, ao real, que receberam fama; o Aleixo dava de comer a elas, em horas justas, elas se acostumaram a se assim das locas, para papar, semelhavam ser peixes ensinados. Um dia, só por graça rústica, ele matou um velhinho que por lá passou, desvalido rogando esmola. O senhor não duvide – tem gente, neste aborrecido mundo, que matam só para ver alguém fazer careta... Eh, pois, empós, o resto o senhor prove: vem o pão, vem a mão, vem o são, vem o cão. Esse Aleixo era homem afamilhado, tinha filhos pequenos; aqueles eram o amor dele, todo, despropósito. Dê bem, que não nem um ano estava passado, de se matar o velhinho pobre, e os meninos do Aleixo aí adoeceram. Andaço de sarampão, se disse, mas complicado; eles nunca saravam. Quando, então, sararam. Mas os olhos deles vermelhavam altos, numa inflama de sapiranga à rebelde; e susseguinte – o que não sei é se foram todos duma vez, ou um logo e logo outro e outro – eles restaram cegos. Cegos, sem remissão dum favinho de luz dessa nossa! O senhor imagine: uma escadinha – três meninos e uma menina – todos cegados. Sem remediável. O Aleixo não perdeu o juizo; mas mudou: ah, demudou completo – agora vive da banda de Deus, suando para ser bom e caridoso em todas suas horas da noite e do dia. Parece até que ficou o feliz, que antes não era. Ele mesmo diz que foi um homem de sorte, porque Deus quis ter pena dele, transformar para lá o rumo de sua alma. Isso eu ouvi, e me deu raiva. Razão das crianças. Se sendo castigo, que culpa das hajas do Aleixo aqueles meninozinhos tinham?! Compadre meu Quelemém reprovou minhas incertezas. Que, por certo, noutra vida revirada, os meninos também tinham sido os mais malvados, da massa e peça do pai, demônios do mesmo caldeirão de lugar. Senhor o que acha? E o velhinho assassinado? – eu sei que o senhor vai discutir. Pois, também. Em ordem que ele tinha um pecado de crime, no corpo, por pagar. Se a gente – conforme compadre meu Quelemém é quem diz – se a gente torna a encarnar renovado, eu cismo até que inimigo de morte pode vir como filho do inimigo. Mire veja: se me digo, tem um sujeito Pedro Pindó, vizinho daqui mais seis léguas, homem de bem por tudo em tudo, ele e a mulher dele, sempre sidos bons, de bem. Eles têm um filho duns dez anos, chamado Valtei – nome moderno, é o que o povo daqui agora apreceia, o senhor sabe. Pois essezinho, essezim, desde que algum entendimento alumiou nele, feito mostrou o que é: pedido madrasto, azedo queimador, gostoso de ruim de dentro do fundo das espécies de sua natureza. Em qual que judia, ao devagar, de todo bicho ou criaçãozinha pequena que pega; uma vez, encontrou uma crioula bentabêbada dormindo, arranjou um caco de garrafa, lanhou em três pontos a popa da perna dela. O que esse menino babeja vendo, é sangrarem galinha ou esfaquear porco. – “Eu gosto de matar...” – uma ocasião ele pequenino me disse. Abriu em mim um susto; porque: passarinho que se debruça – o vôo já está pronto! Pois, o senhor vigie: o pai, Pedro Pindó, modo de corrigir isso, e a mãe, dão nele, de miséria e mastro – botam o menino sem comer, amarram em árvores no terreiro, ele nu nuelo, mesmo em junho frio, lavram o corpinho dele na peia e na taca, depois limpam a pele do sangue, com cuia de salmoura. A gente sabe, espia, fica gasturado. O menino já rebaixou de magreza, os olhos entrando, carinha de ossos, encaveirada, e entisicou, o tempo todo tosse, tossura da que puxa secos peitos. Arre, que agora, visível, o Pindó e a mulher se habituaram de nele bater, de pouquinho em pouquim foram criando nisso um prazer feio de diversão – como regulam as sovas em horas certas confortáveis, até chamam gente para ver o exemplo bom. Acho que esse menino não dura, já está no blimbilim, não chega para a quaresma que vem... Uê-uê, então?!Não sendo como compadre meu Quelemém quer, que explicação é que o senhor dava? Aquele menino tinha sido homem. Devia, em balanço, terríveis perversidades. Alma dele estava no breu. Mostrava. E, agora, pagava. Ah, mas, acontece, quando está chorando e penando, ele sofre igual que se fosse um menino bonzinho... Ave, vi de tudo, neste mundo! lá vi até cavalo com soluço... – o que é a coisa mais custosa que há. Bem, mas o senhor dirá, deve de: e no começo – para pecados e artes, as pessoas – como por que foi que tanto emendado se começou? Ei, ei, aí todos esbarram. Compadre meu Quelemém, também. Sou só um sertanejo, nessas altas idéias navego mal. Sou muito pobre coitado. Inveja minha pura é de uns conforme o senhor, com toda leitura e suma doutoração. Não é que eu esteja analfabeto. Soletrei, anos e meio, meante cartilha, memória e palmatória. Tive mestre, Mestre Lucas, no Curralinho, decorei gramática, as operações, regra-de-três, até geografia e estudo pátrio. Em folhas grandes de papel, com capricho tracei bonitos mapas. Ah, não é por falar: mas, desde o começo, me achavam sofismado de ladino. E que eu merecia de ir para cursar latim, em Aula Régia – que também diziam. Tempo saudoso! Inda hoje, apreceio um bom livro, despaçado. Na fazenda O Limãozinho, de um meu amigo Vito Soziano, se assina desse almanaque grosso, de logogrifos e charadas e outras divididas matérias, todo ano vem. Em tanto, ponho primazia é na leitura proveitosa, vida de santo, virtudes e exemplos – missionário esperto engambelando os índios, ou São Francisco de Assis, Santo Antônio, São Geraldo... Eu gosto muito de moral. Raciocinar, exortar os outros para o bom caminho, aconselhar a justo. Minha mulher, que o senhor sabe, zela por mim: muito reza. Ela é uma abençoável. Compadre meu Quelemém sempre diz que eu posso aquietar meu temer de consciência, que sendo bem-assistido, terríveis bons-espíritos me protegem. Ipe! Com gosto... Como é de são efeito, ajudo com meu querer acreditar. Mas nem sempre posso. O senhor saiba: eu toda a minha vida pensei por mim, forro, sou nascido diferente. Eu sou é eu mesmo. Diverjo de todo o mundo... Eu quase que nada não sei. Mas desconfio de muita coisa. O senhor concedendo, eu digo: para pensar longe, sou cão mestre – o senhor solte em minha frente uma idéia ligeira, e eu rastreio essa por fundo de todos os matos, amém! Olhe: o que devia de haver, era de se reunirem-se os sábios, políticos, constituições gradas, fecharem o definitivo a noção – proclamar por uma vez, artes assembléias, que não tem diabo nenhum, não existe, não pode. Valor de lei! Só assim, davam tranqüilidade boa à gente. Por que o Governo não cuida?! Ah, eu sei que não é possível. Não me assente o senhor por beócio. Uma coisa é pôr idéias arranjadas, outra é lidar com país de pessoas, de carne e sangue, de mil-e-tantas misérias... Tanta gente – dá susto de saber – e nenhum se sossega: todos nascendo, crescendo, se casando, querendo colocação de emprego, comida, saúde, riqueza, ser importante, querendo chuva e negócios bons... De sorte que carece de se escolher: ou a gente se tece de viver no safado comum, ou cuida só de religião só. Eu podia ser: padre sacerdote, se não chefe de jagunços; para outras coisas não fui parido. Mas minha velhice já principiou, errei de toda conta. E o reumatismo... Lá como quem diz: nas escorvas. Ahã. Hem? Hem? O que mais penso, testo e explico: todo-omundo é louco. O senhor, eu, nós, as pessoas todas. Por isso é que se carece principalmente de religião: para se desendoidecer, desdoidar. Reza é que sara da loucura. No geral. Isso é que é a salvaçãoda- alma... Muita religião, seu moço! Eu cá, não perco ocasião de religião. Aproveito de todas. Bebo água de todo rio... Uma só, para mim é pouca, talvez não me chegue. Rezo cristão, católico, embrenho a certo; e aceito as preces de compadre meu Quelemém, doutrina dele, de Cardéque. Mas, quando posso, vou no Mindubim, onde um Matias é crente, metodista: a gente se acusa de pecador, lê alto a Bíblia, e ora, cantando hinos belos deles. Tudo me quieta, me suspende. Qualquer sombrinha me refresca. Mas é só muito provisório. Eu queria rezar – o tempo todo. Muita gente não me aprova, acham que lei de Deus é privilégios, invariável. E eu! Bofe! Detesto! O que sou? – o que faço, que quero, muito curial. E em cara de todos faço, executado. Eu não tresmalho! Olhe: tem uma preta, Maria Leôncia, longe daqui não mora, as rezas dela afamam muita virtude de poder. Pois a ela pago, todo mês – encomenda de rezar por mim um terço, todo santo dia, e, nos domingos, um rosário. Vale, se vale. Minha mulher não vê mal nisso. E estou, já mandei recado para uma outra, do Vau-Vau, uma Izina Calanga, para vir aqui, ouvi de que reza também com grandes meremerências, vou efetuar com ela trato igual. Quero punhado dessas, me defendendo em Deus, reunidas de mim em volta... Chagas de Cristo! Viver é muito perigoso... Querer o bem com demais força, de incerto jeito, pode já estar sendo se querendo o mal, por principiar. Esses homens! Todos puxavam o mundo para si, para o concertar consertado. Mas cada um só vê e entende as coisas dum seu modo. Montante, o mais supro, mais sério – foi Medeiro Vaz. Que um homem antigo... Seu Joãozinho Bem-Bem, o mais bravo de todos, ninguém nunca pôde decifrar como ele por dentro consistia. Joca Ramiro – grande homem príncipe! – era político. Zé- Bebelo quis ser político. (shrink)

This paper aims to provide a theoretical framework for explaining the subjective character of pain experience in terms of what we will call ‘embodied predictive processing’. The predictive processing (PP) theory is a family of views that take perception, action, emotion and cognition to all work together in the service of prediction error minimisation. In this paper we propose an embodied perspective on the PP theory we call the ‘embodied predictive processing (EPP) theory. The EPP theory proposes to explain pain (...) in terms of processes distributed across the whole body. The prediction error minimising system that generates pain experience comprises the immune system, the endocrine system, and the autonomic system in continuous causal interaction with pathways spread across the whole neural axis. We will argue that these systems function in a coordinated and coherent manner as a single complex adaptive system to maintain homeostasis. This system, which we refer to as the neural-endocrine-immune (NEI) system, maintains homeostasis through the process of prediction error minimisation. We go on to propose a view of the NEI ensemble as a multiscale nesting of Markov blankets that integrates the smallest scale of the cell to the largest scale of the embodied person in pain. We set out to show how the EPP theory can make sense of how pain experience could be neurobiologically constituted. We take it to be a constraint on the adequacy of a scientific explanation of subjectivity of pain experience that it makes it intelligible how pain can simultaneously be a local sensing of the body, and, at the same time, a more global, all-encompassing attitude towards the environment. Our aim in what follows is to show how the EPP theory can meet this constraint. (shrink)

Purpose. The research is devoted to the analysis of the urgent problem of the information society: the overload of a person with information and, as a result, the impossibility of adequate formation and development of the personality; as well as the problem of "digitization" of human existence and the formation of a new reality of dataism. Theoretical basis. A lot of modern scientific works are devoted to the analysis of the information society, its problems and features. The information society is (...) a logical continuation of the scientific and technological revolution, which led to the rapid growth of scientific knowledge and the technology development. In the 20th century, technologies have touched the sphere of knowledge and information, as a result of which the formation and development of the information society, or "knowledge society", takes place. Information becomes the main resource in it, and, one way or another, a person’s life is inextricably connected with the information space. With the information society formation, the problem of information search and processing becomes one of the most urgent. It turns out that despite the abundance and availability of information, it is very difficult to determine its relevance. A lot of effort is spent on developing information retrieval algorithms. Another problem is related to the person’s inability to process large amounts of data. This situation begins to influence not only the education process and professional activity, but also the formation of a person’s personality. A person is "lost" in the information space and gradually loses his/her "I". Algorithms for data analysis come to the rescue, but gradually, instead of giving a person material for thought, they begin to make decisions on their own, and therefore, live life instead of a person. With the advent of Big Data processing algorithms, a new ideological paradigm appears – dataism, which predicts the merger of a person with the general data flow. Originality. The authors make assumptions that the dataistic future is "natural". A lot of works, including in the framework of philosophy, are focused on the problem of "dissolving" a person in the information space and finding ways to overcome it. But, in our opinion, this process is a completely logical continuation of human evolution. Conclusions. Existence of a person as a data flow is not a problem and a threat, but a new dimension of his/her being, and, therefore, requires a careful study and formulation of the main principles of this form of existence. (shrink)

Screen-based virtual worlds have been described as fundamentally disembodying. Contrary to this, the aim of this article is to provide a phenomenological analysis of bodily presence in one case of screen-based virtuality. By integrating phenomenology with qualitative research methodologies, I explore esports practitioners’ experiences of bodily presence in League of Legends (LoL). Here, descriptions from real-life esports practitioners are analyzed within the phenomenological framework of ‘incorporation’. My analysis shows that the practitioners’ experience and engage with their virtual world not just (...) by incorporating their physical gaming equipment, but also through incorporation of virtual abilities and tools specific to the game world. Having shown that the LoL practitioner’s body spans both physical and virtual space without leaving the body behind, I situate these results within the discussion of virtual presence in video games. I claim that the practitioners’ sense of presence can be accounted for by situating the integrated physical and virtual tools and abilities within the phenomenological framework of the ‘nullpoint’, understood as a bodily field of activity shaped by our incorporated skills and tools. (shrink)

Reflection without Rules offers a comprehensive, pointed exploration of the methodological tradition in economics and the breakdown of the received view within the philosophy of science. Professor Hands investigates economists' use of naturalistic and sociological paradigms to model economic phenomena and assesses the roles of pragmatism, discourse, and situatedness in discussions of economic practice before turning to a systematic exploration of more recent developments in economic methodology. The treatment emphasizes the changes taking place in science theory and its relationship to (...) the movement away from a rules-based view of economic methodology. The work will be of interest to all economists concerned with methodological issues as well as philosophers and others studying the relationships between economics and contemporary science theory. (shrink)

XIX. Yüzyılın sonları ve XX. yüzyılın başlarında Azerbaycan'da entelijansiya arasında milli bilinç ortaya çıkmış olsa da Sovyet dönemiyle birlikte bu süreç kesintiye uğramış ve toplumsal tabana yayılamamıştır. Sonuç olarak, var olan “Müslüman Kimliği”, Azeri toplumu için temel bir kimlik bağı olarak varlığını sürdürmeye devam etmiştir. Entelijansiyanın tasfiyesi ile birlikte, kullandıkları sloganlar ve milliyetçi semboller de ortadan kalkmış, Türk milliyetçiliği Azerbaycan'da bir ideoloji olarak varlığını koruyamamıştır. Sonuç itibariyle, politik-ideolojik milliyetçilik ve onun sloganları, milli bilinci canlı tutma imkanından yoksun bırakılmıştır. Bu makalede, (...) Sovyet Azerbaycan'ında milli bilinci besleyen temel faktörün İslâm ve Müslüman kimliği olduğu savunulmaktadır. Komünist rejim İslam’ın entelektüel ve ideolojik boyutlarını en aza indirmeyi başarmasına rağmen, kültürel norm ve yaşam tarzı haline gelen unsurlarını aşındırma konusunda başarısız kalmaktaydı. Sovyet Azerbacan’ında Müslüman olmak Azeri toplumunun bir üyesi olmak ve söz konusu toplumun yaşam tarzına bağlılık olarak algılanmaktaydı. Nitekim, Azerbaycan'da “Müslüman” tanımının göndermede bulunduğu yaşam tarzı Azeri toplumunu çevredeki -Ruslar, Ermeniler ve Gürcüler- toplumlardan ayıran temel faktör olmuştur. Bu anlamda, ortak yaşam tarzına ve kültürel normlara atıfta bulunan İslam, Sovyet döneminde Azeri toplumunun özdeşlik duygusunu pekiştirerek milli bilinci canlı tutmuştur.ÖzetBu çalışma Sovyet döneminde Azerbaycan’da İslam kimliğinin ve İslamî yaşam tarzının milli bilincin sürüdürülmesindeki rolü üzerine yoğunlaşmaktadır. Çalışmanın temel iddiası milli bilincin varlığını sürdürmesinde Müslüman kimliğinin ve İslami yaşam tarzının etkili olduğudur. Bu iddianın doğruluğunun kanıtlanması için belli tarihsel dönemde gerçekleşen, siyasi, toplumsal, demografik ve kültürel konularla ilgili analizler yapılmaktadır. Bu bağlamda XIX. yüzyılın ikinci çeyreğinden itibaren Rusya’nın işgali, milletleşme süreci ve arkasından yaşanan sovyetleştirme süreci Müslüman kimliği ve İslamî yaşam tarzi bağlamında ele alınmaktadır. Söz konusu dönem istatistiki kaynaklar, istihbarat raporları, propaganda kitapları, ve dönem üzerine yapılan akademik araştırmalar ışığında ele alınmış ve üzerine yorumlar yapılmıştır. XIX. Yüzyıla kadar siyasi ve kültürel açıdan İran’ın etkisi altında bulunan şimdiki Azerbaycan bölgesi Rusya İmparatorluğu tarafından işgal edilince bölge halkı ilk kez Hıristiyan yöneticilerin yönetimi altına girmiş oldu. Bölgedeki dayanaklarını güçlendirmek için Çar yönetiminin bölgeye yoğun bir şekilde Ermeni ve Rus nüfusu göç ettirmesi sonrasında ise Azerbaycan’daki Müslüman halk kendini ilk kez Hıristiyan topluluklarla çevrelenmiş olarak buldu. Hep kendisi gibi Müslüman olan toplumun bir parçası olan Azerbaycan toplumu Ruslardan, Ermenilerden ve Gürcülerden oluşan Hıristiyan toplulukların ortasında kendi kimliğini yeniden tanımlamak durumunda kaldı. Çar yönetiminin Azerbaycan’a göç ettirilen Ermeni ve Ruslar’a hem yasal olarak hem de uygulamalarda bir dizi ayrıcalıklar tanıması Azerbaycan Türklerinin kendilerini toplumsal, kültürel, ekonomik ve siyasi açıdan Hıristiyan baskısı altında hiss etmelerine neden olmuştur. Söz konusu baskı ve kayırmanın 1905 ve 1918 yıllarında Azerbaycan Türkleri ile Ermeniler arasında patlak veren çatışmalarda daha yoğun bir şekilde hiss edildiği görülmektedir. Yaşadığı tecrübeler Azerbaycan Türklerini dışlanma nedeni olan kimliklerini, yani Müslüman kimliğini, çevresinde bulunan gayri-muslim topluluklara karşı sahiplenmelerini sağlamıştır. XX. Yüzyılın başında toplumsal gelişimi sağlamak üzere halkın milli bilincini geliştirmeye yönelik faaliyetlerde bulunan, aynı zamanda Müslüman kimliğini de sahiplenen entelejensiya ve burjuvazi kesimi oluşmuştu. Bu süreç 1918 senesinde Azerbaycan’da, türkleşmeyi, çağdaşlaşmayı ve İslamlaşmayı simgeleyen mavi, kırmızı ve yeşil renkleri biraraya getiren bayrağı bulunan Cumhuriyetin kurulması ile sonuçlandı. Fakat cumhuriyet varlığını sadece 23 ay sürdürebildi ve 1920 yılında gerçekleşen sovyet işgali ile birlikte Azerbaycan’da milliyetçi ideoloji, onun idelogları ve sembolleri tamamen tasfiye edilerek yoğun bir şekilde sovyetleştirme politikaları uygulanmaya başladı. Sovyet döneminde milliyetçilik ideolojik düzlemde ortadan kalkmış olsa bile, halkın homojenleşmesini sağlayan, ulus devlete mahsus bir dizi donanımlar sağlandı. Sovyet versiyonunda olsa bile, milli bir devlet aygıtı, milli sınırlar, milli tarih, milli eğitim sistemi oluşturuldu. Neticede aynı dili, aynı tarih bilincini, aynı sınırları paylaşan fakat milli bir ideolojiden yoksun olan bir millet meydana geldi. İdeolojik milliyetçiliğin tehlikeli bir girişim (perilous venture) olduğu Sovyet Azerbaycanı’nda kültüre ve yaşam tarzına dayanan kültürel bir milliyetçilik gelişti. Kültürel milliyetçilik halkın dilini, tarihini ama özellikle de yaşam tarzını savunan bir tutum olarak Sovyet Azerbaycan’ında gelişme gösterdi. Bütün bunlar, yani kültürel özellikler ve yaşam tarzı Azerbaycan toplumunu kendini çevre toplumlarından –Ruslardan, Ermenilerden ve Gürcülerden– ayırdığı başlıca niteliklerdi. Bu bağlamda Sovyet Azerbaycan’ında milliyetçi ve vatansever olmak Azerbaycan toplumunun kültürüne ve yaşam tarzına sahip çıkmak anlamına gelmekteydi. Dolayısıyla kültürel milliyetçilik çevredeki halklarla etnik sınırları sürdürme ve milli bilinci canlı tutma açısından önemli bir role sahipti. Burada araştırma konumuz açısından üzerinde durulması gereken nokta Azerbaycan toplumunda yaşam tarzının ve kültürün önemli bir kısmının İslam ve İslamî gelenek görenekle yakından ilişkili olduğudur. Sovyetleştirme politikaları İslam’ın entelektüel ve ideolojik boyutunu ortadan kaldırma konusunda büyük ölçüde başarılı olduysa da İslam’ın kültürel normları ve yaşam tarzı haline gelen öğeleri kendi varlığını güçlü bir şekilde sürdürmekteydi. Sovyet rejiminin başarısız olduğu nokta, yönettikleri Müslüman toplumlara alternatif bir kültür ve yaşam tarsi sunamamaları idi. Sovyet döneminde İslam’ın cami, başörtüsü vb. somut sembolleri yok edilse de kişiler arası ilişkilerde, sosyal yapıda ve aile ilişkilerinde tezahür eden öğeleri varlığını sürdürmeye devam etmekteydi. Bütün bunlar Azerbaycan toplumunun kendini çevresindeki etnik kimliklerden Ruslardan, Ermenilerden ve Gürcülerden ayırt ettiği, dolayısıyla da milli kimliğinin sınırlarını muhafaza ettiği önemli kültür öğeleri idi. Kebinolarak bilinen dinî nikah, sünnet, cenaze ve yas merasimleri gibi yaşam döngüsü ritüelleri Azeri olmanın çok önemli göstergeleri olarak algılanmıştır. Sovyet ateist ideologlarının yaptıkları birçok araştırmalarda ve istihbarat raporlarında komunist partisi yöneticileri de dahıl olmak üzere halkın söz konusu yaşam döngüsü ritüellerini milli gelenek görenek olduğu gerekçesiyle sürdürdükleri belirtilmekteydi. Ateistler bile, bahsedilen yaşam döngüsü ritüellerine uymadıkları taktirde milli geleneklere karşı gelmekle suçlanacakları ve toplumdan dışlanacakları endişesiyle ritüelleri yerine getirmekteydiler. Kebinsadece Müslüman çiftler arasında kıyıldığından ve dini nikahsız yapılan evlilikler toplumda hoş karşılanmadığından Ruslar, Ermeniler ve Gürcülerle evlilik yapma oranları oldukça düşük kalmaktaydı. Erkek çocuğa sünnet yaptırmak o çocuğu Azeri toplumunun bir üyesi yapmak olarak algılandığından çocuğa sünnet yaptırmak onu diğer toplumların üyelerinden ayıran bir özelliğe kavuşturmak anlamına gelmekteydi. Ölen bir kişinin İslamî üsullere göre gömülmesi o cenazenin bir Rusa, Ermeniye veya Gürcüye değil, bir Azeriye ait olduğunun göstergesi olmaktaydı. Dolayısıyla İslamî kültürden kaynaklanan yaşam döngüsü ritüelleri aynı zamanda çevredeki etnik gruplarla sınırları belirlemekte, dolayısıyla milli ve etnik bilinci canlı tutmaktaydı. Böylece İslamî kültür ve yaşam tarzi Sovyet rejiminin milli ve etnik kimliklerin ötesinde yeni bir insan ve toplum tipi oluşturmayı amaçlayan Homo Sovieticus projesinin de en önemli panzehirlerinden biri olmuştur. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:BOOK R]]JVIEWS room for different theories and new developments. He does not try to tie up every loose end. Furthermore, he avoids the rut of the specialist by willingly and capably addressing questions of biblical exegesis, philosophy, psychology, science, and popular culture with even-handed competence. Space does not permit me to discuss his fascinating analysis of the psychology of near-death experiences or specific rejoinders to important objections (e.g., the (...) Bible depicts the dead as bodily beings, not immaterial spirits; dualism is a result of the Fall; dualism implies that the whole person does not die; at death we pass out of time, and, hence, there is no intermediate state). But I can assure you that his account is cogent and illuminating. Lenoir-Rhyne College Hickory, North Carolina PHILIP BLOSSER: The Crisis of Liberal Democracy: A Straussian Perspective. Edited by KENNETH L DEUTSCH AND WALTER SOFFER. Albany: State University of New York Press, 1987. Pp. ix+ 304. $54.50 (cloth); $18.95 (paper). For Leo Strauss, the superiority of classical political philosophy over modern social science (and political theory based on social science) lies in at least four principles. First, it treats political matters as they actually appear to man qua philosopher and, in a qualified way, to the good citizen. Because Strauss claims that social science (and much post-classical political philosophy) abstracts from his canon of intelligibility, he thinks that it cannot lead to a humane, rational politics. (See "What is Political Philosophy?", in What is Political Philosophy? [Westport: Greenwood], pp. 27-28, and "Distinction between Facts and Values" in Natural Right and History [Chicago: Univ. of Chicago Press, 1953], pp. 78-80.) Second, Plato and Aristotle believed that only the good man properly judges politics. This belief attracts Strauss, because it identifies virtue as the best claimant to political rule. ("What is Political Philosophy? ", pp. 36-38.) A third principle is derived immediately from this second: politics ought to be organized hierarchically. In the hierarchy, either the truly virtuous or gentlemen should rule, and those having a passive, obediential form of virtue should be the ruled. Fourth, this arrangement is rational and humane. For although the virtues of the ruler and the ruled are complementary in justice and necessary to it, still they are different and, in fact, require the stratification just mentioned. ("Classic Natural Right" in Natural Right and History, pp. 130-44.) BOOK REVIEWS 527 Because of the controversial nature of these principles and Strauss's eminence in political philosophy, one welcomes the present collection of essays by his disciples. They believe that in liberal democracies people confuse liberty with the uses to which liberty can and ought to be put. Doing so, people undermine that regime's foundations. Strauss and his disciples believe that modern natural right makes the clash between liberty and natural right inevitable, because its principal founders, Thomas Hobbes and John Locke, conceived man as non-political. They conceived individuals as gaining certain advantages from governments hut as gaining no good in the exercise of politics itself. Classic natural right, by contrast, bases itself on the assumption that man is radically political. Moreover, it conceives politics as an arena for liberating, ennobling activities. Hobbes and Locke viewed the individual as independent of politics, which they placed at the low end of the range of human activity, along with everyday concerns and popular morality, rather than at the high end, as Strauss would. Thus for Strauss, liberal democracy is founded on modern principles, which are either apolitical and liberal (Locke) or apolitical and illiberal (Hobbes). Consequently, it cannot withstand the individualist and collectivist onslaughts that we have seen in this century. What, then, have Strauss's disciples to say about liberal democracy and the prospect of classic natural right in a Western world which is more or less permanently Hobbesian-Lockean? This can be answered by describing first the hook's divisions and then its diagnoses and prescriptions. In part one the contributors appraise the work of Strauss itself; in part two they define issues in liberalism ; and in part three they discuss liberalism in American political life. In the first part, Michael Platt outlines how Strauss's thought... (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:BOOK REVIEWS 719 An Apology for Apologetics: A Study in the Logic of lnterreligious Dialogue. By PAUL J. GRIFFITHS. New York: Orbis, 1991. ISBN: 0 88344 761 4. pp. 113. Jesus Christ at the Encounter of World Religions. By J. DUPUIS. New York: Orbis, 1991 (ET: Robert R. Barr, from French, 1989). ISBN: 0 88344 723 1. pp. 301. Griffiths presents a rigorous argument for the possibility of con· (...) tradictory claims between different religious communities. His inspira· tion, as he acknowledges, is William Christian Snr. His basic argu· ment is: " If representative intellectuals belonging to some specific religious community come to judge at a particular time that some or all of their own doctrine-expressing sentences are incompatible with some alien religious claim(s), then they should feel obliged to engage in both positive and negative apologetics vis-a-vis these alien religious claim(s) and their promulgators" (3). He takes negative apologetics to be a critique of arguments made against one's own religious claims, showing that such arguments fail or are inconsistent or incoherent. Positive apologetics shows how a particular religious community's doctrines are cognitively superior, in some respect(s), to another religious community 's doctrines. It is essential for this enterprise that only methods of argumentation and criteria of knowledge acceptable to the adversary are employed. This requires the acceptance of natural theology. Griffiths is well aware of the lion's den he is entering, as his proposals run counter to much scholarship in the area of interreligious dialogue, so he spends three chapters apologetically tackling the lions. The objectors (who mainly remain in notes) include Derrida, Barthes, Winch, Lindbeck, Hick, Huxley, Nasr, Plantinga and others, although Mac· Intyre is curiously missing. This technique has the advantage of isolating and presenting arguments, without falling into problems of cor· rect exegesis of opponents. And this is also its weakness, as objectors will sometimes feel caricatured or misunderstood-as is surely the case with Plantinga and in one instance, Hick. First, he tackles objections that sentences from one tradition are either incomprehensible or incommensurable with those of another, convincingly showing that the strong versions of both claims are self· defeating and unsustainable. Weaker versions still allow for his proj· ect-or so he thinks. This is where Maclntyre's work should have been considered. Then he tackles various theories of religious language (following Lindbeck's typology). He argues against non-cognitive accounts that reduce beliefs to the credibility of causes for holding beliefs, a position incapable of asserting its truth over other views because of its 720 BOOK REVIEWS own presuppositions. He follows Lindbeck in criticizing experiental expressivism, and then turns upon Lindbeck's own form of rule theory (which is ambivalent regarding cognitive claims), arguing convincingly that to suggest that only sentences uttered confessionally and with performative function can possess ontological truth is confused (42). In a brief review it is not possible to rehearse Griffiths's careful argumentation. Griffiths then sets about tackling two types of universalists: Hick and Huxley. Of Hick, he argues that some criteria are required to discern true from false religions (e.g. Jim Jones) and in so doing such a position needs to support and develop such criteria, thereby effectively introducing apologetics. He neglects to deal with Hick's pragmatic criteria of beneficial ' fruits ' evident in adherents, but the logic of his argument can be applied to Hick's proposals. Using Katz and Zaehner, he argues against the esoteric universalism of the philosophia perennis. (The arguments of Robert Forman's recent book, The Problems of Pure Consciousness, are strangely neglected, despite Griffiths's being a contributor to that collection.) Finally, he tackles objections against positive apologetics-first, on the grounds that it has a negative effect on interreligious relations. Logically, this need not be the case, although Griffiths is well aware that the political context of apologetics can obscure its proper goal: deeper critical understanding, learning and problem solving. Then, in sustained dialogue with Plantinga, he argues against the objection that success is impossible. It is impossible only if " knockdown drag-out" (64) argumentative victory is expected. Griffiths suggests the cumulative -case argument and gives instances of such successful apologetics (medieval... (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:530 BOOK REVIEWS I think none of these books contains a wholly satisfactory treatment of the particular issues it takes up. Taken together, however, they do show that evil presents not just one but many problems to reflective religious minds. In addition, they make it perfectly evident that not just one but many academic disciplines continue to have helpful things to say in response to these gripping perplexities. University (...) of Notre Dame Notre Dame, Indiana PHILIP L. QUINN Di,alogue with the Other: The Inter-religious Dialogue. By DAVID TRACY. Louvain Theological and Pastoral Monographs, 1. Louvain : Peeters; Grand Rapids, Mich.: Eerdmans, 1990. Pp. 123. $12.95. With this book David Tracy continues the hermeneutical project he launched in the Analogical Imagination: a concern to converse with the classics and to encounter the ' other '. However, here the ' other ' is extended beyond the traditional Western classics to the religions of the world and the often neglected archaic traditions. Tracy is surely correct when he says: " I believe that we are fast approaching the day when it will not be possible to attempt Christian systematic theology except in serious conversation with the other great ways" (p. xi). Here he follows a pioneering line drawn in Chicago by Tillich, Eliade and Kitagawa. Tracy brings to this venerable tradition his particular concern with hermeneutics and his experience with Jewish-Christian and Buddhist-Christian dialogue. The essays are further united by Tracy's desire to restore the unity between the mystical and prophetic within the Christian tradition. Employing Kenneth Burke's analysis of rhetoric, Chapter one shows that Freud and Lacan can be interpreted in terms of a clash of prophetic and mystical rhetorics respectively. Both are concerned with the ' other ', Freud more instrumentally and didactically and Lacan more subversively and anarchically but not nihilistically or in the way of Zen. In this chapter Tracy has a tendency towards overdetermination. Still, the brunt of his argument is that all discourse has concealed foundations, the archaeology of which will help illuminate the opera· tive rhetoric. Furthermore, the mystical/prophetic typology used in religion can illuminate secular issues, viz., the debate between Freud and Lacan. However, Tracy does not pay full attention to the nature of the 'other', but too easily assimilates it. For instance, is Freud's attention to the subconscious analogous to religious rhetoric's regarding the otherness of God? And does it really serve Tracy's purpose to start BOOK REVIEWS 531 the book by remammg within such very western waters despite the brave navigational direction he charted in the introduction? Chapter two revisits the classics: he uses the writings of William James to throw light on the criteria for interreligious dialogue. These criteria are used to affirm the authenticity of religions; these are not intended to " replace the dialogue but, at best, heuristically to inform it" (p. 27). Tracy offers a good and sensitive appreciation of James (despite his anachronistic elements), but his conclusions are somewhat thinly related to James's work and relate more closely to Tracy's own hermeneutical approach. The three criteria that he advances are: first, the notion of " immediate luminousness," understood as manifestation in a Heideggerian sense (and in keeping with von Balthasar) ; second, the necessity of coherence, understood as the compatibility of religious belief with science, art, and other humanistic traditions; and third, an ethical-pragmatic criterion related to James's notion of "fruits." With regard to the second, Tracy is aware of the problem of assuming a neutral form of "reason" in adjudicating such coherence. Still, his study would have been more helpful with specific examples to highlight some of the intractable problems in such a task. For instance, autonomy has been granted to the sciences by most western Christians but has not been by some other religious traditions in certain parts of the world, and so the notion of coherence begs the question. Tracy needs to grapple with the issues raised by Macintyre and Winch (among others) to move beyond the potentially sterile dichotomy implied in his notion of coherence. With regard to the third criterion there is question begging, too. Would Abraham have passed this test in his willingness to kill his son? Or... (shrink)

We are immersed within an odorous sea of chemical currents that we parse into individual odors with complex structures. Odors have been posited as determined by the structural relation between the molecules that compose the chemical compounds and their interactions with the receptor site. But, naturally occurring smells are parsed from gaseous odor plumes. To give a comprehensive account of the nature of odors the chemosciences must account for these large distributed entities as well. We offer a focused review of (...) what is known about the perception of odor plumes for olfactory navigation and tracking, which we then connect to what is known about the role odorants play as properties of the plume in determining odor identity with respect to odor quality. We end by motivating our central claim that more research needs to be conducted on the role that odorants play within the odor plume in determining odor identity. (shrink)

This paper rigorously examines the primitive foundations of economic reasoning through a framework based on symbolic logic. Extending previous work, it formalizes economic conceptions (\(\mathbb{C}\)), symbols (\(s_i\)), and introduces a structured language (\(\mathcal{L_{\mathbb{C}}}\)) to define their formation and interpretation. Organized as a continuous chain of declarations and illustrations, the paper offers a concise, systematic approach to understanding the philosophy of economic reasoning through formal symbolic representations.

In this paper we investigate AGM belief contraction operators by using the tools of algebraic logic. We generalize the notion of contraction to arbitrary finitary propositional logics, and we show how to switch from a syntactic-based approach to a semantic one. This allows to build a solid bridge between the validity of AGM postulates in a propositional logic and specific algebraic properties of its intended algebraic counterpart. Such a connection deserves particular attention when we deal with maxichoice contractions, as studied (...) in the final part of the paper. (shrink)

When it originated in the late 19th century, psychometrics was a field with both a scientific and a social mission: psychometrics provided new methods for research into individual differences, and at the same time, these psychometric instruments were considered a means to create a new social order. In contrast, contemporary psychometrics - due to its highly technical nature and its limited involvement in substantive psychological research - has created the impression of being a value-free discipline. In this article, we develop (...) a contrasting characterization of contemporary psychometrics as a value-laden discipline. We expose four such values: that individual differences are quantitative (rather than qualitative), that measurement should be objective in a specific sense, that test items should be fair, and that utility of a model is more important than its truth. Our goal is not to criticize psychometrics for employing these values, but rather to bring them into the open and to show that these values are not inevitable and are in need of systematic evaluation. (shrink)

The extremely successful _Standard Model of Particle Physics_ allows one to define the so-called _Elementary Particles_. From another point of view, how can we think of them? What kind of a status can be attributed to Elementary Particles and their associated quantised fields? Beyond the unprecedented efficiency and reach of quantum field theories, the current paper attempts at understanding the nature of what these theories describe, the enigmatic reality of the quantum world.

First collected in Italy in 1985, _Art's Claim to Truth_ is considered by many philosophers to be one of Gianni Vattimo's most important works. Newly revised for English readers, the book begins with a challenge to Plato, Aristotle, Kant, and Hegel, who viewed art as a metaphysical aspect of reality rather than a futuristic anticipation of it. Following Martin Heidegger's interpretation of the history of philosophy, Vattimo outlines the existential ontological conditions of aesthetics, paying particular attention to the works of (...) Kandinsky, which reaffirm the ontological implications of art. Vattimo then builds on Hans-Georg Gadamer's theory of aesthetics and provides an alternative to a rationalistic-positivistic criticism of art. This is the heart of Vattimo's argument, and with it he demonstrates how hermeneutical philosophy reaffirms art's ontological status and makes clear the importance of hermeneutics for aesthetic studies. In the book's final section, Vattimo articulates the consequences of reclaiming the ontological status of aesthetics without its metaphysical implications, holding Aristotle's concept of beauty responsible for the dissolution of metaphysics itself. In its direct engagement with the works of Gadamer, Heidegger, and Luigi Pareyson, _Art's Claim to Truth_ offers a better understanding of the work of Vattimo and a deeper knowledge of ontology, hermeneutics, and the philosophical examination of truth. (shrink)