Within Kant’s own writings, it is complicated by the further tension between his pedagogy and his moral philosophy. When one sees Kant’s conception of character as a systematic connection between these three aspects of his philosophy, light is shed on the role and limits of the pedagogical function of the republican constitution. Thereby, too, the inherent limit of the extent to which perpetual peace, practically defined, can be a political goal effected by political means is unveiled.

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Reviewed by:Being after Rousseau: Philosophy and Culture in QuestionG. Felicitas MunzelRichard L. Velkley. Being after Rousseau: Philosophy and Culture in Question. Chicago: University of Chicago Press, 2002. Pp. x + 192. Cloth, $40.00. Paper, $18.00.In this collection of essays Velkley realizes a dual achievement: a penetrating scholarly analysis of a familiar topic, modern philosophy's on-going criticism of rational Enlightenment as a "project aiming at progressive rational mastery of nature (...) and the human situation" (60, 3), and an exemplary presentation of philosophizing as a self-reflexive activity in which the "know thyself" is posed to philosophy itself. The focus is on the German Idealist tradition, taking its origins from Rousseau and Kant to "reform, not simply to reject," but still to "overcome earlier modern accounts of scientific reason as abstract, mechanistic, and narrow, and as failing to do justice to the concrete wholeness or richness of nature and human experience, thus impoverishing our conceptions of morality, political life, and human aspirations toward the noble, the sacred, and the beautiful" (93). Velkley's scholarly interpretation identifies Rousseau as the pivotal figure who is the source both of the modern philosophical effort to achieve "human wholeness" by recovering an "original prediscursive or prerational unity" (an account that is the further source of the distinction between culture and civilization [12]) and of the "bifurcation in the ways to reach such wholeness," the ways of "citizenship" and "natural freedom" (13-14). The essays argue for an "important connection between Rousseau and Heidegger, through Kant and Schelling" (6). [End Page 345]While other thinkers are treated (for example, Pufendorf and Nietzsche), the essays primarily examine the writings of these four thinkers to elucidate "the persistence of a set of problems and a way of questioning" particular to modern philosophy (8).Velkley points out that Rousseau's critique of modern rationality is far more subtle than it is usually read. Granted, "through its introduction of self-reflectiveness into the previously 'innocent' and prereflective human situation," reason is perceived as the "true origin" and not the means for overcoming human ills (53). However, the "prereflective origin is nowhere to be found," it is an "imaginative construction," and it is a "mistake to take at face value any apparent assertion that natural man was merely an animal with only instinct and sensation" (37, 41). Because of his distinctively human awareness of time, natural man, "far from being mere animal," is "the only being whose openness to being exposes him to the nonbeing of death" (48). In short, "some 'bondage' to reason" is inescapable and "Rousseau's various plans for the reform of politics, education, the family, and the philosophical life" should be read as "ways of making the most of that bondage" (33).In the case of Kant, Velkley's emphasis is on the critical effort to resolve the dialectic, to correct the rational self-ignorance "so that the striving of reason for totality will not turn into a nihilistic rejection of reason" (112); or put another way, Rousseau inspires Kant's quid juris question, the issue of the "justification of reason as a whole," specifically the legitimacy of the categories (50-61, 101). Schelling, together with Kant's other Idealist successors, seeks a "greater unity, integration, wholeness, and concreteness than Kant provides" (113). The two main aspects of Schelling's project that Velkley discusses are (1) the discovery of the true human self in nature, the "hidden infinite unconscious self beneath the apparent finite conscious self," a "self whose objectification by the finite categories of discursive reason is quite impossible" and which thus discloses an "infinite contradiction" (115); and (2) the affirmation of the error of earlier philosophizing as belonging "essentially to philosophical inquiry" and being the very "precondition for finding truth" (125). From the philosophical attempt to correct reason's fundamental error, to its reading of "being in error" as an ineliminable step in the historical progress of reason and philosophy, Velkley turns to Heidegger's effort to step behind traditional metaphysics altogether and to move "forward into a new thinking beyond metaphysics" (142), from speech about Being to language as a power of disclosure of Being that overpowers the... (shrink)

Currently fashionable among critics of enlightenment thought is the charge that Kant's ethics fails to provide an adequate account of character and its formation in moral and political life. G. Felicitas Munzel challenges this reading of Kant's thought, claiming not only that Kant has a very rich notion of moral character, but also that it is a conception of systematic importance for his thought, linking the formal moral with the critical, aesthetic, anthropological, and biological aspects of his philosophy. The (...) first book to focus on character formation in Kant's moral philosophy, it builds on important recent work on Kant's aesthetics and anthropology, and brings these to bear on moral issues. Munzel traces Kant's multifaceted definition of character through the broad range of his writings, and then explores the structure of character, its actual exercise in the world, and its cultivation. An outstanding work of original textual analysis and interpretation, _Kant's Conception of Moral Character_ is a major contribution to Kant studies and moral philosophy in general. (shrink)

The study is carried out in five chapters, with the first two offering a reconsideration of the function of the imagination in the Transcendental Deduction and Schematism of the first Critique. The last three follow the order of topics discussed by Kant in the third Critique in regard to judgments of taste, the sublime, and teleology; they conclude with an interpretation of "productive imagination" as a "model for the ideal of intellectual intuition". The comparison between "human and divine spontaneity" is (...) introduced in the first chapter, where Gibbons notes that while we have "Kant's explicit and repeated emphasis on the difference" between these, "in considering the similarity of these types of spontaneity," she wishes "to correct a possible imbalance in Kant's exposition": there are, she suggests, "formal similarities between these types of spontaneity". The main thrust of the first chapter is to respond to a particular reading of Kant—namely, to those unsympathetic interpreters who see in the Deductions an "imaginary subject of transcendental psychology" and also to those who give a "sympathetic reading" but do so in terms of an identification of "all aspects of synthesis with concept application," thereby reducing the "role of the transcendental synthesis of the imagination to that of unifying a manifold of intuition under a concept". Gibbons holds instead that the "theory of synthesis... focuses on the nature of human cognition and what is required for us to know anything about objects" and, further, that it presupposes "the broader function of the imagination as grounding the possibility of concept-application in the first place". (shrink)

This chapter contains sections titled: “Pedagogy” and “Science” The Educational Reform Movement of the Eighteenth Century Kant, Hegel, and the Reform Movement Kant Hegel Conclusion.

In her groundbreaking Kant’s Conception of Pedagogy, G. Felicitas Munzel finds extant in Kant’s writings the so-called missing critical treatise on education; it appears in the Doctrines of Method with which he concludes each of his ...

It is widely recognized that conceptual and theoretical innovations and the employment of new instruments and experimental techniques are important factors in explaining the growth of scientific knowledge in chemistry. This study examines another dimension of research in chemistry, collaboration and co-authorship. I focus specifically on Theodore Richards’ career and publications. During the period in which Richards worked, co-authorship was beginning to become more common than it had been previously. Richards was the first American chemist to be awarded a Nobel (...) Prize and he was at the forefront in this new trend in chemistry. He collaborated more than was typical for his time, with many scientists, in different sized groups, and he often had persistent collaborative relationships, extending over a number of years. Further, it appears that these collaborations benefited Richards, his collaborators, and the field of chemistry as a whole. (shrink)

13. The Normative Thoughts of Neighborly Love, Part 1.

“THE ONLY THING NECESSARY IS NOT THEORETICAL LEARNING, but the Bildung of human beings, both in regard to their talents and their character.” Kant’s epigrammatic observation in his 1778 letter to Christian Wolke, director of the Philanthropin, adumbrates not only his mature sense of “enlightenment” but also the pedagogical role of his critical philosophy and his own life’s work. Over a decade earlier, his reading of Rousseau’s Emile: or, On Education had “set him straight” about what constitutes the true dignity (...) of humanity, namely, that it did not consist in the advance of knowledge by scholarly inquiry as he had believed. The primary thing was, instead, the “restoration of the rights of humanity,” an objective articulated in Kant’s mature moral thought as that pedagogical method which facilitates the self-consciousness and efficacy of the moral law in the individual. In another 1778 letter, this time to his former student, Marcus Herz, Kant states that the “main purpose of his academic life,” which he “at all times keeps before him,” is to “cultivate good characters.” In both his lectures on anthropology and on pedagogy, Kant repeatedly emphasizes the need for education and, by extension, for attending to the education of the educator. Human beings are nothing save what education makes of them, but they can only be educated by other human beings who must themselves first be educated. As early as his 1775/ 76 anthropology lectures, Kant observes that “if teachers and priests were educated, if the concepts of pure morality would prevail among them, then... the whole could afterwards be educated.” The resulting task is clear: it is incumbent on every generation to work on the plan of a more purposive education,” a task Kant describes as the “greatest and most difficult problem that can be assigned to humankind.”. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Journal of the History of Philosophy 39.1 (2001) 149-151 [Access article in PDF] Reinhard Brandt. Kritischer Kommentar zu Kants Anthropologie in pragmatischer Hinsicht (1798). Kant-Forschungen, Band 10. Hamburg: Felix Meiner Verlag, 1999. Pp. 543. Cloth, DM. The appearance of a commentary on Kant's Anthropology is very timely, indeed indispensable, given the advent of a new phase in Kant scholarship, attentive to the writings surrounding the main critical texts as (...) a way of gaining a more comprehensive understanding of his thought. This new approach has been partly precipitated by the 1997 release of Volume 25 of the Academy edition containing the student transcriptions of Kant's anthropology lectures spanning a period of twenty-four years. The Anthropology is especially important for understanding Kant's moral philosophy. From 1773 forward, Kant himself never taught morality without concurrently offering his course in anthropology. His own students were thus cognizant of Kant's conception of human nature. Yet during the last 200 years few have paid attention to what sort of being, in Kant's view, was called upon to fulfill the moral vocation. As Brandt points out, the Anthropology has previously provoked no notable study, no discussion among either advocates or detractors.The precise nature of the relation between the Anthropology and Kant's critical philosophy remains an open question. Brandt himself is skeptical about the importance of the Anthropology for moral philosophy. He argues against seeing an integrated relation between the Anthropology and the critical system. For Brandt, the two stand alongside each other. The pragmatic anthropology serves merely as an "encyclopedia of the Kantian philosophy on an empirical level," providing an empirical discussion of its problems (8). He also argues that the pragmatic anthropology is neither identical with the anthropology required as a discipline supplementary to pure moral philosophy (14) [End Page 149] nor with the transcendental anthropology providing the self-knowledge of understanding reason (17). The seeming hallmarks of Kant's thought, such as the triadic structure of cognition, feeling, and desire, are simply an omnipresent "psychological division of European cultural history" (99-100) and so unpersuasive as evidence for a systematic connection of the texts. Anthropology has no "idea of reason" as its "basis." It begins in empirical psychology (especially Baumgarten's) and in Kant's effort to separate it from this discipline as a distinct, "pragmatic discipline" with the goal of "facilitating the prudent action of future world citizens" (9, 11). Brandt's interpretation probably influences his selection of passages from the critical philosophy referenced in his Kommentar.The commentary sets Kant's Anthropology in the historical context of Western thought, identifying related passages in texts which Kant is known to have read, as well as materials unfamiliar to him, but still pertinent for a given theme. Over 400 primary sources (from Homer and the philosophers of antiquity, to such recent writers as Richard Rorty) are referenced, as well as over 300 authors in the secondary literature. The commentary is critical, including in its textual analysis differences between the 1798 and 1800 published editions of the Anthropology, and comparisons with the manuscript in Kant's own hand (now located in Rostock). Marginalia are noted, and in some cases passages struck from Kant's manuscript are reproduced in the Kommentar; one such particularly long passage pertains to Kant's discussion of sensibility as contrasted with the understanding (175-181). Parallel passages are identified in Kant's other writings, including his published works, Reflexionen, correspondence, and other lecture notes. These include references to the anthropology lecture notes compiled in Volume 25, thus making the commentary helpful for someone investigating shifts and developments in Kant's treatment of a given topic. The historical context is also quite helpful for understanding the very concepts of "anthropology" (49-63), "pragmatic" (53), and "application" (57). Brandt concludes that with regard to its sources, Kant's anthropology is a "literary anthropology" (85) and that its central thematic is "the human being as an acting being" (89).Brandt offers very interesting and helpful discussions of various topics, with helpful citations, which... (shrink)

Within Kant’s own writings, it is complicated by the further tension between his pedagogy and his moral philosophy. When one sees Kant’s conception of character as a systematic connection between these three aspects of his philosophy, light is shed on the role and limits of the pedagogical function of the republican constitution. Thereby, too, the inherent limit of the extent to which perpetual peace, practically defined, can be a political goal effected by political means is unveiled.

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Studies of epistemic communities and collaborative research in the social sciences have deepened the understanding of how science works, and more specifically how the social dimensions of scientific practice both enable and impede social scientists in realizing their epistemic goals. Two types of studies of epistemic communities are distinguished: general theories of epistemic communities aim to construct accounts of theoretical change applicable to all social scientific specialties, whereas historical studies emphasize the contingencies that affect specific social scientific disciplines, subfields, or (...) institutions. Although collaborative research plays a less pronounced role in the social sciences than in the natural sciences, collaboration has enabled social scientists to investigate topics that would otherwise be difficult to investigate. (shrink)

Currently fashionable among critics of enlightenment thought is the charge that Kant's ethics fails to provide an adequate account of character and its formation in moral and political life. G. Felicitas Munzel challenges this reading of Kant's thought, claiming not only that Kant has a very rich notion of moral character, but also that it is a conception of systematic importance for his thought, linking the formal moral with the critical, aesthetic, anthropological, and biological aspects of his philosophy. The (...) first book to focus on character formation in Kant's moral philosophy, it builds on important recent work on Kant's aesthetics and anthropology, and brings these to bear on moral issues. Munzel traces Kant's multifaceted definition of character through the broad range of his writings, and then explores the structure of character, its actual exercise in the world, and its cultivation. An outstanding work of original textual analysis and interpretation, _Kant's Conception of Moral Character_ is a major contribution to Kant studies and moral philosophy in general. (shrink)

Philosophy has much to offer psychiatry, not least regarding ethical issues, but also issues regarding the mind, identity, values, and volition. This has become only more important as we have witnessed the growth and power of the pharmaceutical industry, accompanied by developments in the neurosciences. However, too few practising psychiatrists are familiar with the literature in this area. -/- The Oxford Handbook of Philosophy and Psychiatry offers the most comprehensive reference resource for this area ever published. It assembles challenging and (...) insightful contributions from key philosophers and others to the interactive fields of philosophy and psychiatry. Each contributions is original, stimulating, thorough, and clearly and engagingly written - with no potentially significant philosophical stone left unturned. Broad in scope, the book includes coverage of several areas of philosophy, including philosophy of mind, science, and ethics. For philosophers and psychiatrists, The Oxford Handbook of Philosophy and Psychiatry is a landmark publication in the field - one that will be of value to both students and researchers in this rapidly growing area. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

The article examines Thomas Kuhn's work in the history of science with special attention to its relevance to subsequent developments in social epistemology. The article begins with a discussion of Kuhn's historical work, and the so-called historical turn in philosophy of science. It then examines Kuhn's views on textbook science, followed by an analysis of Kuhn's views on the relationship between the history of science and the philosophy of science. Then it discusses Kuhn's contributions to our understanding of the social (...) dimensions of scientific inquiry. Finally, it discusses his influence on the social epistemology of science and the sociology of science. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

To perfect human beings with an innate propensity for radical evil is a formidable task. Kant explicitly says that the propensity for evil is not eradicable; it is rooted in human nature, specifically in the human power of choice-making. The task is to reorient the natural order of choice-making, to the moral order that takes the moral law as its supreme principle. I explicate the role of a specific capacity of the human subjective side of judging in this process; namely, (...) of ‘mind’ in its sense as Gemüt. While human willing and choice-making are subject to the influence of sensuousness, Gemüt is a capacity of sensibility that allows the human subject to enjoy the feeling of being pleased in the fulfillment of duty. Its four specific aesthetic preliminary concepts of responsiveness to concepts of duty – moral feeling, conscience, love of humanity, and respect for ones... (shrink)

To perfect human beings with an innate propensity for radical evil is a formidable task. Kant explicitly says that the propensity for evil is not eradicable; it is rooted in human nature, s...

The thesis provides the first systematic study of Denkungsart as a central conception of Immanuel Kant's philosophy. It argues that this notion, together with the intrinsically related terms, Gesinnung and Vernunftglaube , constitutes the connecting thread of Kant's thought, one that establishes that Kant is first and foremost a moral philosopher. On the grounds of this central problem of the Kantian corpus--the quest for a morally good Denkungsart--Kant is shown to be a moral philosopher in the Socratic sense of asserting (...) the primacy of practical wisdom and a moral philosopher who faces unflinchingly the problem of evil in its most radical sense as one finds it in the Christian tradition. ;The study provides a new perspective for reading and understanding Kant; it articulates the broader moral framework--the form and content of the morally good Denkungsart--in terms of which Kant's pure moral philosophy and what has come to be called his "virtue ethics" are connected. On the basis of this new perspective for reading Kant, the study seeks to disarm and dissolve many of the stereotypical views of Kant found in the scholarship. ;The study begins with a synoptic presentation of the eighteenth century philosophical dialogue in which the term, Denkungsart, first emerges. Defining this context provides the background for appreciating what is at stake in Kant's inquiry into a morally good Denkungsart and for understanding the formulation which Kant gives to his question. Having outlined how Kant's writings constitute a reply to his philosophical milieu, the study investigates three specific issues in his early philosophical reflections--the distinction of laws of nature and moral law, the "problem of nature," and the problem of freedom for moral good--on the basis of which the moral question of Denkungsart arises for Kant. The articulation of the conception of Denkungsart consists of three parts: the form and matter of the morally good Denkungsart and the analysis of Vernunftglaube as the consummation of the morally good Denkungsart. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

There is a unique relationship between Maoist policies and philosophy. This uniqueness is idue, on the one hand, to the pedagogical orientation of the CPC, and to the essential role of the cultural revolution, on the other.